Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Wołowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Tomasz Paprocki

Protokolant Edyta Lickiewicz

po rozpoznaniu w dniach 26 maja 2015 r., 23 lipca 2015 r. i 1 października 2015 r.

sprawy

P. K., syna A. i R. z domu S., urodzonego (...) we W.

obwinionego o to, że

w dniu 27 czerwca 2014 r. w miejscowości K., powiat W., kierując pojazdem m-ki M. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do ograniczenia prędkości w obszarze zabudowanym do 50 km/h i przekroczył dozwoloną prędkość jadąc 99 km/h,

tj. o czyn z art. 92a kw

******************

I.  uznaje obwinionego P. K. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 92a kw i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 500 (pięciuset) zł grzywny;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (stu) złotych, a na podstawie art. 119 kpw w związku z art. 617 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w kwocie 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Sygn. akt II W 9/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 czerwca 2014 r. około godz. 17.00 P. K. poruszał się samochodem marki M. (...) o numerze rej. (...).

Dojeżdżając do miejscowości K. P. K. nie zmniejszył w sposób wystarczający prędkości i poruszał się z prędkością 99 km/h w terenie zabudowanym, w którym obowiązywała dozwolona maksymalna prędkość 50 km/h.

W wyniku powyższego został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy policji.

Dowód:

- notatka urzędowa, k. 1,

- wyjaśnienia P. K., k. 42, 64,

- zeznania K. K. (1), k. 6, 43,

- zeznania K. K. (2), k. 7, 43,

- nagranie (płyta), k. 48a.

W toku postępowania wyjaśniającego i sądowego P. K. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu wykroczenia i złożył wyjaśnienia przed sądem.

Sąd zważył:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego wina, sprawstwo i okoliczności popełnienia przez obwinionego czynu opisanego w wyroku nie budziły wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny sąd oparł się na dowodach w postaci wyjaśnień obwinionego, zeznań świadków, a także dowodach w postaci nagrania video i notatki urzędowej.

Dowodom w postaci zeznań świadków dano wiarę w całości, bowiem wzajemnie się one uzupełniały i potwierdzały tę samą wersję wydarzeń.

Zeznania policjantów korelowały zaś z odtworzonym w toku rozprawy nagraniem, na którym zarejestrowano przekroczenie dozwolonej prędkości.

Sprawstwo i winę obwinionego potwierdzała treść notatki urzędowej sporządzonej przez policjantów, a przedstawiona tam wersja wydarzeń znalazła odzwierciedlenie w spójnych i logicznych zeznaniach policjantów.

Nie dano wiary wyjaśnieniom obwinionego, w których stwierdzał, że nie przekroczył dozwolonej prędkości, a ujawnienie tego przekroczenia miałoby być wynikiem niewłaściwego pomiaru.

Podawane i podnoszone przez obwinionego w wyjaśnieniach okoliczności i zarzuty, które miałyby wskazywać na błąd pomiaru, nie zostały potwierdzone.

Po pierwsze ustalono - na podstawie zeznań policjantów i informacji uzyskanej z KPP w W. (k. 61) - że policjanci nie mieli możliwości usunięcia nagrania rejestrującego przekroczenie prędkości. Nawet zaś, jeśli według przedłożonej przez obwinionego instrukcji wideorejestratora możliwe jest usunięcie takiego nagrania, nie miało to znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Z zaistnienia takiej możliwości nie wynikała w żaden sposób niewiarygodność nagrania znajdującego się w aktach sprawy i odtworzonego na rozprawie.

Po drugie ustalono, że do czynności składających się na codzienną eksploatację radiowozu należy sprawdzanie ciśnienia w oponach (vide k. 62). Obwiniony sugerował bowiem, że zaniżenie ciśnienia może doprowadzić do przekłamania pomiaru.

Według obwinionego fabryczne zaniżenie prędkości przez prędkościomierz miałoby skutkować różnicą pomiaru rzędu 7 km/h. Ponadto niewłaściwe ciśnienie w oponach miałoby skutkować zawyżeniem pomiaru i prędkości o 10 %. Wskazać trzeba, że nawet przy przyjęciu tych wartości (99 km/h – 7 km/h = 93 km/h oraz 93 km/h – 10% = 83,7 km/h) prędkość obwinionego nadal była prędkością wyższą niż dozwolona i przekraczała 83 km/h.

Po trzecie, wbrew twierdzeniom obwinionego, na odtworzonym nagraniu nie widać, aby jadący za obwinionym radiowóz przyspieszał i zbliżał się do jego pojazdu.

Przedstawiona przez obwinionego (przed sądem) wersja wydarzeń, wedle której nielogicznym byłoby przekraczanie przez niego prędkości, bowiem wcześniej wyprzedził radiowóz i wiedział, że jadą za nim policjanci, nie została potwierdzona żadnym (oprócz wyjaśnień obwinionego) innym dowodem. W tym stanie rzeczy, w świetle obciążających obwinionego dowodów, sąd wersję tę uznał za nieprawdziwą.

Reasumując uznać należało, że obwiniony nie zakwestionował skutecznie dowodów, które wskazywały na jego sprawstwo, a zostały przytoczone i omówione powyżej.

Z uwagi na to, że przekroczenie prędkości przez obwinionego było znaczne (jego wartość wyniosła w zasadzie dwukrotność prędkości dozwolonej) i tym samym wytworzył on wysokie zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu, sąd uznał za zasadne wymierzenie obwinionemu kary 500 zł grzywny, przypisując wcześniej popełnienie wykroczenia z art. 92a Kodeksu wykroczeń.

Ponieważ obwiniony prowadzi z żoną działalność gospodarczą, z której uzyskują dochody, obciążono go kosztami sądowymi i opłatą.