Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2015r.

Sąd Okręgowy Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Bogusław Łój (spr)

Sędziowie : Sędzia SO Małgorzata Wożniak-Zendran

Sędzia SO Robert Macholak

Protokolant : st.sek.sąd.R. Duchnicka - Tylutka

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2015r.w Zielonej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko

1.  Komenda (...) w G. W.

2.  Komenda (...) w Ż.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego Sądu Pracy w Żaganiu

z dnia 13.11.2014r. ( Sygn. akt IV P 56/14)

I.  oddala apelację

II.  nie obciąża powoda kosztami zastepstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Sygn. akt IVPa 119/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 07.11.2013r. K. K.wystąpił do Sądu Rejonowego w Legnicy Wydziału Pracy przeciwko Komendzie (...)w G.i Komendzie (...)w Ż.i domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych na jego rzecz kwoty 17.106,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01.09.2008r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że pismem z dnia 18.08.2008r. wystąpił do (...)w Ż.o wydanie mu świadectwa pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, którą wykonywał w Komendzie (...) w S., w okresie od dnia 15.09.1970r. do dnia 29.02.1976r.

Świadectwo to było, w ocenie powoda, warunkiem uzyskania wcześniejszej emerytury. Powód podał także, że nie otrzymał takiego świadectwa.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanej Komendy (...) w G.wnosił o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu tego pisma pełnomocnik pozwanego podnosił, że zaprzecza istnieniu zobowiązania wobec powoda, którego żądanie kwestionuje, uznaje je za bezzasadne i w całości odrzuca.

W pierwszej kolejności pozwany podnosił, że nie łączył go nigdy wcześniej z powodem stosunek służbowy.

Powód był strażakiem byłej Komendy (...)w S., której następcą prawnym jest obecnie Komenda (...) (...)w Ż..

Roszczenie dotyczy szkody poniesionej przez powoda z tytułu nie wydania właściwego świadectwa pracy. Świadectwo takie zobowiązany jest wydać pracodawca zgodnie z art. 97 k.p. i to pracownikowi, w tym przypadku strażakowi, przysługuje ewentualne roszczenie z tytułu niewydania bądź niewłaściwego wydania świadectwa pracy zgodnie z art. 99 k.p. wyłącznie przeciwko pracodawcy.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanej Komendy (...) w Ż.wnosił także o oddalenie powództwa powoda przeciwko temu pozwanemu, jako niezasadnego w całości.

Wnosząc o oddalenie powództwa w stosunku do pozwanej Komendy (...) w Ż.jej pełnomocnik podnosił, że K.ta nie ma legitymacji biernej do bycia stroną pozwaną w tym procesie. Pozwaną komendę nie łączył kiedykolwiek z powodem stosunek pracy ani inny stosunek prawny.

Komenda (...)w Ż., nie jest i nigdy nie była następcą prawnym pracodawcy powoda tj. (...) Komendy(...)w S..

Nadto pozwany podnosił dodatkowo, że nawet jakby przyjąć, co w świetle powołanego przepisu jest wykluczone, że w tym procesie Komenda (...)w Ż.miałaby legitymację do bycia pozwanym, to z chwilą podjęcia czynności procesowych za Skarb Państwa przez organ - jednostkę nadrzędną Komendę (...) w G. W.., co ma miejsce w przedmiotowej sprawie, to i tak organ tej jednostki nadrzędnej stał się organem uprawnionym do reprezentowania Skarbu Państwa (art. 133 § 2 k.p.c.) i od tej chwili jemu należy doręczać pisma sądowe.

Wyrokiem z dnia 13.11.2014r. Sąd Rejonowy Sąd Pracy w Ż. oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz obu pozwanych po 500zł tytułem części kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód K. K. urodził się w dniu (...)i w dniu (...). ukończył 60 lat.

W maju 1994r. powód złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Z. wniosek o rentę i decyzją z dnia 30.07.1994r. przyznano mu prawo do renty i świadczeń rentowych od 01.02.1994r. (za okres 3 miesięcy poprzedzających miesiąc złożenia wniosku).

W okresie od 01 września 1968r. do 31 sierpnia 1971r. powód był słuchaczem 3-letniej Szkoły (...).

K. K. był zatrudniony między innymi w:

–

Komendzie (...) we W.w okresie od 01 września 1967r. do 31 sierpnia 1968r. na stanowisku strażak-kandydat (...), pomocnik dowódcy roty,

–

(...) Komendzie (...)w S.w okresie od 15 września 1970r. do 29 lutego 1976r. w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku praktykanta, oficera do spraw operacyjnych. Stanowisko praktykanta zajmował w okresie od dnia 15.09.1970r. do 30.09.1971r.

–

Komendzie (...)w L.od 01 marca 1976r. do 28 lutego 1985r. na stanowisku starszego inspektora, a ostatnio oficera (...),

–

Od dnia 01.03.1985r. do dnia 15.06.1986r. w pełnym wymiarze na stanowisku oficera w (...)Dyrekcji (...) we W.i od 06.08.1990r. do dnia 14.05.1991r. w pełnym wymiarze czasu [pracy, jako szkolony na dyżurnego ruchu i zwrotniczy.

–

(...) - Zakłady (...) w K. od 16 czerwca 1986r. do 30 września 1987r. na stanowisku inspektora ochrony p.poż. pod ziemią.

Akta osobowe powoda obejmujące okres zatrudnienia w (...)Komendzie (...) w S.w okresie od 15 września 1970r. do 29 lutego 1976r. zostały przekazane w związku z zakończeniem zatrudnienia powoda na kolei do (...) S.A. Centrali (...) SA. w S.i ostatecznie do Archiwum (...) SAwe W..

W związku z ustaniem stosunków pracy, w szczególności w związku z ustaniem zatrudnienia powoda w (...) (...)w S.w okresie od 15 września 1970r. do 29 lutego 1976r. w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku praktykanta, oficera do spraw operacyjnych, powodowi wydane zostało świadectwo pracy sporządzone w dniu 29.02.1976r., a w związku jego brakami i za ten sam okres ponownie wydano mu świadectwo pracy sporządzone w dniu 05.09.1994r. przez Komendanta (...) w Z..

(...)w S., w której pracował powód po reorganizacji w 1990 utraciła status Komendy (...)i została przekształcona w (...), wchodzącą w skład Komendy(...)w N.. Następnie od 1 stycznia 1999r., w związku z kolejną reformą administracji rządowej, stała się i do dzisiaj jest częścią składową Komendy (...)w Ż., jako Jednostka (...) w S..

Świadectwa pracy, w tym obejmujące okres zatrudnienia w (...)Komendzie (...) w S.w okresie od 15 września 1970r. do 29 lutego 1976r. wydano powodowi także w dniu 21.01.1994r.

Świadectwa nie zawierały informacji o szczególnych warunkach służby powoda, co stanowiło niezbędną przesłankę do ustalenia jego uprawnień ubezpieczeniowych.

Powód nie wystąpił wówczas ani o sprostowanie świadectw pracy, ani też z wnioskiem o potwierdzenie wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Nie żądał ani ustalenia ani sprostowania w postępowaniu przed właściwym sądem.

Powód K. K. miał świadomość i wiedzę, co do tego, że osiągając wiek 60 lat mógł nabyć prawo do wcześniejszej emerytury oraz co do tego, iż warunkiem otrzymania wcześniejszej emerytury było udowodnienie pracy w szczególnych warunkach, co najmniej 15 lat.

Wiek 60 lat powód osiągnął w dniu (...). i był przekonany, że spełnia warunki, by ubiegać się o emeryturę.

Wiedział także o tym, że uzyskanie prawa do świadczenia wymaga złożenia przez niego wniosku i udokumentowania oraz o tym, że przysługuje mu prawo kwestionowania ewentualnej niekorzystnej decyzji ZUS na drodze sądowej.

W związku z tym wystąpił z pismami do Komendy (...)we W., Komendy (...)w L., do Inspektoratu Ochrony P. P.. (...) W., do Komendy (...)w Ż.i do (...) w G. W.. O potwierdzenie faktu wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Pismo do (...)Komendy (...) w Ż.wystosował w dniu 18.08.2008r.

Pismem z dnia 08.09.2008r. (...)Komenda (...) w Ż., w związku ze złożonym przez powoda wnioskiem z dnia 18 sierpnia 2008r. zwróciła się do powoda o kontakt i informacje niezbędne miedzy innymi do odszukania kadrowo – płacowej. Wezwanie to nie spotkało się z reakcje powoda, a pozwany nie był w posiadaniu dokumentów niezbędnych do rozpatrzenia wniosku powoda, mimo poszukiwań.

Pismem z dnia 12.12.2008r. powód zwrócił się do Komendanta (...) (...)w G.z prośbą o nadesłanie świadectwa pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze za okres od 15.09.1970r. do 29.02.1976r. Podał w nim, że w tym czasie pełnił służbę w (...)Komendzie (...)w S., na stanowisku oficera d/s operacyjnych. Fakt ten dokumentował świadectwem pracy Komendy (...)w Z.. Nadmienił w piśmie, że sprawę próbował załatwić w (...)Komendzie (...) w Ż.od początku września 2008r.,bez właściwego skutku. Dlatego z uwagi na wagę zagadnienia i upływu terminu składania wniosków o wcześniejsze emerytury, prosił o należyte potraktowanie jego sprawy.

Po otrzymaniu w dniu 15 grudnia 2008r. prośby powoda o spowodowanie nadesłania świadectwa pracy Komendant (...)w G.przyjął na siebie obowiązki koordynujące w celu ewentualnego potwierdzenia służby powoda w szczególnych warunkach. Poza kontaktem służbowym z Komendami (...) (...)w Ż.i N.oraz ustaleniu braku dokumentów uprawniających do spełnianie prośby powoda, pozwany z własnej inicjatywy kontaktował się z Komendą (...) (...)w L.w sprawie dokumentacji źródłowej, której poszukiwania nie przyniosły pożądanego efektu.

Pismem z dnia 06.04.2009r. Komendant pozwanej (...)w G., w związku z wnioskiem o wydanie świadectwa pracy za okres służby od dnia 15.09.1970r. do dnia 29.02.1976r. w komendzie (...)w S.z poinformował powoda o tym, że nie może spełnić jego prośby. Mimo podjętych czynności i nawiązania w tej sprawie kontaktu z Komendami (...)w N.i Ż., nie ustalono jakichkolwiek dokumentów dotyczących osoby powoda, które pozwoliłyby na ewentualne potwierdzenie jego zatrudnienia w (...). Poinformowano powoda również o tym, że wniosek powinien skierować do Komendy (...) we W., na co może wskazywać świadectwo pracy wystawione przez (...) Z.z dnia 05.09.1994 r., na którym widnieje zapis, iż stosunek pracy został rozwiązany w związku z przekazaniem zatrudnionego do (...) L..

W dniu 28.02.2011r. powód złożył skargę na sposób załatwiania jego wniosków.

Komenda (...) w G. W.. dopiero w miesiącu marcu 2011r. ustaliła miejsce składowania akt pracowniczych powoda w Archiwum (...) SAwe W.i w oparciu o pozyskane tam dane, wystawiła powodowi uzupełnione świadectwo pracy z dnia 14.04.2011r.

Pozostałe świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach przez powoda, uzyskane od w/w pracodawców, sporządzone zostały: 06.08.2008r.,12.05.2008r., 09.10.2008r., a wniosek o wcześniejszą emeryturę powód złożył w dniu (...).

Decyzją z dnia 12 sierpnia 2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał K. K. emeryturę od 01 lipca 2011r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę na podstawie art. 32 ustawy z 17 grudnia 1998r.

Decyzja ta stała się ostateczną, na skutek odwołań powoda dopiero w dniu 11.04.2012r.

Przedłożenie przez powoda wraz z ewentualnym wnioskiem o emeryturę, w miesiącu kwietniu, wrześniu bądź grudniu 2008r., nawet w kwietniu 2009r. świadectwa pracy, w którym uwzględniona byłaby służba w okresie od 15.09.1970r. do 29.02.1976r. nie stanowiłoby dostatecznej podstawy, w świetle pozostałych dokumentów zawartych w aktach do przyznania powodowi prawa do emerytury w myśl art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z uwagi na to, że powód, jako ubezpieczony, nie wykazał i nie przedłożył do ZUS dokumentów na okoliczność zarówno wymaganego 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, jak i 25 - letniego ogólnego wymiaru okresów składkowych i nieskładkowych. W związku z powyższym nie było możliwe ustalenie wysokości jego emerytury przed kwietniem 2011r., gdy wykazał te wszystkie okoliczności.

Dopiero przedłożenie w lipcu 2011r. wniosku o emeryturę wraz z dodatkowymi dokumentami, pozwoliło ustalić, że spełnił on warunek posiadania 25 lat okresów składkowych ii nieskładkowych oraz 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd rejonowy uznał powództwo za bezzasadne w stosunku do obu pozwanych.

Sąd Rejonowy zważył, że roszczenie powoda K. K. domagającego się zasądzenia solidarnie od pozwanych na jego rzecz kwoty 17.106,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01.09.2008r. do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za szkodę, jaką miał ponieść w związku z opóźnieniem wydania mu przez następcę prawnego jego byłego pracodawcy świadectwa pracy, potwierdzającego fakt świadczenia pracy w szczególnych warunkach, w ocenie Sądu, nie zasługiwało na uwzględnienie zarówno z uwagi na podniesione przez pozwanych uzasadnione zarzuty (częściowo braku legitymacji biernej i przedawnienia) oraz nie było jakichkolwiek podstaw merytorycznych do jego uwzględnienia.

Pomiędzy stronami nie było sporu co do samej możliwości dochodzenia roszczeń przez powoda w postępowaniu przed Sądem Pracy i w ogóle dopuszczalności drogi sądowej.

Bez wątpienia roszczenie powoda pozostawało w związku, było związane z okresem jego służby w (...)Komendzie (...) w S.w okresie od 15 września 1970r. do 29 lutego 1976r., którą pełnił w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku praktykanta, oficera do spraw operacyjnych.

W tej sytuacji istotny jest przepis art.48 ust.3 tej samej ustawy, zgodnie z którym minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, treść świadectwa służby, opinii o służbie oraz sposób i tryb ich wydawania i prostowania, z uwzględnieniem w szczególności:

1) przełożonych uprawnionych do wydawania świadectw służby i opinii o służbie;

2) niezbędnych danych, które powinny być zamieszczone w świadectwie służby i opinii o służbie;

3) trybu wydawania i prostowania świadectw służby oraz odwoływania się od opinii o służbie;

4) przełożonych uprawnionych do dokonywania sprostowań w świadectwie służby oraz rozpoznawania odwołań od opinii o służbie.

Bez wątpienia tryb wydawania i sprostowania wydanych w oparciu o te przepisy wykonawcze świadectw służby jest odrębny i szczególny do tego, który wynika z powszechnych przepisów prawa pracy i nie jest tutaj dopuszczalna droga sądowa przed powszechnym Sądem Pracy.

Od razu podkreślić trzeba, że powód K. K. nie tylko nie skorzystał z takiej możliwości i to w roku 1976r., 1994r. oraz 2011r., a przynajmniej nie wykazywał tego w niniejszym postępowaniu.

Natomiast zgodnie z art.111a ustawy z dnia 24.08.1991r. – o (...), sprawy dotyczące roszczeń majątkowych o świadczenia pieniężne wynikające ze stosunku służbowego strażaków rozstrzygają sądy pracy.

Przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, dotyczące skutków niewykonania zobowiązań, stosuje się odpowiednio (art.111a zd.2).

Bez wątpienia roszczenie powoda należy uznać za roszczenie majątkowe o świadczenie pieniężne wynikające ze stosunku służbowego powoda jako strażaka.

Takie roszczenie, w ocenie Sądu Rejonowego, niezależnie od tego, czy było zasadne, czy jak w tym przypadku nieuzasadnione, powód mógł dochodzić przed Sądem Pracy i przeciwko jednostce (...), w której pełnił służbę.

Roszczenie powoda było związane z okresem jego służby w (...)Komendzie (...) w S.w okresie od 15 września 1970r. do 29 lutego 1976r.

Bezspornym jest, że jednostka ta uległa zmianom organizacyjnym i obecnie jako taka nie istnieje w takiej formie jak w chwili zatrudnienia powoda.

Powód był strażakiem byłej Komendy (...)w S., której następcą prawnym jest obecnie Komenda (...) (...)w Ż.i to ten pozwany był biernie legitymowany w tej sprawie.

Zgodny zarzut pozwanych braku legitymacji biernej był zatem, zdaniem Sądu Rejonowego częściowo w ten sposób uzasadniony.

Jednak w ocenie Sądu I instancji nie było podstaw do uwzględnienia żądań powoda przede wszystkim z uwagi na trafnie podniesiony zarzut przedawnienia żądania.

Pozwani zgodnie podnosili, że jako podstawę prawną roszczenia powoda o odszkodowanie (pomimo, że powód jej nie wskazał wprost w pozwie i w trakcie postępowania) przyjąć należy art. 471 k.c. (w zw. z art. art.111a zd.2 ustawy o (...), a nie w zw. z art.300 k.p.), który traktuje o odpowiedzialności dłużnika z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że to niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Będzie on także podstawą rozstrzygnięć w relacji między byłymi pracownikiem i pracodawcą, których mimo ustania stosunku pracy łączą pewne zobowiązania, na przykład będące skutkiem umów o zakazie konkurencji lub jak w tym przypadku obowiązku wydania niezbędnych byłemu pracownikowi dokumentów lub zaświadczeń dotyczących okresu zatrudnienia.

byłego pracownika przeciwko byłemu pracodawcy dotyczy regulacji prawa pracy, co wyklucza sięganie do terminów przedawnienia określonych przepisami Kodeksu cywilnego, które nawet w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy mogą być stosowane jedynie odpowiednio (art. 300 k.p.).

Wymaga tego m.in. uwzględnienie zasady prawa pracy, z której wynika trzyletni termin przedawnienia nie tylko roszczeń ze stosunku pracy (art. 291§1 k.p.), lecz także roszczeń ściśle związanych ze stosunkiem pracy w taki esencjonalnie nierozerwalny sposób, że bez stosunku pracy i wymaganego stażu pracy w prywatyzowanym lub komercjalizowanym przedsiębiorstwie państwowym poddane osądowi roszczenie odszkodowawcze nie mogłoby powstać.

Rację miał, zdaniem Sądu Rejonowego pełnomocnik pozwanego, że roszczenia w tytułu wydania niewłaściwego świadectwa pracy przedawniają się, zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 19.01.2011r., na podstawie art. 291 k.p., a więc w terminie 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Natomiast, co przedawnienia roszczeń pracownika wywodzonych z przepisów prawa cywilnego dodać jeszcze trzeba, że jak już wspomniano wyżej, roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne i ten termin przedawnienia odnosi się do roszczeń wynikających ze stosunku pracy oraz związanych z tym stosunkiem.

Zgodnie z art. 300 k.p. w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeśli nie jest to sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Jak zauważył Sąd Najwyższy w przytoczonym powyżej orzeczeniu, w literaturze przedmiotu przyjmuje się, że stan sprawy nieuregulowanej w prawie pracy występuje wówczas, gdy określona sytuacja faktyczna doniosła prawnie lub pewien wycinek takiej sytuacji nie znajduje rozstrzygnięcia w normach prawa pracy.

Przyjmuje się również, że w zakresie przedawnienia mamy do czynienia ze sprawą unormowaną w rozumieniu art. 300 k.p. W prawie pracy znajduje się bowiem zupełna regulacja (art. 291 i n. k.p.) dotycząca przedawnienia roszczeń ze stosunku pracy. Za takie roszczenie wypada uznać roszczenie o odszkodowanie z tytułu wydania niewłaściwego świadectwa pracy za szkodę inną niż opisana w art. 99 k.p.

Stąd nie jest prawnie ani możliwe, ani dopuszczalne poszukiwanie terminu przedawnienia dla roszczenia z tego tytułu w przepisach prawa cywilnego.

Sprawa bowiem owego przedawnienia jest sprawą unormowaną prawem pracy. To z kolei nakazuje zastosowanie art. 291 k.p., a zatem odrzucenie możliwości uwzględnienia roszczeń za okres dłuższy niż trzy lata od momentu wniesienia pozwu.

Jak to już zaznaczono stosunki służby funkcjonariuszy (...)nie są stosunkami pracy, a funkcjonariusze tej służby nie są pracownikami w rozumieniu art. 2 k.p. i w konsekwencji przepisy ustawy o (...) nie mogą być uznane za przepisy szczególne w rozumieniu art. 5 k.p., ponieważ nie regulują one stosunków pracy określonej kategorii pracowników.

Jednak przedstawiony dorobek orzecznictwa i doktryny dotyczący przedawnienia roszczeń, w tym roszczeń pracownika wywodzonych z przepisów prawa cywilnego zachowują w pełni zachowują swą aktualność do żądania powoda.

Podobnie jak to czyni Kodeks pracy, sprawa przedawnienia jest sprawą unormowaną także przepisami ustaw odnoszących się do funkcjonariuszy (...), a w szczególności ustawy z dnia 24.08.1991r. – o (...).

Zgodnie bowiem z art.92 tej ustawy, roszczenia z tytułu prawa do uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Dodać także można, że także w przypadku ustawy z dnia 07.05.1999r. o odpowiedzialności majątkowej funkcjonariuszy policji, straży granicznej, (...) i innych tzw. służb „mundurowych” (Dz.U. 1999.53.548) do przedawnienia roszczeń o naprawienie szkody stosuje się przepisy działu czternastego kodeksu pracy.

W tej sytuacji, w ocenie Sądu Rejonowego, zasadne były zarzuty pozwanych co do przedawnienia i odrzucenia możliwości uwzględnienia roszczeń powoda za okres dłuższy niż trzy lata od momentu wniesienia pozwu (07.11.2013r.).

Jak wynika z okoliczności faktycznych ustalonych w tej sprawie, powód K. K.miał świadomość i wiedzę, co do tego, że osiągając wiek 60 lat mógł nabyć prawo do wcześniejszej emerytury oraz co do tego, iż warunkiem otrzymania wcześniejszej emerytury było udowodnienie pracy w szczególnych warunkach, co najmniej 15 lat. Wiek 60 lat osiągnął w dniu (...). Był przekonany, że spełnia warunki, by ubiegać się o emeryturę. Wiedział także o tym, że uzyskanie prawa do świadczenia wymaga złożenia przez niego wniosku i udokumentowania oraz o tym, że przysługuje mu prawo kwestionowania ewentualnej niekorzystnej decyzji ZUS na drodze sądowej.

W związku z tym wystąpił z pismami do Komendy (...)we W., Komendy (...)w L., do Inspektoratu Ochrony P. P.. (...) W., do Komendy (...)w Ż.i do Komendy (...) w G. W.. O potwierdzenie faktu wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Pismo do (...)Komendy (...) w Ż.wystosował w dniu 18.08.2008r.

Pismem z dnia 08.09.2008r. (...)Komenda (...) w Ż., w związku ze złożonym przez powoda wnioskiem z dnia 18 sierpnia 2008r. zwróciła się do powoda o kontakt i informacje niezbędne miedzy innymi do odszukania kadrowo – płacowej. Wezwanie to nie spotkało się z reakcje powoda, a pozwany ad.2 nie był w posiadaniu dokumentów niezbędnych do rozpatrzenia wniosku powoda, mimo poszukiwań.

Zatem od tego momentu, w ocenie Sądu I instancji należy liczyć w stosunku do tego pozwanego początek biegu terminu przedawnienia, ponieważ wezwany do spełnienia świadczenia faktycznie tego nie uczynił, a sam powód miał wiedzę, co wynika z treści pozwu, że już od września 2008r.„jest poszkodowany”, ponosi szkodę i miał wiedzę o podmiocie za to „odpowiedzialnym”.

Bezspornym było i to, że pismem z dnia 12.12.2008r. powód zwrócił się do Komendanta (...) (...)w G.z prośbą o nadesłanie świadectwa pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze za okres od 15.09.1970r. do 29.02.1976r. Nadmienił w piśmie, że sprawę próbował załatwić w (...)Komendzie (...) w Ż.od początku września 2008r.,bez właściwego skutku.

Po otrzymaniu w dniu 15 grudnia 2008r. prośby powoda o spowodowanie nadesłania świadectwa pracy Komendant(...)w G.przyjął na siebie obowiązki koordynujące w celu ewentualnego potwierdzenia służby powoda w szczególnych warunkach. Poza kontaktem służbowym z Komendami (...) (...)w Ż.i N.oraz ustaleniu braku dokumentów uprawniających do spełnianie prośby powoda, pozwany z własnej inicjatywy kontaktował się z Komendą (...) (...)w L.w sprawie dokumentacji źródłowej, której poszukiwania nie przyniosły pożądanego efektu.

Pismem z dnia 06.04.2009r. Komendant pozwanej (...)w G., w związku z wnioskiem o wydanie świadectwa pracy za okres służby od dnia 15.09.1970r. do dnia 29.02.1976r. w Komendzie (...) w S.poinformował powoda o tym, że nie może spełnić jego prośby.

W tym przypadku od tego momentu należy liczyć w stosunku do tego pozwanego początek biegu terminu przedawnienia, ponieważ wezwany do spełnienia świadczenia faktycznie tego nie uczynił, a sam powód miał wiedzę, co wynika z treści pozwu, że już od września 2008r.„jest poszkodowany”, ponosi szkodę i miał wiedzę o podmiocie za to „odpowiedzialnym”.

W obydwu przypadkach wniesienie pozwu przez powoda nastąpiło z przekroczeniem terminu 3 lat od daty wymagalności jego żądania.

Brak zatem jakichkolwiek powodów i podstaw do tego, by przyjmować za powodem, że bieg terminu przedawnienia rozpoczynał swój bieg od daty wydania decyzji, czy też jej uprawomocnienia – o przyznaniu powodowi prawa do wcześniejszej emerytury (decyzją z dnia 12 sierpnia 2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał K. K. emeryturę od 01 lipca 2011r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę na podstawie art. 32 ustawy z 17 grudnia 1998r. Decyzja ta stała się ostateczna, na skutek odwołań powoda, dopiero w dniu 11.04.2012r.).

W ocenie Sądu Rejonowego brak również i podstawowych przesłanek do domagania się przez powoda od pozwanych odszkodowania, a tym bardziej w pełni należy podzielić pogląd pozwanych, że powód przyczynił się swoim postępowaniem do zaistnienia szkody.

Z całą pewnością tak było, ponieważ powód zarówno w roku 1976, 1994, jak do kwietnia 2008r. nie uczynił nic, by mając świadomość przysługujących mu uprawnień nie tylko pozyskać dokumenty potrzebne, w jego ocenie do złożenia wniosku, o wcześniejszą emeryturę, ja też przede wszystkim po dniu (...)., gdy ukończył 60 lat nie złożył wniosku o świadczenie, a powinien mieć i jak wynika z akt ZUS ma wiedzę co do tego, jak przebiega postępowanie oświadczenie, że nie tylko wymaga ono złożenia wniosku, lecz i wydania decyzji, której przesłanki, gdy jest niekorzystna, mogą być kwestionowane w postępowaniu odwoławczym i na skutek przeprowadzanych w postępowaniu sądowym dowodów.

W ocenie Sądu I instancji, nie było jakichkolwiek podstaw do tego, by powód po dniu (...). nie mógł złożyć wniosku o emeryturę i to nawet nie posiadając poza świadectwem pracy dokumentującym przebieg i okresy jego służby w (...).

Bowiem nawet wprost z ustawy z dnia 24.08.1991r. – o (...) wynika, że okres służby strażaka traktuje się na równi z pracą wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, stosownie do art. 192 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2004.39.353), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 1999 r.) – art.68.

Odpowiedzialność kontraktowa znajduje zastosowanie w stosunkach między wierzycielem i dłużnikiem, którzy są stronami określonego stosunku zobowiązaniowego.

Odpowiedzialność kontraktowa dłużnika powstaje, jeżeli spełnione zostaną następujące przesłanki:

1) szkoda wierzyciela w postaci uszczerbku majątkowego;

2) szkoda musi być spowodowana niewykonaniem lub nienależycie wykonanym zobowiązaniem przez dłużnika;

3) związek przyczynowy między faktem nienależytego wykonania lub niewykonania zobowiązania, a poniesioną szkodą.

Przesłanka pierwsza i trzecia są tożsame z reżimem odpowiedzialności deliktowej, czy w ogóle odpowiedzialności odszkodowawczej, bo w braku szkody odpowiedzialność wyrównująca uszczerbki byłaby nieuzasadniona, a przy wyeliminowaniu związku przyczynowego, jako podstawy odpowiedzialności, okazałaby się odpowiedzialnością na chybił trafił i zamiast łagodzić poczucie niesprawiedliwości, jedynie tylko by je potęgowała.

Ciężar dowodu istnienia wyżej wymienionych przesłanek, faktu aktualizującego odpowiedzialność z art. 471 k.c., istnienia związku przyczynowego oraz powstania szkody, także w postaci utraconych korzyści, w świetle art. 6 k.c. spoczywa na wierzycielu jako osobie, która z tychże faktów wywodzi skutki prawne (wyrok SA w Lublinie z dnia 19 lutego 2013 r., I ACa 717/12, LEX nr 1314796).

W ocenie Sądu I instancji, w świetle okoliczności ustalonych w tej sprawie brak podstaw do przypisania pozwanym odpowiedzialności zgodnie z przedstawionymi przesłankami, a także powód nie wykazał zasadności roszczenia.

Pozwani w tej sprawie, z ostrożności, podkreślali również, że na uwagę zasługuje też sprawa przyczynienia się powoda do powstania szkody. Wynika to z tego, że powód nie tylko zaakceptował treść niewłaściwego świadectwa pracy, wystawionego w miesiącu lutym 1976r., a także uczynił podobnie w roku 1994.

W ocenie Sądu Rejonowego, zarzuty te z pewnością były trafne i uzasadnione, lecz w ocenie Sądu, wracając do przesłanek odpowiedzialności kontraktowej, przede wszystkim wskazać trzeba, że brak jest bez wątpienia związku przyczynowego pomiędzy szkodą wskazywaną przez powoda – to jest faktem, że wypłacono mu świadczenie niższe (rentę) zamiast wyższego (emeryturę) od września 2008r. do kwietnia 2011r.

Zdaniem Sądu Rejonowego, to że tego rodzaju szkoda powstała jest wyłącznie spowodowane tym, że powód nie złożył wniosku o świadczenie niezwłocznie po dniu, w którym jak twierdził miał wiedzę, że nabył do niego uprawnień – to jest po dniu (...)., gdy ukończył 60 lat.

Z okoliczności faktycznych ustalonych w tej sprawie wynika bezspornie i to, że brak związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem pozwanych, a tego rodzaju szkodą polega również na tym, że nawet przedłożenie przez powoda wraz z ewentualnym wnioskiem o emeryturę, w miesiącu (...), a nawet w (...) świadectwa pracy, w którym uwzględniona byłaby służba w okresie od 15.09.1970r. do 29.02.1976r. nie stanowiłoby dostatecznej podstawy, w świetle pozostałych dokumentów zawartych w aktach ZUS do przyznania powodowi prawa do emerytury w myśl art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z uwagi na to, że powód, jako ubezpieczony, nie wykazał i nie przedłożył do ZUS dokumentów na okoliczność zarówno wymaganego 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, jak i 25 - letniego ogólnego wymiaru okresów składkowych i nieskładkowych.

W związku z powyższym nie było możliwe ustalenie wysokości jego emerytury przed kwietniem 2011r., gdy wykazał te wszystkie okoliczności.

Pozwani reprezentowani przez fachowych pełnomocników wnosili o zasądzenie od powoda kosztów procesu.

Biorąc pod uwagę wskazaną przez powoda wartość przedmiotu sporu – 17.106,00 zł wysokość wynagrodzeń każdego z nich według norm przepisanych i o które wnosili wynosiła 2.400,00 zł x75%, zgodnie a §6 pkt5 w zw. z §11 ust.1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych … .

Koszty te winny zostać przez powoda, który przegrał sprawę, co do zasady zwrócone pozwanym zgodnie z art.98§1 i 3 w zw. z art.99 k.p.c.

Biorąc pod uwagę zarówno charakter sprawy, wiek powoda oraz wysokość uzyskiwanych przez niego świadczeń służących jego utrzymaniu, znanych Sądowi z urzędu choćby z akt emerytalnych, na podstawie art.102 k.p.c., obciążono go tymi kosztami w części – w kwotach po 500,00 zł na rzecz każdego z pozwanych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód i zaskarżając wyrok w całości w istocie wniósł o jego uchylenie, zarzucając wyrokowi:

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią dowodów powoda włączonych do sprawy pismem procesowym z dnia 22.09.2014r. oraz zeznań powoda,

- nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności dotyczących dowolnie wybranego terminu, w którym roszczenie stało się wymagalne;

- wyraźne wspieranie strony pozwanej.

W uzasadnieniu apelacji powód podniósł między innymi:

Sąd w uzasadnieniu wyroku na str. 7 cyt. „akta osobowe powoda obejmujące okres zatrudnienia w (...)Komendzie (...) w S.w okresie od 15 września 1970r. do 29 lutego 1976r. zostały przekazane, w związku z zakończeniem zatrudnienia powoda, na kolei do”- archiwum.

Sąd nie podał dowodów, na podstawie których mógłby wyrazić swój pogląd. To przykład braku obiektywizmu i wspierania strony pozwanej.

Twierdzenie przez Sąd Rejonowy i pozwanych, że przedmiotowe akta znajdowały się w archiwum (...) jest bezzasadne.

W świetle dowodów przedstawionych przez powoda należy wnioskować, że akta osobowe z okresu służby w S., zostały włączone do akt sądowych po 2012r.

W tej sprawie wskazane jest ustalenie, jak to jest możliwe występowanie strony pozwanej o akta osobowe powoda do archiwum (...)we W.. Stąd domniemanie, że akta osobowe powoda ze służby w S.tj. okres od 15.09.1970r. do 29.02.1976r. były w Komendzie (...) (...) G. W..

Sąd Rejonowy przypisuje powodowi brak reakcji na nieprawidłowości występujące w treści świadectw. Należy podkreślić, że obowiązek wydania prawidłowego świadectwa spoczywa na pracodawcy a nie na pracowniku. Ponadto powód nie był kadrowcem ale zawodowcem, pożarnikiem i też nie strażakiem tak, jak to określa fachowa obrona pozwanych. Zaznaczył, że ustawa z dnia 24.08.1991r. o Państwowej Straży Pożarnej, powoda nie dotyczy art. 129.1.

Powód nie miał pojęcia, jakie informacje powinny być zawarte w świadectwie pracy poza imieniem, nazwiskiem, zajmowanym stanowiskiem, uposażeniem i czasookresem służby.

Warunek 25 lat pracy powód spełniał dużo wcześniej jak w 2008r. , to wynika z daty sporządzenia świadectw pracy. Sąd uznał, że powód tego warunku nie spełniał. Sąd stanowisko swoje przyjął w oparciu o pismo (...) Oddział L. z dnia 18.06.2014r. sporządzonego przez pracowników na stanowisku inspektora i starszego aprobanta. Powód ocenia ich opracowanie negatywnie, co wskazano w piśmie z dnia 07.07.2014r. i z dnia 12.08.2014r.

Natomiast warunki 15-lecie lat pracy w szczególnych warunkach nie był spełniony, bo powód nie posiadał żadnego dokumentu w tym zakresie od byłych pracodawców powoda.

Nie otrzymał świadectwa pracy w szczególnych warunkach z Komendy (...)z Ż., która była następcą prawnym w stosunku do istniejącej Komendy (...) w S., w której pełnił służbę w okresie od 15.09.1970r. do 29.02.1976r.

Wystarczyłoby, żeby radca prawny zatrudniony w Komendzie poinformowali bądź udzielili instruktażu z zakresu pragmatyki służbowej i prawnej oraz postanowień art. 41 i art. 43 dekretu z dnia 27.12.1974r. o służbie funkcjonariuszy pożarnictwa, wtedy nie było by wątpliwości czy świadectwo pracy jest wystarczającym dowodem do wydania świadectwa pracy w szczególnych warunkach.

Pozwany podejmując tak ważne decyzje (nie wydania świadectwa pracy w szczególnych warunkach) życiowe dla powoda, zastanowił się, czy zadał sobie pytanie, czy zrobił wszystko w tej sprawie. W ocenie powoda, pozwani nic nie zrobili żeby sprawę załatwić pozytywnie z korzyścią dla obu stron.

Dopiero interwencja do Premiera spowodowała, że w marcu, kwietniu 2011r. otrzymał świadectwo służby, w którym wykazano pracę w szczególnych warunkach. Minęło 2,5 roku przez , który pobierał rentę zamiast emeryturę. Szkoda, która powstała z tego tytułu, czyli nie wydania świadectwa pracy w szczególnych warunkach przez K-entów , następców prawnych, została zawarta w specyfikacji sporządzonej przez powoda w oparciu o dane przedłożone przez (...) Oddział L., czyli dane wiarygodne.

Zarzut przedawnienia wniesiony przez stronę pozwaną nie może być przyjęty dowolnie, jak to widzą pozwani. Winnymi zaniedbania w zakresie braku wydania żądanego świadectwa pracy w szczególnych warunkach w 2008r. byli , Komendant (...) (...)w Ż.a następnie Komendant (...) (...)w G. W.. czyli następcy prawni.

W odpowiedzi na apelację pozwani domagali się jej oddalenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda okazała się bezzasadna, jako że zarzuty w niej podniesione okazały się w znacznej części chybione, a zarzuty trafne nie mogły doprowadzić do uwzględnienia apelacji.

Sąd Rejonowy przeprowadził bardzo szczegółowe postępowanie dowodowe w następstwie którego ustalił prawidłowy stan faktyczny, który w całej rozciągłości podziela Sąd Okręgowy czyniąc go częścią swoich ustaleń. Sąd Okręgowy nie w pełni jednak podziela wynikające z niego wnioski i zważenia prawne Sądu Rejonowego.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w okresie pełnienia przez powoda służby w spornym okresie w (...)Komendzie (...) (...)w S.obowiązał dekret z dnia 27.12.1974r. o służbie funkcjonariuszy pożarnictwa (Dz. U. z 30.12.1974r.).

Zgodnie z jego art. 48 w sprawach nie uregulowanych dekretem stosuje się przepisy Kodeksu pracy.

Skoro dekret nie zawierał przepisów regulujących kwestię dokumentowania okresu służby, to zgodnie z cytowanym przepisem należało stosować przepisy Kodeksu pracy dotyczące świadectw pracy zarówno w zakresie jego treści jak i trybu wydania i prostowania.

Powód takie świadectwo otrzymał i było to świadectwo zgodne z obowiązującym ówczesnym stanem prawnym. Świadectwo w oryginale znajduje się w aktach organu rentowego (k. 9) i zostało złożone przez powoda wraz z wnioskiem o rentę 12.10.2000r.

Zarówno przepisy ówcześnie obowiązującego Kodeksu pracy i rozporządzenia RM z dnia 20.11.1974r. w sprawie świadectw pracy i opinii (Dz. U. Nr 45 poz. 269) nie zobowiązywały pracodawców do wskazania w ich treści okresu pracy w warunkach szczególnych bądź w szczególnym charakterze.

Obowiązek taki powstał dopiero w wyniku tzw. dużej nowelizacji Kodeksu pracy , tj. od 02.06.1996r.

Reasumując powód za okres służby w (...)Komendzie (...) w S., powód otrzymał prawidłowe pod względem formalnym i merytorycznym świadectwo pracy.

Powód domagając się w przedmiotowej sprawie odszkodowania , wiązał je z niewydaniem przez pozwanych świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, które nie jest tożsame ze świadectwem pracy zawierającym informacje o pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze to dokument, który pojawił się dopiero w rozporządzeniu RM z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytury i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43). Rozporządzenie to, wydane w wykonaniu art. 55 ustawy z 14.12.1982r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267), wskazuje w § 5 ust. 2 na obowiązek zakład pracy stwierdzenia na podstawie posiadanej dokumentacji okresy pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Wydania takiego świadectwa domagał się powód. Zaświadczenie to miał obowiązek wydać jednak zakład pracy, który w tym okresie już nie istniał, wskutek kolejnych reorganizacji.

Oczywiście możliwe jest wydanie takiego zaświadczenia przez następcę prawnego zakładu pracy zatrudniającego konkretnego pracownika, ale na podstawie posiadanej dokumentacji, dokumentacji której miejsce przechowywania zostało ustalone dopiero w miesiącu marcu 2011r. co prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy.

Z brakiem więc takiego świadectwa (zaświadczenia) należy wiązać wytoczone przez powoda powództwo.

W tym zakresie w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska Sądu Rejonowego co do przedawnienia roszczenia powoda. Prawidłowo Sąd Rejonowy wskazuje, że zgodnie z art. 111a obowiązującej aktualnie ustawy z dnia 24.08.1991r. o Państwowej (...) (Dz. U. z 2013r. poz. 1340) przepisy ustawy z dnia 23.04.1964r. – Kodeks cywilny, dotyczące skutków niewykazania zobowiązań stosuje się odpowiednio.

Przepis ten nie odsyła więc w zakresie roszczeń powoda, wynikającej z odpowiedzialności umownej do Kodeksu pracy, a do Kodeksu cywilnego.

Sąd Rejonowy łączy roszczenie powoda z Kodeksem pracy, bowiem jak już wskazano wyżej, łączy je ze świadectwem pracy, tymczasem w ustawie o (...) nie ma mowy o świadectwie pracy, a świadectwie służby, co jest oczywiste skoro stosunek łączyący strażaka z pracodawcą nie jest stosunkiem pracy.

Brak jest więc w ocenie Sądu Okręgowego jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia przedawnienia w oparciu o przepis art. 291 k.p.

Roszczenie powoda może podlegać przedawnieniu wyłącznie na zasadach określonych w Kodeksie Cywilnym, a więc mają zastosowanie ogólne reguły przedawnienia, (art. 118 k.c.).

Żądanie powoda nie mogło zostać jednak uwzględnione gdyż powód nie wykazał przesłanek odpowiedzialności tego odszkodowania.

Prawidłowo Sąd Rejonowy wskazuje te przesłanki w uzasadnieniu orzeczenia stwierdzając, że:

odpowiedzialność kontraktowa dłużnika powstaje, jeżeli spełnione zostaną następujące przesłanki:

1) szkoda wierzyciela w postaci uszczerbku majątkowego;

2) szkoda musi być spowodowana niewykonaniem lub nienależycie wykonanym zobowiązaniem przez dłużnika;

3) związek przyczynowy między faktem nienależytego wykonania lub niewykonania zobowiązania, a poniesioną szkodą.

Przesłanka pierwsza i trzecia są tożsame z reżimem odpowiedzialności deliktowej, czy w ogóle odpowiedzialności odszkodowawczej, bo w braku szkody odpowiedzialność wyrównująca uszczerbki byłaby nieuzasadniona, a przy wyeliminowaniu związku przyczynowego, jako podstawy odpowiedzialności, okazałaby się odpowiedzialnością na chybił trafił i zamiast łagodzić poczucie niesprawiedliwości, jedynie tylko by je potęgowała.

Ciężar dowodu istnienia wyżej wymienionych przesłanek, faktu aktualizującego odpowiedzialność z art. 471 k.c., istnienia związku przyczynowego oraz powstania szkody, także w postaci utraconych korzyści, w świetle art. 6 k.c. spoczywa na wierzycielu jako osobie, która z tychże faktów wywodzi skutki prawne (wyrok SA w Lublinie z dnia 19 lutego 2013 r., I ACa 717/12, LEX nr 1314796).

Powód nie wykazał szkody, ponieważ nie wykazał aby brak spornego zaświadczenia spowodował odmowę przyznania mu prawa do emerytury.

Powód o emeryturę nie wystąpił aż do 06.11.2011r., a odszkodowania dochodzi za okres do przyznania mu prawa do emerytury którą przyznano mu od miesiąca w którym złożył wniosek.

W ocenie Sądu Okręgowego bez jakiegokolwiek znaczenia są wywody skarżącego dotyczące rzekomego naruszenia jego uprawnień przez obu pozwanych polegających na niewydaniu mu przedmiotowego zaświadczenia.

Zgodnie bowiem z art. 68 ustawy o Powiatowej Straży Pożarnej okres służby strażaka traktuje się na równi z pracą wykonywana w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (obecnie przepisów o emeryturach i rentach z FUS). Tym samym w treści świadectwa służby strażaka powołuje się w pkt 6. treść zapisu ustawowego (por. załącznik do rozporządzenia MSWiA z dnia 19.09.2001r. w sprawie świadectw pracy służby i opinii o służbie strażaka Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2001r. Nr 114 poz. 1228).

Tym samym wykazanie we wniosku o emeryturę, że w spornym okresie 1970-1976 powód pełnił służbę strażaka jest równoznaczne w rozumieniu art. 68 ustawy o (...) z okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Tak więc złożenie przez powoda wniosku o emeryturę w (...) w związku z ukończeniem 60 roku życia powinno skutkować zaliczeniem tego okresu do wymagalnego 15 letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Reasumując, z uwagi na niewykazanie przez powoda szkody nie mogło zostać uwzględnione jego powództwo z przyczyn wyżej wskazanych, zarówno przeciwko pozwanej Komendzie (...) (...)w Ż., jak i Komendzie (...) (...)w G. W.., w tym przypadku z uwagi na brak legitymacji biernej, co prawidłowo podniósł Sąd Rejonowy.

Biorąc pod uwagę powyższe zważenia należało na mocy art. 385 k.p.c. apelację oddalić i podzielając niekwestionowane stanowisko Sądu Rejonowego nie obciążać powoda kosztami zastępstwa prawnego za instancję odwoławczą.