Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

(sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym)

W pozwie z dnia 19 maja 2015 r. powodowie F. S. i M. R. (1) żądali zasądzenia na ich rzecz od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 2.000 zł wraz odsetkami ustawowymi od dnia 28 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu.

W uzasadnieniu powodowie wskazali, że w dniu 23 listopada 2012 r. na doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki S. należący do K. K. (1). Sprawca szkody posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Poszkodowany w celu dalszego prowadzenia działalności zmuszony był dokonać wynajmu pojazdu zastępczego na czas naprawy pojazdu. Poszkodowany przelał wierzytelność przysługującą mu z tytułu odpowiedzialności ubezpieczyciela na rzecz powodów. Pozwany przyznał powodom odszkodowanie jednak nie w pełnej wysokości.

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) spółka akcyjna w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz o obciążenie powoda kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że w dniu 23 listopada 2012 r. na doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki S.. Sprawca szkody posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Pozwany zakwestionował wysokość stawki czynszu za 1 dobę najmu. Wskazał, że poszkodowany przyczynił się do zwiększenia szkody wynajmując pojazd bez limitu kilometrów. Zakwestionował legitymację powodów w sprawie. Wskazał, że z akt sprawy nie wynika, aby poszkodowany dokonał zapłaty za najem pojazdu zastępczego.

W piśmie z dnia 21 sierpnia 2014 r. powodowie podtrzymali stanowisko w sprawie. Wskazali jednak, że dobowa stawka najmu w przedmiotowej sprawie wynosiła 250 zł netto.

W dniu 12 października 2015 r. F. S. i M. R. (1) rozszerzyli powództwo i zażądali zasądzenia na ich rzecz od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 3.690 zł wraz odsetkami ustawowymi od dnia 28 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1.200 zł. Wskazali, że zastosowali w sprawie stawkę 400 zł netto za 1 dobę najmu.

Na rozprawie w dniu 9 grudnia 2015 r. pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 listopada 2012 r. doszło do zdarzenia w ruchu drogowym, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) należący do K. K. (1). Sprawca szkody posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej w (...) spółce akcyjnej w W..

Bezsporne, nadto dowód:

- oświadczenie o posiadaniu ubezpieczenia OC, k. 88,

- notatka z dnia 28 lutego 2013 r., k. 89,

- potwierdzenie pokrycia ubezpieczeniowego z dnia 25 utego 2013 r., k. 90-91.

- zgłoszenie szkody, k. 92-94,

K. K. (1) prowadził działalności gospodarczą pod nazwą: "K. K. (1) Ośrodek Szkolenia (...)", która polega na nauce jazdy kursantów.

W celu dalszego prowadzenia działalności gospodarczej wynajął pojazd zastępczy - samochód osobowy marki S. (...).

Umowę najmu podpisał z F. S. i M. R. (2) prowadzącymi działalność gospodarczą pod nazwą: (...) S.C. Strony ustaliły wysokość czynszu netto za każdą rozpoczętą dobę najmu bez limitu kilometrów na kwotę 400 zł.

Najemca K. K. (1) nie jest płatnikiem podatku VAT.

Najemca K. K. (1) nie posiadał innego samochodu, który mógłby używać w okresie naprawy samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) do wykonywania działalności gospodarczej.

Dowód.

- wydruk z (...), k. 14

- umowa najmu z dnia 26 kwietnia 2013 r., k. 9,

- oświadczenie z dnia 26 kwietnia 2013 r., k. 8,

- dowód rejetracyjny pojazdy nr (...), k. 12,

- zeznania świadka K. K. (1), k. 123-124,

Naprawa samochodu uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym z dnia 23 listopada 2012 r. marki S. o nr rej. (...) należącego do K. K. (1) trwała 10 dni, od 16 kwietnia 2013 r. do 9 maja 2013 r.

Dowód:

- harmonogram naprawy pojazdu, k. 22, k. 57

Pojazd zastępczy został wydany K. K. (1) w dniu 26 kwietnia 2013 r.

Pojazd zastępczy został zwrócony przez K. K. (1) w dniu 9 maja 2013 r.

Łącznie K. K. (1) używał pojazd zastępczy na podstawie umowy najmu przez 10 dni.

Dowód:

- umowa najmu z dnia 26 kwietnia 2013 r., k. 9,

- potwierdzenie zwrotu, k. 10

F. S. i M. R. (2) w dniu 31 maja 2013 r. wystawili fakturę VAT na kwotę 4.920 zł, z tytułu wykonania w dniu 9 maja 2013 r. umowy najmu pojazdu zastępczego. Faktura obejmowała należność za 10 dni przy stawce za 1 dzień najmu 400 zł netto.

Dowód:

- faktura VAT nr (...), k. 11,

W dniu 31 maja 2013 r. K. K. (2) przelał wierzytelność przysługującą mu z tytułu wydatków na najem pojazdu zastępczego w kwocie 4.920 zł wobec (...) spółki akcyjnej w W., obejmująca 10 dni najmu, przy przyjęciu stawki 400 zł netto za 1 dzień najmu na rzecz F. S. i M. R. (2) - spółki cywilnej prowadzonej pod nazwą: (...) S.C. Biuro Pomocy Prawnej i Dochodzenia Odszkodowań.

Dowód:

- umowa cesji z dnia 31 maja 2013 r., k. 13,

F. S. i M. R. (2) - spółka cywilna, pismem z dnia 17 czerwca 2013 r. wezwała (...) spółkę akcyjną do zapłaty kwoty 4.920 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 17 czerwca 2013 r. z dowodem nadania, k. 15.

(...) spółka akcyjna w W. pismem w dniu 27 czerwca 2013 r. przyznał F. S. i M. R. (2) - spółce cywilnej odszkodowanie w łącznej kwocie 1230 zł. (...) spółka akcyjna w W. zweryfikowała dobową stawkę czynszu najmu do kwoty 200 zł, powiększoną o podatek VAT, oraz zweryfikowała czas wynajmu do 5 dni.

Dowód:

- pismo z dnia 27 czerwca 2013 r., k. 16, k. 63

- pismo z dnia 27 czerwca 2013 r., k. 62,

F. S. i M. R. (2) - spółka cywilna, pismem z dnia 15 sierpnia 2013 r. wezwali (...) spółkę akcyjną do zapłaty kwoty 3.690 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 15 sierpnia 2013 r. z dowodem nadania, k. 17-18, k. 59-61.

(...) spółka akcyjna w W. pismem z dnia 7 października 2013 r. podtrzymała dotychczasowe stanowisko, co do wysokości odszkodowania.

Dowód:

- pismo z dnia 7 października 2013 r., k. 19, k. 52

Średnia cena najmu pojazdu zastępczego, klasy pojazdu S. (...) przystosowanego do zajęć praktycznych z nauki jazdy wynosiła 295 zł w II kwartale 2012 r.

Uzasadniony okres naprawy pojazdu uszkodzonego od momentu przyjęcia pojazdu do warsztatu w realiach niniejszej sprawy powinien wynosić około 14 dni.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej M. M. z dnia 12 sierpnia 2015 r., k. 146-151.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione.

Na wstępie rozważań wskazać należy że powództwo dotyczyło wierzytelności przysługującej spółce cywilnej. Po stronie wspólników spółki cywilnej zachodzi współuczestnictwo konieczne w postępowaniu przed sądem (art. 72 § 1 pkt 1 i § 2 kpc) (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2011 r., III CZP 130/10). Czym innym jest kwestia wzajemnej reprezentacji wspólników spółki cywilnej wynikająca z art. 866 kc, stosownie do którego braku odmiennej umowy lub uchwały wspólników każdy wspólnik jest umocowany do reprezentowania spółki w takich granicach, w jakich jest uprawniony do prowadzenia jej spraw. W myśl zaś art. 865 § 1 kc każdy wspólnik jest uprawniony i zobowiązany do prowadzenia spraw spółki. Co do zasady (brak w sprawie dowodu przeciwnego) każdy ze wspólników może reprezentować spółkę, a więc również drugiego wspólnika w stosunkach cywilnoprawnych. Powyższe dotyczy m.in. możliwości podpisania umów najmu i cesji o których mowa w stanie faktycznym, przez jednego ze wspólników spółki cywilnej, ze skutkiem również dla drugiego wspólnika tej spółki.

Wzajemna reprezentacja wspólników jak również charakter współuczestnictwa w przypadku wspólników spółki cywilnej nie oznacza natomiast, że po stronie wspólników spółki cywilnej można mówić o solidarności wierzycieli. Powyższe wynika wprost z regulacji art. 369 kc, zgodnie z którą zobowiązanie jest solidarne jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. Przepis art. 864 kc stanowi, że za zobowiązania spółki wspólnicy odpowiadają solidarnie. Nie ma przepisu kreującego zobowiązanie solidarne w przypadku w którym to wspólnicy są wierzycielami uprawnionymi do żądania wykonania zobowiązania od dłużnika. Powyższe wynika również z faktu, że majątek spółki cywilnej stanowi współwłasność łączną wspólników tej spółki. Wobec powyższego wierzytelność przysługująca wspólnikom spółki cywilnej powinna być zasądzona na rzecz wspólników spółki łącznie („do niepodzielnej ręki”) a nie podzielnie. Nie sposób bowiem przyjąć, że świadczenie przysługujące wspólnikom spółki cywilnej jest podzielne. Do świadczenia przysługującego wspólnikom spółki cywilnej nie stosuje się przepisów o podzielności świadczenia ani o solidarności. Przeciwny pogląd prowadziłby do częściowego podziału majątku spółki (wierzytelności) przed jej rozwiązaniem, a więc przed ustaniem współwłasności łącznej, co pozostawałoby w sprzeczności z art. 875 § 2 kc.

Roszczenie względem ubezpieczyciela w przedmiotowym postępowaniu wynika z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t. ze zm., dalej: „ustawy o ubezpieczenia obowiązkowych”), stosownie do którego poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. O zgłoszonym roszczeniu zakład ubezpieczeń powiadamia niezwłocznie ubezpieczonego. Tożsamą normę zawiera art. 822 § 4 kc w zw. z art. 822 § 1 – 3 kc..

W myśl 3 ust 1 w zw. z art. art. 4 pkt 1 ustawy o ubezpieczenia obowiązkowych umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów.

Przy czym zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności posiadacza lub kierującego pojazdem. Z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych wynika, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Powyższy obowiązek doprecyzowuje art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, który stanowi, że ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Wysokość odszkodowania winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności.

Przepis art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych w zdaniu pierwszym stanowi, iż odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Przytoczone przepisy łączą więc odpowiedzialność ubezpieczyciela z obowiązkiem odszkodowania, do którego zobowiązany jest posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym, który to obowiązek wynika z art. art. 436 kc w zw. z art. 435 par. 1 k.c.

Stosownie do art. 435 § 1 kc prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

W myśl art. 436 § 1 kc odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

Powód w przedmiotowej sprawie powinien więc wykazać, przesłanki od których zależy odpowiedzialność posiadacza mechanicznego środka komunikacji, tj. 1) fakt posiadania mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody, 2) szkodę oraz 3) związek przyczynowy pomiędzy ruchem mechanicznego środka komunikacji, a powstałą szkodą.

Powód kierując roszczenie w stosunku do ubezpieczyciela, ponadto powinien wykazać, że zakład ubezpieczeń zawarł ze sprawcą szkody umowę ubezpieczenia obowiązkowego OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Na gruncie przedmiotowej sprawy pozwany nie kwestionował co do zasady odpowiedzialności ubezpieczającego za szkodę spowodowaną przez sprawcę. Zakład ubezpieczeń zakwestionował swoją odpowiedzialność wobec powoda - legitymację powoda do wystąpienia z żądaniem a ponadto zakwestionował wysokość szkody, poprzez zakwestionowanie stawki na 1 dzień najmu oraz czasu trwania najmu pojazdu zastępczego.

Powodowie wykazali legitymację poprzez załączenie do pozwu umowę cesji wierzytelności.

Zgodnie z art 509 par. 1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Z powyższego przepisu wynika, że co do zasady każda wierzytelność jest zbywalna. Przepisy ustawy nie przewidują zakazu zbywania wierzytelności wobec ubezpieczyciela z tytułu odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody (art. 436 par. 1 kc). Taka umowa znajduje również podstawę w art. 353 (1) kc.

Przechodząc do uzasadnienia wysokości należnego powodom odszkodowania wskazać należy, że zakład ubezpieczeń odpowiada w takim samym zakresie, w jakim odpowiada posiadacz pojazdu (kierujący pojazdem).

Posiadacz pojazdu odpowiada natomiast za szkodę w pełnej wysokości, na podstawie art. 361 § 2 kc. Z powyższego przepisu wynika, że granicach określonych w § 1, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Należy przyjąć, że szkodą jest uszczerbek majątkowy, czyli zmniejszenie się majątku wskutek określonego zdarzenia, z pominięciem tych zdarzeń, które zależą od woli doznającego uszczerbku.

Przy czym stosownie do art. 363 § 1 zd. 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

W pozwie powód złożył wniosek o powołanie biegłego na okoliczność ustalenia stawki najmu oraz czasu naprawy pojazdu. Nie budzi wątpliwości, że rozstrzygnięcie zaistniałego sporu co do wysokości należnego powodowi odszkodowania wymagało wiedzy specjalnej. W takiej sytuacji, jeżeli istotnie zachodzi potrzeba wyjaśnienia okoliczności sprawy z punktu widzenia wymagającego wiadomości specjalnych, sąd powinien według zasad unormowanych w kodeksie postępowania cywilnego dopuścić dowód z opinii biegłego (Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 11 czerwca 1974 r., II CR 260/74, nie publ.). Sąd postanowił przeprowadzić dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i kosztorysowania napraw pojazdów M. M..

Opinię przez tegoż biegłego sporządzoną na piśmie Sąd uznał za miarodajną dla ustalenia wysokości szkody doznanej przez powoda na skutek uszkodzenia samochodu osobowego marki S. (...).

Opinia powyższa została sporządzona przez kompetentny podmiot dysponujący odpowiednią wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem zawodowym, a mianowicie specjalistę w zakresie techniki samochodowej i kosztorysowania napraw pojazdów. Biegły sporządzając opinię oparł się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonując jego szczegółowej analizy w kontekście tezy dowodowej wynikającej z postanowienia Sądu o przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego i poddając go następnie weryfikacji w oparciu o wskazane w opinii metody badawcze. Opinia biegłego jest jasna i pełna, a wnioski w niej zawarte zostały logicznie uzasadnione, stanowiąc konsekwentne zwieńczenie przedstawionego w opinii procesu rozumowania. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd uznał opinię biegłego za w pełni przekonywującą, tym bardziej, że strona pozwana nie wnosiła zarzutów do tej opinii.

Mieć należy na uwadze, że biegły ustalił, iż średnia cena najmu pojazdu zastępczego klasy pojazdu S. (...) przystosowanego do zajęć praktycznych z nauki jazdy wynosiła 395 zł w II kwartale 2012 r. Powodowie nabyli wierzytelność opiewającą na kwotę 400 zł netto za 1 dzień najmu, gdyż za taki czynsz poszkodowany wynajął pojazd. Z opinii biegłego wynika, że średnia stawka za 1 dobą najmu pojazdu zastępczego wynosiła 395 zł netto. Przy czym biegły przyjął w swojej opinii stawki porównawcze za 1 dzień najmu w kwotach netto: 400 zł, 380 zł, 390 zł , 410 zł. Jak wynika z umowy najmu pojazdu z dnia 26 kwietnia 2013 r. zbywca wierzytelności wynajął pojazd za cenę 400 zł netto z 1 dobę najmu. Powyższą stawkę uznać należy za stawkę rynkową, albowiem nieznacznie odbiega od średniej ceny dobowego wynajmu pojazdu zastępczego (zaledwie o 5 zł). Ponadto biegły w opinii wskazał, iż na rynku stosowane są stawki nie tylko 400 zł za 1 dobę najmu ale również 410 zł. Na potrzebę ustalenia rzeczywistych wydatków na najem pojazdu zastępczego zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały SN z dnia 17 listopada 2011 r. (III CZP 5/11). Rzeczywiste wydatki jakie poniósł poszkodowany, na gruncie przedmiotowej sprawy uznać należy za wydatki zgodne z cenami rynkowymi.

Biegły w opinii wskazał, że uzasadniony czas naprawy pojazdu uszkodzonego od momentu przyjęcia pojazdu do warsztatu w realiach niniejszej sprawy, powinien wynosić około 14 dni.

W przedmiotowym postępowaniu czas najmu pojazdu zastępczego wynosił 10 dni, a więc mieścił się w okresie wyznaczonym przez biegłego. Wskazać należy, że powodowie nabyli wierzytelność, z tytułu faktury VAT FS (...). Umowa przelewu wierzytelności odwołuje się więc do treści ww. faktury, w której nastąpiło sprecyzowanie nabytej wierzytelności. Z faktury wynika, że powodowie nabyli wierzytelność za 10 dni najmu, przy stawce 400 zł za jeden dzień najmu netto, w łącznej kwocie 4920 zł (uwzględniającej podatek VAT).

Z powyższego wynika, że powodom przysługuje wierzytelność wobec pozwanego na kwotę 4920 zł (10 x 400 zł + 23 VAT). Poszkodowany nie był płatnikiem podatku VAT wobec czego zasadnym było naliczenie podatku VAT, przy ustaleniu wysokości należnego odszkodowania.

Wobec tego, że pozwany wypłacił powodom kwotę 1.230 zł, powodowie zasadnie żądali zasądzenia na ich rzecz pozostałej kwoty, tj. kwoty 3.690 zł (4920 zł - 1230 zł).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty kwoty 4.920 zł z dnia 17 czerwca 2013 r. pozwany przyznał i wypłacił powodom odszkodowanie w kwocie 1230 zł. decyzją z dnia 27 czerwca 2013 r. W tym stanie rzeczy Sąd przyjął, że co najmniej w dniu 27 czerwca 2013 r. pozwanemu złożono zawiadomienie o szkodzie. Przyjmując termin 30 dniowy na wypłatę żądanego odszkodowania, stwierdzić należało, że w dniu 28 lipca 2013 r. pozwany pozostawał w opóźnieniu, co w konsekwencji oznaczało zasądzenie odsetek za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt I i II wyroku. Przy czym w pkt II oddalono powództwo w zakresie, w którym strona powodowa żądała zasądzenia należności dochodzonej pozwem solidarnie. W pkt I Sąd zasądził należność dochodzoną pozwem łącznie, o czym była mowa na początku rozważań.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów pozwanego wskazać należy że na gruncie przedmiotowej sprawy nastąpiła „tzw. bezgotówkowa zapłata za najem pojazdu zastępczego”. Powód "zapłacił za najem" w ten sposób, że przelał wierzytelność przysługującą mu tytułem odszkodowania wobec pozwanego na rzecz wynajmującego. Taki sposób zapłaty jest dopuszczalny w świetle przepis art. 353 (1) kc. Podnieść również należy, że ostatecznie w piśmie z dnia 9 października 2015 r. powód wskazał, że dobowa stawka czynszu najmu wynosiła w sprawie 400 zł netto, a nie 250 zł netto, o czym była mowa w jego wcześniejszym piśmie procesowym. Wbrew twierdzeniom pozwanego poszkodowany nie był zobowiązany do poszukiwania najtańszej oferty najmu. Jak wynika z opinii biegłego dobowa stawka najmu za którą poszkodowany wynajął pojazd zastępczy była stawką rynkową. Poszkodowany nie miał własnego zastępczego pojazdu, co wynika z jego zeznań, którym Sąd dał wiarę.

Stan faktyczny Sąd oparł o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy oraz o treść zeznań świadka, które korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. Dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie były podważane przez żądaną ze stron.

W pkt III wyroku zasądzono na rzecz powoda koszty procesu na podstawie art. 100 kpc. Sąd włożyć na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, albowiem powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, a mianowicie co samego sposobu zasądzenia żądanej kwoty. Powód żądał zasądzenia ww. kwoty solidarnie, a w ocenie Sądu ww. kwotę należało zasądzić łącznie. Na koszty procesu poniesione przez powoda składała się opłata od pozwu w kwocie 100 zł, wynagrodzenie biegłego w kwocie 1258,34 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powiększone o kwotę opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 617 zł (§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Dz.U.2013.490 j.t.). Mieć należy na uwadze, że zgodnie z § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia w razie zmiany w toku postępowania wartości stanowiącej podstawę obliczenia opłat, bierze się pod uwagę wartość zmienioną, poczynając od następnej instancji. Charakter sprawy nie uzasadniał przyznania wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w podwójnej stawce.

W pkt IV orzeczono o uzupełniającej opłacie od rozszerzonego żądania. Pismem z dnia 12 października 2015 r. rozszerzono żądanie o kwotę 1690 zł. Opłata sądowa od rozszerzonego żądania wynosi 85 zł (5% x 1690 zł). Powyższą opłatę nakazano pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sadu Rejonowego Szczecin - Centrum w S. na podstawie art 130(3) par. 2 kpc w zw. z art. 100 kpc.

SSR Andrzej Muzyka

Sygn. akt XI GC 510/14

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować.

2.  Odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełnomocnikom stron.

3.  Z pismem lub za 30 dni.

S., dnia 4 stycznia 2016 r.

SSR Andrzej Muzyka