Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 18 sierpnia 2015 r., 13 października 2015 r. i 26 listopada 2015 r. sprawy, przeciwko A. G. s. J. i Z. z domu S. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

w dniu 8 lutego 2015 r. około godz. 14:10 w W. jadąc ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 26 ust. 3 pkt 3 PoRD w ten sposób, że kierując pojazdem silnikowym marki M. nr rej. (...) jechał wzdłuż po chodniku,

tj. za czyn z art. 97 KW w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 3 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U z 2011 r. Nr 30, poz.151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222. poz.1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951)

orzeka

1)  Obwinionego A. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 97 kw wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 1186/15

UZASADNIENIE

A. G. został obwiniony o to, że w dniu 8 lutego 2015 r. około godz. 14:10 w W. jadąc ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 26 ust. 3 pkt 3 PoRD w ten sposób, że kierując pojazdem silnikowym marki M. nr rej. (...) jechał wzdłuż po chodniku, tj. za czyn z art. 97 KW w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 3 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U z 2011 r. Nr 30, poz.151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222. poz.1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951)

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 lutego 2015 r. około godz. 14:10 A. G. kierował samochodem marki M. nr rej. (...) i jechał wraz z pasażerką w kierunku lotniska ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku ulicy (...). Gdy zadzwonił jego telefon, A. G. postanowił zatrzymać się, wjeżdżając na placyk pod blokiem. Podczas wykonywania powyższego manewru wjechał na chodnik, pokonując wniesienie w postaci krawężnika i przejechał po chodniku znajdującym się wzdłuż ulicy (...) od posesji numer (...) od strony ulicy (...) w kierunku ulicy (...).

Naruszenie przepisów ruchu drogowego przez A. G. kierującego samochodem marki M. nr rej. (...) ujawnił funkcjonariusz Policji Ł. T.. Funkcjonariusz Policji podjął interwencję wobec A. G. i nałożył na niego mandat karny kredytowany. A. G. skorzystał z przysługującego mu prawa i nie przyjął mandatu karnego kredytowanego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego A. G. /e-protokół rozprawy z dnia 13 października 2015 r. od godz. 00:02:40 do godz. 00:13:46/, zeznań świadka Ł. T. /k. 6v, e-protokół rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. od godz. 00:00:50 do godz. 00:04:48/, ustnej opinii biegłego sądowego J. K. /e-protokół rozprawy z dnia 26 listopada 2015 r. od godz. 00:00:37 do godz. 00:17:46/, a notatek urzędowych /k. 1, 7/, oświadczenia /k. 2/, dokumentacji fotograficznej /k. 37-40/, dokumentacji złożonej przez biegłego sądowego J. K. /k. 49-53/.

Obwiniony A. G. w złożonych wyjaśnieniach potwierdził, że zdarzenie opisane w zarzucie miało miejsce, wskazując jednocześnie, że nie stanowiło ono wykroczenia. Podał on bowiem, że w miejscu tym nie ma znaku zakazu zatrzymywania się i stale parkują tam samochody. Odnosząc się do zarzutu wyjaśnił, że gdy jechał w kierunku lotniska wraz z pasażerką zadzwonił jego telefon i w związku z tym postanowił on zatrzymać się, wjeżdżając na placyk pod blokiem. Wyjaśnił również, że na powyższy placyk wjechał on w taki sam sposób jak inni kierujący – musiał wjechać przez wzniesienie – krawężnik. Obwiniony podkreślił, że gdy wykonywał powyższy manewr nie było wówczas pieszych na chodniku. Podkreślił jednocześnie, że nie posiada informacji na temat tego, czy w miejscu tym był wyznaczony wjazd bezpośrednio z ulicy. Wyjaśnił, że w tym samym czasie od strony ul. (...) nadjechał radiowóz. Obwiniony potwierdził, że odmówił przyjęcia nałożonego na niego mandatu karnego kredytowanego. Wyjaśnił również, że w czasie zdarzenia nie było żadnych innych służb, ani innych interwencji. Wskazał nadto, że często przejeżdża obok miejsca zdarzenia, lecz pierwszy raz w tym miejscu się zatrzymał. Wyjaśnił również, że wykonał zdjęcia w dniu zdarzenia oraz w inne dni. /e-protokół rozprawy z dnia 13 października 2015 r. od godz. 00:02:40 do godz. 00:13:46 wyjaśnienia obwinionego A. G. /

A. G. ma 61 lat. Jest rozwiedziony, ma 14-letniego syna na utrzymaniu. Z zawodu jest inż. budownictwa. Uzyskuje dochód w wysokości 2.000-3.000 złotych. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 13 października 2015 r. od godz. 00:00:31 do godz. 00:01:34 wyjaśnienia obwinionego A. G. /

Sąd zważył, co następuje:

Sąd co do zasady dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego co do okoliczności zdarzenia. Przedstawiona przez niego relacja ze zdarzenia znalazła potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariusza Policji Ł. T.. Sąd nie może jednak podzielić oceny prawnej jego czynu, twierdzenia obwinionego nie znajdują potwierdzenia w obowiązującym stanie prawnym.

Ustalony przez Sąd stan faktyczny opiera się również na zeznaniach funkcjonariusza Policji: Ł. T. /k. 6v, e-protokół rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. od godz. 00:00:50 do godz. 00:04:48/. Zeznania świadka Ł. T. Sąd uznał w całości za wiarygodne, spójne i logiczne. Świadek ten jest osobą dla obwinionego obcą, zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące jego służby i opisał czynności przez niego podejmowane oraz zaobserwowane zachowanie obwinionego. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań, zgodnych z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z wyjaśnieniami obwinionego.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał oględzin miejsca zdarzenia.

W ocenie Sądu opinia biegłego była jasna, spójna i nie zawierała sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinię biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W złożonej opinii biegły szczegółowo opisał miejsce zdarzenia, wskazując na miejsce pozostawienia samochodu obwinionego oraz radiowozu. Potwierdził, że miejsce postoju obwinionego systematycznie jest używane do zatrzymywania samochodów. Z opinii biegłego wynika, że zgodnie z przepisami obwiniony nie powinien był tam w ogóle wjechać, ale teoretycznie mógł wjechać przez chodnik lub przejście dla pieszych. Zdaniem biegłego radiowóz prawdopodobnie wjechał poprzez łuk chodnika, natomiast samochód obwinionego był ustawiony w kierunku przeciwnym. Biegły nie potrafił podać w jaki sposób obwiniony wjechał na to miejsce. Biegły w złożonej opinii podnosił również, że na złożonych fotografiach zarejestrowano, że po chodniku poruszali się piesi, lecz ich natężenie było małe. Podnosił on nadto, że miejsce zdarzenia znajduje się w bliskiej odległości od skrzyżowania, na którym znajduje się przejście dla pieszych i w związku z tym nie należy się tam zatrzymywać, aby nie zasłaniać widoczności pieszym. W złożonej opinii biegły sądowy wskazywał, że znaki B-36 umieszczone na innych skrzyżowaniach dotyczą odcinka drogi od znaku do następnego skrzyżowania. Wskazał nadto, że samochody widoczne w załączniku nr 2 zaparkowały w tym miejscu wbrew przepisom ustawy Prawo o ruchu drogowym. Biegły potwierdził, że w miejscu, w którym doszło do zdarzenia nie ma możliwości ustawienia znaku B-36 i że w miejscu zdarzenia nie wolno się zatrzymywać. Potwierdził nadto, że organizacja ruchu występująca w tym miejscu jest prawidłowa. /e-protokół rozprawy z dnia 26 listopada 2015 r. od godz. 00:00:37 do godz. 00:17:46 ustna opinia biegłego sądowego J. K. /

W świetle powyższych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów wina i sprawstwo obwinionego A. G. w zakresie zarzuconego mu czynu nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Zachowaniem swoim obwiniony wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia określonego w art. 97 k.w. w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, iż w dniu 8 lutego 2015 r. około godz. 14:10 w W. jadąc ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 26 ust. 3 pkt 3 PoRD w ten sposób, że kierując pojazdem silnikowym marki M. nr rej. (...) jechał wzdłuż po chodniku.

Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3.000 złotych lub karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionemu dopełnieniem tym jest art. 26 ust. 3 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, wedle brzmienia którego kierującemu pojazdem zabrania się jazdy wzdłuż po chodniku lub przejściu dla pieszych. Chodnik jest częścią drogi przeznaczoną do ruchu pieszych, a nie pojazdów (art. 2 pkt 9 ustawy Prawo o ruchu drogowym). Dlatego też zabroniona jest jazda samochodem po chodniku, tym bardziej, że miejsce zdarzenia znajduje się w bliskiej odległości od skrzyżowania, na którym znajduje się przejście dla pieszych. W związku z tym nie należy się tam też zatrzymywać, aby nie zasłaniać widoczności pieszym.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy A. G., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynu obwiniony był człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn A. G.. Orzeczona kara grzywny w wysokości 200 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 zł.

Jednocześnie Sąd obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 100 złotych, zwalniając go na podstawie zasady słuszności od ponoszenia kosztów związanych z wydaniem opinii przez biegłego, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.