Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Wieluniu VI Zamiejscowy Wydział Karny w P.

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Tworek

Protokolant: sekr. Anna Włodarczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wieluniu J. J.
po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2015 roku

sprawy R. P., syna Z. i T. z domu P., urodzonego w dniu (...) w S.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 21 stycznia 2015 roku w P., woj. (...) udzielił korzyści majątkowej w postaci pieniędzy w kwocie 200 złotych funkcjonariuszom policji G. P. (1)
i D. T. (1) z Komendy Powiatowej Policji
w P. w celu skłonienia ich do naruszenia przepisów prawa poprzez odstąpienie od wykonania czynności związanych
z kontrolą drogową,

tj. o czyn z art. 229 § 1 i § 3 k.k.

II. w dniu 21 stycznia 2015 roku w P., woj. (...), będąc wcześniej dwukrotnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 18.11.2011 roku o sygn. akt XIII K 299/11 oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 05.09.2013 roku o sygn. akt VI K 214/13 oraz wbrew zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 05.09.2013 roku o sygn. akt VI K 214/13 prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki A. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,63 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178 a § 4 k.k.

1.  oskarżonego R. P. uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 229 § 1 i 3 k.k. i za to na podstawie art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  oskarżonego R. P. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 21 stycznia 2015 roku w P., woj. (...), będąc wcześniej dwukrotnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 18.11.2011 roku w sprawie o sygn. akt XIII K 299/11 oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 05.09.2013 roku w sprawie o sygn. akt VI K 214/13 oraz wbrew zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 05.09.2013 roku w sprawie o sygn. akt VI K 214/13 prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki A. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wyrażającym się stężeniem w I. badaniu 1,51 mg/l i w II. badaniu 1,62 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178 a § 4 k.k. i za to na podstawie art. 178 a § 4 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w miejsce jednostkowych kar orzeczonych w punktach 1 i 2 wymierza oskarżonemu jedną łączną karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 7 (siedmiu) lat,

5.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci banknotu o nominale 200 (dwustu) złotych seria (...) przechowywanego w (...) Oddział w Ł., a zarejestrowanego pod pozycją 7/15 Księgi przedmiotów przyjętych na przechowanie Sądu Rejonowego w Wieluniu VI Zamiejscowy Wydział Karny w P.,

6.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej w pkt 3 kary łącznej pozbawienia wolności jeden dzień zatrzymania w sprawie w okresie od 21 stycznia 2015 roku godz. 16.20 do 22 stycznia 2015 roku godz. 14.25, przyjmując, że jest on równoważny jednemu dniowi pozbawienia wolności,

7.  na podstawie art. 49 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka od oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 1 500 (jeden tysiąc pięćset) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

8.  na podstawie art. 50 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie jego odpisu na okres 30 (trzydziestu) dni na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta i Gminy D.,

9.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 110 (sto dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu.

Sygn. akt VI K 55/15

UZASADNIENIE

Oskarżony R. P. zamieszkuje w miejscowości D.. W dniu 20 stycznia 2015 roku oskarżony spotkał się ze swoimi kolegami, z którymi spożywał alkohol. Okazją ku temu były urodziny oskarżonego, które przypadają na dzień 18 stycznia. Najpierw oskarżony wraz z kolegami spożywał alkohol u siebie w domu, a następnie kontynuował picie u swojego znajomego również zamieszkałego w D.. Oskarżony spożywał alkohol nieprzerwanie do godzin popołudniowych w dniu 21 stycznia 2015 roku.

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 81v w zw. z k. 13-14)

Przed godziną 16.00 oskarżony postanowił odwiedzić swoją córkę J. K., która zamieszkuje w P.. Z D. do P. udał się swoim samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...).

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 81v w zw. z k. 13-14)

W dniu 21 stycznia 2015 roku funkcjonariusze policji D. T. (1) i G. P. (1) patrolowali ulice (...) oznakowanym radiowozem. Około godziny 16.00 na ulicy (...) w P. zauważyli samochód osobowy marki A. (...) o nr rej. (...), którego tor jazdy wskazywał, iż osoba nim kierująca może znajdować się w stanie nietrzeźwości. Postanowili zatrzymać pojazd do kontroli drogowej.

(dowody: zeznania świadka D. T. k. 82v w zw. z k. 9v, zeznania świadka G. P. k. 82-82v w zw. z k. 8v)

Kierującym pojazdem okazał się oskarżony R. P.. Policjanci podeszli do pojazdu oskarżonego, poprosili go o okazanie dokumentów, a następnie zaprosili oskarżonego do radiowozu celem przeprowadzenia badania stanu jego trzeźwości.

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 81v w zw. z k. 13-14, zeznania świadka D. T. k. 82v w zw. z k. 9v, zeznania świadka G. P. k. 82-82v w zw. z k. 8v)

Oskarżony zajął miejsce na tylnej kanapie radiowozu. Policjanci siedzieli na przednich fotelach. Oskarżony poddał się badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu za pomocą urządzenia A.-Sensor.

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 81v w zw. z k. 13-14, zeznania świadka D. T. k. 82v w zw. z k. 9v, zeznania świadka G. P. k. 82-82v w zw. z k. 8v, protokół badania stanu trzeźwości k. 2-3)

Oskarżony był pewny tego, że wynik badania będzie wskazywał na stan nietrzeźwości, gdyż zdawał sobie sprawę z tego, że przez cały dzień, a także dzień wcześniej, spożywał alkohol. Jednocześnie oskarżony miał świadomość tego, że jest to kolejny raz, kiedy został zatrzymany, gdy kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości i wiedział, że będzie to skutkowało określonymi konsekwencjami prawnokarnymi, w tym zapewne dość wysoką karą finansową. Oskarżony uznał zatem, iż lepszym dla niego rozwiązaniem będzie przekazanie funkcjonariuszom określonej kwoty pieniędzy w zamian za odstąpienie od przeprowadzania dalszych czynności związanych z jego zatrzymaniem do kontroli drogowej.

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 81v w zw. z k. 13-14)

Żeby zorientować się jaka kwota zadowoliłaby policjantów, oskarżony zaczął proponować, że wręczy im pieniądze, jeżeli oni odstąpią od dalszych czynności i pozwolą mu odjechać. Funkcjonariusze policji pouczyli oskarżonego, że takie zachowanie stanowi przestępstwo. Pomimo to, oskarżony z pliku banknotów, które posiadał w tylnej kieszeni spodni, wyciągnął banknot o nominale 200 złotych i banknot ten położył na kolanach siedzącego na przednim fotelu kierowcy funkcjonariusza G. P. (1), w dalszym ciągu prosząc policjantów o odstąpienie od dalszych czynności.

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 81v w zw. z k. 13-14, zeznania świadka D. T. k. 82v w zw. z k. 9v, zeznania świadka G. P. k. 82-82v w zw. z k. 8v, protokół zatrzymania rzeczy k. 6-7)

O fakcie przekazania pieniędzy przez oskarżonego w zamian za odstąpienie od czynności funkcjonariusze Policji zawiadomili dyżurnego KPP P. i po zatrzymaniu oskarżonego przewieźli go do K..

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 81v w zw. z k. 13-14, zeznania świadka D. T. k. 82v w zw. z k. 9v, zeznania świadka G. P. k. 82-82v w zw. z k. 8v, protokół zatrzymania oskarżonego k. 4)

W wyniku badania oskarżonego stwierdzono u niego – w pierwszym badaniu
o godzinie 16.08 – 1,51 mg/l, a w drugim badaniu o godzinie 16:29 – 1,62 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

(dowody: protokół badania stanu trzeźwości k. 2, świadectwo wzorcowania k. 3 ).

Oskarżony R. P. nie figuruje w ewidencji wydanych praw jazdy prowadzonej przez Wydział Komunikacji, (...) i (...) Starostwa Powiatowego w P..

(dowody: informacja ze Starostwa Powiatowego w P. k. 28)

Oskarżony R. P. był wcześniej karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu VI Zamiejscowy Wydział Karny w P. z dnia 5 września 2013 roku w sprawie VI K 214/13 za czyn z art. 178 a § 4 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby 3 lat oraz karę grzywny w wysokości 170 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Na mocy tego wyroku orzeczono także wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 4 lat. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 12 września 2013 roku.

(dowody: karta karna k. 39-40, odpis wyroku k. 37).

Oskarżony R. P. ma 46 lat. Posiada wykształcenie podstawowe, z zawodu jest operatorem suwnic. Pracuje w (...) SA na stanowisku operatora suwnic. Otrzymuje wynagrodzenie w kwocie około 3000 złotych miesięcznie. Oskarżony jest żonaty, ma czworo dorosłych dzieci, przy czym na jego utrzymaniu pozostaje jedna córka. Jest właścicielem mieszkania o powierzchni 39 m ² oraz samochodu osobowego m-ki A. (...), rok prod. 1990. Nie był leczony psychiatrycznie, psychologicznie, neurologicznie, ani odwykowo.

(protokół przesłuchania oskarżonego k. 12-12 odwrót, k. 21-22, k. 49-49v, załącznik do protokołu przesłuchania oskarżonego k. 15, zaświadczenie z Urzędu Gminy i Miasta D. k. 44).

W latach 2011 – 2015 oskarżony nie był karany za wykroczenia.

(informacja o karalności za wykroczenia k. 38).

Oskarżony R. P. przyznał się do dokonania zarzucanych mu czynów i w postępowaniu przygotowawczym złożył wyjaśnienia, które odpowiadają poczynionym w sprawie ustaleniom faktycznym.

Dokonując ustaleń faktycznych w rozstrzyganej sprawie Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego R. P., zeznaniach świadków G. P. (1) i D. T. (1) oraz na dowodach z dokumentów. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie stanu faktycznego w sposób nie budzący wątpliwości. Zarówno wyjaśnienia oskarżonego, jak i zeznania świadków G. P. (1) i D. T. (1) Sąd uznał za wiarygodne. Oskarżony przyznał się do stawianych mu zarzutów, w szczególności zaś nie kwestionował, że istotnie w dniu zdarzenia prowadził po ulicy (...) samochód osobowy marki A. (...), a nadto, że znajdował się wówczas w stanie nietrzeźwości, gdyż tuż przed tym jak prowadził samochód i został zatrzymany do kontroli drogowej spożywał alkohol. Oskarżony potwierdził również w swych wyjaśnieniach, iż istotnie chcąc, aby funkcjonariusze odstąpili od przeprowadzenia czynności związanych z zatrzymaniem go do kontroli drogowej, wręczył im kwotę 200 złotych. Brak jest jakichkolwiek podstaw, by te wyjaśnienia oskarżonego podważać, nie ma bowiem żadnych racjonalnych powodów, dla których oskarżony miałby sam siebie pomawiać o zachowanie skutkujące pociągnięciem go do odpowiedzialności karnej, gdyby istotnie opisywane przez niego okoliczności nie miały miejsca. Wyjaśnienia oskarżonego znajdują ponadto potwierdzenie w zeznaniach świadków G. P. (1) i D. T. (1), którzy przebieg kontroli drogowej i zachowanie się oskarżonego w jej trakcie opisali tak jak uczynił to sam oskarżony. Sąd nie znalazł powodów, aby kwestionować zeznania wymienionych funkcjonariuszy Policji. Jak wyżej zaznaczono są one zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego, są także spójne wewnętrznie i wzajemnie ze sobą korelują. Zarówno wyjaśnienia oskarżonego, jak i zeznania świadków G. P. (1) i D. T. (1) znajdują także potwierdzenie w dowodach z dokumentów, w szczególności w postaci protokołu badania oskarżonego na zawartość alkoholu, z którego wynika stopień jego nietrzeźwości, protokołu zatrzymania rzeczy, protokołu zatrzymania oskarżonego. Jest również rzeczą bezsporną, że oskarżony był już uprzednio karany za przestępstwo z art. 178 a § 4 k.k. Ta okoliczność wynika przede wszystkim z odpisu prawomocnego wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy w Wieluniu VI Zamiejscowy Wydział Karny w P. z dnia 5 września 2013 roku w sprawie VI K 214/13. Na mocy tego wyroku w stosunku do oskarżonego orzeczono również środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 4 lat. Zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu VIII Zamiejscowy Wydział Karny w P. w sprawie VI K 214/13 obowiązuje do dnia 12 września 2017 roku.

Jako wiarygodne Sąd ocenił także dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym w szczególności protokół badania stanu trzeźwości, świadectwo wzorcowania, protokół zatrzymania rzeczy, protokół zatrzymania osoby, dokumenty dotyczące karalności oskarżonego za przestępstwa i wykroczenia, jego stanu majątkowego, posiadanych uprawnień do kierowania pojazdami. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, w ramach ich kompetencji i nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Brak jest podstaw by odmówić im waloru rzetelności i prawdziwości.

Mając na uwadze poczynione w sprawie ustalenia faktyczne Sąd uznał, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 229 § 1 i 3 k.k., albowiem udzielił funkcjonariuszom publicznym, tj. funkcjonariuszom KPP w P. korzyści majątkowej w postaci pieniędzy w kwocie 200 złotych, czyniąc to w związku z pełnieniem przez nich tej funkcji i poprzez wręczenie korzyści majątkowej starał się ich nakłonić do naruszenia przepisów prawa, tj. odstąpienia od wykonywania czynności związanych z kontrolą drogową.

Sąd uznał również, że oskarżony R. P. prowadząc w dniu 21 stycznia 2015 roku samochód osobowy marki A. (...) o nr rej. (...) pomimo stanu nietrzeźwości, w jakim się znajdował i nie stosując się do orzeczonego wcześniej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego wyczerpał swym zachowaniem dyspozycję art. 178a § 4 k.k.

Sąd zmodyfikował opis czynu przypisanego oskarżonego w pkt 2 wyroku w zakresie poziomu stanu nietrzeźwości oskarżonego, albowiem z protokołu badania stanu trzeźwości i załączonych do niego wydruków z urządzenia A.-Sensor wynika, iż wynosił on odpowiednio w I badaniu o godz. 16:08 – 1,51 mg/l i w II badaniu o godz. 16:29 – 1,62 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a nie jak wskazano w opisie zarzucanego mu czynu 1,63 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Omyłkowo Sąd w opisie czynu przypisanego oskarżonemu wskazał natomiast, iż oskarżony był dwukrotnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, w tym również wyrokiem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 18 listopada 2011 roku w sprawie o sygn. akt XIII K 299/11, podczas gdy skazanie wynikające z tego orzeczenia uległo już zatarciu. Oskarżony powołanym wyżej wyrokiem, który uprawomocnił się w dniu 26 listopada 2011 roku, był skazany na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat oraz karę grzywny, a także orzeczono wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat. Oskarżony wykonał karę grzywny wynikającą z tego wyroku w dniu 14 maja 2012 roku, natomiast środek karny został przez niego wykonany w dniu 26 listopada 2014 roku. Nie orzeczono o zarządzeniu wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, a zatem zgodnie z art. 76 § 1 k.k. skazanie uległo zatarciu z mocy prawa z chwilą wykonania tego środka karnego.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu jest,
w ocenie Sądu, rzeczą niewątpliwą, że stopień ten jest wyższy niż znikomy, co przesądza
o karygodności czynów. Brak jest jakichkolwiek podstaw, aby uznać, że ujemna zawartość któregokolwiek z czynów dokonanych przez oskarżonego jest na tyle niska, że osiąga poziom znikomego stopnia społecznej szkodliwości.

Jednocześnie czyny oskarżonego mogą być mu przypisane jako zawinione. Oskarżony miał możliwość zachowania się zgodnie z normami prawnymi, a mimo to normom tym nie dał posłuchu; nie zdecydował się na działanie zgodne z prawem, mimo, że miał taką możliwość, ponieważ bezprawność czynu była rozpoznawalna i mógł działać zgodnie z prawem. Nie zachodziła przy tym żadna z okoliczności, która winę oskarżonego mogłaby wyłączyć.

Mając na uwadze powyżej wskazane okoliczności uznać należy, iż popełnione przez oskarżonego R. P. czyny, jako czyny karalne, karygodne i zawinione, stanowią przestępstwa.

Wymierzając oskarżonemu R. P. karę za przypisane mu w pkt 1 wyroku przestępstwo z art. 229 § 1 i 3 k.k. Sąd miał na względzie przede wszystkim to, iż oskarżony działał z dużą pewnością siebie, w poczuciu zupełnej bezkarności. Pomimo pouczeń ze strony funkcjonariuszy, że proponowanie korzyści majątkowej policjantom w sytuacji w jakiej znalazł się oskarżony stanowi przestępstwo, oskarżony w dalszym ciągu trwał przy swoim zamiarze, co wskazuje na działanie z pełnym rozeznaniem i determinacją, mimo świadomości skutków jakie mogą go za ten czyn spotkać. Taki sposób zachowania się oskarżonego przekłada się na wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, a jednocześnie wskazuje także na wysoki stopień winy oskarżonego. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał to, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, które pozwoliły na ustalenie stanu faktycznego.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd wymierzył oskarżonemu za czyn przypisany mu w pkt 1 wyroku, tj. czyn z art. 229 § 1 i 3 k.k. karę 1 roku pozbawienia wolności.

Jeżeli chodzi o czyn przypisany oskarżonemu w pkt 2 wyroku wymierzając oskarżonemu karę Sąd jako okoliczność obciążającą miał na względzie przede wszystkim wysoki stopień nietrzeźwości oskarżonego wyrażający się stężeniem w I badaniu 1,51 mg/l, a w II badaniu 1,62 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Wartość ta ponad sześciokrotnie (!) przewyższa ustawowy próg nietrzeźwości określony w art. 115 § 16 k.k. Alkohol w takim stężeniu w sposób istotny zakłóca funkcje koordynacyjne i spostrzegawcze u człowieka, a to powoduje, że oskarżony swoim zachowaniem stworzył bardzo duże zagrożenie dla siebie i przede wszystkim także innych uczestników ruchu drogowego. Jednocześnie oskarżony decydując się na prowadzenie samochodu bezpośrednio po spożyciu alkoholu miał pełną świadomość swojego stanu i niebezpieczeństwa jakie stwarza, tym bardziej, że oskarżony poruszał się drogą o dużym natężeniu ruchu i co więcej w godzinach szczytu komunikacyjnego. Co więcej stan upojenia oskarżony był na tyle wysoki, iż – jak wynika z zeznań świadków G. P. (1) i D. T. (1) – nie mógł utrzymać prawidłowego toru jazdy. Są to niewątpliwie istotne okoliczności obciążające, które Sąd musiał odpowiednio uwzględnić decydując o rozmiarze sankcji za przypisane oskarżonemu przestępstwo. Jako istotną okoliczność obciążającą Sąd zaliczył również uprzednią karalność oskarżonego za podobne przestępstwo. Trzeba bowiem w tym miejscu zauważyć, że oskarżony był już skazany za czyn z art. 178 a § 4 k.k., a mimo to po raz kolejny zdecydował się na prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał też okoliczność, że oskarżony poruszał się w stanie nietrzeźwości samochodem, a zatem pojazdem mechanicznym, którego prowadzenie w stanie nietrzeźwości stwarza z uwagi na jego masę i zdolność do rozwijania wysokich prędkości duże zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego.

Wysoki jest także stopień winy oskarżonego. Jest on osobą dojrzałą i w pełni poczytalną. Brak było jakichkolwiek pozapersonalnych nacisków, zmniejszających wymagalność zgodnego z prawem zachowania się.

Na korzyść oskarżonego Sąd poczytał okoliczność, że oskarżony swoim zachowaniem nie spowodował żadnych rzeczywistych ujemnych następstw, a nadto przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia.

Mając na uwadze powyżej wskazane okoliczności Sąd uznał, że karą adekwatną do popełnionego przez oskarżonego czynu przypisanego mu w pkt 2 wyroku będzie kara 1 roku pozbawienia wolności.

Decydując o wymiarze kary Sąd miał na uwadze treść art. 4 § 1 k.k., albowiem oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w okresie obwiązywania kodeksu karnego w brzmieniu sprzed wejścia w życie przepisów nowelizujących wymienioną ustawę z dniem
18 maja 2015 roku i 1 lipca 2015 roku. Po analizie ujemnych konsekwencji jakie groziłyby oskarżonemu przy zastosowaniu wobec niego przepisów w brzmieniu nadanym kolejnymi nowelizacjami, Sąd doszedł do przekonania, że najbardziej korzystne dla oskarżonego będzie zastosowanie ustawy kodeks karny w brzmieniu obowiązującym na dzień 17 maja 2015 roku. Trzeba bowiem zauważyć, iż obowiązujące wówczas przepisy dawały możliwość zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, orzeczenia środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów w niższym wymiarze, a poza tym nie przewidywały obligatoryjnego orzeczenia świadczenia pieniężnego w kwocie co najmniej 5000 złotych.

Na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 i 2 k.k. Sąd orzekł karę łączną za zbiegające się przestępstwa, gdyż oskarżony popełnił oba czyny zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i wymierzone zostały za te przestępstwa kary tego samego rodzaju. Karę łączną pozbawienia wolności Sąd wymierza w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do sumy kar. Zgodnie
z powyższą zasadą Sąd mógł wymierzyć karę łączną pozbawienia wolności w granicach od
1 roku do 2 lat pozbawienia wolności. Przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności w przedmiotowej sprawie Sąd kierował się związkiem podmiotowo – przedmiotowym i czasowym zachodzącym pomiędzy popełnionymi jednostkowymi przestępstwami. Sąd uznał, że związki te są bliskie, w szczególności związek czasowy, ale też i podmiotowo – przedmiotowy. Wprawdzie bowiem, pomimo tego iż czyny oskarżonego skierowane zostały przeciwko dwóm różnym dobrom prawnym, bliski jest związek faktyczny pomiędzy oba przestępstwami przypisanymi oskarżonemu – czyn z art. 229 § 1 i 3 k.k. jest do pewnego stopnia konsekwencją czynu z art. 178 a § 4 k.k. oczywiście nie uzasadnia to faktu dopuszczenia się przez oskarżonego czynu z art. 229 § 1 i 3 k.k., niemniej w ocenie Sądu musi być brane pod uwagę przy wymiarze kary łącznej. Uwzględniając powyższe Sąd ustalając wymiar kary łącznej zastosował zasadę mieszaną i orzekł wobec oskarżonego R. P. karę łączną w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd – z uwagi na zastosowanie wobec oskarżonego przepisów ustawy kodeks karny w brzmieniu obowiązującym na dzień 17 maja 2015 roku – rozważał wobec skazanego możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności uznał jednak, że wobec oskarżonego nie zachodzą ku temu podstawy. Jak to już zostało wskazane powyżej oskarżony był już wcześniej karany za popełnienie przestępstwa z art. 178 a § 4 k.k. W stosunku do oskarżonego za wymieniony powyżej czyn orzeczono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Oskarżony wiedział zatem jakie konsekwencje mogą wiązać się z ponownym popełnieniem takiego czynu, a mimo to nie powstrzymało go to przed prowadzeniem pojazdu w stanie nietrzeźwości i to jeszcze w okresie obowiązywania sądowego zakazu poruszania się pojazdami mechanicznymi w strefie ruchu lądowego. Takie zachowanie oskarżonego pokazuje, że niestety kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, nie spełni wobec oskarżonego swoich celów ani wychowawczych, ani prewencyjnych. Okoliczności sprawy wskazują, iż oskarżony mimo uprzedniego skazania czuł się zupełnie bezkarny i poprzednio wymierzona mu kara nie wywarła na nim żadnego wrażenia. Nie można zatem przyjąć, że w stosunku do oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna. Orzeczenie wobec oskarżonego po raz kolejny kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania umocniłoby jedynie oskarżonego w poczuciu przyzwolenia na popełnienie tego rodzaju przestępstw. Ponadto zauważyć trzeba, iż przepis art. 69 § 4 k.k. zastrzegał, iż wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w szczególnie uzasadnionych wypadkach. W ocenie Sądu taki szczególnie uzasadniony wypadek w przypadku oskarżonego R. P. nie zachodzi. Okoliczność, iż oskarżony ma na utrzymaniu żonę i córkę w żaden sposób nie może zmienić oceny Sądu, co do istnienia podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności. Oskarżony doskonale bowiem zdawał sobie sprawę z tego, że jeżeli po raz kolejny dopuści się przestępstwa z art. 178a k.k. będzie mogła być w stosunku do niego orzeczona kara pozbawienia wolności i to będzie skutkowało tym, że przez pewien okres nie będzie mógł pracować i dostarczać środków na utrzymanie rodziny.

Reasumując stwierdzić należy, iż swoim postępowaniem oskarżony pokazał jednoznacznie, iż cele kary mogą zostać w stosunku do niego osiągnięte wyłącznie poprzez zastosowanie sankcji zdecydowanie bardziej dotkliwej jaką jest kara bezwzględna pozbawienia wolności.

Wobec przypisania oskarżonemu popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178 a § 4 k.k. obligatoryjne było, zgodnie z treścią art. 42 § 2 k.k., orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów określonego rozmiaru. Określając czas trwania tego zakazu oraz jego zakres Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwa tego samego rodzaju oraz okoliczności obciążające i łagodzące, które legły u podstaw wymiaru kary oskarżonemu, a o których była mowa powyżej. Jako, że czyn oskarżonego związany jest z prowadzeniem w stanie nietrzeźwości pojazdu mechanicznego Sąd uznał, że przede wszystkim zasadnym jest orzeczenie w stosunku do oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów tego rodzaju, a zatem wszelkich pojazdów mechanicznych. O wyeliminowaniu oskarżonego z grona osób prowadzących tego rodzaju pojazdy przemawia również fakt, że ich prowadzenie – o ile kierujący nimi nie przestrzega zasad bezpieczeństwa, w tym przede wszystkim zasady trzeźwości w ruchu drogowym – stwarza dla innych uczestników ruchu największe zagrożenie i może powodować najbardziej negatywne skutki. Tym samym potrzeba czasowego pozbawienia oskarżonego możliwości prowadzenia pojazdów mechanicznych podyktowana jest nie tylko koniecznością stworzenia określonej dolegliwości w związku z naruszeniem przez oskarżonego norm prawa karnego, ale również koniecznością zabezpieczenia innych uczestników ruchu przed zagrożeniem jakie stwarza on swoim zachowaniem, zanim nie nastąpi u oskarżonego utrwalenie właściwej postawy wobec nakazów i zakazów prawa o ruchu drogowym. Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że właściwym ze względu na okoliczności sprawy i koniecznym dla osiągnięcia celów tego środka będzie orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 7 lat. Oskarżony zdawał sobie sprawę z tego, że w razie ponownego dopuszczenia się przestępstwa prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości zostanie w stosunku do niego orzeczony środek karny zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju, albowiem taki środek został w stosunku do niego orzeczony już wcześniej. Tymczasem oskarżony pokazał swoim postępowaniem, że jest osobą nieodpowiedzialną, która nie posiada odpowiednich kwalifikacji osobowych do prowadzenia pojazdów.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł również przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci banknotu o nominale 200 złotych seria (...) przechowywanego w (...) Oddział w Ł., a zarejestrowanego pod pozycją 7/15 Księgi przedmiotów przyjętych na przechowanie Sądu Rejonowego w Wieluniu VI Zamiejscowy Wydział Karny w P., z uwagi na fakt, iż posłużył on oskarżonemu do popełnienia przestępstwa z art. 229 § 1 i 3 k.k.

Ponieważ w toku postępowania przygotowawczego oskarżony został zatrzymany w tej sprawie Sąd na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu – stosownie do art. 63 § 1 k.k. – okres rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie od 21 stycznia 2015 roku godz. 16.20 do 22 stycznia 2015 roku godz. 14.25, przyjmując, że odpowiada on jednemu dniowi zatrzymania, który jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Dla wzmożenia wychowawczego oddziaływania kary Sąd w związku z przypisaniem oskarżonemu czynu z art. 178 a § 4 k.k., w oparciu o art. 49 § 2 kk, orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Określając wysokość tego świadczenia Sąd wziął pod uwagę sytuację materialną oskarżonego.

Uprzednia karalność oskarżonego oraz nagminność przestępstw z art. 178 a k.k. zadecydowała o orzeczeniu wobec oskarżonego, w oparciu o art. 50 k.k., środka karnego
w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie go na okres 30 dni na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta i Gminy P..

W oparciu o art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego koszty sądowe. Na koszty te złożyła się opłata od wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności (art. 2 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych – tekst jedn. Dz.U.
z 1983r. Nr. 49 poz. 223 z późn. zm.) w wysokości 300 złotych, ryczałt z tytułu doręczeń w postępowaniu przygotowawczym i sądowym w kwocie 40 złotych, ryczałt za przechowywanie dowodu rzeczowego w kwocie 40 złotych, oraz koszt uzyskania danych o karalności w wysokości 30 złotych.