Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w niniejszej sprawie Agencja Nieruchomości Rolnych wniosła o zasądzenie od pozwanego P. T. kwoty 10 097,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty a ponadto o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Swoje powództwo Agencja Nieruchomości Rolnych oparła na twierdzeniu, iż w 2013 i 2014 r. pozwany bez tytułu prawnego korzystał z części nieruchomości wchodzącej w skład zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa stanowiącej działkę nr (...) obrębu G. gmina C., o powierzchni 2,50 ha, a nieruchomość tę pozwany wydał Agencji Nieruchomości Rolnych dopiero w dniu 24 kwietnia 2014 r. Pozwana jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia wskazała art. 39b ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa. Podniosła, iż wysokość wywoławcza czynszu za bezumownie zajmowaną nieruchomość stanowiła 41. (...) pszenicy w stosunku rocznym za 1 ha, a pięciokrotność tej wielkości to 121,4700 dt pszenicy. Wskazała, iż skoro czynsz za całą powierzchnie działki wynosił 121,47 dt pszenicy, a pozwany korzystał tylko 86,21% działki tj. z 2,5 ha, to 86,21 % ze 121,47 dt (należnego obciążenia za całą działkę) wynosi 104, (...) pszenicy w stosunku rocznym. Stwierdziła zatem, iż na dochodzoną kwotę składa się: kwota 7 457,83 zł za okres od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. – jako iloczyn równowartość 104, (...) pszenicy i średniej cena pszenicy – 71,22 zł/l dt, kwota 2 329,30 zł za okres od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 24 kwietnia 2014 r. (114 dni) – wyliczona przy uwzględnieniu faktu, iż opłata za użytkowanie 2,5 ha za cały rok wynosiła 7 457,83 zł, zdaniem powódki za okres 114 dni opłata ta winna wynosić 2329,30 zł. Dochodziła także kwoty 310,24 zł z tytułu opóźnienia w zapłacie opłaty za bezumowne użytkowanie nieruchomości. Podniosła, iż pozwany był uprzedzany o obowiązku płacenia czynszu w wysokości pięciokrotności czynszu wywoławczego pismem z dnia 9 maja 2014 r., a w dniu 13 maja 2014 r. powódka obciążyła pozwanego opłatą za bezumowne użytkowanie nieruchomości wyznaczając termin płatności na dzień 31 maja 2014 r.

W dniu 11 września 2014 r. Sąd wydał w niniejszej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie od tego nakazu zapłaty pozwany zaskarżył ten nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości, jak również o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Pozwany stwierdził, iż zaprzecza wszystkim wyraźnie nieprzyznanym twierdzeniom powoda, kwestionując jednocześnie powództwo co do wysokości. Pozwany przyznał, iż korzystał z części nieruchomości wchodzącej w skład zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa – z części działki nr (...) obręb G., gmina C.. Potwierdził również, iż do wydania przedmiotowej nieruchomości doszło w dniu 24 kwietnia 2014 r. Wskazał natomiast, iż w ocenie pozwanego strona powodowa zawyżyła wysokość czynszu wywoławczego, stanowiącego podstawę do ustalenia wysokości wynagrodzenia należnego powódce za korzystanie z jej nieruchomości.

Na rozprawie w dniu 16 stycznia 2015 r. pozwany doprecyzował swoje stanowisko oświadczając, iż zaprzecza również temu, aby w okresie od 1 stycznia 2013 roku do 24 kwietnia 2013r. korzystał z nieruchomości wskazanej w pozwie. Stwierdził, iż przed dniem 25 kwietnia 2013 r. nie wchodził na tę nieruchomość i nie wykonywał tam żadnych prac, zaś pierwsze prace pojawiły się 25 kwietnia 2013 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W latach 2013 i 2014 P. T. korzystał bez tytułu prawnego z części nieruchomości wchodzącej w skład zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa stanowiącej działkę gruntu nr (...) położoną w obrębie G. gmina C.. Zajęta prze pozwanego bez tytułu prawnego nieruchomość składa się z gruntów ornych gruntów klasy III a o powierzchni 1,96 hektara, gruntów ornych klasy III b o powierzchni 0,25 ha i użytków zielonych klasy IV o powierzchni 0,59 ha. Z gruntów tych pozwany korzystał częściowo – z obszaru 2,50 ha.

Bezsporne.

Część działki, z której korzystał pozwany, jest zlokalizowana bezpośrednio przy gruntach należących do pozwanego obejmujących powierzchnię około 50 ha. P. T. uznał, iż część tej działki, której dotyczy sprawa, znajdująca się bezpośrednio przy działce będącej jego własnością, stanowiła zagrożenie dla jego upraw, gdyż stwierdził, iż przedmiotowy teren był zakrzaczony i zachwaszczony i stanowił przyczółek dla okolicznej zwierzyny leśnej, zagrażającej jego uprawom. Z tego względu postanowił doprowadzić powyższą część przedmiotowej nieruchomości do stanu używalności. W pierwszym roku dwukrotnie wykonał talerzowanie oraz randapowanie obszaru tej nieruchomości, spalił chwasty, które według niego zagrażały jego uprawom. Zabiegi te rozpoczął w dniu 25 kwietnia 2013 r. i trwały do 20 maja 2013 r. Przed dniem 25 kwietnia 2013 r. pozwany w ogóle nie wchodził na tę nieruchomość i nie wykonywał na niej żadnych prac.

Dowód:

przesłuchanie pozwanego P. T. k. 105v-106.

W dniu 15 maja 2013 r. P. T. złożył w Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wniosek o przyznanie mu płatności za rok 2013 r., w którym podał m.in. obszar trzech działek o łącznej powierzchni 52,32 ha w tym działki nr: (...), a także przedmiotową dla niniejszego procesu działkę nr (...) o powierzchni 2,50 ha. Wskazał, iż obszar ten obejmujący łącznie 52,32 ha jest wykorzystywany pod uprawę rzepaku ozimego, domagał się z tego tytułu jednolitej płatności obszarowej.

Dowód:

wniosek z 15.05.2013 r. k.77-88,

pismo (...) z dnia 16.04.2014 r. wraz z wydrukami k. 13-18.

W 2014 r. nie były składane żadne wnioski w Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o przyznanie płatności dotyczących przedmiotowej dla niniejszego procesu działki nr (...). W latach 2013-2014 przedstawiciele Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa nie przeprowadzali żadnych kontroli na ww. działce.

Dowód:

pismo (...) z 03.12.2014 r. k. 76.

P. T. wydał Agencji Nieruchomości Rolnych powyższą nieruchomość w dniu 24 kwietnia 2014 r.

Bezsporne a ponadto:

protokół zdawczo - odbiorczy wraz z oświadczeniem pozwanego k. 12.

Pismem z dnia 9 maja 2014 r. Agencja Nieruchomości Rolnych wezwała P. T. do zapłaty kwoty 7 457,83 zł tytułem opłaty za bezumowne korzystanie z ww. części nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) za okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r., a także wskazała, iż od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia wydania nieruchomości przedstawicielom (...) będzie naliczać opłatę w wysokości 121,47 dt począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r. Pismo to zostało doręczone pozwanemu w dniu 14 maja 2014 r.

Dowód:

pismo z dnia 9.05.2014 r. wraz z potwierdzeniem odbioru k. 10-11.

Pismem z dnia 13 maja 2014 r. Agencja Nieruchomości Rolnych obciążyła P. T. opłatą za bezumowne użytkowanie z ww. części nieruchomości w wysokości 10 159,82 zł. Powódka wyznaczyła pozwanemu termin zapłaty świadczenia za bezumowne użytkowanie z nieruchomości na dzień 31 maja 2014 r. Wezwanie do zapłaty ponowiono w piśmie z 4 czerwca 2014r. Następnie zawiadomieniem o płatności z dnia 28 sierpnia 2014 r. kwota ta została skorygowana do 9 787,13 zł. Ponownie do zapłaty opłaty za bezumowne użytkowanie nieruchomości pozwany został wezwany pismem z dnia 14 czerwca 2014 r.

Dowód:

pismo z dnia 13.05.2014 r. k. 9,

pismo z dnia 04.06.2014 r. wraz z potwierdzeniem odbioru k. 7-8,

pisma z dnia 28.08.2014 r. k. 19-22.

Średnia cena dzierżawy gruntów rolnych w obrocie prywatnym w zł/ha w 2013 r. w podziale według jakości bonitacyjnej wynosiła: dla klasy dobrej – 727,20 zł, dla średniej – 599,30 zł, dla słabej – 546.60 zł. Średnia cena wynosiła zatem 615 zł/ha.

Czynsze dzierżawne za grunty rolne Zasobu Agencji Nieruchomości Rolnych wydzierżawione w 2013 r. w województwie (...) wynosiły: w I kwartale 4,9 dt pszenicy, w II kwartale 5,3 dt pszenicy, w III kwartale 4,1 dt pszenicy, w IV kwartale 6,7 dt pszenicy. Średnio w roku 2013 była to wartość 5,2 dt pszenicy z ha.

Cena 1 dt pszenicy w pierwszym półroczu 2013 r. wynosiła 97,81 zł, w drugim półroczu 71,22 zł. Średnia cena 1 dt pszenicy w 2013 r. wynosiła zatem 84,52 zl za dt.

Średnia cena czynszów dzierżawnych za grunty rolne Zasobu Agencji Nieruchomości Rolnych wydzierżawione w 2013 r. w województwie (...) wynosiła 439,51 zł/ha, co stanowiło iloczyn podanej wyżej średniej wartości czynszów dzierżawy – 5,2 dt za ha i wartości średniej ceny pszenicy w 2013 r. – 84,52 zł dt.

Średnia cena czynszów dzierżawnych za grunty rolne Zasobu Agencji Nieruchomości Rolnych wydzierżawione w 2014 r. wynosiła 370,35 zł, co stanowiło iloczyn podanej wyżej średniej wartości czynszów dzierżawy – 5,2 dt za ha i wartości ceny pszenicy w drugim półroczu 2013 r. – 71,22 zł dt.

Dowód:

opinia biegłego J. Ł. z lipca 2015 r. k. 135-143.

Rynkowa stawka czynszu dzierżawnego, który byłby należny Agencji Nieruchomości Rolnych w okresie objętym powództwem, tj. od 1 stycznia 2013 r. do 24 kwietnia 2014 r., za dzierżawę części nieruchomości stanowiących działkę gruntu nr (...), obręb G., gmina C., obejmującej powierzchnię 2,5 ha, która była zajęta przez pozwanego P. T., określona na podstawie średniej stawki czynszu dzierżawnego w obrocie prywatnym i z zasobów Agencji Nieruchomości Rolnych:

1.  w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. wynosiła 1 318,13 zł, jako iloczyn stawki 527,25 zł/ha i powierzchni zajmowanej przez pozwanego 2,5 ha, przy czym stawka 527,25 zł/ha odpowiadała wartości średniej wyliczonej z wartości czynszów dzierżawnych obowiązujących w 2013 r. (615 zł/ha) i z ceny czynszów dzierżawnych za grunty rolne Zasobu Agencji Nieruchomości Rolnych wydzierżawione w 2013 r. w województwie (...) (439,51 zł/ha),

2.  w okresie od 1 stycznia 2014 do 24 kwietnia 2014 r. wynosiła 384,50 zł, jako iloczyn stawki 153,80 zł/ha i powierzchni zajmowanej przez pozwanego 2,5 ha, przy czym stawka 153,80 zł/ha została obliczona jako należna za 114 dni na podstawie stawki 492,67 zł odpowiadającej wartości średniej wyliczonej z wartości czynszów dzierżawnych obowiązujących w 2013 r. (615 zł/ha) i z ceny czynszów dzierżawnych za grunty rolne Zasobu Agencji Nieruchomości Rolnych wydzierżawione w 2014 r. w województwie (...) (370,35 zł).

Dowód:

opinia biegłego J. Ł. z lipca 2015 r. k. 135-143.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał powództwo za uzasadnione w części.

Podstawą prawną uwzględnionego przez Sąd roszczenia głównego były przepisy zawarte w art. 39b ust. 1-3 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa.

Zgodnie z tymi przepisami osoba władająca nieruchomością wchodzącą w skład (...) bez tytułu prawnego jest zobowiązana do zapłaty na rzecz Agencji wynagrodzenia za korzystanie z tej nieruchomości w wysokości stanowiącej 5-krotność wywoławczej wysokości czynszu, który byłby należny od tej nieruchomości, gdyby była ona przedmiotem umowy dzierżawy po przeprowadzeniu przetargu. Wysokość wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, ustala się na dzień, w którym Agencja zażądała zwrotu nieruchomości. Do roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie bez tytułu prawnego z nieruchomości Zasobu nie stosuje się przepisów art. 224-231 Kodeksu cywilnego, z wyłączeniem art. 229.

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż pozwany korzystał bez tytułu prawnego ze wskazanej przez powódkę części nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) położonej w obrębie ewidencyjnym G. gmina C., która wchodziła w skład zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa, o powierzchni 2,50 ha, jak również, że nieruchomość tę pozwany wydał Agencji Nieruchomości Rolnych w dniu 24 kwietnia 2014 r.

Sporna okazała się natomiast wysokość opłaty, którą z tego tytułu pozwany powinien uiścić powódce na podstawie art. 39b ww. ustawy.

W uzasadnieniu pozwu powódka oparła swoje stanowisko wyjaśniające sposób obliczenia wysokości powyżej opłaty na wskazaniach zawartych w zarządzeniu Prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych i w przedłożonych do akt tabelach i zestawieniach.

Zwrócić należy uwagę, iż według art. 39a ust. 2-4 ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa czynsz dzierżawny ustala się w umowie jako sumę pieniężną albo jako równowartość pieniężną odpowiedniej ilości pszenicy. Czynsz ten jest płatny za półrocze roku kalendarzowego z dołu. Czynsz dzierżawny ustalony w sumie pieniężnej poczynając od drugiego terminu płatności podlega waloryzacji przy zastosowaniu wskaźników zmian cen skupu podstawowych produktów rolnych w półroczu roku kalendarzowego poprzedzającym termin płatności. Należność z tytułu czynszu określonego w umowie jako równowartość pieniężna odpowiedniej ilości pszenicy ustala się na podstawie średniej krajowej ceny skupu pszenicy w półroczu roku kalendarzowego poprzedzającym termin płatności czynszu.

Ustalenie przez Sąd tego, czy kwota wskazana przez powódkę w pozwie odpowiadała wywoławczej wysokości czynszu dzierżawnego, który byłby należny w przypadku wydzierżawienia zajętej przez pozwanego części nieruchomości po przeprowadzeniu przetargu, wymagało niewątpliwie wiadomości specjalnych, a zatem, o ile dotyczyło spornej okoliczności faktycznej, mogło to nastąpić – stosownie do art. 278 k.p.c. – wyłącznie w oparciu dowód z opinii biegłego.

W taki też sposób kwestię powyższego oceniła powódka, bowiem w pozwie wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia wartości rynkowej czynszu dzierżawnego w 2013 r. i w 2014 r. w przeliczeniu na decytony pszenicy za część działki nr (...) zajmowaną przez pozwanego.

Na taką też okoliczność dowód ten dopuścił Sąd w niniejszej sprawie.

W opinii biegłego z zakresu rolnictwa J. Ł. z lipca 2015 r. wartości rynkowe czynszu dzierżawnego za przedmiotową dla sprawy część nieruchomości zostały obliczone na kwoty: za okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. – na 1 318,13 zł, natomiast za okres od 1 stycznia 2014 do 24 kwietnia 2014 r. – na 384,50 zł.

Po sporządzeniu opinii przez biegłego J. Ł. żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń wobec tego dowodu. Sąd również nie widział podstaw, aby uznać dowód ten za niewiarygodny.

Na rozprawie w dniu 4 listopada 2015 r. pełnomocnik pozwanego wyraźnie oświadczył, iż nie kwestionuje ww. opinii i potwierdza, iż wartość czynszu określona w opinii biegłego jako wartość rynkowa odpowiada wywoławczej wartości czynszu, który byłby należny od ww. nieruchomości, gdyby była ona przedmiotem umowy dzierżawy po przeprowadzeniu przetargu, o której mowa w art. 39b ustawy z dnia 19 października 1991 roku o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa.

Pełnomocnik powódki nie był obecny na rozprawie, natomiast Sąd postanowieniem wówczas wydanym zobowiązał go do wypowiedzenia się w piśmie przygotowawczym w terminie tygodnia od dnia doręczenia zobowiązania, czy potwierdza, iż wartość czynszu określona w opinii biegłego J. Ł. z lipca 2015 roku, wyliczona jako wartość rynkowa, odpowiada wywoławczej wartości czynszu, który byłby należny od tej nieruchomości, gdyby była ona przedmiotem umowy dzierżawy po przeprowadzeniu przetargu, o której mowa w art. 39 b ustawy z dnia 19 października 1991 roku o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa i stanowi podstawę obliczenia wynagrodzenia za korzystanie przez pozwanego bez tytułu prawnego z nieruchomości określonej w pozwie w okresie określonym w pozwie, pod rygorem przyjęcia przez Sąd, iż powódka potwierdza te okoliczności. Zobowiązanie o takiej treści zostało doręczone pełnomocnikowi powódki w dniu 9 listopada 2015 r., jednakże do dnia zamknięcia rozprawy, co nastąpiło 9 grudnia 2015 r., pełnomocnik powódki nie zajął żadnego stanowiska w powyższej kwestii.

Mając na uwadze ogół powyższych okoliczności Sąd obowiązany był przyjąć, iż powyższe wartości, określone w opinii biegłego J. Ł. jako wartości rynkowe czynszów, odpowiadają wywoławczej wartości czynszu, który byłby należny od ww. nieruchomości, gdyby była ona przedmiotem umowy dzierżawy po przeprowadzeniu przetargu, o jakiej mowa w art. 39b ustawy z dnia 19 października 1991 roku o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa.

Zważywszy, iż z faktu bezumownego korzystania przez pozwanego ze wskazanej w pozwie części nieruchomości korzystne dla siebie skutki prawne wywodziła powódka, to na niej z mocy art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodu tych wszystkich dotyczących tego okoliczności faktycznych, które wymagały dowodu.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wyraźnie przyznał fakt, iż posiadał wskazaną w pozwie cześć nieruchomości, jak również, iż wydał ją powódce w dniu 24 kwietnia 2014 r. Nie precyzował stanowiska dotyczącego tego, czy korzystanie przez niego z powyższej części nieruchomości trwało przez cały okres wskazany w pozwie. Wniósł natomiast o przeprowadzeni dowodu z jego przesłuchania, jak również zaprzeczył wyraźnie nieprzyznanym twierdzeniom powódki.

Na rozprawie w dniu 16 stycznia 2015 r. pozwany przyznał, iż okres, w którym korzystał on z tej części nieruchomości, rozpoczął się dopiero w dniu 25 kwietnia 2013 r., wyraźnie zaprzeczył natomiast temu, aby w okresie od 1 stycznia 2013 roku do 24 kwietnia 2013 r. korzystał z tej nieruchomości w jakikolwiek sposób.

W świetle powyższego Sąd nie mógł już uznać za przyznany faktu, iż pozwany przed dniem 25 kwietnia 2013 r. korzystał w jakikolwiek sposób z przedmiotowej nieruchomości. Tylko na takiej zaś podstawie powódka, stosownie do art. 229 w zw. z art. 230 k.p.c., byłaby zwolniona z obowiązku dowodzenia powyższej okoliczności faktycznej.

Pełnomocnik powódki nie stawił się na rozprawie w dniu 16 stycznia 2015 r., tym niemniej miał taką możliwość, jak również z pewnością zapoznał się ze stanowiskiem pozwanego wyraźnie sprecyzowanym na rozprawie w dniu 16 stycznia 2015 r. po otrzymaniu odpisu protokołu tejże rozprawy, który został mu doręczony w dniu 13 lutego 2015 r.

Wobec powzięcia wiedzy przez powódkę o zaprzeczeniu przez pozwanego twierdzeniom powódki dotyczącym tego, iż korzystał on z przedmiotowej części działki nr (...) również przed dniem 25 kwietnia 2013 r., powódka powinna była wówczas przedstawić dowody świadczące o tym, iż twierdzenie to, na które powołała się w pozwie, a któremu zaprzeczył pozwany, polegało na prawdzie.

Dowodów na poparcie powyższego twierdzenia powódka nie załączyła do pozwu, nie przedłożyła również ich na żadnym dalszym etapie sprawy. Fakt, iż pozwany korzystał z powyższej części nieruchomości także w okresie od 1 do 24 kwietnia 2013 r. nie potwierdziły pismo Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa a także nadesłane wraz z nim odpisy dokumentacji zażądanej przez Sąd na skutek wniosku powódki zawartego w pozwie. W świetle tej dokumentacji wniosek o przyznanie płatności dotyczących także obszaru objętego niniejszym procesem pozwany złożył w dniu 15 maja 2013 r. Na podstawie tegoż ustalenia nie sposób domniemywać, iż pozwany korzystał z przedmiotowej nieruchomości także przed dniem 25 kwietnia 2013 r. Jak wynika z pisma Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa jej pracownicy nie dokonywali żadnych kontroli na ww. działce, których wyniki mogłyby potwierdzić fakt powołany przez powódkę w pozwie.

Sąd do chwili zamknięcia rozprawy nie dysponował zatem żadnym dowodem pozwalającym mu ustalić, iż pozwany korzystał z przedmiotowej części nieruchomości także w okresie od 1 do 24 kwietnia 2013 r. Sąd nie mógł więc ustalić tej okoliczności faktycznej w sposób zgodny z twierdzeniem powódki, a zatem przyjął, iż stan rzeczy odpowiadał stanowisku pozwanego sprecyzowanemu w trakcie jego przesłuchania na rozprawie w dniu 16 stycznia 2015 r.

Konkludując powyższe rozważania Sąd przyjął, iż okres od 25 kwietnia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r., przez który pozwany – jak wprost to przyznał – korzystał z przedmiotowej części nieruchomości, nie posiadając tytułu prawnego, obejmował 251 dni.

W świetle opinii biegłego J. Ł. wydanej w niniejszej sprawie wartość czynszu należnego za cały 2013 r. za przedmiotową dla sprawy cześć działki nr (...), która to wartość odpowiadała – stosownie do zgodnych stanowisk stron – wywoławczej wartości czynszu, który byłby należny od ww. nieruchomości, gdyby była ona przedmiotem umowy dzierżawy po przeprowadzeniu przetargu, wynosiła 1 318,13 zł.

Wartość ta, przy przyjęciu, iż pozwany korzystał z przedmiotowej części nieruchomości jedynie przez 251 dni w 2013 r., uległa zmniejszeniu do kwoty 906,44 zł w następujący sposób: 1318,13 zł / 365 x 251 = 906,44 zł.

W świetle powyższej opinii wartość czynszu za rok 2014 r. za okres od 1 stycznia 2014 do 24 kwietnia 2014 r. wynosiła 384,50 zł.

Łącznie zatem za okres od 25 kwietnia 2013 r. do 24 kwietnia 2014 r. łączna wartość czynszu, która odpowiadała wywoławczej wartości czynszu, o której mowa w art. 39b ww. ustawy, wynosiła 1290,94 zł (906,44 zł + 384,50 zł).

Zważywszy, iż przepis art. 39b ust. 1 ww. ustawy stanowi podstawę żądania zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości w wysokości pięciokrotności wywoławczej wysokości czynszu, to przy przyjęciu, iż wywoławcza wysokość czynszu obliczona przez Sąd za powyższy okres w oparciu o opinię biegłego J. Ł. wyniosła 1 290,94 zł, pięciokrotność tej wartości odpowiadała kwocie 6 454,70 zł.

Nadto w pozwie powódka dochodziła skapitalizowanych odsetek za opóźnienie spełnieniu przez pozwanego świadczenia głównego za okres poprzedzający dzień wniesienia pozwu.

Roszczenie takie powódce przysługiwało na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

Zgodnie z tymi przepisami jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Stosownie do art. 455 k.p.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

W realiach sprawy powódka wezwała wpierw pozwanego do zapłaty opłaty za bezumowne użytkowanie z ww. części nieruchomości w piśmie z dnia 9 maja 2014 r. doręczonym pozwanemu w dniu 14 maja 2014 r., jednakże następnie w piśmie z dnia 13 maja 2014 r. obciążyła go opłatą z tego tytułu w wysokości przewyższającej zasądzoną przez Sąd w wyroku, określiwszy wówczas termin spełnienia tego świadczenia na dzień 31 maja 2014 r. Z tego względu Sąd uznał, iż pozwany popadł w opóźnienie w spełnieniu tego świadczenia po dniu 31 maja 2014 r. i po tym dniu należały się od niego powódce odsetki za opóźnienie.

Zważywszy, iż Sąd uznał za zasadną część świadczenia głównego w wysokości 6 454,70 zł, odsetki od tej należności liczone za okres od dnia 1 czerwca 2014 r. do dnia 2 września 2014 r., kiedy to został złożony pozew, wyniosły 216,10 zł.

Kierując się powyższym Sąd w punkcie I. sentencji wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 6 670,80 zł, jako sumę ww. dwóch wartości: 6 454,70 zł tytułem należności głównej i 216,10 zł tytułem skapitalizowanych odsetek.

Od obu tych wartości powódce przysługiwały dalsze odsetki za opóźnienie, przy czym dalsze odsetki liczone od skapitalizowanych odsetek były dochodzone i zostały zasadzone dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, co czyni zadość regulacji zawartej w art. 482 § 1 k.c.

W punkcie II. sentencji wyroku Sąd oddalił powództwo w części przekraczającej powyższe rozmiary, uznając iż powódka nie udowodniła, by pozwany był obowiązany do zapłaty na jej rzecz świadczenia w wyżej wysokości niż przyjęta w punkcie I.

Orzeczenie o kosztach procesu zawarte w punkcie III. sentencji wyroku Sąd wydał na podstawie art. 100 k.p.c. Powództwo zostało uwzględnione w 66 %. Na koszty poniesione przez powódkę złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 505 zł, wynagrodzenie pełnomocnika, który reprezentował powódkę, w kwocie 2 400 zł, obliczonej stosownie do § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, a także zaliczka poniesiona na pokrycie wydatków związanych z opinią biegłego w części ostatecznie przypadającej na powódkę, tj. 788,85 zł. Łącznie stanowiło to sumę 3693,85 zł z czego 66 % to 2 437,94 zł. Na koszty poniesione przez pozwanego złożyło się: wynagrodzenie pełnomocnika – 2 400 zł, zaliczka poniesiona na pokrycie wydatków związanych z opinią biegłego w części ostatecznie przypadającej na pozwanego – 788,85 zł. Łącznie stanowiło to 3188,85 zł z czego 34 % to 1 084,20 zł. Dla powódki przypadała różnica kwot 2 437,94 zł i 1 084,20 zł czyli 1 353,74 zł.

Rozstrzygnięcie wydane w punkcie IV. sentencji wyroku Sąd wydał na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Powódka i pozwany uiścili zaliczki na poczet wydatków związanych z opinią biegłego w kwotach po 1 000 zł (łącznie 2 000 zł). Zostały one wykorzystane w kwocie 1 577,70 zł. Pozostałą nadwyżkę uiszczonych zaliczek w wysokości 422,30 zł (2 000 zł – 1 577,70 zł) Sąd zwrócił w równych częściach, tj. po 211,15 zł powódce i pozwanemu. Konsekwencją powyższego było przyjęcie wśród kosztów procesu podlegających rozliczeniu w punkcie III. sentencji wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. wydatków przypadających na powódkę i pozwanego z tego tytułu w kwotach po 788,85 zł (1 000 zł – 211,15 zł).

SSR Szymon Pilitowski

Sygn. akt I C 707/14

Zarządzenia:

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki oraz pełnomocnikowi pozwanego.

G., dnia 28 grudnia 2015 r.

SSR Szymon Pilitowski