Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Przemysław Dominik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15.10.2015 roku sprawy, przeciwko T. Z. s. K. i R. ur. (...) w miejscowości Ż.

obwinionego o to że:

W piśmie dnia 21 stycznia 2015r., będąc właścicielem firmy Zakład Produkcji (...) T. Z., która była posiadaczem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 18 listopada 2014r. ok. godz. 10.40.

tj. za wykroczenie z art. 96§3 KW w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz 908 z późn. zm.

orzeka

I.  obwinionego T. Z. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 par 3 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 3456/15

UZASADNIENIE

T. Z. został obwiniony o to, że w piśmie dnia 21 stycznia 2015r., będąc właścicielem firmy Zakład Produkcji (...) T. Z., która była posiadaczem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 18 listopada 2014r. ok. godz. 10.40, tj. za wykroczenie z art. 96§3 KW w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz 908 z późn. zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 listopada 2014 r. ok. godz. 10.40 strażnik miejski ujawnił wykroczenie drogowe polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” przez kierującego pojazdem marki T. o nr rej. (...). Strażnik miejski ujawniający wykroczenie pozostawił za wycieraczką pojazdu wezwanie do stawienia się w siedzibie Straży Miejskiej m. st. W.. /k. 1 notatka urzędowa, k. 2 zdjęcie/

Na podstawie informacji uzyskanej od (...) S.A. z siedzibą w W. ustalono, iż pojazd marki T. o nr rej. (...) był w posiadaniu Zakładu Produkcji (...) T. Z. ul. (...) (...)-(...) W.. /k. 5 pismo z (...) S.A. z siedzibą w W./

W dniu 13 stycznia 2015 roku Straż Miejska m. st. W. (...) Oddział (...) wysłała do właściciela Zakładu Produkcji (...) T. Z. ul. (...) (...)-(...) W., jako posiadacza pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...) wezwanie wraz z formularzami oświadczeń do wskazania danych osobowych kierowcy, który pojazd użytkował w dniu 18 listopada 2014r. ok. godz. 10.40 i przesłania ich w terminie 7 dni na adres Straży Miejskiej m. st. W. (...) Oddział (...) oraz formularz oświadczenia o wyrażeniu zgody na przyjęcie mandatu karnego w przypadku niewskazania osoby kierującej pojazdem. /k. 6 wezwanie/

W odpowiedzi na powyższe pismo T. Z. – właściciel firmy Zakład Produkcji (...) T. Z. ul. (...) (...)-(...) W. w piśmie z dnia 21 stycznia 2015 roku podał, iż na podstawie umowy leasingu finansującym i właścicielem pojazdu jest (...) S.A. Oddział w O., zaś korzystającym i posiadaczem pojazdu jest Zakład Produkcji (...) T. Z. z siedzibą w W.. W treści powyższego pisma T. Z. podał, że pojazd został powierzony do trwałego używania osobie najbliższej dla niego, tj. jego synowi. Jednocześnie wskazał on, iż uchyla się od udzielenia dalszych informacji w tej sprawie, gdyż mogłoby to narazić osobę dla niego najbliższą na odpowiedzialność za wykroczenie. /k. 7 pismo obwinionego z dnia 21 stycznia 2015 r./

T. Z. ma 60 lat. Z zawodu jest stolarzem. Prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód w wysokości ok. 10.000 złotych. Jest żonaty, posiada czworo dorosłych dzieci. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był również karany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego T. Z. /e-protokół rozprawy z dnia 15 października 2015 r. od godz. 00:02:44 do godz. 00:06:03/, notatek urzędowych /k. 1, 11/, zdjęcia /k. 2/, wezwań /k. 3, 6/, zwrotnego potwierdzenia odbioru /k. 4/, pisma z (...) S.A. z siedzibą w W. /k. 5/ oraz pisma obwinionego z dnia 21 stycznia 2015 r. /k. 7/.

Obwiniony T. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oświadczył, iż nie prowadził wówczas tego samochodu. Odnosząc się z kolei do wysłanego przez siebie pisma wyjaśnił, iż podał w nim, że to jego synowie są użytkownikami tego samochodu. Wyjaśnił on nadto, iż nie posiada informacji na temat tego, który z jego synów jeździł wówczas samochodem. Wskazał bowiem, iż samochód powierzył jednemu z synów, natomiast posiada on informację, że także różni członkowie rodziny są użytkownikami tego samochodu. /e-protokół rozprawy z dnia 15 października 2015 r. od godz. 00:02:44 do godz. 00:06:03 wyjaśnienia obwinionego T. Z./

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę T. Z. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd ustalając stan faktyczny, oparł się na materiale w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 11/, zdjęcia /k. 2/, wezwań /k. 3, 6/, zwrotnego potwierdzenia odbioru /k. 4/, pisma z (...) S.A. z siedzibą w W. /k. 5/ oraz pisma obwinionego z dnia 21 stycznia 2015 r. /k. 7/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. W ocenie Sądu, powyższe dokumenty ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Odnosząc się do wyjaśnień obwinionego, Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 96 § 3 kw. Wskazywane przez niego okoliczności, iż nie wie kto w czasie wskazanym w zarzucie użytkował pojazd, którego był posiadaczem, w ocenie Sądu stanowią jedynie realizację linii obrony mającej na celu uniknięcie odpowiedzialności za wykroczenie.

Pozostała część wyjaśnień obwinionego jest w pełni wiarygodna, pozostaje zbieżna z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie oraz jest przekonująca w świetle wskazań doświadczenia życiowego.

Odnosząc się z kolei do pisma obwinionego z dnia 21 stycznia 2015 roku /k. 7/, w którym obwiniony podał, że pojazd został powierzony do trwałego używania jego synowi, wskazać należy, że obwiniony posiada czworo dzieci i nie wskazał, któremu synowi powierzył samochód. Wskazać należy przy tym, iż ewentualna niechęć obwinionego do wskazania osoby bliskiej jako użytkownika/posiadacza pojazdu w oznaczonym czasie, nie należy traktować jako okoliczność powodującą brak wyczerpania znamion czynu zabronionego. Obwiniony nie występował bowiem wobec Straży Miejskiej jako świadek mający wskazać kto popełnił wykroczenie, lecz jako obywatel, będący posiadaczem pojazdu, co powodowało powstanie po jego stronie wymienionych obowiązków ustawowych wobec uprawnionego organu w zakresie udzielania informacji – komu jako posiadacz powierzył pojazd. Na marginesie nadmienić także można, że informacja na temat tego kto prowadził pojazd, związana mogła być co najwyżej z popełnieniem wykroczenia przez osobę prowadzącą pojazd, nie dotyczyła zaś przestępstwa bądź przestępstwa skarbowego. Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z dnia 30 listopada 2004 roku sygn. akt I KZP 26/04, w której wskazano, iż w sprawach o wykroczenia nie znajduje zastosowania art. 183 kpk w zw. z art. 41 § 1 kpw, ponieważ przepis ten upoważnia do uchylenia się od odpowiedzi na pytania tylko wówczas, gdy udzielenie odpowiedzi mogłoby narazić osobę najbliższą na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, nie zaś za wykroczenie.

Obwiniony T. Z. stanął pod zarzutem tego, że w piśmie dnia 21 stycznia 2015r., będąc właścicielem firmy Zakład Produkcji (...) T. Z., która była posiadaczem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 18 listopada 2014r. ok. godz. 10.40, tj. za wykroczenie z art. 96§3 KW w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz 908 z późn. zm.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Wskazanie przez obwinionego, iż nie jest w stanie ustalić osoby, której powierzył pojazd, nie powoduje braku wyczerpania znamion z art. 96 § 3 kw. Niewskazaniem osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania poprzez udzielenie odpowiedzi negatywnej będzie bowiem zarówno niewskazanie tej osoby, jak i stwierdzenie zobowiązanego, że nie wie on, w czyjej dyspozycji pozostawał pojazd w czasie zdarzenia (por. R.A. S., Wykroczenia drogowe. Komentarz, W. K. 2011).

Zgodnie z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Zgodnie zaś z art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. W przedmiotowej sprawie na obwinionym, jako posiadaczowi pojazdu, ciążył obowiązek w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 kw i w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym takiego postępowania, by jako posiadacz pojazdu, mógł zgodnie z ustawą zrealizować obowiązek udzielenia informacji organowi, tego jednak nie dokonał. W niniejszej sprawie obwiniony wobec wezwania Straży Miejskiej nie wykonał ciążącego na nim obowiązku wskazania, komu w dniu 18 listopada 2014r. ok. godz. 10.40 powierzony został pojazd marki T. o numerze rejestracyjnym (...), którego był posiadaczem do używania/kierowania – nie udzielił informacji, której konkretnie osobie powierzył pojazd marki T. o numerze rejestracyjnym (...) do używania/kierowania. Podanie przez obwinionego, iż w/w pojazd powierzył synowi, w sytuacji, gdy posiada on trzech dorosłych synów nie można uznać za skuteczne wykonanie ciążącego na nim obowiązku określonego w art. 78 ust. 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

W chwili popełnienia czynu obwiniony był osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd ocenił, że orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 100 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego oraz że będzie dostatecznie dolegliwa, biorąc pod uwagę zdolności zarobkowe obwinionego i jego sytuację zawodową. Poprzez orzeczenie względem obwinionego wskazanej kary grzywny, w ocenie Sądu zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł. Uiszczenie przez obwinionego tych kosztów nie przekracza jego ustalonych możliwości finansowych.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.