Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 sierpnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – Oksana Mądra

w obecności oskarżyciela publicznego z KPP w G.: sierż szt. Emilia Bautulis

po rozpoznaniu w dniach: 28.05.2015r., 10.08.2015r. sprawy

E. R.

syna F. i Z. z d. M.

ur. (...) w M.

obwinionego o to, że:

1)  W dniu 11 listopada 2014 roku około godziny 18:07, w G. na skrzyżowaniu ul. (...) z Al. (...), prowadząc samochód osobowy marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), wykonał zabroniony w tym miejscu manewr wyprzedzania innego pojazdu,

tj. o czyn z art. 97 kw w związku z art. 24 ust. 7 pkt. 3

Ustawy Prawo o ruchu drogowym

2)  W czasie i miejscu jak w pkt. 1, prowadząc samochód osobowy marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), przekroczył dopuszczalną prędkość o 15km/h

tj. o czyn z art. 92a kw

1.  Obwinionego E. R. uznaje za winnego popełnienia obu zarzucanych mu czynów, przy czym w obu przypadkach ustala, że obwiniony poruszał się pojazdem o numerze rejestracyjnym (...), i za to na podstawie art. 97 kw i art. 92a kw skazuje obwinionego, zaś na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 9§2 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw wymierza obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 500,00 (pięćset) złotych.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50,00 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w wysokości 100,00 (sto) złotych.

Sygn. akt II W 194/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 listopada 2014 roku, E. R. jechał i kierował samochodem marki F. (...) o nr rej. (...). Około godz. 18.07, będąc na skrzyżowaniu ul. (...) z Al. (...) w G., obwiniony zjechał na lewy pas ruchu, przekraczając oś jezdni, i wykonał w tym miejscu manewr wyprzedzania innego pojazdu, który jadąc, sygnalizował zamiar skrętu w prawo. Za samochodem obwinionego jechali radiowozem funkcjonariusze policji – W. K. i K. S.. Widząc niezgodne z prawem zachowanie kierowcy F. (...), ruszyli za nim. Przy użyciu znajdującego się w radiowozie videorejestratora stwierdzili, że na odcinku, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h, obwiniony porusza się z prędkością o 15 km/h większą. Obwiniony został zatrzymany do kontroli drogowej, w czasie której zachowywał się wobec funkcjonariuszy arogancko i niekulturalnie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień E. R. (k. 27- 27v, 28), a nadto na podstawie notatki (k. 1), zeznań W. K. (k. 27v-28), K. S. (k. 28).

E. R. nie przyznał się do winy ( wyjaśnienia k.27-27v, 28). Potwierdził wprawdzie, że w dniu zdarzenia jechał i kierował samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), stanowczo jednak zaprzeczał, by na skrzyżowaniu ul. (...) z Al. (...) w G., wykonał niezgodnie z prawem manewr wyprzedzania innego pojazdu, kwestionował także ustalenia dotyczące przekroczenia prędkości, twierdząc, że policjanci w sposób nieprawidłowy dokonali tego pomiaru. Przyznał, że w czasie kontroli drogowej mógł wobec funkcjonariuszy niewłaściwie się odnieść.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom E. R., w jakich nie przyznaje się do winy, uznając, że wyjaśnienia te nie do końca polegają na prawdzie i stanowią jedynie przyjętą przez niego linię obrony.

W ocenie Sądu nie ma powodów, aby kwestionować wiarygodność zeznań funkcjonariuszy policji- W. K. (k. 27v-28) i K. S. (k. 28), co do stwierdzonych przez nich okoliczności związanych z zachowaniem E. R. jako kierowcy samochodu F. (...) o nr rej. (...). Zeznania ich są spójne, zbieżne, wzajemnie się uzupełniają. Jak przyznał sam obwiniony, nie znał on wcześniej w/w funkcjonariuszy policji, a zatem przyjąć należy, że nie mieli ono żadnego powodu, by zeznawać na temat okoliczności, które w rzeczywistości nie miały miejsca i w konsekwencji niesłusznie obciążać obwinionego.

Z zeznań świadków, bez żadnych wątpliwości, wynika, że obwiniony będąc na skrzyżowaniu ul. (...) z Al. (...) w G., zjechał na lewy pas ruchu, przekraczając oś jezdni, i wykonał w tym miejscu manewr wyprzedzania innego pojazdu, który jadąc, sygnalizował zamiar skrętu w prawo. Nie budzi zastrzeżeń Sądu także prawidłowość wykonanego videorejestratorem pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego. Świadkowie w sposób przekonywujący, logiczny i rzeczowy przedstawili sposób działania takiego videorejestratora oraz warunki, jakie należy spełnić, by dokonywany pomiar prędkości był właściwy. Brak jest podstaw, by kwestionować powyższe ustalenia. W oparciu o nie stwierdzić trzeba, że E. R. na odcinku, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h, poruszał się z prędkością o 15 km/h większą.

W świetle zabranych dowodów, jakim Sąd nadał walor wiarygodności, stwierdzić należy, że E. R., w dniu 11 listopada 2014 roku, około godz. 18.07, w G., na skrzyżowaniu ul. (...). (...), prowadząc samochód marki F. (...) o nr rej. (...), wykonał zabroniony w tym miejscu manewr wyprzedzania innego pojazdu, tym samym naruszając postanowienia art. 24 ust. 7 pkt. 3 Ustawy Prawo o ruchu drogowym i w konsekwencji dopuszczając się wykroczenia z art. 97 kw. E. R., kierując pojazdem na odcinku, na którym obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h, przekroczył ją o 15 km/h- w konsekwencji dopuszczając się czynu z art. 92a kw.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że obwiniony – co od początku nie budziło wątpliwości- kierował pojazdem o nr rej. (...) (...) – (...) stąd też zmiana opisu czynu w tym zakresie.

Wina obwinionego w zakresie popełnienia obu zarzuconych mu czynów, których można dopuścić się zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie – nie budzi wątpliwości. Zdaniem Sądu obwiniony przedmiotowych wykroczeń dopuścił się co najmniej nieumyślnie - nie mając zamiaru ich popełnienia, popełnił je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia takich czynów przewidywał albo mógł przewidzieć.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd miał na uwadze stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynów, warunki osobiste, majątkowe sprawcy, jego dotychczasową niekaralność, a także naganne zachowanie wobec funkcjonariuszy policji w trakcie kontroli dorgowej. W świetle powyższego Sąd, uznając obwinionego za winnego popełnienia obu zarzucanych mu czynów, na podstawie art.97 kw i art. 92a kw skazał obwinionego, zaś na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 9§2 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw wymierzył obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych. Zdaniem Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynów i spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej.

Zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty i obciążając go pozostałymi kosztami procesu w wysokości 100 (sto) złotych, Sąd kierował się treścią art. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk oraz mając na uwadze postanowienia Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U z 1983 r., Nr .49, poz. 223 z późn. zm) oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. (Dz.U z 2001 r., Nr 118, poz.1269) w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.