Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił wniosek C. G. o ustanowienie na rzecz (...) SA w L. Oddział Ł.-Miasto w Ł. na nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), stanowiącej działki gruntu nr nr 150/5 i 178/5, objętej księgą wieczystą (...) służebności przesyłu polegającej na znoszeniu istnienia na tej nieruchomości infrastruktury energetycznej należącej do uczestnika w postaci słupów oraz linii wysokiego napięcia służącej do przesyłu energii elektrycznej i prowadzenia za ich pomocą dystrybucji energii elektrycznej, jak również na prawie do korzystania z nieruchomości obciążonej w zakresie niezbędnym do dokonywania konserwacji, remontów, usuwania awarii przedmiotowej infrastruktury elektroenergetycznej wraz z prawem wejścia i wjazdu od strony drogi publicznej na tren nieruchomości za jednorazowym wynagrodzeniem w wysokości 9.807,01 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia wniosku do dnia zapłaty, a także rozstrzygnął w przedmiocie wniosku biegłego o przyznanie wynagrodzenia i orzekł o kosztach postępowania.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych:

Wnioskodawczyni jest właścicielką opisanej powyżej nieruchomości, nad którą przebiegają przewody linii energetycznej. Od czasu budowy linia przechodziła modernizację. Przebieg linii nie uległ zmianie. Na samej działce stoi jeden słup, a drugi przy bramie wjazdowej do posesji. Poprzedni (...), od którego wnioskodawczyni nabyła jej własność w dniu 3 maja 1971 roku wyraził zgodę na ustanowienie słupa rozkracznego na jego posesji za siatką przy ul. (...). Uczestnik postępowania jest następcą prawnym Zakładu (...), który w latach 1971-1972 przeprowadził prace związane z remontem istniejącej już linii energetycznej.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, że wniosek nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem poprzednik prawny uczestnika postępowania (...) Spółka Akcyjna w Ł. nabył z dniem 31 grudnia 2000 roku w drodze zasiedzenia służebność gruntową korzystania z urządzeń linii energetycznej 0,4 kv przebiegającej nad nieruchomością wnioskodawczyni.

W apelacji od powyższego postanowienia wnioskodawczyni zarzuciła:

- naruszenie przepisów prawa materialnego art. 13 par. 2 k.p.c. art. 6 k.c. w zw. z art. 305 k.c., przez bezzasadne oddalenie wniosku o ustanowienie służebności przesyłu za wynagrodzeniem, z uwagi na bark wykazania przez uczestnika postępowania tytułu prawnego do nieodpłatnego korzystania z gruntu, w tym brak wykazania prawa służebności przesyłu nabytego w drodze zasiedzenia, co uzasadnia zasadność zgłoszonego wniosku o ustanowienie powyższego prawa za wynagrodzeniem,

- naruszenie przepisów prawa materialnego art. 292 k.c. w zw. z art. 172 k.c. w zw. z art. 176 k.c. w zw. z art. 175 k.c. oraz art. 305 ¹ k.c. – 305 ⁴ k.c. przez ich błędne zastosowanie, z uwagi na brak spełnienia w niniejszej sprawie przesłanki korzystania przez uczestnika z urządzenia z wolą wykonywania władztwa dla siebie, w tym brak spełnienia przesłanki korzystania z urządzeń posadowionych na gruncie wnioskodawcy we własnym imieniu przez czas niezbędny do nabycia służebności, - naruszenie przepisów prawa materialnego art. 292 k.c. w zw. z art. 45 k.c. w zw. z art. 44 k.c. , gdyż przez zasiedzenie może być nabyte jedynie trwałe i widoczne urządzenie, a pas technologiczny i strefy ochronne uregulowane rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 6 lutego 2003 roku w „sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych” [Dz. U. z dnia 19 marca 2003r. nr 47 poz. 401], rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 roku w sprawie dopuszczalnych poziomów pół elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymywania tych poziomów ( DZ U. za 2003 Nr 192 poz. 1883 z późn. zm. ) Polską Normą PN-E-05100-1 nie należą do kategorii rzeczy majątkowych podlegających zasiedzeniu z odpowiednim stosowaniem art. 172 k.c., a nadto nie są widoczne dla otoczenia i nie są trwale związane z gruntem,

- naruszenie przepisów prawa materialnego art. 128 k.c., uchylonego ustawą z dnia 31 stycznia 1989 roku o zmianie ustawy kodeks cywilny ( Dz. U. Nr 3 poz. 11 ) przez jego błędne zastosowanie, gdy powyższy przepis do dnia 1 lutego 1989 roku utrzymywał zasadę jednolitego funduszu własności państwowej, który wykluczał możliwość nabycia przez zasiedzenie przez przedsiębiorstwa państwowe prawa własności i innych praw rzeczowych , z uwagi na sprawowanie przez przedsiębiorstwa państwowe jedynie zarządu operatywnego mieniem państwowym odpowiadającym w istocie dzierżeniu, a od dnia 1 lutego 1989 roku nie minął 30 letni okres do zasiedzenia służebności na nieruchomości wnioskodawczyni,

- naruszenie przepisów prawa materialnego art. art. 245 ¹ k.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art.

13 par. 2 k.p.c. i art. 234 k.p.c. przez ich niezastosowanie, gdyż do przeniesienia ograniczonych praw rzeczowych wymagane jest zawarcie umowy przenoszącej prawo i wpis prawa do księgi wieczystej, a w aktach sprawy brak jest dowodów ustanowienia na działce wnioskodawcy prawa służebności oraz dowodów potwierdzających fakt przenoszenia służebności. Zgodnie z art. 234 k.p.c. na uczestniku postępowania spoczywa obowiązek obalenia domniemań wynikających z wpisu do księgi wieczystej, które potwierdzają brak istnienie powyższego prawa i niedopuszczalne jest powoływanie się na

domniemania faktyczne , celem obalenia domniemań prawnych wynikających z wpisu do

księgi wieczystej,

- naruszenie przepisów prawa materialnego art. 1 , art. 2 , art. 3 ust 1 , art. 4 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece ( Dz. U. Nr 19 poz. 147 z późn. zm. ) i art. 355 par. 2 k.c. oraz art. 234 k.p.c. przez ich niezastosowanie , które wykluczają możliwość stosowania domniemań z prawa cywilnego przeciwko domniemaniom wynikającym z księgi wieczystej, Sąd nie wziął pod uwagę faktu niedołożenia przez uczestnika postępowania należytej staranności w przedmiocie ujawnienia ewentualnych praw w księgach wieczystych i celu wprowadzenia ustawy o księgach wieczystych, mającej zabezpieczenie prawidłowego obrotu nieruchomościami.

- naruszenie przepisów prawa procesowego art. 233 par. 1 k.p.c. przez błędną ocenę materiału dowodowego, w tym pominięcie zeznań wnioskodawczym na okoliczność : braku podejmowania przez uczestnika postępowania czynności na gruncie w obrębie pasa technologicznego, braku oznaczenia linii energetycznych ze wskazaniem jej właściciela i pasa technologicznego, co wyklucza twierdzenia o trwałym i widocznym korzystaniu z urządzenia w zakresie pasa technologicznego, baku ujawnienia w księdze wieczystej prawa służebności na gruncie wnioskodawcy,

- naruszenie przepisu prawa procesowego art. 386 par. 4 k.p.c., art. 233 par. 1 k.p.c. , art.

231 k.p.c., art. 228 par. 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 13 par 2 k.p.c. przez ich błędne zastosowanie, z uwagi na fakt, iż na uczestniku postępowania powołującym się na nabycie prawa służebności na gruncie wnioskodawcyod poprzedników prawnych spoczywa ciężar udowodniania, zarówno faktu nabycia powyższego prawa służebności przez Skarb Państwa, jak i ciężar udowodnienia , iż prawo służebności na gruncie wnioskodawcy stanowiło przedmiot obrotu - było przenoszone na kolejne przedsiębiorstwa zakłady energetyczne poprzedników prawnych wnioskodawcy. W aktach sprawy brak jest zarówno dowodu nabycia powyższego prawa przez Skarb Państwa, jak i dowodów potwierdzających, iż prawo służebności rzekomo ustanowione na nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), działki gruntu Nr (...) dla których prowadzona jest przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XIX Wydział Ksiąg Wieczystych, księga wieczysta nr KW (...), było przenoszone na kolejne zakłady energetyczne, co pozostaje w sprzeczności z zasada, iż nikt nie może przenieść więcej praw niż sam posiada. W powyższym zakresie Sąd w braku dowodów z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów art. 233 par 1. k.p.c., błędnie stosując domniemania faktyczne art. 231 k.p.c., obowiązek wskazywania dowodów przez uczestnika postępowania art. 232 k.p.c. , przyjmując fakty z urzędu art. 228 k.p.c. i z naruszeniem zasady ciężaru dowodowego obciążającego uczestnika art. 6 k.c., z naruszeniem domniemań prawnych art. 234 k.p.c. w zw. z art. 13 par. 2 k.p.c. uznał, iż w skład majątku poprzedników prawnych uczestnika wchodziło prawo służebności na gruncie wnioskodawców, brak wykazania przez uczestnika dowodami księgowymi istnienia służebności w majątku jego bezpośrednich poprzedników prawnych: w majątku Zakładu (...)” i przydzielenie składników mienia powstałego z podziału Centralnego O. Energetycznego w W.”,

- naruszenie przepisów prawa z art. 17, 19, 21 ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 roku ( Dz. U. 121 poz. 591 z późn zm .) w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 13 par. 2 k.p.c. przez ich błędne zastosowanie, gdyż uczestnik postępowania nie wykazał, iż prawo służebności wchodziło w skład majątku poprzedników prawnych.

W oparciu o powyższe zarzuty wnioskodawczyni wniosła o zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia przez uwzględnienie jej wniosku w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację uczestnik postępowania wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od wnioskodawczyni na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Na wstępie należy wskazać, że Sąd II instancji rozpoznając apelację, ocenił stan faktyczny ustalony przez Sąd I instancji jako prawidłowy i zgodny z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a w konsekwencji na podstawie art. 382 k.p.c. przyjął jego ustalenia za własne. Sąd Rejonowy zgodnie z przepisami k.p.c. przeprowadził postępowanie dowodowe, ustalając stan faktyczny w sposób szczegółowy.

Punktem wyjścia do podjęcia rozważań związanych z zarzutami apelacji musi być uporządkowanie znaczenia i zakresu przepisów powołanych przez skarżącą dla ich uzasadnienia.

W pierwszej kolejności zachodzi potrzeba wyjaśnienia, że art. 232 k.p.c. jest adresowany do stron postępowania, gdyż określa ich obowiązki w zakresie wykazywania faktów, z których wywodzą skutki prawne. Przepisu tego Sąd Rejonowy nie mógł zatem naruszyć w sposób i w formie zarzucanej przez skarżącą.

Podobnie, całkowicie chybiony jest zarzut naruszenia art. 386 § 4 k.p.c. Przepis ten jest adresowany wyłącznie do Sądu drugiej instancji i przesądza o tym, w jaki sposób ma on rozstrzygnąć sprawę, jeżeli stwierdzi nierozpoznanie przez Sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości. O jego naruszeniu przez Sąd I instancji nie może być zatem mowy i z tego względu nie może on stanowić podstawy apelacji.

Co zaś tyczy się powołanego przez skarżącą art. 6 k.c. dostrzec trzeba, że rozstrzyga on o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki niewypełnienia obowiązku udowodnienia istnienia prawa. Do jego naruszenia dochodzi wtedy, gdy Sąd orzekający przypisuje obowiązek dowodowy innej stronie, niż ta, która z określonego faktu wywodzi skutki prawne. Natomiast wbrew odmiennemu stanowisku wyrażonemu w apelacji poza dyspozycją tego przepisu pozostaje ocena, czy strona na której spoczywa obowiązek dowodowy w należyty sposób się z niego wywiązała. Tego rodzaju uchybienia mogą być zwalczane wyłącznie za pomocą zarzutów naruszenia prawa procesowego. Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy, nie budzi żadnych wątpliwości, że uznanie przez Sąd I instancji za udowodnione przez uczestnika postępowania faktu posiadania służebności, nie może być w drodze apelacji skutecznie zwalczane za pomocą zarzutu naruszenia art. 6 k.c.

Przechodząc z kolei do zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. wyrazić należy przekonanie, że ustosunkowanie się do niego wymaga w istocie rozważenia, czy Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny prawnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i na jego podstawie wyprowadził trafny wniosek co do posiadania przez uczestnika postępowania przez okres niezbędny do zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu.

Rozstrzygając ten problem Sąd Okręgowy stwierdza, że na pytanie to należy odpowiedzieć twierdząco.

Przede wszystkim nie budzi wątpliwości, że uczestnik postępowania posiadał widoczne urządzenia służące do wykonywania na nieruchomości wnioskodawczyni służebności przesyłu. Treścią tej służebności jest przebieganie nad nieruchomością należącą do wnioskodawczyni linii energetycznej stanowiącej własność uczestnika postępowania i wchodzącej w skład przedsiębiorstwa jako jego niezbędny element. Wyznaczenie zaś w obrębie przedmiotowej działki strefy ochronnej dla sieci elektroenergetycznej o powierzchni łącznie 200 m ² w brew odmiennej ocenie skarżącej ma charakter wtórny w stosunku do samej linii przebiegającej w granicach działki wnioskodawczyni i nie stanowi w żadnym stopniu o istocie posiadania przez uczestnika.

Podobnie, nie wzbudza zastrzeżeń możliwość doliczenia przez uczestnika postępowania okresu posiadania przez jego poprzedników prawnych. Pomimo poglądów przeciwnych wyłączających możliwość uznania przedsiębiorstwa państwowego za posiadacza służebności gruntowej wykonywanej na gruncie niepaństwowym w orzecznictwie dominuje stanowisko, że jeżeli w okresie przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 31 stycznia 1989 roku nowelizującej kodeks cywilny, przedsiębiorstwo państwowe korzystało bez tytułu prawnego z cudzej nieruchomości (niepaństwowej) w zakresie niezbędnym do obsługi i eksploatacji wybudowanych przez to przedsiębiorstwo urządzeń przesyłowych, to było ono posiadaczem służebności gruntowej podobnej do służebności przesyłu w rozumieniu art. 352 § 1 k.c. (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 1991 roku, III CZP 38/91, OSNC 1991, nr 10-12, poz. 118). Osoba prawna, która przed dniem 1 lutego 1989 roku, mając status państwowej osoby prawnej, nie mogła nabyć (także w drodze zasiedzenia) własności nieruchomości ani ograniczonych praw rzeczowych, może natomiast do okresu samoistnego posiadania wykonywanego po dniu 1 lutego 1989 roku doliczyć okres posiadania Skarbu Państwa sprzed tej daty. Stanowisko to wyrażone zostało w szczególności właśnie w odniesieniu do przedsiębiorstw energetycznych i innych przedsiębiorstw przesyłowych, które do dnia 1 lutego 1989 roku korzystały ze służebności przesyłu w ramach zarządu mieniem państwowym w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa, a więc w istocie były dzierżycielami w stosunku do Skarbu Państwa w rozumieniu art. 338 k.c., co uniemożliwiało im, podobnie jak w przypadku art. 128 k.c., nabycie na swoją rzecz własności ani innych praw rzeczowych. Dopiero wprowadzenie zmian do kodeksu cywilnego stworzyło z dniem 1 lutego 1989 r. dla państwowych osób prawnych, a takimi były przedsiębiorstwa państwowe, możliwość nabywania dla siebie własności nieruchomości i innych praw rzeczowych. (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2006 r. I CSK 11/2005 Monitor Prawniczy 2006/24 str. 1341). Jeśli przed dniem 1 lutego 1989 roku zrealizowały się przesłanki pozwalające na stwierdzenie zasiedzenia tej służebności, zwłaszcza gdy upłynął stosowny okres posiadania, służebność tę nabywał Skarb Państwa, a nie przedsiębiorstwo państwowe. Jeżeli do tego nie doszło, a po dniu 1 lutego 1989 roku utrzymywał się na nieruchomości niepaństwowej opisany dotychczasowy stan faktyczny, po upływie stosownego czasu, determinowanego dobrą lub złą wiarą posiadacza służebności, możliwe było nabycie przez zasiedzenie przez przedsiębiorstwo państwowe lub jego następcę prawnego, służebności gruntowej podobnej do przesyłu, a po dniu 3 sierpnia 2008 roku - służebności przesyłu. Okres występowania na nieruchomości stanu faktycznego odpowiadającego treści służebności przesyłu przed wejściem w życie art. 305 ¹ -305 ⁴ k.c. podlega bowiem doliczeniu do czasu posiadania wymaganego do zasiedzenia tej służebności.

Ponieważ, w realiach rozpoznawanej sprawy oczywistym jest, że do ziszczenia się przesłanek przewidzianych w art. 172 k.c. nie doszło przed dniem 1 lutego 1989 roku (brak upływu stosownego terminu), a zatem z oczywistych względów Skarb Państwa nie mógł nabyć na swoją rzecz, przez zasiedzenie, służebności przesyłu, w takiej sytuacji ma zastosowanie przepis art. 176 § 1 k.c. w myśl którego, jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Oznacza to, że doliczenie czasu posiadania poprzednika jest możliwe tylko wtedy, gdy zasiedzenie na rzecz poprzedniego posiadacza jeszcze nie nastąpiło. Samoistny posiadacz nie może bowiem doliczyć sobie czasu posiadania właściciela. O czym wspomniano już wyżej może natomiast do okresu samoistnego posiadania wykonywanego po dniu 1 lutego 1989 roku doliczyć okres posiadania Skarbu Państwa sprzed tej daty, jeżeli w tym czasie nastąpiło przeniesienie posiadania służebności. Z taką też sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. W realiach niniejszej sprawy Zakład (...) oraz uczestnik postępowania (...) SA w L. Oddział Ł.-Miasto w Ł. po stosownych przekształceniach szczegółowo opisanych przez Sąd Rejonowy, byli właścicielami spornej linii energetycznej i korzystali nieprzerwanie z gruntów należących do poprzedników prawnych wnioskodawczyni, jak i samej wnioskodawczyni, w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu, wynikającej z lokalizacji linii 0,4 kV. Na tę okoliczność uczestnik postępowania zresztą powołał stosowne dokumenty, prawdziwości których skarżąca nie zdołała podważyć.

Nie ma także racji skarżąca kwestionując fakt przeniesienia służebności na jej gruncie na kolejne zakłady energetyczne. Wnioskodawczyni wywodzi bowiem, że prawo służebności gruntowej winno być wykazane jako jedne ze składników majątkowych w procesie przekształceń zakładów energetycznych. Ze stanowiskiem tym nie można się zgodzić.

Z poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy przyjmuje za własne, wynika, że (...) Spółka Akcyjna w Ł., który powstał w dniu 12 lipca 1993 roku z przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zakład (...) w Ł. w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa, stał się właścicielem linii energetycznej przebiegającej przez działkę wnioskodawczyni (wcześniej jej poprzedników prawnych), korzystał zarówno z trwałych i widocznych urządzeń energetycznych w postaci napowietrznej linii energetycznej 0,4 kV, jak i z części gruntu należącego do roku 1994 do poprzedników prawnych skarżącej a od roku 1994 do niej samej w zakresie ściśle z tym powiązanym. Objął zatem w posiadanie służebność gruntową o treści odpowiadającej służebności przesyłu, które doprowadziło do jej zasiedzenia i to na jego rzecz. Powyższe oznacza, że po 1 lutego 1989 roku (konkretnie w dniu 12 lipca 1993 r.) nastąpiło przeniesienie posiadania służebności przez Skarb Państwa, w imieniu którego działało przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zakład (...) w Ł., na rzecz poprzednika prawnego uczestnika postępowania (...) Spółka Akcyjna w Ł., który był jednoosobową spółką Skarbu Państwa. Uznać zatem należało, że ograniczone prawo rzeczowe w postaci służebności gruntowej, tj. służebności przesyłu bezsprzecznie istniało, weszło w skład majątku kolejnych przedsiębiorstw, choć nie zostało potwierdzone orzeczeniem Sądu. Z tych samych względów nie mogło być ujawnione w księdze wieczystej, dopiero bowiem w toku niniejszego postępowania, Sąd w trybie przesłankowym, stwierdził nabycie zasiedzenia służebności gruntowej przez uczestnika postępowania. Bezspornym jest jednak, że każdorazowo sporna linia energetyczna była wykazywana, jako majątek zbywcy. Z kolei służebność jako stale faktycznie wykorzystywana przez kolejne przedsiębiorstwa dystrybucji energii nie mogła nie być przekazywana następcy; albowiem bez niej korzystanie z sieci w zakresie, w jakim przebiegała i przebiega ona przez nieruchomość wnioskodawców, nie byłoby w istocie możliwe.

Ostatecznie więc za niezasadne należało uznać zarzuty naruszenia przepisów art. 292 k.c., art. 172 k.c. w zw. z art. 176 k.c. w zw. z art. 175 k.c. uchylonego art. 128 k.c., art. 245 ¹ k.c. w zw. z art. 6 k.c., art. 234 k.c., art. 305 ¹ -305 ⁴ k.c. oraz naruszenia wskazanych przepisów ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece ( Dz.U.2013.707 j.t. ze zm.).

Reasumując dotychczasową części rozważań stwierdzić należy, że poprzednik prawny uczestnika postępowania (...) Spółka Akcyjna w Ł. nabył zatem służebność przesyłu przez zasiedzenie z dniem 31 grudnia 2000 roku, co czyni żądanie wnioskodawczyni ustanowienia odpłatnej służebności przesyłu na rzecz uczestnika niezasadnym.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 w związku z art. 13 § 2 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. uznając, iż wszyscy uczestniczy postępowania byli w równym stopniu zainteresowani wynikiem postępowania, a ich interesy były wspólne, gdyż zmierzały do uregulowania łączącego ich stosunku prawnego i sytuacji prawnej nieruchomości.