Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi I Wydział Cywilny w sprawie o sygnaturze akt I C 758/14
z powództwa M. C. oraz D. C. przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. o zapłatę zasądził od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 1.475,46 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 maja 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 3.180 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na ustaleniach faktycznych
i rozważaniach prawnych, które przedstawiają się następująco:

W dniu 9 maja 2012 roku została zawarta umowa najmu na czas nieoznaczony pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. - jako wynajmującym a M. C. i D. C. - jako najemcami, dotycząca lokalu mieszkalnego położonego w Ł. przy ul. (...), o powierzchni użytkowej 83,38 m ². W § 2 umowy strony postanowiły, że w zamian za oddanie lokalu określonego w § 1 ust. 1 i 2 do używania, najemca zobowiązał się płacić wynajmującemu miesięczny czynsz w wysokości 625,35 złotych. Najemca, poza czynszem określonym w ustępie 1, zobowiązał się również uiszczać opłaty za centralne ogrzewanie – 297,67 złotych, za dostawę wody i odbiór ścieków - 146,58 złotych, za podgrzewanie wody - 32,76 złotych, za wywóz odpadów komunalnych - 46,50 złotych, oraz opłatę za wodomierz główny - 0,31 złotych. Stosowanie do treści § 2 ust. 6 umowy najmu powodowie wpłacili kaucję zabezpieczającą na pokrycie należności z tytułu najmu lokalu oraz należności z tytułu szkód wyrządzonych przez najemcę wskutek naruszenia postanowień umowy w wysokości 13.000 złotych. Kwota kaucji została wpłacona przez najemców w dniu 9 maja 2012 roku.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. otrzymała do zapłaty faktury od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. z tytułu zamówionej mocy cieplnej oraz usługi przesyłowej za okres od dnia 29 grudnia 2011 roku do dnia 21 stycznia 2013 roku.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. obciążyła stronę powodową opłatą wyrównawczą za rok 2012 dotyczącą rozliczenia opłat za centralne ogrzewanie w kwocie 915,98 złotych oraz za ciepłą wodę w kwocie 559,48 złotych. M. C. oraz D. C. nie zgodzili się z obciążeniem ich dodatkowymi kosztami wymienionymi w nocie obciążeniowej, wskazując, że sezon grzewczy nie trwał dłużej aniżeli trzy miesiące.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 31 marca 2014 roku sporządzony został protokół przekazania lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł.. W protokole zaznaczono, że M. C. przekazała komplet kluczy do mieszkania.

Pozwany nie zgodził się z wyliczoną przez najemców do zwrotu kwotą kaucji mieszkaniowej, wskazując, że prawidłowo wyliczona zwaloryzowana kaucja równała się kwocie 15.254,45 złotych. Jednocześnie w związku z faktem posiadania przez najemców wymagalnego zobowiązania wobec Spółki z tytułu opłat za dostawę energii cieplnej do w/w lokalu w wysokości 1.475,46 złotych wynajmujący złożył oświadczenie, że (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. dokonała potrącenia przysługującej jej wierzytelności z wierzytelnością przysługującą najemcom w stosunku do Spółki o zwrot kaucji. W konsekwencji, po dokonanym potrąceniu, do wypłaty - zdaniem wynajmującego - pozostała kaucja w wysokości 13.778,99 złotych.

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy uznał za nieprzydatne dla rozstrzygnięcia sprawy zeznania świadka A. K. z uwagi na fakt, iż Sąd I instancji przyjął odmienną od pozwanego metodę rozliczania niedopłaty z tytułu dostarczonego ciepła do lokalu powodów oraz podgrzanej wody. Jednocześnie z uwagi na fakt, iż pozwany nie przedłożył do akt sprawy wszystkich umów najmu lokali mieszkalnych położonych w Ł. przy ul. (...), z których wynikałaby wysokość zaliczki na centralne ogrzewanie oraz podgrzewanie wody w roku 2012 do wszystkich lokali mieszkalnych położonych w tej kamienicy Sąd Rejonowy uznał, że brak jest dostatecznych dowodów w aktach sprawy pozwalających na rozliczenie miesięczne pobranych zaliczek od lokatorów oraz kosztów dostarczonych mediów w postaci centralnego ogrzewania i podgrzewania wody do tych lokali. Tym samym nie było możliwe wyliczenie czy to przez Sąd Rejonowy, czy też przez biegłego z zakresu zarządzania nieruchomościami czy zaliczki uiszczone przez powodów odpowiadały rzeczywistym kosztom dostarczonych do ich lokalu mediów. Wobec powyższego Sąd a quo oddalił wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw zarządzania nieruchomościami na okoliczność prawidłowości rozliczania kosztów dostawy ciepła do lokalu zajmowanego przez powodów. Jako niemiarodajne zostało uznane rozliczenie sporządzone przez pozwanego na k. 31. W ocenie Sądu I instancji, stanowiło ono jedynie dokument prywatny, o którym mowa w art. 245 k.p.c. i nie stanowiło dostatecznego dowodu na poparcie tez pozwanego. Podobnie, jako niewiarygodny Sąd Rejonowy ocenił wydruk znajdujący się na k. 36 akt sprawy, który dodatkowo nie był podpisany.

Czyniąc ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd I instancji uznał, że powodowie opuścili lokal mieszkalny w dniu 31 marca 2014 roku, wobec tego w ciągu miesiąca pozwany winien zwrócić powodom uiszczoną kaucję po jej waloryzacji, tj. najpóźniej w dniu 30 kwietnia 2014 roku. Wysokość zwaloryzowanej kaucji nie była pomiędzy stronami sporna. Wobec powyższego Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 1.475,46 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 maja 2014 roku do dnia zapłaty (która stanowiła różnicę pomiędzy kwotą wyliczoną przez pozwanego – 15.254,45 złotych, a kwotą zasądzoną nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 18 czerwca 2014 roku w sprawie I Nc 647/14 tj. 13.778,99 zł co do której nakaz zapłaty jest prawomocny – k. 27 i k. 65).

Oceniając z kolei zarzut potrącenia zgłoszony przez pozwanego, należności z tytułu dostawy do lokalu powodów ciepła oraz podgrzania wody w roku 2012, o wartości przewyższające pobrane na podstawie umowy z dnia 9 maja 2012 roku zaliczki, w wysokości 1.475,46 złotych, Sąd Rejonowy uznał, że zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd
I instancji wskazał, że pozwany nie udowodnił wysokości zgłoszonej należności do potrącenia. Sąd a quo wyjaśnił, że strona pozwana nie wykazała wysokości naliczonych zaliczek za rok 2012 z tytułu centralnego ogrzewania i podgrzania wody. Na tę okoliczność zostały przedstawione jedynie dokumenty prywatne pozwanego, które nie poddają się żadnej weryfikacji. Sąd Rejonowy uznał, że pozwany winien był złożyć wszystkie umowy najmu lokali mieszkalnych położonych przy ul. (...) w Ł., z których wynikałaby wysokość ustalonych umownie zaliczek.

Ponadto, Sąd I instancji uznał za niewiarygodne rozliczenie dokonane przez pozwanego, w wyniku którego powodów obciążono dodatkowo kwotą 1.475,46 złotych. Zdaniem Sądu meriti kluczowe znaczenie dla rozpoznawanej sprawy miał fakt, że powodowie zawarli umowę o najem lokalu mieszkalnego w dniu 9 maja 2012 roku, a więc już po sezonie grzewczym 2011/2012. Tym samym metoda wyliczenia przyjęta przez pozwanego jawiła się jako nieodzwierciedlająca rzeczywiście dostarczonego ciepła do lokalu powodów, a co się
z tym wiąże jako niesprawiedliwa. Z uwagi na te same argumenty, Sąd Rejonowy uznał także za nieuzasadniony zarzut potrącenia w zakresie kwoty 559,48 złotych, obejmującej dopłatę z tytułu ciepłej wody.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. uznając że pozwany przegrał spór w całości. Na koszty procesu po stronie powodowej złożyła się kwora 763 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 2.400 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz kwota 17 złotych tytułem opłaty od pełnomocnictwa, zatem pozwany winien zwrócić powodom kwotę 3.180 złotych (nakaz zapłaty z dnia 16 czerwca 2014 roku utracił moc co do kwoty 1.475,46 złotych wraz z odsetkami i kosztami procesu – k. 65, zatem koszty procesu dotyczyły całości dochodzonego roszczenia tj. także części roszczenia zasądzonej prawomocnym nakazem zapłaty).

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł pozwany, zaskarżając wyrok w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucił:

1. naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, to jest:

a)  art. 233 § 1 k.p.c.:

- poprzez sprzeczną z zasadami logiki, wiedzy oraz doświadczenia życiowego ocenę przez Sąd wybranej przez pozwanego metody wyliczenia wysokości rocznej dopłaty z tytułu dostarczenia ciepła do lokalu pozwanych, jako niewłaściwej i w efekcie wybrania metody rozliczania miesięcznego, podczas gdy sposób taki nie jest powszechnie stosowany w nieruchomościach nieopomiarowanych przez zarządców nieruchomości;

- poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego
w sprawie i całkowite pominięcie oraz uznanie za nieprzydatne zeznań pracownika pozwanej spółki A. K. w zakresie sposobu rozliczania dostarczonego ciepła do lokali i przyczyn wybrania metody rozliczania rocznego, a w konsekwencji przyjęcie przez Sąd, że pozwany winien rozliczać koszty dostawy mediów miesięcznie, co jest sprzeczne z powszechnie przyjętymi zasadami rozliczeń mediów w nieruchomościach;

- poprzez przyjęcie, że dokument prywatny w postaci rozliczenia mediów nie stanowił dostatecznego dowodu na poparcie tezy pozwanego w zakresie prawidłowości rozliczeń dostawy ciepła do nieruchomości, podczas gdy rozliczenie to zostało poparte innym środkiem dowodowym w postaci wydruku komputerowego, faktur za rok 2012 oraz zeznaniami świadka A. K.;

b)  art. 230 k.p.c. poprzez przyjęcie przez Sąd, że pozwany nie wykazał wysokości zaliczek wpłaconych przez najemców w roku 2012, podczas gdy okoliczność ta nie była przez powodów w ogóle kwestionowana, a została wykazana wydrukiem z systemu operacyjnego służącego do obsługi nieruchomości oraz dokumentem prywatnym sporządzonym przez członka zarządu w postaci rozliczenia różnicy jaka wynikała z wartości przedstawionych faktur za rok 2012 oraz wpłaconych zaliczek przez najemców lokali położonych w nieruchomości przy ul. (...);

c)  art. 309 k.p.c. poprzez odmówienie mocy dowodowej wydrukowi z systemu operacyjnego pozwanej dotyczącego wysokości zaliczek wpłaconych przez najemców nieruchomości przy ul. (...), podczas gdy na podstawie art. 309 k.p.c. mógł on zostać zakwalifikowany jako inny środek dowodowy
i oceniony zgodnie z przepisami kodeksu postępowania cywilnego dotyczącymi postępowania dowodowego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w zakresie kwoty 1.475,46 zł oraz zmianę wyroku w zakresie kosztów procesu. Nadto skarżący wniósł o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Jednocześnie pozwany wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z dokumentów w postaci umów najmu lokali mieszkalnych oraz zawiadomień o zmianie wysokości opłat za świadczenia i dostawę mediów do lokali położonych w nieruchomości przy ul. (...) za 2012 rok – na okoliczność ustalenia wysokości wpłaconych przez najemców zaliczek na poczet dostawy ciepła oraz podgrzania wody do lokali.

Na terminie rozprawy apelacyjnej w dniu 11 sierpnia 2015 roku pełnomocnik skarżącego poparł wniesioną apelację, natomiast w przypadku nieuwzględnienia apelacji wniósł o umorzenie postępowania na podstawie art. 355 k.p.c., podnosząc, że kwota objęta apelacją została już przymusowo wyegzekwowana.

Pełnomocnik powodów wniósł zaś o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności konieczne jest ustosunkowanie się przez Sąd Okręgowy do zawartego w apelacji wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z dokumentów
w postaci umów najmu lokali mieszkalnych oraz zawiadomień o zmianie wysokości opłat za świadczenia i dostawę mediów do lokali położonych w nieruchomości przy ul. (...) za 2012 rok – na okoliczność ustalenia wysokości wpłaconych przez najemców zaliczek na poczet dostawy ciepła oraz podgrzania wody do lokali.

Wskazać należy, że w postępowaniu zwykłym, strona może w środku odwoławczym przedstawiać nowe fakty i dowody. Zasada te doznaje jednak ograniczenia poprzez unormowanie art. 381 k.p.c. i odpowiadające mu unormowanie art. 368 § 1 pkt. 4 k.p.c. Stosownie do pierwszego z powołanych przepisów sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba, że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Przepis art. 368 § 1 pkt. 4 k.p.c. stanowi z kolei, że apelacja powinna zawierać m.in. powołanie, w razie potrzeby, nowych faktów i dowodów oraz wykazanie, że ich powołanie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie było możliwe albo że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Oznacza to, że sąd drugiej instancji jest zobowiązany na wniosek strony materiał procesowy uzupełnić, jeżeli jest to konieczne do rozstrzygnięcia sprawy, lecz równocześnie jest uprawniony do pominięcia nowych faktów i dowodów zgłoszonych dopiero w postępowaniu apelacyjnym, gdy zachodzą przesłanki określone przepisem art. 381 k.p.c., to jest jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem I instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później (vide wyrok Sądu Najwyższego z 1 września 2010 roku, sygn. akt II UK 77/10, LEX nr 661513).

Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosku dowodowego strony pozwanej, jako spóźnionego. Stosownie do rozkładu ciężaru dowodów ujętego w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. obowiązkiem strony pozwanej było przedstawienie wszelkich dostępnych jej dowodów już na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. W uzasadnieniu tego wniosku strona pozwana podniosła, że potrzeba przeprowadzenia wnioskowanych dowodów wynikła dopiero po otrzymaniu uzasadnienia wyroku Sądu I Instancji, gdyż powodowie nie kwestionowali sumy zaliczek wpłaconych przez najemców, a w konsekwencji nie kwestionowali kwoty rozliczenia za cały rok 2012.

Powyższej argumentacji Sąd Okręgowy nie podziela. Uwzględniając bowiem fakt, że strona pozwana zgłosiła zarzut potrącenia należności z tytułu dostawy do lokalu powodów ciepła oraz podgrzania wody w roku 2012 w wysokości 1.475,46 złotych, pozwany winien zatem udowodnić wysokość swojego roszczenia, tym bardziej, że powodowie konsekwentnie negowali konieczność dopłat. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na pozwanym stosownie do treści art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Pozwany więc powinien te dowody przedstawić już na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego, czego nie uczynił. Nadto pozwany nie wykazał, aby powołanie ww. dowodów w postępowaniu przed Sądem I instancji nie było możliwe. Tym samym wniosek ten nie został uwzględniony. W tym miejscu wskazać należy, że wniosek ten był nieprzydatny dla rozstrzygnięcia, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

W konsekwencji powyższego Sąd Odwoławczy kontrolą instancyjną objąć może prawidłowość zaskarżonego rozstrzygnięcia w kontekście faktycznie zgromadzonego przez Sąd I instancji materiału procesowego.

Wbrew twierdzeniom apelacji – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył przy tym dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Sąd ten poczynił swoje ustalenia faktyczne na podstawie całokształtu zgromadzonych w toku postępowania dowodów, to jest przedłożonych przez strony dokumentów, których wiarygodność, rzetelność i prawdziwość została przez Sąd I instancji oceniona w sposób prawidłowy.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Ustalenia co do okoliczności faktycznych stanowiących podstawę dochodzonego pozwem roszczenia Sąd I instancji poczynił bardzo skrupulatnie, dając temu wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Powyższe ustalenia Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne, uznając za zbędne powielanie ich w dalszej części uzasadnienia.

Odnosząc się do zgłoszonych zarzutów należy wskazać, że w myśl powołanego przepisu art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków
z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Jednocześnie należy podkreślić, iż zarzut naruszenia art. 230 k.p.c. również nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż powodowie od samego początku konsekwentnie negowali konieczność dopłat wskazanych przez pozwanego. Zatem to na pozwanym, jak mowa była wcześniej istniał ciężar udowodnienia zarówno zasadności jak i wysokości należności zgłoszonych do potrącenia za 2012 rok.

Zarzut naruszenia art. 309 k.p.c. również jest chybiony. Wydruk i rozliczenie sporządzone przez pozwanego nie mogło zostać zakwalifikowane jako inny środek dowodowy, gdyż dokument ten stanowił dokument prywatny.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, że – wbrew twierdzeniom skarżącego – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy podniesione przez pozwanego zarzuty nie podlegają uwzględnieniu.

W tym miejscu należy wskazać, że mimo dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń dotyczących zasad i charakteru opłat związanych z najmem lokalu Sąd Rejonowy w swoich rozważaniach nie uwzględnił faktu, że powodowie oprócz czynszu najmu mieli płacić opłaty eksploatacyjne w kwotowo ustalonej wysokości, podanej w treści umowy. Żaden przepis umowy nie wskazywał, że opłaty eksploatacyjne mają charakter zaliczkowy i będą rozliczane w przyszłości w oparciu np. o faktury wystawione przez dostawców. Takie zaś określenie opłat wskazuje, że zamiarem stron było ustalenie wysokości należnych opłat w postaci ryczałtu, co w sposób oczywisty oznacza, że wynajmujący przejmuje ryzyko związane z niewłaściwym oszacowaniem wysokości opłat ustalonych w umowie. Fakt rozliczania ryczałtowego został potwierdzony przez pozwanego w piśmie z dnia 22 lutego 2013 roku, skierowanym do powodów, w którym pozwany wskazuje, że „nie wyraża zgody na rozliczanie wody i ciepła na podstawie urządzeń pomiarowych. W umowie najmu ustalono rozliczanie mediów na podstawie ryczałtu” (k. 87).

W tych okolicznościach nie można uznać, że powodowie winni uregulować na rzecz pozwanego opłatę wyrównawczą za rok 2012 dotyczącą rozliczenia opłat za centralne ogrzewanie w kwocie 915,98 zł i ciepłą wodę w kwocie 559,48 zł (łącznie 1.475,46 zł), a w konsekwencji, że skuteczny jest zgłoszony zarzut potrącenia. Z powyższych względów wyrok Sądu I instancji odpowiada prawu.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku strony pozwanej, zgłoszonego na rozprawie apelacyjnej, o umorzenie postępowania (w związku z wyegzekwowaniem przez powodów spornej kwoty) w oparciu o art. 355 k.p.c., jako że nie zachodzą przesłanki wskazane w tym przepisie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 § 1 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z wyrażoną
w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu zasądzając od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 90 złotych. Na kwotę tę złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika powodów w postępowaniu odwoławczym ustalone w oparciu o § 6 pkt. 2 w zw. z § 12 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490, ze zm.).