Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2013 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Piotr Kupcewicz

Protokolant st. sekr. sąd. Justyna Bobak

przy udziale oskarżyciela ------

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2013 roku

sprawy J. P.

obwinionego z art. 96§3 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu

z dnia 10 kwietnia 2013 roku sygn. akt VI W 1182/12

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; wymierza obwinionemu opłatę za II instancję w kwocie 30,00 (trzydzieści) złotych, oraz obciąża wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych.

sygn. akt IV Ka 644/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2013 roku, wydanym w sprawie sygn. akt VI W 1182/12, Sąd Rejonowy w Inowrocławiu uznał obwinionego J. P. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, polegającego na tym, że w okresie od 9.07.2012 roku do 16.07.2012 roku w I. przy ul. (...), pomimo prawidłowo doręczonej korespondencji zawierającej żądanie Straży Miejskiej I. do wskazania, komu powierzył do kierowania lub używania w dniu 13.04.2012 roku o godz. 8.33 w I. przy ul. (...) pojazd marki V. o nr rej. (...) będący jego własnością, nie dopełnił nałożonego na niego ustawowego obowiązku, tj. wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu grzywnę w kwocie 250 złotych. Wyrok zawiera również rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania.

Apelację od wyroku złożył obwiniony. Zarzucił w niej:

⚫

brak skargi uprawnionego oskarżyciela w sprawie,

⚫

brak odmowy wszczęcia postępowania przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu sprawy, która została rozpoczęta na podstawie wniosku nieuprawnionego oskarżyciela (Straży Miejskiej),

⚫

brak odmowy wszczęcia postępowania przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu sprawy, która została rozpoczęta na podstawie wniosku zawierającego błędy formalne,

⚫

brak odniesienia się, w uzasadnieniu wyroku, do zarzutów wniesionych przez obwinionego w sprzeciwie z dnia 6 lutego 2013 roku.

Podnosząc wskazane zarzuty obwiniony wniósł o:

⚫

zmianę wyroku i oddalenie wniosku Straży Miejskiej w całości,

⚫

umorzenie postępowania przeciwko obwinionemu,

⚫

zwolnienie obwinionego z kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego jest bezzasadna w stopniu oczywistym.

Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie w sposób należyty przeprowadził postępowanie dowodowe, gromadząc, w zgodzie z przepisami postępowania, kompletny i pełny materiał dowodowy, niezbędny do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu. Następnie dokonał analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, nie przekraczając przy tym zasady swobodnej ich oceny, z których to dowodów następnie wyprowadził prawidłowe wnioski. Sąd orzekający wskazał, jakie fakty uznał za dowiedzione, na czym opierał poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. W związku z powyższym podkreślić należy, iż proces wyrokowania w przedmiotowej sprawie w pełni odpowiada przepisom postępowania w sprawach o wykroczenia.

Równocześnie – w ocenie sądu odwoławczego – sąd I instancji w swym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, czyniącym zadość tym wymogom, jakie zakreśla dlań treść przepisu art. 424 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w., wskazał, na jakich dowodach oparł dokonane ustalenia i z jakich powodów nie uznał dowodów przeciwnych. Z treści uzasadnienia wynika, dlaczego zapadł taki właśnie wyrok, a przedstawiona ocena dowodów nie wykracza poza granice ich swobodnej oceny, uwzględnia wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady logicznego rozumowania, jak najbardziej uprawnienie korzystając z ochrony przewidzianej treścią przepisu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.

Sąd odwoławczy, w powyższym zakresie, z tą argumentacją, jaka została tamże przywołana, w pełni się utożsamia i się do niej odwołuje, nie dostrzegając zatem konieczności ponownego szczegółowego jej przytaczania.

Czyniąc natomiast zadość stosownym wymogom procesowym przewidzianym dla postępowania odwoławczego treścią przepisów art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. i art. 107 § 3 k.p.w., należy stwierdzić co następuje:

Podstawowym zarzutem, podnoszonym przez obwinionego jest jego twierdzenie, iż Straż Miejska nie jest organem, uprawnionym do kontroli ruchu drogowego w stosunku do innego podmiotu niż kierujący pojazdem lub uczestnik ruchu, co powoduje, że nie ma uprawnień oskarżyciela publicznego do złożenia wniosku o ukaranie przeciwko właścicielowi lub posiadaczowi pojazdu o wykroczenie polegające na niewskazaniu osoby, której powierzył pojazd do kierowania lub używania. Twierdzenie to skarżący opiera na cytowanym przez siebie postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2010 roku (I KZP 8/10). Zarzut ten jest bezpodstawny. Cytowane orzeczenie zostało wydane w oparciu o przepisy obowiązujące w 2010 roku, w szczególności ówcześnie obowiązującą treść przepisu art. 129b ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Tymczasem w dniu 31 grudnia 2010 roku weszła w życie ustawa z dnia 29.10.2010 roku o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2010.225.1466), która m.in. dodała do art. 129 b ustawy Prawo o Ruchu Drogowym ust 3 pkt 7, zgodnie z którym strażnicy miejscy są uprawnieni również do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Oznacza to, że od dnia 31 grudnia 2010 roku Straż Miejska jest uprawniona do podejmowania działań we wskazanym zakresie, osoba wzywana przez Straż Miejską do udzielenia tych informacji ma obowiązek – zgodnie z art. 78 ust 4 Prawa o Ruchu Drogowym – takie informacje przekazać Straży Miejskiej, która w przypadku nieudzielenia ich może – zgodnie z treścią przepisu art. 17 § 3 k.p.w. – wystąpić wobec właściciela pojazdu z wnioskiem o ukaranie za wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. Bezpodstawny jest więc zarzut, iż wniosek o ukaranie w przedmiotowej sprawie został złożony przez nieuprawnionego oskarżyciela i postępowanie należało umorzyć. Podkreślić trzeba, że obwiniony wprost o treści wskazanych przepisów został poinformowany pismem z dnia 4 lipca 2012 roku, które odebrał osobiście (k.16,17 akt).

Bezzasadnie obwiniony zarzuca sądowi I instancji, iż nie odniósł się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do jego argumentacji, jaką zawarł w sprzeciwie od wyroku nakazowego. Sprzeciw od wyroku nakazowego nie jest dowodem w sprawie, Sąd Rejonowy nie dokonywał oceny treści w nich zawartych, nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, nie było więc żadnych podstaw by odnosić się do argumentu zawartego w tym sprzeciwie.

Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku pozwala uznać, że zostało ono sporządzone w sposób dość powierzchowny, a nawet zawiera błąd, na który wskazuje obwiniony. Jest oczywiste przecież, że to nie funkcjonariusze policji ujawnili w dniu 13 kwietnia 2012 roku przekroczenie prędkości przez pojazd obwinionego, ale zrobił to funkcjonariusz Straży Miejskiej. Nie jest to jednak uchybienie, które miałoby jakikolwiek wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a zgodnie z treścią przepisu art. 438 ust 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. orzeczenie podlega uchyleniu bądź zmianie w razie stwierdzenia obrazy przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia. Wskazany błąd, który w istocie stanowi omyłkę Sądu, w żadnym razie nie wpływa na prawidłowość rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Podobnie należy odnieść się do zarzutów obwinionego, kwestionującego prawidłowość sporządzonego przez Straż Miejską wniosku o ukaranie. Po pierwsze, przepis art. 57 § 3 k.p.w. wskazuje na elementy, które wniosek o ukaranie powinien zawierać, a nie – jak wynika z uzasadnienia apelacji – które musi zawierać. Co więcej, przepis art. 57 § 3 ust 2 stanowi, że wniosek o ukaranie powinien zawierać wskazanie „w miarę możności”, danych o warunkach materialnych, rodzinnych i osobistych obwinionego. Skoro w toku czynności wyjaśniających obwiniony nie składał w żadnej formie wyjaśnień, to jest oczywiste, że tych „możliwości” do wskazania warunków materialnych, rodzinnych i osobistych obwinionego oskarżyciel publiczny nie miał. Nie doszło więc do naruszenia przepisu art. 57 § 3 k.p.w., tym bardziej, że Sąd Rejonowy na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2013 roku te warunki ustalił (k.44). Na tej samej rozprawie Sąd I instancji ujawnił również dowody zgromadzone w toku czynności wyjaśniających, w tym m.in. zdjęcie nr (...) z dnia 13.04.2012 roku o godzinie 8.33 (k.5), a nie – jak błędnie wskazano we wniosku – w dniu 5 lipca 2012 roku o godzinie 15.13. W związku z tym również i tę niestaranność w sporządzeniu wniosku o ukaranie nie można uznać za uchybienie przepisom prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Mając powyższe na względzie, przy braku okoliczności, które Sąd Okręgowy miałby obowiązek uwzględnić z urzędu, zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z dnia 15 października 2001 r.), a także art. 3 ust 1, 8 w zw. z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.