Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Beata Lechowicz

Przy udziale oskarżyciela publicznego S. Z.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 16 i 18 grudnia 2015 r. sprawy,

P. K. s. W. i H. z domu K. ur. (...) w O.

obwinionego o to że:

W piśmie z dnia 09 stycznia 2015r., będąc właścicielem firmy (...), która była posiadaczem samochodu marki M. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 29 września 2014r. ok. godz. 14.20

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

orzeka

I.  Obwinionego P. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 § 3 kw wymierza karę grzywny w wysokości 200 złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 złotych.

Sygn. akt V W 1942/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 września 2014 r. ok. godz. 14.20 strażnik miejski ujawnił wykroczenie drogowe polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” przez kierującego pojazdem marki M. o nr rej. (...). /k. 1 notatka urzędowa, k. 2 zdjęcie/

Straż Miejska podjęła czynności wyjaśniające, w celu ustalenia tożsamości sprawcy.

Na podstawie informacji uzyskanej od (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. ustalono, że użytkownikiem samochodu marki M. o nr rej. (...) była firma (...) ul. (...) (...)-(...) O.. /k. 5 pismo/

Pismem z dnia 27 listopada 2014 r. Straż Miejska wezwała właściciela firmy (...) z siedzibą w O., do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec niego pytanie, odnoszące się do osoby kierującej w dniu 29 września 2014 r. ok. godz. 14.20 samochodem marki M. o nr rej. (...), którego był użytkownikiem, wskazując, że jeżeli to on jest osobą, która popełniła powyższe wykroczenie, to bez konieczności osobistego stawienia się w siedzibie Straży Miejskiej, istnieje możliwość zakończenia prowadzonych czynności w sprawie o wykroczenie poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości 100 zł oraz, że za stwierdzone wykroczenie zostaną przypisane punkty karne w liczbie 1. Straż Miejska poinformowała, że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia (zawartego w części A załącznika). W piśmie z dnia 27 listopada 2014 r. Straż Miejska poinformowała właściciela firmy (...) z siedzibą w O., że w przypadku, gdyby nie był osobą, która popełniła wskazane powyżej wykroczenie, to zgodnie z art. 78 ust. 4, 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym spoczywa na nim obowiązek wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie oraz, że osobę, której powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie należy wskazać poprzez wypełnienie i dostarczenie Straży Miejskiej części B załącznika w terminie 7 dni od otrzymania niniejszego wezwania. Straż Miejska jednocześnie poinformowała, że w przypadku, gdy nie jest on osobą, która popełniła powyższe wykroczenie w ruchu drogowym i nie dopełni obowiązku określonego w art. 78 ust. 4, 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, tj. nie wskaże komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, popełni wykroczenie określone w art. 96 § 3 Kodeksu Wykroczeń oraz że w związku z powyższym zakończenie prowadzonych czynności wyjaśniających w sprawie nastąpi poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości: 200 zł i że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia (zawartego w części C załącznika). Straż Miejska ponadto wskazała w piśmie, że w przypadku niewypełnienia oświadczenia Części A, B, lub C powstaje obowiązek osobistego stawienia się z dowodem osobistym i prawem jazdy do siedziby (...) Oddział (...) Straży Miejskiej m.st. W., ul. (...), (...)-(...) W., w celu złożenia wyjaśnień (art. 54 § 6 kpw) w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia. Stawiennictwo jest obowiązkowe w terminie 7 dni od daty otrzymania niniejszego wezwania oraz że wypełnione formularze należy odesłać w terminie 7 dni listownie na adres: Straż Miejska m.st. W. ul. (...), (...)-(...) W.. /k. 6 wezwanie, k. 12 dane z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej/

Powyższe pismo zostało odebrane przez ojca P. K. w dniu 1 grudnia 2014 r.. /k. 7 zwrotne potwierdzenie odbioru/

P. K. – właściciel firmy (...) z siedzibą w O. przesłał na adres Straży Miejskiej m. st. W. pismo datowane na dzień 9 stycznia 2015 r., w którym nie złożył żadnego oświadczenia w przedmiocie tego, czy przyznaje się, czy też nie, do popełnienia wykroczenia drogowego ani oświadczenia o przyjęciu mandatu. /k. 8-10 pismo/

Obwiniony P. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że zapoznał się z treścią wezwania Straży Miejskiej i w odpowiedzi na powyższe wezwanie przesłał na adres Straży Miejskiej pismo. Odnosząc się do powyższego pisma podkreślił, że nie posiada informacji w jakim charakterze został wezwany przez Straż Miejską. Podkreślił również, że nie pamięta komu powierzył wówczas samochód. Wyjaśnił, że w/w samochód jest jedynym samochodem firmowym i korzysta z niego on sam, a także jego narzeczona, czterech współpracowników, czasami również jego rodzice i brat. Obwiniony wyjaśnił, że dokumenty i klucze do tego samochodu znajdują się w miejscu ogólnodostępnym, tj. w szafce w siedzibie firmy i są one dostępne dla każdego kto posiada prawo jazdy i może z samochodu skorzystać. Podkreślił również, że samochód ten posiada on od 4-5 lat i od tego samego czasu wszystkie wymienione przez niego osoby mogą z tego samochodu korzystać. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony podał również, że po raz pierwszy otrzymał wezwanie od Straży Miejskiej i jego zdaniem nie posiadał on obowiązku udzielenia odpowiedzi na tak sformułowane pismo. /k. 46 wyjaśnienia obwinionego P. K. /

P. K. ma 36 lat. Jest rozwiedziony, ma jedno dziecko na utrzymaniu. Z zawodu jest przedsiębiorcą, ekonomistą. Prowadzi własną działalność gospodarczą i uzyskuje dochód w wysokości ok. 3000 zł. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był również karany. /k. 45 wyjaśnienia obwinionego P. K. /

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego P. K. Sąd uznał za wiarygodne w części, w której potwierdził, że otrzymał pismo od Straży Miejskiej wzywające go do wskazania komu powierzył samochód do używania w oznaczonym czasie i potwierdził przesłanie w odpowiedzi na powyższe wezwanie pisma wysłanego na adres Straży Miejskiej. Za wiarygodne należy uznać także te wyjaśnienia obwinionego, w których podał on informacje dotyczące okresu czasu, od którego posiada on samochód firmowy, dane dotyczące osób użytkujących w/w pojazd oraz dane dotyczące umiejscowienia dokumentów i kluczyków do tego samochodu. Sąd uznał również za wiarygodne te wyjaśnienia obwinionego, w których przyznał on, że było to jego pierwsze tego typu wezwanie uzyskane od Straży Miejskiej. Wskazane wyjaśnienia obwinionego były logiczne i spójne oraz zgodne z doświadczeniem życiowym.

W pozostałym zakresie wyjaśnienia obwinionego podającego, że nie był w stanie wskazać kto prowadził pojazd w oznaczonym czasie, Sąd uznał za okoliczności, które nie powodują braku wyczerpania znamion zarzucanego mu wykroczenia oraz stanowią rezultat braku dostatecznej refleksji nad zakresem obowiązku ciążącego na posiadaczu pojazdu z mocy art. 96 § 3 kw i art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się na dokumentach w postaci: notatki urzędowej /k. 1/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, korespondencji /k. 3-11a/ oraz danych z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej /k. 12/, które zostały ujawnione na rozprawie, stwierdzając brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej tych dokumentów.

Obwinionemu P. K. zarzucono, że w piśmie z dnia 09 stycznia 2015r., będąc właścicielem firmy (...), która była posiadaczem samochodu marki M. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 29 września 2014r. ok. godz. 14.20, tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie do obwinionego skierowane zostało pismo, w którym został on pouczony o treści art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz wezwany do pisemnego wskazania danych osoby, której pojazd w czasie zdarzenia został powierzony w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma. W doktrynie wskazuje się, że sytuacja, w której osoba osobiście zobowiązana odebrała kierowane do niej pismo uprawnionego organu i nie udzieliła na nie właściwej odpowiedzi lub w ogóle jej zaniechała, popełnia wykroczenie stypizowane w art. 96 § 3 kw. (W. Jankowski [w:] Grzegorczyk T. (red.), Jankowski W., Zbrojewska M., Kodeks wykroczeń. Komentarz, Wolters Kluwer 2013). Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że obwiniony przesłał na adres Straży Miejskiej m. st. W. pismo datowane na dzień 9 stycznia 2015 r., w którym nie złożył żadnego oświadczenia w przedmiocie tego, czy przyznaje się, czy też nie, do popełnienia wykroczenia drogowego ani oświadczenia o przyjęciu mandatu.

Zgodnie z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Zgodnie zaś z art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. W przedmiotowej sprawie na obwinionym, jako posiadaczowi pojazdu, ciążył obowiązek w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 kw i w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym takiego postępowania, by jako posiadacz pojazdu, mógł zgodnie z ustawą zrealizować obowiązek udzielenia informacji organowi. Obwiniony jako posiadacz pojazdu marki M. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. W wysłanym na adres Straży Miejskiej piśmie obwiniony nie złożył żadnego oświadczenia w przedmiocie tego, czy przyznaje się, czy też nie, do popełnienia wykroczenia drogowego ani oświadczenia o przyjęciu mandatu.

Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt V KK 378/13, wskazano, iż (...) gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie.” Podobny pogląd Sąd Najwyższy wyjawił również w Uchwale 7 sędziów – zasada prawna z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt I KZP 16/14. Sąd w niniejszej sprawie podziela ten pogląd.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

W chwili popełnienia czynu obwiniony był osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd ocenił, że orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 200 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego oraz że będzie dostatecznie dolegliwa, biorąc pod uwagę zdolności zarobkowe obwinionego i jego sytuację zawodową. Poprzez orzeczenie względem obwinionego wskazanej kary grzywny, w ocenie Sądu zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.