Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt. XVI K 40/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu XVI Wydział Karny

w składzie

Przewodniczący: SSR del do SO Piotr Kurczewski

Protokolant: p.o. stażysty J. B. (3)

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu – Jacka Bedryj

po rozpoznaniu w dniach: 26.06.2014 r., 17.09.2014 r., 13.10.2014 r., 15.10.2014 r., 20.10.2014r., 17.11.2014r., 26.11.2014 r., 8.12.2014 r., 19.011.2015 r., 28.01.2015 r., 2.02.2015 r., 11.03.2015 r., 8.04.2015 r., 8.05.2015 r., 1.06.2015 r., 13.07.2015 r., 18.09.2015 r., 28.09.2015 r., 12.10.2015 r. i 28.10.2015 r.

sprawy karnej

1. M. K. urodz. (...)

w L.((...))

syna W. i W. zd. S.

oskarżonego o to, że:

I. w okresie od marca 2000 roku do października 2000 roku w G., województwo (...), nakłonił P. G. (1)– pracownika firmy (...), zatrudnionego na stanowisku specjalisty ds. marketingu, a następnie kierownika sprzedaży, będącego osoba uprawnioną do wystawiania dokumentów niezbędnych do zawierania umów kupna sprzedaży, leasingu i innych przenoszących prawo własności i posiadania produkowanych w firmie R.naczep, do wystawienia faktur kupna sprzedaży, dokumentów homologacji na nieistniejące naczepy, które następnie zostały przedłożone w (...) SA, co doprowadziło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez w/w (...)w kwocie łącznie co najmniej 4121400,95 złotych

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 kk w zw. z zw. z art. 271 § 3 kk

II. w dniu 10 kwietnia 2000 roku w G. , województwo (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając w błąd upoważnionego przedstawiciela (...) sp. z o.o., co do zamiaru zawarcia umów rabatowych na produkcję kolejnych naczep marki R. i możliwości ich wytworzenia, doprowadził pokrzywdzoną spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 232885,00 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w stosunku do mienia znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk

III. w dniu 11 kwietnia 2000 roku w G., województwo (...), nakłonił P. G. (1) – pracownika firmy (...), zatrudnionego na stanowisku specjalisty ds. marketingu, a następnie kierownika sprzedaży, będącego osoba uprawnioną do wystawiania dokumentów niezbędnych do zawierania umów kupna sprzedaży, leasingu i innych przenoszących prawo własności i posiadania produkowanych w firmie (...) naczep, do wystawienia faktur kupna sprzedaży, dokumentów homologacji na nieistniejące naczepy, które następnie zostały przedłożone w firmie (...) sp. z o.o., co doprowadziło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez w/w spółkę w kwocie co najmniej 225578,02 złotych

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk

IV. w dniu 11 kwietnia 2000 roku w G., województwo (...), nakłonił P. G. (1) – pracownika firmy (...), zatrudnionego na stanowisku specjalisty ds. marketingu, a następnie kierownika sprzedaży, będącego osoba uprawnioną do wystawiania dokumentów niezbędnych do zawierania umów kupna sprzedaży, leasingu i innych przenoszących prawo własności i posiadania produkowanych w firmie (...) naczep, do wystawienia faktur kupna sprzedaży, dokumentów homologacji na nieistniejące naczepy, które następnie zostały przedłożone w firmie (...) sp. z o.o. co doprowadziło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez w/w spółkę w kwocie co najmniej 232885,00 złotych

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk

V. w dniu 11 kwietnia 2000 roku w G., województwo (...), nakłonił P. G. (1)– pracownika firmy (...), zatrudnionego na stanowisku specjalisty ds. marketingu, a następnie kierownika sprzedaży, będącego osoba uprawnioną do wystawiania dokumentów niezbędnych do zawierania umów kupna sprzedaży, leasingu i innych przenoszących prawo własności i posiadania produkowanych w firmie (...)naczep, do wystawienia 22 faktur kupna sprzedaży, dokumentów homologacji na nieistniejące naczepy, które następnie zostały przedłożone w firmie D. (...) z/s w W., co doprowadziło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez w/w spółkę łącznie w kwocie co najmniej 232885,00 złotych

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk

VI. w okresie od kwietnia 2000 roku do lipca 2000 roku w G., województwo (...)działając w krótkich odstępach czasu w realizacji z góry powziętego oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając w błąd upoważnionych przedstawiciela firmy (...) sp. z o.o.co do istnienia i dostarczenia 22 naczep marki R., co miało nastąpić w realizacji zawartej w dniu 18 kwietnia 2000 roku umowy ramowej leasingu, doprowadził pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 2127422,00 złotych na szkodę D. (...)z/s w W., przy czym czynu tego dopuścił się co w stosunku do mienia znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

VII. w okresie od 11 kwietnia 2000 roku do 29 stycznia 2001 roku w G., województwo (...)oraz w L., województwo (...), działając w realizacji z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadzając w błąd co do istnienia i odebrania przez firmę PPHU (...)z/s w L.reprezentowaną przez M. W. (1), 5 naczep marki R., doprowadził pokrzywdzonego D. (...) z/s w W.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 386640,00 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się co w stosunku do mienia w znacznych rozmiarach

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

VIII w dniu 13 czerwca 2000 roku w G.województwo (...), nakłonił P. G. (1)– pracownika firmy (...), zatrudnionego na stanowisku specjalisty ds. marketingu, a następnie kierownika sprzedaży, będącego osoba uprawnioną do wystawiania dokumentów niezbędnych do zawierania umów kupna sprzedaży, leasingu i innych przenoszących prawo własności i posiadania produkowanych w firmie (...)naczep, do wystawienia trzech faktur kupna sprzedaży, dokumentów homologacji na nieistniejące naczepy, które następnie zostały przedłożone w firmie D. (...)z/s w W., co doprowadziłoD. (...) z/s w W.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez w kwocie co najmniej 294576,96 złotych przy czyn czynu tego dopuścił się w stosunku do mienia znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

IX. w okresie od 8 czerwca 2000 roku do września 2000 roku w G., województwo (...)działając w realizacji z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadzając w błąd upoważnionego przedstawiciela firmy D. (...)z/s w W.co do istnienia i dostarczenia przedmiotów umów leasingu w postaci trzech naczep m- ki (...)do firmy PPHU (...), reprezentowanej przez M. W. (1), doprowadził pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 294576,96 na szkodę D. (...)z/s w W., przy czym czynu tego dopuścił się co w stosunku do mienia znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

X. w dniu 26 września 2000 roku w G.w województwie (...), przywłaszczył powierzone mu mocą zawartej umowy z firmą D. (...)z/s w W., w dniu 24 czerwca 1999 roku nr 16572 umowy leasingu samochód osobowy, marki M. (...) nr rej. (...)czym działał na szkodę D. (...) z/s w W., powodując straty w kwocie co najmniej 232470,00 zł, przy czym czynu tego dopuścił się co w stosunku do mienia znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk

XI . w okresie od 21 grudnia 2000 roku do 19 stycznia 2001 roku w G., województwo (...), przywłaszczył mienie w kwocie co najmniej 242 527,70 złotych w ten sposób, że zakupił w firmie (...)opony i felgi łącznej wartości co najmniej 242 572 ,70 złotych, której to nie uiścił a zakupionego towaru nie zwrócił czym działał na szkodę firmy (...)przy czym czynu tego dopuścił się w stosunku do mienia znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk

2. M. W. (1) urodz. (...)

w L.

syna P. i E. zd. S.

zam. L., ul. (...)

PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

XII. w okresie od 21 marca 2000 roku do 23 października 2000 roku w L., działając w krótkich odstępach czasu, w realizacji z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z M. W. (2), A. I. (1), występującymi w charakterze dostawców przedmiotów leasingu, H. P. (1)– autoryzowana przedstawicielką leasingodawcy oraz M. P., A. W. (1), J. S. (1), G. W. (1), M. S. (1), T. M., P. T. (1), R. M., W. O., A. W. (2), W. G. (1), D. G., J. K. (1), R. G. (1), W. K. (1), H. M., W. J., W. S. (1), K. F., K. K. (2), oraz A. T., A. H. (1), B. R.i nieustalonymi osobami podającymi się za J. K. (2)i A. G.poprzez wprowadzenie upoważnionych przedstawicieli (...) SAwe W., w błąd co do faktycznego istnienia przedmiotów umów leasingu operacyjnego dewizowego, tożsamości osób faktycznie zawierających umowy leasingu, zamiaru i możliwości dostarczenia przedmiotów umów leasingu, występując jako dostawca przedmiotów leasingu w postaci naczep m-ki R. (...)oraz samochodów ciężarowych m – ki I.wystawił poświadczające nieprawdę dokumenty - faktury VAT oraz jako leasingobiorca poświadczył nieprawdę w protokole zdawczo –odbiorczym, wskazując, iż w jego posiadaniu znajduje się naczepa marki R. (...)czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 4121400,95 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w odniesieniu do mienia znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 kk i art. 271 § 3 kk i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk

XIII. w okresie od 11 kwietnia 2000 roku do 29 stycznia 2001 roku w L., działając w zamiarze by M. K.dopuścił się przestępstwa oszustwa, pomógł w jego dokonaniu w ten sposób, że działając jako pełnomocnik firmy (...), przyjął faktury z dnia 11.04.2000 roku wskazujące na zawarcie transakcji kupna –sprzedaży i otrzymanie z firmy R. (...)pięciu naczep m – ki R. (...), wytworzenie których finansowane było w oparciu o umowę factoringową zawartą z firmą F. (...) czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenie mieniem w kwocie co najmniej 386640,00 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w odniesieniu do mienia znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk

XIV. w dniu 30 września 2000 roku w L.działając w zamiarze by M. K.dopuścił się przestępstwa oszustwa pomógł w jego dokonaniu, w ten sposób, że działając jako pełnomocnik firmy P. (...)podpisał pokwitowania odbioru przedmiotów umów leasingu zawartych z D. (...)z/s w W., w dniu 8.06.2000 roku w postaci trzech naczep wartości po 98193,32 złotych każda pomimo, że naczep tych nie posiadał w momencie podpisywania pokwitowań, czym doprowadził pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie co najmniej 294579,96 zł na szkodę D. (...) z/s w W., przy czym czynu tego dopuścił się w stosunku do mienia znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk

XV. w okresie od 3 października 2000 roku do 7 grudnia 2000 roku działając w krótkich odstępach czasu, w realizacji z góry powziętego zamiaru, reprezentując firmę P. (...)w L.i występując jako akwizytor na mocy umowy o akwizycji zawartej z firmą (...) SAz dnia 26.06.1997 roku przywłaszczył pochodzące ze sprzedaży 4 samochodów I. (...)typ (...), (...), (...)pieniądze w łącznej kwocie co najmniej 388739,18 złotych działając tym samym na szkodę firmy (...) SAz/s w W., Z. (...), przy czym czynu tego dopuścił się w stosunku do mienia znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 284 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. art. 12 kk

1. Uznaje oskarżonego M. K.za winnego zarzucanego mu czynów popełnionych w sposób opisany w punktach I, III, IV, V i VIII z tą zmianą, że sąd ustalił, iż, działał on w celu osiągniecia korzyści majątkowej oraz :

- w zakresie czynu opisanego w punkcie I niekorzystne rozporządzenie mieniem dotyczyło kwoty co najmniej 2.020.000 złotych

- w zakresie czynu opisanego w punkcie III niekorzystne rozporządzenie mieniem dotyczyło kwoty 386.640 złotych

- w zakresie czynu opisanego w punkcie IV, że czyn miał miejsce w dniu 10 kwietnia 2000 roku zaś niekorzystne rozporządzenie mieniem dotyczyło kwoty 232.885,80 złotych

- w zakresie czynu opisanego w punkcie V niekorzystne rozporządzenie mieniem dotyczyło kwoty co najmniej 2.127.422 złotych

a nadto przy przyjęciu, że czynów tych oskarżony dopuścił się w krótkich odstępach czasu w podobny sposób, tj. ciągu przestępstw z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk i art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 271 § 3 kk i art. 33 § 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i 100 (stu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych

2. Uznaje oskarżonego M. K.za winnego tego, że w dniu 10 kwietnia 2000 roku w G., województwo (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając w błąd upoważnionego przedstawiciela (...) sp. z o.o., co do zamiaru wywiązania się z zawartej umowy rabatowej oraz zamiaru zawarcia kolejnych umów rabatowych na produkcję kolejnych naczep marki R.i możliwości ich wytworzenia, doprowadził pokrzywdzoną spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 232.885,80 złotych tj. przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i za to na podstawie art. 294 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 100 (stu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych.

3. Uznaje oskarżonego M. K.za winnego zarzucanych mu czynów popełnionych w sposób opisany w punktach VI, VII i IX z tym że w zakresie czynu opisanego w punkcie VII z tą zmianą, że sąd ustalił, że pokrzywdzonym jest (...) sp. z o.o., zaś odnośnie czynu opisanego w punkcie IX, że został on popełniony w okresie od 13 czerwca 2000 roku do 30 września 2000 roku oraz przy przyjęciu, że wszystkie te czyny zostały popełnione w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób, tj. ciągu przestępstw z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 12 kk oraz art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 294 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych.

4. Uznaje oskarżonego M. K.za winnego zarzucanego mu czynu popełnionego w sposób opisany w punkcie X tj. przestępstwa z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i za to na podstawie art. 294 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i 100 (stu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych.

5. Uniewinnia oskarżonego M. K.od zarzutu opisanego w punkcie XI.

6. Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk (w brzemieniu z 30.06.2015 roku) łączy wymierzone oskarżonemu M. K.w punktach od 1 do 4 kary pozbawienia wolności i grzywny i wymierza mu karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i 450 (czterystu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych.

7. Na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu M. K.na poczet orzeczonej w punkcie 6 kary łącznej pozbawienia wolności okres jego faktycznego pozbawienia wolności w formie tymczasowego aresztowania w okresie od 14 maja 2002 roku do 7 sierpnia 2002 roku, uznają w tym zakresie karę łączną pozbawienia wolności za wykonaną.

8. Uznaje oskarżonego M. W. (1)za winnego tego, że w okresie od 21 marca 2000 roku do 23 października 2000 roku w L., działając w krótkich odstępach czasu, w realizacji z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z M. W. (2), A. I. (1), M. P., i nieustalonymi osobami podającymi się za J. K. (2)i A. G.poprzez wprowadzenie upoważnionych przedstawicieli (...) SAwe W., w błąd co do faktycznego istnienia przedmiotów umów leasingu operacyjnego dewizowego, tożsamości osób faktycznie zawierających umowy leasingu – posługując się podrobionymi dokumentami, zamiaru i możliwości dostarczenia przedmiotów umów leasingu, występując jako dostawca przedmiotów leasingu w postaci naczep m-ki R.oraz samochodów ciężarowych m – ki I.wystawił poświadczające nieprawdę dokumenty - faktury VAT oraz jako leasingobiorca poświadczył nieprawdę w protokole zdawczo –odbiorczym, wskazując, iż w jego posiadaniu znajduje się naczepa marki R.czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 2.294.688 złotych czym działał na szkodę w/w (...) tj. przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk i art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk i za to na podstawie art. 11 § 3 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierza mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 100 (stu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych

9. Uznaje oskarżonego M. W. (1) za winnego zarzucanych mu czynów popełnionych w sposób opisany w punktach XIII i XIV z tą zmianą, że co do czynu opisanego w punkcie XIII sąd ustalił, że (...) sp. z o.o. finansowała sprzedaż a nie wytworzenie naczep, oraz przy przyjęciu, że obu czynów oskarżony dopuścił się w krótkim odstępie czasu, w podobny sposób tj. ciągu przestępstw z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk i art. 91 § 1 kk i za to na podstawie 19 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 100 (stu) stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

10. Uniewinnia oskarżonego M. W. (1) od zarzutu opisanego w punkcie XV

11. Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk (w brzemieniu z 30.06.2015 roku) łączy wymierzone oskarżonemu M. W. (1) w punktach 8 i 9 kary pozbawienia wolności i grzywny i wymierza mu kare łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

12 Na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu M. W. (1) na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres faktycznego pozbawienia wolności w formie tymczasowego aresztowania od dnia 3 grudnia 2001 roku do dnia 23 sierpnia 2002 roku, uznając w tym zakresie karę łączną pozbawienia wolności za wykonaną.

13. Na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonych M. K.i M. W. (1)obowiązek naprawienia wyrządzonych popełnionymi przestępstwami szkód w następujący sposób:

- poprzez zapłatę solidarnie przez obu oskarżonych na rzecz (...) SA kwoty 2.020.000 złotych

- poprzez zapłatę przez M. K.na rzecz D. (...). z/s w W.kwoty 2.654.468,96 złotych, w tym co do kwoty 294.579,96 złotych solidarnie z M. W. (1)

- poprzez zapłatę solidarnie przez obu oskarżonych na rzecz (...) sp. z o.o. kwoty 225.578,02 złotych

- poprzez zapłatę przez M. K.na rzecz (...) sp. z o.o.(następcy (...) sp. z o.o.) kwoty 232.885,80 złotych

14. Na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk i art. 633 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983r.z późn. zm.) zasądza na rzecz Skarbu Państwa:

- od oskarżonego M. K.koszty procesu w ¼ w tym wymiarze wymierza mu opłatę w kwocie 9400 złotych

- od oskarżonego M. W. (1) koszty procesu w 1/8 w tym wymierza mu opłatę w kwocie 1900 złotych.

P. Kurczewski

UZASADNIENIE

W sprawie M. K.oraz M. W. (1)sąd ustalił następujący stan faktyczny,

Oskarżony M. K.w dniu 30 września 1998 roku jako prezes zarządu spółki akcyjnej (...) SA, po wygraniu przetargu na zakup przedsiębiorstwa (...)w miejscowości G., zawarł z likwidatorem tegoż przedsiębiorstwa umowę przedwstępna dotyczącą nabycia tegoż zakładu, wpłacając 50 % ustalonej ceny sprzedaży tj. kwotę około 700 tys. złotych i od 1 stycznia 1999 roku w zakupionym zakładzie, pod firmą (...) SA, rozpoczął produkcję naczep do samochodów ciężarowych.

M. K.jako prezes zarządu (...) SAzarządzał całością działalności spółki, nie tylko w zakresie wyznaczania kierunków rozwoju, planowania lecz samodzielnie i autorytatywnie podejmował decyzje dotyczące produkcji naczep dla poszczególnych klientów, określające ceny tychże naczep, dotyczące sposobu sprzedaży, jak również wystawiania dokumentów. Od podległych pracowników wymagała bezwzględnego posłuszeństwa i wykonywania jego poleceń.

Rok 1999 był bardzo korzystny dla firmy (...) SA, która produkowany przez siebie asortyment, obejmujący zarówno gotowe naczepy jak również ramy do tychże naczep sprzedawała niemal „na pniu”. W 1999 roku spółka uzyskała również świadectwo homologacji na produkowane naczepy ciężarowe.

W roku 2000 sytuacja gospodarcza spółki (...) SA zaczęła się pogarszać wraz ze spadkiem popytu na produkowane przez nią naczepy, co wynikało z pogorszenia się warunków w działalności firm transportowych, będących głównymi odbiorcami produkcji (...) SA. W związku ze spadkiem liczby zamówień, zasadniczo zmalała ilość produkowanych miesięcznie naczep. W zakładzie zaczęły również pojawiać się problemy z zaopatrzeniem w surowce oraz części do produkcji. Miesięczna produkcja nie przekraczała 20 naczep w miesiącu, co powodowało, że przy wysokich kosztach stałych firma (...) SA ponosiła straty.

Mimo zawieranych kontraktów na wykonywanie partii specjalistycznych naczep ciężarowych, na sfinansowanie produkcji których spółka (...) SA zaciągała kredyty, z uwagi na znaczne wahania kursowe, spółka nie tylko nie wypracowywała zysków ale wręcz ponosiła dodatkowe straty.

Ostatecznie działalność spółki (...) SA załamała się w lipcu 2001 roku. W okresie swej działalności (...) SA wyprodukowała około 400 naczep.

Postanowieniem z dnia 20 sierpnia 2001 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie GUkl 10 /01 ogłosił postępowanie układowe wobec (...) SA. Na chwilę tę lista dłużników liczyła 212 podmiotów, których wierzytelności sięgały początków 2000 roku. Wobec niepowodzenia postępowania układowego, postanowieniem z dnia 18 października 2002 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim ogłosił upadłość (...) SA. Lista wierzycieli upadłej spółki liczyła 251 podmiotów zaś jej długi przekraczały sumę kilku milionów złotych.

Współpracę z M. W. (1), M. K.podjął już w 1999 roku, kiedy to M. W. (1), jako pełnomocnik należącej do jego żony A. W. (1), firmy PHU (...)w L., dokonywał zakupów naczep produkowanych przez (...) SA, celem ich dalszej odsprzedaży. Początkowo M. W. (1)jak każdy kupujący w firmie (...), zobowiązany był uiścić zaliczkę na poczet zamawianej naczepy i uregulować resztę pieniędzy po wyprodukowaniu naczepy przez jej odbiorem. W roku 2000 z inicjatywy M. W. (1), pomiędzy (...) SAreprezentowanym przez M. K.oraz PHU (...)reprezentowanym przez M. W. (1), podpisana została umowa dealerska, na mocy której PHU (...)zostawał wyłącznym przedstawicielem handlowym (...) SA.

W 2000 roku specjalistą ds. marketingu a następnie kierownikiem działu sprzedaży był P. G. (1). W ramach zajmowanego stanowiska P. G.uprawniony był do nadawania numerów VIN poszczególnym wyprodukowanym naczepom, jak również wystawiania dokumentów niezbędnych do zawierania umów sprzedaży, leasingu czy też innych przenoszących prawo własności czy też posiadania produkowanych przez (...) SAnaczep, takich jak faktury sprzedaży, wraz z towarzyszącymi dokumentami (świadectwa homologacji, karty gwarancyjne). W ramach zajmowanego stanowiska P. G. (1)był zobowiązany do wykonywania poleceń oskarżonego, który tego wymagał, podobnie jak od każdego innego pracownika. Owa pełna decyzyjność oskarżonego M. K.oznaczała, że niezależnie od przyjętych przez P. G. (1)zamówień na wyprodukowanie naczep, to M. K., decydował, dla kogo w danej chwili wykonana zostanie naczepa. Zdarzały się również sytuacje, że to oskarżony M. K.polecał wykonać naczepę o podanych przez siebie cechach, nie wskazując w ogóle dla kogo naczepa ta ma zostać wykonana.

Na początku 2000 roku za pośrednictwem M. W. (1), z M. K., kontakt nawiązał M. P.. M. P.skontaktował się z M. K., albowiem w tamtym czasie, prowadził działalność gospodarczą w zakresie handlu kosmetykami samochodowymi i po informacji M. W. (1), iż M. K.posiada kontakty na terenie Rosji, postanowił zainteresować M. K.sprzedażą oferowanych kosmetyków samochodowych na terenie Rosji. Podczas pierwszego spotkania, M. P.przekazał M. K.swoja ofertę wraz z próbkami oferowanych kosmetyków. W trakcie rozmowy M. K.skarżył się na problemy w prowadzonej działalności, związane między innymi z brakiem surowca (blachy) do produkcji wytwarzanych w jego zakładzie naczep ciężarowych. Po spotkaniu tym M. P.nabywasz na licytacji w związku z likwidacją Huty (...)partię 500 ton blachy wartości około 500 tys. złotych, zaproponował jej sprzedaż M. K., który jednak nie posiadając wolnych środków na jej zakup zaproponował rozliczenie tejże blachy w wyprodukowanych naczepach, które M. P.mógłby sprzedać i w ten sposób skompensować wartość blachy. Ponieważ M. P.zainteresowany był bardziej gotówką aniżeli barterem, M. K.zaproponował aby sprzedażą przekazanych w ramach kompensaty naczep zajął się M. W.. W takiej bowiem sytuacji jakkolwiek płatność nastąpi nieco później będzie jednak pewna. M. P.i M. K.ustalili, że blacha zostanie w takiej sytuacji sprzedana do (...) SAprzez PHU (...), które rozliczą sprzedaż tą naczepami, zaś M. W. (1)ze sprzedanych naczep ureguluje należność M. P.. Stosownie do przedmiotowego ustalenia, M. P.sprzedał wspomnianą blachę stalową do PHU (...), zaś PHU (...)odsprzedało ją (...) SA. Za sprzedaną blachę M. K.przelał na rachunek PHU (...)kwotę 200 tys. złotych.

Następnie M. K.zaproponował M. W. (1)aby ten wynalazł osoby, które zgodziłyby się zawierać umowy leasingu naczep m. (...)ale nie domagałyby ich otrzymania i pośredniczył w kontaktach z takimi osobami. M. K.zadeklarował , że będą wystawiane dokumenty na sprzedaż takich naczep, co umożliwi zawieranie umów leasingu. Ostatecznie ustalone zostało, że naczepy będą „kupowane” przez firmę PHU (...), Firmę (...)jak również H. (...).

Przed tym ustaleniem M. W. (1) skontaktował się z M. W. (2) proponując mu, że w zamian za występowanie wobec (...) Funduszu (...) jako dostawca naczep ciężarowych produkowanych przez firmę (...), będzie otrzymywał 5 tys. złotych od każdej tak „sprzedanej” naczepy. M. W. (2) zdawał sobie sprawę z fikcyjności całego przedsięwzięcia albowiem nigdy nie widział żadnej naczepy na którą wystawiał fakturę jej sprzedaży jako firma (...) do (...) SA. Znajdowaniem osób, które zainteresowane były nabyciem naczep R. w ramach leasingu jak również osób, które gotowe były podpisać umowę leasingu bez faktycznego zamiary uzyskania naczep a w zamian za udział w kwocie, którą (...) SA płacił jego dostawcy zajmował się głównie M. W. (1), który wszelkie formalności związane z zawarciem umów leasingu załatwiał za pośrednictwem H. P. (1), będącej autoryzowanym przedstawicielem (...) SA we W..

M. W. (2)również we własnym zakresie poszukiwał osób, które zgodziłyby się na podpisanie fikcyjnych umów leasingowych tzn. jedynie za udział w cenie zapłaconej przez leasingodawcę, bez faktycznego zamiaru uzyskania przedmiotu leasingu. Taka osobą, wynalezioną przez M. W. (2), był A. I. (1)prowadzący działalność gospodarczą pod firmą H. (...), który w dniu 21 marca 2000 roku podpisał dokumenty związane z zawarciem dwóch umów leasingowych o nr (...), których przedmiotem były odpowiednio – naczepa ciężarowa marki R.(umowa nr (...)) i wózek widłowy (...)(umowa nr (...)). Dostawcą przedmiotu leasingu, który figurował w przypadku obu tych umów była firma M. (...), która nigdy nie posiadała przedmiotów tychże leasingów. Jednak z uwagi na obowiązującą w tamtym okresie procedurę zawierania umów leasingu operacyjnego w firmie (...) SA, która nie przewidywała obowiązku oględzin przedmiotu leasingu przed podpisaniem umowy leasingu, z tytułu obu tych umów, co do których sporządzone i podpisane zostały wszystkie wymagane dokumenty z protokołem zdawczo – odbiorczym włącznie, M. W. (2), jako dostawcy przedmiotów leasingu wypłacone zostały pełne wartości oby przedmiotów leasingu wg. wartości wskazanej w wystawionych przez niego fakturach.

Również A. I. (1)otrzymał od M. W. (1)bezpośrednio propozycje aby występował przy umowach leasingu na naczepy ciężarowe marki R.jako ich dostawca. Mimo, że A. I. (1)nie posiadał żadnego doświadczenia w zakresie handlu tego rodzaju asortymentem, zgodził się na to albowiem wiedział, że faktycznie nie będzie żadnego obrotu naczepami a jedynie obrót dokumentami, niezbędnymi do zawarcia umów leasingu i doprowadzenia do zapłacenia przez (...) SAwe W.dostawcy przedmiotu leasingu za przedmiot leasingu. W związku z tym A. I. (1)wystawił jako sprzedawca faktury sprzedaży naczep ciężarowych marki R., które posłużyły następnie do zawarcia umów leasingowych nr (...)w dniu 21 marca 2000 roku pomiędzy (...) SAwe W.. Następnie A. I. (1)wystawił kolejna fakturę sprzedaży dla (...) SAnaczepy ciężarowej m. (...)na potrzeby umowy leasingowej zawieranej w dniu 14 lipca 2000 roku pomiędzy (...) SAa K. P. (1). W żadnym z w/w przypadków A. I. (1)nie dostarczył przedmiotu leasingu, albowiem takich przedmiotów nigdy nie posiadał. Uzyskane z (...) SApieniądze, po potrąceniu swojego udziału, A. I. (1)przekazał M. W. (1), w jednym przypadku przekazał je M. P., który powoływał się na ustalenia dotyczące jego rozliczeń z M. W. (1).

Wszelkimi formalnościami związanymi z przygotowaniem umów leasingu dotyczących naczep ciężarowych m –ki R., w których jako dostawcy przedmiotu leasingu występowali M. W. (2)oraz A. I. (1), poza jedną, której stroną była K. K. (2), zajmował się M. W. (1), który wszelkie niezbędne do podpisania dokumenty dostarczał H. P. (1)– przedstawicielce (...) SA. W jednym przypadku oskarżony M. W. (1)wystąpił również jako nabywca naczepy m- ki R.poświadczając nieprawdę w protokole jej odbioru, poprzez oświadczenie, że naczepę tę odebrał, co było kłamstwem. Do innej z kolei umowy na leasing naczepy m –ki R., oskarżony podstawił osobę, która przedstawiła się danymi J. K. (2), co jednak nie było zgodne z prawdą.

Aby powyższe operacje (fikcyjne sprzedaże przez M. W. (2) oraz A. I. (1) naczep marki R. na potrzeby umów leasingowych były możliwe), konieczne było uzyskanie z firmy (...) SA świadectw homologacji wystawionych na naczepy wskazywane w fakturach sprzedaży.

Świadectwa takie, wraz z fakturami sprzedaży obejmującymi nadany naczepom nr VIN na polecenie M. K., mimo, że faktycznie naczepy te nie istniały albowiem nie zostały w ogóle wyprodukowane, wystawiał, kierownik działu sprzedaży w firmie (...). Takich kompletów dokumentów na nie istniejące naczepy, P. G. (1)sporządził co najmniej 20 i na ich podstawie w oparciu o faktury wystawione dla (...)przez PHU (...), Firmę (...)oraz H. (...), jako dostawców przedmiotów leasingu, (...) SAwe W.zapłacił za nie istniejące naczepy ciężarowe m. (...)kwotę co najmniej 2.020.000,- złotych.

W kwietniu 2000 roku M. K.podjął rozmowy z przedstawicielami firmy (...) sp. z o.o., której przedmiotem było podpisanie tzw. umów rabatowych sprzedaży naczep ciężarowych m. (...). Zgodnie z tymi umowami spółka (...)miała sfinansować wpłatą 45 % wartości naczep ich wyprodukowanie, po czym (...) SAmiał wyszukać osoby chętne do nabycia tychże naczep w formie ich leasingu finansowanego przez (...) sp. z o.o.. W rzeczywistości umowy te stanowiły umowy sprzedaży na mocy których kupujący ((...) sp. z o.o.) miał w terminie 7 dni od dnia zawarcia umowy wpłacić 45 % wartości naczep, zaś w dniu otrzymania protokołu odbioru naczep przez leasingobiorcę (leasingobiorców) miał dopłacić sprzedającemu pozostałe 55 % ceny. W przypadku zaś gdy w terminie 90 dni od zawarcia umowy, sprzedający nie wyszukałby leasingobiorcy, kupujący miał uprawnienie do odstąpienia od zawartej umowy i zwrotu wpłaconej zaliczki.

W dniu 10 kwietnia 2000 roku firma (...) SAreprezentowana przez M. K., zawarła ze spółką z o.o. (...)w/w umów o kolejnych numerach (...), (...), (...), (...)i (...)na naczepy plandekowe N32 o numerach podwozia: (...), (...), (...), (...), (...)o wartości po 103504,80 złotych każda. Na poczet zakupu tychże naczep firma B. (...)zapłaciła na rzecz (...) SAkwotę 232.885,80 złotych. W rzeczywistości spośród 5 naczep ciężarowych objętych przedmiotowa umową, wyprodukowane zostały zaledwie dwie, które zostały przez nabywcę, który wyleasingował je od (...) sp. z o.o.o odebrane w dniu 5 lipca 2000 roku. Co do pozostałych trzech naczep, nigdy nie zostały one wyprodukowane, mimo, że P. G. (1)na polecenie M. K.w dniu 10 kwietnia 2000 roku wystawił komplet dokumentów potwierdzających ich wytworzenie oraz sprzedaż na rzecz (...) sp. z o.o.tj. fakturę sprzedaży, świadectwo homologacji. Po wyleasingowaniu dwóch naczep objętych wspomniana umową, spółka (...) sp. z o.o.uiściła na rzecz (...) SAnie pozostałą część ceny ich zakupu (brakujące 55 %), lecz uiściła pełna ich wartość, deklarując, że wcześniej wpłacone zaliczki mając dotyczyć kolejnych dwóch umów rabatowych. Mimo zaakceptowania przez M. K.takiego rozwiązania, kolejne umowy rabatowe pomiędzy (...) sp. z o.o.oraz (...) SAnigdy nie zostały podpisane. Nie zostały nigdy wytworzone naczepy, których dotyczyły trzy umowy rabatowe z dnia 10 kwietnia 2000 roku. (...) SAnigdy również nie rozliczyło pobranych na poczet zawartych umów zaliczek.

Ponieważ sytuacja finansowa (...) SAw roku 2000 była coraz gorsza, zaś M. K.poszukiwał wszelkich możliwych źródeł finansowania działalności, która w roku tym była coraz bardziej deficytowa, w dniu 10 kwietnia 2000 roku P. G. (1)na polecenie M. K., złożył wniosek w firmie (...) sp. z o.o.,z/s w W., będącej firmą faktoringową, o świadczenie usług faktoringowych z limitem 555 tys. złotych. Po rozpatrzeniu tego wniosku w dniu 1 czerwca 20000 roku spółka z o.o. (...)zawarła z (...) SAumowę o świadczenie usług faktoringowych z limitem we wnioskowanej kwocie 555 tys. złotych, przy ustalonym poziomie finansowania na poziomie 70 %, co oznaczało, że po przedstawieniu do wykupu faktur sprzedaży wystawionych przez (...) SA, (...) sp. z o.o.przelewał na rachunek (...) SA70% wartości tychże faktur, zaś po uregulowaniu płatności przez kontrahenta faktoringowego, rozliczał pozostałą wartość faktury z jednoczesnym potrąceniem opłat i prowizji.

Jednocześnie z podpisaniem umowy faktoringowej, (...) SA przedstawił do wykupu 5 faktur sprzedaży naczep ciężarowych plandekowych N32 do PHU (...) z dnia 11 kwietnia 2000 roku o wartości 111.265,83 złote każda o numerach od (...) do (...). Faktury te były nierzetelne albowiem dotyczyły sprzedaży naczep, które nigdy nie zostało przez (...) SA wyprodukowane, zaś wystawione zostały na polecenie M. K.. Faktury te dla uprawdopodobnienia ich realności transakcji przyjęte zostały przez M. W. (1) w imieniu PHU (...). Termin płatności tychże faktur ustalony był na 9 sierpnia 2000 roku, następnie przedłużone zostały do 28 września 2000 roku.

Na podstawie w/w faktur przestawionych (...) sp. z o.o. do wykupu, spółka ta wypłaciła (...) SA kwotę 386.640 złotych.

Ponieważ M. W. (1)nie posiadał naczep, na które wystawione były faktury przedstawione do wykupu spółce (...), celem uniknięcia sytuacji podjęcia przez (...) sp. z o.o.czynności windykacyjnych wobec PHU (...), M. W. (1)uzgodnił z M. K., że R.wystawi faktury korygujące, w myśl których PHU (...)zwróci naczepy, na które opiewały wykupione przez (...) sp. z o.o.faktury i tym samym PHU (...)zwolni się z obowiązku zapłaty należności z ich tytułu na rzecz (...) sp. z o.o.a obowiązek ten ponownie ciążył będzie na (...) SA. M. K.z datą 20 listopada 2000 roku potwierdził wobec (...) sp. z o.o.wystawienie faktur korygujących wobec PHU (...)z tytułu sprzedaży 5 naczep plandekowych na skutek ich fizycznego zwrotu z PHU (...)do (...) SA. Jednocześnie M. K.zobowiązał się wobec (...) sp. z o.o.do zwrotu wypłaconych na sfinansowanie sprzedaży pieniędzy do końca 2000 roku. Tymczasem faktury korygujące przesłane do (...) sp. z o.o.na potwierdzenie owego zwrotu naczep z PHU (...)do (...) SAdatowane były 28 i 29 stycznia 2011 roku.

Mimo deklaracji M. K., spółka R., nie zwróciła (...) sp. z o.o.do końca 2000 roku wypłaconej przez (...) sp. z o.o.kwoty. Podejmowane przez (...) sp. z o.o.próby kontaktu z M. K. w sprawie zwrotu pieniędzy były bezskuteczne. Ostatecznie do dnia 20 kwietnia 2001 roku (...) SAprzekazał do (...) sp. z o.o.kwotę 161061, 98 złotych.

W kwietniu 2000 roku M. K.w imieniu spółki akcyjnej (...)podjął z przedstawicielem spółki (...) sp. z o.o.w W.(obecnie (...) sp. z o.o.) rozmowy dotyczące sfinansowania przez tę spółkę wyprodukowania przez (...) SA22 naczep ciężarowych, które stanowiłyby własność (...) sp. z o.o., jednak pozostawałyby w depozycie (...) SAw celach wystawowych. Powodem zawarcia tejże umowy, była chęć uatrakcyjnienia przez (...) sp. z o.o.swojej oferty leasingu ciągników siodłowych marki M.poprzez możliwość zaoferowania wraz z ciągnikiem naczep ciężarowych spółki (...). (...) SAmiałby wyszukać klientów zainteresowanych leasingiem oferowanym przez (...) sp. z o.o.jak również proponować jednoczesne nabycia oferowanych przez tę spółkę ciągników siodłowych. Na poczet zawartej w dniu 18 kwietnia 2000 roku umowy pomiędzy (...) sp. z o.o.w W.oraz (...) SA, reprezentowanej przez M. K., i w oparciu o 22 faktury sprzedaży naczep ciężarowych N 32 o wskazanych numerach VIN, które wystawione zostały przez P. G. (1)na polecenie M. K., mimo, że faktycznie naczepy te nie zostały wyprodukowane, (...) sp. z o.o.w W., przelała na rachunek (...) SAkwotę 2.127.422 złotych.

Z zakupionych przez (...) sp. z o.o. naczep, żadna z naczep o danych identyfikacyjnych wskazanych w fakturach ich sprzedaży na rzecz (...) sp. z o.o. nie została wyprodukowana.

W dniu 8 czerwca 2000 roku M. W. (3)podpisał protokół odbioru z firmy (...)naczep N32 o wartości 98193,32 złotych każda. Naczepy te były przedmiotem trzech umów leasingowych zawartych pomiędzy PHU (...) sp. z o.o.w zakresie której to umowy jako dostawca przedmiotu leasingu występował (...) SA. Na podstawie wystawionych przez P. G. (1)na polecenie M. K.w dniu 13 czerwca 2000 roku kompletów dokumentów niezbędnych do przeniesienia własności naczep tj. faktur sprzedaży oraz świadectw homologacji wystawionych dla 3 naczep N32 dostarczanych rzekomo dla PHU (...)oraz potwierdzenia przez M. W. (1)odbioru tychże naczep, mimo, że w chwili podpisywania tego potwierdzenia, jak i w czasie późniejszym M. W. (1)nigdy naczep tych nie otrzymał, w okresie od 13 czerwca 2000 rok do 30 września 2000 roku, (...) sp. z o.o.w W.przekazała na rzecz (...) SAłącznie kwotę 294579,96 złotych.

Po zawarciu umów leasingowych z (...) sp. z o.o. dla podtrzymania pozoru legalności całego przedsięwzięcia M. W. (1) przez kilka miesięcy regulował raty leasingowe, po czym zaprzestał, co spowodowało wypowiedzenie umów i podjęcie przez (...) sp. z o.o. czynności windykacyjnych w trakcie których ujawnione zostało, że (...) SA nigdy nie dostarczył naczep, będących przedmiotem umów leasingowych zawartych pomiędzy (...) sp. z o.o. a PHU (...). Wówczas też pracownik (...) sp. z o.o. – Z. S. (1) podjął działania zmierzające do ustalenia miejsca postoju naczep zakupionych przez (...) sp. z o.o. i pozostawionych w depozycie (...) SA. W tym celu Z. S. (1) udał się do siedziby spółki (...) w miejscowości G., jednak na terenie zakładu nie odnalazł żadnej naczepy, która mogłaby stanowić depozyt (...) sp. z o.o. W związku z takim stanem rzeczy Z. S. zaczął dopytywać M. K. czy naczepy zakupione przez (...) sp. z o.o. w ogóle zostały wyprodukowane, jednak M. K. unikał odpowiedzi na to pytanie, kierując rozmowę na całkowicie inne tematy. Ostatecznie M. K. nie wskazał żadnych miejsc, w których miałyby się znajdować naczepy pozostawione przez (...) sp. z o.o. w depozycie (...) SA jak również nie ujawnił faktu, że naczepy te nie zostały w ogóle wyprodukowane.

Kontakty biznesowe pomiędzy firmami (...) sp. z o.o.oraz (...) SAnie dotyczyły wyłącznie naczep produkowanych przez (...) SA, albowiem w okresie od czerwca 1999 roku do czerwca 2001 roku, spółka zarządzana przez M. K.zawarła z (...) sp. z o.o.cztery umowy leasingu , których przedmiotem były samochody osobowe marki M.i tak: w dniu 28 czerwca 1999 roku M. K.zawarł umowę leasingu o numerze (...), której przedmiotem był (...), w dniu 15 października zawarł umowę nr (...), której przedmiotem był (...), 29 lutego 2000 roku zawarł umowę nr (...), której przedmiotem był (...)zaś 18 czerwca 2001 roku zawarł umowę nr (...), której przedmiotem był(...). Ponieważ za leasingowane pojazdy nie były regulowane raty leasingowe, po wcześniejszych bezskutecznych wezwaniach do uregulowania zaległych rat, w dniu 26 września 2001 roku (...) sp. z o.o.wezwała oskarżonego do zwrotu samochodów stanowiących przedmioty leasingu. Po podjętych przez (...) sp. z o.o.czynnościach windykacyjnych odzyskane zostały w/w pojazdy M.poza M. (...), co do którego oskarżony nie zwrócił go dobrowolnie, jak również nie zdołano ustalić miejsca, w którym pojazd ten się znajduje.

Wartość (...)na chwilę bezskutecznego wezwania do jego zwrotu (...) sp. z o.o.oszacowała na kwotę co najmniej (...),- złotych.

W trakcie działalności produkcyjnej (...) SA, spółka ta współpracowała ze spółką D., która dostarczała do R.felgi i ogumienie do produkowanych naczep. W okresie od 21 grudnia 2000 roku do 19 stycznia 2001 roku oskarżony nadal polecał dokonywać zamówień na felgi i opony w firmie (...), mimo, że z początkiem 2001 roku, (...) SAutracił całkowicie płynność finansową. Mimo zrealizowanych zamówień z tego okresu i dokonanych sprzedaży i dostaw przez (...) SAna rzecz R.opon i felg, spółka (...)nie otrzymała zapłaty za sprzedany towar o wartości 242572,70 złotych.

Oskarżony M. W. (1)prócz współpracy z firmą (...) SAjako jej przedstawiciel handlowy, współpracował również z firmą (...) SAw W.będącą dealerem samochodów ciężarowych marki I.. Od 26 czerwca 1997 roku, reprezentowane przez M. W. (1) PHU (...)miało podpisaną umowę o akwizycję z (...) SA Oddział (...)w P.. W ramach tejże umowy M. W. (1)zobowiązany był do pozyskiwania zamówień na pojazdy oferowane przez (...) SA. M. W.był bardzo obrotnym akwizytorem albowiem nawiązawszy kontakt z przedstawicielką na terenie L. E. (...)wspomnianą już H. P. (1), wyszukiwał osoby, które były zainteresowane nabyciem samochodów oferowanych przez S.w drodze umów leasingu. Posiadając komis samochodowy oskarżony miał liczne kontakty wśród osób z branży motoryzacyjnej. Wynalazłszy wiele osób, które były zainteresowane nabyciem samochodów dostawczy m – ki I., poprzez zawarcie umowy leasingu oferowanego przez (...) SA, przy których to umowach M. W.występował jako dostawca przedmiotu leasingu, oskarżony postanowił wykorzystać znany sobie mechanizm zawierania tychże umów leasingowych, który nie wymagał fizycznych oględzin przedmiotu leasingu i wykorzystując swoją umowę akwizycyjną postanowił sprzedać do (...)samochody, których faktycznie nie posiadał i w przypadku których bądź leasingobiorcy byli osobami fikcyjnymi (jak w przypadku osoby podającej się za J. K. (2)), podstawionymi tj. nie zainteresowanymi faktycznie zawarciem umowy leasingu a udostępniającymi swoje dane do takiej umowy wyłącznie w zamian za stosowne wynagrodzenie (tak w przypadku P. T. (1))czy też takimi, wobec których oskarżony się nie wywiązał się z zobowiązania do dostawy (tak w przypadku B. R.). W każdym z tych przypadków M. W. (1)pośrednicząc w zawarciu umowy leasingowej z (...), występował jako dostawca samochód ciężarowych (...), dysponując na potrzeby zawarcia umowy sprzedaży tych pojazdów do (...) SA, dokumentami zdobytymi w drodze dokonanych zaliczek na poczet zamówienia tych pojazdów w firmie (...) SA, takimi jak faktura zakupu oraz świadectwo homologacji, mimo, faktycznie pojazdami tymi nie dysponował gdyż nie uiszczał w wymaganym terminie pozostałej części ceny, co powodowało anulację zamówienia i nie wydawanie pojazdu.

Niezależnie jednak od tego faktu dysponując świadectwem homologacji oskarżony wszystkie te trzy pojazdy I. (...) sprzedał do (...) SA, otrzymując pełną ich wartość tj. kwotę około 274688 złotych.

W dniu 16 października 2000 roku spółka z o.o. (...)ze S. (...)dokonała w firmie (...) SAzamówienia za pośrednictwem M. W. (1)– PHU (...), trzech samochodów ciężarowych marki I. (...)typ (...)oraz dwóch samochoów I. (...)typ (...). Na poczet zamówionych samochodów M. W. (3)potwierdził dokonanie przez KPK P.w dniu 16 października 2000 roku wpłaty zadatku w łącznej kwocie 16 tys. złotych. Stosownie do przyjętej w (...) SAprocedury, z chwila zamówienia i wpłacenia zadatku możliwe było wydanie dokumentów dotyczących zamówionych pojazdów w szczególności świadectwa ich homologacji. Tuż po zamówieniu w/w pojazdów przez (...) sp. z o.o.– w dniu 17 października 2000 roku, (...) sp. z o.o.działająca poprzez prezesa swojego zarządu –W. K. (2)odsprzedała zamówione samochody I. (...)(dwie sztuki typ (...)oraz jedną sztukę typ (...)) do PHU (...)zarządzanego przez M. W. (1), który na podstawie faktury wystawionych przez siebie dla (...) SAwe W.z dnia 17 i 18 października 2000 roku, sprzedał je do tego (...), jako dostawca przedmiotów leasingu dla umów zawartych: w dniu 16 października 2000 roku pomiędzy (...) SAa firmą Handel (...)(przedmiotem był I. (...)typ (...)), w dniu 17 października 2000 pomiędzy (...) SAi A. H. (2)(przedmiotem był I. (...)typ (...)) oraz 23 października 2000 roku pomiędzy (...) SAi T. M.(przedmiotem był I. (...)typ (...)). Nadto jeden z pojazdów zamówionych przez (...) sp. z o.o.(I. (...)typ (...) M. W. (1)„sprzedał(...)jako dostawca dla umowy zawartej w dniu 3.10.2000 roku pomiędzy (...) SAa H. P. (2). Tego pojazdu M. W. (1)nie „odkupił” od (...) sp. z o.o.

Za wszystkie te pojazdy M. W. (1) otrzymał od (...) SA pieniądze w pełnej wartości pojazdów. Firma (...) sp. z o.o. nigdy nie uiściła do (...) SA pozostałych kwot tytułem ceny zakupu w/w pięciu samochodów marki I., wobec czego zamówienia złożonego przez spółkę zostały anulowane zaś pojazdy nie zostały wydane.

Sprzedaż trzech samochodów I. przez (...) sp. z o.o. na rzecz PHU (...) rzekomo miała stanowić element rozliczenia pomiędzy PHU (...) sp. z o.o. z tytułu sprzedaży przez PHU (...) kombajnu zbożowego do (...) sp. z o.o.

W rzeczywistości cała operacja od chwili zamówienia miała charakter pozorny albowiem osobą faktycznie zarządzającą (...) sp. z o.o. był w tamtym czasie M. W. (1), który podejmował wszelkie decyzje związane z działalnością tejże spółki i od chwili złożenia zamówienia przez (...) sp. z o.o. , spółka ta a właściwie zarządzający nim M. W. (1) nie zamierzał się wywiązać z zawieranej umowy, której celem było jedynie pozyskanie dokumentów przydatnych do wyłudzenia pieniędzy od (...) SA we W., przy jednoczesnym pokrzywdzeniu (...) SA.

M. K.liczy sobie obecnie 51 lat, jest żonaty, ma dwoje dorosłych dzieci nie pozostających na jego utrzymaniu. Jest obywatelem (...), w Polsce przebywa na podstawie karty stałego pobytu. Posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest księgowym. Obecnie pracuje na stanowisku prokurenta w spółce (...) sp. z o.o.z wynagrodzeniem w kwocie 2500 złotych miesięcznie. Nie posiada majątku. W przeszłości był karany sądownie.

M. W. (1) ma 39 lat, jest żonaty, ma dwoje małoletnich dzieci pozostających na jego utrzymaniu. Z wykształcenia jest technikiem –rolnikiem. Obecnie pracuje jako przedstawiciel handlowy w spółce (...) sp. z o.o z wynagrodzeniem w wysokości 1500 złotych. Nie był karany sądownie.

Stan powyższy sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego M. K.(karty 35-38, 60-61, 62-63, 64-65, 96-97, 98-99, 100-101, 102-103m 189-192, 289-292 teczki osobowej M. K., k. 6753, 6836-6838, 10001-10003, 10174 - 10175), pisemnej odpowiedzi M. K.na akt oskarżenia (karty 1077-10129) pisemnego oświadczenia M. K.(k. 10633 - 10699 , częściowo wyjaśnień oskarżonego M. W. (3)(karty 28 – 33, 35 – 38, 45 – 50, 60 – 61, 62 – 66, 70 – 84, 98 -100, 132 – 135, 174 – 177, 209 – 212, 227 -229 teczki osobowej M. W. (1)oraz k 6827 – 6832 i 10003 – 10005), zeznań świadków: P. G. (1)(karty 11 – 18, 29 – 39, 40 – 47, 49 – 50, 52 – 57, 58 – 59, 82 – 85, 94 – 97, 106- 109, 135 -137 teczki osobowej P. G. (1)oraz (...)- (...)), H. P. (1)(karty 30 – 32, 49 – 50, 104 – 109, 127 – 130, 144 – 1448, 153 – 156, 223 – 227, 232 – 234, 235- 237 teczki osobowej H. P., (...)), częściowo M. W. (2)(karty 16-21, 31 – 38, 63 – 66, 68 – 71, 76 – 78, 83 – 91, 110-113, 125 – 126, 132, 135, 140 – 150, 201 – 204, 232 – 235, 250 – 252 teczki osobowej M. W., 10177 – 10180), G. W. (1)(karty 19 -22, 49 – 53, 61 – 63, 85 – 86, 129 – 132, 151 – 154 teczki osobowej G. W., 6759 – 6760, 10181 – 10182), A. I. (1)(karty 23 – 26, 52 – 57, 105 – 108, 109 – 110, 124 – 126, 153, 203 – 207, 220 – 223, 237 – 240, 321 – 324, 330 – 334, 353 – 356 teczki osobowej A. I. (...)), Z. K.(karty 81 – 82, 10224 ), B. S. (1)(karty 436 – 439, 101225 – 10226), N. K.(karty 516, 10115 – 10228), S. C.(karty 623 – 624, 6881 -6883, 10228 – 10229), A. S. (1)(karty 627 – 628, 6886, 10229 – 10230), K. B.(karty 625 – 626, 6884 – 6885, 10230)T. B.(karty 497 – 498, 10231), A. Ł.(karty83 – 84, 704 – 707, 1131 – 1132. 10392 – 103394), P. T. (1)(karty 9 – 22, 47 – 51 teczki osobowej P. T., 10394 – 10395), J. S. (2)(karty 299 – 302, 10396 – 10397), K. P. (1)(karty 21 – 24, 40, 41, 43 – 46, 48 – 51, 55 – 59, 94 – 96 teczki osobowej K. P.(uprzednio K.), A. T.(karty 303 – 309), J. K. (3)(karty 499 – 501), C. M.(karty 629 – 630, 145 – 148 akt II Ko 707 /08 - przesłuchanie w drodze pomocy sądowej przed SR w Radomsku), B. J.(karty 110 – 112 oraz 635 – 637 akt III Ko 65 /08 - przesłuchanie w drodze pomocy sądowej przed SR w Częstochowie, S. B.(karty 633 – 634, 6889 – 6890, 10471 -10472), Z. J.(karty 685 – 686, 6890 – 6891, 10472 -10473), B. S. (2)(karty 1024 – 1025, 10474 – 10475), W. G. (2)(karty 1099 – 1101, 1125 – 1126, 10475 – 10476), A. R.(karty 1123 – 1124, 6898 – 6899, 10476 – 10477), częściowo R. G. (1)(karta 4-12, 12- 16, 42 – 46, 97 – 99 teczki osobowej R. G., (...)), Z. S. (1)(karty 1387 – 1391, 16161-1619, 1779 – 1783, 7492 – 7494, 10508 – 10509), H. W.(karty 1454 – 1456, 7494, 10509 -10511), S. K.(karty 1769 – 1770, 1773 – 1774), B. K. (1)(karty 1682 – 1683), L. G.(karty 631-632, 679-682, 6886-6889, 10705-10706), częściowo W. K. (2)(karty 700-703, 6895-6898, 10706 – 10707), R. K. (1)(karty 11319 – 1140, 10709), P. G. (3)(karty 2655 – 2657, 7500 – 7501, 10822 – 10823), K. S.(karty 3586 – 3587, 10825 – 10826), W. Ż.(karty 3588 – 3589), M. N.(karty 3676 – 3677), H. P. (4)(karty 3701 – 3702, 10828 – 10829), S. Ś.(karty 3800 – 3801, 7524, 10889 – 10890), J. K. (4)(karty 3817 – 3818, 10890 – 10891), M. S. (2)(karty 4876 – 4880, 7547 – 7548, 11024), W. K. (3)(karty 4970 -4973, 7548 – 7549, 11024 – 11026), A. M.(karty 2646 – 2651), W. M.(karty 2664-2669, 7501, 11040, częściowo M. P.(karty 7826 – 7830, 7817 – 7819, 7891 – 7896, 11091 – 11093), R. K. (2)(karty 280 – 281), J. G.(karty 202 – 204 teczka osobowa M. K., 8118 – 8120, 11121-11122), dowodów z dokumentów: z teczki M. K.na kartach 5-25, 120, 139-140, 145, 206, 214, 230-231, 232-233, 238-239, oraz z akt sprawy na kartach 506, 521 – 525, 528 – 594, 714, 734, 735 – 770, 771 – 774, 811 – 814, 822 – 824, 853 – 854, 923 – 952, 1165 – 1197, 1203 – 1206, 1219, 1222- 1244, 1270 -1379, 1392 -1451, 1469 -1475, 1492 – 1605, 1620 – 1894, 1899 – 2102, 2181 -2380, 3570 -3577, 4919 – 4920,5275 -5277, 5282 -5284, 5485-5572, 7928-7929, z teczki osobowej M. W.na kartach 53 – 54, 108 – 109, 166, 178- 188, załączniki tom XI A , wykaz kar gwarancyjnych, wykaz faktur, teczki z fakturami VAT, karty10361, (...))

W toku postępowania przygotowawczego jak i przed sądem oskarżony M. K.nie przyznał się do żadnego ze stawianych mu zarzutów. Odnosząc się do zarzutu podżegania P. G. (1)do poświadczania nieprawdy w formie wystawiania faktur sprzedaży i świadectw homologacji na pojazdy, które nie były jeszcze wykonane, oskarżony stwierdził, że sytuacje takie nie miały miejsca jakkolwiek bowiem były wystawiane faktury na naczepy w trakcie produkcji czy nawet naczepy, co do których nie rozpoczęto jeszcze montażu, to jak twierdził oskarżony, obszernie do zagadnienia tego odnosząc się w pisemnych oświadczeniach składanych podczas postępowania sądowego, nie stanowiło to żadnego przestępstwa albowiem jako producent miał pełne prawo do wystawiania takich dokumentów co do rzeczy, które były przedmiotem działalności spółki R.. Co więcej oskarżony ten utrzymywał, że to właśnie firmy leasingowe wymuszały konieczność wystawiania faktur sprzedaży wraz z towarzyszącymi dokumentami, nawet w sytuacji gdy przedmioty leasingu dopiero miały być wyprodukowane za pieniądze pochodzące z leasingu. Nadto oskarżony twierdził, że nigdy nie brał udziału w jakichkolwiek działaniach mających na celu oszukanie (...) SAwe W.z którym nie miał żadnej styczności. Odnośnie kompletów dokumentów sprzedaży dotyczących naczep ciągnikowych, które sporządzał P. G. (1)na firmy PHU (...), (...) M. W. (2), oraz Handel (...), M. K.twierdził, że dokumenty te wydawane były z uwagi na to, że firmy te składały zamówienia i dlatego wydawał on dokumenty aby mogły zostać uruchomione płatności, z których miały być sfinansowane zakupy tychże naczep. Zastrzegał jednak, że żadna naczepa nie była wydawana przed uiszczeniem przez zamawiającego całej ceny. Z tego tez powodu, w przypadku części zleceń złożonych przez firmy PHU (...)zarządzana przez M. W. (1)oraz (...) M. W. (2), wystawione były faktury korygujące wynikające z tego, że wobec nie uiszczenia przez zamawiających pozostałych części kwoty zapłaty, ostatecznie naczepy nie były wydawane i transakcje były anulowane wobec czego konieczne były korekty wcześniej wystawionych faktur opiewających na pełne wartości zamawianych naczep.

W późniejszych wyjaśnieniach oskarżony przyznał, że M. P. dostarczył mu blachę do produkcji naczep oraz paliwo, które zostały skompensowane naczepami dostarczanymi PHU (...) na konto którego (...) SA przelała również kwotę około 200 tys. złotych tytułem rozliczenia za wspomniana blachę. M. K. zaprzeczył jednak aby w późniejszym czasie otrzymywał jakiekolwiek pieniądze od M. W. (1) czy też M. W. (2) tzn. jakiekolwiek inne pieniądze aniżeli te stanowiące zaliczki na poczet zamawianych naczep.

Oskarżony M. K. odnośnie zarzutu dotyczące wyłudzenia pieniędzy z firmy (...) sp. z o.o. w W., stwierdził najpierw , że z firmą tą zawarta została umowa na mocy której (...) sp. z o.o. zobowiązała się sfinansowanie produkcji 22 naczep, które jednak z uwagi na problemy (...) spółki (...) nie zostały wyprodukowane, wobec czego (...) sp. z o.o. z tego tytułu zgłosiła swoje wierzytelności do masy upadłościowej. W późniejszych wyjaśnieniach twierdził, że (...) sp. z o.o. w W. zgodził się wykupić zapasy gotowych produktów znajdujących się na ekspozycjach w różnych częściach kraju. W następnych wyjaśnieniach M. K. twierdził natomiast, że pieniądze wpłacone przez (...) sp. z o.o. stanowiły formę sfinansowania produkcji 22 naczep, które miały być następnie pozostawione w depozycie R. w celach ekspozycyjnych i tak też się stało, albowiem wyprodukowane w ramach tego porozumienia naczepy stanowiły element ekspozycji na dzierżawionych w miejscowościach B. k. W. oraz H. placach wystawowych.

Oskarżony twierdził również , że z firmą (...) sp. z o.o. porozumiał się, że spółka ta finansować będzie kredyt kupiecki, jaki udzielił PHU (...) jako swojemu dealerowi, któremu dostarczył 5 naczep w celach eksplozyjnych, z odroczonym terminem płatności. Ponieważ jednak nie był w stanie dalej finansować tego kredytu wycofał się z niego. W późniejszym czasie oskarżony twierdził, że (...) sp. z o.o. doskonale wiedziała o prawie PHU (...) do zwrotu rzeczy, które przekazane były jej przez (...) SA w swoisty komis, co więcej po faktycznym zwrocie tychże przedmiotów rozliczył się częściowo - do kwoty 161061,98 złotych, z firmą (...) zaś w pozostałym zakresie spółka ta zgłosiła swoją wierzytelność do masy upadłościowej (...) SA z czego jednoznacznie wynika, że nie miał on nigdy zamiaru spółki tej oszukać.

Odnośnie swojej współpracy z firmą leasingową (...) sp. z o.o. wyjaśnił on, że podpisana z firmą ta umowa przewidywała sfinansowanie przez nią produkcji naczep, do czego jednak nie doszło wobec czego (...) sp. z o.o. swoje wierzytelności zgłosiła do masy upadłościowej.

M. K.zaprzeczył także aby dokonał przywłaszczenie mienia na szkodę spółki (...) SA, twierdząc, że spółka ta wyraziła zgodę na zaproponowany układ, przystępując do niego jako jeden z wierzycieli, jednak wskutek aresztowania M. K.do realizacji układu nie doszło i nastąpiła upadłość (...) SA.

W przedmiocie zarzutu dotyczące przywłaszczenia leasingowanego od D. (...)samochodu M. (...)o nr rej (...)T, M. K.wyjaśnił początkowo, że nie dopuścił się tego przestępstwa albowiem po wypowiedzeniu mu umowy leasingu tego pojazdu poinformował leasingodawcę, że pojazd ten znajduje się w Rosji. W późniejszych pisemnych stanowiskach oskarżony ten stwierdził, że nie dopuścił się tego przestępstwa albowiem wykupienia samochodu M. (...)dokonała jego córka K. K., czego dowodem jest wystawienie faktury pro forma na kwotę wykupu, która została uiszczona częściowo poprzez wpłatę przez I. M.do (...) sp. z o.o.kwoty 50 tys. dolarów amerykańskich, z których część przeznaczona miała być na sfinansowanie zakupu przez tą osobę (...), zaś pozostała cześć równowartości 71 tys. złotych zaliczona właśnie na poczet wykupu samochodu M. (...)i to wyłącznie nieuzasadniony zwrot ze strony (...) sp. z o.o.wpłaconej kwoty 50 tys. złoty wpłacającemu zniweczyło tę transakcję. Co więcej oskarżony podał, że M. (...)na terenie Rosji został utracony na skutek jego kradzieży.

M. W. (1)w toku postępowania przygotowawczego początkowo przyznał się częściowo do stawianych mu zarzutów stwierdzając, że w pewien czas po nawiązaniu współpracy z M. K., po tym jak z M. K.kontakt nawiązał również M. P., który między innymi zorganizował dla (...) SAdostawę stali z Huty (...)do produkcji, M. K.popadłszy w coraz większe problemy finansowe, zaproponował M. W.wynalazł osoby, które zawarłyby umowy leasingu naczep marki R.ale nie domagałyby się ich wydania. M. K.zależało aby osoby takie nie kontaktowały się jednak bezpośrednio z nim lecz pośrednikiem był M. W. (1). Owe transakcje miałyby wyglądać w ten sposób, że naczepy byłyby „sprzedawane” za 50 tys. brutto zaś nadwyżka nad tę kwotę uzyskana z firmy leasingowej byłaby dzielona pomiędzy dostawce przedmiotu oraz leasingobiorcę. Dostawcą w takim właśnie mechanizmie został M. W. (2)z firmy (...).

M. W. (1)przyznał, że częściowe rozliczenie za stal dostarczona M. K.przez M. P.nastąpiło poprzez PHU (...), na konto którego R. (...)przekazał kwotę 200 tys. złotych, którą M. W.przekazał M. P.. W późniejszym czasie, reszta rozliczenia miała następować poprzez udział M. P.w kwotach uzyskiwanych z firm leasingowych, którym naczepy m. (...)miały być sprzedawane na zasadach wskazanych wcześniej. M. W.zastrzegał, że on z transakcji przeprowadzonych przez M. W. (2)jako dostawcę, nie otrzymywał żadnego udziału, miał jedynie 2 % prowizji od przedstawiciela (...) SA– H. P. (1)za znajdowanie klientów na leasing oferowany przez (...) SA.

Co do naczep m – ki R.nabywanych w ramach umów leasingowych zawartych z (...) sp. z o.o.w W., M. W.stwierdził, że oczekiwał dostarczenia tychże naczep i w zaufaniu do M. K.podpisał protokoły odbiory tychże pojazdów, rozpoczynając płacenie rat leasingowych mimo nie otrzymania pojazdów. Następnie gdy monitował M. K.o dostawę naczep otrzymał odpowiedź, że jeśli wpłaci zaliczkę na ich wykonanie, to otrzyma naczepy. Ostatecznie otrzymał z R. (...) SA jedną naczepę jednak miała ona inny numer aniżeli ten wynikający z umowy a i ta została mu odebrana z uwagi na zaległości w płatności rat leasingowych.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego obrotem samochodami I. sprzedawanymi przez spółkę (...), oskarżony przyznał, że sprzedał do (...) SA trzy pojazdy tejże marki, nie uiszczając do (...) SA zapłaty za nie. Wskazał również osoby, które zgodziły się podpisać umowy leasingu jako leasingobiorcy, bez faktycznego zamiaru uzyskania przedmiotu leasingu a w zamian za pieniądze w kwocie od 4 do 5 tys. złotych. W kolejnych wyjaśnieniach oskarżony przyznawał również, że dla M. W. (2) oraz A. I. (1) znajdował osoby, które gotowe były podpisać umowy jako leasingobiorcy.

M. W.utrzymywał, że monitował M. K.w sprawie przyczep, które zostały sprzedane do (...) SAw ramach leasingów, kiedy monitowali go leasingobiorcy, jednak był przez M. K.zbywany.

Oskarżony W.wyjaśnił również że uczestniczył w spotkaniu do jakiego doszło pomiędzy M. K., M. W. (2), M. P., w trakcie którego M. W. (2)domagał się wystawienia korekt faktur, których R. (...)nie wyprodukowała, mimo, że zostały wystawione komplety dokumentów ich sprzedaży na co jednak M. K.nie zgodził się, stwierdzając, że żadnych korekt nie będzie.

Przed sądem zarówno w pierwszym jak i ponowionym postępowaniu M. W. (1)zmienił swoje wcześniejsze wyjaśnienia i nie przyznał się do stawianych mu zarzutów, stwierdzając że z firmą R. (...) M. K.miał kontakty wyłącznie bieznesowe i każdorazowo gdy zamawiał w firmie tej naczepę, to oczekiwał jej wyprodukowania i dostarczenie. Przekonywał, że nigdy nie posiadał żadnej wiedzy na temat jakichkolwiek fikcyjnych sprzedaży naczep ciężarowych do firm leasingowych, zaprzeczył jakiemukolwiek swojemu udziałowi w tego rodzaju przedsięwzięciach. Utrzymywał że M. W. (2)zaangażował w handel naczepami w dobrych intencjach, podobnie jak w przypadku A. I. (1). Był zaskoczony i zdziwiony faktem, że M. W.nie regulował należności za naczepy do firmy R. (...), zaś A. I. (1)namawiał aby ten wywiązał się z ze swoich zobowiązań w zakresie dostarczenia naczep do czego się zobowiązał i uregulował płatności do firmy R. (...). Utrzymywał on, że do wcześniejszych odmiennych wyjaśnień, jakie złożył w toku postępowania przygotowawczego został przymuszony groźbą aresztowania jego żony A., która w sprawie nie posiada żadnej wiedzy.

Reasumując poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oraz dokonaną ocenę materiału dowodowego Sąd zważył co następuje:

Sąd w przeważającej większości dał wiarę dowodom z dokumentów, poza dokumentami wskazanymi w poszczególnych zarzutach przedmiotowego aktu oskarżenia, które właśnie ze względu na swoja nierzetelność stanowią element zarzutów postawionych poszczególnym oskarżonym. Co do pozostałych dokumentów, które zostały sporządzone przez wskazane w ich treści osoby żadna ze stron nie zgłaszała zastrzeżeń co do ich prawdziwości a i sąd nie znajduje powodów aby prawdziwość ich i rzetelność ich kwestionować z urzędu.

Oceniając zeznania świadków sąd dał wiarę zeznaniom świadków Z. K., B. S. (1), S. C., A. S. (1), K. B., T. B., A. Ł., P. T. (1), J. S. (2), K. P. (1), A. T., J. K. (3), C. M., B. J., S. B., Z. J., B. S. (2), W. G. (2), A. R., Z. S. (1), H. W., S. K., B. K. (2), L. G.(niemal w całości), częściowo W. K. (2), R. K. (1), P. G. (3), K. S., W. Ż., M. N., H. P. (4), S. Ś., J. K. (4), M. S. (2), W. K. (3), A. M., W. M., częściowo M. P., R. K. (2), J. G., częściowo N. K..

Wskazani wyżej świadkowie, których zeznania w całości zasługiwały na przymiot wiarygodności zeznawali w sposób rzeczowy, logiczny, jasny, wzajemnie zbieżny również korespondujący z zebranymi w sprawie dokumentami. Znakomita większość tych świadków to osoby całkowicie postronne dla stron niniejszego postępowania, mający z nimi styczność całkowicie incydentalną, bądź też mającą kontakt wyłącznie na stopie zawodowe, co sprawie, że nie mieli oni żadnego racjonalnego powodu aby znane sobie okoliczności sprawy przedstawiać w sposób niezgodny z prawdą.

Co do zeznań świadka W. K. (2)sąd uznał, że na wiarę nie zasługiwały zeznania tego świadka w zakresie twierdzeń, że zakup samochodów I.przez spółkę K. (...)była autonomiczną decyzją spółki w ramach prowadzonej przez nią działalności a jedynie gospodarczo powiązaną z inną planowaną transakcją dotycząca zakupu kombajnu od PHU (...)reprezentowanego przez M. W. (1). Ocenę tę sąd opiera na zadziwiające wręcz zbieżności poszczególnych działań podejmowanych w tym zakresie przez M. W. (1)i tych podejmowanych przez W. K. (2), zbieżności, której nie sposób wytłumaczyć. Nieprawdopodobne w stopniu niemożliwości jest aby bez poczynienia uzgodnienia całości przedsięwzięcia przed jego realizacją było złożenie zamówienia jednego dnia i tego samego dnia tuż po wydaniu dokumentów przez sprzedającego, sprzedanie zamówionych rzeczy, tak aby następnego dnia M. W. (1)dokonał ich dalszego zbycia. Nadto życiowo nieprawdopodobne jest aby spółka dokonując zakupu środków trwałych, dokonywała ich zbycia, nie zatroszczywszy się uprzednio o ich fizyczne otrzymanie. Te okoliczności w zestawieniu z zeznaniami P. G. (3), który jednoznacznie wskazywał, że osoba faktycznie zarządzającą K. (...) był M. W. (1), sprawia, że sąd nie dał wiary zakwestionowanym twierdzeniom W. K..

Sąd uznając w przeważającej większości za prawdziwe zeznania świadka L. G., nie dał mu natomiast wiary co do tego jakoby nie wiedział on o wystawianiu faktur na sprzedaż naczep, które nie zostały wyprodukowane. Sąd nie uwierzył w tym zakresie temu świadkowie po pierwsze dlatego, że osobą wystawiającą te dokumenty na polecenie M. K.był jego syn, który, jak sam zeznań konsultował z ojcem kwestię ilości wytworzonych przez R. (...)naczep właśnie w związku z procederem wystawiania w znacznych ilościach faktur na naczepy, które nie były wyprodukowane ale również z uwagi na to, że L. G., co wynikało z zeznań innych przesłuchanych pracowników R. (...), należał do osób dobrze zorientowanych w działalności R., będącą nawet osobą decyzyjną w spółce pod nieobecność M. K..

Odnośnie zeznań żony oskarżonego M. K.- N. K., sąd nie dał wiary jej twierdzeniom jakoby jej mąż kierując spółką R. (...)nigdy nie uczestniczył w fikcyjnym obrocie produkowanymi naczepami poprzez wprowadzania do obiegu dokumentów potwierdzającą sprzedaż naczep, które nigdy nie zostały wytworzone. W tym zakresie, zdaniem sądu, zeznania tego świadka stanowiły powielenie wersji podawanej przez jej męża, w ramach przyjętej linii obrony. W pozostałym zakresie zeznania jej były zbieżne z relacjami i innych świadków jak również dowodami z dokumentów.

Za prawdziwe sąd uznał zeznania świadka H. P. (1), która występując wcześniej jako oskarżona w sprawie, została prawomocnie uniewinniona od stawianych jej zarzutów. Zeznania świadka były bardzo obszerne, rzeczowe i zbieżne z dowodami z dokumentów i zeznaniami innych świadków. W zakresie zarzutów stawianych oskarżonym w niniejszej sprawie, przydatne były one jednak w takim zakresie w jakim potwierdzały zaangażowanie poszczególnych osób, w tym bezdyskusyjnie M. W. (1)w znajdowanie osób zainteresowanych zawieraniem umów leasingu na naczepy produkowane przez R. (...)oraz samochody ciężarowe oferowane przez S. (...).

Sąd dał wiarę zeznaniom M. W. (2) i P. G. (1) jak również M. P. w zakresie w jakim potwierdzali oni swój udział w przestępczym działaniu, jak również udział innych osób. Zeznania te były w miarę szczere jakkolwiek nie pozbawione chęci umniejszenia stopnia swojej odpowiedzialności poprzez wskazywanie że ktoś inny był organizatorem, czy tez spełniał istotniejsza rolę aniżeli oni, co jednak nie wpływa na ocenę ich zeznań jako prawdziwych.

Sąd jedynie w części zbieżnej z poczynionymi w sprawie ustaleniami faktycznymi dał wiarę zeznaniom A. I. (1). W tym bowiem zakresie zeznania te korespondowały z zebranymi w sprawie dowodami z dokumentów jak i zasługującymi na wiarę zeznaniami innych świadków oraz wiarygodną częścią wyjaśnień oskarżonych. A. I. (1) kłamał twierdząc, że został niejako wmanewrowany w umowy leasingu przez M. W. (2) oraz M. W. (1), którzy wykorzystali go całkowicie instrumentalnie do podpisania umów leasingi a wręcz posłużyli się podpisanymi przez niego in blanco kartami. Przeczą temu zarówno zeznania G. W. (1), K. P. (3) (K.) jak i M. P., którzy jednoznacznie wskazali, że A. I. (1) aktywnie uczestniczył w zawieraniu umów leasingi zarówno jako strona jak i dostawca przedmiotów leasingu mimo, że wiedział, że przedmioty te nie istnieją. Co więcej sam wypłacał i przekazywał innym osobom (M. W. (1) oraz M. P.) pieniądze, jakie na jego rachunek przelewał (...) SA we W.. W końcu wskazanym twierdzeniom A. I. przeczą okoliczności w jakich zaangażował się on w przestępczy proceder dotyczący sprzedaży (...) SA nie istniejących przedmiotów leeasingu a mianowicie poprzez M. W. (1), od którego chciał pożyczyć pieniądze, bądź uzyskać możliwość udziału w „jakimś interesie” który miałby do zrobienia M. W. (1). Powyższe wyklucza deklarowaną przez A. I. nieświadomość i naiwność .

Zdaniem sądu prawdziwe jakkolwiek bez znaczenia dla rozstrzygnięcia zarzutów stawianych oskarżonym w niniejszej sprawie były zeznania R. P., D. G., J. K. (5), W. K. (5), A. N., M. M., M. K. (2), G. K., P. A. B., R. B. (1), M. Z., M. M., M. K. (3), L. M., J. K. (6), J. B. (3), A. K., M. B., R. B. (2), M. B., A. S. (2), W. S. (2), P. B., E. T., B. M., którzy to świadkowie podawali znane sobie okoliczności związane z zarzutami innych oskarżonych, których dotyczył akt oskarżenia .

Kończąc ocenę materiału dowodowego na wyjaśnieniach oskarżonych, Sąd dał częściowo wiarę wyjaśnieniom oskarżonego M. W. (1) a mianowicie w takim zakresie, w jakim w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do zarzutów i opisał przestępczy proceder i swój w nim udział, choć sąd dostrzega nawet wówczas ewidentną tendencję oskarżonego do umniejszania stopnia swojej odpowiedzialności, poprzez wskazywanie innych osób jako bardziej zaangażowanych, czy wręcz organizatorów, co nie było zgodne z prawdą, co z kolei wynika z zeznań innych wiarygodnych osób zarówno z grona wspólników oskarżonego jak i osób z którymi współpracował jak np. H. P. (1). Późniejsze wyjaśnienia, jakie M. W. złożył na dalszym etapie postępowania przygotowawczego, kiedy to zmienił swoje wyjaśnienia nie przyznając się do żadnego ze stawianych mu zarzutów oraz wyjaśnienia jakie złożył przed sądem, kiedy to twierdził, że nie brał żadnego świadomego udziału w nielegalnych przedsięwzięciach związanych z wyłudzaniem pieniędzy od firm leasingowych, pozostawały z rażącej sprzeczności nie tylko z zeznaniami innych wiarygodnych świadków (M. W. (6), M. P., częściowo P. G. (1)) ale również jego wcześniejszymi wyjaśnieniami, powodów zmiany których nie potrafił w żaden racjonalny sposób wytłumaczyć. Całkowicie naiwne było tłumaczenie jakoby wcześniejsze nieprawdziwe wyjaśnienia złożył na skutek zastraszania go o możliwości tymczasowego aresztowania jego żony. Tłumaczenie to było irracjonalne nie tylko dlatego, że z materiału sprawy nie wynika, aby w którymkolwiek momencie prowadzący postępowania rozważał stosowanie jakichkolwiek środków zapobiegawczych wobec A. W. (1), a również dlatego, że owe nieprawdziwe rzekomo wyjaśnienia, jak rozumieć należy wymyślone przez oskarżonego, pozostają w zbieżności z dowodami z dokumentów, oraz zeznaniami innych osób, w przestępczym procederze uczestniczących . Sąd nie ma jakichkolwiek wątpliwości wyjaśnienia oskarżonego towarzyszące jego deklaracji o niewinności, stanowiły wyłącznie opartą na kłamstwie linię obrony mającą w zamierzeniu umożliwić mu uniknięcie odpowiedzialności, za czyny, których faktycznie się dopuścił.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego M. K.co do jego niewinności w zakresie stawianych mu zarzutów, natomiast prawdziwe częściowo były jego wyjaśnienia, towarzyszące zaprzeczeniu zasadności zarzutów. W szczególności prawdę oskarżony ten podał w zakresie przedstawienia kondycji firmy R. (...)na przestrzeni lat jej funkcjonowania, w tym prawdziwe były wyjaśnienia oskarżonego, że już w 2000 roku, spółka notowała straty w swej działalności. Prawdziwe było również potwierdzenie przez oskarżonego, że praktykował już w okresie wcześniejszym aniżeli okres zarzutów, wystawianie finalnych dokumentów sprzedaży wraz z dokumentami towarzyszącymi takimi jak świadectwo homologacji przed faktycznym wytworzeniem sprzedawanych produktów a to w celu umożliwienia nabywcy uruchomienia finansowania nabycia tychże produktów w formie np. leasingu, jakkolwiek sąd w żadnym wypadku nie podziela oceny legalności tego rodzaju działania przedstawionej przez oskarżonego, co zostanie przedstawione poniżej. Prawdziwe były również te wyjaśnienia z których wynikało, że R. (...)nigdy nie wyprodukowała naczep, sfinansowanie których nastąpiło na mocy umowy zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o.w W.a R. (...). oraz częściowo nie wykonała naczep sprzedanych spółce z o.o. (...). Mimo, że w późniejszym etapie postępowania oskarżony twierdził, że naczepy dla (...) sp. z o.o.zostały jednak wyprodukowane, to jednak owo wcześniejsze wyjaśnienie pozostaje w zbieżności z zeznaniami świadka Z. S. (1), który poszukując owych naczep należących na mocy umowy z 18 kwietnia 2000 roku, nie znalazł żadnej z nich, co więcej wówczas M. K.nie potrafił wskazać żadnego miejsca, w którym naczepy te miałyby się znajdować.

W przeważającej większości wyjaśnienia oskarżonego, opierały się na kłamstwie, co jednoznacznie wynikało z ich sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami innych osób, i stanowiły element przyjętej przez niego linii obrony zmierzającej do umożliwienia mu uniknięcia odpowiedzialności za faktycznie popełnione przestępstwa.

Reasumując poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oraz dokonaną w sposób wyżej opisany ocenę materiału dowodowego Sąd zważył co następuje:

Prawdziwe w pełnej rozciągłości okazały się zarzuty stawiane M. K.w zakresie popełnienia przez niego przestępstw: z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk, z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk na szkodę D. (...)z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk na szkodę (...) sp. z o.o.oraz art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk na szkodę D. (...)W tym zakresie wiarygodny materiał dowodowy potwierdził w stopniu przekraczającym jakikolwiek racjonalne wątpliwości zarówno sprawstwo jak i winę tego oskarżonego.

Nie znalazł natomiast potwierdzenia zarzut z art. 284 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk dotyczący rzekomego przywłaszczenia mienia znacznej wartości na szkodę spółki (...) SA. Z zebranego w tym zakresie materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że spółka R. (...)zakupów kół (felg i opon) dokonywała na zasadzie umowy sprzedaży na odroczony termin płatności. Umowom tym nie towarzyszyły jakiekolwiek klauzule przewłaszczenia na zabezpieczenie np. do momentu uiszczenie pełnej ceny. Tym samym, stosownie do regulacji kodeksu cywilnego, z chwilą wydania kupowanego przez R. (...)od (...) SAasortymentu, to R. (...)stawała się właścicielem tychże rzeczy, zaś spółce (...)przysługiwało roszczenie o zapłatę ustalonej ceny sprzedaży. Tym samym M. K.dokonawszy w imieniu R. (...)zakupu w okresie wskazanym w zarzucie aktu oskarżenia opon i felg w firmie (...) SA, w sytuacji gdy rzeczy te przez sprzedającego zostały wydane, R. (...)stała się właścicielem tych rzeczy a tym samym M. K.nie mógł dopuścić się ich przywłaszczenia na szkodę (...) SA. i to niezależnie od niespornej okoliczności nie uiszczenie ceny ich zakupu w kwocie 242572,70 złotych. Z tego tez powodu, tj. wobec braku w czynie opisanym w zarzucie znamion czynu zabronionego sąd uniewinnił M. K.od tego zarzutu.

Sąd dostrzega wprawdzie, że zachowanie oskarżonego wobec spółki (...) SAw okresie wskazanym w zarzucie nie było uczciwe i niewątpliwie doprowadziło do szkody po stronie (...) SA, jednak powstanie tej szkody upatrywać należałoby w całkowicie innym zachowaniu oskarżonego M. K.aniżeli opisane w zarzucie a mianowicie dokonywaniu zamówień w firmie (...) SAw sytuacji świadomości braku możliwości wywiązania się ze złożonego zamówienia w zakresie płatności za nie, co w realiach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości w sytuacji gdy z początkiem 2001 roku R. (...)utraciła płynność płatniczą, czego nie kwestionował sam oskarżony. Zachowanie takie jednak stanowi zupełnie inne przestępstwo aniżeli opisane w zarzucie i polega na zgoła odmiennym postępowaniu, wobec czego sąd nie posiadał kognicji do rozpatrywania takiego zachowania oskarżonego jako nie objętego skargą uprawnionego oskarżyciela.

Przechodząc do omówienia okoliczności popełnienia przez M. K.czynów z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk, wskazać należy, że w kontekście jednoznacznych i wiarygodnych zeznań P. G. (1)jak również prawdziwej części wyjaśnień M. W. (1), zeznań M. W. (2), A. I. (1)oraz M. P.a nawet częściowo wyjaśnień samego M. K., nie sposób mieć wątpliwości, że M. K., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podżegał P. G. (1)do poświadczenia nieprawdy , w wystawianych przez tego ostatniego dokumentach dotyczących sprzedaży naczep ciężarowych produkowanych przez R. (...), co do okoliczności mającej znaczenie prawne a mianowicie co do tego, że pojazdy, na które dokumenty te zostały wystawione zostały wyprodukowane w sytuacji gdy nie było to zgodne z prawdą.

W kontekście elementarnych zasad logiki, doświadczenia życiowego oraz znajomości podstawowych zasad rachunkowości i księgowości jasne jest, że faktura sprzedaży jest dokumentem potwierdzającym sprzedaż czyli umowę polegającą na przeniesieniu własności określonej rzeczy w dokumencie takim wskazanej z obowiązkiem uiszczenie ustalonej ceny. A zatem dla rzetelności tego dokumentu oczywistym jest, że musi istnieć rzecz wskazana w takim dokumencie. Twierdzenia oskarżonego M. K. o powszechnej w działalności firm leasingowych sytuacji wystawiania przez dostawców przedmiotów leasingu faktur sprzedaży na rzeczy nie istniejące, mające dopiero powstać sprzeczne są z przyjętymi zasadami obrotu gospodarczego jak i przede wszystkim relacjami podanymi przez licznie przesłuchanych w niniejszej sprawie pracowników firm leasingowych, którzy jednoznacznie wskazywali, że dla prawidłowego zawarcia umowy leasingowej konieczne było wydanie przedmiotu leasingu leasingobiorcy, co oznaczało, że przedmiot leasingu musiał istnieć. Co więcej wyjaśnienia oskarżonego M. K. w tym zakresie całkowicie ignorowały fakt, że wśród dokumentów, które wystawiał P. G. (4) były nie tylko faktury sprzedaży nie wyprodukowanych pojazdów ale również dokumenty Wz, które jako dokumenty magazynowe potwierdzać mogą jedynie faktyczne przemieszczenie magazynowe oraz świadectwa homologacji, które wystawione i wydane mogą być jedynie w powiązaniu z istniejącą rzeczą albowiem służą sprawdzeniu takiego przedmiotu pod względem jego parametrów, rozwiązań technicznych, użytych materiałów i w końcu zgodności z przyjętą normą.

Co do samego zachowania P. G. (1), sąd nie ma wątpliwości, że jako kierownik działu sprzedaży spółki R. (...), był inną, w rozumieniu art. 271 § 1 kk, osoba uprawnioną wystawiania dokumentu, jakim jest dokument księgowy w postaci faktury sprzedaży. Wpisując w treści tego dokumentu, jako przedmiot sprzedaży określony szczegółowo (również numerem VIN) przedmiot, który w rzeczywistości nie istniał poświadczał on tym w dokumencie takim nieprawdę. Co więcej, uwzględniając, że w przypadku faktury, jej przedmiot jest istotą tego dokumentu, to bowiem co do tego przedmiotu, dokument ten potwierdza przeprowadzenie czynności cywilnoprawnej w postaci zawarcia umowy sprzedaży, tym samym poświadczenie co do istnienia tego przedmiotu, w sytuacji gdy przedmiot taki nie istnieje, stanowi poświadczenie nieprawdy co do okoliczności o znaczeniu prawnym.

Przekładają powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że to jedynie dzięki dokumentom sporządzonym przez P. G. (1), w których poświadczył on nieprawdę, możliwe było popełnienie wszystkich dalszych przestępstw wyłudzeń pieniędzy na szkodę pokrzywdzonych w tej sprawie firm leasingowych oraz instytucji finansowych.

Uwzględniając, wynikające z zebranych w sprawie dowodów, okoliczności kierowania przez M. K.działalnością firmy R. (...), w sposób całkowicie autorytarny wręcz despotyczny, w każdej sferze jej działalności , co wynika jednoznacznie z treści przesłuchanych w sprawie pracowników spółki, sąd nie ma żadnych wątpliwości, że wystawienie kompletów dokumentów sprzedaży (faktur, świadectw homologacji) na nie wyprodukowane naczepy ciężarowe w liczbie co najmniej 20 sztuk dla PHU (...), (...) M. W. (2), firmy (...), które to dokumenty następnie użyte zostały do zawarcia umów leasingu tychże naczep, finansowanych przez (...) SAwe W., w liczbie 22 a następnie kolejnych 3 dla D.w W., 3 dla (...) sp. z o.o.oraz 5 dla PHU (...), które przedłożone zostały do uruchomienia finansowania w ramach umowy faktoringowej zawartej z (...) sp. z o.o.nastąpiło z inicjatywy i na polecenie M. K., co wyczerpuje wszelkie znamiona podżegania do poświadczenia w wystawionym przez osobę uprawnioną dokumencie nieprawdy co do okoliczności mającej znaczenie prawne tym samym występku z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk. Marginalnie wskazać należy, że zarzut ten byłby aktualny nawet w przypadku ustalenia, że P. G. (1)poświadczył nieprawdę w wystawionym dokumentach nie na polecenie a jedynie na prośbę M. K., co jednak w ustalonym stanie faktycznym miejsca nie miało . Istotą bowiem karalnego podżegania jest aby podżegacz chcąc aby inna osoba dopuściła się czynu zabronionego nakłaniała ją do tego. Tak właśnie było w przypadkuM. K.i P. G.. M. K., wbrew prezentowanemu w trakcie procesu stanowisku, wiedział, że wystawianie kompletów dokumentów sprzedaży naczep, których nie wyprodukowano jeszcze, jest poświadczeniem nieprawdy w tychże dokumentach. Ponieważ jednak dla pozyskania, w sposób uzgodniony początkowo z M. W. (1)i M. P.a później już przeprowadzany samodzielnie z (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o.oraz (...) sp. z o.o., a opisany szczegółowo w stanie faktycznym , pieniędzy od firm leasingowych i firmy faktoringowej potrzebował on dokumentów niezbędnych dla zawarcia z tymi firmami umów, skutkujących zapłatę za owe wirtualne naczepy, polecił P. G. (1)wystawienie takich dokumentów, co faktycznie nastąpiło, poprzez poświadczenie przez P. G. (1)nieprawdy w wystawionych dokumentach sprzedaży nieistniejących naczep.

Nie sposób mieć wątpliwości, że zarówno samemu podżeganiu przez M. K. P. G. (1) do wystawienia nierzetelnych dokumentów i tym samym poświadczenie w nich nieprawdy co do okoliczności mających znaczenie prawne, jak i samemu poświadczeniu przez P. G. (1) nieprawdy w wystawionych dokumentach, towarzyszył zamiar osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci uzyskani na podstawie tychże nierzetelnych dokumentów środków pieniężnych, wypłaconych przez podmiotu, które w oparciu o te dokumenty zawarły umowy, skutkujące płatnością za przedmioty wskazane w tychże dokumentach, w błędnym przeświadczeniu, że przedmioty te istnieją faktycznie.

Zresztą dla bytu tego przestępstwa bez znaczenie jest okoliczność, czy korzyść z tytułu wystawienia tych dokumentów i poświadczenia w nich nieprawdy otrzymał P. G., M. K.( który temu zaprzeczał) czy spółka R. (...)na rachunek której wpłynęły pieniądze od (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o.i która to spółka otrzymała w rozliczeniu wystawionych dla PHU (...), (...) M. W. (2)oraz (...)nierzetelnych dokumentów, surowce w postaci blachy i paliwa o wartości kilkuset tysięcy złotych. Korzyścią majątkową jest bowiem zarówno korzyść uzyskana przez sprawcę dla siebie jak i dla innej osoby. Zresztą w niniejszej sprawie korzyść z tego przestępstwa uzyskiwał przede wszystkim M. K., który dzięki tym pieniądzom mógł przedłużyć funkcjonowanie kierowanej przez siebie firmy, której legalna działalność w roku 2000, stosownie do prawdziwych w tym zakresie wyjaśnień M. K., zmierzała ku nieuchronnemu końcowi, z uwagi na zaistniałą sytuację gospodarcza w branży w jakiej funkcjonowała spółka R. (...)w której nastąpił raptowny spadku liczby zamówień na naczepy do samochodów ciężarowych.

Sąd nie ma również jakichkolwiek wątpliwości, że czynom oskarżonego M. K.w tym zakresie towarzyszył zamiar o charakterze bezpośrednim. To bowiem oskarżony M. K.chciał aby powstały dokumentu sprzedaży nie wyprodukowanych jeszcze naczep, które to dokumenty miały pozwolić na pozyskanie poprzez inne osoby (w szczególności M. W. (1)i inne „zorganizowane” przez niego) pieniędzy z firm leasingowych. Tak więc podżeganiu oskarżonego M. K.do poświadczenia nieprawdy przez P. G. (1)towarzyszył zamiar bezpośredni w dodatku o charakterze kierunkowym.

Odnosząc się do zarzutu opisanego w zarzucie IX aktu oskarżenia (zarzut VIII w wyroku) sąd dokonał zmiany kwalifikacji prawnej tego czynu w stosunku do kwalifikacji wskazanej w zarzucie, albowiem kwalifikacji wskazana w zarzucie aktu oskarżenia nijak nie przystawała do opisu tego przestępstwa. Zdaniem Sądu, oskarżyciel publiczny popełnił w tym zakresie omyłkę pisarską „wklejając” pod opisem przestępstwa z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk, kwalifikacje prawną z wcześniejszego zarzutu. Ponieważ jednak oskarżyciel aż do momentu zamknięcia przewodu sądowego w sprawie nie dokonał sprostowania tejże omyłki, sąd uwzględniając opis zarzutu, uprzedził o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej tego czynu w sposób ostatecznie przyjęty w rozstrzygnięciu. W tym zakresie sąd niewątpliwie zachował granice zarzutu , które to granice wyznacza opis zdarzenia historycznego przedstawiony w zarzucie, nie zaś przyjęta kwalifikacja prawna.

Uwzględniając fakt, że sytuacje podżegania przez M. K. P. G. (1) do wystawiania poszczególnych dokumentów związanych ze sprzedażą naczep ciężarowych, które nie istniały, na rzecz poszczególnych podmiotów wskazanych szczegółowo w ustaleniu faktycznym, tj. przestępstwa o identycznej kwalifikacji prawnej z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk, dzieliły niewielkie dystanse czasowe wynoszące maksymalnie 2 miesiące (pomiędzy kwietniem a czerwcem 2000 roku) sąd przyjął przy kwalifikacji prawnej wszystkich tych czynów konstrukcję ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk

Przechodząc z kolei do rozważenia zarzutów opisanych w punktach III,VII, VIII, X aktu oskarżenia (odpowiednio zarzuty II, VI, VII i IX w wyroku) sąd nie miał żadnych wątpliwości, że zachowaniem swoim w tym zakresie M. K.wyczerpał wszelkie znamiona oszustw popełnionych co do mienia znacznej wartości tj. przestępstw z art. 286 § 1 kk w zw. z art., 294 § 1 kk, Uwzględniając bowiem, że w przypadku wszystkich opisanych w tych zarzutach transakcji przeprowadzonych pomiędzy R. (...)a firmami: (...) sp. z o.o.(zarzut II wyroku), D. (...)(zarzuty VI i IX w wyroku) oraz (...) sp. z o.o.(zarzut VII) wedle zmienionego przez sąd ustalenia, M. K.reprezentując spółkę R. (...), posługiwał się dokumentami poświadczającymi nieprawdę, oczywiste dla sądu jest, że wprowadzał on tym samym w błąd swoich kontrahentów co do istotnych okoliczności związanych z zawieranymi transakcjami, doprowadzając ich w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, którego wysokość w każdej z transakcji spełniała kryterium mienie znacznej wartości. Formułując wniosek o niekorzystnym charakterze rozporządzenia mieniem sąd miał na uwadze nie tyle ostateczną szkodę poniesioną przez w/w kontrahentów oskarżonego, którzy nie otrzymali pojazdów które zakupili ani też nie otrzymali zwrotu pieniędzy, ile ich błędne przekonanie co do szczerości intencji oskarżonego co do wywiązania się z zawieranych umów jak również prawdziwości przedkładanych przez niego przy tych transakcjach dokumentów. We wszystkich bowiem transakcjach oskarżony posłużył się dokumentami faktur sprzedaży, w których poświadczono nieprawdę co do istnienia wskazanych w ich treści pojazdów. Wedle relacji podawanych przez przedstawicieli pokrzywdzonych jak również zasad logiki i doświadczenia życiowego, stwierdzić należy, że ani (...) sp. z o.o.ani też (...) sp. z o.o.ani też w końcu (...) sp. z o.o.nie zawarłaby z R. (...)jakichkolwiek umów, skutkujących przekazaniem spółce tej pieniędzy, gdyby wiedziały że spółka z uwagi na swoją pogłębiająca się niewypłacalność nie jest w stanie podjętych zobowiązań zrealizować, zaś kierujący nią oskarżony M. K.nie ma nawet takiego zamiaru. O złych intencjach oskarżonego K.w tym zakresie i tym samym wprowadzeniu w błąd pokrzywdzonych firm dobitnie przekonują podjęte przez niego działania związane z posłużeniem się nierzetelnymi dokumentami faktur we wszystkich tych transakcjach. O nieuczciwości oskarżonego w relacjach z w/w instytucjami finansowymi, bardzo dobitnie przekonuje również podjęcie przez M. K.oszukańczych działań przy wykorzystaniu pomocy M. W. (1), który podobnie jak wcześniej przyjmował od M. K.nierzetelne dokumenty sprzedaży nieistniejących naczep w celu ich sprzedaży (...) SA, tak w tym przypadku przyjął od M. K., jako kupujący faktury sprzedaży kolejnych naczep a nadto potwierdził protokolarnie otrzymanie ich (w przypadku 3 naczep finansowanych przez (...) sp. z o.o.w umowie pomiędzy (...)oraz (...) sp. z o.o.) mimo, że żadnych naczep z R. (...)nie otrzymał. To właśnie przyjęcie tychże faktur oraz potwierdzenie otrzymania pojazdów w nich wskazanych, umożliwiła dokonanie przez (...) sp. z o.o.oraz (...) sp. z o.o.przekazanie pieniędzy dla R. (...)jako rzetelnego dostawcy tychże naczep. Sąd nie ma wątpliwości, że w przypadku wiedzy (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o.oraz (...) sp. z o.o.że nie istnieją pojazdy naczep wskazane w dokumentach przedstawionych przez oskarżonego do transakcji z nimi, nie zawarłyby z R. (...) jakichkolwiek umów sprzedaży i nie wypłaciły jakichkolwiek pieniędzy.

W zakresie zarzutu opisanego w akcie oskarżenia jako VIII ( w wyroku jako VII) sąd na zasadzie porównania zarzutów przedstawionych M. K.oraz M. W. (1)(zarzut XX aktu oskarżenia) doszedł do wniosku, że wskazanie w zarzucie (...) sp. z o.o.jako pokrzywdzonego stanowiło kolejną omyłkę pisarską albowiem pozostały opis czynu tak w zakresie ram czasowych zdarzenia jak i wysokości szkody, był identyczny z zarzutem XX gdzie pokrzywdzonym jest spółka z o.o. (...), co w zestawieniu z zarzutem przedstawionym P. G. (1)oraz materiałem dowodowym sprawy, doprowadziło do zmiany opisu czynu przypisanego M. K.w oparciu o zarzut w punkcie VIII aktu oskarżenia w ten sposób, że sąd przyjął, że pokrzywdzonym tym czynem była spółka z o.o. (...). W zakresie tego zarzutu sąd uznał również, że szkodą wyrządzoną przestępstwem była pełna kwota wypłacona spółce R. (...)na poczet wykupionych faktur sprzedaży albowiem cała transakcja przeprowadzona została skutek oszukańczych działań M. K., tym samym całość świadczenia była świadczeniem niekorzystnym , zaś spłatę kwoty 161061,98 traktować można jedynie w kontekście częściowego naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody.

Uwzględniając wysokość najniższego miesięcznego wynagrodzenia, którego dwustukrotność stanowi o zaistnieniu znamienia mienia znacznej wartości, którego wysokość w roku 2000 wynosiła 700 złotych zaś w 2001 roku 760 złotych ( tj. stosownie mienie znacznej wartości w 2000 roku zaczynało się od kwoty 140 tys. złotych zaś w 2001 roku od kwoty 152 tys. złotych) , sąd nie miał wątpliwości, że w przypadku wszystkich przypisanych M. K.czynów z art. 286 § 1 kk dotyczyły one mienia znacznej wartości, co nakazywało ich kumulatywną kwalifikację z art. 294 § 1 kk.

Również w zakresie tych czynów sąd nie ma żadnych wątpliwości co do winy oskarżonego. Wbrew twierdzeniom oskarżonego o braku po jego stronie jakiegokolwiek przestępczego zamiaru, a jedynie działaniu w ramach ryzyka gospodarczego i chęci utrzymania prowadzonego zakładu pracy, nie sposób mieć wątpliwości, że w kontekście znanych powszechnie, w tym również oskarżonemu norm zakazujących oszukiwania innych osób w celu osiągnięcie korzyści majątkowej, norm o charakterze społecznym, etycznym czy w końcu prawnym, działania oskarżonego, który w sposób intencjonalny postępował wbrew tym normom, motywowany jedynie chęcią uzyskania korzyścią majątkowej, dowodzą jego umyślności. M. K.łamał znane sobie normy etyczne i prawne, ponieważ chciał je złamać. Własne dobro, własna korzyść była ważniejsza aniżeli oszukanie i wyrządzenie szkody innym podmiotom .

Z uwagi na to że wyłudzenia dokonane na szkodę (...) sp. z o.o. oraz spółki (...) sp. z o.o. obejmowały szereg czynności na przestrzeni czasu wskazanego w ramach czasowych zarzutów, którym to jednak wszystkim towarzyszył wspólny przestępczy zamiar, przy kwalifikacji tych przestępstw sąd przyjął kwalifikacje działania oskarżonego w warunkach czynu ciągłego z art. 12 kk.

Nadto wobec identycznej kwalifikacji trzech z tych przestępstw, popełnionych w krótkich odstępach czasu, sąd przyjął również co do nich konstrukcje ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk

Kończąc rozważania dotyczące zarzutów postawionych M. K., na zarzucie z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk, to także w tym zakresie, nie ma jakichkolwiek wątpliwości, że oskarżony ten swoim zachowaniem wyczerpał wszelkie znamiona tego przestępstwa. K. K. wiedział doskonale, użytkowany przez w ramach zawartej umowy leasingowej z (...) sp. z o.o. w W., samochód M. (...) o nr rej (...) nie jest jego własnością lecz jest własnością leasingodawcy. Tym samym po wypowiedzeniu mu umowy leasingu tego pojazdu (podobnie jak trzech innych tej marki) z uwagi na nie regulowanie ustalonych rat leasingowych, zobowiązany był zwrócić pojazd ten leasingodawcy. Mimo tej wiedzy, oskarżony dobrowolnie tego nie uczynił, co konkludentnie acz dobitnie wskazywało na brak zamiaru zwrotu i chęć zatrzymania a więc postąpienia z pojazdem tym jak własnym, co stanowi uzewnętrznienie przywłaszczenia. O braku chęci zwrotu pojazdu świadczyło również odpowiedź oskarżonego, na wezwanie (...) sp. z o.o. o zwrot pojazdu, kiedy to stwierdził on, że pojazd znajduje się na terenie Rosji, co uwzględniwszy brak dokładniejszego wskazania miejsca w którym znajduje się pojazd wykluczało możliwość samodzielnego odebrania pojazdu przez prawowitego właściciela zaś umożliwiało oskarżonemu dalsze dysponowanie nim jak właściciel, co w zestawieniu z okolicznością, że oskarżony nie zakwestionował nigdy faktu wypowiedzenia mu umowy, jednoznacznie wskazuje, że poprzez politykę faktów dokonanych (brak zwrotu, uniemożliwienie odbioru rzeczy przez właściciela) dokonał faktycznego przywłaszczenia mienia, które uprzednio zostało przekazane mu przez właściciela w ramach łączącej strony umowy leasingu. Zważywszy na wartość pojazdu przekraczającą w chwili wypowiedzenia umowy jego leasingu kwotę 152 tys. złotych, tym samym przywłaszczenie mienia powierzonego dotyczyło mienia znacznej wartości co stanowi przestępstwo z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 2 kk.

Także w tym zakresie działanie oskarżonego było przez niego w pełni zawinione. Oskarżony był zobowiązany do zwrotu przekazanego mu na mocy umowy leasingu mienia, z chwilą wypowiedzenie tejże umowy i wezwania do zwrotu przedmiotu leasingu. Oskarżony nie zwrócił go ponieważ nie chciał tego zrobić, a zatem działał umyślnie. W tym miejscu Sąd jedynie tytułem dygresji pragnie odnieść się do wyjaśnień, jakie w tym zakresie składał M. K., miotając się pomiędzy wersją o braku obowiązku zwrotu pojazdu wskutek wykupienia go przez jego córkę K. K., co jednak nie zostało potwierdzone żadnymi dokumentami, gdyż przedstawiona przez oskarżonego kopia faktury pro forma w tym zakresie, potwierdza jedynie prowadzenie rozmów w tym zakresie, oraz wersją o kradzieży tego pojazdu na terenie Rosji, co jednak nie zostało w żaden wiarygodny sposób wykazane. Co więcej wyjaśnienia te były dodatkowo niewiarygodne poprzez fakt, że wskazane w nich okoliczności nie były podane przez oskarżonego przedstawicielowi (...) sp. z o.o.w momencie gdy był wzywany do zwrotu pojazdu, co byłoby zachowaniem logicznym albowiem mogłoby umożliwić ugodowe załatwienie sprawy bez kierowania przez (...) sp. z o.o.zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa dlatego też sąd wyraża pogląd, że przedstawione obecnie rzekome okoliczności, dla których oskarżony nie zwrócił pojazdu M.stanowią jedynie niezgodna z prawda linię jego obrony.

Przechodząc do zarzutów przedstawionych oskarżonemu M. W. (1), również w tym zakresie, zebrany w sprawie wiarygodny materiał dowodowy niemal w całości potwierdził ich zasadność.

Zdaniem sadu potwierdzenia nie znalazł jedynie zarzut z art. 284 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk, w którym pokrzywdzonym działaniami M. W. (1) miała być spółka (...) SA. Mając bowiem na uwadze uzasadnienie tego zarzutu oraz wskazane na potwierdzenie go dowody , stwierdzić należy, że zarzut ten przy wskazanej kwalifikacji i opisie od początku był zarzutem niezasadnym. Skoro bowiem 4 samochody wskazane w tym zarzucie zostały zakupione przez firmę (...) sp. z o.o. od firmy (...) SA, zaś M. W. (7) i reprezentowana przez niego firma PHU (...) była jedynie akwizytorem, za pośrednictwem którego zamówienie na samochodu te zostało złożone, to przedstawienie M. W. (7) zarzutu przywłaszczenie pieniędzy z tytułu tejże sprzedaży wymagało przedstawienia dowodu uiszczenia przez (...) sp. z o.o. M. W. (1) pełnej ceny zakupu. Tymczasem z zebranych w sprawie dowodów nie wynika aby (...) sp. z o.o. M. W. (1) przekazała takie pieniądze. Skoro zatem (...) sp. z o.o. nie przekazała M. W. (1) jako akwizytorowi (...) SA płatności za zakupione samochody, zarzut przywłaszczenie tych pieniędzy jawi się jako niezasadny i dlatego od zarzutu tego sąd uniewinnił tego oskarżonego.

Przyjęte przez autora aktu oskarżenia rozumowanie, że M. W. (1)przywłaszczył pieniądze z tytułu sprzedaży czterech samochodów, zamówionych przez (...) sp. z o.o.albowiem otrzymał za nie pieniądze z (...) Funduszu (...), całkowicie pomija istotna okoliczność, że pieniądze od (...) SA, M. W. (1)otrzymał jako właściciel sprzedanych samochodów, które uprzednio zakupił do (...) sp. z o.o.Skoro zatem był właścicielem sprzedawanego pojazdu, nie mógł tym samym pieniędzy z jego sprzedaży przywłaszczyć. Sąd oczywiście ma świadomość , że wywód ten w kontekście istniejącego materiału dowodowego musi budzić zastrzeżenia. Zastrzeżenia te jednak sprowadzają się do ustalenia, że cała transakcja dotycząca czterech samochodów I.formalnie zamówionych przez (...) sp. z o.o.od początku była przedsięwzięciem M. W. (1), którego celem nigdy nie było uzyskanie pojazdów od (...) SAa jedynie zdobycie od firmy tej dokumentów pozwalających na bezprawne uzyskanie pieniędzy od (...) SA. Zdaniem sądu tak skonstruowany zarzut pozwalał na przypisanie oskarżonemu sprawstwa oraz winy w zakresie wspomnianych pojazdów. Ponieważ jednak zarzutu takiego prokurator M. W.nie postawił, sąd nie był uprawniony do przypisania mu takiego czynu mimo pozytywnych ustaleń w tym zakresie wobec braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Niedopuszczalna byłaby również zmiana opisu tego czynu oraz jego kwalifikacji, albowiem zmiana taka nie mieściłaby się w ramach pierwotnego zarzutu.

Przechodząc z kolei do zarzutu dotyczącego oszustw popełnionych w warunkach czynu ciągłego, co do mienia znacznej wartości na szkodę (...) SAwe W.przy wykorzystaniu fałszywych dokumentów oraz poprzez poświadczenie w dokumentach nieprawdy tj. przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk, art. 271 § 3 kk i art. 12 kk oraz pomocnictwa M. K.w zakresie oszustw popełnionych co do mienia znacznej wartości na szkodę D. (...) oraz (...) sp. z o.o.tj. przestępstw z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk, sąd wyraża pogląd , że zebrany w tym zakresie materiał dowodowy w pełni potwierdziła ich zasadność, przy zmianie jedynie w zakresie udowodnionej wartości szkody.

M. W. (1) poznawszy w trakcie licznych kontaktów gospodarczych z H. P. (1) – przedstawicielka (...) SA, obowiązujące w (...) Funduszu (...) procedury zawierania umów leasingu operacyjnego na różnorodne przedmioty – głównie pojazdy, zorientował się, że procedury ta opierają się praktycznie wyłącznie na obiegu dokumentów, zaś w przypadku rzeczy fabrycznie nowych, leasingodawca nie jest nawet zainteresowany oględzinami przedmiotu leasingu. Poznawszy ten mechanizm oskarżony ten postanowił wykorzystać go do rozpoczęcia wspólnie z innymi osobami procederu wyłudzania pieniędzy z (...) SA poprzez występowanie w umowach leasingu zawieranych przez (...) SA w charakterze dostawcy przedmiotu leasingu, mimo, że faktycznie przedmiotami takimi oskarżony ten nie dysponował, jednak był w posiadaniu dokumentów, które wskazywały na posiadanie przez niego tychże przedmiotów, co przy „dziurawych” procedurach leasingowych (...) SA pozwalało wypłacanie takim dostawcom pieniędzy za ich te przedmioty.

W ustalonym w sprawie stanie faktycznym sąd nie ma żadnych wątpliwości, że M. W. (1)posługując się wyłącznie dokumentami, które w przypadku naczep m – ki R. (...) zawierały nierzetelne dane wskazujące na ich istnienie (podczas gdy nie zostały one faktycznie wyprodukowane) i dostarczając te dokumenty do zawieranych przez (...) SAz ustalonymi osobami umów leasingowych, jako rzekomy dostawca przedmiotów leasingu, których w rzeczywistości nie posiadał i nie był w stanie dostarczyć, wprowadzał w błąd (...) SA, co do tego, że przedmiot umowy leasingu istnieje i został dostarczony, co doprowadzało do niekorzystnego rozporządzenia przez (...) SApieniędzmi stanowiącymi zapłatę na rzecz dostawcy za dostawę przedmiotu leasingu. N.tego rozporządzenia była oczywista albowiem nie istniał przedmiot za który (...) SAzapłacił i gdyby taka wiedzę posiadał wcześniej niewątpliwie żadnej płatności nie dokonałby.

Mechanizm ten M. W. (1)używał nie tylko w zakresie dostaw naczep m – ki R. (...) ale również w zakresie dostaw samochodów I.sprzedawanych przez firmę (...) SA, którego akwizytorem była faktycznie zarządzana przez M. W. (1) firma PHU (...). W takim przypadku oskarżony również wykorzystywał fakt dostępu do niezbędnych do zawarcia umów leasingu samochodów dokumentów w postaci faktury i świadectwa homologacji, które uzyskiwał z firmy (...)po wpłaceniu jedynie zaliczki na poczet zamawianego pojazdu.

Z czasem oskarżony mając świadomość przestępczego charakteru takiej działalności, postanowił „wprowadzić w interes” inne osoby, które w zamian za udział w zyskach zgodziłyby się na udział w wyłudzeniach. Takimi osobami, które M. W. (1) wprowadził i poprzez które dalej dokonywał obrotem pieniędzmi wyłudzonymi od (...) SA był M. W. (2) oraz A. I. (1),, dlatego też sąd uznał, że w działał on wspólnie i w porozumieniu z tymi właśnie osobami. Prócz posługiwania się nierzetelnymi dokumentami, oskarżony w kilku przypadkach posłużył się również danymi fikcyjnych osób, przedstawiając w tym zakresie fałszywe dokumenty. Nadto w jednym przypadku występując jako leasingobiorca oskarżony W., niezgodnie z prawdą poświadczył, że odebrał przedmiot leasingu, podczas gdy w rzeczywistości, przedmiot leasingu do niego nie dotarł. Wszystkie te oszukańcze zachowania miały wyłącznie na celu doprowadzenie uzyskania nienależnych pieniędzy od (...) SA, co w pełni wyczerpywało znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk i art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Dokonując odmiennego od aktu oskarżenia ustalenia wysokości szkody wyrządzonej działaniami M. W. (3)wspólnie z ustalonymi osobami w mieniu (...) Funduszu (...)sąd miał na uwadze, że z tytułu posłużenia się nierzetelnymi dokumentami dotyczącymi naczep m – ki R. (...) których P. G. (1)wystawił 20, wyłudzono kwotę 2020000 złotych (przyjmując przy różnych cenach tychże naczep wahających się od 94 – 96 tys. nawet do 106 tys. średnią wartość 101 tys. co dało łącznie kwotę 2020000 złotych) zaś w przypadku samochodów I. (...), bezspornie sąd ustalił, że było ich co najmniej trzy o wartości łącznej 274688 złotych, co do których sprzedano je do (...) SAwyłącznie na podstawie dokumentów.

W kontekście ustalonego źródła pozyskiwania przez M. W. (1)oraz jego wspólników, dokumentów dotyczących naczep m – ki R.(od M. K., który polecał je sporządzać P. G. (1)) oraz ewidentnych korzyści uzyskanych z tego tytułu przez M. K.w postaci chociażby surowców do produkcji które sfinansowane zostały sprzedażą właśnie owych nieistniejących naczep, dziwi brak zarzutu wobec M. K.w zakresie współudziału w wyłudzeniach na szkodę (...) SA, co jednak stanowi wyłącznie dygresję pod adresem oskarżyciela publicznego.

Uwzględniając pełną świadomość bezprawności podejmowanego działania, które to działanie naruszało powszechnie znane normy społeczne i karne zakazujące oszukiwania i podstępnego wyłudzania pieniędzy od innych osób i podmiotów na skutek oszukańczych działań, nie sposób mieć jakichkolwiek wątpliwości, co do zawinionego i kierunkowego działania M. W. (1).

Również w zakresie zarzutów pomocnictwa jakiego M. W. (1)udzielił M. K.w zakresie dokonanych przez tego ostatniego wyłudzeń na szkodę (...) sp. z o.o.oraz (...)sp. z o.o, nie sposób mieć wątpliwości co do zasadności tychże zarzutów. M. W. (1)doskonale orientując się w złej sytuacji finansowej i gospodarczej spółki (...) SAw roku 2000, miał pełną świadomość, że przyjmując faktury wskazujące na rzekoma sprzedaż do PHU (...)naczep, których faktycznie nie posiadał, a co do których uzyskał informację, że cenę ich zakupu na uiścić do spółki (...)pomaga M. K.w oszukaniu spółki (...), która za owe nieistniejące przyczepy zapłaciła, co wyczerpało wszelkie znamiona pomocnictwa z art. 18 § 3 kk do przestępstwa z art. 286 § kk i art. 294 § 1 kk (wobec łącznej wartości transakcji przekraczającej wartość w roku 2000 140 tys. złotych)

Identycznie sytuacja przedstawiała się w przypadku spółki (...) sp. z o.o. M. W. (3)zawarłszy umowę leasingu, których przedmiotem były naczepy m – ki R. (...)doskonale zdawała sobie sprawę, że naczep tych nie będzie, podobnie jak wielu innych, dokumenty sprzedaży których przedkładał w (...) SAcelem wyłudzenia pieniędzy. Mimo to, podpisał potwierdzenie odbioru tychże naczep, co wedle jego dobrej wiedzy powodowało uruchomienie płatności ze strony leasingodawcy na rzecz dostawcy przedmiotu leasingu, którym w tym przypadku była spółka R. (...). M. W. (7)wiedział, że naczep, których odbiór kwituje nie ma jednak chcąc umożliwić M. K.wprowadzenie (...) sp. z o.o.w błąd w tym zakresie i doprowadzić do zapłacenia przez (...) sp. z o.o.na rzecz R. (...)wartości tych naczep pomógł mu w tym, wyczerpując takim zachowaniem wszelkie znamiona pomocnictwa z art. 18 § 3 kk do przestępstwa z art. 286 § 11 kk i art. 294 § 1 kk (wobec łącznej wartości transakcji przekraczającej wartość w roku 2000 140 tys. złotych)

Uwzględniając, że przestępstwa obu tych przestępstwa pomocnictwa oskarżony dopuścił się w krótkich odstępach czasu, sąd przyjął przy ich kwalifikacji prawnej konstrukcje ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk.

Wymierzając oskarżonym kary jednostkowe za przypisane im przestępstwa jak również określając wymiar kar łącznych sąd miał na uwadze wytyczne sądowego wymiaru kary wskazane w art. 53 kk.

Jako wysoki sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonych, którzy profesjonalnie uczestnicząc w obrocie gospodarczym, sprzeniewierzyli się elementarnym zasadom rzetelności i uczciwości w obrocie tym obowiązującym, oszukując innych przedsiębiorców i za nic mając rzetelność dokumentów w obrocie występujących, cynicznie wyrządzając innym podmiotom znaczące szkody.

Istotną okolicznością obciążającą jest również wysokość wyrządzonych przez oskarżonych szkód wynoszących ponad 3 miliony złotych.

Bardzo wysoki był stopień winy oskarżonych, których działaniom towarzyszył nie tylko zamiar bezpośredni o charakterze kierunkowym ale których zachowania miały charakter precyzyjnie zaplanowany, konsekwentnie zrealizowany i zorganizowany.

Okolicznością obciążającą oskarżonego M. K. była jego uprzednia karalnośc sądowa za przestępstwa przeciwko mieniu. Z kolei niekaralność sądowa oskarżonego M. W., wskutek zatarcia się jego wcześniejszych skazań, potraktowana została jako okoliczność łagodząca.

Okolicznością łagodzącą co do oskarżonego M. W. (1) było jego początkowe częściowe przyznanie się do zarzutów, jednak okoliczność ta ostatecznie została przez niego całkowicie zdewaluowana poprzez zmianę wyjaśnień i przedstawienie przez sądem opartej na kłamstwie linii obrony.

Wyważając wszelkie okoliczności przypisanych oskarżonym przestępstw, jak również te dotyczące ich indywidualnie, sąd uznał, że zasłużonymi karami, które w sposób najpełniejszy zrealizują zarówno cel prewencji indywidualnej jak i generalnej w zakresie zwiększania świadomości prawnej społeczeństwa, będą kary w wymiarze:

- dla M. K. za ciąg przestępstw z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk – 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz z uwagi na motywację działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej 100 stawek dziennych po 100 złotych za stawkę

- dla M. K. za czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk popełniony na szkodę (...) sp. z o.o.– 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz z uwagi na motywację działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej 100 stawek dziennych po 100 złotych za stawkę

- dla M. K. za ciąg przezstęstw z art. 286 § 1 kk w zw. z art., 294 § 1 kk i art. 12 kk popełniony na szkodę (...) sp. z o.o. oraz (...) sp. z o.o. – 3 lat pozbawienia wolności i z uwagi na motywację działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej 300 stawek dziennych grzywny po 1000 złotych za stawkę

- dla M. W. (1) za przestępstwo z art. 286 § 11 kk w zw. z art. 294 § 11 kk w zw. z art. 270 § 1 kk, art. 271 § 3 kk i art. 11 § 2 kk i art. 12 kk - kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz z uwagi na motywację działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej 100 stawek dziennych po 50 złotych za stawkę

- dla M. W. (1) za ciąg przestępstw z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk - kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz z uwagi na motywację działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej 100 stawek dziennych po 50

Łącząc orzeczone wobec M. K. oraz M. W. (1) kary jednostkowe pozbawienia wolności grzywny sad orzekł kary łączne:

- 4 lat pozbawienia wolności i 450 stawek dziennych grzywny po 100 złotych za stawkę dla M. K.

- 3 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny po 50 złotych za stawkę dla M. W. (1).

stosując w ten sposób zasadę asperacji zbliżoną do absorpcji sąd miał z jednej strony na uwadze niemal identyczność przestępstw przeciwko mieniu popełnionych przez oskarżonych, oraz nieznaczny dystans czasowy je dzielący.

W ocenie sądu zarówno kary jednostkowe w ustalonym wymiarze jak i kary łączne stanowić będą zasłużoną odpłatę dla oskarżonych za ich przestępstwa popełnione pod pozorem prowadzenia uczciwej działalności gospodarczej, stanowiąc tym samym sugestywną przestrogę na przyszłość aby tego rodzaju zachowań nie powielali.

Uwzględniając orzeczony wymiar zarówno kar jednostkowych jak i orzeczonej kary łącznej, sąd nie rozważał kwestii warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Mając na uwadze fakt wyrządzenia przez oskarżonych szkód w mieniu pokrzywdzonych spółek, stosownie do wniosków zgłoszonych przez prokuratora, sąd nałożył na oskarżonych obowiązek naprawienia tychże szkód, solidarnie w takim zakresie w jakim oskarżeniu wspólnie przyczynili się do ich powstania.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie przepisów wskazanych w punkcie 14, nie znajdując żadnych powodów dla odstępowania od obciążania nimi osób, które swoim zawinionym zachowaniem doprowadziły do powstanie tychże kosztów. W części uniewinniającej kosztami procesu sąd obciążył Skarb Państwa.

P. Kurczewski

XVI K 40/14

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE