Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 października 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Beata Young

Ławnicy Krystyna Narożańska Krystyna Sałek

Protokolant Magdalena Paplińska

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2015r. r. w Gdańsku

sprawy z powództwa A. M.

przeciwko M. M.

o odszkodowanie, wynagrodzenie , ekwiwalent za odzież roboczą i pranie odzieży i inne

I.  zasądza od pozwanego M. M. na rzecz powoda A. M. :

- kwotę 1500 zł / jeden tysiąc pięćset złotych/ tytułem odszkodowania za niezgodne z przepisami prawa pracy rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 04 2013r. do dnia zapłaty

-1 100 zł / jeden tysiąc sto złotych / netto tytułem wynagrodzenia za grudzień 2012r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 01 2013r. do dnia zapłaty

-795, 08 zł / siedemset dziewięćdziesiąt pięć złotych 08/100/ brutto tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01 01 2013r. do dnia zapłaty

- 308, 19 zł / trzysta osiem złotych 19/100/ tytułem ekwiwalentu za odzież roboczą wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 01 2013r. do dnia zapłaty

- 334, 08 zł / trzysta trzydzieści cztery złote 08/100/ tytułem ekwiwalentu za pranie i konserwację odzieży roboczej wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 01 2013r. do dnia zapłaty

II. postepowanie umarza w zakresie żądania sprostowania świadectwa pracy

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala.

IV.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 450 zł / czterysta pięćdziesiąt złotych/ tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

V.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego (...)w G. kwotę 202 zł / dwieście dwa złote / tytułem opłaty sądowej od obowiązku uiszczenia której powód był zwolniony z ustawy oraz kwotę 1709 , 29 zł / jeden tysiąc siedemset dziewięć złotych 29/100 / tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa .

VI.  Wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 1600 zł / jeden tysiąc sześćset złotych /

Sygn. akt VI P 179/13

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 28 lutego 2013r. powód A. M. wnosił o zasądzenie od pozwanego M. M. kwoty 16.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.100 zł od dnia 10 grudnia 2012r. do dnia zapłaty, od kwoty 1.125 zł od dnia 8 stycznia 2013r. do dnia zapłaty i od kwoty 1.000 zł od dnia 8 stycznia 2013r. do dnia zapłaty, anulowanie wypowiedzenia umowy o pracę, sprostowanie świadectwa pracy, przywrócenie do pracy, przyznanie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 19 grudnia 2012r. świadczył pracę w ramach łączącej go z pozwanym umowy o pracę. W dniu 20 grudnia 2012r. stawił się do pracy, przy czym dyspozytor nie wydał mu zlecenia wyjazdu. W tym dniu odbyło się zebranie, na którym dyrektor oświadczył, że zrywa umowę o współpracy z pozwanym . Pozwany nakazał odstawić samochody, a na pytanie powoda : „co robimy” odpowiedział : „proszę czekać”. Do końca grudnia 2012r. powód poprosił o możliwość wykorzystania urlopu wypoczynkowego. W dniu 27 grudnia 2012r. zadzwonił do pozwanego, jednak ten nie odebrał telefonu. Następnie zadzwonił z telefonu należącego do jego żony i wówczas pozwany nie znając tego numeru telefon odebrał. Podczas rozmowy na pytanie „co robimy dalej” pozwany odpowiedział, że „pod koniec stycznia lub na początku lutego będzie praca”. W dniu 3 stycznia 2013r. powód wysłał do pozwanego pismo, w którym zawarł oświadczenie, że jest gotowy do pracy. Od dnia 7 stycznia 2013r. do dnia 14 stycznia 2013r. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Zwolnienie lekarskie wysłał listem poleconym, który powrócił z adnotacją „nie podjęto w terminie”, przy czym widoczne były na kopercie ślady jej otwarcia, a koperta została zaklejona taśmą. W dniu 11 stycznia 2013r. powód otrzymał pismo rozwiązujące z nim umowę o pracę oraz świadectwo pracy wystawione w dniu 8 stycznia 2013r.

W dniu 14 marca 2013r. (k. 17) powód sprecyzował żądanie pozwu wskazując, że domaga się zasądzenia od pozwanego zaległego wynagrodzenia za miesiąc grudzień 2012r. w kwocie 1.100 zł netto , wynagrodzenia za pracę wykonywaną w godzinach nadliczbowych w kwocie 1.131 zł oraz ekwiwalentu za ubranie robocze, pranie i konserwację odzieży w kwocie 1.000 zł oraz przyznanie odszkodowania oraz sprostowania świadectwa pracy w zakresie anulowania wypowiedzenia z art. 52 kp.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania.

W uzasadnieniu zaprzeczył, aby powód pracował w godzinach nadliczbowych. Podniósł, że w jego zakładzie pracy nie istniało żadne porozumienie odnoszące się do wydawania odzieży roboczej. Zmuszony był jedynie przekazać wszystkim pracownikom odzież roboczą ze znakami logo (...), którą uprzednio zakupił. Wskazał, że zwolnił powoda dyscyplinarnie, ponieważ powód nie stawił się do pracy i nie odbierał połączeń telefonicznych. Uzyskał informację, że powód zaprzestał przychodzenia do pracy, ponieważ zawarł umowę o pracę z innym pracodawcą, przez którego został zatrudniony na stanowisku kierowcy i od stycznia 2013r. pracował już dla W. M.. Wskazał, że wypłacił powodowi wynagrodzenie za miesiąc grudzień 2012r. k.25

Na rozprawie w dniu 25 czerwca 2013r. (k. 110) powód sprecyzował żądanie pozwu oświadczając, iż nie domaga się przywrócenia do pracy oraz wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 1.100 zł netto tytułem wynagrodzenia za grudzień 2012r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 stycznia 2013r. do dnia zapłaty, kwot 750 zł i 375 zł tytułem wynagrodzenia za pracę wykonywaną w godzinach nadliczbowych oraz kwoty 1.000 zł za odzież roboczą za okres od dnia 2 stycznia 2011r. do końca 2012r. Wniósł dodatkowo o przyznanie odszkodowania w wysokości 1.500 zł (k.110 - 111).

Na rozprawie w dniu 3 stycznia 2014r. (k. 149) powód sprecyzował żądanie pozwu w zakresie sprostowania świadectwa pracy w zakresie sposobu i trybu rozwiązania stosunku pracy przez wskazanie, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło w związku z likwidacją zakładu pracy.

Na rozprawie w dniu 30 maja 2014r. (k. 221) powód sprecyzował żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie od pozwanego odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia, wynagrodzenia za grudzień w kwocie 1.100 zł (netto), kwoty 756 zł tytułem wynagrodzenia za pracę wykonywaną w ramach nadgodzin i kwotę 375 zł jako 50 % dodatku oraz kwotę 1.000 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z praniem, konserwacją ubrań roboczych.

Na rozprawie w dniu 2 10 2015r. pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko oraz wniósł o zasądzenie roszczeń wraz z odsetkami od dnia 1 01 2013r. do dnia zapłaty k. 285

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 stycznia 2011r. została zawarta pomiędzy powodem A. M., a pozwanym M. M. umowa o pracę na czas nieokreślony. Powód został zatrudniony na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy. Strony ustaliły wysokość wynagrodzenia na kwotę 1.386 zł.

Dowód:

-umowa o pracę z dnia 02.01.2011r., k. 2 Części B akt osobowych powoda

Pozwany M. M. prowadził działalność gospodarczą pod firmą PHU (...) M. M. w C.. Jednym z przedmiotów prowadzonej działalności był transport drogowy towarów.

Dowód:

-zaświadczenie o zmianie w Ewidencji Działalności Gospodarczej z dnia 05.03.2010r., k. 28-28v

Powód w ramach łączącej go z pozwanym umowy o pracę wykonywał pracę w charakterze kierowcy. Do jego obowiązków służbowych należało rozwożenie towarów przemysłowych, ich załadunek oraz rozładunek. Powód podczas wykonywania pracy używał własnych ubrań roboczych, gdyż podczas załadunków ubranie ulegało zabrudzeniu , a obuwie niszczeniu . Ubrania robocze obejmowały spodnie, bluzę, buty, koszulkę , kurtkę i rękawice. Powód w trakcie wykonywania pracy na rzecz pozwanego otrzymał dwie koszulki z (...) jedną z krótkim rękawem , jedną z długim rękawem.

Dowód:

-zeznania powoda A. M., k. 110-112, k. 235-237

-zeznania świadka M. P., k. 222-223

-zeznania świadka W. K. k. 150-153

-zeznania świadka T. K. k. 223-224

Powód pracę świadczył od poniedziałku do piątku. Pracę rozpoczynał o godzinie 7:00, kończył zaś o godzinie 15:00, 16:00, 17:00, czasem o 18:00. Zdarzało się, że kończył pracę przed upływem 8 godzin. Pozwany nie regulował na jego rzecz wynagrodzenia z tytułu wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych.

Dowód:

-zeznania świadka W. K., k. 150-153

-zeznania świadka T. K., k. 233-224

-zeznania świadka G. M., k. 224-225

-zeznania powoda A. M., k. 110-112, k. 235-237

Pozwany jako podmiot świadczący usługi transportowe współpracował z (...). W dniu 20 grudnia 2012r. powód w zakładzie pracy był po raz ostatni. Do pracy stawił się o godzinie 07:00. W tym dniu dyspozytor nie wystawił mu zlecenia na wykonanie określonej pracy i polecił mu czekać. Po godzinie 08:00 dyrektor (...) zorganizował zebranie, na którym oświadczył, że rozwiązuje z pozwanym umowę . Na spotkaniu obecny był pozwany, którego powód zapytał, co ma dalej robić. Pozwany odpowiedział, że zorganizuje pracę na koniec stycznia, początek lutego. Po 20 grudnia 2012r. do końca miesiąca powód korzystał z urlopu wypoczynkowego. W trakcie urlopu wypoczynkowego próbował skontaktować się z pozwanym. Pozwany jednak nie odbierał telefonu. Powód zadzwonił do pozwanego z telefonu swojej żony. Wówczas pozwany odebrał i poinformował powoda, że ma czekać, że będzie praca.

Dowód:

-zeznania powoda A. M., k. 110-112, k. 235-237, wniosek urlopowy k. 108, zeznania świadka M. P. k. 222-223

W pozwanym zakładzie pracy nie była prowadzona ewidencja czasu pracy. Czas pracy kierowcy obliczany był na podstawie tarcz tachografów. Praca wykonywana przez powoda wymagała używania odzieży roboczej. Była to praca brudząca. Wskazane było używanie rękawic i butów ochronnych.

Dowód:

-zeznania świadka W. K., k. 150-153

-zeznania powoda A. M., k. 110-112, k. 235-237

-zeznania świadka T. K. k. 223-224

-zeznania świadka G. M. k. 224-225

W okresie dwóch lat zatrudnienia u pozwanego powodowi przysługiwało ubranie robocze w postaci jednych spodni i bluzy, czego koszt wyniósł 117,99 zł, jednej pary butów za cenę 77 zł, jednej kurtki za cenę 60 zł, dwóch par rękawic za cenę 13,20 zł, dwóch koszulek za cenę 40 zł. Łączny koszt ubrań roboczych wyniósł 308,19 zł.

Dowód:

-wydruki ze stron sklepów internetowych, k. 303-314,290,291

W piśmie z dnia 3 stycznia 2013r. adresowanym do pozwanego powód zgłosił swoją gotowość do pracy , po czym wysyłał pismo o gotowości do pracy co tydzień zgodnie z poleceniem Państwowej Inspekcji Pracy .

Dowód:

-pismo powoda z dnia 03.01.2013r., k. 14, dowody nadania k. 107, przesłuchanie powoda k. 236

W dniu 4 stycznia 2013r. powód i pozwany spotkali się przy bankomacie w C.. Pozwany wypłacił z bankomatu pieniądze i wręczył powodowi kwotę 1.000 zł co stanowiło wynagrodzenie za listopad 2012r. Powód nie otrzymał wynagrodzenia za pracę za miesiąc grudzień 2012r.

Ponadto w dniu 3 01 2013r. pozwany nadał przekaz pocztowy na kwotę 117 zł dla powoda .

Dowód:

-oświadczenie z dnia 04.01.2013r., k. 27, 108

-zeznania powoda A. M., k. 110-112, k. 235-237

- przekaz pocztowy k. 26 .

-zeznania świadka W. K. k. 150-153

Pismem z dnia 8 stycznia 2013r. pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę w trybie art. 52 k.p z powodu niestwienia się do pracy. W treści pisma nie zawarto pouczenia w przedmiocie prawa powoda do odwołania się od rozwiązania stosunku pracy.

dowód:

-pismo pozwanego z dnia 08.01.2013r. rozwiązujące z powodem umowę o pracę z dnia 02.01.2011r., k.9,zeznania powoda A. M., k. 110-112, k. 235-237

W świadectwie pracy wystawionym w dniu 8 stycznia 2013r. pozwany wskazał, że stosunek pracy powoda ustał w wyniku niestawienia się powoda do pracy.

Dowód:

-świadectwo pracy z dnia 08.01.2013r., k. 10

Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda za okres trzech ostatnich miesięcy zatrudnienia wynosiło 1.116,86 zł. netto

Dowód:

-zaświadczenie o zarobkach z dnia 30.04.2013r., k. 31

W indywidualnej liście płac wskazano, że powód za listopad 2012r. powinien otrzymać wynagrodzenie w kwocie 1.500 zł (brutto).

Dowód:

-indywidualna lista płac, k. 127

W wyniku przeprowadzonych badań porównawczych podpisów stwierdzono, że podpis w rubryce „Kwituję odbiór wynagrodzenia data podpis dokumentu „Indywidualna lista płac nr (...) M. A. wynagrodzenie XI.2012 nie został nakreślony ręką powoda.

Dowód:

-sprawozdanie i opinia biegłego sądowego z zakresu grafologii Z. K., k. 246-248

W styczniu 2011r. powód świadczył pracę w ramach nadgodzin w wymiarze 1 godziny, w lutym 2011r. w wymiarze 10 godzin, w marcu 2011r. w wymiarze 21,55 godzin. W marcu 2012r. powód świadczył pracę w ramach nadgodzin w wymiarze 4 godzin, w kwietniu 2012r. w wymiarze 0,45 godzin, w maju 2012r. w wymiarze 2,40 godzin, w czerwcu 2012r. w wymiarze 3,40 godzin, w lipcu 2012r. w wymiarze 1 godziny, w sierpniu 2012r. w wymiarze 4,20 godzin, we wrześniu 2012r. w wymiarze 4,5 godzin, w październiku 2012r. w wymiarze 1,45 godzin, w listopadzie 2012r. w wymiarze 4 godzin, i w grudniu 2012r. w wymiarze 3,15 godzin. Z tytułu przepracowanych godzin nadliczbowych w okresie styczeń-marzec 2011r. oraz marzec-grudzień 2012r. powodowi przysługuje wynagrodzenie w kwocie 795,08 zł (brutto).

Dowód:

-opinia biegłego sądowego K. Z. z zakresu transportu i czasu pracy kierowców, k. 247-254, tarcze tachografów – załączone

Ekwiwalent miesięczny za pranie odzieży roboczej wynosi 13,92 zł w przypadku wykonywania pracy w wymiarze pełnego etatu. Wysokość opłaty za pranie odzieży roboczej przez okres 24 miesięcy wyniosła 334,08 zł.

Dowód:

Przykładowo zarządzenie Nr(...) Wójta Gminy P. z dnia (...)., k. 292-295

W dniu 30 stycznia 2013r. powód A. M. zawarł z W. M. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) W. M. umowę o pracę na okres próbny do dnia 29 kwietnia 2013r. Powód został zatrudniony na stanowisku kierowcy. W dniu 26 kwietnia 2013r. A. M. i W. M. zawarli kolejną umowę na czas określony do dnia 31 grudnia 2013r.

Dowód:

-umowy o pracę z dnia 30.01.2013r. i z dnia 26.04.2013r., k. 130-131

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie, co do zasady. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, w szczególności wnioski wywodząc w oparciu o dokumenty prywatne, zeznania świadków, tarcze tachografów , opinie biegłego sądowego z zakresu grafologii oraz z zakresu transportu i czasu pracy kierowców, a także zeznań powoda przesłuchanego w charakterze strony postępowania. Podstawę ustaleń Sądu w zakresie przebiegu zatrudnienia powoda oraz łączącej strony umowy stanowiły również dokumenty zgromadzone w aktach osobowych powoda. Sąd dał oparł się na nich , albowiem ich treść i autentyczność nie budziła wątpliwości, jak również nie zostały one w tym zakresie zakwestionowane przez strony postępowania.

Dokumenty prywatne Sąd ocenił na podstawie art. 245 k.p.c. Wynika z niego, że dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności przedmiotowych dowodów.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania przesłuchanych w toku postępowania świadków oraz zeznania złożone przez powoda. Zeznania te były spójne i konsekwentne. Na ich podstawie Sąd miał możliwość poczynienia ustaleń w zakresie przyczyn rozwiązania z powodem umowy o pracę i towarzyszących temu okoliczności, ustalenia czy powód wykonywał pracę w godzinach nadliczbowych, co do odzieży potrzebnej do wykonywania pray , oraz czy powód wykazywał gotowość do pracy, jak również czy pozwany rozliczył się z powodem w sposób prawidłowy.

Zeznania świadka W. K. obrazują zakres obowiazków , czas pracy kierowców zatrudnionych u pozwanego , rodzaj odzieży i obuwia niezbędnych do wykonywania pracy oraz to , że kierowcy większość tej odzieży używali własnej i sami ją prali. Ponadto świadek znał okoliczności związane z wypłatą ostatniego wynagrodzenia powodowi oraz naświetlił okoliczności związane z zakończeniem wykonywania pracy na rzecz pozwanego , albowiem pozwany utracił kontrakt z (...). Zeznania te korspondują z zeznaniami powoda. Okoliczności związane z zakończeniem pracy pracowników pozwanego , jak i fakt wykonywania pracy we własnej odzieży roboczej przedstawił również świadek M. P. , zeznania te przeczą stanowisku pozwanego o porzuceniu przez powoda pracy a wskazują na to , że pozwany w okresie przed Świętami Bożego Narodzenia przestał zapewniać pracownikom pracę. Na wykonywanie pracy w godzinach nadliczbowych , brak dostarczania odzieży roboczej i pracę u pozwanego jako brudzącą wskazał świadek T. K. . Z zeznaniami powyższymi korespondują co do zasady zeznania świadka G. M. , który wskazał na pracę wykonywana przez powoda jako brudzącą wymagającą ubrania roboczego i obuwia ochronnego , wskazał on również na przerwę w wykonywaniu pracy przez powoda , zanim zaczął świadczyć pracę na rzecz W. M., co sprzeczne jest ze stanowiskiem pozwanego , a jest zgodne z zeznaniami powoda. Co do zasady sąd nie uznał za udowodnione twierdzeń powoda o czasie załadunku i rozładunku z uwagi na brak wystarczających innych dowodów i twierdzenia te pominął, w pozostałym zakresie sąd uznał zeznania powoda za zgodne z zeznaniami świadków , opiniami biegłych i dowodami w postaci tarcz tachografów , które były podstawa ustalenia czasu pracy powoda i wynagrodzenia powoda za prace w godzinach nadliczbowych.

Sąd przyznał w całości walor wiarygodności opiniom sporządzonym przez biegłych sądowych z zakresu transportu i czasu pracy kierowców oraz z zakresu grafologii, uznając je za rzetelne i sporządzone zgodnie z posiadaną specjalistyczną wiedzą i wymaganymi kwalifikacjami. W ocenie Sądu biegli wyjaśnili w sposób szczegółowy wszystkie okoliczności, które były przyczyną przyjęcia przez nich określonych w opiniach tez. Sąd uznał sporządzone przez biegłych opinie za rzetelną podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Tok rozumowania przedstawiony przez biegłych należało uznać za logiczny, a nadto konsekwentny. Powyższym opiniom Sąd dał wiarę w całości, albowiem biegli w sposób szczegółowy przedstawili okoliczności, jakie stały się podstawą wniosków w nich wskazanych, odwołując się do konkretnych faktów. Biegli dysponowali również odpowiednią wiedzą i doświadczeniem predestynującym ich do wydania przedmiotowych opinii. Wnioski wyciągane przez biegłych uznać należało za zgodne z zasadami logicznego rozumowania i wiedzy zawodowej. Podkreślenia wymaga przy tym, że opinia biegłego sądowego, tak jak inne dowody podlegają ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., jednakże odróżniają je szczególne kryteria oceny. Należą do nich zgodność przedstawionych wniosków z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Sąd dokonując oceny przedmiotowych opinii posiłkował się właśnie wskazanymi kryteriami.

Sąd nie oparł się na treści listy płac powoda za miesiąc listopad 2012r. w zakresie pokwitowania powoda odbioru wynagrodzenia , gdyż dowód z opinii biegłego ds. badania autentyczności pisma wykluczył, aby podpis na liście tej był podpisem powoda.

Dowód z przesłuchania strony pozwanej sąd pominął , albowiem pozwany nie stawił się na przesłuchanie pomimo wezwania w celu przesłuchania strony i nie usprawiedliwił swojej nieobecności.

Ponadto sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłej ds. transportu , albowiem wniosek ten był spóźniony k. 266 i został zgłoszony już po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłej , przeprowadzenie go prowadziłoby do przedłużenia postępowania w sprawie , a przy reprezentacji strony przez zawodowego pełnomocnika brak jest jakichkolwiek szczególnych okoliczności / art. 217 § 2 kpc/

Spór w niniejszej sprawie dotyczył tego, czy pozwany uprawniony był do rozwiązania umowy o pracę z przyczyn zachodzących po stronie pracownika, czy powód wykonywał pracę w godzinach nadliczbowych, czy pozwany wypłacił powodowi całe wynagrodzenie za pracę wykonaną przez powoda w ramach łączącej go z pozwanym umowy o pracę oraz czy pozwany zobowiązany był zwracać powodowi należność z tytułu zakupu i prania przez niego odzieży roboczej.

W pierwszej kolejności należało ustalić, czy zachodziły podstawy do zastosowania przez pozwanego art. 52 § 1 k.p. i rozwiązania z powodem umowy o pracę z jego winy. Na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Pozwany piśmie rozwiązującym umowę oraz w świadectwie pracy wskazał, że rozwiązanie umowy o pracę z powodem nastąpiło z tej przyczyny, że powód nie stawił się do pracy, pozwany zarzucił powodowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.

Wskazana przyczyna rozwiązania powodem umowy o pracę jest nieprawdziwa i nieuzasadniona , gdyż powód nie stawił się do pracy po 20 12 2012r. kierując się wskazaniami pozwanego przekazanymi mu w dniu 20 12 2012r. , że ma czekać na kontakt ze strony pozwanego, a pod koniec stycznia lub na początku lutego będzie praca. A więc nie stawiając się do pracy od dnia 21 12 2012r. powód stosował się do polecenia pozwanego i nie ma mowy o jakimkolwiek naruszeniu obowiązków pracowniczych.

Przechodząc do omówienia zagadnień związanych z uprawnieniem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę z winy pracownika podkreślić należy, że do spełnienia warunku naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych niezbędny jest znaczny stopień winy pracownika, poprzez który rozumieć należy winę umyślną lub rażące niedbalstwo. O istnieniu tej winy wnioskuje się na podstawie całokształtu okoliczności związanych z zachowaniem pracownika. W razie rozwiązania umowy z tej przyczyny ocena rodzaju i stopnia winy pracownika powinna być dokonana w stosunku do naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, jak i z uwzględnieniem zagrożenia lub naruszenia interesów pracodawcy (wyrok SN z dnia 19 sierpnia 1999r., I PKN 188/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, poz. 818). Istotnym zagadnieniem dla wykładni komentowanego przepisu jest rozumienie pojęcia winy. Zgodnie z tradycyjnym ujęciem rozróżnia się w niej element obiektywny i subiektywny. Element obiektywny polega na przypisaniu zachowaniu pracownika bezprawności, poprzez naruszenie obowiązujących norm prawnych lub zasad współżycia społecznego, zarówno poprzez działanie, jak i zaniechanie. Z kolei wymiar subiektywny odnosi się do świadomości pracownika, który chce swoim zachowaniem wywołać określony skutek, lub godzi się na jego wywołanie, albo przewidując, że swoim zachowaniem może naruszyć obowiązujące przepisy bezpodstawnie, przypuszcza, iż tego uniknie, bądź też nie przewiduje takiej możliwości, chociaż powinien lub mógł ją przewidzieć.

Zdaniem Sądu na gruncie niniejszej sprawy w żaden sposób nie wykazano zawinienia po stronie powoda w przedmiocie wykonywanych przez niego podstawowych obowiązków pracowniczych. Powód zdaniem Sądu dopełniał swoich obowiązków pracowniczych, a zarzut pozwanego postawiony w tej kwestii był nieprawdziwy, gdyż powód wykazywał gotowość do pracy, zaś zaprzestał jej wykonywania tylko i wyłącznie z przyczyn zachodzących po stronie pozwanego, który po prostu nie miał pracy, którą mógłby zlecić powodowi.

Postępowanie sądowe powinno koncentrować się wokół przyczyny wskazanej przez pracodawcę w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę oraz konieczności ustalenia wymaganego przez nią przymiotu prawdziwości i konkretności, a przede wszystkim ustalenia, czy uzasadniała ona rozwiązanie umowy o pracę. Przy czym podkreślenia wymaga, że ciężar udowodnienia przyczyny spoczywa na pracodawcy (wyrok SN z dnia 5 lutego 1998r., I PKN 519/97, OSNAPi US 1999, nr 2, poz. 48; podobnie wyrok SN z dnia 17 lutego 1998r., I PKN 524/97). W piśmie rozwiązującym z powodem umowę o pracę pozwany przede wszystkim wskazał jako przyczynę niestawienie się powoda do pracy . Przyczyna ta wynikała też ze świadectwa pracy, jednakże Sąd przyjął, że jest ona nieprawdziwa, co wykazało postępowanie dowodowe przeprowadzone w niniejszej sprawie.

Powód złożył odwołanie od rozwiązania umowy o pracę z przekroczeniem terminu wynikającego z treści a rt. 264 . § 2 k.p. stanowiącego , iż żądanie przywrócenia do pracy lub odszkodowania wnosi się do sądu pracy w ciągu 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia lub od dnia wygaśnięcia umowy o pracę. Sąd miał na uwadze jednak to , że pozwany nie wykazał, kiedy pismo o rozwiązaniu umowy o pracę zostało doręczone powodowi .

Stosownie do treści art. 265. § 1 k.p. jeżeli pracownik nie dokonał - bez swojej winy - w terminie czynności, o których mowa w art. 97 § 2 ¹ i w art. 264, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. Zgodnie z § 2 Wniosek o przywrócenie terminu wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu.

Sąd przywrócił powodowi termin do wniesienia odwołania z uwagi na brak jakiegokolwiek pouczenia powoda o prawie wniesienia odwołania w piśmie rozwiązującym umowę o pracę oraz mając na uwadze fakt, iż powód wnosząc pozew nie korzystał z pomocy profesjonalnego pełnomocnika . por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2012 r. , sygn.. akt II PK 91/12 : „Sąd nie może odmówić przyjęcia sprawy, jeśli pracownik spóźnił się z odwołaniem od wypowiedzenia z powodu niejasnego pouczenia o takim prawie przez pracodawcę.” Z uzasadnienia : „W dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwaliła się korzystna dla pracowników wykładnia art. 265 § 2 k.p odnośnie do sposobu i formy złożenia wniosku o przywrócenie terminu z art. 264 k.p. W szczególności przyjmuje się, że już samo złożenie przez pracownika pozwu po upływie tego terminu stanowi równoczesne złożenie wniosku o przywrócenie terminu (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów z dnia 14 marca 1986 r., III PZP 8/86), a uwzględnienie powództwa pracownika bez wydania odrębnego postanowienia o przywróceniu terminu do dokonania tej czynności (art. 265 § 1 k.p.) oznacza jego przywrócenie (por. wyrok z dnia 24 stycznia 1997 r., I PKN 1/96, OSNAPiUS 1997 Nr 18, poz. 337).”

W związku z tym, że rozwiązanie umowy o pracę z powodem było niezgodne z prawem, Sąd przyznał powodowi odszkodowanie. Na podstawie art. 56 § 1 k.p . pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Zgodnie z art. 58 k.p. odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące. Mając na uwadze, że powód miał zawartą z pozwanym umowę o pracę na czas nieokreślony , obowiązywał go jednomiesięczny okres wypowiedzenia , należało przyznać mu odszkodowanie w kwocie 1.500 zł, która w 2012r. stanowiła wartość minimalnego wynagrodzenia.

Powód domagał się również przyznania wynagrodzenia za pracę za miesiąc grudzień 2012r. Powód wykazał, że do dnia 19 grudnia 2012r. świadczył na rzecz pozwanego pracę. W dniu 20 grudnia 2012r. stawił się w miejscu zakładu pracy, wykazując tym samym gotowość do pracy. Pozwany wówczas poinformował go, że ma czekać na dalsze dyspozycje. Powód od dnia 20 grudnia 2012r. do końca miesiąca przebywał na urlopie wypoczynkowym, podczas którego nawiązał kontakt z pozwanym, chcąc uzyskać informację, kiedy może podjąć się wykonywania pracy. Wówczas pozwany poinformował go, że będzie miał dla niego pracę pod koniec stycznia bądź w lutym oraz że powód ma czekać. Pracy tej jednak pozwany powodowi nie zaoferował oraz nie wypłacił wynagrodzenia, jakie powinien był zgodnie z umową uregulować na rzecz powoda.

Zgodnie z regułą sformułowaną w art. 80 zdanie pierwsze k.p. wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną, a zatem za okres od 1 do 19 12 2012r. powodowi przysługuje wynagrodzenie za pracę.

Art. 172 kpc stanowi , iż za czas urlopu pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, jakie by otrzymał, gdyby w tym czasie pracował. Zmienne składniki wynagrodzenia mogą być obliczane na podstawie przeciętnego wynagrodzenia z okresu 3 miesięcy poprzedzających miesiąc rozpoczęcia urlopu; w przypadkach znacznego wahania wysokości wynagrodzenia okres ten może być przedłużony do 12 miesięcy.

Z powyższych względów należało orzec o wynagrodzeniu za grudzień 2012r. i uznać należało za jak najbardziej uzasadnione. Wynagrodzenie wskazane przez powoda było prawidłowe, jest to minimalne wynagrodzenie za rok 2012 , dlatego też Sąd orzekł zgodnie z jego żądaniem w pkt I wyroku zasądzając na jego rzecz kwotę 1.100 zł netto na podstawie art. 80 k.p. do dnia 19 12 2012r. i od 20 12 2012r. do 31 12 2012r. na podstawie art. 172 kpc.

Ustosunkowując się do żądania w przedmiocie przyznania powodowi wynagrodzenia za pracę wykonywaną przez niego w godzinach nadliczbowych, Sąd uznał je za zasadne co do zasady. Wszystkie poczynione w niniejszej sprawie ustalenia stanu faktycznego jednoznacznie świadczą o tym, że przez cały sporny okres powód wykonywał pracę na rzecz pozwanego w godzinach nadliczbowych, z tytułu czego nie otrzymywał należnego mu wynagrodzenia.

Zgodnie z art. 151 § 1 k.p. praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy, stanowi pracę w godzinach nadliczbowych. Na podstawie zaś art. 151 ¹ § 1 k.p. za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości 100 % wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w nocy, w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy i w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy oraz 50 % wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1 . Zgodnie z § 2 dodatek w wysokości określonej w § 1 pkt 1 przysługuje także za każdą godzinę pracy nadliczbowej z tytułu przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, chyba że przekroczenie tej normy nastąpiło w wyniku pracy w godzinach nadliczbowych, za które pracownikowi przysługuje prawo do dodatku w wysokości określonej w § 1 . Na podstawie § 3 wynagrodzenie stanowiące podstawę obliczania dodatku, o którym mowa w § 1, obejmuje wynagrodzenie pracownika wynikające z jego osobistego zaszeregowania określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60 % wynagrodzenia. Zaznaczyć należy, że bez względu na rodzaj systemu czasu pracy, w jakim zatrudniony jest pracownik, pracodawca w każdym przypadku zobligowany jest przestrzegać normy czasu pracy, w ramach której pracownik jest zatrudniony. Dokonując oceny świadczonej przez powoda pracy, uznając że jest to praca wykonywana w ramach umowy o pracę, Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że dochodzone przez niego roszczenie o wypłatę należnego mu wynagrodzenia było jak najbardziej uzasadnione.

Twierdzenia powoda, które również zostały poparte dowodami w postaci tarcz tachografów , zeznaniami świadków w zakresie świadczenia przez niego pracy w godzinach nadliczbowych Sąd uznał za prawdziwe, przy czym pozwany na ich obalenie nie przedstawił żadnego materiału dowodowego. Podkreślenia wymaga, że to na pracodawcy spoczywa obowiązek prowadzenia rzetelnej ewidencji czasu pracy, który to dokument stanowiłby podstawę do ustalenia, w jakim wymiarze pracownik rzeczywiście świadczył pracę i jakie z tego tytułu winien otrzymać wynagrodzenie. W tym przypadku ciężar dowodu faktu przesuwa się na stronę pozwaną, gdyż to pozwany będąc pracodawcą winien udowodnić, że powód świadczył na jego rzecz pracę w obowiązującej go normie czasu pracy i praca ta nie obejmowała godzin nadliczbowych. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wykazał, że powód swoją pracę świadczył w większym wymiarze niż go obowiązujący. Pozwany ewidencji czasu pracy nie prowadził, zaś zgodnie z art. 149 § 1 k.p. pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy pracownika do celów prawidłowego ustalenia jego wynagrodzenia i innych świadczeń związanych z pracą. Pracodawca udostępnia tę ewidencję pracownikowi, na jego żądanie. Ewidencjonowanie czasu pracy pracowników jest niewątpliwie zasadniczym obowiązkiem pracodawcy. Prawidłowe wyliczenie wysokości wynagrodzenia za pracę musi się opierać na rejestracji czasu pracy przepracowanego przez pracownika. Właściwie prowadzona ewidencja czasu pracy stanowi podstawę prawidłowego obliczenia wynagrodzenia za pracę. Przedmiotem ewidencji czasu pracy powinien być czas pracy mieszczący się zarówno w ustalonym w zakładzie rozkładzie czasu pracy, jak też wynikający z doraźnych poleceń pracodawcy. Ewidencją powinna być objęta praca w przedłużonym wymiarze czasu pracy, w godzinach nadliczbowych, w niedziele i święta, w porze nocnej, w dodatkowych dniach wolnych od pracy, a także w ramach dyżurów. W ewidencji czasu pracy powinny też być odnotowane okresy urlopów i zwolnień od pracy, a także nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy. Skoro pracodawca nie wywiązał się z nałożonego na niego obowiązku prowadzenia ewidencji czasu pracy w sposób szczegółowy, który to obowiązek spoczywa na nim zgodnie z art. 94 pkt 9a k.p. oraz art. 149 § 1 k.p. to pracownik uprawniony był powoływać wszelkie dowody na wykazanie pracy w godzinach nadliczbowych, w tym posiadające mniejszą moc dowodową niż dokumenty dotyczące czasu pracy. Powód przedłożył tarcze tachografów, na podstawie których biegły sądowy posiadający specjalistyczną wiedzę przedstawił swoje wyliczenia, co do rzeczywistego czasu, w jakim powód świadczył pracę i wysokość należnego z tego tytułu wynagrodzenia. Sąd przyjął wyliczenia biegłego sądowego za rzetelną podstawę do wydania rozstrzygnięcia i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę wynagrodzenia za pracę wykonywaną w godzinach nadliczbowych w wysokości wskazanej przez niego w opinii. W zakresie czasu rozładunków i załadunków sąd uznał natomiast twierdzenia powoda za nieudowodnione.

Sąd przyznał powodowi również kwotę 308,19 zł tytułem ekwiwalentu za odzież roboczą oraz kwotę 334,08 zł za pracę i konserwację tej odzieży. Powód wykazał, że przy wykonywanej pracy zachodziła potrzeba używania odzieży roboczej i obuwia , pracodawca powinien ponosić koszty związane z jej zakupem i zachowaniem czystości.

Art. 237 ⁷ Kodeksu pracy stanowi w § 1 pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze , spełniające wymagania określone w Polskich Normach :

1) jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu

2) ze względu na wymagania technologiczne , sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy

§2 pracodawca może ustalić stanowiska , na których dopuszcza się używanie przez pracowników , za ich zgodą , własnej odzieży i obuwia roboczego , spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy

§ 3 przepis § 2 nie dotyczy stanowisk , na których są wykonywane prace związane z bezpośrednią obsługa maszyn i innych urządzeń technicznych albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi

§ wskazanego przepisu stanowi , iż pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego , zgodnie z § 2 pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny .

„Poza obowiązkiem dostarczenia pracownikowi środków ochrony indywidualnej, pracodawcę obciąża także powinność dostarczenia pracownikowi innych środków rzeczowych, a mianowicie odzieży i obuwia roboczego spełniających wymagania określone w Polskich Normach. Wprawdzie zgodnie z ustawą z dnia 12 września 2002 r. o normalizacji ²³⁰ , stosowanie Polskich Norm jest dobrowolne (art. 5 ust. 3 ustawy), należy jednak przyjąć, że ich stosowanie staje się obowiązkowe, jeżeli przepis szczególny tego wymaga. Tym przepisem jest art. 237 ⁷ § 1 k.p.

W świetle § 1 art. 237 k.p. obowiązek dostarczenia odzieży i obuwia roboczego powstaje w dwóch niezależnych sytuacjach, a mianowicie:

– jeżeli odzież własna (a także, jak się wydaje - obuwie, choć w pkt 1 § 1 ustawodawca tego nie przewiduje) może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,

– ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bhp (dodajmy: niezależnie od tego, czy odzież i obuwie własne mogłyby ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu).

Wynika więc z tego, że nie każdy rodzaj pracy czy stanowisko pracy będzie wymagało zapewnienia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego. O tym, jakie stanowiska pracy będą tego wymagały, decyduje ostatecznie pracodawca (zob. komentarz do art. 237 ⁸ k.p.).

2. Zgodnie z art. 237 ⁷ § 2 k.p. pracodawca może ustalić, na jakich stanowiskach wymagających używania odzieży i obuwia roboczego będzie dopuszczalne używanie przez pracowników własnej odzieży i obuwia. Nie mogą to być jednak stanowiska, na których są wykonywane prace związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi (art. 237 ⁷ § 3 k.p.).

Używanie przez pracownika własnej odzieży i obuwia roboczego na ustalonych przez pracodawcę stanowiskach pracy jest możliwe tylko w przypadku łącznego zaistnienia dwóch warunków, a mianowicie jeżeli pracownik wyraził na to zgodę i własna odzież i obuwie pracownika spełniają wymagania bhp (co oznacza, że nie muszą spełniać wymagań określonych w Polskich Normach). W takim jednak wypadku pracodawca jest zobowiązany do wypłacenia pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego, z uwzględnieniem ich aktualnej ceny (art. 237 ⁷ § 4 k.p.). Ustawodawca dopuszcza więc zastępczą formę wywiązania się z obowiązku przez pracodawcę, a mianowicie zamiast realnego wykonania zobowiązania poprzez dostarczenie odzieży i obuwia roboczego, zezwala się, na zasadzie wyjątku, na formę zastępczą - wypłatę ekwiwalentu.” komentarz Teresy Wyka

Art. 237 ⁹. § 1k.p. stanowi , iż pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy.

§ 2. Pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

§ 3. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

Sąd rozstrzygając w tym przedmiocie oparł się na treści art. 322 k.p.c., zgodnie z którym, jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, o dochody, zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczenie z umowy o dożywocie sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy.

Sąd wziąl pod uwagę aktualne ceny odzieży i obuwia roboczego , ze sklepów internetowych i od producentów odzieży roboczej. Ekwiwalent za pranie odziezy ustalono stosując odpowiednie stawki obowiązujące u innego pracodawcy , z uwagi na brak ustaleń i zarządzeń strony pozwanej w tym przedmiocie , przy ustaleniu konieczności używania przez kierowców zatrudnionych przez pozwanego odzieży i obuwia roboczego , ze względu na ich brudzenie i zużywanie .

W pkt II Sąd umorzył postępowanie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. Wynika z niego, że Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Nadto, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew w piśmie procesowym, postanowienie o umorzeniu postępowania może zapaść na posiedzeniu niejawnym. W toku postępowania powód oświadczył, że nie podtrzymuje żądania w przedmiocie sprostowania świadectwa pracy.

Kwestia prostowania świadectw pracy została uregulowana w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz.U.1996, nr 60, poz. 282). Zgodnie z § 5 ust. 3 w razie prawomocnego orzeczenia sądu pracy o przywróceniu pracownika do pracy lub przyznaniu mu odszkodowania z tytułu niezgodnego z przepisami prawa wypowiedzenia umowy o pracę lub jej rozwiązania bez wypowiedzenia, pracodawca, na żądanie pracownika, jest obowiązany uzupełnić treść wydanego mu uprzednio świadectwa pracy o dodatkową informację o tym orzeczeniu, z zastrzeżeniem ust. 4. Zgodnie z art. 97 § 3 k.p., jeżeli z orzeczenia sądu pracy wynika, że rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę, pracodawca jest obowiązany zamieścić w świadectwie pracy informację, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę. Podkreślenia wymaga przede wszystkim, że w niniejszym postępowaniu nie byłoby możliwe uwzględnienie żądania sprostowania świadectwa pracy. Wynika to stąd, że zmiana trybu rozwiązania umowy o pracę zaktualizuje się dopiero, gdy wyrok wydany w sprawie, której przedmiotem jest ocena zasadności rozwiązania umowy o pracę się uprawomocni. Wówczas od tego momentu na żądanie powoda, pracodawca będzie zobligowany zmianę w treści świadectwa pracy zamieścić. Gdy zaś tego nie uczyni, żądanie sprostowania świadectwa pracy będzie mogło być przedmiotem rozpoznania w drodze procesu, jednakże odrębnego od niniejszego.

Na podstawie art. 359 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki ustawowe stanowią rekompensatę uszczerbku majątkowego doznanego przez wierzyciela wskutek pozbawienia go możliwości czerpania korzyści z należnego mu świadczenia pieniężnego. Sąd uznał, że powodowi należało przyznać odsetki ustawowe odpowiednio od odszkodowania od dnia 10 kwietnia 2013r. tj. od doręczenia odpisu pozwu , od wynagrodzenia zaległego od dnia 11 stycznia 2013r., od wynagrodzenia za pracę wykonywaną w godzinach nadliczbowych od dnia 1 stycznia 2013r. zgodnie z żądaniem powoda oraz od kwoty dotyczącej odzieży roboczej od dnia 12 stycznia 213r. uznając, że w tych dniach roszczenia stały się wymagalne.

W pkt III wyroku Sąd powództwo w pozostałym zakresie oddalił, jako nieudowodnione.

O kosztach postępowania i sądowych Sąd orzekł w pkt IV i V wyroku zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów. Na koszty postępowania składała się kwota opłata sądowa w kwocie 202 zł obliczona na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2014, poz. 1025), , którą obciążył pozwanego na zasadzie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych , kwota 450 zł obejmująca koszty zastępstwa procesowego ustalone w oparciu i § 6 pkt 3 w zw.§ 11 ust.1 pkt i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U.2013, poz. 490) oraz wydatki związane z wynagrodzeniem biegłych sądowych w kwocie 1.709,29 zł. Sąd obciążył pozwanego kosztami opłaty sądowej , w takiej proporcji, w jakiej przegrał niniejszy proces, przy czym wydatkami na opinie biegłych w całości i kosztami zastępstwa procesowego w całości , albowiem z uwagi na stanowisko strony pozwanej konieczne było dopuszczenie dowodu z opinii biegłych potwierdzające co do zasady stanowisko powoda w sprawie i powód wygrał proces co do zasady /art.113 ust1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnychw zw. Z art. 97 tej ustawy / art. 100 kpc .

W pkt VI wyroku Sąd nadał wyrokowi natychmiastowej wykonalności, co do kwoty 1.600 zł na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c., z którego wynika, że zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Sąd nadał rygor wykonalności, co do kwoty 1.600 zł, ponieważ w 2013r. była to minimalna kwota wynagrodzenia.