Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w S. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwoty 134.107,98 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 grudnia 2014 r. oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że zawarła z pozwaną umowę o przygotowanie wniosku z załącznikami oraz biznes planu w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego (...) na lata 2007 – 2013. Na mocy uchwały Zarządu Województwa (...) z dnia 13 maja 2012 r. pozwanej przyznano dofinansowanie w wysokości 3.463.600,00 zł. Wobec tego powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 149.107,98 zł brutto obejmującą drugą część wynagrodzenia przewidzianego w umowie o przygotowanie wniosku. Następnie powódka zawarła z A. N. umowę przelewu wierzytelności, na mocy której przeniosła część powyższej wierzytelności w kwocie 15.000 zł. Wobec tego do zapłaty na rzecz powódki pozostała kwota 134.107,98 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności pozwana zgłosiła zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powódki a także z ostrożności procesowej zarzut potrącenia kwoty objętej pozwem. Odnośnie legitymacji procesowej pozwana wskazała, że była przekonana, iż zawarła umowę z A. N. a nie powodową spółką. Wszystkie negocjacje prowadzone były bowiem właśnie z nim, nadto A. N. od 2004 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie pozyskiwania funduszy unijnych. Podpisując projekt umowy z dnia 23 kwietnia 2012 roku, który przedstawił A. N. pozwana nie zauważyła, kto jest stroną umowy, pozostając w przeświadczeniu, że wykonawcą był A. N.. Niezależnie od tego pozwana podniosła, że nie doszło do złożenia zgodnych oświadczeń woli odnośnie ustalenia wysokości wynagrodzenia należnego powódce jako wykonawcy, co oznacza, że umowa nie wiąże stron. Zdaniem pozwanej ustalono wynagrodzenie na poziomie 1,5 % (a nie 3,5%) wartości uzyskanej dotacji. Zapłata tego wynagrodzenia nastąpić miała z chwilą uzyskania środków finansowych z dotacji; samo przyznanie przez instytucję dotacji nie jest zaś jednoznaczne z wpływem środków na rachunek bankowy. Nadto pozwana zarzuciła, że nigdy nie otrzymała pisma powódki z dnia 19 grudnia 2014 r. wraz z fakturą VAT nr (...) oraz wezwania do zapłaty z dnia 9 stycznia 2015 r. Niezasadne jest też żądanie przez powódkę odsetek od dnia następującego po ostatnim dniu terminu płatności faktury. Pozwana zgłosiła zarzut potrącenia wierzytelności objętej pozwem ze swoją wierzytelnością w kwocie 240.000 zł z tytułu kosztów poniesionych z powodu wadliwie wykonanej dokumentacji, co związane było z nierealnymi założeniami biznesplanu przygotowanego przez wykonawcę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 kwietnia 2012 r. powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w S. zawarła z pozwaną (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w P. umowę, na mocy której powódka (Wykonawca) zobowiązała się przygotować na zlecenie pozwanej (Zlecający) wniosek i biznes plan o uzyskanie w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego (...) na lata2007 – 2013 (poddziałanie 1.1.3 Inwestycje (...) w technologie), pomocy finansowej na realizację przedsięwzięcia polegającego na rozbudowie obiektu pensjonatowego, wdrożeniu innowacyjnej technologii wytwarzania i dystrybucji energii cieplnej w oparciu o Gazowe (...) w obiekcie (...) zwanego dalej w treści umowy wnioskiem aplikacyjnym lub wnioskiem (§ 1 ust. 1). Przygotowanie wniosku wraz z dokumentacją obejmować miało: 1) wykonanie biznes planu, 2) wypełnienie wniosku aplikacyjnego, 3) przygotowanie wystąpienia o uzyskanie załącznika środowiskowego 13b, 4) przygotowanie harmonogramu rzeczowo – finansowego, 5) przygotowanie oświadczeń wg wzorów (...).

Zgodnie z § 1 ust. 3 w zakres umowy wchodziło dokonywanie wszelkich oprawek i zmian wynikających z obowiązków nałożonych na podmiot określony w ust. 1 przez instytucję rozpatrująca wniosek.

Powódka zobowiązała się wykonać i dostarczyć pozwanej wniosek i biznes plan w postaci opracowania na piśmie w dwóch egzemplarzach, a pozwana zobowiązała się do zapłaty wynagrodzenia (§ 2 ust. 1). Strony postanowiły, że wniosek i biznes plan wraz z załącznikami zostaną wykonane do 30 kwietnia 2012 r. (§ 3 ust. 1). W terminie określonym w ust. 1 powódka miała dostarczyć pozwanej wniosek i biznes plan, a pozwana miała potwierdzić podpisem na osobnym dokumencie ich odbiór bez zastrzeżeń (§ 3 ust. 2).

W § 4 ust. 1 umowy pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz powódki wynagrodzenia w wysokości 3,5 % kwoty uzyskanej pomocy finansowej, o której mowa w § 1 ust. 1 umowy, z zastrzeżeniem ust. 2. W myśl § 4 ust. 2 umowy zapłata wynagrodzenia, o jakim mowa w ust. 1 na rzecz powódki nastąpić miała w terminie 7 dni od dnia wydania uchwały Zarządu Województwa (...) o przyznaniu dofinansowania, przy czym ta rata wynagrodzenia należna miała być powódce w przypadku przyznania pozwanej dofinansowania w wyniku złożenia wniosku (podstawą wystawienia faktury miała być lista rankingowa przyznająca kwotę dotacji).

Poza wynagrodzeniem określonym w ustępach powyższych pozwana była zobowiązana do zapłaty na rzecz powódki kwoty 6.500 zł netto w terminie 7 dni w momencie wydania przez powódkę pozwanej wniosku i biznes planu (§ 4 ust. 3).

Zgodnie z brzmieniem § 5 ust. 1 pozwana zobowiązała się dostarczyć powódce wszelkich informacji i dokumentów niezbędnych dla wykonania umowy. Powódka z zachowaniem formy pisemnej miała wskazać pozwanej informacje i dokumenty, których uzyskanie było niezbędne dla wykonania umowy.

Strony postanowiły w § 7 ust. 1 umowy, że wszelka korespondencja między stronami będzie dokonywana na adresy umieszczone na pierwszej stronie niniejszej umowy. Strony dopuściły możliwość kontaktu drogą mailową. Ze strony powódki do kontaktu wyznaczona została Pani K. R. (k.gruda@hossafinance.pl.), ze strony pozwanej do kontaktu został wyznaczony Pan K. ((...) § 7 ust. 5).

Umowę sporządzono w dwóch jednakowo brzmiących egzemplarzach, po jednym dla każdej ze stron (§ 11).

Za powódkę umowę podpisał prezes zarządu A. N. i członek zarządu M. H.. Ze strony pozwanej umowę podpisała prezes zarządu M. K. (1).

Dowód:

- kopia umowy z dnia 23 kwietnia 2012 r. k. 12 – 15, 175 – 178,

- oryginał umowy z dnia 23 kwietnia 2012 r. k. 254 – 257.

Zawarcie powyższej umowy poprzedzone było spotkaniem pracownika pozwanej spółki R. K. z reprezentantami powodowej spółki, w tym A. N., który również prowadzi własną działalność gospodarczą pod firmą (...). Pierwsze spotkanie odbyło się w siedzibie powódki przy al. (...) w S.. W późniejszym okresie spotkania odbywały się także przy ul. (...) w miejscu działalności prowadzonej samodzielnie prze A. N.. W rozmowach prowadzących do podpisania umowy uczestniczył także członek zarządu powódki M. H. i pracownik powódki K. G..

Wniosek był przygotowywany przez pracownika powódki tj. K. G. odpowiedzialną za część merytoryczna – opisową oraz przez oddelegowanego pracownika N. (...) M. W. – w zakresie części finansowej. Z powódką kontaktowali się w tej sprawie również pracownicy Urzędu Marszałkowskiego. Wniosek ten sporządzony został w oparciu o dane pochodzące od pozwanej spółki. W tym celu pozwana przekazywała powódce niezbędne dokumenty finansowe spółki, w tym kosztorysy, informacje i dane historyczne (wysokość przychodów, kosztów, tabele amortyzacyjne), finansowe oraz organizacyjne. Na podstawie tych dokumentów powódka określała kwotę wydatków kwalifikowanych.

K. G., mimo że miała umowę o pracę podpisaną z powodową spółką i była pracownikiem tylko tej spółki, od połowy maja 2012 r. przychodziła realizować zadania w ramach umowy z dnia 23 kwietnia 2012 r. do siedziby firmy (...). Pracownica ta, choć początkowo dysponowała adresem mailowym z rozszerzeniem „hossafinance”, w późniejszym okresie kontaktując się z pozwaną posługiwała się adresem mailowym z rozszerzeniem „najdaconsutling”. A. N. nawet działając w imieniu powódki posługiwał się adresem mailowym z rozszerzeniem „najdaconsulting”.

Dowód:

- wydruki ze stron internetowych k. 110 – 112,

- korespondencja e- mail k. 188 – 190,

- e-mail z dnia 14 września 2012 r. k. 192,

- e-mail z dnia 27 września 2012 r. wraz z kosztorysem inwestorskim k. 213 – 219,

- zeznania świadka A. N. k. 265 – 267,

- zeznania świadka M. K. (2) k. 268 – 269,

- zeznania świadka M. H. k. 270,

- zeznania świadka M. W. k. 271,

- zeznania świadka R. K. k. 272,

- zeznania świadka K. G. k. 281 – 282.

W dniu 30 kwietnia 2012 r. powódka wydała pozwanej 2 egzemplarze wniosku o dofinansowanie inwestycji oraz biznes plan w ramach konkursu nr (...) (...) oraz w jednym egzemplarzu załączniki niezbędne do złożenia wniosku, w tym: harmonogram rzeczowo – finansowy, oświadczenia wg wzoru (...), przygotowane wystąpienie o uzyskanie załącznika środowiskowego (...). Przekazanie dokumentów zostało potwierdzone protokołem odbioru podpisanym ze strony powódki przez A. N. i M. H., ze strony pozwanej przez M. K. (1).

Wobec wezwania pozwanej przez organ rozpoznający wniosek powódka przygotowała również dokumenty zawierające jego uzupełnienie.

W dniu 8 czerwca 2012 r. powódka wydała pozwanej dwa egzemplarze uzupełnień do wniosku o dofinansowanie projektu wraz z załącznikami. Przekazanie dokumentów zostało potwierdzone protokołem odbioru podpisanym ze strony powódki przez A. N., ze strony pozwanej przez M. K. (1).

Dowód:

- protokoły odbioru k. 16 – 17, 179 – 180,

- e-mail z dnia 30 kwietnia 2012 r. k. 186,

- dowód nadania k. 187,

- korespondencja e- mail k. 188 – 190,

- pismo z dnia 31maja 2012 r. k. 191,

Wniosek pozwanej o dofinansowanie został złożony do Urzędu Marszałkowskiego w dniu 2 maja 2012 r. Decyzją z dnia 17 września 2012 r. wniosek ten został odrzucony z uwagi na to, że nie spełniał wszystkich kryteriów dopuszczających.

Powódka poinformowała pozwaną o dalszych krokach i wskazywała pisma, jakie należy przesłać do Urzędu Marszałkowskiego w związku z odrzuceniem wniosku. Korespondencję z pozwaną w tym zakresie prowadziła K. G.. Powódka sporządziła też projekt protestu, podpisanego następnie prze pozwaną.

W piśmie z dnia 1 października 2012 r. pozwana złożyła protest do powyższej decyzji.

W mailu z dnia 11 lutego 2013 r. powódka zawiadomiła pozwaną o przyjęciu i akceptacji protestu. W wyniku tych działań projekt trafił na listę rezerwową.

Dowód:

- decyzja z dnia 17 września 2012 r. k. 113 – 116,

- pismo z dnia 1 października 2012 r. k. 117 – 131,

- pismo z dnia 14 lutego 2013 r. k. 132 – 142,

- e- mail z dnia 14 września 2012 r. k. 192,

- wzór pisma do Urzędu Marszałkowskiego z dnia 14 września 2012 r. k. 193,

- korespondencja mailowa k. 194 – 197,

- projekt protestu k. 198 – 208,

- e-mail z dnia 11 lutego 2013 r. k. 209,

- zeznania świadka A. N. k. 265 – 267,

W dniu 13 maja 2014 r. Zarząd Województwa (...) podjął uchwałę, na mocy której przyznane zostało dofinansowanie do projektów zakwalifikowanych pierwotnie na liście rezerwowej. Na podstawie tej uchwały pozwanej przyznane zostało dofinansowanie w wysokości 3.463.600,00 zł.

Dowód:

- uchwała nr (...) k.18 – 24.

W maju 2014 r. powódka udzielała pozwanej wskazówek odnośnie dokumentacji wymaganej do podpisania umowy z Urzędem Marszałkowskim.

Dowód:

- korespondencja elektroniczna k. 210 – 212.

W dniu 26 czerwca 2014 r. instytucja finansująca - Województwo (...) reprezentowane przez Zarząd Województwa (...) zawarło z pozwaną spółką umowę o dofinansowanie projektu, który był objęty umową powódki i pozwanej z dnia 23 kwietnia 2012 r. Na mocy § 2 ust. 5 tej umowy pozwana jako beneficjent miała otrzymać dofinansowanie w kwocie 3.463.600,00 zł. Ustalono, że wydatki kwalifikowane projektu wyniosły 5.772.666,74 zł (§ 2 ust. 4).

Dowód:

- umowa z dnia 26 czerwca 2014 r. wraz z aneksem nr (...) k. 34 – 55, 56 – 57.

W dniu 3 lipca 2014 r. A. N. omyłkowo wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 74.553,99 zł brutto wskazując jako wystawcę N. (...) zamiast (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa.

W związku z tym, że pozwana zgłosiła prośbę o przesłanie jej umowy, utrzymując, że nie dysponuje własnym egzemplarzem, w mailu z dnia 21 października 2014 r. A. N. przesłał pozwanej projekt umowy z dnia 23 kwietnia 2012 r. wskazując, że § 4 ust. 2 umowy powinien zawierać zapisy odnośnie terminów zapłaty wynagrodzenia w ren sposób, że wykonawca w lipcu 2014 miał wystawić fakturę w wysokości 74.553,99 zł brutto płatną do 31 października 2014 r., a podstawą wystawienia faktury miało być podjęcie uchwały przez Zarząd Województwa (...) o przyznaniu dofinansowania. Podobny zapis A. N. proponował w odniesieniu do okresu obejmującego listopad 2014 r. Nadto w mailu wskazano pozwanej wyliczenie wynagrodzenia określonego w umowie w następujący sposób: 3.463.600,00 zł x 3,5 % + 121.226 zł netto tj. 149.107,98 zł brutto.

W treści projektu umowy jako wykonawca wskazany był A. N. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w S. przy ul. (...). W § 4 ust. 1 projektu wynagrodzenie ustalono w wysokości 3,5% kwoty uzyskanej pomocy finansowej.

dowód:

- e-mail z dnia 21 października 2014 r. 104,

- projekt umowy z dnia 23 kwietnia 2012 r. k. 105 - 108,

- faktura VAT nr (...) k. 109,

- zeznania świadka R. K. k. 272.

Pozwana uiściła kwotę 6.500 zł tytułem pierwszej części wynagrodzenia.

B.

Powódka dniu 19 grudnia 2014 r. wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 149.107,98 zł z tytułu II raty za przygotowanie wniosku i biznes planu w związku z umową z dnia 23 kwietnia 2012 r. Termin płatności wyznaczony został na dzień 26 grudnia 2014 r. W piśmie z dnia 19 grudnia 2014 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 149.107,98 zł w terminie do 29 grudnia 2014 r. i przesłała pozwanej fakturę VAT nr (...) w dniu 30 grudnia 2014 r.

Dowód:

- pismo z dnia 19 grudnia 2014 r. k. 22, 181,

- faktura VAT nr (...) z dowodem nadania k. 23- 24, 182

W piśmie z dnia 9 stycznia 2015 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty pozostałej kwoty z tytułu faktury VAT nr (...) tj. 134.107,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 grudnia 2014 r. Kwota ta miała zostać wpłacona w terminie 7 dni od otrzymania niniejszego pisma.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dowodem nadania k. 26 – 27, 184 - 185

W dniu 16 stycznia 2015 r. powódka zawarła z A. N. umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przeniosła na rzecz A. N. część wierzytelności w kwocie 15.000 zł przysługującej jej od pozwanej a wynikającej z faktury VAT nr (...) wystawione z związku z realizacją umowy z dnia 23 kwietnia 2012 r. za wynagrodzeniem 15.000 zł.

Dowód:

- umowa cesji k. 25, 183.

W toku realizacji inwestycji, na którą uzyskano dofinasowanie pozwana poniosła koszty w kwocie 240.000,00 zł

Dowód:

- faktury VAT i rachunki k. 143 – 161.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części .

Stan faktyczny sprawy został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów załączonych przez strony do składanych przez nie pism procesowych oraz zeznania świadków. Prawdziwość dokumentów prywatnych nie była kwestionowana przez żadną ze stron, to zaś pozwala uznać nie tylko to, że osoby, które je podpisały, złożyły oświadczenia zawarte w tych dokumentach (art. 245 k.p.c.). Za wiarygodne Sąd uznał dowody z zeznań świadków A. N., K. G. i M. H. bowiem świadkowie ci zgodnie wskazywali miejsce spotkania poprzedzającego zawarcie umowy między stronami, okoliczności oraz osoby biorące w ich udział. Zeznania tych świadków korespondowały ze sobą także w zakresie okoliczności związanych z tym, kto realizował umowę z dnia 23 kwietnia 2012 r. a także kto doradzał pozwanej po pierwotnym odrzuceniu projektu i finalnie sporządził protest od decyzji instytucji finansującej. Nadto zeznania tych świadków w połączeniu z zeznaniami świadków P. S., M. K. (2) i M. W. pozwalały na ustalenie, na podstawie jakich dokumentów i przez kogo dostarczonych powódka sporządziła wycenę wydatków kwalifikowanych. Sąd natomiast nie dał wiary zeznaniom świadka R. K. w zakresie odnoszącym się do wysokości ustalonego wynagrodzenia i podmiotu, z którym zawarł umowę, bowiem zeznania w tym zakresie pozostawały w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, czy to w postaci zeznań pozostałych świadków czy dowodów z dokumentów.

Powódka dochodziła w niniejszym procesie roszczenia o zapłatę należności z faktury VAT nr (...) wystawionej w związku ze sporządzeniem w ramach umowy z dnia 23 kwietnia 2012 r. wniosku o dofinansowanie inwestycji wraz z załącznikami i biznes planem oraz wydaniem, stosownie do § 4 ust. 2 tej umowy, przez Zarząd Województwa (...) uchwały o przyznaniu pozwanej dofinansowania. Treść umowy wskazuje, że jej celem było osiągnięcie określonego rezultatu, a przez to istota umowy wykazuje cechy umowy o dzieło uregulowanej w art. 627 k.c. Zgodnie z tym przepisem przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Chcąc zniweczyć powództwo pozwana podniosła w pierwszej kolejności zarzut braku legitymacji czynnej po stronie spółki (...). W ocenie Sądu pozwana nie wykazała jednak, by uzgodnień w zakresie wykonania obowiązków związanych z przygotowaniem wniosku o dofinansowanie inwestycji w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego (...) na lata 2007 – 2013 dokonywała nie z powódką, ale z A. N. działającym w ramach własnej działalności gospodarczej. Przeczy temu przede wszystkim dokument, którego autentyczności pozwana nie podważała, w postaci podpisanej przez obydwie strony tj. powódkę i pozwaną umowy z dnia 23 kwietnia 2012 r., przy czym za stronę pozwaną podpis złożyła prezes zarządu M. K. (1), za stronę powodową prezes zarządu A. N. oraz członek zarządu M. H.. Z treści tej umowy jednoznacznie wynika, że wykonawcą umowy jest powódka, czyli (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w S., która przy zawieraniu umowy reprezentowana była przez prezesa zarządu i członka zarządu. Zauważyć też należy, że pozwana nie wykluczyła, iż pierwsze spotkanie między stronami miało miejsce w siedzibie powodowej spółki przy al. (...) w S., na co wskazywali zresztą świadkowie A. N., M. H. oraz K. G.. Świadek M. H. zeznał, że pierwsze spotkania musiały się odbyć przy al. (...) w siedzibie powódki, z kolei z zeznań świadka K. G. wynika, iż R. K. przyszedł do firmy powódki w celu opracowania wniosku, a rozmowy odbywały się w siedzibie powódki przy al. (...). Wprawdzie z zeznań tych wynika, iż w rozmowach uczestniczył A. N., jednak nie pozwalają one na stwierdzenie, iż prowadził on rozmowy z pozwaną w ramach własnej działalności gospodarczej. Zeznania tych świadków przeczą też twierdzeniom pozwanej, że nawiązała ona kontakt bezpośrednio z A. N. oraz że w ramach tych rozmów zwracała się tylko do niego, nie zaś do powodowej spółki. Zauważyć bowiem należy, że w spotkaniach i rozmowach z pozwaną wprawdzie uczestniczył A. N., jednak brała w nich udział także pracownica powódki K. G. oraz członek zarządu powódki M. H..

Dla oceny zarzutu braku legitymacji czynnej istotne jest także to, iż korespondencja elektroniczna, między stronami w pierwszej fazie realizacji umowy prowadzona była przez pracowników powódki, którzy posługiwali się adresami mailowymi z rozszerzeniem nazwy powodowej spółki tj. hossafinance.pl. (...) takiej korespondencji jest mail z dnia 30 kwietnia 2012 r. (k.186) z którego jednoznacznie wynika, iż pochodzi on od powodowej spółki, nie zaś od A. N.. Nadto sama pozwana kontaktowała się drogą elektroniczną z pracownikiem powódki K. G. pod adresem z rozszerzeniem hossafinance.pl (k. 188). Istotny pozostaje też fakt, że po złożeniu wniosku w Urzędzie Marszałkowskim jego pracownicy kontaktowali się w tym zakresie z pracownikiem powódki K. G. na adres z rozszerzeniem hossafinance.pl (k.190). Także treść protokołów odbioru dokumentacji z dnia 30 kwietnia 2012 roku i 8 czerwca 2012 roku wskazuje, że stroną umowy była powodowa spółka (...), a nie A. N. jak twierdzi pozwana. Do akt sprawy nie dołączono tych dokumentów, jednak między stronami nie było też sporne, że pierwsza faktura opiewająca na kwotę 6.500 zł, należność z której pozwana zapłaciła, również została wystawiona przez powodową spółkę nie zaś przez A. N..

Wszystkie te okoliczności wskazują, że wbrew temu, co utrzymywała pozwana, stroną umowy była powodowa spółka nie A. N.. Nie sposób przyjąć, by pozwana nie zauważyła sposobu oznaczenia strony w licznych dokumentach przez nią podpisywanych. Wniosku tego, wobec tak licznych argumentów, nie może zmienić sam tylko fakt, że w późniejszej korespondencji elektronicznej rzeczywiście pojawia się też w adresach mailowych pracownicy powódki K. G. rozszerzenie najdaconsulting.pl i taka też stopka w mailach przez nią kierowanych. Jak wynika z zeznań świadka K. G. było to konsekwencją przeniesienia świadczenia jej pracy do siedziby firmy (...), choć nadal była zatrudniona w spółce (...). Podobnie, nie może zmienić wniosku co do tego, kto był stroną umowy sam tylko fakt, że w październiku 2014 r. A. N. przesłał pozwanej projekt umowy, w której jako strona tej umowy był wskazany właśnie A. N. a nie spółka (...). Ta okoliczność świadczyć może co najwyżej o tym, że rozważano pierwotnie także taki wariant, w którym stroną wykonującą umowę i przygotowującą wniosek o dofinansowanie miał być A. N., a nie powodowa spółka. Niemniej, ostatecznie umowa została podpisana ze spółką (...), nie zaś z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...), którym był A. N.. Sam zresztą R. K. przesłuchany w charakterze świadka nie kwestionował faktu podpisania umowy z dnia 23 kwietnia 2012 r. Twierdził on jedynie, że nigdy nie otrzymał umowy, która „satysfakcjonowałaby pozwaną spółkę”.

Sąd nie podzielił też argumentu pozwanej co do tego, że faktyczne wynagrodzenie za realizację umowy ustalone było w wysokości 1,5 % kwoty uzyskanej pomocy finansowej a nie 3,5 % jak wskazano w pozwie. Stanowisko to jest sprzeczne już z samym brzmieniem podpisanej umowy i zwrócić trzeba przy tym uwagę, że także w projekcie umowy, który przesłał pozwanej A. N. w październiku 2014 r. wynagrodzenie określone było na poziomie 3,5% a nie 1,5% Różnica pomiędzy tym projektem a umową faktycznie podpisaną sprowadza się jedynie do innego oznaczenia strony przyjmującej wykonanie umowy, natomiast sama wysokość wynagrodzenia określona została w ten sam sposób. Co istotne w mailu z dnia 21 października 2014 r. skierowanym przez A. N. do pozwanej zawarto wyliczenie należnego spółce powodowej wynagrodzenia, w którym również jako kryterium posłużono się wskaźnikiem w wysokości 3,5 %. Brak jest jakichkolwiek dowodów, by pozwana po otrzymaniu tego maila zareagowała w sposób wskazujący na to, że nie zgadza się z takim określeniem należnego powódce wynagrodzenia, czy też że taka wysokość jest sprzeczna z wcześniejszymi ustaleniami stron. Nie zaoferowano na tę okoliczność jakichkolwiek pism czy korespondencji elektronicznej, czego, zdaniem Sądu, należałoby oczekiwać, gdyby rzeczywiście taka stawka wynagrodzenia była niezgodna z uprzednimi uzgodnieniami stron umowy.

Pozwana niezasadność roszczenia wiązała również z tym, że - jej zdaniem - wypłata wynagrodzenia powódce miała nastąpić dopiero z chwilą faktycznego uzyskania środków od instytucji finansującej. Takie stanowisko jest sprzeczne z brzmieniem § 4 us.t 1 i 2 umowy z dnia 23 kwietnia 2012 r. Wprawdzie w ust. 1 rzeczywiście mowa jest o stawce w wysokości 3,5 % kwoty uzyskanej pomocy finansowej, niemniej postanowienie to należy odczytywać łącznie z postanowieniem ust. 2, w którym przewidziano, że zapłata wynagrodzenia na rzecz wykonawcy nastąpi w terminie 7 dni od dnia wydania uchwały Zarządu Województwa (...) o przyznaniu dofinansowania. Z treści tego postanowienia umowy wynika też, że podstawą wystawienia faktury będzie lista rankingowa przyznająca kwotę dotacji. Wobec tego, wykładając łącznie przywołane postanowienia umowy wskazać trzeba, że dla wymagalności roszczenia strony powodowej istotne było podjęcie stosownej uchwały przez Zarząd Województwa (...), nie zaś faktyczna realizacja tej uchwały w postaci wypłaty przyznanej dotacji. Niesporne natomiast jest, iż uchwała Zarządu Województwa (...) o przyznaniu pozwanej dofinansowania została podjęta w dniu 13 maja 2014 r., a zatem istniała podstawa do tego, by powódka wystawiła fakturę VAT opiewającą na dalszą część wynagrodzenia. W świetle tych okoliczności niezasadny okazał się też zarzut pozwanej w zakresie braku wymagalności roszczenia.

W ocenie Sądu po przeprowadzeniu postępowania dowodowego nie można też przyjąć, co zarzuca pozwana, że powódka w sposób nienależyty wykonała swoje zobowiązanie wynikające z umowy zawartej w dniu 23 kwietnia 2012 r. Pozwana upatrywała nienależytego wykonania umowy w konieczności zmiany projektu, która stanowiła konsekwencję zmiany wysokości wydatków kwalifikowanych, co zostało odzwierciedlone w aneksie do umowy zawartej w dniu 26 czerwca 2014 r. przez pozwaną z instytucją finansującą czyli Województwem (...). Zarzut ten nie został w niniejszym postępowaniu udowodniony, w szczególności pozwana mimo spoczywającego na niej, zgodnie z art. 6 k.c. w związku z art. 232 k.p.c., ciężaru dowodu nie wykazała, że zmiana wysokości przyznanego dofinansowania a także zmiana wysokości wydatków kwalifikowanych, były następstwem nienależytego wykonania zobowiązania przez powódkę. Świadek P. S. zeznał wprawdzie na rozprawie w dniu 18 listopada 2015 r., że w jego ocenie przyjęte we wniosku założenie dotyczące kosztów było nierealne i w konsekwencji instytucja finansująca nie mogła ostatecznie zweryfikować wszystkich wydatków jako wydatków kwalifikowanych. Jednak z zeznań świadka K. G., A. N. a także M. K. (2) i M. H. wynika, że to pozwana przekazywała powódce dokumenty finansowe pozwanej spółki zawierające informacje i dane dotyczące kosztów, przychodów, tabel amortyzacyjnych. Także kosztorysy, na podstawie których powódka szacowała wydatki kwalifikowane, jak wynika z zeznań świadka M. H., przekazywała sama pozwana. Materiał dowodowy zaoferowany w sprawie nie pozwala na dokonanie takiej oceny sposobu wykonywania zobowiązania przez powódkę, który uzasadniałby zarzut nienależytej staranności w tym zakresie. Same zeznania świadków, w szczególności P. S., które mają charakter ich własnej oceny nie są wystarczające do tego, by przyjąć, że rzeczywiście powódka w sposób nienależyty dokonała weryfikacji danych przedstawionych jej przez pozwaną, oraz by nie zwróciła pozwanej uwagi, mimo istnienia ku temu podstaw, że pewne założenia są nierealne czy też, że nie ma szansy na pozytywną weryfikację tych wydatków jako wydatków kwalifikowanych.

W tej sytuacji, zdaniem Sądu, nie można stwierdzić nienależytego wykonania zobowiązania przez powódkę. Nie świadczy o tym też sam fakt, że wniosek o przyznanie dofinansowania podlegał uzupełnieniu, skoro ostatecznie został uzupełniony w taki sposób, który umożliwiał jego pozytywną weryfikację przez instytucję finansującą skutkującą umieszczeniem na liście podmiotów, którym to dofinansowanie miało być przyznane. W ocenie Sądu o nienależytym wykonaniu zobowiązania nie też przesądza sam fakt, iż pierwotnie wniosek pozwanej nie został zakwalifikowany do grona tych podmiotów. To właśnie w wyniku sporządzenia przez powódkę protestu doszło bowiem do zmiany stanowiska instytucji finansującej w tym zakresie. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zarówno w postaci zeznań świadków A. N. i K. G., jak i korespondencji elektronicznej z dnia 14 września 2012 r., 19 września 2012 r. oraz 11 lutego 2013 r. kierowanej przez K. G. do pozwanej świadczy o tym, że rzeczywiście protest sporządziła strona powodowa. Powyższą okoliczność potwierdza choćby fakt, iż dysponowała ona projektem tego dokumentu z dnia 28 września 2012 r., który dołączyła do akt niniejszej sprawy (k. 198 – 208).

Z tych względów nie był zasadny zarzut potrącenia zgłoszony przez pozwaną w niniejszym postępowaniu, gdyż nie wykazano istnienia wierzytelności z tytułu odszkodowania jaka miała przysługiwać pozwanej względem powódki, której podstawy upatrywać należy w przepisie art. 471 k.c. W ocenie Sądu nie tylko nie została spełniona przesłanka nienależytego wykonania zobowiązania, ale także przesłanka adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy ewentualnym działaniem lub zaniechaniem powódki a szkodą, która przejawiała się w wydatkach, które pozwana miała ponieść w kwocie 240.000 zł. Jak wynika z załączonych do akt faktur VAT i rachunków dotyczą one etapu, w którym inwestycja była już realizowana, nie wykazano jednak w tym postępowaniu związku pomiędzy koniecznością poniesienia tych wydatków a działaniem, czy też zaniechaniem powódki.

W świetle przytoczonej argumentacji Sąd uznał, że powódce przysługuje wynagrodzenie w wysokości 3.463.600,00 zł x 3,5 %, a zatem liczone od takiej kwoty dofinansowania, jaką pierwotnie przyznała pozwanej instytucja finansująca i na jaką opiewała pierwotna umowa zawarta pomiędzy instytucją finansującą a pozwaną, pomniejszone o dokonaną częściową zapłatę, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

Powództwo oddalone zostało jedynie w części co do odsetek ustawowych za opóźnienie. Sąd wziął pod uwagę fakt, iż faktura VAT opiewająca na kwotę dochodzoną niniejszym pozwem wystawiona została w dniu 19 grudnia 2014 r., a jak wynika z dowodu nadania wysłano ją do pozwanej dopiero w dniu 30 grudnia 2014 r. Uwzględniając zatem czas niezbędny na doręczenie i podjęcie kroków celem uregulowania należności Sąd ustalił, że termin płatności upłynął w dniu 14 stycznia 2015 r., stąd odsetki ustawowe za opóźnienie zasądzono do dnia następnego. Nie bez znaczenia przy tym był fakt, że pozwana już wcześniej świadoma była istnienia obowiązku zapłaty tej należności, gdyż jak już wskazano uchwała Zarządu Województwa (...) podjęta została w dniu 13 maja 2014 r., zaś w październiku 2014 r. strony prowadziły korespondencję elektroniczną, w której przedstawiono pozwanej warunki płatności i podejmowano próby rozłożenia na raty tej płatności związanej z wynagrodzeniem w wysokości 3,5 % kwoty przyznanego dofinansowania. Z tych względów zarzuty dotyczące nieotrzymania spornej faktury VAT czy też wezwania do zapłaty pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie co do odsetek ustawowych, tym bardziej że powódka dołączyła do pozwu dowód nadania pisma z dnia 19 grudnia 2014 r. wraz z fakturą VAT nr (...) a pozwana w żaden sposób nie wykazała podnoszonych przez siebie w tym zakresie twierdzeń.

Konsekwencją uwzględnienia powództwa co do należności głównej w całości było rozstrzygnięcie o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Wobec tego pozwana obowiązana jest do zwrotu powódce poniesionych przez nią kosztów procesu. Na zasądzoną kwotę składa się kwota 6.706 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w kwocie 3.600 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 6 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz. U. 2013 r., poz. 461).