Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak

Sędziowie: SO Anna Budzyńska (spr.)

SR del. Joanna Stelmasik

Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Grygiel

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2015 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa I. R.

przeciwko (...) spółce akcyjnej V. (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 16 kwietnia 2015 roku, sygnatura akt XI GC 658/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 1.200 zł (jednego tysiąca dwustu złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSR (del.) (...)SSO (...)SSO (...)

Sygn. akt VIII Ga 305/15

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2014 roku powódka I. R. wniosła przeciwko pozwanej (...) spółce akcyjnej V. (...) w W. pozew o zapłatę kwoty 22.090,80 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 2 października 2013 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swoje roszczenie powódka wskazała, iż prowadzi działalność gospodarczą w zakresie najmu terminowego pojazdów samochodowych pod firmą (...).pl w S.. W dniu 14 czerwca 2013 roku zawarła z P. M. umowę najmu pojazdu zastępczego specjalistycznego – przystosowanego do nauki jazdy na czas trwania naprawy pojazdu najemcy z OC sprawcy szkody drogowej. Jednocześnie najemca scedował na powódkę wierzytelność o naprawienie szkody związanej z najmem pojazdu zastępczego. Dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę pomiędzy całym poniesionym kosztem wynajmu (za 62 dni przy stawce 400 zł netto), a wysokością odszkodowania przyznaną i przelaną na rachunek bankowy powódki przez pozwaną.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym dnia 15 kwietnia 2014 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie Wydział XI Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Sprzeciwem z dnia 11 czerwca 2014 roku pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu podała, iż uzasadniony koszt wynajmu pojazdu po potrąceniu zaoszczędzonych przez poszkodowanego kosztów jego eksploatacji w wysokości 10% wynosi 8413,20 złotych (jako że uzasadniony okolicznościami sprawy czas trwania najmu to 19 dni) i taka też wypłacona kwota odszkodowania wyczerpała wszelkie roszczenia powódki z tytułu poniesionej szkody.

Wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 934,80 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 20 października 2013 roku, oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz orzekł o kosztach procesu, zasądzając od powódki na rzecz pozwanego kwotę 3.400,08 zł.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 8 czerwca 2013 roku doszło do uszkodzenia samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rej. (...) stanowiącego własność P. M. i wykorzystywanego przez niego do wykonywania działalności gospodarczej polegającej na nauce jazdy. Sprawcą zdarzenia był kierujący, który w chwili zdarzenia legitymował się umową obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwaną.

Dnia 19 czerwca 2013 roku zostały na zlecenie pozwanej przeprowadzone oględziny, w wyniku których dokonano oceny technicznej uszkodzonego pojazdu, który został dnia 20 czerwca 2013 roku przekazany do naprawy. W dniu 21 czerwca 2013 roku został przez pozwaną opracowany kosztorys naprawy pojazdu w systemie E., który następnie przekazano warsztatowi wykonującemu prace naprawcze dnia 24 czerwca 2013 roku. Podczas naprawy wystąpił dwudniowy okres oczekiwania przez warsztat wykonujący prace naprawcze na zatwierdzony kosztorys naprawczy sporządzony w wyniku dodatkowych oględzin oraz dwudniowy okres oczekiwania na części zamienne.

W dniu 14 czerwca 2013 roku, z uwagi na wykonywane na rzecz Ł. K. zlecenie polegające na szkoleniu kandydatów na kierowców, P. M. zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego przystosowanego do nauki jazdy. Strony ustaliły wynagrodzenie za każdą rozpoczętą dobę najmu bez limitu kilometrów na kwotę 400 złotych netto. Jednocześnie najemca scedował na powódkę wierzytelność o naprawienie szkody związanej z najmem pojazdu zastępczego.

Sąd Rejonowy ustalił, że wynajęty pojazd został zwrócony dnia 15 sierpnia 2013 roku. Z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT z dnia 17 września 2013 roku o numerze (...) za okres 62 dni najmu, opiewającą na kwotę 30 504,00 złotych brutto, zakreślając termin płatności do dnia 1 października 2013 roku. Wskazaną fakturę powódka doręczyła pozwanej listem poleconym z potwierdzeniem odbioru dnia 19 września 2013 roku.

W oparciu o ustalenia poczynione przez biegłego sądowego Sąd Rejonowy uznał, że łączny uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 19 dni, na które składają się: 8 dni technologicznego czasu naprawy, 6 dni oczekiwania na kosztorys naprawy, 2 dni oczekiwania na dodatkowe oględziny, przypadające w przedmiotowym okresie 2 dni wolne od pracy oraz 1 dzień na przekazanie pojazdu po naprawie.

Sąd I instancji wskazał, że pozwana uznając zasadność najmu pojazdu zastępczego wydała decyzję o przyznaniu odszkodowania za najem pojazdu zastępczego, jako uzasadniony i pozostający w związku ze szkodą czas najmu ustaliła okres 19 dni oraz przyjęła stawkę żądaną przez powódkę, tj. kwotę 400 zł netto, potrącając jednocześnie zaoszczędzone przez powoda koszty eksploatacji jego pojazdu w wysokości 10%. Odszkodowanie wypłacono w wysokości 8413,20 zł (19 dni × 400,00 zł netto × 0,9 = 6840,00 zł × 1,23 = 8413,20 zł).

Warsztat, dokonujący naprawy wystawił 2 oświadczenia, w pierwszym wskazał, że data przyjęcia pojazdu do naprawy to 20.06.2013 r., data otrzymania kosztorysu to 10.07.2013 r. , data zamówienia części – 13.07., data otrzymania – 15.07, oględziny dodatkowe 10.07, otrzymanie zatwierdzonego kosztorysu 16.07, zakończenie naprawy 12.08, oględziny po naprawcze 3.08, zwrot – 14.08. W drugim wskazano nadto oględziny podstawowe u poszkodowanego 19.06., datę sporządzenia kosztorysu – 21.06, datę otrzymania go przez warsztat 24.06., następnie oczekiwanie na ustalenie odpowiedzialności, 10.07.2013 oględziny dodatkowe, data otrzymania zweryfikowanego kosztorsu16.07, daty zamawiania części – 13.07, 15.07, 24.07, 25.07, 12.08, rozpoczęcie naprawy 1.07.

Ponadto w piśmie z 19.08.2014 r. wskazał, że oczekiwanie na zatwierdzenie kalkulacji przez T. U. wynikało z zastosowania urealnienia na części 30% i uwzględnienia dodatkowych uszkodzeń.

Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione w zakresie roszczenia głównego w części co do kwoty 934,80 zł. Dokonując oceny prawnej zgłoszonego roszczenia wskazał, że w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody poszkodowane osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych (art. 436 § 2 in principio k.c.). Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (art. 822 § 4 k.c.).

Bezsporne, zdaniem Sądu I instancji, pozostawały w sprawie okoliczności zdarzenia będące podstawą odpowiedzialności odszkodowawczej, tj. kolizja zawiniona przez osobę, którą łączyła z pozwanym umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Pozwana nie kwestionowała także istnienia podstaw swojej odpowiedzialności, jako ubezpieczyciela sprawcy szkody. Z kolei legitymacja powódki do dochodzenia roszczeń na własną rzecz wynikała z przedłożonej przez nią umowy cesji oraz art. 509 i 510 k.c., zgodnie z którymi wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Sąd Rejonowy wskazał, że spór w niniejszej sprawie dotyczył wyłącznie uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego, bowiem pozwana nie kwestionowała żądanej przez powodów wysokości dziennej stawki za najem pojazdu zastępczego w przedmiotowej sprawie.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się dokumentach przedłożonych przez strony oraz opinii biegłego, która była spójna, logiczna oraz wyczerpująca, a metodologia przyjęta przez biegłego nie mogła budzić zastrzeżeń.

Zgodnie z wydaną w sprawie opinią, uzasadniony technologicznym i organizacyjnym czasem naprawy okres trwania umowy najmu wynosi 19 dni. Sąd I instancji podkreślił, że wobec zakwestionowania zasadności wypłaconej przez pozwaną kwoty, zgodnie z art. 6 k.c., na powódce ciążyło wykazanie, że uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił więcej niż 19 dni. W ocenie Sądu I instancji powódka nie udźwignęła leżącego po jej stronie ciężaru dowodowego. Świadek, który miał potwierdzić zasadność tak długiego okresu najmu, nie podał żadnych faktów, mogących usprawiedliwiać wydłużenie naprawy ponad wskazany przez biegłego okres. Należy zwrócić uwagę na obowiązek poszkodowanego minimalizacji szkody. Tymczasem w niniejszej sprawie w ogóle nie zostało wykazane natychmiastowe zgłoszenie szkody, a wynajem pojazdu zastępczego znacząco wyprzedził czas oddania pojazdu do warsztatu, choć zgodnie z opinią biegłego pojazd mógł być po uszkodzeniu użytkowany co najmniej w zakresie szkolenia kursantów na placu manewrowym. Nie mogły – zdaniem Sądu I instancji - stanowić dowodu na uzasadnione przedłużenie okresu najmu przedkładane przez stronę powodową harmonogramy naprawy. Przede wszystkim powódka nie wskazała ani nie udowodniła konieczności zgłaszania oględzin dodatkowych, czasu zgłoszenia ubezpieczycielowi konieczności ich wykonania, wobec czego nie można przyjąć, że oględziny dodatkowe, które odbyły się 10.07. 2013, stanowią o opieszałości zakładu ubezpieczeń i że czas do 10.07.2013 powinien być w całości doliczony do czasu wynajmu pojazdu zastępczego. W ocenie Sadu Rejonowego, to raczej działania warsztatu podejmowane były opieszale, skoro według przedłożonego harmonogramu części zamawiane były jeszcze w sierpniu 2013 r. Ponadto zwrócić należy uwagę na akcentowane przez biegłego wątpliwości, związane z oczekiwaniem przez warsztat na zatwierdzenie kosztorysu przez ubezpieczyciela – warsztat stwierdzając dodatkowe uszkodzenia może sporządzić dokumentację fotograficzną, przesłać ją ubezpieczycielowi i nie czekać na dodatkowy kosztorys.

Wywodzony z faktury okres najmu jest - w opinii sądu - niczym nieuzasadniony, rażąco przekracza wskazany przez biegłego okres technologiczny naprawy. Ponadto tak długi czas najmu powoduje ekonomicznie nieuzasadnione koszty, których nie sposób przyjąć kierując się zasadą racjonalnego gospodarowania (dochodzony przez powódkę koszt najmu pojazdu zastępczego przewyższył wycenę rynkowej wartości pojazdu nieuszkodzonego dokonaną na dzień szkody). Tak wysokich kosztów z pewnością nie wygenerowałby poszkodowany, który za wynajem pojazdu zastępczego miałby płacić z własnych środków.

W ocenie Sądu Rejonowego mając na uwadze uzasadniony w niniejszej sprawie okres pojazdu zastępczego oraz stawkę dzienną za najem, która nie była pomiędzy stronami sporna, należna kwota odszkodowania wynosi 9.348 złotych (19 dni x 400 zł x 1,23%).

Przedmiotem sporu pomiędzy stronami było również w niniejszej sprawie zagadnienie dotyczące dopuszczalności i wysokości pomniejszenia należnego odszkodowania za wydatki na najem pojazdu zastępczego o zaoszczędzone koszty eksploatacji własnego pojazdu, tj. wydatki, które zostałyby poniesione przez poszkodowanego, gdyby jego samochód nie został uszkodzony lub zniszczony i gdyby nie wynajmował samochodu zastępczego. Dopuszczalność pomniejszania w taki sposób odszkodowania została zaaprobowana przez Sąd Najwyższy. W wyroku z dnia 8 września 2004 r. (sygn. akt IV CK 672/03) Sąd Najwyższy wskazał, że odszkodowanie za wydatki na najem pojazdu mechanicznego może być pomniejszone o zaoszczędzone przez poszkodowanego koszty eksploatacji własnego samochodu. Ogólnie rzecz ujmując dopuszczalność takiego rozwiązania nie budzi większych wątpliwość i wywieść ją można z obowiązującej zasady przeciwdziałania wzbogaceniu się poszkodowanego. Również Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 listopada 2011 r. (sygn. akt III CZP 05/11) podtrzymał stanowisko o możliwości stosowania tego rodzaju redukcji wysokości odszkodowania za poniesione wydatki na najem pojazdu zastępczego.

W tym jednak miejscu należy wyraźnie podkreślić, iż fakt zaoszczędzonych wydatków na eksploatację własnego samochodu i ich wysokość musi być każdorazowo wykazana przez ubezpieczyciela, gdyż jest to okoliczność redukująca zakres jego odpowiedzialności, czyli wysokość wypłaconego odszkodowania. Obowiązek dowodzenia, czy i ile zaoszczędził poszkodowany nie używając swojego pojazdu w okresie naprawy, gdy jednocześnie wynajmował pojazd zastępczy znajduje swoje umocowanie wprost w art. 6 k.c. i art. 14 ust. 3 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Pomniejszenie to nie może być oparte na abstrakcyjnych wskaźnikach, oderwanych od okoliczności konkretnego przypadku. Taką skonkretyzowaną oszczędność w odniesieniu do danego stanu faktycznego mogłaby stanowić na przykład oszczędność wynikająca z mniejszego zużycia paliwa przez pojazd najmowany, a sprowadzająca się do różnicy pomiędzy kosztem zakupu paliwa, które należałoby ponieść, gdyby poszkodowany jeździł własnym samochodem, a kosztem zakupu paliwa w czasie najmu pojazdu mechanicznego. Niemniej i w takim przypadku należałoby ową różnicę wykazać.

Konkludując, niedopuszczalna zdaniem sądu jest redukcja należnego poszkodowanemu świadczenia o abstrakcyjną, niczym nie udowodnioną wysokość procentową owego świadczenia, sprowadzającą się jedynie do hipotetycznego założenia, że taką kwotę stosunkowo osoba poszkodowana zaoszczędziła nie używając własnego pojazdu.

Mając na uwadze powyższe a także fakt, że pozwana wypłaciła już kwotę w wysokości 8. 413,20 złotych oraz uwzględniając kwotę należną, niepomniejszoną o oszczędność wynikającą z faktu niekorzystania z własnego pojazdu, powództwo okazało się zasadne co do kwoty 934,80 złotych.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 §1 k.c., ustaliwszy iż trzydziestodniowy termin na spełnienie świadczenia przez ubezpieczyciela należy liczyć od dnia otrzymania przez niego wysłanej mu faktury, tj. od dnia 19 września 2013 roku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto o treść art.108 § 1 zd. 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 oraz art. 100 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka, zaskarżając wyrok w części oddalającej powództwo i wnosząc o jego zmianę poprzez zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kwoty 21.156 zł zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 października 2013 roku, a także kosztami postępowania przed Sądem I instancji i kosztami postępowania odwoławczego.

Zaskarżonemu wyrokowi powódka zarzuciła:

1)  sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym polegającą na ustaleniu, że łączny uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosił 19 dni, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym dokumentów, których prawdziwości pozwana nie kwestionowała wynika, że uszkodzony pojazd pozostawał w warsztacie samochodowym od dnia 20 czerwca 2013 r. do dnia 14 sierpnia 2013 roku, co obiektywnie uniemożliwiało poszkodowanemu korzystanie z w/w pojazdu a tym samym stanowiło uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego;

2)  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na pominięciu dowodów z dokumentów prywatnych, których wiarygodności pozwana nie kwestionowała;

3)  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie i dokonanie ich dowolnej oceny, polegającej na wadliwej ocenie dokumentów prywatnych, prowadzącej do sprzeczności istotnych ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz polegającej na ustaleniu uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego wyłącznie na podstawie opinii biegłego, która odnosiła się do uzasadnionego czasu naprawy, nie opierając się jednocześnie na zgromadzonych w sprawie dokumentach, których prawdziwości pozwana nie kwestionowała;

4)  naruszenie art. 245 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy pozwana nie kwestionowała wiarygodności dokumentów pochodzących od warsztatu samochodowego dokonującego naprawy;

5)  naruszenie art. 229 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy pozwana nie kwestionowała rzeczywistego czasu naprawy, wskazując jedynie, że rzeczywisty czas naprawy nie odpowiada technologicznemu czasowi naprawy;

6)  naruszenie art. 363 §1 i 2 k.c. poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że poszkodowany nie jest uprawniony do uzyskania pełnego odszkodowania za doznaną szkodę.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki jest bezzasadna.

Zarzuty oraz ich argumentacja zaprezentowane przez skarżącą w apelacji, w żaden sposób nie podważają trafności ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji i wyprowadzonych na ich podstawie wniosków, że roszczenie dochodzone pozwem okazało się uzasadnionym jedynie w części co do kwoty 934,80 złotych. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie ustaleń faktycznych, zastosowanych norm prawnych i wywiedzionych na ich podstawie wniosków, które przyjmuje za własne.

Odnosząc się do zarzutów apelacji wskazać należy, że nie znalazły one potwierdzenia w zgromadzonym w aktach sprawy materiale procesowym.

Na wstępie należy wskazać, że w niniejszej sprawie powódka (jako nabywca roszczenia o odszkodowanie) wywodziła określone skutki prawne z twierdzeń o konieczności wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowanego przez wskazywany okres oraz poniesienia kosztów z tym związanych, przy zastosowaniu przyjętych w wystawionej przez powódkę fakturze stawek dobowych za najem pojazdu zastępczego. Zgodnie zatem z art. 6 k.c. w zw. z art. 361 k.c. oraz 363 k.c. ciężar dowodu wysokości szkody, której naprawienia dochodziła w niniejszym procesie spoczywał na stronie powodowej.

W świetle powyższego uznać należy, iż to na powódce spoczywał ciężar przedstawienia okoliczności faktycznych oraz dowodów, których ocena pozwoliłaby ustalić, że normalnym następstwem wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód przystosowany do nauki jazdy, użytkowany przez poszkodowanego P. M., był wynajem pojazdu zastępczego, trwający – jak podnosiła - 62 dni. Wobec zakwestionowania przez pozwanego wysokości szkody dochodzonej przez powódkę, ujętej w fakturze VAT (...) z dnia 17.09.2013 – to powódka powinna wykazać sporny między stronami rozmiar szkody, ponad niekwestionowany przez pozwaną jako uzasadniony i celowy okres najmu pojazdu zastępczego wynoszący 19 dni.

Okoliczności tych – jak trafnie uznał Sąd Rejonowy - powódka w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego – nie wykazała.

Za nieuzasadnione należy uznać zarzuty skarżącej tak co do sprzeczności istotnych ustaleń z zebranym w sprawie materiałem dowodowym jak i co do dokonania przez Sąd Rejonowy nieprawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wskazać należy, że jego skuteczne postawienie wymaga wykazania, że Sąd orzekający w I instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Tylko takie naruszenie bowiem jedynie może świadczyć o wadliwym dokonywania przez Sąd oceny dowodów. Dla skuteczności więc zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 roku, sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005 roku, sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185). W szczególności skarżący powinni wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., sygn. akt I ACa 180/08, LEX nr 468598).

W ocenie Sądu odwoławczego skarżąca nie zdołała wykazać, aby zaistniała którakolwiek z powołanych okoliczności. W uzasadnieniu apelacji nie wskazano takich okoliczności, które uzasadniałyby przyjęcie, że sąd orzekający w pierwszej instancji naruszył zasady oceny dowodów wynikające z art. 233 k.p.c. Zarzuty apelacji, mimo podniesienia zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału - sprowadzały się w istocie do zakwestionowania dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności dowodu z opinii biegłego W. S., którą Sąd I instancji przyjął jako miarodajną podstawę ustalenia wysokości odszkodowania. Skarżąca naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. upatrywała bowiem w fakcie dokonania przez Sąd I instancji ustaleń w oparciu o treść opinii biegłego, przy jednoczesnym akcentowaniu pominięcia przez ten Sąd przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego faktu, który w ocenie skarżącego miał miejsce, a to mianowicie niekwestionowania przez ubezpieczyciela zarówno w toku postępowania likwidacyjnego jak i przed sądem powyższej wiarygodności dokumentów prywatnych przedłożonych przez powódkę oraz nieuwzględnienia okoliczności wynikających z tych dokumentów, w szczególności dokumentacji pochodzącej od warsztatu samochodowego.

Odnosząc się do powyższych kwestii należy wskazać, że Sąd Okręgowy w całości podziela pozytywną ocenę dowodu z opinii biegłego sądowego dokonaną przez Sąd I instancji. Opinia ta – jak podniósł Sąd Rejonowy - jest w pełni rzetelna, zawiera właściwą analizę okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy z odwołaniem się do wiadomości specjalnych biegłego.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Rejonowy, że powołane przez powódkę środki dowodowe nie podważają w żaden sposób prawidłowości ustaleń poczynionych przez biegłego. Wbrew stanowisku skarżącej nie stanowią one dowodu, że powódce przysługuje odszkodowanie w wysokości dochodzonej pozwem.

Należy podnieść, że skarżąca w apelacji jako dowód wysokości szkody wskazała w szczególności wystawioną przez siebie fakturę VAT nr (...) z dnia 17.09.2013 tytułem wynajmu samochodu w okresie od 14.06.-15.08.2013 oraz dwa oświadczenia warsztatu samochodowego dokonującego naprawy.

Oceniając walor dowodowy tych dokumentów należy mieć na uwadze fakt, iż są to dokumenty prywatne, mające – w ocenie skarżącej – wykazywać zasadność wynajęcia pojazdu zastępczego w okresie wskazanym w tych dokumentach jako obejmującego okres konieczny i niezbędny do przeprowadzenia naprawy uszkodzonego pojazdu. Trafnie Sąd I instancji uznał i wyczerpująco to umotywował w uzasadnieniu swojego orzeczenia, iż powyższe dowody nie stanowią odzwierciedlenia wysokości koniecznych i niezbędnych kosztów najmu pojazdu w związku z uszkodzeniem pojazdu wskutek zdarzenia, za które ponosi odpowiedzialność pozwany ubezpieczyciel. Uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego nie określa – jak zdaje się twierdzić powódka - jedynie okres faktycznego przebywania pojazdu w warsztacie samochodowym. Odpowiedzialność pozwanego zakładu ubezpieczeń związana z obowiązkiem pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego ogranicza się do normalnych następstw, co wynika z treści przepisu art. 361 k.c. Powódka nie wykazała w żaden sposób zaistnienia okoliczności, które skutkowały przedłużeniem wskazywanego przez biegłego sądowego jako uzasadnionego okresu naprawy uszkodzonego pojazdu. Wbrew stanowisku apelującej – obowiązkiem procesowym strony powodowej było wykazanie konkretnych okoliczności i przyczyn, które skutkowały wydłużeniem się okresu naprawy ponad ustalony przez biegłego sądowego. Powódkę obciążał zatem obowiązek wykazania, m.in. tego, że w toku naprawy zaszła potrzeba przeprowadzenia oględzin dodatkowych (i przyczyn dlaczego konieczność przeprowadzenia oględzin dodatkowych ujawniła się dopiero – jak wynika z oświadczenia warsztatu – 10.07.2013, podczas gdy oględziny podstawowe miały miejsce 19.06.2013), terminu, kiedy zgłoszono ubezpieczycielowi konieczność ich przeprowadzenia czy też wyjaśnienia dlaczego zamawianie przez warsztat koniecznych do naprawy części odbywało się w 5 terminach – poczynając od 13.07.2013 do 12.08.2013 r.

Niezasadne okazały się także zarzuty naruszenia art. 245 k.p.c. i art. 229 k.p.c. Zgodnie z treścią art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Z powyższego wynika, że dokument taki nie stanowi dowodu – jak zdaje się twierdzić skarżąca - że zawarte w nim oświadczenie odpowiada prawdzie. W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy nie dopuścił się również naruszenia art. 229 k.p.c., zgodnie z którym nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Twierdzenie skarżącej, iż pozwana nie kwestionowała wskazywanego przez powódkę jako uzasadnionego okresu naprawy uszkodzonego pojazdu pozostają w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem procesowym.

Mając powyższe okoliczności i rozważania na uwadze Sąd Okręgowy podzielił ocenę Sądu I instancji, że nie znajduje oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym przyjęcie, iż wskazywany przez powódkę dalszy 43 dniowy czas najmu pojazdu zastępczego pozostawał w adekwatnym związku przyczynowo - skutkowym z wypadkiem jaki miał miejsce w dniu 8 czerwca 2013 r.

Biorąc powyższe pod uwagę na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację jako bezzasadną. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego wydano w oparciu o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jt. Dz.U. z 2013 r. poz. 490).