Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2015 roku w miejscowości R., gmina B., woj. (...), funkcjonariusze Policji zatrzymali do kontroli drogowej oskarżonego M. G. – kierującego samochodem osobowym marki S. o nr rej. (...). Badanie stanu trzeźwości oskarżonego, przeprowadzone po jego zatrzymaniu, przy pomocy dowodowego analizatora wydechu, wykazało o godzinie 03:31 – 0,39 mg alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza, o godzinie 03:37 – 0,34 mg alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza, zaś o godzinie 03:47 – 0,36 mg alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza.

( dowód : protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu k. 2-2v; uwierzytelniona kserokopia świadectwa wzorcowania k. 3-3v; wyjaśnienia oskarżonego k. 10 w zw. z k. 40v)

Oskarżony M. G. ma 20 lat i jest kawalerem. Na utrzymaniu ma jedno dziecko w wieku 1 roku. Posiada wykształcenie gimnazjalne, nie ma wyuczonego zawodu i jest uczniem III klasy Zespołu Szkół w W.. Pozostaje na utrzymaniu rodziców, nie posiada majątku. Oskarżony nie był dotychczas karany.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 9-9v w zw. z k. 40v; informacja z Krajowego Rejestru Karnego k. 14)

Oskarżony przyznał się w całości do zarzucanego mu czynu.

W postępowaniu przygotowawczym oskarżony wyjaśnił, że w dniu 31 maja 2015 roku w miejscowości R. kierował samochodem osobowym marki S.. Miał świadomość, iż znajduje się w stanie nietrzeźwości, gdyż dnia poprzedniego, tj. 30 maja 2015 roku, około godziny 23:00 spożywał alkohol w postaci piwa, w ilości 0,5 litra. Oskarżony zapowiedział następnie, iż resztę wyjaśnień chce składać przed Sądem (k. 10).

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał je za wiarygodne co do zasady, albowiem przyznał się on w całości do zarzucanemu mu czynu, zaś jego wyjaśnienia korespondują ze zgromadzonym w sprawie pozostałym materiałem dowodowym, uznanym za wiarygodny – w szczególności z protokołami użycia analizatora wydechu oraz świadectwami wzorcowania. W ocenie Sądu nie zachodzą żadne okoliczności, pozwalające poddać w wątpliwość treść wyjaśnień oskarżonego.

Sąd w całości dał wiarę nieosobowemu materiałowi dowodowemu wymienionemu w postanowieniu na k. 40v, w szczególności w postaci protokołu z przebiegu badania trzeźwości oraz świadectwa wzorcowania. Dokumenty te zostały sporządzone przez podmioty do tego uprawnione, w ramach przyznanych im kompetencji, a autentyczności tychże dokumentów nie zakwestionowały strony procesu. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego fakt popełnienia przez M. G. zarzucanego mu czynu jest bezsporny.

Oceniając dowody zgromadzone w sprawie i analizując ustalony stan faktyczny Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony podlega odpowiedzialności karnej, ponieważ zostały spełnione warunki konieczne do przyjęcia tej odpowiedzialności. Oskarżony dopuścił się bowiem czynu naruszającego normę prawną i zagrożonego przez ustawę sankcją karną, czyn ten w ocenie Sądu jest społecznie szkodliwy w stopniu wyższym niż znikomy, zaś sprawcy można przypisać winę. M. G. w chwili popełniania przypisanego mu czynu był pełnoletni, poczytalny, nie stwierdzono ponadto żadnych okoliczności wyłączających winę lub bezprawność czynu. Oskarżony miał możliwość zachowania się zgodnie z prawem, ponieważ bezprawność czynu była rozpoznawalna.

Mając na uwadze dokonane ustalenia Sąd uznał, że oskarżony zachowaniem swoim wyczerpał znamiona czynu opisanego w dyspozycji art. 178a § 1 kk, gdyż w dniu 31 maja 2015 roku w miejscowości R., gm. Biała, woj. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, kierował samochodem osobowym m-ki S. o nr rej. (...) w ruchu lądowym.

Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary za przedmiotowy występek Sąd przyjął znaczny stopień szkodliwości społecznej czynu, ze względu na dobro prawne objęte ochroną, a więc bezpieczeństwo w ruchu drogowym oraz nagminność tego rodzaju czynów zarówno na terenie właściwości tutejszego Sądu, jak i całego kraju. Jako okoliczności łagodzące przy wymiarze kary za ten czyn, Sąd uwzględnił przyznanie się oskarżonego do dokonania zarzucanego mu czynu, nieznaczny stopień jego nietrzeźwości oraz fakt, iż nie był dotychczas karany, a ponadto ma na utrzymaniu dziecko i pozostaje na utrzymaniu rodziców.

Przestępstwo z art. 178a § 1 kk jest zagrożone alternatywnie karą grzywny, ograniczenia wolności i pozbawienia wolności. Sąd miał więc możliwość wyboru kary. Dokonując wyboru kary oraz ustalając jej wymiar Sąd kierował się dyrektywami wskazanymi w art. 53 § 1 i 2 kk. Przede wszystkim Sąd doszedł do przekonania, że kara pozbawienia wolności albo ograniczenia wolności byłaby zbyt surowa. Wystarczająca zdaniem Sądu jest w przypadku oskarżonego kara grzywny. Ta właśnie kara w wymiarze orzeczonym przez Sąd, tj. w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 10 (dziesięć) złotych będzie wystarczająco dolegliwa dla oskarżonego i spełni swoje zadania, w szczególności zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego, jak i w zakresie prewencji ogólnej. Biorąc pod uwagę sytuację materialną oskarżonego, ilość stawek dziennych kary grzywny, a przede wszystkim wysokość stawki dziennej należy uznać za odpowiednie. Wymierzona kara grzywny nie jest wygórowana i oskarżony jest w stanie wywiązać się z takiego zobowiązania, a jednocześnie jest na tyle wysoka, że będzie stanowiła dla M. G. odczuwalną dolegliwość finansową. Ustalając wymiar kary grzywny Sąd uwzględnił ponadto inne dolegliwości ekonomiczne dla oskarżonego w niniejszej sprawie.

Orzekając wobec oskarżonego na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego Sąd kierował się następującymi względami. Po pierwsze, orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów wobec oskarżonego było obligatoryjne, co wynika wprost z art. 42 § 2 kk. Określając wymiar zakazu oraz rodzaj pojazdów Sąd wziął przede wszystkim pod uwagę stan nietrzeźwości, który nie był znaczny. Sąd uznał, iż adekwatne będzie wyłączenie oskarżonego z uczestnictwa w ruchu drogowym jako kierującego pojazdami mechanicznymi na okres 3 lat, a więc na minimalny okres przewidziany przez ustawę.

W przedmiotowej sprawie zostało dokonane zatrzymanie dokumentu uprawniającego do kierowania pojazdami mechanicznymi, należącego do oskarżonego. Z tego względu na podstawie art. 63 § 2 kk należało zaliczyć okres zatrzymania prawa jazdy na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów.

Zgodnie z art. 43a § 2 kk w razie skazania za przestępstwo z art. 178a § 1 kk, obligatoryjne jest orzeczenie świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie co najmniej 5.000 złotych, do wysokości określonej w art. 43a § 1 kk. W tej sytuacji, Sąd był zobligowany do orzeczenia wskazanego świadczenia od M. G.. Sąd ustalił wysokość świadczenia na minimalnym poziomie, uznając jego wysokość za adekwatną do okoliczności podmiotowych i przedmiotowych czynu oraz sytuacji materialnej oskarżonego.

Kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości staje się przestępstwem nagminnie popełnianym. Osoby, które dopuszczają się wymienionego czynu, nie dostrzegają niebezpieczeństwa dla ruchu drogowego, jakie stwarzają kierując pojazdami w stanie nietrzeźwości. Mając na względzie potrzebę kształtowania także poprzez wyrok świadomości prawnej społeczeństwa oraz społeczne oddziaływanie kary, na podstawie art. 43b kk Sąd orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie odpisu wyroku w siedzibie Urzędu Gminy S. przez okres 30 dni. Taka forma ogłoszenia, w ocenie Sądu, winna najskuteczniej spełnić rolę wymierzonej kary i w sposób dostateczny pozwoli napiętnować zachowanie oskarżonego. Podanie wyroku do publicznej wiadomości będzie jednak przede wszystkim spełniać rolę ogólnoprewencyjną przyczyniając się do spadku ilości tego rodzaju przestępstw.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk, przy czym w zasądzonej kwocie 150 (sto pięćdziesiąt) złotych stanowi opłata wymierzona zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 roku Nr 49, poz. 223 ze zm.), a pozostałą sumę stanowią poniesione przez Skarb Państwa wydatki.