Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2015r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSR Joanna Kończyk

Protokolant: st. sekr. sądowy M. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2015 r. w S. sprawy

z powództwa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W.

przeciwko J. P.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego J. P. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. kwotę 1.697,55 zł (tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych i 55/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego liczonymi od kwoty 1.211,29 zł (tysiąc dwieście jedenaście złotych i 29/100) od dnia 04.07.2014r. do dnia zapłaty,

II.  przyznaje kuratorowi nieznanego z miejsca pobytu pozwanego J. P. E. B. wynagrodzenie za pełnienie funkcji kuratora w wysokości 600,00 zł (sześćset złotych);

III.  zasądza od pozwanego J. P. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. kwotę 681,44 zł (sześćset osiemdziesiąt jeden złotych i 44/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 2111/14

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł w pozwie w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanego J. P. kwoty 1.697,55 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP od kwoty 1211,29 zł od dnia 04.07.2014 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, iż Powód w dniu 08.05.2011 r. udzielił pozwanemu kredytu w zakresie zawarcia umowy o przyznanie limitu kredytowego i umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej nr (...) w ramach którego pozwany otrzymał limit w wysokości 1400 zł. Pozwany był zobowiązany do spłaty kredytu zgodnie z comiesięcznymi wyciągami generowanymi do pozwanego na podstawie zawartej umowy. Pomimo wezwań i monitów pozwany nie wywiązał się z obowiązku spłaty. W związku z czym po upływie terminu do którego pozwany był zobowiązany uregulować zadłużenie, całość stała się wymagalna z dniem uprawomocnienia się oświadczenia o wypowiedzeniu umowy tj. 25.05.2014 r. Zobowiązanie strony pozwanej na dzień sporządzenia pozwu wynosi: 1697,55 zł, w tym 1211,29 zł tytułem należności głównej, 275,79 zł tytułem odsetek, naliczonych od dnia 08.05.2011 r. do dnia wystawienia wyciągu banku, 210,47 zł tytułem kosztów, opłat i prowizji oraz dalsze odsetki naliczane od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku obliczone od kwoty niespłaconego kapitału tj. od kwoty 1211,29 zł wg zmiennej stopy procentowej wyznaczonej jako 4 – krotność stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym.

Postanowieniem z dnia 19.09.2014 r., sygn. VI Nc-e1065334/14, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym i przekazał sprawę do tut. Sądu.

Postanowieniem z dnia 14.01.2015 r. Sąd zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie art. 177 § 1 pkt. 6 k.p.c., bowiem pełnomocnik powoda nie wskazał aktualnego adresu zamieszkania pozwanego. Strona powodowa wniosła o ustanowienie kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego i wpłaciła na ten cel zaliczkę.

Postanowieniem z dnia 19.10.2015 r. Sąd podjął postępowanie w niniejszej sprawie. Zarządzeniem z dnia 19.10.2015 r. Sąd ustanowił dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego J. P., kuratora w osobie pracownika Sądu Rejonowego w Słupsku E. B..

Kurator procesowy dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego J. P. , w odpowiedzi na pozew (k. 99 – 100) wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia.

W piśmie procesowym z dnia 17.11.2015 r. pełnomocnik powoda wskazał, iż umowa łącząca strony, zgodnie z jej postanowieniami miała charakter odnawialny, aż do jej wypowiedzenia przez którąkolwiek ze stron. Pozwany nie wypowiedział niniejszej umowy, zatem Bank automatycznie odnawiał umowę karty i limitu aż do jej wypowiedzenia w marcu 2014 r. Pozwany co miesiąc, aż do 18.03.2013 r. dokonywał wpłat celem spłaty swojego zobowiązania, przez co uznał dług za istniejący i przerwał bieg przedawnienia roszczeń powoda. Nigdy nie doszło do przerwy dłuższej aniżeli trzyletnia pomiędzy kolejnymi wpłatami. Ponadto przede wszystkim kolejne spłaty częściowe zadłużenia powodowały przy tym przedłużenie (automatyczne) trwania łączącej strony umowy zgodnie z jej postanowieniami. Pełnomocnik powoda przedstawił ponadto sposób wyliczenia wysokości odsetek umownych oraz kosztów opłat i prowizji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 08.05.2011 r. J. P. zawarł z (...) Bankiem S.A. z siedzibą we W., obecnie działającym pod (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W., umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie i korzystanie z partnerskiej karty kredytowej V. Castorama nr (...). Umowa o wydanie i korzystanie z karty kredytowej została zawarta na okres trzech lat tzn. do dnia 08.05.2014 r., przy czym zgodnie z umową Bank mógł automatycznie przedłużać umowę o kartę kredytową na trzyletnie okresy, o ile posiadacz rachunku nie wypowiedział umowy najpóźniej na 30 dni przed upływem okresu, na jaki została zawarta, albo nie zaszły inne, określone w Regulaminie zdarzenia wykluczające możliwość odnowienia umowy o kartę.

Na podstawie § 1 wskazanej umowy J. P. przyznano limit kredytowy do kwoty 1.400,00 zł, dla korzystania z którego otworzono i prowadzono rachunek kredytowy nr (...) oraz wydano, w ramach umowy kartę kredytową V. Castorama umożliwiającą dokonywanie operacji gotówkowych i/lub bezgotówkowych przy jej użyciu.

Integralną część umowy stanowił Regulamin przyznawania i korzystania z limitu kredytowego i kart kredytowych Partnerskich obowiązujący od dnia 15.03.2011r. oraz Tabela Oprocentowania i Tabela Opłat i Prowizji dla karty kredytowej V. Castorama, stanowiąca załącznik nr 1 do umowy.( pkt III § 2 ust. 1 umowy)

Zgodnie z § 4 wskazanej umowy spłata kredytu miała następować w okresach miesięcznych poprzez dokonywanie przez J. P. spłat na rachunek wskazany w § 1 umowy, których wysokość oraz termin miały być określone w wyciągu z rachunku generowanego każdego 21 dnia miesiąca i wysłane na adres korespondencyjny posiadacza rachunku kredytowego. Wymagana spłata minimalna stanowiła 5% kwoty wykorzystanego limitu oraz należne bankowi opłaty, prowizje i odsetki, w tym opłatę ubezpieczeniową, nie mniej niż 20 zł.

Zgodnie z § 5 ust. 5 Regulaminu przyznawania i korzystania z limitu kredytowego i kart kredytowych Partnerskich z dniem rozwiązania Umowy całość zobowiązań Posiadacza rachunku kredytowego wobec Banku z tytułu wykorzystanego limitu kredytowego, odsetek, opłat i prowizji stawała się wymagalna. Posiadacz rachunku był zobowiązany niezwłocznie uregulować wszelkie należności wobec Banku. Od całości wymagalnego kapitału Bank naliczał odsetki w wysokości wskazanej w Umowie dla kapitału przeterminowanego od dnia rozwiązania umowy. (§ 5 ust. 6 w/w Regulaminu)

Wedle zapisów § 8 ust. 1 Regulaminu Posiadacz /użytkownik karty zobowiązany był do powiadomienia Banku o zmianie swoich danych adresowych, w tym adresów elektronicznych.

Dowód: KRS strony powodowej nr (...) k. 13– 17,umowa o przyznanie limitu kredytowego i o wydanie i korzystanie z partnerskiej karty kredytowej z 08.05.2011 r. k. 18-19, fotokopia tabeli opłat i prowizji -załącznik nr 1 k. 20, regulamin przyznawania i korzystania z limitu kredytowego i kart kredytowych Partnerskich k. 26-28

Ostatniej wpłaty na poczet spłaty zadłużenia powstałego wskutek korzystania z karty kredytowej V. Castorama J. P. dokonał 13.08.2013 r. Później Bank naliczał jedynie odsetki, opłaty za kartę i z tytułu ubezpieczenia.

dowód: historia rachunku k. 22-25

W piśmie z dnia 11 marca 2014 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wypowiedział J. P. umowę z dnia 08.05.2011 r. w całości z 30-dniowym okresem wypowiedzenia, z uwagi na brak wymaganej spłaty minimalnej przez okres co najmniej 2 miesięcy. Powyższe pismo pomimo podwójnego awizowania nie zostało przez J. P. podjęte w terminie i zostało zwrócone stronie powodowej w dniu 04.04.2014 r.

dowód: wypowiedzenie umowy o limit kredytowy i kartę z dnia 11.03.2014 r. wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 30, k. 33

Zgodnie z wyciągiem z ksiąg banku z dnia 03.07.2014 r. na dzień jego wystawienia należności J. P. z tytułu umowy o przyznanie limitu kredytowego V. Castorama nr (...) z dnia 08.05.2011 r. wynosiły 1697,55 zł, w tym należność główna w kwocie 1211,29zł oraz dalsze odsetki obliczone od kwoty 1211,29 zł wg zmiennej stopy procentowej odsetek maksymalnych.

dowód: wyciąg z ksiąg banku z dnia 03.07.2014 r., k. 29

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową.

Z uwagi na fakt, iż miejsce pobytu pozwanego nie jest znane, bowiem zamieszkuje on na terenie Niemiec, należało ustanowić dla niego kuratora na podstawie przepisu art. 144 k.p.c. W niniejszej sprawie reprezentował pozwanego w charakterze kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu strony pracownik sądu.

Kurator pozwanego nie kwestionował istnienia i wysokości zobowiązania pozwanego, wynikającego z zawartej przez strony umowy nr (...) z dnia 08.05.2011 r. Kurator pozwanego w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia. Sąd uznał zgłoszony przez kuratora pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia za niezasadny.

Nie ma racji pełnomocnik powoda, że do łączącej strony umowy powinien mieć zastosowanie ogólny trzyletni termin przedawnienia roszczenia z art. 118 k.c. Rachunek bankowy otwarty przy zawarciu umowy służył tylko i wyłącznie do obsługi wydanej karty kredytowej, był to rachunek karty. Zgodnie z przepisem art. 6 nieobowiązującej już ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz.U. 2002 Nr 169.poz.1385) roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniały się z upływem 2 lat. Wskazana ustawa została uchylona przez ustawę z dnia 12 lipca 2013 roku o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw, która to w przepisie art. 38 stanowiła, iż traci moc ustawa z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2012 r. poz. 1232). Jednocześnie jednak ustawa uchylająca przewidywała, iż do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nieprzedawnionych do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe. Ustawa z dnia 12 lipca 2013 roku weszła w życie z dniem 7 października 2013 roku.

Jak wynika z przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, w szczególności art. 4 pkt 4, mówiąc o karcie płatniczej należy rozumieć ją w kontekście ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2012 r. poz. 1232). Oznacza to, że do umowy o kartę kredytową należy stosować przepisy ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych, jeśli umowa o wydanie karty płatniczej została zawarta w okresie obowiązywania przepisów tej ustawy.

W świetle powyższego zasadnym jest wniosek, iż dla roszczeń banku powstałych przed dniem 7 października 2013 roku będą miały zastosowanie szczególne zasady wynikające z ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych, tj. 2 –letni termin przedawnienia.

Podkreślić należy, iż nie można utożsamiać daty rozwiązania umowy o kartę i z datą upływu okresu wypowiedzenia tej umowy. Jak wynika z literalnego brzmienia art. 120 k.c. – bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, przy czym jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Wymagalność roszczenia utożsamiania jest więc z chwilą, z której upływem wierzyciel może domagać się od dłużnika spełnienia świadczenia.

Zgodnie z zapisami umowy o kartę i Regulaminu pozwany był zobowiązany do dokonywania co miesiąc spłaty limitu w minimalnej wymaganej kwocie. Potwierdzały to postanowienia § 4 umowy, zgodnie z którymi posiadacz był zobowiązany co miesiąc do dokonania spłaty minimalnej w terminie wskazanym w wyciągu. Należało zatem przyjąć, że brak spłaty minimalnej w terminie wskazanym na wyciągu powodował, że roszczenie o tę kwotę stawało się wymagalne z upływem tego terminu i bank mógł go dochodzić na drodze sądowej nie wypowiadając umowy, np. tak jak zaległej raty kredytu.

Sąd w niniejszej sprawie w całości podziela i akceptuje wywód prawny Sądu Najwyższego wyrażony w uzasadnieniu wyroku z dnia 17.12.2008 r. (sygn. I CSK 243/08, LEX nr 496124), w tym pogląd, że jeżeli posiadacz karty kredytowej wydanej przez wystawcę na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych środkach płatniczych (Dz.U. Nr 169, poz. 1385) zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu, ustalonego w umowie.

Pozwany, jak wynika z historii rachunku otwartego dla obsługi wydanej J. P., karty kredytowej dokonał ostatniej wpłaty minimalnej w dniu 18.03.2013 r. Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 23.07.2014 r., a zatem przed upływem dwuletniego terminu przedawnienia. Zgodnie z art. 123 § 1 kc bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. W razie przerwania biegu przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem (…) przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone.

Wysokość roszczenia, nie kwestionowana przez kuratora pozwanego, została udokumentowana historią rachunku, z której wynikała wysokość wykorzystanego przez pozwanego limitu kredytowego, jak również naliczone przez powoda odsetki umowne, opłaty i prowizje. Mając na uwadze, że zarzut przedawnienia roszczenia okazał się niezasadny, Sąd w oparciu o przytoczone wyżej przepisy i normę art. 353 ¹ kc i art. 353 § 1 kc uwzględnił powództwo w całości, o czym orzekł w pkt I wyroku.

Ponieważ pozwany była reprezentowana przez kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu strony, należało przyznać kuratorowi wynagrodzenie za pełnienie tej funkcji. Wysokość wynagrodzenia -600 zł-uzasadnia przepis § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w związku z § 6 punkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, z uwagi na wskazaną przez pełnomocnika powoda wartością przedmiotu sporu, czyli wysokością należności głównej dochodzonej niniejszym pozwem. (pkt II sentencji wyroku)

O kosztach procesu orzeczono w pkt III wyroku. Na podstawie art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu na które złożyły się: opłata od pozwu-30 zł, koszty ustanowienia kuratora dla pozwanego nieznanego z miejsca pobytu, pokryte z zaliczki uiszczonej przez powoda-600 zł, opłata skarbowa za pełnomocnictwo-17 zł, koszty odpisów notarialnych pełnomocnictwa-2x 4,92 zł, koszt notarialnego poświadczenia odpisu z KRS -24,60 zł.