Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 maja 2015 roku w sprawie z powództwa M. McCarthy poprzednio O. przeciwko T. O. o zapłatę kwoty 37.244 zł, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od T. O. na rzecz M. McCarthy poprzednio O. kwotę 37.244 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od: kwoty 11.880 zł od dnia 4 lutego 2014 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 25.363,90 zł od dnia 5 lutego 2014 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4.280 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł pozwany, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego, tj.:

a)  art. 518 § § 1 pkt. 1 k.p.c. poprzez jego niezasadne zastosowanie do stosunku prawnego łączącego strony, podczas gdy z umowy aktu notarialnego z dnia 20.02.2012 roku zawartej pomiędzy stronami i małżonkami Ż. wprost wynika, że stosunek zobowiązaniowy pomiędzy M. McCarthy (poprzednio O.), T. O. i małżonkami Ż. stanowi świadczenie na rzecz osoby trzeciej – unormowanie w art. 393 k.c.;

b)  art. 393 k.c. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy umowa zawarta pomiędzy stronami była świadczeniem na rzecz osoby trzeciej, tj. Banku, w którym to stosunku M. McCarthy (poprzednio O.) występuje jako wierzycielka, a T. O. i małżonkowie Ż. jako dłużnicy, a co za tym idzie powódka nie może domagać się od pozwanego (dłużnika) zapłaty na swoją rzecz świadczenia należnego osobie trzeciej, tj. Bankowi;

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak swobodnej oceny dowodów przez Sąd I instancji, w postaci zeznań świadka A. Ż., w których wskazywał, iż M. McCarthy (poprzednio O.) dokonując spłaty zobowiązania pozwanego T. O. każdorazowo przekazywała środki finansowe na konto bankowe banku (...) S.A. stworzone specjalnie do obsługi kredytu, przy jednoczesnym braku odniesienia się w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd, co do wartości dowodowej w/w zeznań i ewentualnej przyczynie odmowy uznania ich za wiarygodne;

2.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego polegającą na bezpodstawnym przyjęciu, iż powódka uregulowała za pozwanego ciążące na nim zobowiązanie wynikające z kredytu udzielonego przez Bank (...) S.A. nr umowy (...) na łączną kwotę 37.244 zł, które to poszczególne raty każdorazowo miały być przekazywane na konto Banku (...) S.A. stworzone specjalnie do obsługi kredytu, podczas gdy część załączonych do pozwu, była dokonywana na konto J. Ż., nie odpowiadającemu numerowi konta do obsługi kredytu.

W oparciu o powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe, na podstawie którego dokonał istotnych do rozstrzygnięcia sprawy ustaleń. Ustalenia te Sąd Okręgowy w Łodzi uznaje za prawidłowe i przyjmuje za własne, czyniąc integralną częścią poniższych rozważań.

Na wstępie koniecznym jest odniesienie się do sformułowanych przez skarżącego zarzutów naruszenia przepisów postępowania, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia
w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Apelujący wśród zarzutów naruszenia prawa procesowego zakwestionował dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego oraz sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego. W pierwszej kolejności wskazać należy, że sprzeczność ustaleń sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego zachodzi wówczas, gdy istnieje dysharmonia pomiędzy treścią zebranego materiału a wnioskami, do jakich dochodzi sąd na podstawie tego materiału. Sprzeczność taka jest zaś wynikiem uchybień w zakresie oceny dowodów stanowiących konsekwencję naruszenia zasad oceny dowodów zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c.

Uchybienia w powyższym zakresie apelujący upatrywał w bezzasadnym ustaleniu w oparciu o zeznania świadka A. Ż., iż M. McCarthy (poprzednio O.) dokonując spłaty zobowiązania pozwanego T. O. każdorazowo przekazywała środki finansowe na konto bankowe banku (...) S.A. stworzonego specjalnie do obsługi kredytu przy jednoczesnym braku odniesienia się w uzasadnieniu orzeczenia co do wartości dowodowej w/w zeznań i ewentualnej przyczynie odmowy uznania ich za wiarygodne. Tymczasem prawidłowe postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad (logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości) lub przepisów, które sąd naruszył przy ocenie określonych dowodów (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05, lex nr 172176, z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, lex nr 174185). Takie zaś zarzuty w sprawie niniejszej nie zostały postawione. Pozwany nie wskazał bowiem jakie zasady zostały przez Sąd naruszone przy ocenie zeznań świadka A. Ż., a zatem nie wykazał, iż doszło do przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów w zakresie któregoś z powyżej wymienionych kryteriów. Zeznania świadka A. Ż. korespondowały przy tym z materiałem dowodowym przedmiotowej sprawy, dlatego też Sąd I instancji słusznie uznał je wiarygodne, czyniąc podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Podkreślenia również wymaga, że przepis art. 233 § 1 k.p.c. reguluje jedynie kwestię oceny wiarygodności i mocy dowodowej przeprowadzonych w sprawie dowodów, a nie poczynionych ustaleń faktycznych, czy wyprowadzonych z materiału dowodowego wniosków, bądź też ich brak.

Wbrew również stanowisku apelującego Sąd I instancji nie dokonał ustaleń sprzecznych z treścią zebranego materiału dowodowego. Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne znajdują pełne oparcie w przeprowadzonych dowodach w szczególności w postaci zeznań świadka A. Ż. oraz powódki, z których jednoznacznie wynika, iż powódka dokonała wpłat na rzecz Banku (...) S.A. z siedzibą we W. w łącznej kwocie 37.244 zł za pośrednictwem rachunku bankowego powiązanego z tym kredytem, a prowadzonego na rzecz A. Ż.. Podstawą ustaleń faktycznych w tym zakresie stanowiły także dowody z dokumentów w postaci rachunków bankowych powódki, zaświadczenie Banku (...) S.A. z siedzibą we W.. Oceny tej nie zmienia okoliczność podnoszona przez apelującego, iż część załączonych do pozwu rat była dokonywana na konto J. Ż., nie odpowiadającemu numerowi konta do obsługi kredytu. Z akt sprawy nie wynika bowiem, by małżonków Ż. oraz pozwaną łączyły inne relacje finansowe poza zobowiązaniem wynikającym z aktu notarialnego rep. A nr (...). Sąd Okręgowy nie stwierdza w tym zakresie żadnych uchybień. Pozwala to Sądowi Okręgowemu na przyjęcie ustaleń Sądu Rejonowego za własne.

Przechodząc do oceny zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 518 § 1 pkt. 1 k.c. oraz art. 393 k.c. wskazać należy, iż nie były one zasadne. Wskazane zarzuty zostały oparte na twierdzeniach, iż powódka dokonywała spłaty zobowiązania nie na rzecz Banku (osoby trzeciej), lecz na rzecz małżonków Ż.. Twierdzenia te zostały jednak obalone. Odnosząc się do kwestii naruszenia art. 518 § 1 pkt. 1 k.c. będącego podstawą prawną rozstrzygnięcia stwierdzić należy, że jego powołanie było konsekwencją ustalonego przez Sąd I instancji niewątpliwego stanu faktycznego. Na jego podstawie Sąd I instancji dokonał prawidłowej subsumcji podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Sąd I instancji przeanalizował ustalony stan faktyczny i odwołując się do judykatury, a także do literatury przedmiotu słusznie zauważył, że stosunek powstały w wyniku spłacenia przez powódkę długu, do którego pokrywania zobowiązał się pozwany stanowi klasyczny przykład subrogacji ustawowej, o której mowa w art. 518 k.c. Z prawidłowo zatem ustalonego w sprawie stanu faktycznego Sąd I instancji wyprowadził nie budzące wątpliwości wnioski, iż powódka stała się wierzycielką pozwanego w zakresie dokonanej przez nią spłaty. Kwestionując możliwość zastosowania niniejszego przepisu art. 518 k.c. apelujący w sposób bezskuteczny wskazywał, że przeciwko jego przyjęciu przemawia przepis art. 393 k.c., podnosząc, że umowa łącząca strony miała charakter umowy o świadczenie na rzecz osoby trzeciej. Tymczasem przepis ten w realiach niniejsze sprawy wbrew stanowisku apelującego nie ma zastosowania. Sąd meriti trafnie wskazał, że przepis ten reguluje ewentualne uprawnienia banku – osoby trzeciej względem dłużnika – pozwanego. Niemniej jednak bank nie wysuwał żadnych żądań wobec pozwanego. Tym samym przepis ten nie ma zastosowania. Odmienną argumentację w powyższym zakresie należało poczytać jako zwykłą polemikę ze stanowiskiem sądu nie mogącą odnieść skutku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).