Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2012 r. J. P. wniósł pozew przeciwko M. K. o zasądzenie kwoty 12.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi
od pierwszego dnia po upływie dwóch dni od daty otrzymania pisemnie zaakceptowanego kredytu do zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości jako nieudowodnionego i o zasądzenie kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 8 lipca 2015r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2417zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Powyższe rozstrzygniecie zostało oparte na następujących ustaleniach stanu faktycznego :

G. K. zawarła wiele umów o kredyt tzw. „chwilówek” i chciała je spłacić zaciągając jeden kredyt konsolidacyjny. Nie miała zdolności kredytowej, dlatego jej syn M. K. zdecydował się jej pomóc. I. C., która zajmowała się doradztwem finansowym w Przedsiębiorstwie (...), którego właścicielem jest J. P., zasugerowała, że po uzyskaniu kredytów gotówkowych pozwany powinien zaciągnąć jeden kredyt hipoteczny, który uwolniłaby ich od spłaty innych rat.

W dniu 19 września 2012 r. G. K. i M. K. zlecili J. P. właścicielowi Przedsiębiorstwa (...) wykonanie usługi polegającej na pozyskaniu dla zleceniodawców kredytu pieniężnego/pożyczki w kwocie realnie odpowiadającej zdolności kredytowej zleceniodawców i posiadanych przez nich zobowiązań.

Powód zobowiązał się do wykonania: analizy i oceny zdolności kredytowej zleceniodawców w celu określenia właściwej strategii pozyskania kredytu/pożyczki, optymalnego wyboru najbardziej odpowiedniego dla zleceniodawców produktu finansowego, określenia parametrów dochodowych i zabezpieczeń niezbędnych do pozyskania dla zleceniodawców kredytu/pożyczki w wytypowanej instytucji finansowej, przedstawienia propozycji wytypowanej instytucji finansowej i sporządzenie wykazu dokumentów celowych, potrzebnych do złożenia w instytucji finansowej wniosku o uzyskanie kredytu/pożyczki. Zleceniodawcy zobowiązali się uiścić na rzecz powoda opłatę kancelaryjną z tytułu otrzymania przez zleceniodawców pisemnie zaakceptowanego kredytu/pożyczki wynoszącej 10% kwoty otrzymanego kredytu/pożyczki, a termin jej płatności wynosił 2 dni od daty zaistnienia opisanego wyżej zdarzenia. W celu zabezpieczenia roszczeń powoda wynikających z tej umowy, zleceniodawcy wręczyli mu weksel in blanco, upoważniający powoda do jego wypełnienia celem dochodzenia roszczeń.

Z pomocą powoda pozwany zaciągnął dwa kredytu gotówkowe, w banku (...) oraz A. Bank, każdy po 20.000 zł.

Kredyt gotówkowy w kwocie 20.000 zł został zaciągnięty w A. Banku
w oddziale przy ulicy (...).

Po uzyskaniu przez pozwanego kwot z tytułu udzielonych mu dwóch kredytów, zapłacił on powodowi kwotę 4.000 zł z tytułu tzw. opłaty kancelaryjnej.

Po wykonaniu umowy i zapłacie opłaty kancelaryjnej powód zwrócił pozwanemu weksel.

Przy okazji podpisywania umowy kredytu gotówkowego w A. Bank strony postępowania podejmowały rozmowę na temat zawarcia umowy kredyt hipotecznego, który skonsolidowałby dotychczasowe kredyty i pożyczki. Rozmowa ta dotyczyła możliwości zawarcia takiego kredytu i możliwości konsolidacji kredytów. R. K. sporządził wówczas symulację kredytu hipotecznego. Okazało się jednak, że pozwany może uzyskać jedynie kwotę 70.000zł, a przy istniejącym zadłużeniu kwota ta była niewystarczająca. Pozwany nie zlecał już później powodowi wykonania jakichkolwiek czynności.

Po wykonaniu umowy zlecenia pośrednictwa finansowego doradca kredytowy powoda podjął działania zmierzające do uzyskania kredytu hipotecznego. Skontaktował się z R. K., który zajmuje się kredytami hipotecznymi i który na zlecenie powoda robił symulacje kredytów. W tym przypadku, z uwagi na złożoną sytuację finansowo – kredytową pozwanego i jego rodziców R. K. skorzystał z pomocy doradcy A. Banku, który faktycznie wykonał symulacje kredytu. Symulacja ta zrobiona została w trzech wariantach: dla pozwanego, dla pozwanego i jego matki, dla pozwanego i jego rodziców. Symulacje te robione były na podstawie dokumentów pozwanego i jego matki, którymi dysponował powód i na podstawie informacji od pozwanego. Zgodę na weryfikację danych w biurze (...) otrzymał od G. K.. Z uwagi na wiek i brak zdolności kredytowej doradca kredytowy ustalił, że tylko A. Bank może udzielić pozwanemu i jego rodzicom kredytu hipotecznego.

Największe szanse na uzyskanie kredytu miał pozwany i jego ojciec, bez udziału G. K.. Pozwany i jego rodzice nie byli zdecydowani, które z nich powinno zaciągnąć kredyt hipoteczny.

Po zrobieniu symulacji G. K. zadzwoniła do R. K. z pytaniem, czy nie ma możliwości zawarcia umowy kredytu bez udziału powoda. R. K. zanegował taką możliwość, i więcej już nie miał kontaktu z pozwanym i jego rodzicami.

Przez dwa miesiące powód nie przedstawił pozwanemu żadnej propozycji zawarcia umowy kredytu hipotecznego.

Ujawniło się więcej wierzycieli G. K. i pozwany postanowił skorzystać z pomocy poleconego mu pośrednika finansowego.

Ostatecznie pozwany i jego ojciec zaciągnęli pożyczkę hipoteczną w A. Banku
z pomocą doradcy (...), zatrudnionego w tamtym czasie w Idea (...). Współpracę rozpoczęli na początku listopada 2012 r., a pożyczka została wypłacona pod koniec listopada 2012 r. P. K. (1) uzyskał informacje dotyczące dochodów
i stanu prawnego nieruchomości, która była zabezpieczeniem tego kredytu, czyli mieszkania własnościowego. Na podstawie tych danych zebrał wszystkie dokumenty i zaniósł je do A. Banku, gdzie wniosek został wprowadzony i podjęta została decyzja kredytowa. Następnie kredyt został uruchomiony. Za wykonane czynności P. K. (2) otrzymał wynagrodzenie od swojego pracodawcy. Pośrednicy kredytowi wynagradzani się przez banki, z którymi współpracują. Wszystkie czynności związane z ubieganiem się o pożyczkę kredytową P. K. (1) wykonywał sam, bez udziału powoda. Decyzję podjął na podstawie własnego doświadczenia i analizy finansowej dokumentów. A. Bank był jednym z nielicznych banków, który mógł zaoferować kredyt Państwu K., z uwagi na wiek ojca pozwanego. P. K. (1) wykonał jeszcze dla pozwanego symulację w banku Pocztowym. Mógł jeszcze przeprowadzić symulację w G. (...) Bank, który finansuje do 80-go roku życia, ale nie zrobił tego z tej przyczyny, że nie można było skonsolidować zobowiązań finansowych.

Pozwanemu udzielono kredytu w oddziale banku przy ulicy (...) w Ł.. Do samego końca, czyli uruchomienia kredytu P. K. (1) miał kontakt
z klientem. Kwota kredytu ograniczona była wartością rynkową mieszkania.

Pożyczka hipoteczna wynosiła 160.400zł.

A. K. nie zlecał powodowi pośrednictwa w uzyskaniu kredytu hipotecznego.

W dniu podpisania umowy zlecenia pośrednictwa finansowego we wrześniu 2012 r. A. K. nie rozważał zawarcia umowy kredytu hipotecznego. Nie wyraził zgody na zawarcie takiej umowy. Dopiero gdy pojawiło się więcej wierzycieli zdecydował się na ten krok.

Przy takich ustaleniach stanu faktycznego Sąd I instancji wywiódł, że przedmiotowa umowa, nazwana umową zlecenia pośrednictwa finansowego, nie jest uregulowana ustawowo i nie znajduje do niej zastosowania przepis art. 750 k.c., gdyż dotyczy on umów, których przedmiotem jest wykonywanie czynności faktycznych jedynie zmierzających w jakimś kierunku. Tymczasem w umowie zawartej pomiędzy stronami tego postępowania cel umowy został wyraźnie określony. W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego przyjmuje się , że do umów pośrednictwa mają zastosowanie odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego o umowie agencyjnej.

Zdaniem Sądu I instancji , z dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych wynika, że przyczyną zawarcia z powodem umowy zlecenia pośrednictwa finansowego była chęć pomocy matce w spłacaniu bieżących zobowiązań. Nie ma dowodu na to, aby już w dacie podpisywania umowy zlecenia pośrednictwa finansowego pozwany miał zamiar ubiegania się o zawarcie kredytu hipotecznego. W chwili zawarcia umowy zlecenia (...) nie zamierzał podpisywać żadnej umowy o kredyt hipoteczny, i dopiero systematyczne ujawniania się w późniejszym czasie kolejnych zadłużeń jego żony G. K. zmusiło go do podjęcia takiej decyzji.

Umowa ta nie mogła zresztą obejmować swym celem umowy kredytu hipotecznego , bowiem zleceniodawcami był tylko pozwany i jej matka, nie zaś jego ojciec A. K.. Ewentualne czynność podejmowane przez powoda w celu pozyskania kredytu hipotecznego przez A. K. były całkowicie pozbawione uzasadnienia.

Co więcej, w ocenie Sądu I instancji za taką tezą przemawiało również to, że pozwany uregulował całą należną powodowi opłatę kancelaryjną w wysokości 4.000zł, liczonej jako 10% od kwoty udzielonych kredytów, zaś w następstwie tego powód zwrócił pozwanemu przekreślony weksel in blanco. Uzyskanie przez pozwanego i jego ojca A. K. kredytu hipotecznego w A. Bank nastąpiło bowiem nie za sprawą współpracy z powodem, lecz z pomocą P. K. (1). Żadne działania podjęte przez powoda nie skutkowały zawarciem tej umowy, wyłącznie działania P. K. (1), polegające na zebraniu wszystkich potrzebnych dokumentów i zaniesieniu ich do A. Banku doprowadziły do zawarcia umowy. To wszystko z kolei prowadzi do wniosku, że nie została spełniona określona w § 1 umowy przesłanka „pozyskania przez powoda dla pozwanego kredytu pieniężnego/ pożyczki”, a zatem nie należy mu się opłata kancelaryjna liczona jako określony procent od kwoty udzielonego kredytu/pożyczki.

W ocenie Sądu I instancji, brak było podstaw do uwzględnienia żądania powoda, bowiem powód nie wykonywał czynności na rzecz pozwanego, które uzasadniałyby żądanie prowizji.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył powód.

Skarżący zarzucił rozstrzygnięciu:

1.obrazę art. 758 §1k.c., 758 ¹ k.c., 760 k.c. (...) k.c. oraz art. 734 k.c. poprzez uznanie, że powód nie wykonał na rzecz pozwanego mieszanej umowy zlecenia z cechami umowy agencyjnej pomimo:

- zawarcia z pozwanym umowy zlecenia pośrednictwa finansowego z dnia 19 września 2012r. zobowiązującej powoda do pozyskiwania na rzecz pozwanego kredytu pieniężnego w kwocie realnie odpowiadającej zdolności kredytowej pozwanego i posiadanych przez niego zobowiązań, wykonania tej umowy i braku wypowiedzenia umowy przez pozwanego,

- wykazania spełnienia warunków umownych ujawnionych w spójnych, logicznych i wiarygodnych zeznaniach I. C. opisującej proces kredytowania pozwanego, którego ukoronowaniem był kredyt hipoteczny udzielony przez A. Bank oraz zobowiązania pozwanego, iż będzie dążył do uzyskania kredytu hipotecznego w A. Banku,

- zeznań świadka R. K. potwierdzających przygotowanie przez powoda dla pozwanego dokumentacji do uzyskania kredytu hipotecznego na zlecenie powoda oraz informacji uzyskanych od tego świadka od G. K. na temat „możliwości realizacji kredytu hipotecznego bez udziału powoda”, podjęcie przez powoda wszelkich działań zmierzających do uzyskania kredytu hipotecznego ,który został udzielony przez (...) oddział A. Banku,

- zeznań świadka A. K. potwierdzających realizację dla pozwanego przez powoda kredytu hipotecznego,

-zeznań świadka G. K. , która wskazała , ze pomimo działania powoda w celu uzyskania kredytu dla pozwanego , pozwany „ominął” powoda jako pośrednika;

2.obrazę art. 232 i 233 k.p.c. mające wpływ na treść orzeczenia poprzez całkowite pominięcie złożonego na posiedzeniu w dniu 24 czerwca 2013r. wniosku powoda o dopuszczenie dowodu z dokumentów jakie posiadał A. Bank , Ł. ul. (...) z okresu wrzesień –październik 2012r., związane z ubieganiem się państwa K. z udziałem powoda o pożyczkę hipoteczną oraz o przekazanie sądowi informacji, kto prowadził rozmowy wstępne o pożyczkę z pracowników banku;

3.obrazę art. 379 pkt5 k.p.c. poprzez przeprowadzenie przez sąd posiedzenia w dniu 24 czerwca 2015r. bez udziału pełnomocnika powoda pomimo informacji nadesłanej do sądu przez jego pełnomocnika, ze w tym dniu jest zmuszony stawić się w innym sądzie , a ta kolizja procesowa nie może być w żaden sposób zniwelowana , pomimo iż powód w niniejszej sprawie wymagał osobistego stawiennictwa pełnomocnika, co spowodowało ,że powód został pozbawiony możliwości obrony swoich prawa do korzystania z podstawowego pełnomocnika a nie substytuta.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w szczególności celem przeprowadzenia dowodu opisanego w punkcie 2 apelacji, przesłuchanie powoda i innych świadków z zachowaniem przez niego możności obrony swoich praw.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, Sąd I dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, ocenionym bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów wyznaczonej dyspozycją art. 233 k.p.c. i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające.

Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania.

Bezzasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art.379 pkt 5 k.p.c..

W ocenie Sądu Okręgowego, w rozpoznawanej sprawie brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia , że powód został pozbawiony możliwości obrony swoich praw.

W niniejszym postępowaniu powód reprezentowany był przez fachowego pełnomocnika w sobie radcy prawnego P. B.. Na rozprawie w dniu 24 czerwca 2013r. powód upoważnił pełnomocnika do reprezentowania go w niniejszej sprawie z prawem substytucji ( oświadczenie powoda do protokołu rozprawy –k. 40 ).Pełnomocnik powoda nie stawił się na terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 25 lutego 2015r. , rozprawa została odroczona do dnia 26 czerwca 2015r., powód został wezwany do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania pod rygorem pominięcia dowodu z zeznań. O terminie rozprawy pełnomocnik powoda został powiadomiony w dniu 3 marca 2015r., powodowi zaś doręczono wezwanie do stawiennictwa osobistego obowiązkowego w dniu 17 marca 2015r..W piśmie z dnia 22 czerwca 2015r. pełnomocnik powoda wniósł o odroczenie rozprawy, z uwagi na kolizję terminów jak również „brak upoważnienia do ustanowienia substytuta”. Oświadczenie pełnomocnika powoda zawarte we wniosku o odroczenie rozprawy stało w sprzeczności z treścią udzielonego pełnomocnictwa, z którego wynikało upoważnienie do udzielenia substytucji. Pełnomocnik powoda nie wyjaśnił, co stało na przeszkodzie udzieleniu substytucji. Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że działanie pełnomocnika powoda, który złożył wniosek o odroczenie rozprawy dwa dni przed terminem z powodu kolizji terminów, o której zapewne wiedział dużo wcześniej, stanowiło istotne naruszenie dyrektywny szybkości postępowania wyrażonej w art. 6 k.p.c. oraz zasady lojalności wobec strony przeciwnej. Na terminie rozprawy w dniu 24 czerwca 2015r. nie stawił się ani pełnomocnik powoda ani też powód.

W ocenie Sądu Okręgowe, Sąd I instancji zasadnie oddalił wniosek pełnomocnika powoda o odroczenie rozprawy z uwagi na to, że w sprawie nie zachodziły okoliczności opisane dyspozycją art. 214 § 1 k.p.c.

Zasadnie także Sąd I instancji pominął dowód z przesłuchania powoda wobec jego nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawie w dniu 24 czerwca 2015 r. oraz tego, że został na nią wezwany do osobistego, obowiązkowego stawiennictwa pod rygorem pominięcia dowodu z jego zeznania w toku dalszego postępowania.

Bezzasadny jest także zarzut naruszenie przez Sąd I instancji przepisu art. 232 i 233 k.p.c. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji zasadnie pominął wniosek pełnomocnika powoda o dopuszczenie dowodu z dokumentów jakie posiada oddział A. Bank w Ł. Łagiewnicka 99 z okresu wrzesień – październik 2012 związane z ubieganiem się państwa K. z udziałem powoda o pożyczkę hipoteczną oraz o przekazanie Sądowi informacji kto prowadził rozmowy wstępne o pożyczkę z pracowników banku. Pełnomocnik powoda nie sprecyzował jakie konkretnie dokumenty były przedmiotem wniosku dowodowego. Nadto jak wynik z zeznań świadka K. T. (1), Oddział (...) Banku położony w Ł. , przy ul. (...) już nie istnieje ( zeznania świadka K. T. –k. 123). Zdaniem Sądu Okręgowego dopuszczanie tego dowodu było zbędne ( ar. 217 § 3 k.p.c.).W toku postępowania kwestie związane z kredytem hipotecznym zostały dostatecznie wyjaśnione po przeprowadzeniu dowodu z zeznań świadka S. M., K. T. (1) i świadka P. K. (1), który pośredniczył w zawarciu tego kredytu. Świadek P. K. (1) załatwiał wszystkie formalności związane z zawarciem przez pozwanego kredytu hipotecznego z A. Bankiem. To świadek P. K. (1) skompletował informacje dotyczące dochodów i stanu prawnego nieruchomości , która była zabezpieczeniem tego kredytu. Na podstawie tych danych świadek zebrał wszystkie dokumenty i złożył w A. Banku wniosek. Świadek wskazał, że w sprawie kredytu hipotecznego udzielonego pozwanemu nie miał żadnego kontaktu z powodem ( zeznania świadka P. K. –k. 44).

Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji, nie narusza zasad określonych dyspozycją art. 233 k.p.c. Sąd I instancji wskaza, którym dowodom odmówił wiary, uzasadnił swoje stanowisko w tym przedmiocie. Ocen materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest swobodna, lecz na pewno nie dowolna. Ocena ta jest spójna, nie stoi w sprzeczności z zasadami logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego.

Wbrew twierdzeniom skarżącego zawartym w apelacji, Sąd I instancji zasadnie nie dał wiary zeznaniom świadka I. C. w zakresie jej twierdzeń , że już przy podpisywaniu umowy o kredyt gotówkowy w A. Bank pozwany zobowiązał się wobec powoda oraz wobec K. T. (1), pracownika A. Banku, że kredyt hipoteczny będzie skonsolidowany w A. Banku. Twierdzenie to jest sprzeczne z wcześniejszymi twierdzeniami tegoż świadka, że po zawarciu dwóch umów o kredyt gotówkowy Państwo K. mieli rzekomo zastanowić się, czy wszyscy podpiszę umowę kredytu hipotecznego i czy wykluczą syna (pozwanego), który założył nową rodzinę. Pozwany nie mógł więc czynić zobowiązań, nie wiedząc, kto zaciągnie kredyt hipoteczny. Nadto w tej dacie nie było pewne, czy pozwany ma zdolność kredytową i czy A. Bank będzie mógł mu w ogóle udzielić kredytu hipotecznego. Nadto twierdzenia świadka I. C. w zakresie pośrednictwa powoda przy zawieraniu kredytu hipotecznego stoją w sprzeczności z zeznaniami świadka P. K. (1), który podejmował wszystkie czynności związane z uzyskaniem przez pozwanego tego kredytu. Zeznania świadka I. C. są sprzeczne także z zeznaniami świadka K. T. (1) , która zeznała, że nic nie wie na ten temat, by powód pośredniczył w uzyskiwaniu kredytu, czy pożyczki przez pozwanego.

Nie znajduje także uzasadnienia zarzut skarżącego, że zeznania świadka A. K. potwierdzają realizację przez powoda dla pozwanego kredytu hipotecznego. Twierdzenie to jest sprzeczne z treścią zeznań świadka ( -k. 44-45).Świadek zeznał, że nie zlecał powodowi sam , czy z synem pośrednictwa przy uzyskaniu kredytu hipotecznego. Wskazał, że przy zawarciu tego kredytu pośredniczył (...). Twierdzenie to jest zgodne z twierdzenia pozwanego i świadka P. K. (1), co do czynności podejmowanych w celu uzyskania kredytu hipotecznego. Również świadek G. K. przesłuchiwana na rozprawie w dniu 24 czerwca 2013r. zaprzeczyła, by kredyt hipoteczny był zaciągnięty za pośrednictwem powoda.

Brak jest także jakichkolwiek podstaw do uznania, że Sąd I instancji naruszył przepisy art. 758 §1k.c. 758 ¹ k.c., 760k.c. , (...) k.c. oraz art. 734 k.c. .

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że w niniejszej sprawie do oceny zasadności roszczeń powoda zastosowanie miały odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego o umowie agencyjnej ( art.758 – 764 ⁹ k.c.) . Rację ma Sąd I instancji, że dla rozstrzygnięcia sporu niezbędne było dokonanie wykładni zawartego w § 1 umowy przedmiotu umowy określonego jako „pozyskanie dla zleceniodawcy kredytu pieniężnego/ pożyczki” w kontekście zamiaru stron i celu umowy.

Z dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych wynika, że przyczyną zawarcia z powodem umowy zlecenia pośrednictwa finansowego była chęć pomocy matce w spłacaniu bieżących zobowiązań. Rozmowa z I. C. na temat kredytu hipotecznego nie miała wiążącego charakteru, a stanowiła jedynie sugestię, w jaki sposób rozwiązać tą trudną sytuację. Nie ma dowodu na to, aby już w dacie podpisywania umowy zlecenia pośrednictwa finansowego pozwany miał zamiar ubiegania się o zawarcie takiego kredytu. Z całą pewnością takiego zamiaru nie miała G. K., która nie miała w tym czasie żadnej zdolności kredytowej. Rozmowa pozwanego z powodem w tym przedmiocie miała miejsce dopiero po zawarciu obu umów kredytów gotówkowych na kwotę łączna 40.000zł, i również nie była zobowiązująca. Sporządzona za pośrednictwem R. K. symulacja wykazała możliwość zaciągnięcia kredytu hipotecznego na kwotę 70.000zł dlatego pozwany nie był nią zainteresowany, gdyż zobowiązania finansowe rodziny przekraczały tą kwotę. Co więcej, w chwili podpisywania umowy zlecenia (...) nie zamierzał podpisywać żadnej umowy o kredyt hipoteczny, i dopiero systematyczne ujawniania się w późniejszym czasie kolejnych zadłużeń jego żony G. K. zmusiło go do podjęcia takiej decyzji.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że w świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie, w dacie zawierania umowy agencyjnej strony nie obejmowały swym zamiarem, a więc i treścią umowy, ewentualnego kredytu hipotecznego. Umowa ta nie mogła zresztą obejmować swym celem umowy kredytu hipotecznego, a to z tego względu, że zleceniodawcami był tylko pozwany i jego matka, nie zaś jego ojciec A. K.. Ewentualne czynność podejmowane przez powoda w celu pozyskania kredytu hipotecznego przez A. K. były całkowicie pozbawione uzasadnienia.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że za taką tezą przemawia również to, iż pozwany uregulował całą należną powodowi opłatę w wysokości 4.000zł, liczoną jako 10% od kwoty udzielonych kredytów, zaś w następstwie tego powód zwrócił pozwanemu przekreślony weksel in blanco. Gdyby powód uznawał, że umowa ta wciąż wiąże strony, z pewnością jako osoba zawodowo trudniąca się pośrednictwem finansowym i należycie dbająca o swoje interesy, zatrzymałby weksel dla zabezpieczenia swych późniejszych interesów.

Rację ma także Sąd I instancji i w tym zakresie, że treść spornej umowy nie uzasadnia przyznania powodowi od pozwanego jakiejkolwiek kwoty z tytułu udzielonego mu kredytu hipotecznego.

Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, uzyskanie przez pozwanego i jego ojca kredytu hipotecznego w A. Bank nastąpiło nie za sprawą współpracy z powodem, lecz z pomocą P. K. (1).

Żadne działania podjęte przez powoda nie skutkowały zawarciem tej umowy. Jak wynika z zeznań świadka P. K. (1), świadek sam dokonał symulacji kredytowej i na podstawie własnego doświadczenia wytypował A. Bank oferujący najkorzystniejsze warunki kredytu dla pozwanego i jego ojca. Wobec powyższego nie ma znaczenia okoliczność, że również powód wytypował ten sam bank, jako ten,
w którym pozwany powinien ubiegać się o kredyt hipotecznych, tym bardziej, że zawarcie umowy kredytu nastąpiło w innym oddziale tego banku, niż tym wskazywanym przez powoda.

To wszystko z kolei prowadzi do wniosku, że nie została spełniona określona w § 1 umowy przesłanka „pozyskania przez powoda dla pozwanego kredytu pieniężnego/ pożyczki”, a zatem nie należy mu się opłata kancelaryjna liczona jako określony procent od kwoty udzielonego kredytu.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji , że przepis art. 761 § 1 k.c. nie daje podstawy do zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda prowizji. Przepis art. 761 § 1 k.c. reguluje podstawową zasadę dotyczącą zakresu umów, od których agentowi przysługuje prawo do prowizji. W każdym przypadku decydujące znaczenie ma fakt zawarcia umowy. Agent może żądać prowizji tylko wówczas, gdy osiągnięty zostanie wymierny efekt jego działań w postaci zawartej umowy. Powód nie zdołał wykazać, aby do zawarcia umowy kredytu hipotecznego doszło na skutek podejmowanych przez niego działań. W szczególności powód nie wykazał, aby podejmowane przez niego czynności miały tak zaawansowany stan, jak wynika to z zeznań I. C..

W tym stanie rzeczy zdaniem Sądu Okręgowego, brak jest podstaw do twierdzenia, że powód wykonał na rzecz pozwanego umowę pośrednictwa w zakresie czynności zmierzających do zawarci kredytu hipotecznego. Tym samym brak jest podstaw do żądania przez powoda od pozwanego prowizji z tego tytułu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 obciążając powoda kosztami zastępstwa strony pozwanej w postepowaniu apelacyjnym. Wysokość tych kosztów została ustalona w oparciu o § 13 ust.1pkt1 i § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu

( tekst jedn. Dz. U. z 2013r.poz. 461).