Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Grzempa

Protokolant: Kamila Skorupska

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2015 r. w Słupsku

sprawy z (...) K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 29.12.2014 r. znak: 370000/602/2014-ZAS

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

z udziałem zainteresowanego Zespołu Szkół (...) w L.

o świadczenie rehabilitacyjne

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. i przyznaje ubezpieczonemu P. K. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 29.10.2014 r. do 26.04.2015 r. w wysokości 100% podstawy wymiaru w związku z wypadkiem przy pracy w dniu 30.04.2014 r.

Sygn. akt V U 62/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 grudnia 2014 r. organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu P. K. wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 29.10.2014 r. do 26.04.2014 r. w wysokości 100 % podstawy wymiaru z uwagi na to, że zdarzenie z dnia 30.04.2014 r. nie zostało uznane za wypadek przy pracy. Zdaniem organu rentowego przebyty zawał serca jest następstwem schorzenia samoistnego.

Ubezpieczony P. K. w odwołaniu od powyższej decyzji, wniósł o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości 100% twierdząc, że w dniu 30 kwietnia 2014 r. wykonywał obowiązki nauczyciela. Nadmierny wysiłek, bieg z uczniami, wywołał jego pogorszenie stanu zdrowia doprowadzając do zawału serca.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, argumentując, iż w dniu wypadku ubezpieczony wykonywał zwykłe czynności nauczyciela w-f i brak było czynnika zewnętrznego, który spowodowałby zawał serca.

Zainteresowany Zespół Szkół (...) w L. w całości poparł stanowisko i argumentację ubezpieczonego.

Sąd ustali ł następujący stan faktyczny:

P. K. jest nauczycielem wychowania fizycznego w Zespole Szkół (...) w L..

bezsporne

W dniu 30 kwietnia 2014 r. P. K. od godziny 08.00 prowadził zajęcia na boisku szkolnym. Dzień był pogodny, ciepły i słoneczny. Około 13.20 w ramach zajęć wraz z uczniami biegał po bieżni wokół boiska. W pewnym momencie poczuł, że robi mu się słabo, zatrzymał się, usiadł na trawie i stracił przytomność. Był siny i nie oddychał. Wezwano pogotowie ratunkowe. Przewieziono go na Oddział Kardiologii Inwazyjnej, gdzie rozpoznano zawał serca. Przebył angioplastykę i w dniu 6 maja 2014 r. został wypisany z szpitala. Przed zdarzeniem P. K. odczuwał bóle w klatce piersiowej.

bezsporne oraz dowód: protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku (k. 3-5 w aktach ZUS)

Pracodawca uznał zdarzenie z dnia 30 kwietnia 2014 r. za wypadek przy pracy.

bezsporne

W okresie od 30 kwietnia 2014 r. do 28 października 2014 r. P. K. pobierał zasiłek chorobowy w związku z niezdolnością do pracy.

bezsporne

Od 29 października 2014 r. do 26 kwietnia 2015 r. P. K. nadal był niezdolny do pracy.

Niezdolność do pracy w tym okresie miała bezpośredni związek z wykonywaną pracą w dniu 30 kwietnia 2014 r. Wysiłek fizyczny był przyczyną współsprawczą wystąpienia zawału serca.

dowód: opinia sądowo-lekarska biegłego z zakresu kardiologii (k. 24)

Sąd zważy ł , co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego P. K. było zasadne i podlegało uwzględnieniu.

W niniejszej sprawie ubezpieczony odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., którą organ rentowy odmówił mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z wypadkiem przy pracy. Organ rentowy twierdził bowiem, że do zawału serca, którego doznał w dniu 30 kwietnia 2014 r. doszło z powodu choroby samoistnej.

Definicja świadczenia rehabilitacyjnego znajduje się w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 1999 r., Nr 60, poz. 636, z późn. zm.) – zwanej w dalszej części uzasadnienia „ustawą zasiłkową”.

Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy (art. 18 ust. 1 „ustawy zasiłkowej”).

Zgodnie zaś z art. 9 ust. 1 tej ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych 0 zwanej „ustawą wypadkową), zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia wypadkowego przysługują w wysokości 100% podstawy wymiaru.

Zatem w niniejszej sprawie Sąd zbadał, czy niezdolność do pracy za okres, w którym odmówiono ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości 100 % była spowodowana wypadkiem przy pracy.

Zgodnie z art. 3.1. Ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673) – zwaną dalej „ustawą wypadkową” – za wypadek przy pracy uważa się zdarzenie nagłe, wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą – podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych, podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia, w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy. Przyczyna zewnętrzna zdarzenia jest zatem jedną z trzech przesłanek, których łączne wystąpienie uzasadnia kwalifikację danego zdarzenia jako wypadku przy pracy.

Wymaganie zewnętrzności przyczyny oznacza, iż nie może ona tkwić wyłącznie w organizmie poszkodowanego. Ustawa wypadkowa nie przewiduje jednak takiego warunku, aby przyczyna zewnętrzna musiała być jedyną przyczyną doprowadzającą do powstania szkody. Tylko w razie stwierdzenia, że wypadek wywołany był wyłącznie przyczyną wewnętrzną mającą swe źródło w stanie chorobowym poszkodowanego, zdarzenie pozbawione jest cech wypadku w pracy. Natomiast w razie ewentualnego wystąpienia dodatkowej i współistniejącej przyczyny pochodzącej z zewnątrz zdarzeniu nie można by odmówić znamion wypadku (SN w sprawie III URN 26/78, OSNCP 1979/6 poz. 128).

W doktrynie i judykaturze podkreśla się też, że cecha ta nie może być rozumiana dosłownie, a tylko tak, by do zespołu przyczyn rozstrzygających o szkodliwym skutku należała również przyczyna zewnętrzna, bez której wypadek nie nastąpiłby. W związku z tym, także zakres skutków wypadku w zatrudnieniu obejmował w dotychczasowej praktyce – poza skutkami bezpośrednimi, tj. spowodowanymi wyłącznie przez przyczynę zewnętrzną, pozostającą w związku z zatrudnieniem – również skutki pośrednie, czyli takie, które nie dadzą się zakwalifikować, jako wyłączny skutek tej przyczyny. Chodzi tu głównie o następstwa towarzyszące działaniu przyczyny zewnętrznej w zakresie czynników wewnętrznych w postaci istniejących już schorzeń, ułomności lub dyspozycji organizmu, które pod wpływem wypadku doznają zaostrzenia, przy czym wymaga się istotnego (znacznego) wpływu wypadku na dalszy rozwój tych schorzeń.

Zakres skutków doznanego urazu obejmuje więc wszystkie konsekwencje, jakie spowodował on u poszkodowanego ze względu na stan jego organizmu przed wypadkiem, a nie tylko te, które uraz taki spowodowałby, niezależnie od indywidualnego stanu zdrowia pracownika. Pod uwagę bierze się te skutki przyczyny zewnętrznej, które w łańcuchu przyczyn - będąc jego istotnym ogniwem - doprowadziły do objętego Ustawą skutku. Dlatego w judykaturze konsekwentnie przyjmuje się, że zadziałanie zewnętrznej przyczyny, mającej swe źródło w świadczeniu pracy (wypadek przy pracy), może polegać również na uszkodzeniu narządu wewnętrznego, dotkniętego schorzeniem samoistnym, a przez to tylko na istotnym pogorszeniu stanu zdrowia (por. wyrok Trybunału Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 stycznia 1961 r. IV NRT 2/60 Państwo i Prawo 1961/11 str. 851 z glosą J. Pasternaka; uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 1968 r. III UZP 1/68 OSNCP 1968/8-9 poz. 140 oraz OSPiKA 1969/3 poz. 57 z glosą T. Świnarskiego; wyrok z dnia 10 lutego 1977 r. III PR 194/76 OSNCP 1977/10 poz. 196; z dnia 16 lutego 1977 r. III PRN 55/76 OSPiKA 1978/12 poz. 217 z glosą G. Bieńka; z dnia 5 lutego 1997 r. II UKN 85/96 OSNAPiUS 1997/19 poz. 386 oraz z dnia 21 maja 1997 r. II UKN 130/97 OSNAPiUS 1998/7 poz. 219).

Z opinii biegłego sądowego z zakresu kardiologii wynikało jednoznacznie, iż niezdolność do pracy ubezpieczonego w spornym okresie miała związek ze zdarzeniem z dnia 30 kwietnia 2014 r. Ubezpieczony przed zawałem serca nie leczył się kardiologicznie i nie miał poczucia choroby serca, nie miał również głównych czynników ryzyka wystąpienia zawału. W czasie koronografii stwierdzono chorobę dwunaczyniową. Biegły podkreślił, że wysiłek fizyczny u osoby z nierozpoznaną miażdżycą tętnic wieńcowych był przyczyną współsprawczą wystąpienia zawału serca.

Opinia sądowo – lekarska sporządzona przez biegłego została wydana przez lekarza specjalistę w oparciu o dokumentację lekarską znajdującą się w aktach rentowych ZUS oraz badanie przedmiotowe i podmiotowe ubezpieczonego.

W uznaniu Sądu opinia pisemna sporządzona na potrzeby niniejszej sprawy zasługuje na miano miarodajnej. Opinia zawiera jasne i logiczne wnioski. Sąd mając przy tym na uwadze merytoryczne przygotowanie biegłego i jego wieloletnie doświadczenie zawodowe nie znalazł podstaw do podważania treści opinii, dającej jasną podstawę do rozstrzygnięcia odwołania.

Organ rentowy wniósł zarzuty do opinii biegłego wnosząc o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego stwierdzając, że organ rentowy nie podziela stanowiska biegłego.

Wskazać należy, iż biegły w sposób kompleksowy, jasny i logiczny uzasadnił wnioski opinii. Odniósł się do stanu chorobowego istniejącego u ubezpieczonego przed wypadkiem i przedstawił konsekwencje wypadku, zatem powoływanie w sprawie nowego biegłego było niecelowe i spowodowałoby niepotrzebne przedłużenie postępowania.

Z tych względów Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., zmienił w całości zaskarżoną decyzję o czym orzeczono w sentencji wyroku.