Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. żądała od: (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł., H. K. i B. O. solidarnej zapłaty kwoty 65.878.02 zł z odsetkami ustawowymi oraz zwrotu kosztów sądowych. W uzasadnieniu wskazano, że żądana kwota stanowi zobowiązanie pozwanej spółki względem powódki za sprzedany na jej rzecz towar. Wyjaśniono, że roszczenie zostało zabezpieczone przez pozwaną dwoma wekslami własnymi in blanco bez protestu, poręczonymi przez osoby solidarnie pozwane o zapłatę.

W sprzeciwach od wydanego w sprawie nakazu zapłaty wnieśli: B. O., (...) sp. z o.o. oraz H. K.. Każdy z pozwanych podniósł, że nie uznaje powództwa i wnosi o zasądzenie kosztów według norm przepisanych.

Zarówno B. O. jak i (...) sp. z o.o. wskazali, że weksel poręczony przez B. O. wystawiony został jedynie na zabezpieczenie pierwszych dziesięciu transakcji z powódką, co znalazło odzwierciedlenie w deklaracji wekslowej. Wskazano, że dalsze transakcje między stronami opłacane były gotówką, wobec czego nie istniały żadne wierzytelności, które mogłyby być zabezpieczone, a weksel powinien zostać zwrócony wystawcy. Sformułowano zarzut, iż przedmiotowe weksle wypełnione zostały wbrew poczynionym przez strony ustaleniom. Pozwana spółka wniosła ponadto o rozłożenie ewentualnie zasądzonego świadczenia na 12 równych rat, powołując się na swoją trudną sytuację finansową.

Pozwana H. K. w złożonym sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym zakwestionowała powództwo, zarówno co do zasady, jak i wysokości roszczenia. Pozwana wskazała, że jej zdaniem powód nie wykazał, aby poręczenie pozwanej dotyczyło transakcji wynikających z załączonych faktur. Ponadto, poddała w wątpliwość wysokość dochodzonej wierzytelności, podkreślając, że między powódką a pozwaną spółką nadal dochodzi do transakcji handlowych. Pozwana podniosła, że przedmiotowy weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową, wskazała, że roszczenie z weksla jest przedawnione, a w zakresie stosunku podstawowego - zakwestionowała istnienie roszczenia zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Pozwana oświadczyła, że nie otrzymała zawiadomienia o wypełnieniu weksla, wezwania do wykupienia weksla oraz wezwań do zapłaty.

W piśmie z dnia 24 grudnia 2012 roku stanowiącym podpisany pozew, dla potrzeb postępowania zwykłego, strona powodowa wniosła o zasądzenie od (...) sp. z o.o. w Ł. kwoty 65.878,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 listopada 2011 roku do dnia zapłaty oraz uznanie w wyroku, że solidarnie z nią do kwoty 50.000 zł, każdy oddzielnie, odpowiadają B. O. i H. K., z tytułu udzielonego poręczenia. W uzasadnieniu stanowiska wskazano, że żądanie pozwu dotyczy braku zapłaty przez pozwaną spółkę za dostarczone i odebrane towary objęte załączonymi fakturami.

Powód wskazał, że na jego żądanie, w 2010 roku pozwana spółka wystawiła dwa weksle in blanco, a każdy z weksli mógł zostać wypełniony do kwoty 50.000 zł. Do każdego z weksli załączono deklarację wekslową. Każdy z weksli został poręczony, pierwszy przez B. O., drugi przez H. K.. Wskazano, że powód dwukrotnie: w dniach 13 grudnia 2011 roku i 10 stycznia 2012 roku wzywał pozwaną spółkę do zapłaty należności. Wezwania te pozostały bezskuteczne, dlatego też w dniu 12 marca 2012 roku powódka wezwała pozwanych do wykupienia weksli.

W piśmie z dnia 27 grudnia 2012 roku oświadczono, że po skierowaniu sprawy do elektronicznego postępowania upominawczego weksel poręczony przez H. K. zaginął, w posiadaniu powoda pozostała jedynie deklaracja wekslowa. Powód podniósł, że H. K. po wypełnieniu deklaracji wekslowej spełniła wszystkie wymogi poręczenia długu pozwanej spółki do wysokości 50.000 zł wymagane przepisami art. 876 i dalszych k.c., a zatem w opinii powoda H. K., o ile nie zostanie uznana za dłużniczkę z tytułu poręczenia weksla, jest poręczycielką cywilnoprawną.

Na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 roku pełnomocnik powódki oświadczył, że w uzupełnieniu pozwu wskazał, że ogranicza odpowiedzialność pozwanych B. O. i H. K. do kwoty 50.000 zł. Podał, że za całość zobowiązania odpowiada pozwana Spółka, a stanowisko co do pozostałych pozwanych sprecyzowane zostało w piśmie z dnia 24 grudnia 2012 roku.

Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zasądził od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. na rzecz powoda kwotę 65.878,02 zł z ustawowymi odsetkami od kwot wskazanych w wyroku (pkt.1). oddalił powództwo w stosunku do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. w zakresie odsetek w pozostałej części (pkt.2), umorzył postępowanie w zakresie żądania zapłaty kwoty 65.878,02 zł w stosunku do H. K. i B. O. (pkt 3 i 4), oddalił powództwo o ustalenie w stosunku do H. K. i B. O. (pkt. 5 i 6) oraz orzekł o kosztach procesu stosownie do jego wyniku (pkt.7 i 8).

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. pozostawała w stosunkach handlowych z strona powodową – (...) Sp. z o.o. w W.. Strona powodowa za dostarczane pozwanej spółce towary, wystawiała faktury VAT. Niekiedy strony rozliczały się gotówkowo. W związku z realizacją niektórych płatności w odroczonym terminie, w oparciu o faktury VAT, pozwana spółka udzieliła powódce zabezpieczenia wierzytelności w formie weksli in blanco. Należności pozwanej spółki względem powoda wynoszą 65.878,02 zł i wynikają z nierozliczonych faktur dołączonych do pozwu. Zestawienie nierozliczonych transakcji zostało wykonane w oparciu o księgi rachunkowe powodowej spółki.

Powodowa spółka dysponowała wekslem własnym in blanco wystawionym na zabezpieczenie przez (...) sp. z o. o. z siedzibą w Ł., poręczonym przez B. O.. Powyższy weksel został wypełniony w dniu 12 marca 2012 roku w W. na kwotę 50.000 zł, z miejscem płatności W..

W deklaracji wekslowej bez daty (...) sp. z o.o. w Ł. upoważniła (...) sp. z o.o. w W. do wypełnienia wystawionego przez nią weksla in blanco co do daty, miejsca wystawienia, miejsca płatności, klauzuli „bez protestu” oraz sumy wekslowej do kwoty 50.000 zł w celu zabezpieczenia zobowiązań istniejących i mogących powstać w przyszłości z tytułu zakupu towarów handlowych, w tym roszczeń odszkodowawczych.

Dokument obejmuje także oświadczenie B. O. o wyrażeniu zgody na treść deklaracji oraz dotyczące solidarnego i osobistego poręczenia za wszystkie zobowiązania istniejące i mogące powstać w przyszłości z tytułu zakupów towarów handlowych.

W deklaracji wekslowej z dnia 29 marca 2010 roku (...) sp. z o.o. w Ł. upoważniła (...) sp. z o.o. w W. do wypełnienia wystawionego przez nią weksla in blanco co do daty, miejsca wystawienia, miejsca płatności, klauzuli „bez protestu” oraz sumy wekslowej do kwoty 50.000 zł w celu zabezpieczenia zobowiązań istniejących i mogących powstać w przyszłości z tytułu zakupu towarów handlowych, w tym roszczeń odszkodowawczych. Na odwrocie dokumentu widnieje oświadczenie „poręczam” i podpis H. K.. Dokument obejmuje także oświadczenie H. K. o wyrażeniu zgody na treść deklaracji oraz dotyczące solidarnego i osobistego poręczenia za wszystkie zobowiązania istniejące i mogące powstać w przyszłości z tytułu zakupów towarów handlowych. Weksel poręczony przez H. K. zaginął. Powodowa spółka nie przeprowadzała postępowania dotyczącego umorzenia zaginionego weksla.

Pismem z dnia 13 grudnia 2011 roku (...) sp. z o.o. została wezwana przez powódkę do zapłaty kwoty 85.399.89 zł w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Wezwanie ponowiono w dniu 10 stycznia 2012 roku w zakresie kwoty 75.399,89 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 listopada 2011 roku do dnia zapłaty, wyznaczając termin płatności na dzień 20 stycznia 2012 roku.

W pismach z dnia 12 marca 2012 roku skierowanych do Z. K., B. O. i H. K. powódka poinformowała o wypełnieniu weksli i wezwała do wykupienia wypełnionych weksli do dnia 23 marca 2012 roku Powyższe pisma zostały odebrane przez Z. K. i H. K. w dniu 15 marca 2012 roku, a przez B. O. w dniu 24 marca 2012 roku.

Dokonując powyższych ustaleń Sąd Rejonowy uznał, że powództwo o zapłatę jest zasadne w stosunku do pozwanej spółki w znacznej części, zaś powództwo o ustalenie zgłoszone w stosunku do B. O. i H. K. podlega oddaleniu jako bezzasadne.

W rozpoznawanej sprawie, powódka pierwotnie wniosła pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, czego skutkiem było wydanie nakazu zapłaty w dniu 22 sierpnia 2012 roku. W wyniku skutecznie wniesionych przez pozwanych sprzeciwów przedmiotowy nakaz zapłaty utracił moc, a sprawa przekazana została do Sądu właściwego miejscowo. Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 10 maja 2013 roku o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2013 roku, poz. 654) w niniejszej sprawie, która została wszczęta w dniu 4 czerwca 2012 roku i nie została zakończona do dnia wejścia w życie tej ustawy, tj. do dnia 7 lipca 2013 roku, mają zastosowanie przepisy dotychczasowe, a zatem także art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 6 lipca 2013 roku. Stosowanie do art. 505 ³⁶ § 1 k.p.c. , w razie prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty traci moc w całości, a sąd przekazuje sprawę do sądu według właściwości ogólnej. Przepis art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 6 lipca 2013 roku stanowił, że po przekazaniu sprawy w takim wypadku przewodniczący wzywa powoda do usunięcia braków formalnych pozwu oraz uzupełnienia pozwu, w sposób odpowiedni dla postępowania, w którym sprawa będzie rozpoznana, w terminie dwutygodniowym od daty doręczenia wezwania. Wezwanie do usunięcia braków formalnych pozwu oraz uzupełnienia pozwu dotyczy wymogów, jakie winien spełniać pozew w postępowaniu zwykłym, czy też w innym postępowaniu odrębnym, a które nie są przewidziane dla pozwu wnoszonego w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Uzupełnieniu w trybie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. podlegają zatem takie braki formalne, które uniemożliwiają sądowi właściwemu nadanie sprawie dalszego biegu, odpowiedniego do tego etapu postępowania, który następuje po przekazaniu sprawy przez E-sąd w każdym z wypadków wymienionych w tym przepisie (np. brak pełnomocnictwa, brak wykazania prawidłowości umocowania pełnomocnika, braki z art. 502 ¹ § 2 k.p.c., braki w zakresie doprecyzowania żądania pozwu lub w zakresie uzasadnienia jego podstawy faktycznej zgodnie z wymogami art. 187 § 1 k.p.c.). W przypadku nieuzupełnienia braków formalnych pozwu, odmiennie, niż to jest w przypadku postępowania zwykłego (art. 130 § 2 k.p.c.), art. 505 ³⁷ k.p.c. przewiduje skutek w postaci umorzenia postępowania.

W niniejszej sprawie, żądanie pozwu po sprecyzowaniu pismem z dnia 24 grudnia 2012 roku uzupełniającym braki formalne, ograniczone zostało do wniosku o zasądzenie kwoty 65.878,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami od (...) sp. z o.o. w Ł.. W odniesieniu do pozostałych pozwanych powód wniósł o uznanie w wyroku, że są oni solidarnie z pozwaną spółką, każdy do kwoty 50.000 zł odpowiedzialni z tytułu udzielonego poręczenia. Powód nie uzupełnił braków formalnych pozwu w zakresie żądania zasądzenia dochodzonej pozwem kwoty od H. K. i B. O.. Nie wskazał bowiem w treści pisma z dnia 24 grudnia 2012 roku stanowiącego uzupełnienie braków formalnych pozwu, iż wnosi o zasądzenie jakiejkolwiek kwoty od pozwanych H. K. i B. O.. Dlatego też, na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania zapłaty kwoty 65.878,02 zł w stosunku do H. K. i B. O..

Jednocześnie, w piśmie uzupełniającym braki formalne, powódka wniosła o ustalenie w stosunku do H. K. i B. O., że są oni odpowiedzialni solidarnie (każdy oddzielnie) z (...) sp.z o.o. z siedzibą w Ł. względem powódki do kwoty 50.000 zł z tytułu udzielonego poręczenia.

Tak sformułowane żądanie ocenić należało pod kątem treści art. 189 k.p.c., zgodnie z którym powód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa gdy ma w tym interes prawny. Przywołując poglądy Sądu Najwyższego dotyczące znaczenia pojęcia interesu prawnego Sąd orzekający wskazał, że występuje on wówczas, gdy istnieje niepewność stanu prawnego lub prawa, niepewność ta powinna być obiektywna tj. zachodzić według rozumnej oceny sytuacji, a nie tylko subiektywna - według odczucia powoda. Interes ten należy rozumieć jako potrzebę wprowadzenia jasności co do konkretnego prawa lub stosunku prawnego, w celu ochrony przed grożącym naruszeniem sfery uprawnień powoda.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie brak jest interesu prawnego powoda w ustaleniu solidarnego charakteru odpowiedzialności pozwanych H. K. i B. O.. Powodowa spółka ma bowiem możliwość żądania od pozwanych zapłaty. Z tego względu Sąd oddalił powództwo o ustalenie w stosunku do pozwanych H. K. i B. O..

Natomiast, powództwo w zakresie żądania zasądzenia od (...) sp. z o.o. w Ł. kwoty 65.878,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 listopada 2011 roku do dnia zapłaty, w przeważającym zakresie zasługiwało na uwzględnienie. Powódka, uzasadniając swoje żądanie, podnosiła, że wykonała wynikające w umów sprzedaży obowiązki, dostarczając pozwanemu towar terminowo i w całości, a mimo tego pozwana nie uregulowała w całości należności wynikających z wystawionych faktur VAT.

W sprzeciwie wniesionym na etapie elektronicznego postępowania upominawczego pozwana (...) sp. z o.o. w Ł. podniosła zarzuty dotyczące wyłącznie wypełnienia przez powódkę weksli w sposób niezgodny z deklaracją wekslową. W niniejszej sprawie, żądanie skierowane przeciwko (...) sp. z o.o. oparte jest na zobowiązaniu ze stosunku podstawowego, a także z weksla własnego wystawionego przez pozwaną spółkę na zabezpieczenie zobowiązań z łączącego strony stosunku podstawowego. Treść pozwu wskazuje na gwarancyjny charakter załączonego weksla. Należy podzielić pogląd, że gdy powód wskazuje na gwarancyjny charakter weksla, jego żądanie zmierza jednocześnie do zaspokojenia wierzytelności wekslowej i wierzytelności ze stosunku podstawowego. Zgłoszenie w pozwie o wydanie nakazu zapłaty na podstawie weksla żądania obejmującego także wierzytelność zabezpieczoną wekslem, choć niekonieczne, jest celowe, ze względu na wspominaną więź zachodzącą pomiędzy tą wierzytelnością a wierzytelnością wekslową. Przede wszystkim, w takim wypadku przerwanie biegu przedawnienia następuje zarówno w zakresie roszczenia wekslowego, jak i roszczenia zabezpieczonego.

W rezultacie, kwota 65.878,02 zł podlegała zasądzeniu od (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. na rzecz powódki zgodnie z art. 535 k.c.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., i zasądził odsetki ustawowe od poszczególnych kwot na które opiewają załączone faktury od dnia następnego po terminie płatności poszczególnych faktur. Żądanie odsetek w pozostałej części podlegało oddaleniu jako niezasadne.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Powódka wygrała proces względem pozwanej spółki (...) z siedzibą w Ł.. Natomiast, przegrała proces w stosunku do H. K. i B. O. w zakresie żądania ustalenia.

Powyższe rozstrzygnięcie w zakresie punktów 3,4,5,6 i 8 apelacją zaskarżył powód żądając jego zmiany i zasądzenia od pozwanych H. K. i B. O. solidarnie z (...) sp. z o. o. z siedzibą w Ł. kwoty 50.000 zł przy pozostawieniu jako prawidłowego pkt. 1 wyroku co do wysokości roszczenia dochodzonego od pozwanej spółki ze stosowną zmianą rozstrzygnięcia o kosztach, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania wobec nierozpoznania istoty sprawy. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania to jest art. 233 k.p.c., 328 § 2 k.p.c., 316 k.p.c., 505 ³⁷ k.p.c. oraz art. 321 k.p.c.

Pozwani B. O. i H. K. wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy aprobuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i wyrażone przez ten Sąd oceny prawne i przyjmuje je za własne. Zarzuty skarżącego zawarte w apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Jako chybiony należy ocenić zarzut apelującego naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c., polegający na przyjęciu, że powód wnosił o dokonanie ustalenia a nie o zapłatę. Przy tak sprecyzowanym zarzucie dyspozycja art. 233 k.p.c. w ogóle nie ma zastosowania. Przepis ten dotyczy bowiem zasad oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a nie oceny petitum pozwu. W myśl art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Z uwagi na przyznaną sądowi swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie wtedy, gdy podstawą rozstrzygnięcia uczyniono rozumowanie sprzeczne z zasadami logiki bądź wskazaniami doświadczenia życiowego. W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie polemikę z prawidłowymi i nie obarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Za bezzasadny należy uznać także zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. W myśl wskazanego przepisu uzasadnienie orzeczenia powinno zawierać: wskazanie podstawy faktycznej, a mianowicie ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. Naruszenie przepisu o sposobie uzasadnienia wyroku o tyle może stanowić przyczynę uchylenia orzeczenia, o ile uniemożliwia sądowi wyższej instancji kontrolę, czy prawo materialne i procesowe zostało należycie zastosowane. W badanej sprawie treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie zawiera tego typu usterek, które uniemożliwiałyby przeprowadzenie kontroli instancyjnej i rozpoznanie apelacji. Zarzut apelacji w tym zakresie nie znajduje zatem uzasadnienia.

Mimo formalnego rozbudowania wszystkie podniesione przez skarżącego zarzuty sprowadzają się do zanegowania twierdzenia Sądu i instancji, że w rozpoznawanej sprawie żądaniem pozwu, sprecyzowanym w piśmie z dnia 24 grudnia 2012 roku uzupełniającym braki formalne pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym, objęte było żądanie zapłaty kwoty 65.878,02 zł od (...) sp. z o. o. z siedzibą w Ł., zaś żądanie w stosunku do pozostałych pozwanych dotyczyło ustalenia ich solidarnej odpowiedzialności z pozwaną spółką w zakresie kwoty 50.000 zł. Zdaniem skarżącego uzupełniony pozew obejmował żądanie zapłaty przez wszystkich pozwanych z ograniczeniem odpowiedzialności H. K. i B. O. do kwoty 50.000zł. W ocenie Sądu Okręgowego z tezą postawioną przez skarżącego zgodzić się nie sposób. Przypomnieć w tym miejscu wypada, że w trakcie całego postępowania zarówno przed E- Sądem jak i przed Sądem Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi powód reprezentowany był przez pełnomocnika zawodowego, w stosunku do którego obowiązują podwyższone standardy staranności i dbałości o interes mocodawcy. Z tego też powodu nie sposób żądaniom sprecyzowanym przez pełnomocnika skarżącego przypisywać innego znaczenia, niż wprost wynikające ze sformułowanych przez niego pism. Dla porządku zatem wskazać należy, że zgodnie z literalnym brzmieniem żądania pozwu zawartego w piśmie z dnia 24 grudnia 2012 r. zatytułowanym (...) powód żądał „zasądzenia od (...) sp. z o. o. w Ł. kwoty 65.878,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18.11.2011 r. do dnia zapłaty, oraz ustalenie w wyroku, że solidarnie z nią do kwoty 50.000 zł /każdy oddzielnie/ odpowiadają B. O. i H. K. z tytułu udzielonego poręczenia” . Żaden z pozostałych punktów pozwu nie zawierał żądania zapłaty jakiejkolwiek kwoty przez H. K. i B. O.. Co więcej na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 roku pełnomocnik powoda oświadczył, że, że ogranicza odpowiedzialność pozwanych B. O. i H. K. do kwoty 50.000 zł. Podał, że za całość zobowiązania odpowiada pozwana Spółka, a stanowisko co do pozostałych pozwanych sprecyzowane zostało w piśmie z dnia 24 grudnia 2012 roku. Przy tak jednoznacznym stanowisku pełnomocnika powoda nie sposób przyjąć, że ostatecznie sprecyzowane żądanie pozwu obejmowało żądanie zapłaty skierowane w stosunku do H. K. i B. O.. W konsekwencji za prawidłową uznać należy dokonaną przez Sąd I instancji ocenę, że żądanie pozwu po sprecyzowaniu pismem z dnia 24 grudnia 2012 roku uzupełniającym braki formalne, ograniczone zostało do wniosku o zasądzenie kwoty 65.878,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami od (...) sp. z o.o. w Ł.. W odniesieniu do pozostałych pozwanych powód wniósł o uznanie w wyroku, że są oni solidarnie z pozwaną spółką, każdy do kwoty 50.000 zł odpowiedzialni z tytułu udzielonego poręczenia. Powód nie uzupełnił braków formalnych pozwu w zakresie żądania zasądzenia dochodzonej pozwem kwoty od H. K. i B. O.. Nie wskazał bowiem w treści pisma z dnia 24 grudnia 2012 roku stanowiącego uzupełnienie braków formalnych pozwu, iż wnosi o zasądzenie jakiejkolwiek kwoty od pozwanych H. K. i B. O.. Dlatego też, na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. zasadnie Sąd I instancji umorzył postępowanie w zakresie żądania zapłaty kwoty 65.878,02 zł w stosunku do H. K. i B. O.. Podniesione zatem zarzuty nie znajdują uzasadnienia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy nie znalazł usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia apelacji i działając na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Mając na względzie wynik niniejszego postępowania, o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c.. Na koszty poniesione przez pozwanych w postępowaniu apelacyjnym złożyło się wynagrodzenie ich pełnomocników ustalone w oparciu o § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461).