Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Arkadia Wyraz - Wieczorek

Sędzia SO Gabriela Sobczyk

SR del. Roman Troll (spr.)

Protokolant Dominika Tarasiewicz

po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Państwowych Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko Gminie G.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 9 października 2014 r., sygn. akt I C 1321/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR del. Roman Troll SSO Arkadia Wyraz – Wieczorek SSO Gabriela Sobczyk

Sygn. akt III Ca 76/15

UZASADNIENIE

Powódka (...) Państwowe Spółka Akcyjna w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej Gminy G. kwoty 4.447,02 zł tytułem odszkodowania za okres od 1 stycznia 2012 roku do dnia 31 maja 2013 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2013 roku oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu argumentowała, że dochodzi odszkodowania z tytułu niedostarczenia przez pozwaną lokalu socjalnego J. F. (1), J. F. (2) i M. F., albowiem w odniesieniu do zajmowanego przez nich lokalu położonego w G. przy ulicy (...) Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 2 października 2007 roku orzekł eksmisję jednocześnie ustalając prawo do lokalu socjalnego. Do dnia wniesienia pozwu pozwana nie przedstawiła żadnej oferty umowy najmu lokalu socjalnego, a powódka nie miała możliwości dysponować lokalem mieszkalnym będącym jej własnością. W efekcie powódka we wskazanym okresie poniosła szkodę w wysokości 4.447,02 zł, albowiem byli lokatorzy w tym czasie zajmowali lokal i nie uiszczali odszkodowania za bezumowne korzystnie z lokalu, które zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów (…) odpowiada należności za czynsz lub innych opłat za używanie lokalu, jakie korzystający z lokalu byłby zobowiązany uiszczać gdyby stosunek prawny nie wygasł.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów postępowania podnosząc, że powódka nie wykazała w należyty sposób wysokości rzeczywiście poniesionej szkody - wskazana w pozwie kwota została ustalona arbitralnie, bez poparcia stosownymi dowodami, a załączone do pozwu dokumenty stanowią symulacyjne naliczenie wysokości odszkodowania, natomiast wysokość odszkodowania jest zależna od wielu czynników, które wpływają na wysokość czynszu możliwego do uzyskania za dany lokal mieszkalny. Pozwana zarzuciła powódce, że nie wykazała, aby była właścicielem lokalu oraz aby w spornym okresie państwo F. zajmowali ten lokal mieszkalny.

Wyrokiem z dnia 9 października 2014 r. Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo (pkt 1) oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2).

Wyrok ten zapadł przy następujących ustaleniach faktycznych: powódka jest właścicielką lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ulicy (...). J. F. (1), J. F. (2) i M. F. zajmowali ten lokal na podstawie umowy najmu zawartej z powódką, a wyrokiem z dnia 2 października 2007 roku, Sąd Rejonowy w Gliwicach nakazał im, aby opróżnili tenże lokal mieszkalny oraz wydali go powódce w stanie wolnym od osób i rzeczy przyznając jednocześnie tym osobom prawo do lokalu socjalnego. Pismem z dnia 4 grudnia 2007 roku powódka wezwała pozwaną do wskazania uprawnionym lokalu socjalnego, ponawiając je pismem z dnia 13 lutego 2008 roku i dnia 9 marca 2009 roku. W odpowiedzi pozwana w piśmie z dnia 20 marca 2009 roku wskazała, że lokale socjalne są przyznawane zgodnie z kolejnością złożenia wniosku przez wierzyciela. Pismem z dnia 2 lutego 2013 roku powódka zwróciła się do pozwanej o zapłatę kwoty 4.447,02 złotych jako odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego, a pozwana - pismem z dnia 11 marca 2013 roku - uznała roszczenia powódki za bezzasadne. Powódka nie odnotowała żadnej wpłaty ze strony J. F. (1), J. F. (2) i M. F. za opisany lokal mieszkalny w okresie od dnia 1 stycznia 2012 roku do 31 maja 2013 roku.

Przy tak dokonanych ustaleniach faktycznych Sąd Rejonowy zakwalifikował roszczenie powódki na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (j.t.: Dz. U. z 2005 roku, Nr 31, poz. 266 ze zm.) wskazując przy tym, że osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł (art. 18 ust. 3 tej ustawy), zaś odpowiedzialność gminy za szkodę wynikłą z zajmowania lokalu bez tytułu prawnego przez osobę uprawnioną z mocy wyroku do lokalu socjalnego oraz tej osoby jest odpowiedzialnością in solidum i jednocześnie nie jest odpowiedzialnością subsydiarną. Natomiast uznał, że powódka nie wykazała, że osoby - wobec których zapadł wyrok eksmisyjny - w spornym okresie faktycznie zajmowały należący do niej lokal mieszkalny, a więc że została pozbawiona możliwości swobodnego dysponowania nim, co uzasadniałby kierowanie wobec pozwanej żądania zapłaty odszkodowania. Zaznaczył także, że załączone do pozwu dokumenty w żadnym razie nie tylko nie wykazują tej okoliczności, ale nawet nie uprawdopodobniają jej, gdyż wyrok eksmisyjny z dnia 2 października 2007 roku wprawdzie potwierdza fakt zajmowania lokalu mieszkalnego przez rodzinę F., ale wyłącznie w okresie wcześniejszym (przed październikiem 2007 roku), a orzeczenie to zapadło 7 lat temu i nie może obecnie stanowić dowodu na okoliczność, że w okresie objętym pozwem, byli lokatorzy faktycznie zajmowali ten lokal mieszkalny. Nie została również przedstawiona jakakolwiek korespondencja kierowana do J. F. (1), J. F. (2) czy M. F. (np. wezwanie do zapłaty) wraz z potwierdzeniem doręczenia, co mogłoby wskazywać na fakt zajmowania lokalu przez wymienionych w okresie objętym pozwem - jedyne pismo załączone do akt to wykaz sald skierowany do J. F. (1) (k. 60 – 61), ale jest to dokument wygenerowany komputerowo bez potwierdzenia doręczenia. Z kartoteki rozliczeniowej wynika, że ze strony uprawnionych do lokalu socjalnego nie były dokonywane na rzecz powódki jakiekolwiek wpłaty, a to w połączeniu z pozostałymi dowodami nie pozwala na poczynienie ustalenia, aby byli lokatorzy zamieszkiwali w lokalu mieszkalnym w spornym okresie, a w konsekwencji, aby powódka została pozbawiona możliwości dysponowania nim i poniosła z tego tytułu szkodę.

Sąd Rejonowy podkreślił, że to powód jako inicjator postępowania sądowego winien wykazać okoliczności uzasadniające żądanie pozwu, chyba że nie są one kwestionowane, a w rozpoznawanej sprawie pozwana już w odpowiedzi na pozew zakwestionowała fakt zajmowania lokalu mieszkalnego powódki przez byłych najemców w zakreślonym w pozwie okresie, dlatego też powódka, nie zgadzając się z takim stanowiskiem przeciwnika procesowego, winna odpowiednio zareagować – przedstawić stosowne dowody na poparcie swych twierdzeń. Natomiast strona powodowa, w toku całego postępowania sądowego reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, nie złożyła już żadnego pisma procesowego ani nie stawiła się na rozprawie.

Z powyższych względów, wobec nie wykazania przez powódkę faktu zamieszkiwania przez uprawnionych do lokalu socjalnego w jej lokalu mieszkalnym w okresie od 1 stycznia 2012 roku do dnia 31 maja 2013 roku (art. 6 k.c.), a co za tym idzie niewykazania pozbawienia możliwości dysponowania lokalem, Sąd Rejonowy powództwo oddalił w całości. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od tego orzeczenia złożyła powódka zaskarżając je w całości i zarzucając mu: naruszenie prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że powódka nie wykazała faktu zamieszkiwania przez uprawniony do lokalu socjalnego w lokalu mieszkalnym powódki w okresie od 1 stycznia 2012 roku do 31 maja 2013 roku oraz art. 18 ust. 5 ustawy z 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego poprzez jego niezastosowanie i oddalenie powództwa pomimo spełnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności gminy określonych w tym przepisie; naruszenie prawa procesowego poprzez błędną jego wykładnię niewłaściwe zastosowanie art. 217 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie faktów oraz dowodów powołanych przez powódkę, w tym niedopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego na okoliczność ustalenia wysokości szkody poniesionej przez powódkę w wysokości wolnorynkowego czynszu najmu jaki powódka mogłaby otrzymywać za wynajem lokalu w sytuacji, gdy strona pozwana kwestionowała fakt zajmowania lokalu mieszkalnego powoda przez byłych najemców w spornym okresie, a powódka przez wnioskowany dowód mogła wykazać zarówno fakt zamieszkiwania w tymże lokalu, jak i pozbawienia możliwości dysponowania nim oraz poniesienia z tego tytułu szkody - kwestie te bowiem zostałyby przez biegłego w opinii strony uwzględnione; art. 207 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że powódka reprezentowana przez fachowego pełnomocnika nie złożyła, za wyjątkiem pozwu, żadnego innego pisma procesowego, a tym samym nie wykazała faktu zamieszkiwania przez uprawnionych do lokalu socjalnego w lokalu powódki w spornym okresie, a co za tym idzie nie wykazała pozbawienia możliwości dysponowania lokalem, w sytuacji gdy pisma inne niż odpowiedź na pozew mogą być składane tylko wtedy, gdy sąd zadecyduje o tym w toku sprawy, a pismo przygotowawcze złożone z naruszeniem tej reguły podlega zwrotowi; sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że powódka nie wykazała faktu zamieszkiwania przez uprawnionych do lokalu socjalnego w lokalu mieszkalnym powódki w okresie od 1 stycznia 2012 roku do 31 maja 2013 roku, a tym samym nie wykazała pozbawienia możliwości dysponowania lokalem pomimo, że do pozwu załączone zostały dokumenty stwierdzające fakt zamieszkiwania przez uprawnionych do lokalu socjalnego w tym lokalu mieszkalnym w okresie objętym żądaniem pozwu oraz oddalenie powództwa pomimo spełnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności gminy, a także pomimo złożonego przez powódkę wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego, który wydając opinie kwestie te ustaliłby i uwzględnił; niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy poprzez niedopuszczenie wnioskowanego przez powoda dowodu z opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego, na okoliczność wyliczenia wysokości wolnorynkowego czynszu najmu, a który to ustaliłby jaki powódka uzyskałaby czynsz, gdyby mogła lokalem swobodnie dysponować przy ustalaniu i uwzględnieniu faktu zamieszkiwania przez uprawnionych do lokalu socjalnego w lokalu mieszkalnym powódki, a tym samym poniesienia przez powódkę z tego tytułu szkody.

Przy tak postawionych zarzutach wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 4.447,02 zł z odsetkami ustawowymi od 1 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu za obydwie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego, a jednocześnie wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z formularza aktualizacyjnego z 2012 roku złożonego przez M. F. na okoliczność, że w spornym okresie czasu od 1 stycznia 2012 roku do 31 maja 2013 roku osoby uprawnione do otrzymania lokalu mieszkalnego socjalnego zamieszkiwały w tym lokalu dodając, że potrzeba jego powołania powstała dopiero w postępowaniu apelacyjnym.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie jako bezzasadnej i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i jako takie Sąd Okręgowy uznaje je za własne. Także w sposób prawidłowy zostało zakwalifikowane roszczenie powódki. Rozważania prawne Sądu Rejonowego w przedmiocie rozpoznawanej sprawy są także prawidłowe i jako takie również je Sąd Okręgowy uznaje za własne.

Sąd Okręgowy na podstawie art 381 k.p.c. oddalił wniosek dowodowy powódki o przeprowadzenie dowodu z formularza aktualizacyjnego z 2012 roku złożonego przez M. F. na okoliczność, że w okresie od 1 stycznia 2012 roku do 31 maja 2013 roku osoby uprawnione do otrzymania lokalu mieszkalnego socjalnego zamieszkiwały w jej lokalu, albowiem przede wszystkim nic nie stało na przeszkodzie, aby dowód ten był przeprowadzony w toku postępowania przed Sądem Rejonowym, gdyż nie ma on cech nowości (jest on z 2012 roku, a data jego przyjęcia do powódki to 11 września 2012 roku), a dodatkowo dokument ten nie jest potwierdzony jako zgodny z oryginałem przez pełnomocnika powódki, zaś z jego zapisów wynika, że powinien być czterostronicowy, a został złożony w dwóch stronicach.

Dokumenty dołączone do pozwu, nie wykazują, że w okresie od 1 stycznia 2012 roku do 31 maja 2013 roku sporny lokal był zajmowany przez osoby, którym przyznano uprawnienie do lokalu socjalnego, a pozwana - w odpowiedzi na pozew - zakwestionował tę okoliczność. W tym zakresie nie było potrzeby przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, albowiem pozwana nie wykazała podstawowej przesłanki uniemożliwienia korzystania z lokalu mieszkalnego. Dowód ten poza tym nie mógł doprowadzić do tego, aby ustalić czy w spornym okresie czasu (od 1 stycznia 2012 roku do 31 maja 2013 roku) osoby uprawnione do otrzymania lokalu socjalnego zajmowały lokal powódki. W tym zakresie dowód z opinii biegłego nie nadawał się do wykazania tych okoliczności faktycznych.

Niepowołanie w pozwie lub odpowiedzi na pozew wszystkich twierdzeń i dowodów nie może być konwalidowane na drodze wymiany dalszych pism przygotowawczych. Przewodniczący lub sąd nie są bowiem uprawnieni do wskazywania stronie, jakie jeszcze twierdzenia ma powołać, a jedynie mogą zmierzać do wyjaśnienia okoliczności, które strona już powołała. Natomiast sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody tylko wtedy, gdy strona nie uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub, że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. W toku sprawy strony mogą jednak być składane pisemne wnioski o przeprowadzenie dowodów, a pismo, w którym zgłoszono takie wnioski dowodowe nie powinno być zwracane. Tym bardziej, że na podstawie art. 217 § 1 k.p.c można powoływać wnioski dowodowe aż do zamknięcia rozprawy, chyba że nie został uprawdopodobniony brak ich zgłoszenia we właściwym czasie bez winy strony ewentualnie, gdy ich uwzględnienie nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy lub też wymagają tego wyjątkowe okoliczności (por. art. 217 § 2 k.p.c. oraz 207 § 6 k.p.c.). Przepis art. 207 § 6 k.p.c. nakazuje sądowi pominąć zgłoszone przez stronę spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy, albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Jak wynika zaś z przepisu art. 207 § 3 k.p.c. w toku sprawy złożenie pism przygotowawczych następuje tylko wtedy, gdy sąd tak postanowi, chyba że pismo obejmuje wyłącznie wniosek o przeprowadzenie dowodu. Natomiast z zestawienia tych przepisów wynika, że strona może w postępowaniu złożyć pismo obejmujące wnioski dowodowe bez stosownego zezwolenia sądu w każdym czasie – nie narażając się na zwrot pisma – przy czym to czy wnioski te będą przez sąd uwzględnione zależy od wystąpienia przesłanek, o których mowa w art. 207 § 6 k.p.c. Obowiązkiem sądu nie jest instruowanie czy wydawanie poleceń stronom, co do wykonania obowiązku przedstawienia przez nie dowodów na poparcie swoich twierdzeń, w szczególności, gdy działają one przez profesjonalnych pełnomocników – takie postępowanie mogłoby godzić w zasadę kontradyktoryjności i postulat szybkości postępowania.

W takim stanie rzeczy brak jakiejkolwiek reakcji strony powodowej na odpowiedź na pozew i zgłoszone tam zarzuty, a także w niestawienie się na rozprawę wyznaczoną przez Sąd Rejonowy w Gliwicach wskazuje, że powódka nie chciała w żaden sposób wykazać, że osoby uprawnione do otrzymania lokalu socjalnego zamieszkiwały w jej lokalu w spornym okresie czasu, a przecież ta okoliczność nie została wykazana żadnymi dokumentami dołączonymi do pozwu, do którego dołączono wydruk z elektronicznej księgi wieczystej /k. 9 – 39/, odpis wyroku w eksmisyjnego z 2007 roku /k. 40/, pismo powódki do pozwanej z 13 lutego 2008 roku /k. 41/, pisma powódki do Urzędu Miasta w G. z 4 grudnia 2007 roku z wezwaniem do lokalu socjalnego /k. 42/ i z 9 marca 2009 roku /k. 43/ oraz odpowiedź powódki z 20 marca 2009 roku, z której wynika, że lokale są wskazywane do uzgodnienia z kolejnością złożenia wniosku przez wierzyciela /k. 45/. Z żadnego z tych pism nie wynika, że w spornym okresie czasu osoby uprawnione do otrzymania lokalu socjalnego zamieszkiwały w lokalu powódki. Dnia 2 lipca 2013 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu /k. 46/, ale pozwana uznała to roszczenie za bezzasadne, gdyż powódka powinna wykazać szkodę, zawinione działanie lub zaniechanie pozwanej oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy tymi zdarzeniami /k. 48/. Zarówno zestawienie odszkodowania /k. 58/, jak i polecenie księgowania /k. 59/ stanowią dokumenty wygenerowane przez powódkę, a takim samym dokumentem jest też zaległość czynszu bieżącego /k. 60 – 61/, co do której brak także dowodu doręczenia.

Z wywodów powódki zgłoszonych w apelacji wynika, że została ona pozbawiona możliwości wykazania, iż w spornym czasie osoby uprawnione do lokalu socjalnego zajmowały jej lokal mieszkalny. Trzeba wyraźnie podkreślić, że przepisy procesowe nie pozbawiły powódki możliwości takiego wykazania – o czym była mowa wyżej. Ponadto powódka na okoliczność zamieszkiwania w jej lokalu w spornym czasie przez osoby mające uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego nie zgłosiła żadnego wniosku dowodowego poza tym złożonym w apelacji, który został oddalony z wyżej podanych przyczyn. W żaden sposób nie można uznać, że powódka tą okoliczność zamierzała wykazać dowodem z opinii biegłego sądowego - rzeczoznawcy majątkowego, albowiem tenże dowód został złożony w pozwie na okoliczność wykazania wysokości poniesionej szkody. W pozwie powódka wskazuje, aby przeprowadzić ten dowód na okoliczność określenia wysokości szkody poniesionej przez nią w okresie od 1 stycznia 2012 roku do 31 maja 2013 roku z powodu niedostarczenia lokalu socjalnego osobom uprawnionym. W tym zakresie dowód z opinii biegłego nie mógł więc wykazać, że w spornym okresie czasu osoby uprawnione do otrzymania lokalu socjalnego zajmowały lokal mieszkalny powódki - przeprowadzenie tego dowodu w 2014 roku w żaden sposób nie mogło doprowadzić do takich ustaleń. Jednocześnie okoliczność, czy określone osoby zamieszkiwały w oznaczonym okresie czasu w lokalu powódki, powinna być przez nią wykazana przed przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego, a nie na podstawie przeprowadzenia tego dowodu – nie są to bowiem okoliczności, które w celu ich ustalenia wymagają wiadomości specjalnych (por. art. 278 § 1 k.p.c.). Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi ocenę zebranego materiału, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne, a powinnością biegłego jest naświetlenie wyjaśnianych okoliczności z punktu widzenia wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego mu materiału sprawy. Dowód z opinii biegłego, tym różni się od innych dowodów, że jego celem nie jest w zasadzie ustalanie faktów mających znaczenie w sprawie, lecz udzielenie sądowi wyjaśnień w kwestiach wymagających wiadomości specjalnych, a do dokonywania wszelkich ustaleń w procesie powołany jest sąd, a nie biegły (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2015 r., sygn. akt V CSK 254/14, LEX LEX nr 1652706). (...) powołuje się w związku z dowodzeniem "faktów" mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i tylko w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych (art. 227 k.p.c. i art. 278 § 1 k.p.c., por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2013 r., sygn. akt II PK 53/13, LEX nr 1418731, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2013 r., sygn. II CSK 137/13, LEX nr 1388473). Dowód z opinii biegłego nie służy uzupełnianiu twierdzeń strony o faktach czy nawet do czynienia ustaleń w zakresie faktów możliwych do stwierdzenia na podstawie innych środków dowodowych, może on być wykorzystany do weryfikowania wymagających wiedzy specjalnej powiązań między ustalonymi faktami albo do wyprowadzenia z tych faktów wniosków, których sformułowanie wymaga wiedzy specjalistycznej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2012 r., sygn. akt I CSK 200/11, LEX nr 1133787). Rolą biegłego nie jest dokonywanie samodzielnych ustaleń faktycznych istotnych dla zastosowania określonej normy prawnej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2010 r., sygn. akt III CSK 255/09, LEX nr 611826) takim ustaleniem faktycznym istotnym zaś dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy jest to, czy w spornym czasie osoby uprawnione do otrzymania lokalu socjalnego zamieszkiwały w lokalu powódki, natomiast tej okoliczności powódka nie wykazała (art. 6 k.c.) nie było więc żadnej konieczności przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, który mógłby wskazać wysokość czynszu jaką należałoby uiszczać, ale nie byłby uprawniony do ustalania czy w spornym czasie w lokalu zamieszkiwały oznaczone osoby.

Z powyższych względów zarzuty apelacji są bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art 385 k.p.c., apelację jako bezzasadną należało oddalić.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy art. 98 § 1 i 3 kpc w związku z art. 99 kpc, art. 108 § 1 kpc i przy zastosowaniu § 6 pkt 3 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490), mając na uwadze, że pozwana wygrała sprawę w toku postępowania odwoławczego, a poniosła koszty tego postępowania w postaci wynagrodzenia pełnomocnika.

SSR (del.) Roman Troll SSO Arkadia Wyraz – Wieczorek SSO Gabriela Sobczyk