Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 2 września 2013 roku powód D. L. wniósł o zasądzenie od pozwanych (...) Spółki Akcyjnej w W. oraz Szpitala Wojewódzkiego im. (...) II w B. solidarnie kwoty 70.355 złotych tytułem zadośćuczynienia, oraz kwoty 9.465 złotych tytułem odszkodowania, a także ustalenia odpowiedzialności pozwanego szpitala za mogące powstać w przyszłości szkody będące następstwem pooperacyjnego pozostawienia ciała obcego w stawie kolanowym powoda. Wniósł również o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, że na skutek błędu w sztuce lekarskiej i wadliwie prowadzonej operacji, pozostawiono w ciele powoda ciało obce w postaci drenu, który spowodował uszkodzenia kolana powoda i konieczne było przeprowadzenie ponownej operacji celu jego usunięcia.

Pozwani nie uznali żądań pozwu wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwani reprezentowani przez profesjonalnych pełnomocników podnieśli, że działanie personelu medycznego było prawidłowe, a pozostawienie drenu jest pooperacyjnym powikłaniem, zakwestionowali również fakt poniesienia szkody przez powoda. (k. 48-56, 64-65)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 czerwca 2010 roku D. L. schodząc ze schodów doznał skręcenia stawu kolanowego. Został zbadany na Oddziale Ratunkowym (...) Szpitala Wojewódzkiego im. (...) w P. gdzie podejrzewano uszkodzenie (...). Zalecono mu umieszczenie nogi w stabilizatorze, środki przeciwbólowe, stosowanie kul łokciowych i wizytę w poradni ortopedycznej za 3-5 dni.

/okoliczność niesporna: historia choroby – k. 22; przesłuchanie powoda – k.

Powód zastosował się do zaleceń lekarskich i niezwłocznie udał się do prywatnego gabinetu ortopedy R. E. w B.. W wyniku kilkukrotnych konsultacji zalecono powodowi wykonanie artroskopii kolana.

/dowód: przesłuchanie powoda – k. 96-100 w zw. z k. 272; zeznania świadków R. L. – k. 100-101; R. E. – k. 133-137/

W dniu 31 sierpnia 2010 roku powód D. L. został przyjęty na Oddział (...) Urazowo-Ortopedycznej Szpitala Wojewódzkiego im. (...) II w B.. Rozpoznano u niego rozległa chondropatię II st. kłykcia przyśrodkowego kości udowej lewej. Stan po skręceniu kolana lewego w czerwcu 2010 roku z uszkodzeniem I st. (...).

W dniu 1 września 2010 roku wykonano artroskopię kolana i wygładzenie ogniska z mikrozłamaniem.

W trakcie operacji lub w trakcie usuwania przez pielęgniarkę drenu kolana doszło do jego oderwania. Część drenu o długości około 3 cm pozostała w kolanie. Nikt z personelu medycznego tego nie zauważył.

/dowód: karta informacyjna – k. 26; opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej – k. 193-201; opinie uzupełniające – k. 200-201; 256-261; dokumentacja lekarska – k. 143-173/

Po zabiegu rana goiła się dobrze. Zakres zgięcia wynosił 120 stopni. Zlecono 10 dni zabiegów rehabilitacyjnych. Po kilku tygodniach kolano zaczęło jednak puchnąć, zaczął się w nim zbierać płyn, noga zaczęła boleć. Powód jeździł na konsultacje do doktora R. E.. D. L. po kilku miesiącach wrócił do pracy. Pracował jako hutnik szkła, pracował w pozycji stojącej.

Z czasem stan kolana zaczął się pogarszać. Zaczęły pojawiać się niepokojące objawy: przeskakiwanie, blokowanie, wysięki (zbierał się płyn). Wykonano kilka punkcji kolana.

Obrzęk, ból i stany zapalne utrzymywały się. W sierpniu 2011 roku doszło do całkowitej blokady kolana.

D. L. udał się do Szpitala Wojewódzkiego im. (...) II w B.. Wykonano RTG kolana, które wykazało ciało obce. Była to końcówka drenu (plastikowej rurki) o długości około 3 cm. Jeden koniec był ścięty skośnie a drugi poszarpany. Zakwalifikowano powoda do niezwłocznego zabiegu.

/dowód: zeznania świadków R. L. – k. 100-101; R. E. – k. 133-137; zdjęcie RTG – k. 86; opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej – k. 193-201; przesłuchanie powoda – k. 96-100 w zw. z k. 272; dokumentacja lekarska – k. 121; 143-173/

W dniu 30 sierpnia 2011 roku powód D. L. został ponownie przyjęty na Oddział (...) Urazowo-Ortopedycznej Szpitala Wojewódzkiego im. (...) II w B.. Rozpoznano u niego zespół bólowy kolana lewego – ciało obce. Wykonano artroskopię i rewizję kolana z usunięciem wolnego ciała, wygładzono nierówności. Zalecono dalszą opiekę w poradni ortopedycznej.

/dowód: karta informacyjna – k. 27; dokumentacja lekarska – k. 121; 143-173/

Po zabiegu usunięcia drenu powód leżał przez trzy tygodnie. Nie mógł obciążać operowanej nogi. Wstawał tylko do łazienki. Opiekowała się nim żona. Przez miesiąc wymagał pomocy przy przyrządzaniu posiłków, przy wchodzeniu do wanny, przy ubieraniu. Potem przez dwa miesiące poruszał się o kulach. Przeszedł serię dziesięciu zabiegów rehabilitacyjnych. Zakres zgięcia kolana był mniejszy niż 90 stopni. Noga nadal puchła. Wykonano kolejne punkcje. Z czasem uznano że dalsze punkcje nie są wskazane. Punkcje są bardzo bolesne. Bez znieczulenia wbija się w kolano igłę i ściąga zgromadzony w nim płyn do strzykawki. D. L. zażywał duże ilości leków przeciwbólowych.

/dowód: przesłuchanie powoda – k. 96-100 w zw. z k. 272; zeznania świadków R. L. – k. 100-101/

W okresie od dnia 24 sierpnia 2011 roku do 23 listopada 2011 roku D. L. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Przed operacja przeciętnie zarabiał od 1.995 złotych do 2.100 złotych miesięcznie. Będąc na zwolnieniu jego zarobki zmniejszyły się o 20 %.

W związku z pozostawieniem drenu w kolanie D. L. poniósł dodatkowe koszty obejmujące: koszty leków przeciwzakrzepowych po drugiej operacji – 35 zł; około siedmiu dodatkowych wizyt lekarskich w B. po 80 złotych każda, plus siedem dojazdów do lekarza w B. – 150 złotych; dwie wizyty u Profesora G. w Ł. wraz z dojazdem – 340 złotych; dojazd na badanie rezonansem do Ł. – 50 złotych; dziesięć dojazdów do poradni rehabilitacyjnej w P. 150 złotych, koszt dojazdów do (...) w P., a także cztery dojazdy na ściągnięcie płynu - 105 złotych plus 60 złotych, dwa dojazdy na drugą operację do B. 40 złotych; zakup maści przeciwzapalnych – 50 złotych.

/dowód: zaświadczenie pracodawcy – k. 19; wyciągi z konta – k. 28-32; przesłuchanie powoda – k. 96-100 w zw. z k. 272; zeznania świadka R. L. – k. 100-101; punkt g) opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej – k. 200/

W dniu 20 listopada 2013 roku D. L. został poddany kolejnej operacji tym razem w Klinice (...) Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) Szpitala (...) w Ł. w trakcie, którego wykonano artroskopię, usuniecie uszkodzonego fragmentu łakotki, shaving uszkodzonych powierzchni stawowych i mikrozłamania kości udowej.

/dowód: opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej – k. 256/

Pozostawienie urwanego drenu w stawie kolanowym powoda nie jest powikłaniem pooperacyjnym lecz zawinionym działaniem personelu Szpitala Wojewódzkiego im. (...) II w B., który dopuścił się błędów i zaniedbań. Nie dopełnił obowiązku staranności i ostrożności przy przeprowadzeniu artroskopii kolana, bądź usuwaniu drenu po wykonanej już operacji. Przy dołożeniu należytej staranności przez personel pozwanego szpitala nie doszłoby do pozostawienia ciała obcego w stawie kolanowym powoda. Obowiązkiem personelu było upewnić się czy w trakcie artroskopii nie pozostawiono ciała obcego i czy usuwany dren nie posiada uszkodzeń, urwanej końcówki, końcówka drenu winna być tępo zakończona.

W związku z pozostawieniem ciała obcego w ciele powoda konieczne było przeprowadzenie ponownego zabiegu operacyjnego, i inne zabiegi medyczne takie jak, blokady stawu kolanowego, leki przeciwzakrzepowe, wizyty lekarskie, dojazdy na wizyty lekarskie, koszty dojazdów na punkcje i rehabilitacje, leczenie farmakologiczne. Zabiegi te były wykonywane w związku z faktem pozostawienia ciała obcego w kolanie powoda. By zmniejszyć cierpienia fizyczne i psychiczne powoda konieczne było usuniecie ciała obcego z kolana.

W związku z pozostawieniem ciała obcego powód doznał dodatkowych cierpień takich jak obrzęki stawu kolanowego, wysięki zapalne stawu kolanowego, silne dolegliwości bólowe związane z punkcjami kolana, blokady stawu kolanowego, trzeszczenie przy chodzeniu oraz ograniczenie ruchomości kolana. Istniej również związek przyczynowy między uszkodzeniem łąkotki przyśrodkowej z pozostawieniem fragmentu drenu w zachyłku stawu kolanowego.

Pozostawienie ciała obcego skutkowało zwiększeniem doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu i przedłużeniem procesu leczenia doznanego wcześniej urazu o jeden rok.

Biegły ocenił, że pozostawienie ciała obcego w kolanie powoda skutkowało zwiększeniem uszczerbku na zdrowiu powoda o 15%.

/dowód: opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej – k. 193-201; opinie uzupełniające – k. 200-201; 256-261/

Materiał dowodowy akt sprawy mimo sprzecznych stanowisk stron nie był jednak istotnie sporny. Stanowisko procesowe pozwanych opiera się głównie na negowaniu faktu udowodnienia przez powoda podstawy roszczeń. Kwestie istotne dla rozstrzygnięcia takie jak zakres i charakter przeprowadzonych operacji powoda, fakt pozostawienia drenu w kolanie i konieczność przeprowadzenia co najmniej jednej kolejnej operacji nie były przedmiotem sporu. Jedynym istotnym elementem sporu w zakresie przeprowadzonego postępowania dowodowego były ustalenia biegłego w zakresie określenia procentowego długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powoda.

W myśl zasady kontradyktoryjności przygotowanie, gromadzenie i dostarczanie materiału procesowego obciąża strony procesowe, a do Sądu należy jedynie ocena tego materiału i wydanie na jego podstawie rozstrzygnięcia. Artykuł 6 kodeksu cywilnego stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Opinia biegłego mimo, że początkowo budziła wątpliwości pełnomocników nie została skutecznie zakwestionowana. Biegły w dwóch opiniach uzupełniających odpowiedział na istotne wątpliwości pełnomocników stron. Pominięte przez biegłego zagadnienia nie miały istotnego znaczenia dla sprawy. Biegły w swojej opinii skupił się na określeniu skutków pozostawienia ciała obcego w ciele powoda. Z opinii mimo, że napisanej trudnym językiem, wynikają jednoznaczne wnioski wskazujące, że D. L. poniósł szereg negatywnych skutków związanych z pozostawieniem sztywnego ciała obcego w kolanie. Biegły jednoznacznie oddzielił te skutki od choroby samoistnej wynikającej również z doznanego pierwotnie urazu.

Opinia biegłego mimo pewnych mankamentów językowych, stylistycznych i początkowego braku przejrzystości wniosków po jej uzupełnieniu stała się jednoznaczna i nie budząca wątpliwości. Ostatecznie po wydaniu opinii uzupełniającej, żadna ze stron nie wnosiła o jej pominięcie, bądź przeprowadzenie kolejnej tego rodzaju opinii. Podstawy żądania wynikają również z pozostałych dowodów przytoczonych wyżej.

Sąd zważył co następuje

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Personelowi pozwanego Szpitala Wojewódzkiego im. (...) II w B. można przypisać zaniechania skutkując powstaniem szkody u powoda.

Odpowiedzialność odszkodowawcza wynikająca z art. 415 k.c. opiera się na trzech przesłankach w postaci: bezprawności działania lub zaniechania, winie osoby, która dopuściła się bezprawnego działania lub zaniechania i szkodzie będącej normalnym następstwem bezprawnego i zawinionego działania lub zaniechania. Stosownie do treści art. 430 k.c., kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej czynności.

Powołany przepis art. 430 k.c. wprowadza zasadę, że odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez podwładnego ponosi jego zwierzchnik, który odpowiada na zasadzie ryzyka. Przy odpowiedzialności z art. 430 k.c., istotne jest występowanie zwierzchnictwa i podporządkowania, bowiem z jednej strony zachodzić musi kierownictwo, a z drugiej obowiązek stosowania się do wskazówek powierzającego czynność.

Przesłanką odpowiedzialności przełożonego jest wyrządzenie szkody z winy jego podwładnego, przy czym wystarczy tu wykazanie winy bezimiennej, tzw. „anonimowej”. Chodzi tu o sytuacje, gdy konkretna osoba sprawcy szkody nie jest ustalona, lecz daje się określić jako należąca do grona podwładnych danego zwierzchnika.

W niniejszej sprawie dla przypisania na podstawie art. 430 kc odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego za szkodę powstałą u powoda konieczne było wykazanie bezprawności działania lub zaniechania, winy podwładnego (personelu medycznego Szpitala Wojewódzkiego im. (...) II w B.) oraz istnienie związku przyczynowego pomiędzy wykazanym zaniedbaniem a szkodą w postaci uszczerbku na zdrowiu. Wszystkie te elementy zostały w sprawie wykazane.

Podnieść należy, że związek przyczynowy jest kategorią obiektywną i należy go pojmować jako obiektywne powiązane ze sobą zjawiska nazwanego „przyczyną” ze zjawiskiem określonym jako „skutek”. Ustawodawca wprowadzając w art. 361 § 1 k.c. dla potrzeb odpowiedzialności cywilnej ograniczenie odpowiedzialności tylko za normalne (typowe, występujące zazwyczaj) następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła, nie wprowadza pojęcia związku przyczynowego w rozumieniu prawnym, odmiennego od istniejącego w rzeczywistości. Ogranicza tylko odpowiedzialność do wskazanych w przepisie normalnych (adekwatnych) następstw. Art. 361 § 1 k.c. pozwala na przyjęcie odpowiedzialności sprawcy szkody na podstawie art. 415 k.c. tylko za typowe, a więc normalne skutki jego zawinionych (bezprawnych) zachowań, a nie za wszelkie możliwe ich następstwa, które w ciągu zdarzeń dają się nawet połączyć w jeden łańcuch przyczynowo-skutkowy. Za adekwatne, typowe następstwo określonego zachowania można więc uznać występowanie tylko takiego skutku, który daje się przewidzieć w zwykłym porządku rzeczy, a więc takiego, który - przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego - jest charakterystyczny dla danej przyczyny, jako normalny rezultat określonego zachowania, w tym także zawinionego deliktu.

Odnosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należało uznać, że istnieje związek przyczynowy między miedzy szkodą powoda wynikającą z pozostawienia drenu w jego kolanie a zaniedbaniami personelu medycznego, które wystąpiły przy wykonywaniu operacji w dniu 1 września 2010 roku. Pozostawienie drenu w kolanie powoda skutkowało szeregiem ujemnych następstw obejmujących: zahamowanie procesu prawidłowej rekonwalescencji po operacji z dnia 1 września 2010 roku. Obrzęki stawu kolanowego, wysięki zapalne stawu kolanowego, silne dolegliwości bólowe związane z punkcjami kolana, blokady stawu kolanowego, trzeszczenie przy chodzeniu oraz ograniczenie ruchomości kolana były skutkami wybiegającymi ponad normalne następstwa prawidłowo przeprowadzonego zabiegu. Podstawowym negatywnym skutkiem pozostawienia ciała obcego w kolanie było przedłużenie procesu leczenia i rekonwalescencji kolana o rok. Finalnym zaś skutkiem takiego stanu rzeczy była konieczność przeprowadzenia ponownej nieprzyjemnej operacji, po której powód powtórzyć musiał okres rekonwalescencji. Ustalenia te potwierdza opinia biegłego, w której biegły dodatkowo wskazuje na uszkodzenie przez dren łakotki przyśrodkowej.

Oczywistym jest że powód na skutek urazu z czerwca 2010 roku oraz na skutek choroby samoistnej doznał uszczerbku na zdrowiu. Pozostawienie ciała obcego skutkowało jednak zwiększeniem doznanego przez powoda uszczerbku, przedłużeniem procesu leczenia doznanego wcześniej urazu o jeden rok, a także koniecznością przeprowadzenia dodatkowej operacji. Nienaturalnie długa rekonwalescencja po pierwszej operacji, konieczność bardzo bolesnych i niezwykle nieprzyjemnych punkcji kolana znacząco zwiększały dolegliwości powoda. Biegły skutki te ocenił na 15% dodatkowego uszczerbku na zdrowiu doznanego przez powoda jedynie na skutek pozostawienia w ciele ciała obcego.

W przypadku szkody polegającej na uszkodzeniu ciała lub wywołaniu rozstroju zdrowia szczegółowe uregulowanie w zakresie przesłanek odpowiedzialności sprawcy z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia zawierają art. 444 § 1 k.c. oraz art. 445 § 1 k.c. Wobec powyższego również te przepisy są podstawą roszczenia powoda.

Przesłanki zasądzenia zadośćuczynienia określa art. 445 § 1 k.c. Zgodnie z powyższym przepisem w wypadkach przewidzianych w ustawie sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma więc przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość.

W art. 445 k.c. chodzi o krzywdę ujmowaną jako cierpnie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w zw. z cierpieniami fizycznymi i ich długotrwałość). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień, ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, a jednocześnie nie może być źródłem wzbogacenia.

Artykuł 445 k.c. nie daje wyraźnych wskazówek jak należy określić wysokość zadośćuczynienia w konkretnych wypadkach. Przepis stanowi jedynie, że sąd może przyznać poszkodowanemu „odpowiednią sumę”. Uściślenie tej ogólnej wskazówki pozostawiono orzecznictwu i doktrynie. Podstawowym przy tym kryterium dla określenia zadośćuczynienia pozostaje rozmiar i intensywność doznanej krzywdy ocenianej według miar zobiektywizowanych, stopień negatywnych konsekwencji dla pokrzywdzonego wynikających z dokonanego naruszenia dobra osobistego, w tym także niewymiernych majątkowo, jak też od stopnia zawinienia po stronie sprawcy naruszenia. Dodać należy ,że funkcja kompensacyjna zadośćuczynienia powinna mieć znaczenie dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia. Jeszcze w latach 60-tych ubiegłego stulecia w orzecznictwie ukształtował się pogląd, że wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa czego konsekwencją była utrzymująca się tendencja do zasądzania skromnych sum tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W ostatnich latach Sąd Najwyższy, w dążeniu do przełamania tej niewłaściwej tendencji, wielokrotnie podkreślał, że ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej. W wyroku z dnia 17 września 2010 r., II CSK 94/10 ( Lex nr 672675 ) jednoznacznie stwierdzono ,że stopa życiowa poszkodowanego nie ma wpływu na wysokość zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.). Podobnie ma się rzecz, gdy chodzi o uwzględnianie przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia kwot przyznawanych w podobnych przypadkach w orzecznictwie sądowym aczkolwiek zauważa się, że nie można całkowicie abstrahować od tendencji występujących w orzecznictwie w porównywalnych przypadkach, gdyż konfrontacja analizowanego przypadku z innymi pozwala uniknąć rażących dysproporcji kwot zasądzanych z tytułu zadośćuczynienia, które mogłyby godzić w poczucie sprawiedliwości. Porównanie takie jednak może stanowić tylko orientacyjną wskazówkę, nie może bowiem naruszać zasady indywidualizacji okoliczności wyznaczających rozmiar krzywdy doznanej przez konkretnego poszkodowanego (por. wyrok SN z przywołany powyżej oraz orzecznictwo przytoczone w jego uzasadnieniu ).

Tak więc ustalając wysokość zadośćuczynienia gdy szkoda niemajątkowa wynikła z uszkodzenia ciała, co stanowi naruszenie dóbr osobistych w postaci zdrowia, nietykalności cielesnej, przyjmuje się, że o rozmiarze szkody decydują takie czynniki jak: stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, nieodwracalny charakter następstw. Również wiek poszkodowanego odgrywa tu istotną rolę, ponieważ intensywność cierpień z powodu kalectwa będzie silniejsza u człowieka młodego co przemawia za przyznaniem wyższego zadośćuczynienia. Doznanie przez poszkodowanego szkody niemajątkowej w postaci uszkodzenia ciała lub doznania rozstroju zdrowia prowadzi z reguły do krzywdy przejawiającej się w cierpieniach fizycznych (ból oraz inne dolegliwości) lub psychicznych w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami fizycznymi lub też innymi następstwami uszkodzenia ciała bądź rozstroju zdrowia. W grę mogą wchodzić mniej lub bardziej trwałe cierpienia psychiczne. Należy przy tym zawsze pamiętać, że chodzi tutaj zarówno o cierpienia już doznane, jak i te które wystąpią w przyszłości. Zadośćuczynienie ma bowiem charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę, mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie pieniężnej tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę„ przyznawaną jednorazowo. Zadośćuczynienie ma zatem na celu dostarczenie poszkodowanemu realnej wartość ekonomicznej, równoważąc, w przybliżony sposób, poniesioną przez niego krzywdę. Wynagrodzenie szkody niemajątkowej następuje bowiem droga pośrednią, niejako okrężną. Krzywda musi pozostawać w adekwatnym związku przyczynowym z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia (art. 361 § 1 k.c.) oraz być normalnym następstwem zdarzenia.

Uwzględniając poczynione wyżej ustalenia faktyczne w ocenie Sądu doznana przez powoda krzywda wyrządzona pozostawieniem ciała obcego w kolanie uzasadnia zasądzenie na rzecz powoda od pozwanych kwoty 70.000 złotych jako odpowiedniej tytułem zadośćuczynienia. Kwota ta nawiązuje do podobnych roszczeń zasądzanych przez sądy powszechne. Jako przykład można tu powołać wyroki dotyczące pozostawienia po operacji w ciele pacjenta igieł. Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 29 listopada 2012 roku I ACa 648/12 jako odpowiednią uznał kwotę 50.000 złotych w sytuacji pozostawienie igły, której nie trzeba było operacyjnie usuwać i której obecność w organizmie pacjenta nie powodowała żadnych wyraźnych negatywnych skutków, poza samą świadomością pozostawienia tego ciała obcego. W wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 27 marca 2014 roku V ACa 100/14 jako odpowiednią kwotę zadośćuczynienia za igłę pozostawioną pod skórą uznano kwotę 30.000 złotych. Z ustaleń sądu wynikało, że pozostawiona część igły chirurgicznej nie spowodowała istotnego naruszenia sprawności ustroju i sprawności organizmu powódki, nie spowodowała ona istotnych uszkodzeń, nie wystąpiła przetoka, która objawiałaby się przewlekłym sączeniem z blizny, ani istotnymi bólami. Powódka nie korzystała z tych powodów ze zwolnień lekarskich. Obie przywołane sprawy łączy fakt braku istotnego uszczerbku na zdrowiu pacjenta spowodowanego pooperacyjnym pozostawieniem ciała obcego w organizmie pacjenta. W innych tego typu sprawach, w których pozostawiono takie elementy jak chusta chirurgiczna, nożyczki, elektroda zadośćuczynienia były znacznie wyższe, i wynikały z poważnych negatywnych następstw medycznych takich zaniedbań. Porównując te rozstrzygnięcia do stanu faktycznego niniejszej sprawy, kwota 70.000 złotych jawi się jako adekwatne zadośćuczynienie następstwa w stosunku do negatywnych następstw wywołanych pozostawieniem drenu w stawie kolanowym powoda.

Stosownie do treści art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Naprawienie szkody obejmuje w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem i rehabilitacją (lekarstwa, konsultacje medyczne), jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia oraz inne dodatkowe koszty związane z doznanym uszczerbkiem (np. przejazdów, nauki).

Powód w toku procesu wykazał szereg wydatków, które poniósł na koszty lekarstw, dojazdu do lekarzy i prywatne wizyty. Wykazał również, że jego dochody w czasie pozostawania na zwolnieniu lekarskim były niższe. Potwierdzają to wyciągi z konta powoda. Powód nie przedstawił innego, bardziej precyzyjnego dowodu na tę okoliczność, stąd za właściwą kwotę z tego tytułu należało uznać kwotę około 1.200 złotych. Część z wydatkowanych kwot została potwierdzona opinią biegłego, część zeznaniami świadka i samego powoda. Dowody te pozwalały zasądzić odszkodowanie z tego tytułu na poziomie 1540 złotych. W pewnym zakresie zasługuje na zrozumienie argument, że powód nie pomyślał o gromadzeniu dowodów poniesienia poszczególnych wydatków. Okoliczność ta nie powinna jednak całkowicie pozbawiać powoda odszkodowania.

Stosownie do art. 322 k.p.c. jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, o dochody, zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczenie z umowy o dożywocie sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy.

Uwzględniając wynik postępowania dowodowego oraz zakres jedynie częściowo udowodnionego roszczenia odszkodowawczego, należało uznać kwotę odszkodowania na łącznym poziomie 2.750 złotych za w pełni uzasadnioną. Ocena ta uwzględnia również powołaną regulację art. 322 k.p.c. Dalej idące roszczenie odszkodowawcze jako nieudowodnione podlegało oddaleniu.

Odpowiedzialność pozwanego zakładu ubezpieczeń oparta jest na przepisie art. 822 k.c., z którego wynika, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia.

Bezspornym jest, że pomiędzy pozwanymi została zawarta umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Wobec powyższego pozwani ponoszą odpowiedzialność in solidum polegającą na tym, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia z odpowiedzialności drugiego do wysokości zapłaty.

Jako w całości bezpodstawny uznano zarzut przyczynienia się powoda do szkody. Strona pozwana nie wykazała żadnych zachowań powoda pozwalających poczynić mu zarzut niestosowania się do zaleceń lekarskich bądź opóźniania podejmowania leczenia. Potwierdza to opinia biegłego.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

W niniejszej sprawie powód wezwał pozwany szpital do zapłaty kwoty 30.040 złotych zadośćuczynienia i 4.960 złotych odszkodowania kierując zawezwanie do próby ugodowej w sprawie I Co 815/12 Sądu Rejonowego w Bełchatowie. (k. 275-281) Dalej idące roszczenie zgłoszono wnosząc pozew w niniejszej sprawie. Pozew doręczono pozwanemu w dniu 5 listopada 2013 roku (k. 45, 47) W konsekwencji o odsetkach orzeczono mając na uwadze zakres żądania pozwu i wymagalność tak określonych żądań.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. oraz na podstawie § 6 pkt 5 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 461). Powód wygrał sprawę w 91 procentach. Co więcej określenie należnej sumy zadośćuczynienia należało do oceny sądu. Stosownie do zdania drugiego powołanego art. 100 k.p.c. Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania albo gdy określenie należnej sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na koszty postępowania istniejące po stronie powodowej złożyły się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600,00 złotych i koszty opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17,00 złotych.

W pozostałym zakresie o kosztach orzeczono na podstawie art. art. 113. ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, który stanowi, że kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator (powód była zwolniona od kosztów sądowych), sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Sąd nakazał pobrać od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 3637 złoty jako nieuiszczoną opłatę sądową należną od uwzględnionej części powództwa. Na tej samej podstawie obciążono pozwanego niepokrytymi wydatkami w sprawie, które pozostały niepokryte w kwocie 1.630,47 złotych i wynikają z kosztów przeprowadzonych opinii biegłego. W sumie daje to kwotę 5.267,47 złotych.

Na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd odstąpił od obciążenia powoda nieuiszczonymi opłatami sądowymi od oddalonej części powództwa, mając na uwadze odszkodowawczy charakter dochodzonych roszczeń.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom pozwanych.