Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 9 września 2015 roku Sąd Rejonowy w Kutnie oddalił powództwo Kancelarii (...) Spółki Akcyjnej w K. skierowane przeciwko K. R. o zapłatę kwoty 590 złotych.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 czerwca 2014 roku pomiędzy powodem Kancelarią (...) S.A. w K. (...) Spółka z o.o. w W. została zawarta umowa przelewu wierzytelności, w wyniku której powód nabył wierzytelności przysługujące (...) Spółka z o.o. w W.. Zgodnie z treścią umowy wykaz wierzytelności stanowi załącznik nr 1 do umowy i jest jej integralną częścią. W załączniku nr 1 wskazany jest na liście jako dłużnik nowego wierzyciela K. R..

Pismem z dnia 6 czerwca 2014 roku powód poinformował pozwanego o zmianie dotychczasowego wierzyciela, wskazując, iż na podstawie umowy cesji wierzytelności wierzytelność z tytułu umowy pożyczki zawartej przez (...) Spółka z o.o. w W. z pozwanym w dniu 26 marca 2014 roku została przelana na rzecz Kancelarii (...) S.A. w K..

W zawiadomieniu powód wskazał stan zadłużenia pozwanego na dzień 6 czerwca 2014 roku w wysokości 590 złotych.

Na rozprawie w dniu 6 lipca 2015 roku Sąd wezwał pełnomocnika powoda do złożenia w dwóch egzemplarzach załącznika nr 5 do pozwu w postaci dowodu przelewu na konto bankowe poprzedniego wierzyciela kwoty 0,01 zł w terminie 7 dni pod rygorem z art. 233 § 2 k.p.c.

W zakreślonym terminie powód nie złożył dowodu wpłaty.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za nieudowodnione i podlegające oddaleniu.

Wskazał, że powód nie udowodnił swojego żądania. Załączył do pozwu wydruk ramowej umowy, zawartej pomiędzy stronami, jednakże umowa ta nie zawiera podpisu pozwanego. Wskazał, że załącza do pozwu potwierdzenia dokonania przez pozwanego przelewu na konto bankowe (...) Spółka z o.o. w W. kwoty 0,01 zł tytułem opłaty rejestracyjnej od umowy. Dokument ten nie został jednak załączony do pozwu. W związku z tym, mając na uwadze doniosłość skutków prawnych, które strona powodowa wywodziła w tego dokumentu, Sąd Rejonowy wezwał stronę do złożenia tego dokumentu, pod rygorem z art. 233 § 2 k.p.c. Zobowiązanie to nie zostało wykonane ani w terminie zakreślonym postanowieniem z dnia 6 lipca 2015r., ani w ogóle przed zamknięciem rozprawy.

W tym stanie rzeczy nie można było przyjąć za udowodnione, że zostało złożone przez pozwanego oświadczenie woli o przystąpieniu do umowy.

Jak wskazuje się w orzecznictwie oceniając, jakie skutki nadać odmowie przedstawienia dowodu, sąd powinien uwzględnić przyczyny takiego postępowania strony, w tym szczególną uciążliwość związaną z przeprowadzeniem dowodu.

Z tej przyczyny powództwo zostało przez Sąd Rejonowy oddalone.

Wobec wystąpienia przesłanek określonych w przepisie art. 339 k.p.c., Sąd Rejonowy wydał wyrok zaoczny.

Apelację od wskazanego wyroku zaocznego złożyła strona powodowa, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi powód zarzucił:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

- art. 10 ust. 1 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 roku w sprawie umów o kredyt konsumencki poprzez niezasadne przyjęcie, iż umowa o kredyt konsumencki może być zawarta wyłącznie w formie pisemnej lub w formie przewidzianej w art. 7 ustawy Prawo Bankowe;

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a) art. 232 k.p.c. poprzez niezasadne przyjęcie, iż powód nie przedstawił dowodów potwierdzających zasadność roszczenia

b) art. 339 § 2 k.p.c. poprzez niezasadne oddalenie powództwa wyrokiem zaocznym w całości w sytuacji, gdy zasada powództwa nie budzi jakichkolwiek wątpliwości.

Przy tak sformułowanych zarzutach skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 590 złotych wraz z odsetkami w wysokości ustawowej liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego, według norm prawem przewidzianych za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Mając na uwadze, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd drugiej instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego, to stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku zostaje ograniczone jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że na powodzie, jako podmiocie inicjującym postępowanie cywilne, ciąży obowiązek przedstawienia podstawy faktycznej dochodzonych roszczeń (187 § 1 pkt 2 k.p.c.) oraz dowodów na jej poparcie (art. 232 k.p.c.).

Zaniechania na tej płaszczyźnie mogą prowadzić do stwierdzenia nieudowodnienia podnoszonych roszczeń i oddalenia powództwa, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że zaproponowany przez pozwanego i przedstawiony w toku postępowania materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie roszczenia powoda za udowodnione. Sąd Okręgowy w pełni podziela w tym zakresie ocenę dokonaną przez Sąd Rejonowy i wywód poczyniony dla jej uzasadnienia, przyjmując je za własne. W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba jego ponownego przytaczania.

Wbrew zarzutom skarżącego, nie ma podstaw dla uznania, by Sąd pierwszej instancji naruszył wymieniony w apelacji przepis art. 339 § 2 k.p.c..

Niewątpliwie zachodziły w niniejszej sprawie podstawy do wydania wyroku zaocznego, gdyż spełnione zostały przesłanki wskazane w art. 339 § 1 k.p.c. (pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę), a równocześnie nie zaszła żadna z okoliczności wymienionych w art. 340 § 1 k.p.c. (pozwany nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności, nie składał też w sprawie ustnych ani pisemnych wyjaśnień). Sąd pierwszej instancji rozstrzygnął sprawę wydając wyrok zaoczny, a zatem nie naruszył żadnego z wymienionych przepisów.

Z treści apelacji wynika, że zarzucanego w apelacji naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. powód upatruje w tym, że pomimo zaistnienia przesłanek do wydania wyroku zaocznego, Sąd oddalił powództwo.

Zarzut ten jest całkowicie chybiony.

Skarżący pomija bowiem w swym wywodzie fakt, że domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda nie obowiązuje, jeżeli budzą one uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Z brzmienia przepisu wynika, że chodzi tu o kwalifikowaną postać wątpliwości, a mianowicie muszą być one uzasadnione. Te uzasadnione wątpliwości mogą powstać, np. gdy podane w pozwie okoliczności stają w sprzeczności z faktami powszechnie znanymi (art. 228 § 1 k.p.c.) lub faktami znanymi sądowi urzędowo (art. 228 § 2 k.p.c.).

Uzasadnione wątpliwości mogą też powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie do stanu faktycznego sprawy są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. Taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie. Same bowiem twierdzenia powoda, wobec braku dokumentów je potwierdzających, nie pozwalały na przyjęcie, że po stronie powodowej występuje legitymacja procesowa czynna.

W wypadku zaistnienia uzasadnionych wątpliwości lub stwierdzenia, że okoliczności faktyczne przytoczone w pozwie zmierzają do obejścia prawa, sąd powinien przeprowadzić postępowanie dowodowe, o ile powód zgłosił dowody (art. 232 i 6 k.c.). Jeżeli powód dowodów nie zgłosił, sąd oddala powództwo. W realiach przedmiotowej sprawy powód nie wykazał inicjatywy dowodowej zmierzającej do wykazania swojej legitymacji czynnej i idąc dalej wysokości ewentualnie przysługującego mu roszczenia.

W obecnie obowiązującym stanie prawnym to strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzenia w celu uzupełnienia bądź wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy /patrz wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/6 – 7/76/.

Nie naruszył wreszcie Sąd Rejonowy przepisu art. 10 ust. 1 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 roku w sprawie umów o kredyt konsumencki poprzez niezasadne przyjęcie, iż umowa o kredyt konsumencki może być zawarta wyłącznie w formie pisemnej lub w formie przewidzianej w art. 7 ustawy Prawo Bankowe. Wbrew bowiem treści tego zarzutu Sąd Rejonowy w żadnym fragmencie swych rozważań nie wyraził poglądu, że umowa o kredyt konsumencki może być zawarta wyłącznie w formie pisemnej lub w formie przewidzianej w art. 7 ustawy Prawo Bankowe.

Kierując się przedstawioną argumentacją, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.