Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w V Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Kegel

Protokolant: Anna Olszewska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Wrocław Stare MiastoMałgorzaty Dziewońskiej

po rozpoznaniu sprawy:

1.  D. K. syna B. i K. z d. K., ur. (...) we W., PESEL (...)

2.  M. S.syna M.i J.z d. (...), ur. (...)we W., PESEL (...)

oskarżonych o to, że: w dniu 20 stycznia 2013 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, poprzez kopanie drzwi i wyłamanie zamka, włamali się do mieszkania przy ul. (...), a następnie usiłowali zabrać mienie nieustalonej wartości, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na brak przedmiotów wartościowych, czym działali na szkodę Z. J.,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 1 kk

I.  uznaje oskarżonych D. K. i M. S. za winnych tego, że w dniu 20 stycznia 2013 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, poprzez kopanie i wyłamanie zamka uszkodzili drzwi wejściowe do mieszkania przy ul. (...), powodując straty w kwocie 500 zł na szkodę Z. J., przyjmując jednocześnie, ze czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, tj. przestępstwo z art. 288 § 2 kk i za to na podstawie art. 288 § 2 kk wymierza oskarżonemu D. K. karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, zaś postępowanie przeciwko M. S. na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk oraz art. 67 § 1 i 2 kk warunkowo umarza na okres 2 (dwóch) lat próby;

II.  na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu D. K. na okres 2 (dwóch) lat próby;

III.  na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu D. K. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania od dnia 12 lutego 2013 r. do dnia 13 lutego 2013 r.;

IV.  zobowiązuje oskarżonych solidarnie do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Z. J. kwoty 500 zł, przy czym za podstawę tego obowiązku w odniesieniu do M. S. przyjmuje art. 67 § 3 kk, zaś w odniesieniu do D. K. – art. 46 § 1 kk;

V.  na podstawie art. 627 kpk oraz art. 2 ust.1 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od obu oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości po 70 zł, zaś na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych odstępuje od wymierzenia im opłat.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W listopadzie 2012 r. D. K., wraz ze znajomymi wśród których był D. S., spożywał alkohol w mieszkaniu M. S. przy ul. (...) we W..

W pewnej chwili D. S. opuścił towarzystwo. Po jego wyjściu D. K. zauważył brak dwóch laptopów.

D. K.próbował skontaktować się z D. S.i odzyskać laptopy, a kiedy próby te nie powiodły się, zgłosił kradzież w Komisariacie Policji W.. Postępowanie prowadzone w tej sprawie pozostaje aktualnie zawieszone.

D. K. ustalił, że D. S. przebywa w jednym z mieszkań przy ul. (...) we W..

W dniu 20 stycznia 2013 r. w godzinach wieczornych udał się pod ten adres razem z M. S.. Mężczyźni pukali do drzwi lokalu, a następnie – uważając, że obecny w środku D. S. nie chce im otworzyć – wyważyli je. Przekonawszy się, że w środku nikt nie przebywa i nie ma tam także laptopów, D. K. i M. S. opuścili pomieszczenie.

Szkodę wyrządzoną przez oskarżonych właściciel mieszkania oszacował na 500 zł.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonych: D. K. k. 81

M. S. k. 82

zeznania świadków: Z. J. k. 88

N. K. k. 8, 9

informacja KP Wrocław (...) k 85

D. K. jest żonaty, na utrzymaniu ma dwoje dzieci; był wcześniej karany sądownie.

Dowód: wywiad w trybie art. 213 kpk k. 39

dane o karalności k. 41 – 42

M. S. jest kawalerem, nie mającym nikogo na utrzymaniu; nie był dotychczas karany sądownie.

Dowód: wywiad w trybie art. 213 kpk k. 47

dane o karalności k. 45

odpis wyroku k. 48

Przesłuchani w charakterze oskarżonych D. K. i M. S. nie przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu. Obaj wyjaśnili, że nie działali z zamiarem dokonania kradzieży z mieszkania przy ul. (...), a poszli tam wyłącznie z zamiarem odzyskania laptopów skradzionych przez D. S.. Obaj oskarżeni przyznali, że aby wejść do mieszkania, wyłamali drzwi wejściowe, wyrazili jednocześnie gotowość naprawienia wyrządzonej ich działaniem szkody.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonych, nie znajdując dowodów pozwalających na skuteczne podważenie ich stanowiska.

Przyznając relacjom D. K. i M. S. walor wiarygodności, Sąd miał na uwadze, że relacje te były wzajemnie zbieżne oraz niezmienne w toku postępowania. Obaj oskarżeni przyznali się przy tym do uszkodzenia mienia na szkodę Z. J., nie kwestionowali zatem swojej obecności na miejscu zdarzenia, a co za tym idzie musieli liczyć się z konsekwencjami popełnienia czynu zabronionego.

Wyjaśnienia oskarżonych korespondowały z zeznaniami świadków N. K. i Z. J..

Pokrzywdzony Z. J. potwierdził fakt zniszczenia drzwi wejściowych do mieszkania, przecząc jednocześnie, aby cokolwiek zginęło z lokalu. Według oświadczenia pokrzywdzonego – w mieszkaniu nie było żadnych wartościowych przedmiotów.

Zeznania Z. J. Sąd uznał za wiarygodne, bowiem były one rzeczowe, logiczne i obiektywne. W ocenie Sądu również wartość szkody podawana przez pokrzywdzonego odpowiadała stanowi rzeczywistemu – kwota 500 zł z całą pewnością nie była wygórowana, zważywszy na konieczność zakupu i założenia nowych drzwi wejściowych do mieszkania.

Relacje N. K. także – w ocenie Sądu – zasługiwały na wiarę. Świadek ta w sposób rzeczowy i obiektywny przedstawiała przebieg zdarzenia, nie przypisując sobie wiedzy, której w rzeczywistości nie posiadała.

N. K. podała wprawdzie, że mężczyzna, który wszedł do mieszkania pokrzywdzonego przebywał tam dłuższą chwilę – w ocenie świadka co najmniej około dwóch minut – jednak, zdaniem Sądu, okoliczność ta nie świadczyła jednoznacznie o tym, że przeszukiwał on mieszkanie w poszukiwaniu wartościowych przedmiotów.

Zdarzenie miało miejsce zimą, około godziny 21.00, w mieszkaniu – jak wynikało z relacji oskarżonych – nie było światła, niemożliwe zatem było stwierdzenia „na pierwszy rzut oka”, czy w lokalu znajdowały się poszukiwane przez D. K. laptopy.

Przypisywanie oskarżonym zamiaru dokonania kradzieży z włamaniem budzi wątpliwości również jeśli zwrócić uwagę na sposób, w jaki dostali się do mieszkania.

Świadek N. K. zeznała, że jeden z mężczyzn najpierw kopał w drzwi, a następnie je wyłamał. Takie zachowanie z cała pewnością spowodowało hałas na klatce schodowej; oskarżeni musieli więc liczyć się z tym, że wywoła to zaniepokojenie innych mieszkańców, którzy mogą powiadomić Policję. Zdaniem Sądu, gdyby oskarżeni rzeczywiście działali z zamiarem kradzieży, dostaliby się do mieszkania w sposób bardziej dyskretny, nie budzący niczyjego zainteresowania, tymczasem oni w żaden sposób nie kryli się ze swoją obecnością w tym miejscu. Postępowanie oskarżonych wskazywało, że działali oni rzeczywiście w przekonaniu, iż realizują przysługujące im prawo poszukiwania skradzionych przedmiotów.

Wyjaśnienia D. K.w tym zakresie uwiarygodniała dodatkowo treść informacji KP Wrocław (...), potwierdzająca fakt prowadzenia – i zawieszenia – postępowania w sprawie kradzieży na jego szkodę laptopów.

Analizując zgromadzony materiał dowodowy, Sąd nie znalazł podstaw do przypisania oskarżonym sprawstwa czynu opisywanego w zarzucie aktu oskarżenia, uznając że materiał ten pozwala jedynie na ustalenie w sposób nie budzący wątpliwości, iż dopuścili się oni zniszczenia mienia na szkodę Z. J..

Ustalenia te nie stanowiły naruszenia reguł wynikających z treści art. 399 § 1 kpk. Wyjście poza ramy oskarżenia mogłoby nastąpić bowiem wtedy, gdyby w grę wchodziło przyjęcie - oprócz znamion czynu zarzucanego w akcie oskarżenia - ponadto innych zdarzeń lub znamion czynu w stosunku do czynu zarzucanego (rozszerzenie jego zakresu) albo zastąpienie go zupełnie innymi znamionami. Nie może natomiast być mowy o wyjściu poza granice oskarżenia wówczas, gdy w wyniku postępowania dowodowego i dokonywanych ustaleń sąd przyjmie węższy zakres znamion czynu niż to zarzucono w akcie oskarżenia, eliminując znamiona lub łagodząc ich postać (por.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04 grudnia 2012 r., sygn. akt V KK 118/12, LEX nr 1277779).

Przypisując D. K. i M. S. sprawstwo występku z art. 288 kk, Sąd zakwalifikował ich czyn jako wypadek mniejszej wagi – mając na uwadze motywy, jakimi się kierowali, jak również relatywnie niewielką wysokość wyrządzonej szkody.

Okoliczności powyższe zadecydowały także o tym, że stopień winy sprawców i społecznej szkodliwości czynu Sąd ocenił jako nieznaczny, która to ocena również stanowiła przesłankę przyjęcia, że czyn ten stanowił występek z art. 288 § 2 kk.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, a także dotychczasową niekaralność M. S. oraz drugorzędną rolę, jaką odegrał w popełnieniu inkryminowanego czynu, Sąd uznał za możliwe skorzystanie wobec niego z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania; decyzji takiej nie stała na przeszkodzie wysokość ustawowego zagrożenia karą przypisanego mu czynu.

Mając na uwadze rodzaj dobra, w jakie godził oskarżony, Sąd uznał za konieczne zakreślenie mu dwuletniego okresu próby, co powinno zmobilizować go do szczególnie pilnego przestrzegania porządku prawnego i zaniechania działań mogących w ten porządek godzić.

Rozważając kwestię wymiaru kary wobec D. K., Sąd uznał, że jego wcześniejsza karalność nie pozwalała na orzeczenie kary innej niż pozbawienie wolności, przy czym mając na uwadze motywację sprawcy i wysokość wyrządzonej jego działaniem szkody, Sąd nie dostrzegł potrzeby wymierzania mu kary surowszej niż 3 miesiące pozbawienia wolności.

Sąd stanął jednocześnie na stanowisku, że prewencyjne i resocjalizacyjne cele kary zostaną pełniej zrealizowane w przypadku pozostawienia oskarżonego w warunkach tzw. wolności kontrolowanej, przy zaniechaniu na obecnym etapie efektywnego wykonania kary. Świadomość możliwości zarządzenia wykonania tej kary, powinna skłonić oskarżonego do respektowania obowiązującego porządku prawnego i powstrzymania się od jego naruszania.

Na poczet orzeczonej kary D. K. zaliczono – w myśl art. 63 § 1 kk okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

Względy słuszności uzasadniały zobowiązanie oskarżonych do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. Orzeczenie w tym zakresie Sąd oparł w odniesieniu do D. K. o przepis art. 46 § 1 kk, zaś w odniesieniu do M. S. – o art. 67 § 3 kk.

Uwzględniając sytuację materialną i rodzinną obu oskarżonych, Sąd obciążył ich kosztami postępowania, odstępując jednak od wymierzenia im opłat.