Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III K 371/09

POSTANOWIENIE

Dnia 08 grudnia 2009 roku

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział III Karnym w składzie :

Przewodniczący: SSO Wiesław Rodziewicz

Protokolant:: P. K.

Prokurator Prokuratury Rejonowej Iwona Krzyżewska

po rozpoznaniu w dniu 08 grudnia 2009r.

sprawy:

R. S., ur. (...) we W.

syna R. i M.

o wydanie wyroku łącznego

P O S T A N A W I A

I. na podstawie art. 572 k.p.k. umorzyć postępowanie w sprawie o wydanie wyroku łącznego;

II. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. Wojciecha Błażeja Krzysztoporskiego kwotę 146, 40 zł brutto (sto czterdzieści sześć złotych
i czterdzieści groszy) tytułem nieopłaconej obrony z urzędu;

III. kosztami postępowania o wydanie wyroku łącznego obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

R. S. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyki z dnia 24 kwietnia 2002r., sygn. akt II K 1176/01, którym skazano R. S.:

- za czyn z art. 224 § 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełniony
w dniu 10 kwietnia 2001r. na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

-za czyn z art. 226 § 1 k.k. popełniony w dniu 10 kwietnia 2001r. na karę
10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczono karę łączną 1 (jednego) roku
i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, zawieszając warunkowo jej wykonanie na okres 4 lat próby, a także na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu grzywnę w rozmiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, a wartość jednej stawki dziennej określono na 10 złotych. Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Krzyków z dnia 22 listopada 2005r., sygn. akt II KO 1397/05 zarządzono wykonanie powyższej kary pozbawienia wolności;

2. wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2005r. sygn.
akt III K 47/04, którym skazano R. S.:

- za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw.
z art. 11 § 2 k.k. i art. 31 § 2 k.k. popełniony w dniu 15 sierpnia 2003r. na karę
6 (sześciu) lat pozbawienia wolności;

- za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw.
z art.11 § 2 k.k. i art. 31 § 2 k.k. popełniony w dniu 15 sierpnia 2003r. na karę
6 (sześciu) lat pozbawienia wolności;

- za czyn z art. 190 § 1 k.k. popełniony w okresie od stycznia 2003r.
do 15 sierpnia 2003r. na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

na podstawie art. 85 k.k. wymierzył R. S. karę łączną
7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności, zaliczając okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 15 sierpnia 2003r. do 06 maja 2005r.

W dniu 15 października 2009r. /data wpływu/ do tut. Sądu wpłynął wniosek skazanego o wydanie wyroku łącznego obejmującego wyroki opisane powyżej w pkt 1 i 2.

Sąd zważył co następuje :

W ocenie Sądu Okręgowego brak jest jednak przesłanek do połączenia kar orzeczonych wobec skazanego odnośnie spraw II K 1176/01, III K 47/04 i wydania wyroku łącznego. Z dokładnej analizy akt sprawy wynika, iż wymienione powyżej wyroki nie mogą zostać połączone, bowiem przestępstwa, za które skazany został wyrokiem z dnia 18 stycznia 2005r. zostały popełnione przez skazanego po dacie wydania pierwszego prawomocnego wyroku skazującego objętego wnioskiem
o wydanie wyroku łącznego ( tj. wyroku z dnia 24 kwietnia 2002r.).

Wyrok łączny to instytucja karnoprocesowa, której zadaniem jest realizacja prawa karnego materialnego w zakresie kary łącznej wobec osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów na kary tego samego rodzaju lub inne podlegające połączeniu.

Zgodnie z dyspozycją art. 85 k.k., jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa. Z powyższego wynika zatem, że potrzeba wydania wyroku łącznego zachodzi wówczas, gdy sprawca przed datą pierwszego wyroku skazującego popełnił wiele przestępstw, ale z różnego rodzaju przyczyn nie został za nie skazany jednym wyrokiem, lecz wieloma wyrokami. Rodzi to konieczność
w wyroku łącznym, takiego łączenia kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa, jakie miałoby miejsce, gdyby sprawy o te przestępstwa były rozpoznawane w jednym postępowaniu, a więc łączenia je w taki sposób, w jaki zostałyby połączone
w pierwszym wyroku skazującym. Oznacza to, że granicą wyznaczającą możliwość łączenia kar w wyroku łącznym jest data wydania pierwszego wyroku skazującego.

W niniejszej sprawie łączeniu w oparciu o przepis art. 85 k.k. nie podlegają wyroki objęte wnioskiem skazanego.

Sąd miał również na uwadze, iż R. S. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 23 lutego 1999r., sygn. akt II K 1132/98 na karę łączną 60 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę po 20 zł. Także i w przypadku tego wyroku nie zachodzą przesłanki z art. 85 k.k.

Czyny objęte wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyki
z dnia 24 kwietnia 2002r., sygn. akt II K 1176/01, którym orzeczono karę łączną grzywny na podstawie art. 71 § 1 k.k. popełnione zostały w dniu 10 kwietnia 2001r.,
a więc po wydaniu powyższego wyroku z dnia 23 lutego 1999r. i nie podlegają połączeniu.

Wysokość wynagrodzenia adwokackiego ustalono na podstawie
art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. i § 14 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z póź. zm.) oraz na podstawie § 2 ust. 3 tego Rozporządzenia (w brzmieniu nadanym przez Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości
z 27 października 2005r. zmieniające Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu –Dz. U. z 2005r. Nr 219, poz.1872), nakładającego na Sąd obowiązek podwyższenia opłaty za czynności adwokata ustanowionego z urzędu o stawkę podatku od towarów i usług.

Orzeczenie o kosztach postępowania znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 632 pkt 2 k.p.k.

Wobec powyższego należało orzec, jak w części dyspozytywnej postanowienia.

III K 371/09

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE