Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2015 roku

Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Andrzejewska

Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Trzeciak

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2015 roku w Ostrołęce

na rozprawie sprawy z powództwa

(...) Spółka z o.o. we W. ( nr KRS (...) )

przeciwko

R. M. ( nr NIP (...) )

o zapłatę 29.721,54 zł

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego R. M. na rzecz powoda (...) Spółka z o.o. we W. kwotę 29.721,54 zł (dwadzieścia dziewięć tysięcy siedemset dwadzieścia jeden złotych pięćdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami od dnia 15.08.2014 roku do dnia zapłaty;

2.  tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.806,00 zł, w tym kwotę 2.400,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

SSR Anna Andrzejewska

Sygn. akt V GC 186/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego R. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą FHU (...) z siedzibą w W. kwoty 29.721,54 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 15.08.2014 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że powód w dniu 19.08.2014 roku zawarł z P. M. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) (pierwotnym wierzycielem - cedentem) umowę powierniczego przelewu wierzytelności, na mocy której nabył wierzytelność przysługującą cedentowi wobec pozwanego. Wyjaśnił, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z prawidłowo wykonanej umowy w przedmiocie wykonania okien, stwierdzonej między innymi fakturą VAT nr (...) z 14.08.2014 roku na kwotę 29.721,54 złotych z terminem płatności do 14.08.2014 roku. Od należności wynikającej z powyższej faktury powód domagał się odsetek ustawowych naliczanych od dnia następnego po dniu wymagalności płatności faktury. Pismem z dnia 19.08.2014 roku cedent zawiadomił pozwanego o powierniczym przelewie wierzytelności na rzecz powoda. Pomimo wezwania pozwanego do dobrowolnej zapłaty żądanej kwoty pozwany nie uregulował należności głównej wraz z odsetkami za opóźnienie.

Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1466854/14 z dnia 23.10.2014 roku orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 9).

Wobec skutecznego wniesienia przez pozwanego sprzeciwu od powyższego nakazu zapłaty postanowieniem z dnia 05.12.2014 roku referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Ostrołęce (k. 39).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty i w odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że podstawę roszczenia powoda stanowi umowa sprzedaży okien PCV na kwotę 29.721,54 złotych, którą zawarł z (...) P. M.. Twierdził, że umowa nie została wykonana prawidłowo, gdyż (...) nie wywiązał się z zobowiązania. Nie wydał mu bowiem całości towaru objętego zamówieniami - dostarczył mu jedynie część zamówienia stanowiącego przedmiot umowy, tj. E. kolor złoty dąb - 16 szt. Podał, że chciał odebrać resztę zamówionego towaru (tj. zamówienie nr (...) na kwotę 3.204,15 złotych brutto oraz zamówienie (...) na kwotę 1.248,45 złotych) w siedzibie firmy (...), ale spotkał się ze zdecydowaną odmową ze strony cedenta P. M.. Z tego względu w dniu 03.09.2014 roku wysłał na adres poczty elektronicznej (...) e-mail w przedmiocie rezygnacji ze wskazanych wyżej zamówień i wezwał do wystawienia faktury korygującej. Twierdził, że dokonał skutecznej rezygnacji z zamówień w firmie (...), przy czym jego rezygnacja nie mogła być szczegółowa, gdyż pozbawiony był możliwości weryfikacji dokumentów technicznych okien z uwagi na ich brak. Nie mógł też wszcząć procedury reklamacyjnej u producenta, gdyż nie otrzymał dokumentów gwarancyjnych. Przywołując przepis art. 560 kc twierdził, że jako kupujący miał prawo żądać odstąpienia od umowy ze sprzedawcą (cedentem). Dodał, że towar, który pozwany otrzymał i znajduje się u niego posiada liczne fizyczne wady fabryczne, które uznał za wady istotne oraz braki w dokumentacji, które dyskwalifikują go jako towar zdatny do obrotu gospodarczego zgodnie ze swoim przeznaczeniem. W dniu przekazania części towaru nie została załączona żadna dokumentacja techniczna i wstępują braki odnośnie dokumentów gwarancyjnych, a pozwanemu dopiero w późniejszym terminie udało się otrzymać w/w dokumenty, które jednak nie odpowiadają specyfikacji technicznej okien, które otrzymał pozwany. Ponadto wady fizyczne towaru będącego w posiadaniu pozwanego spowodowały rezygnację kontrahentów pozwanego z zakupu i montażu przedmiotowych okien. Dodał, że dokonał zwrotu swoim klientom zaliczki na zakup umówionej stolarki. Zdaniem pozwanego wady towaru, tj. nieprecyzyjne zgrzewy na łączeniach, porysowany profil pod folią ochronną na każdym oknie, niestaranne wykonanie łączenia profilu okien , powstały na skutek wadliwego procesu produkcji u producenta, jak również rodzą wątpliwości czy w odniesieniu do przedmiotowego towaru odbyła się jakakolwiek kontrola jakości. Jako „podejrzane” ocenił fakt dokonania przelewu powierniczego przez (...) na rzecz powoda, gdyż przelewu dokonano w dniu 19.08.2014 roku, gdy uprzednio pierwotny wierzyciel odmawiał pozwanemu wydania towaru i nie odpowiadał na liczne pytania i wątpliwości pozwanego dotyczące zamówień.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie znalazł zastosowanie art. 505 ³⁷§ 1 kpc w brzmieniu obowiązującym od dnia 7 lipca 2013 roku - wyrażający zasadę pełnej kontynuacji postępowania po przekazaniu sprawy przez e-sąd - zgodnie z którym po przekazaniu sprawy w przypadkach wskazanych w art. 505 ³³§ 1 kpc, art. 505 ³⁴ § 1 kpc, art. 505 ³⁶ § 1 kpc przewodniczący wzywa powoda do wykazania umocowania zgodnie z art. 68 zdanie pierwsze kpc oraz dołączenia pełnomocnictwa zgodnie z art. 89 § 1 zdanie pierwsze i drugie kpc, a po przekazaniu sprawy na podstawie art. 505 ³³ § 1 kpc oraz art. 505 ³⁴ § 1 kpc dodatkowo do uiszczenia opłaty uzupełniającej od pozwu - w terminie dwutygodniowym od daty doręczenia wezwania pod rygorem umorzenia postępowania. W razie nieusunięcia powyższych braków pozwu sąd umarza postępowanie.

Zgodnie z art. 505 ³⁷§ 3 kpc jeżeli powód uzupełni pozew zgodnie z wymogami § 1, przewodniczący wzywa pozwanego do uzupełnienia sprzeciwu w sposób odpowiedni dla postępowania, w którym sprawa będzie rozpoznana - w terminie dwutygodniowym od daty doręczenia wezwania. Oznacza to, że sprzeciw skierowany do e-sądu jest wiążący w postępowaniu przed sądem orzekającym aktualnie w niniejszej sprawie. To samo odnosi się do załączonych do tego sprzeciwu dokumentów. W tych okolicznościach niezałączenie przez pozwanego w uzupełnieniu sprzeciwu załączników pierwotnie złożonych do e-sądu nie wiąże się dla pozwanego z negatywnymi skutkami procesowymi.

W niniejszej sprawie bezsporne pozostawało, że pozwany R. M. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W. (jako kupujący) zawarł z P. M. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) P. M. (jako sprzedawca) umowę sprzedaży, którą objęte były 43 okna: 1) typ A. (...) - 11 szt. (WZ nr (...) - k. 65-66); 2) typ E. biały u,cz. kolor biały (...)- 9 szt. (WZ nr (...) - k. 63-64); 3) typ (...) S. (...), kolor (...) orzech - 5 szt. (WZ nr (...) –k. 67); 4) typ E. biały u,cz. kolor D. (...) - 16 szt. (WZ nr (...) – k. 68-70); 5) typ (...), kolor biały - 2 szt. (WZ nr (...) - k. 71).

Z tytułu powyższej umowy P. M. 14.08.2014 roku wystawił fakturę VAT nr (...) z na łączną kwotę 29.721,54 zł (k. 73). Wierzytelność objęta tą fakturą przeniesiona została na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. mocą umowy powierniczego przelewu wierzytelności z dnia 19.08.2014 roku (k. 58-59). Pozwany nie zakwestionował powyższych okoliczności, w tym faktu, ważności ani też skuteczności zawarcia umowy przelewu wierzytelności (art. 509 kc). Jakkolwiek pozwany postawił w wątpliwość powody dokonania przez pierwotnego wierzyciela powierniczego przelewu wierzytelności wynikającej z powyżej umowy sprzedaży (a w szczególności wynikającej z faktury VAT nr (...)) na rzecz powoda w niniejszej sprawie, to jednak skuteczności umowy przelewu wierzytelności z dnia 19.08.2014 roku nie zakwestionował. W tej sytuacji, stosownie do treści art. 230 kpc, Sąd uznał powyższe okoliczności za przyznane.

W sprawie mamy do czynienia z umową kupna - sprzedaży. Zgodnie z art. 535 § 1 kc przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Nie budzi wątpliwości, że strony analizowanej umowy były przedsiębiorcami, a zawarta przez nie umowa sprzedaży była tzw. sprzedażą handlową.

Stosownie do przywołanego przepisu przeniesienie przez sprzedawcę na kupującego własności rzeczy wymienionych w wspornej fakturze VAT nr (...) i ich wydanie, skutkuje powstaniem po stronie kupującego zobowiązania do ich odebrania i zapłaty sprzedawcy ceny.

W okolicznościach niniejszej sprawy, dla ustalenia obowiązku pozwanego do zapłaty ceny wskazanej w spornej fakturze stanowiącej przedmiot żądania pozwu niezbędne było w pierwszej kolejności ustalenie czy okna objęte fakturą VAT nr (...) zostały wydane pozwanemu przez sprzedawcę.

Zaoferowany przez stronę powodową materiał dowodowy wykazał, że pierwotny wierzyciel (P. M. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą(...)) wydał pozwanemu wszystkie okna objęte zamówieniem pozwanego i sporną fakturą. Fakt ten potwierdziły zapisy faktury z dnia 14.08.2014 roku na której widnieje podpis świadka M. M., która będąc żoną pozwanego – jak wynika z jej zeznań - czynnie uczestniczy w prowadzeniu działalności gospodarczej pozwanego. Świadkowie P. M. i M. K. (1) zgodnie zeznali, że wszystkie okna zostały dostarczone pozwanemu i mu wydane, jak również, że została dokonana kontrola jakości tych okien przez stronę pozwaną, a R. M. osobiście te okna odebrał. Powyższe znalazło potwierdzenie pośrednio w zeznaniach M. M., która zeznała, że w praktyce często dokonuje zakupu okien i zwykle jest tak, że towar przyjeżdża, a oni go odbierają i sprawdzają, czy nie ma zadrapań, co czynią zawsze przy odbiorze. Świadek M. M. przyznała przy tym, że podpisała sporną fakturę. Sąd nie miał powodów, by odmówić wiarygodności wymienionym wyżej świadkom, skoro ich zeznania są spójne i potwierdzają się wzajemnie.

W tych okolicznościach na pozwanego przerzucony został ciężar udowodnienia, że nie wszystkie okna z 43 sztuk objętych sporną fakturą zostały mu wydane. W tym zakresie pozwany powinien precyzyjnie wskazać, konkretnie które z tych okien nie zostały mu wydane, a następnie udowodnić swoje twierdzenia o ich niewydaniu. Analiza pism procesowych pozwanego pozwala na ustalenie, że według pozwanego wydano mu 11 okien typu A. (...) i (niedoprecyzowana ilościowo) część zamówienia dotyczącego 16 okien typu E. biały u,cz. kolor D. (...). Wnioskować z tego należy, że według pozwanego nie zostały mu dostarczone i wydane okna typu E. biały u,cz. kolor biały (...) (9 szt), typu (...), kolor (...) orzech (5 szt) i typu (...), kolor biały (2 szt). Powyższe potwierdził też świadek M. M.. Niemniej powyższe twierdzenia pozostają w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Z pisma pozwanego z dnia 23.10.2014 roku (k. 14) wynika bowiem, że pozwany wezwał pierwotnego wierzyciela do odbioru towaru znajdującego się w siedzibie firmy pozwanego w W. w związku z „rezygnacją złożoną drogą elektroniczną” (k. 13), który to towar obejmował okna typu E. biały u,cz. kolor biały (...) (9 szt) i typu (...), kolor (...) orzech (5 szt). Skoro wymienione okna znajdowały się w siedzibie pozwanego (o czym świadczy fakt wezwania sprzedawcy do ich odbioru), to znaczy, że musiały być mu uprzednio wydane i przez pozwanego odebrane. W tych okolicznościach same tylko twierdzenia M. M. o niewydaniu pozwanemu pozostałych wymienionych wyżej okien nie były wystarczające, by uznać za wiarygodne twierdzenia pozwanego w omawianym zakresie. Nie bez znaczenia pozostaje tu okoliczność, że świadek M. M. jest żoną pozwanego, a nadto osobiście prowadzi działalność gospodarczą męża, więc jest żywo zainteresowana wynikiem postępowania w niniejszej sprawie.

Rozkład ciężaru dowodu w świetle art. 232 kpc nie może być rozumiany w ten sposób, że ciężar dowodu zawsze spoczywa na powodzie. W razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywać musi ciężar udowodnienia faktów uzasadniających oddalenie powództwa. Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 czerwca 2013 roku w sprawie II PK 304/12 (Lex nr 1341274), który należało podzielić. W procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 kc i art. 232 kpc). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Istota ciężaru dowodu sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia.

Wobec ustalenia, że wszystkie 43 okna objęte sporną fakturą zostały wydane pozwanemu wyjaśnienia wymagało, czy wydany pozwanemu towar miał wady na które wskazywał pozwany. Zgodnie bowiem z treścią art. 556 § 1 kc (w brzmieniu obowiązującym przed 25 grudnia 2014 roku) sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne). Zgodnie z art. 559 kc (w brzmieniu obowiązującym przed 25 grudnia 2014 roku) sprzedawca nie jest odpowiedzialny z tytułu rękojmi za wady fizyczne, które powstały po przejściu niebezpieczeństwa na kupującego, chyba że wady wynikły z przyczyny tkwiącej już poprzednio w rzeczy sprzedanej. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 grudnia 2014 roku w sprawie III CSK 56/14 (Lex nr 1710364) artykuł 559 kc nie zezwala na stworzenie ogólnej reguły rozkładu ciężaru dowodu w odniesieniu do chwili powstania wad rzeczy i konieczne jest uwzględnienie każdorazowo okoliczności konkretnej sprawy. W niniejszej sprawie istotne jest, że opisane przez pozwanego wady okien – według twierdzeń pozwanego - nie zostały ujawnione po wydaniu towaru stronie pozwanej, lecz ujawniły się - jak zeznała M. M. – w momencie ich montażu u klienta pozwanego i po zdjęciu taśm ochronnych z profili. Strona powodowa nie miała zatem żadnego wpływu na sposób wykonania umowy między stroną pozwaną i odbiorcą towaru, tj. klientem pozwanego. W tych okolicznościach, zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu, to na stronie pozwanej spoczywał obowiązek wykazania, że zakupione u strony powodowej okna miały już wówczas ujawnione później wady, skoro na takie twierdzenie powoływała się strona pozwana, kwestionując w ten sposób zasadność roszczenia strony powodowej. Powyższemu obowiązkowi dowodowemu strona pozwana nie sprostała. W szczególności nie potwierdziły stanowiska pozwanego w omawianym zakresie zeznania świadków M. K. (2) – do zeznań której należy podchodzić z dużą ostrożnością z uwagi na prezentowane podczas przesłuchania w dniu 20 listopada 2015 roku jej nieukrywane żywe zainteresowanie wynikiem niniejszego postępowania analizowane przez pryzmat pozostałego zaoferowanego przez pozwanego materiału dowodowego, jak zdjęcia (k. 75-82), czy pisma kierowane do pozwanego z dnia 23.10.2014 roku (k. 14), 02.02.2015 roku (k. 72). Zauważyć należy, że pierwsze z wymienionych pism nie precyzowało o jakie liczne wady w istocie chodzi, zaś drugie dotyczyło jedynie 11 okien typu A. (...), które uwidocznione zostały na zdjęciach wykonanych – według twierdzeń powoda (k. 93) –przez cedenta w lutym 2015 roku. Wiarygodności zeznaniom M. M. nie dodały przy tym zeznania świadka strony pozwanej T. T., który kategorycznie zaprzeczył aby składał u pozwanego zamówienie na zamontowanie w jego mieszkaniu okien których dotyczyło postępowanie w niniejszej sprawie. Świadek ten konsekwentnie twierdził, że pozwany miał zamontować w jego mieszkaniu okna na poddaszu w konkretnej k.firmie o niestandardowych rozmiarach. Nie znał firmy (...). Tymczasem według zeznań M. M. T. T. zamówił w firmie pozwanego dziewięć okien właśnie od(...) w kolorze białym i były to zwykłe okna, które po zamontowaniu okazały się wadliwe. Wobec sprzeczności z zeznaniami świadka T. T., zeznania M. M. w opisanym wyżej zakresie nie zasługiwały na wiarę. Sąd nie miał natomiast powodów, by odmówić wiarygodności zeznaniom świadka T. T., któremu nie można zarzucić stronniczości. Świadek ten był klientem pozwanego i w sposób zdecydowany i nie budzący wątpliwości opisał przedmiot zamówienia. Ponadto z wiarygodnych – jak wykazano wyżej – zeznań świadków P. M. i M. K. (1) wynika, że po dostarczeniu wszystkich zamówionych okien pozwanemu dokonana była kontrola ich jakości – od razu przy odbiorze, co przyznała też pośrednio M. M. zeznając, że jak towar przyjeżdża, to zawsze przy odbiorze sprawdzają, czy nie ma zadrapań. Powyższego nie zmienia fakt przyznania przez powoda, że opisane wyżej 11 okien miało wady, skoro powód wykazał, że wady te powstały już po przejściu niebezpieczeństwa na nabywcę (pozwanego) o którym mowa w art. 548 kc.

Gdyby nawet przyjąć (co jednak w niniejszej sprawie nie zostało wykazane), że wskazane przez pozwanego wady wskazanych wyżej 11 okien w postaci nieprecyzyjnych zgrzewów na łączeniach, porysowanego profilu pod folią ochronną na każdym oknie, łączeniach na profilu łączonych niestarannie i w sposób widoczny (k. 72) powstały przed wydaniem rzeczy pozwanemu i z przyczyn tkwiących poprzednio w rzeczy sprzedanej, to istotne znaczenie ma wówczas treść art. 563 §2 kc (w brzmieniu obowiązującym przed 25 grudnia 2014 roku) zgodnie z którym jednakże przy sprzedaży między osobami prowadzącymi działalność gospodarczą utrata uprawnień z tytułu rękojmi następuje, jeżeli kupujący nie zbadał rzeczy w czasie i w sposób przyjęty przy rzeczach tego rodzaju i nie zawiadomił niezwłocznie sprzedawcy o dostrzeżonej wadzie, a w wypadku gdy wada wyszła na jaw dopiero później - jeżeli nie zawiadomił sprzedawcy niezwłocznie po jej wykryciu. Zasadnicze znaczenie ma więc data w której pozwany winien był zbadać przedmiotowe okna i data w której zawiadomił sprzedawcę o wadzie, przy czym owo zawiadomienie musi być dokonane niezwłocznie. Za takie nie może być natomiast uznane zawiadomienie po upływie siedmiu miesięcy od odebrania okien, co skutkuje utratą uprawnień z tytułu rękojmi.

Pozwany zarzucił również powodowi, że pierwotny wierzyciel nie załączył do dostarczonych mu okien dokumentacji technicznej. Zgodnie z art. 546 § 1 zdanie pierwsze kc (w brzmieniu obowiązującym przed 25 grudnia 2014 roku) sprzedawca obowiązany jest udzielić kupującemu potrzebnych wyjaśnień o stosunkach prawnych i faktycznych dotyczących rzeczy sprzedanej oraz wydać posiadane przez siebie dokumenty, które jej dotyczą. Nie budzi wątpliwości, że jest to samoistny obowiązek sprzedawcy z umowy wzajemnej, który powinien wypełnić. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 25 kwietnia 2013 roku w sprawie I ACa 176/13 (Lex nr 1378847) strona, która kupiła rzecz obciążoną wadami, może dochodzić roszczeń opartych na reżimie odpowiedzialności z tytułu rękojmi, gwarancji lub odszkodowawczym: kontraktowym lub deliktowym. Różnice w regułach odpowiedzialności i trybie dochodzenia roszczeń na podstawie rękojmi i na zasadach ogólnych są istotne i jest rzeczą strony uprawnionej rozważenie określonych zalet i wad każdego z ww. reżimów odpowiedzialności. Pojęciu "wydanie rzeczy" w rozumieniu art. 535 k.c. odpowiada stan opisany w art. 384 k.c. Stosownie do treści tego przepisu przeniesienie posiadania następuje przez wydanie rzeczy, natomiast wydanie dokumentów, które umożliwiają rozporządzanie rzeczą, jak również wydanie środków, które dają faktyczną władzę nad rzeczą, jest jednoznaczne z wydaniem samej rzeczy. Przy wydaniu przedmiotu sprzedaży chodzi o umożliwienie kupującemu uzyskania bezpośredniego władztwa nad rzeczą. Niewywiązanie się przez sprzedawcę z obowiązków, o których mowa w przepisie art. 546 k.c., jest nienależytym wykonaniem zobowiązania i może skutkować odpowiedzialnością, o której mowa w art. 471 k.c., a niekiedy może wyczerpywać znamiona uzasadniające powstanie odpowiedzialności w trybie art. 415 k.c. Należy wobec tego dalej przyjąć, iż niewykonanie tego rodzaju obowiązku wynikającego dla sprzedawcy z umowy sprzedaży rzeczy stanowi także przesłankę do odstąpienia od umowy na podstawie art. 491 § 1 k.c., który to przepis znajduje zastosowanie właśnie w razie zwłoki jednej ze stron w wykonaniu zobowiązania z umowy wzajemnej. Pozwany przyznał, że w terminie późniejszym otrzymał powyższe dokumenty, dodając, że nie odpowiadały one jednak specyfikacji technicznej okien otrzymanych przez pozwanego. Okoliczności tych pozwany jednak w żaden sposób nie wykazał.

Z twierdzeń strony pozwanej wynika, że żądaniu powoda w niniejszej sprawie przeciwstawiła swoje roszczenia oparte na reżimie odpowiedzialności z tytułu rękojmi. Nie budzi wątpliwości, że jedynie wystąpienie wad rzeczy sprzedanej uzasadnia skorzystanie z uprawnień przysługujących kupującemu z tego tytułu. Zgodnie z art. 560 § 1 kc (w brzmieniu obowiązującym przed 25 grudnia 2014 roku) jeżeli rzecz sprzedana ma wady, kupujący może od umowy odstąpić albo żądać obniżenia ceny. Jednakże kupujący nie może od umowy odstąpić, jeżeli sprzedawca niezwłocznie wymieni rzecz wadliwą na rzecz wolną od wad albo niezwłocznie wady usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona przez sprzedawcę lub naprawiana, chyba że wady są nieistotne.

Pozwany podnosił, że pismem z dnia 03.09.2014 roku skutecznie zrezygnował z zamówień w firmie (...) (k. 11-12). Z treści tego pisma wynika, że owa „rezygnacja” dotyczyła jedynie dwóch zamówień (k. 13), przy czym okna objęte zamówieniami znajdowały się w posiadaniu pozwanego o czym świadczy treść pisma z dnia 23.10.2014 roku wzywająca do odbioru okien objętych tymi właśnie zamówieniami (k. 14). Niezależnie od powyższego zauważyć dodatkowo należy, że omawiana „rezygnacja - anulowanie zamówienia” przesłana została pierwotnemu wierzycielowi już po odebraniu przez pozwanego zawiadomienia o przelewie wierzytelności. Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazuje bowiem, że w dniu 19.08.2014 roku pierwotny wierzyciel i powód zawarli umowę powierniczego przelewu wierzytelności wynikającej z faktury VAT (...) (k. 58) i w tym samym dniu sporządzono zawiadomienie pozwanego o przelewie wierzytelności (k. 59). Pismem z dnia 25.08.2014 roku powód poinformował pozwanego o przelewie wierzytelności i wezwał pozwanego do zapłaty kwoty wynikającej z w/w faktury stanowiącej przedmiot żądania pozwu w niniejszej sprawie, które w tym samym dniu nadane zostało u operatora pocztowego (k. 60-62). Z tą chwilą nadania przesyłki powstało domniemanie faktyczne, że przesyłka została doręczona. Domniemanie to nie zostało obalone, biorąc pod uwagę zasadę rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 kc). Nie budzi przy tym wątpliwości, że powód był nadawcą przesyłki, a adresatem pozwany. Powyższa okoliczność jest o tyle istotna, że wierzycielem pozwanego – od chwili uzyskania przez pozwanego wiedzy o przelewie wierzytelności – był nie P. M., ale (...) Sp. z o.o. we W.. Mając na uwadze czas niezbędny do dokonania doręczenia przyjąć należy, że pozwany powziął wiadomość o przelewie wierzytelności dniu 01.09.2014 roku (przyjmując 7-dniowy termin niezbędny na doręczenie przesyłki z W.). Pozwany nie zakwestionował ważności umowy przelewu wierzytelności. Zgodnie z treścią art. 513 § 1 kc dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Tymczasem dopiero w dniu 03.09.2014 roku wystosował i to do pierwotnego wierzyciela drogą elektroniczną pismo zatytułowane „anulowanie zamówienia” (k. 13). Mając na uwadze twierdzenia pozwanego pismo to należy zinterpretować raczej jako jego oświadczenie o odstąpieniu od umowy, które jednak – nawet gdyby było skierowane do właściwego wierzyciela – i tak okazałoby się nieskuteczne wobec niezachowania przesłanek z art. 560 § 1 kc.

W niniejszej sprawie obowiązkiem pozwanego domagającego się oddalenia powództwa było wykazanie, że obowiązek zapłaty powodowi kwoty dochodzonej pozwem nie istnieje. Pozwany jednak temu obowiązkowi nie sprostał. Zaoferowane przez pozwanego dowody okazały się niewystarczające dla wykazania jego twierdzeń.

Sąd nie ma ani obowiązku, ani też możliwości wyręczania stron w wyjaśnianiu treści łączących je stosunków. Przeprowadzenie dowodu nie wskazanego przez strony nie jest obowiązkiem, a jedynie uprawnieniem sądu (art. 232 zdanie drugie kpc). Korzystanie przez Sąd z uprawnienia dopuszczenia dowodu z urzędu może mieć miejsce jedynie na zasadzie wyjątku, np. gdy przeprowadzone już dowody w sposób oczywisty wskazują na konieczność dopuszczenia dowodu z urzędu jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 12 maja 2011 roku w sprawie III CSK 238/10 (Lex nr 964473). Z kolei zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy m.in. w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 19 maja 2000 r., III CZP 4/00 (OSNC 2000, Nr 11, poz. 195) oraz w wyroku z dnia 4 stycznia 2007 r., V CSK 377 (OSP 2008, nr 1, poz. 8), uznać trzeba, że sąd powinien podjąć z urzędu inicjatywę dowodową wyłącznie w szczególnych przypadkach, do których m.in. zalicza się sytuacje, gdy stronie działającej bez adwokata lub radcy prawnego grozi naruszenie interesu podlegającego szczególnej ochronie, wobec niepodjęcia przez nią właściwych czynności, mimo stosownych pouczeń sądu. Przepisy zobowiązujące strony do wskazywania twierdzeń i dowodów mają szczególne znaczenie w sprawach pomiędzy przedsiębiorcami, tj. z udziałem podmiotów profesjonalnych. Z zasady działanie sądu z urzędu nie dotyczy więc przedsiębiorcy, którego profesjonalizm powinien obejmować także sferę funkcjonowania w obrocie prawnym. Wszelkie zaniechania w zakresie inicjatywy dowodowej ocenione być zatem muszą jako zawinione przez stronę i to także wtedy gdy pominięte fakty i dowody mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy. Takie trafne stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 13 października 2009 roku w sprawie V ACa 377/09 (Lex nr 574510) i Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w wyroku z dnia 6 listopada 2013 roku w sprawie VIII Ga 37/13 (Lex nr 1719560).

W związku z powyższym Sąd uznał, że pozwany nie sprostał ciężarowi dowodu i nie wykazał, że uwolnił się od obowiązku zapłaty ceny za wydane mu okna objęte fakturą nr (...) z dnia 14.08.2014 roku. W konsekwencji uznać należało, że pozwany nie zanegował skutecznie roszczenia powoda o zapłatę w niniejszej sprawie, dlatego orzeczono jak w sentencji na mocy art. 535 kc w zw. z art. 509 § 2 kc.

Odsetki ustawowe zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu w oparciu o treść art. 481 § 1 kc. Odsetki należą się wierzycielowi bez potrzeby wykazywania jakiejkolwiek szkody i bez względu na to czy dłużnik dopuścił się winy. Jeżeli dłużnik nie zapłacił świadczenia pieniężnego w terminie, wierzyciel nie ma możliwości czerpania z niego korzyści. Doznany przez niego z tego powodu uszczerbek powinien być pokryty przez przyznanie mu odsetek za opóźnienie w zapłacie tej sumy.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik procesu - zgodnie z treścią art. 98 kpc Na zasądzone koszty złożyła się kwota 2.400,00 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda, kwota 17,00 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 17,00 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa substytucyjnego i opłata od pozwu w wysokości 372,00 złotych.