Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Magdalena Balion - Hajduk

Sędzia SO Barbara Braziewicz (spr.)

Sędzia SO Lucyna Morys – Magiera

Protokolant Monika Piasecka

po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G.

przeciwko E. R.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju

z dnia 12 grudnia 2014 r., sygn. akt I C 1150/14

oddala apelację.

SSO Lucyna Morys-Magiera SSO Magdalena Balion-Hajduk SSO Barbara Braziewicz

UZASADNIENIE

Powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. żądał zasądzenia od pozwanej E. R. kwoty 46.457,46 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredyty lombardowego Narodowego Banku Polskiego od dnia wniesienia pozwu oraz wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu.

Pozwana E. R. nie zajęła stanowiska w sprawie.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 grudnia 2014r. Sąd Rejonowy w Jastrzębiu – Zdroju w punkcie 1 zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 34.255,58zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego Narodowego banku Polskiego w stosunku rocznym od dnia 28 kwietnia 2014r; w punkcie 2 powództwo oddalił ; w punkcie 3 zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.447,79zł tytułem zwrotu kosztów postępowania; w punkcie 4 nadał wyrokowi w punkcie 1 i 3 rygor natychmiastowej wykonalności.

Przytoczony wyrok oparty został na ustaleniach szczegółowo przedstawionych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z ustaleń tych wynika, że w dniu 22 kwietnia 2009 r. pozwana E. R. zawarła z Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...). W dniu 4 czerwca 2011 r. i 15 listopada 2011 r. Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. sporządził ostateczne wezwanie pozwanej do zapłaty. Pismem z dnia 30 grudnia 2011 r. bank sporządził wypowiedzenie umowy pożyczki adresowane do pozwanej. W dniu 22 marca 2012 r. Bank (...) S.A. w W. wystawił przeciwko dłużniczce E. R. bankowy tytuł egzekucyjny. Umową przelewu wierzytelności z dnia 8 września 2013 r. powód nabył wierzytelność względem pozwanej od Banku (...) S.A. z siedzibą w W.. W piśmie bez daty powód sporządził zawiadomienie pozwanej o przelewie wierzytelności.

W dniu 25 kwietnia 2014 roku B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych Funduszu, z którego wynika, że pod numerem (...) figuruje wierzytelność w stosunku do pozwanej E. R. w wysokości 46.457,46 zł, na która składają się:

1) kapitał w kwocie 29.158,55 zł

2) odsetki w kwocie 17.298,91 zł

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na postawie szczegółowo wskazanych w uzasadnieniu dokumentów, które należycie przeanalizował.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał roszczenie powoda jedynie częściowo za uzasadnione, na skutek niewykazania go w całości co do wysokości. Jak wynikało bowiem z treści pozwu strona powodowa dochodziła nabytej od pierwotnego wierzyciela pozwanej wierzytelności w kwocie 46.457,46 zł wskazując, iż na przedmiotową kwotę składały się: kwota kapitału w wysokości 29.158,55 zł, odsetki umowne naliczone przez bank przed datą cesji w kwocie 14.305,30 zł oraz odsetki za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredyty lombardowego Narodowego Banku Polskiego od dnia nabycia wierzytelności w kwocie 2.993,61 zł.

Rozważając w pierwszej kolejności legitymację strony powodowej do dochodzenia roszczenia należało mieć na uwadze przepis art. 509 (...) "http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id= (...)http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id= (...)".c., zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W niniejszej sprawie powódka wykazała, że istotnie wstąpiła w prawa pierwotnego wierzyciela pozwanego - Banku (...) S.A. z siedzibą w W..

Materiał zgromadzony w sprawie potwierdza istnienie zobowiązania pozwanej w zakresie kapitału. Na poparcie swojego żądania strona powodowa przedłożyła umowę pożyczki z dnia 24 listopada 2008 r., z której wynika, iż powód udzielił pozwanej kredytu w kwocie 30.368 zł, przy czym do dyspozycji kredytobiorcy postawiono kwotę 29.200 zł (§ 2 umowy). Przedstawione przez stronę powodową dokumenty jednoznacznie potwierdzają zarówno fakt zawarcia umowy pożyczki, jak i jej niespłacenia. Sąd w pełni dał im wiarę, chociażby wobec nieprzedstawienia przez stronę pozwaną dowodów przeciwnych, które by zwalniały ją z zobowiązania wobec powoda.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zakresie żądania odsetek umownych w kwocie 4.169,91 zł i karnych w kwocie 927,12 zł, bowiem tylko w takim zakresie wysokość odsetek została przez powoda wykazana dołączonym do pozwu bankowym tytułem egzekucyjnym, w którym wskazane zostało jak odsetki te zostały wyliczone. W pozostałym zakresie w ocenie Sądu wysokość roszczenia odsetkowego nie została udowodniona. Brak bowiem w aktach sprawy innego dokumentu rachunkowego, z którego wynikałby sposób wyliczenia kwoty odsetek umownych oraz za opóźnienie, tj. od jakiej kwoty odsetki te zostały naliczone, za jaki okres oraz jaka była ich wysokość. Powyższych okoliczności nie sposób było również wyprowadzić z załączonej do pozwu umowy pożyczki. Mając zatem na uwadze fakt, iż ani umowa cesji ani umowa pożyczki informacji powyższych nie zawierały, roszczenie strony powodowej należało uznać za nieudowodnione. Obowiązkiem strony powodowej było bowiem przedłożenie dokumentów wykazujących, iż wierzytelność ta powstała po stronie zbywcy w określonej w pozwie wysokości.

Wskazać tutaj należy, że podstawę rozstrzygnięcia Sądu stanowi zawsze całokształt przedstawionego przez strony materiału dowodowego. Jest to konsekwencja przepisu art. 6 (...) "http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id= (...)http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id= (...)".c., według którego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne oraz z art. 232 (...) "http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id= (...)http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id= (...)".p.c., który wskazuje, że to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ocena przedłożonych dowodów pozostawiona jest przy tym swobodzie Sądu – Sąd dokonuje bowiem oceny według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (art. 233 § 1 (...) "http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id= (...)http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id= (...)".p.c.). Zatem na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania okoliczności faktycznych uzasadniających zasądzenie na jej rzecz dochodzonej tytułem odsetek umownych i karnych kwoty (art. 6 k.c.). Obowiązkowi temu, w ocenie Sądu, strona powodowa nie sprostała.

W przypadku nie podjęcia obrony przez pozwanego stosownie do art. 339 § 2 k.p.c. w którym określono podstawę faktyczną wyroku zaocznego, sąd - jeżeli nie ma uzasadnionych wątpliwości - zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (tj. twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. m.in. wyrok SN z dnia 7 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, LEX nr 7094).

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie powołanych przepisów orzekł jak w pkt I w sentencji wyroku, a pozostałym zakresie powództwo oddalił.

O odsetkach Sąd rozstrzygnął w myśl art. 481 § 1 k.c. zasądzając je zgodnie z żądaniem od dnia wniesienia pozwu. O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdziału (art. 100 k.p.c.), przy uwzględnieniu, iż żądanie powoda zostało uwzględnione w 73%.

Od powyższego wyroku apelację wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w części oddalającej powództwo, tj. co do punktu 2 wyroku. We wnioskach wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz powoda całości roszczenia zgłoszonego w pozwie tj. kwoty 46.371,58zł zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości równej czterokrotności stopy kredyty lombardowego NBP w skali roku od dnia wniesienia powództwa, zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych za obie instancje, względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji oraz pozostawienie temu sądowi orzeczenia o kosztach postępowania za obie instancje. Skarżący zarzucił Sądowi naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 k.p.c. polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w błędnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i uznaniu, że złożona przez powoda umowa zawarta przez pozwaną z poprzednim wierzycielem, Bankowy Tytuł Egzekucyjny, wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda oraz wyciąg z umowy cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika nie stanowią dowodu na okoliczność potwierdzenia wysokości nabytej wierzytelności przez powoda; art.232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. polegające na błędnym przyjęciu, iż strona powodowa nie przedłożyła dowodów na poparcie swoich twierdzeń oraz wniosków z których wywodzi skutki prawne, a tym samym nie udowodniła okoliczności nabycia wierzytelności co do wysokości, jakiej domagała się w pozwie; naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art.353 ¹k.c. poprzez jego niezastosowanie i dokonywanie przez Sąd ustaleń faktycznych sprzecznych z treścią zawartej przez strony umowy; art.509§2 k.c. poprzez błędne jego zastosowanie i przyjecie, że na powoda wskutek umowy cesji nie przeszło skutecznie roszczenie o zaległe koszty oraz odsetki; art. 230 k.p.c. w zw. z art. 339 §2 k.p.c. przez niewłaściwe jego zastosowanie i uznanie okoliczności istnienia oraz wysokości zadłużenia pozwanej za nieudowodnioną, podczas gdy pozwana na żadnym etapie postępowania powyższego nie zakwestionowała, co kwalifikowało uznanie przez Sąd faktu zarówno istnienia jak i wysokości zadłużenia za przyznany oraz nierozpoznanie istoty sprawy. Ponadto powód wniósł o dopuszczenie w trybie art. 381 k.p.c. dowodu w toku postępowania odwoławczego z rozliczenia wysokości odsetek objętych (...) i wynikających na przyszłość na okoliczność wykazania wysokości obowiązujących odsetek.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja powoda i podniesione w niej zarzuty nie mogły odnieś skutku, gdyż zaskarżony wyrok należy uznać za trafny.

Powołane w apelacji zarzuty - nierozpoznania istoty sprawy, naruszenia przepisów postępowania i prawa materialnego są chybione.

Jednakże na wstępie należy zauważyć, iż Sąd Okręgowy mając na uwadze regulację art. 381k.p.c. uznał za uzasadnione oddalenie złożonego przez powoda w toku postępowania odwoławczego wniosku o dopuszczenie dowodu z dołączonego do apelacji dokumentu w postaci rozliczenia wysokości odsetek karnych na okoliczność wykazania wysokości obowiązujących odsetek, naliczanych od kwoty niespłaconego kredytu, do których naliczania uprawniony był poprzedni wierzyciel. Złożenie tego rodzaju dokumentu przez powoda dopiero przed Sądem Odwoławczym należało uznać za spóźnione, skoro dokumentem tym, z uwagi na jego charakter, powód dysponował od samego początku postępowania, inicjując go. W okolicznościach sprawy należało zatem uznać, iż powód ponosi winę za to, iż dokumentu tego wcześniej nie przedstawił w toku trwającego postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Z tych przyczyn Sąd drugiej instancji był uprawniony do pominięcia powyższego nowego dowodu zgłoszonego dopiero w postępowaniu apelacyjnym, albowiem zaszły przesłanki określone przepisem 381 k.p.c. (zob. wyrok SN z dnia 10 maja 2000 r., III CKN 797/00, Prok. i Pr. 2000, nr 10, poz. 42). Równocześnie potrzeba powołania dokumentu wykazującego sposób rozliczenia wysokości dochodzonych odsetek istniała od początku postępowania, skoro dalsze odsetki po wystawieniu (...), miały być naliczane w oparciu o zmienną stopę procentową kształtującą się niejednolicie w różnych okresach czasu. Tym samym, wbrew twierdzeniom skarżącego, kwestia ta od początku postępowania wymagała wyjaśnienia i wykazania.

Sąd Okręgowy podziela i uznaje za swoje zarówno ustalenia faktyczne jak i prawne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, uznając, iż nie ma potrzeby ich ponownego, szczegółowego przytaczania. Ustalenia te bowiem znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, które to dowody Sąd ten ocenił w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c., wbrew twierdzeniom powoda. Zdaniem Sądu Okręgowego, wnioski Sądu meriti, co do faktów w sposób logiczny wynikają z treści dowodów zgromadzonych w sprawie, a zaoferowanych przez stronę powodową. Równocześnie Sąd ten poddał wszechstronnej i wnikliwej ocenie cały materiał dowodowy zebrany w niej. Przede wszystkim jednak należy zauważyć, że skarżący nie postawił skutecznie zarzutu naruszenia przez Sąd art.233§1 k.p.c., bowiem nie wykazał, iż Sąd Rejonowy uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, tymczasem tylko takie uchybienia mogą być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena Sądu (tak SN w orzeczeniu z 6.11.1998r., IICKN 4/98 nie publ.).

Przechodząc natomiast do pozostałych zarzutów apelacji należy stwierdzić, iż trafnie uznał Sąd Rejonowy, iż materiał dowodowy zaoferowany w sprawie przez powoda, nie stanowi wystarczającej podstawy do wykazania wysokości dochodzonego pozwem roszczenia w zakresie dochodzonych przez niego od pozwanego skapitalizowanych odsetek po dniu wystawienia (...). Słusznie zauważa Sąd meriti, że o ile kwota żądanego od pozwanego kapitału – należności głównej w wysokości 29.158,55zł oraz w zakresie żądania odsetek umownych w kwocie 4.169,91 zł i karnych w kwocie 927,12 zł, znajduje uzasadnienie w umowie kredytu łączącej pozwaną z bankiem i wystawionego (...), nadto pozwana, nie zajmując stanowiska w sprawie, jej nie zakwestionowała, to równocześnie dochodzone kwoty z tytułu pozostałych skapitalizowanych odsetek nie zostały wykazane dołączonymi do akt dokumentami.

Trafnie zauważa Sąd Rejonowy, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w zakresie żądania skapitalizowanych odsetek umownych odnośnie kwoty 4.169,91 zł i karnych w wysokości 927,12 zł, bowiem tylko w takim zakresie wysokość odsetek została przez powoda wykazana dołączonym do pozwu bankowym tytułem egzekucyjnym, w którym wskazane zostało jak odsetki te zostały wyliczone. W pozostałym zakresie, zasadnie uznał Sąd Rejonowy, iż wysokość roszczenia odsetkowego nie została udowodniona. Brak bowiem w aktach sprawy innego dokumentu rachunkowego, z którego wynikałby sposób wyliczenia kwoty odsetek umownych oraz za opóźnienie, w szczególności wykazania tego od jakiej kwoty odsetki te zostały naliczone, za jaki okres oraz jaka była ich wysokość. Powyższych okoliczności nie sposób wyprowadzić z załączonej do pozwu umowy pożyczki, w szczególności w sytuacji gdy nie dołączono do niej Regulaminu oraz Cennika usług, określającego wysokość zmiennej stopy procentowej odsetek od zadłużenia przeterminowanego. Także zapisy (...) nie dają podstaw do wyliczenia tej należności, skoro stwierdzono w tym dokumencie, iż od dnia 22 marca 2012r. Bankowi przysługują dalsze odsetki od wyżej wskazanych kwot należności głównej, które na dzień wystawienia tytułu wynoszą 24% w skali roku, obliczane wg zmiennej stopy procentowej zgodnie z postanowieniami Umowy, Cennikiem usług oraz art. 359§2 ¹ k.c., naliczane od dnia wystawienia (...), do dnia efektywnego zaspokojenia wierzytelności Banku. Także wysokość dochodzonych należności nie mogła zostać ustalona w oparciu o wygenerowane przez powódkę zestawienie należności pozwanej, z którego jedynie wynika, iż powinna ona łącznie zapłacić odsetki karne w wysokości 14.305,30zł, a odsetki dynamiczne na rzecz powódki w wysokości 2.993,61zł. Mając zatem na uwadze fakt, iż ani umowa cesji ani umowa pożyczki nie zawierały informacji, z których wynikałby sposób wyliczenia kwoty odsetek umownych oraz za opóźnienie, roszczenie powoda należało uznać za nieudowodnione. Obowiązkiem strony powodowej było bowiem przedłożenie dokumentów wykazujących, iż wierzytelność ta powstała po stronie zbywcy w określonej w pozwie wysokości. W oparciu o dokumenty przedłożone przez powódkę nie można ustalić w jaki sposób odsetki dochodzone zostały skapitalizowane, wyliczone, od jakiej kwoty i w jakiej wysokości. Ma rację Sąd merit, iż na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy nie można ustalić powyższych okoliczności. Tym samym za bezzasadne należało uznać zarzuty naruszenia art. 233 k.p.c., także art.232k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. Słusznie bowiem uznał Sąd Rejonowy, iż strona powodowa nie przedłożyła dowodów na poparcie swoich twierdzeń, a tym samym na poparcie dochodzonej pozwem kwoty.

Skoro zatem powód, nie przedstawiając w/w dokumentów w postaci Regulaminu i Cennika usług stanowiących integralną cześć umowy łączącej jego poprzednika z pozwaną, nie wykazał w istocie jakiej treści umowa łączyła strony w zakresie dochodzonych odsetek umownych i karnych, to za chybiony należało uznać zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego tj.art.353 ¹k.c. poprzez jego niezastosowanie i dokonywanie przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych sprzecznych z treścią zawartej przez strony umowy.

Także za chybiony należało uznać zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego tj. 509 §2 k.c. poprzez błędne jego zastosowanie, bowiem wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd meriti co do zasady przyjął, że na powoda wskutek umowy cesji przeszło roszczenie o zaległe odsetki, tyle tylko, iż powód w toku niniejszej sprawy winien był wykazać ich wysokość, czego jednak powód skutecznie nie uczynił. W tym zakresie należy zauważyć, iż zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 r. w sprawie o sygn. akt P 1/10 ( OTK-A 2011/6/53, Dz.U.2011/152/900) art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 20 Konstytucji. Tym samym posłużenie się przez powoda wyciągiem z ksiąg rachunkowych, który wprawdzie ma moc prawną dokumentu urzędowego, nie skutkowało – jak to było dotychczas - zmianą rozkładu ciężaru dowodu określonego w art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c., co oznaczało, że aby udowodnić istnienie dochodzonej przez fundusz inwestycyjny wierzytelności i jej wysokość, nie wystarczało przedłożenie sądowi wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu, bez potrzeby wskazywania tytułu, ani okoliczności, w jakich zobowiązanie powstało. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, tym samym to na powodzie, w myśl ogólnych zasad postępowania dowodowego spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego żądanie. Równocześnie skoro samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą, to powołanie się w niniejszej sprawie przez powoda na wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego oraz niekompletną umowę pożyczki nie można był uznać za równoznaczne z udowodnieniem istnienia dochodzonej wierzytelności, okoliczności jej powstania oraz wysokość.

W niniejszej sprawie zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego, gdyż spełnione zostały przesłanki wskazane w art. 339 § 1 k.p.c. Przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego - domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Zatem wówczas gdy zasadnie wydaje się, iż twierdzenia pozwu np. nie odpowiadają w pełni rzeczywistości, czy też wskazują na bezzasadność dochodzonego roszczenia, to koniecznym jest przeprowadzenie postępowania dowodowego w sprawie. Jednocześnie zaś wymaga podkreślenia, że przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Wprowadzone przez przepis art. 339 § 2 k.p.c. swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego; stanowisko takie ugruntowane jest zarówno w doktrynie jak i judykaturze (zob. np. wyrok SN z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30, zob. też ost. wyrok SA w Katowicach z dnia 10.09.2013r. IACa 494/13, LEX nr 1378705). Zatem Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo.

Wobec tego, iż w ocenie Sądu Rejonowego zachodziły okoliczności wskazane w art. 339 § 2, uniemożliwiające przyjęcie przez sąd za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach sprawy, sąd ten przed rozstrzygnięciem sprawy przeprowadził postępowanie dowodowe celem wyjaśnienia zaistniałych wątpliwości co do faktów. Także rozważył, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powódki uzasadniały żądanie pozwu i ostatecznie doszedł do wniosku, iż nie dawały one podstaw do uwzględnienia w całości żądania pozwu, co skutkowało częściowym oddaleniem powództwa.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy także uznał, iż nie doszło do naruszenia regulacji art. 230 w zw. z art. 339 §2 k.p.c. W świetle art. 230k.p.c. sąd bez dostatecznego uzasadnienia, nie może przyjmować za prawdziwe twierdzeń strony, którym strona przeciwna wyraźnie nie zaprzeczyła. Sąd może uznać za przyznane przez stronę niezaprzeczone twierdzenia strony drugiej tylko w wypadku, gdy takie domniemane przyznanie jest uzasadnione wszechstronnym rozważeniem wszystkich okoliczności sprawy, biorąc pod uwagę wynik całej rozprawy (por. np. uzasadnienie wyroku SN z dnia 19 października 2005 r., V CK 260/05, LEX nr 187090). Równocześnie samo milczenie jednej ze stron co do twierdzeń strony przeciwnej nie może stanowić podstawy do uznania faktów za przyznane (por. wyrok SN z dnia 17 lutego 1975 r., II CR 719/74, LEX nr 7661).

Ponadto, w ocenie Sądu Okręgowego, podniesione w apelacji zarzuty mają charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwej oceny i ustaleń Sądu meriti, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

Konkludując, zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a zarzuty podniesione w apelacji nie mogły odnieść skutku.

Z tych względów, na podstawie art. 385 k.p.c., apelację powoda oddalono, jako bezzasadną.

SSO Lucyna Morys-Magiera SSO Magdalena Balion-Hajduk SSO Barbara Braziewicz