Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 stycznia 2016 r.

sprawy M. K. c. J. i J. z domu N. ur. (...) w W.

obwinionej o to, że:

w dniu 8 września 2014 r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...) wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 30 marca 2014r. ok. godz. 9.40.

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.97 r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz 908 z późn. zm.

orzeka:

I.  obwinioną M. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.97 r. Prawo o ruchu drogowym,

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 7378/15

UZASADNIENIE

M. K. została obwiniona o to, że:

w dniu 8 września 2014 r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...) wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 30 marca 2014r. ok. godz. 9.40.,

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.97 r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz 908 z późn. zm.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 marca 2014 r. ok. godz. 9.40 strażnik miejski na ul. (...)/(...)w W. ujawnił wykroczenie drogowe polegające na zaparkowaniu pojazdu marki B. o nr rej. (...) na skrzyżowaniu. /k. 1 notatka urzędowa, k. 2 zdjęcie/

W piśmie z dnia 17 kwietnia 2014 r. skierowanym do M. K., które jednakże nie zostało jej skutecznie doręczone, Straż Miejska m. st. W. (...) Oddział (...) zawarła informację dla M. K., wskazując ją jako właścicielkę ww. pojazdu, że: jeżeli to ona jest osobą, która popełniła powyższe wykroczenie, to bez konieczności osobistego stawienia się w siedzibie Straży Miejskiej, istnieje możliwość zakończenia prowadzonych czynności w sprawie o wykroczenie poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości 300 zł oraz, że za stwierdzone wykroczenie zostaną przypisane punkty karne w liczbie 1. Straż Miejska zawarła informację, że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia (zawartego w części A załącznika).

W piśmie z dnia 17 kwietnia 2014 r. Straż Miejska zawarła informację, że w przypadku, gdyby M. K. nie była osobą, która popełniła wskazane powyżej wykroczenie, to zgodnie z art. 78 ust. 4, 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym spoczywa na niej obowiązek wskazania, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie oraz, że osobę, której powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie należy wskazać poprzez wypełnienie i dostarczenie Straży Miejskiej części B załącznika w terminie 7 dni od otrzymania niniejszego wezwania. Straż Miejska jednocześnie poinformowała, że w przypadku, gdy nie jest ona osobą, która popełniła powyższe wykroczenie w ruchu drogowym i nie dopełni obowiązku określonego w art. 78 ust. 4, 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, tj. nie wskaże komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, popełni wykroczenie określone w art. 96 § 3 Kodeksu Wykroczeń oraz że w związku z powyższym zakończenie prowadzonych czynności wyjaśniających w sprawie nastąpi poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości: 400 zł i że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia (zawartego w części C załącznika). Straż Miejska ponadto wskazała w piśmie, że w przypadku niewypełnienia oświadczenia Części A, B, lub C powstaje obowiązek osobistego stawienia się z dowodem osobistym i prawem jazdy do siedziby (...)Oddział (...) Straży Miejskiej m.st. W., ul. (...), (...)-(...) W., w celu złożenia wyjaśnień (art. 54 § 6 kpw) w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia. Stawiennictwo jest obowiązkowe w terminie 7 dni od daty otrzymania niniejszego wezwania oraz, że wypełnione formularze należy odesłać w terminie 7 dni listownie na adres: Straż Miejska m.st. W. ul. (...), (...)-(...) W.. /k. 3 wezwanie/

Powyższe pismo z dnia 17.04.2014 r. zostało odebrane przez męża M. P. K. w dniu 23 kwietnia 2014 r. /k. 4 zwrotne potwierdzenie odbioru/, który nie przekazał go żonie.

Wobec braku odpowiedzi ze strony właścicielki pojazdu, pismem z dnia 27 sierpnia 2014 r. Straż Miejska m. st. W. (...) Oddział (...) skierowała wezwanie do M. K. (w przypadku, gdyby ona była osobą, która użytkowała pojazd we wskazanym dniu 30 marca 2014r. ok. godz. 9.40), do osobistego stawiennictwa do Referatu Oskarżycieli Publicznych(...)Oddziału Terenowego Straży Miejskiej m. st. W. przy ul. (...) lok. (...)w W. w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma w celu złożenia wyjaśnień w powyższej sprawie. W przypadku zaś, gdyby pojazd został powierzony, S. miejska w piśmie sformułowała wezwanie do podania danych osobowych kierowcy, który pojazd użytkował we wskazanym dniu i przesłania ich w terminie 7 dni na adres Straży Miejskiej m. st. W. (...)Oddział (...). /k. 5 wezwanie/

Powyższe pismo zostało odebrane przez męża M. P. K. w dniu 1 września 2014 r. /k. 6 zwrotne potwierdzenie odbioru/, który nie przekazał go żonie.

Tym samym P. K. nie przekazał swojej żonie M. K. obu odebranych przez siebie i skierowanych do M. K. przez Straż Miejską wezwań z dnia 17 kwietnia 2014 r. i z dnia 27 sierpnia 2014 r. /e-protokół rozprawy z dnia 20 stycznia 2016 r. od godz. 00:05:56 do godz. 00:09:23 zeznania świadka P. K., k. 46, e-protokół rozprawy z dnia 20 stycznia 2016 r. od godz. 00:03:41 do godz. 00:05:31 oraz od godz. 00:10:42 do godz. 00:11:53 wyjaśnienia obwinionej M. K., k. 31-35 zwolnienia lekarskie/

M. K. nie została skutecznie wezwana do udzielenia informacji w trybie art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Obwiniona M. K. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że nie posiadała informacji na temat powyższych pism, gdyż powyższe wezwania od Straży Miejskiej odbierał jej mąż, który z uwagi na jej stan zdrowia (była ona w zagrożonej ciąży i przez cały czas przebywała na zwolnieniu), nie chciał jej denerwować z uwagi na jej stan i nie poinformował jej o powyższych wezwaniach. M. K. po okazaniu jej zwrotnego potwierdzenia odbioru z k. 6 potwierdziła, że znajduje się na nim podpis jej męża. Obwiniona odnosząc się do powyższych wezwań oświadczyła również, że nie kierowała pojazdem w terminie określonym we wskazanych wezwaniach. Obwiniona wyjaśniła również, że jej dziecko urodziło się dnia (...) oraz że przez rok przebywała ona na urlopie macierzyńskim opiekując się dzieckiem. /k. 46, e-protokół rozprawy z dnia 20 stycznia 2016 r. od godz. 00:03:41 do godz. 00:05:31 oraz od godz. 00:10:42 do godz. 00:11:53 wyjaśnienia obwinionej M. K. /

M. K. ma 34 lata. Jest zamężna, ma dwoje dzieci. Prowadzi działalność gospodarczą – odmówiła podania wysokości osiąganych dochodów. Nie była karana. W przeszłości była leczona psychiatrycznie, nie była leczona w poradni przeciwalkoholowej. /e-protokół rozprawy z dnia 20 stycznia 2016 r. od godz. 00:01:20 do godz. 00:02:43 wyjaśnienia obwinionej M. K. /

M. K. w toku postępowania sądowego była poddana badaniu psychiatrycznemu. Biegła psychiatra K. W. w sporządzonej opinii nie stwierdziła u obwinionej objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznała u niej przebyte zaburzenia adaptacyjne. Biegła K. W. ponadto stwierdziła, że stan psychiczny M. K. w odniesieniu do zarzutu, o który jest obwiniona, nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności rozpoznania znaczenia czynu ani zdolności pokierowania swoim postępowaniem. Zdaniem biegłej poczytalność obwinionej w czasie czynu i w toku postępowania nie budzi żadnej wątpliwości. W opinii biegłej obwiniona mogła brać udział w postępowaniu sądowym. /k. 42-44 opinia sądowo-psychiatryczna/

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał, że brak jest w niniejszej sprawie dowodów osobowych, jak i pozaosobowych, które wskazywałyby na winę i sprawstwo obwinionej M. K. w zakresie popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 96 § 3 kw w związku z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, tj. nieudzielenia na żądanie uprawnionego organu – Straży Miejskiej komu powierzyła należący do niej pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej M. K., gdyż były one logiczne, znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym i nie przeczy im żaden dowód w sprawie, co do tego, że maż nie przekazał jej obu pism ze Straży Miejskiej. Okoliczność dotycząca wskazania na temat porodu i stresu po urodzeniu dziecka, w związku z leczeniem w ocenie Sądu nie miała związku ze sprawą, albowiem jak wynika z wyjaśnień obwinionej, a także z wywiadu w toku badania sądowo – psychiatrycznego młodsze dziecko obwinionej urodziło się w lipcu 2015 r., a nie 2014 r. (rok, którego dotyczy zarzut) Powyższe niewiarygodne wskazanie, co do przypuszczenia, że pisma nie zostały jej przekazane przez męża by nie denerwować jej w trudnym okresie związanym z ciążą i porodem, w żadnym razie jednakże nie wpływa na ocenę wiarygodności wyjaśnień, że pisma te nie zostały obwinionej doręczone. Powyższa omyłka obwinionej w ocenie Sądu wynikła z pomylenia dat i lat, których dotyczy przedmiot zarzutu w tej sprawie, a dotyczy on roku 2014 r., a nie 2015 r. Brak jest w sprawie wiarygodnego dowodu, który przeczyłby jednak wyjaśnieniom obwinionej, z uwzględnieniem zasady domniemania niewinności określonej w art. 5 § 1 kpk, która znajduje także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw), że nie otrzymała ona osobiście kierowanej do niej korespondencji i nie zapoznała się z treścią kierowanych do niej pism, bez względu na przyczynę nie przekazania jej pism przez męża.

Wyjaśnienia obwinionej, w których podawała ona, że nie posiadała informacji na temat kierowanych do niej od Straży Miejskiej wezwań są również zgodne z zeznaniami jej męża – świadka P. K., który w złożonych zeznaniach wskazał, że faktycznie nie przekazał swojej żonie odebranych pism kierowanych do niej ze Straży Miejskiej, aby jej nie denerwować. Świadek P. K. potwierdził również, że nie zapoznał się z treścią powyższych pism oraz, że nie posiada on informacji na temat tego co stało się z powyższymi pismami, wskazując jednocześnie, że mogły one się zawieruszyć. Po okazaniu zwrotnych potwierdzeń odbioru z k. 4 i 6 świadek P. K. potwierdził, że znajdują się na nich jego podpisy.

Sąd oceniając zeznania świadka P. K., w zakresie, w jakim podawał on, że w czasie, gdy odbierał kierowaną do swojej żony ze Straży Miejskiej korespondencję, jego żona była w zagrożonej ciąży, Sąd uznał, że w tym zakresie zeznania w/w świadka są sprzeczne z wiarygodnymi wyjaśnieniami obwinionej dotyczącymi okoliczności narodzin dziecka oraz podaną przez nią datą narodzin dziecka. Jednocześnie w ocenie Sądu brak jest okoliczności, które wskazywałyby na umyślność świadka wprowadzenia w tym zakresie Sądu w błąd. Sąd ocenił, że powyższa omyłka świadka P. K. była wynikiem pomylenia dat, których dotyczył zarzut i daty narodzin dziecka. Niewiarygodne wskazanie, że pisma nie zostały żonie przekazane by nie denerwować jej w trudnym okresie związanym z ciążą i porodem, nie wpływa na ocenę wiarygodności wskazań, że pisma te nie zostały obwinionej doręczone. Brak jest w sprawie wiarygodnego dowodu, który przeczyłby wyjaśnieniom obwinionej, jak również zeznaniom świadka, że pisma nie zostały jej przekazane. Jednocześnie zwrócić uwagę należy, że dla ustalenia o braku przekazania pism, nie jest istotne z jakiego powodu nie zostały obwinionej przekazane, ale sam fakt ich nie doręczenia obwinionej. Odnosząc się zaś do niepamięci świadka, w zakresie tego co stało się z odebranymi przez niego pismami, które skierowane były do obwinionej, Sąd uznał, że z uwagi na upływ czasu, jaki miał miejsce od dat odebrania powyższej korespondencji do czasu przesłuchania, oraz z uwagi na to, że w okresie tym odbierał on również inną korespondencję, świadek istotnie mógł nie pamiętać tego co stało się z powyższą korespondencją.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się również na dokumentach w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 7/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, wezwań i zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 3-6/ oraz zwolnień lekarskich /k. 31-35/, które zostały ujawnione na rozprawie, stwierdzając brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej tych dokumentów.

Sąd podzielił również wnioski zawarte w pisemnej opinii sądowo-psychiatrycznej sporządzonej w niniejszej sprawie przez biegłego lekarza psychiatrę. Opinia jest logiczna i spójna, została ona przygotowana przez osobę posiadającą uprawnienia do jej wydania, w sposób rzetelny, jest ona jasna, wyczerpująca i pełna.

W konsekwencji Sąd stwierdził, że obwiniona M. K. swoim zachowaniem nie wyczerpała znamion zarzuconego jej wykroczenia z art. 96 § 3 kw w związku z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Obwiniona nie została bowiem skutecznie wezwana w myśl art. 96 § 3 kw do wskazania komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Oba kierowane do niej od Straży Miejskiej wezwania – nie zostały jej skutecznie doręczone, z uwagi na ich nieprzekazanie przez dorosłego domownika.

Przepis art. 132 § 2 kpk, który ma zastosowanie również w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (poprzez art. 38 § 1 kpw), reguluje kwestię tzw. doręczenia pośredniego, tj. dorosłemu domownikowi, a w przypadku, gdyby go nie było – administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi, jeżeli podejmą się oddać pismo adresatowi, które uważa się za doręczenie skutecznie doręczone adresatowi. Osoba odbierająca pismo w trybie art. 132 § 2 kpk potwierdza odbiór pisma zgodnie z art. 130 kpk. Doręczenie takie jest tak samo skuteczne, jak doręczenie pisma osobiście adresatowi. Datą doręczenia pisma jest data oddania go dorosłemu domownikowi, administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi. Doręczenie w trybie art. 132 § 2 kpk przyjmuje domniemanie faktyczne, tj. że osoba, której doręczono pismo kierowane do danego adresata, przekaże mu je niezwłocznie. Domniemanie to może zostać stosownymi dowodami obalone.

W niniejszej sprawie bezsporne było, że kierowane przez Straż Miejską do M. K. wezwania w trybie art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym do wskazania komu powierzyła ona pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie z dnia 17 kwietnia 2014 r. i z dnia 27 sierpnia 2014 r. wysyłane na adres zamieszkania M. K., odbierał jej mąż P. K. – dorosły domownik, o czym świadczą ujawnione na rozprawie zwrotne potwierdzenia odbioru z k. 4 i k. 6. Jak wynika z wyjaśnień obwinionej, które znalazły potwierdzenie także w zeznaniach jej męża, M. K. i nie przeczy im żaden dowód w sprawie, obwiniona nie otrzymała kierowanej do niej korespondencji i nie zapoznała się osobiście z treścią kierowanych do niej pism. Wobec powyższego obwiniona nie miała świadomości, że była wzywana przez uprawniony organ do podania komu powierzyła należący do niej pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. W konsekwencji M. K. nie została skutecznie wezwana do udzielenia informacji w trybie art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, gdyż nie otrzymała kierowanej do niej korespondencji.

Zgodnie z art. 5 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy czyn nie zawiera znamion wykroczenia. Z kolei zgodnie z art. 62 § 3 powołanej ustawy, w razie stwierdzenia okoliczności, o których mowa w art. 5 § 1 pkt 1 i 2, po rozpoczęciu przewodu sądowego, Sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny.

W niniejszej sprawie, po przeprowadzeniu wszystkich zawnioskowanych dowodów przez strony, Sąd stwierdził, że obwiniona nie została skutecznie wezwana do udzielenia informacji na żądanie Straży Miejskiej, a tym samym brak udzielenia przez obwinioną informacji, nie wyczerpuje znamion wykroczenia z art. 96 § 3 kw w związku z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W konsekwencji Sąd uniewinnił M. K. od popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.97 r. Prawo o ruchu drogowym, o czym orzekł w pkt I wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 118 § 2 kpw, zgodnie z którym w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, ponosi je Skarb Państwa.