Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 listopada 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Iwona Szybka

Sędziowie: SSA Janina Kacprzak

SSA Dorota Rzeźniowiecka (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Sztuka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 listopada 2015 r. w Ł.

sprawy H. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O.

o emeryturę

na skutek apelacji H. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu

z dnia 10 lutego 2015 r. sygn. akt V U 1009/14

oddala apelację.

Sygn. akt: III AUa 723/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 kwietnia 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O. W.., odmówił H. S. przyznania prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, gdyż zdaniem organu rentowego nie udowodnił on wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach na dzień 1 stycznia 1999 roku, choć na dzień 1 stycznia udowodnił 25 lat, 8 miesięcy i 3 dni okresów składkowych.

Odwołanie od powyższej decyzji wnioskodawcy H. S. zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 24 lipca 2012 roku, a apelacja wnioskodawcy, od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu, została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 czerwca 2013 roku.

W dniu 11 czerwca 2014 roku wnioskodawca H. S. ponownie złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury wskazując na nowe dowody.

Decyzją z dnia 3 lipca 2014 roku organ rentowy ponownie odmówił przyznania emerytury H. S..

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ponownie H. S., domagając się przyznania prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy, w odpowiedzi na odwołanie, wniósł o jego oddalenie.

Zaskarżonym wyrokiem z 10 lutego 2015 r. Sąd Okręgowy w Kaliszu oddalił odwołanie.

Powyższe orzeczenie poprzedziły następujące ustalenia faktyczne.

Wnioskodawca H. S. urodził się (...). Na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił on 25 lat, 8 miesięcy i 3 dni okresów składkowych i nieskładkowych, przy czym pierwszy okres składkowy organ rentowy zaliczył wnioskodawcy od dnia 1 marca 1973 roku.Ojciec wnioskodawcy, J. S., posiadał gospodarstwo rolne o powierzchni 10,70 ha w miejscowości L..W dniu 22 lutego 1973 roku wnioskodawca, składając kwestionariusz osobowy w sprawie zatrudnienia w K. Fabryce (...), podał, iż przed dniem 22 lutego 1973 roku nigdzie nie pracował. Również w życiorysie z dnia 22 lutego 1973 roku wnioskodawca podał, iż po zakończeniu szkoły podstawowej mieszkał razem z rodzicami, pomagając im w gospodarstwie rolnym do 1972 roku, a w 1972 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową, którą ukończył w grudniu 1972 roku. W życiorysie, ani w kwestionariuszu, wnioskodawca nie podał, iż przed odbywaniem służby wojskowej pracował w Kółku Rolniczym w L.. Również w życiorysie z dnia 14 lipca 1977 roku, który znajduje się w aktach osobowych wnioskodawcy z Zakładów (...) w K., wynika, iż po ukończeniu szkoły podstawowej do momentu rozpoczęcia zasadniczej służby wojskowej w 1972 roku, wnioskodawca pracował w gospodarstwie rolnym rodziców, natomiast w życiorysie tym nie wspomina, iż pracował jako traktorzysta w Kółku Rolniczym w L..Wnioskodawca prawo jazdy kategorii T, które uprawnia do kierowania ciągnikami rolniczymi, wnioskodawca posiada od dnia 7 maja 1971 roku, prawo jazdy kategorii B, które uprawnia do kierowania samochodami osobowymi i ciężarowymi do 3,5 tony, wnioskodawca posiada od dnia 4 sierpnia 1975 roku, a prawo jazdy kategorii C, które uprawnia do kierowania samochodami ciężarowymi o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, wnioskodawca posiada od dnia 15 czerwca 1983 roku.

Wnioskodawca H. S. od dnia 18 lutego 1972 roku do dnia 14 grudnia 1972 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Od dnia 1 marca 1973 roku do dnia 31 grudnia 1976 roku wnioskodawca był zatrudniony w K. Fabryce (...) w pełnym wymiarze czasu pracy. Od dnia 1 marca 1973 roku do dnia 19 sierpnia 1973 roku wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku wiertacza ram żeliwnych. Od dnia 20 sierpnia 1973 roku wnioskodawca wykonywał pracę lakiernika ram żeliwnych. Pracę tą wykonywał do dnia 31 grudnia 1976 roku. Jako lakiernik wnioskodawca lakierował, przy pomocy pistoletu natryskowego, niezhermetyzowanie ramy żeliwne. Pracę tą wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy.

Od dnia 19 lipca 1977 roku do dnia 31 października 1993 roku wnioskodawca, w pełnym wymiarze czasu pracy, pracował w Zakładach (...) w K. jako kierowca. Wnioskodawca pracę rozpoczął jako kierowca samochodu marki „N. izotermiczna”, który jest samochodem ciężarowym o ciężarze całkowitym poniżej 3,5 tony. W dniu 28 stycznia 1981 roku pracodawca powierzył wnioskodawcy obsługę samochodu (...), który jest samochodem o ciężarze całkowitym poniżej 3,5 tony. Od dnia 15 czerwca 1983 roku wnioskodawca był uprawniony do kierowania samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony i wtedy rozpoczął pracę jako kierowca samochodów ciężarowych marki S., który jest samochodem o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Samochodem S. wnioskodawca przewoził boczek, wędliny

Czyniąc powyżej ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy nie dał wiary zeznaniom wnioskodawcy oraz zeznaniom świadka S. P. oraz świadka K. W. (1), iż wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako kierowca ciągnika traktorzysta w Kółku Rolniczym w L. od dnia 15 stycznia 1970 roku do dnia 1 lutego 1972 roku, jak podnosi wnioskodawca w odwołaniu od decyzji organu rentowego z dnia 3 lipca 2014 roku. Wnioskodawca nie przedłożył żadnych dokumentów, w tym świadectwa pracy, z którego wynika, iż wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę traktorzysty na ciągniku. Z ewidencji kart pracy z 1970 roku, które przedłożył wnioskodawca, wynika, iż otrzymywał on w miesiącu lipcu i sierpniu 1970 roku od Kółka Rolniczego w L. karty pracy, ale nie wynika z tych zapisów, iż pracował on jako traktorzysta na ciągniku rolniczym. Natomiast z dokumentów „magazyn wyda” z 1971 roku wynika, iż w okresie od maja do sierpnia 1971 roku wnioskodawca pobierał paliwo oraz niektóre części do ciągników rolniczych. Te dokumenty wskazują tylko na pracę sezonową wnioskodawcy w Kółku Rolniczym w L. w okresie letnim, ale nie wskazują, iż praca ta była wykonywana na podstawie umowy o pracę, jak i nie wskazują, że praca ta miała charakter stały i była wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy. Dowodem na to jest również to, iż wnioskodawca w kwestionariuszu osobowym w 1973 roku, w życiorysie z 1973 roku i 1977 roku, nie wspomina, iż pracował w Kółku Rolniczym w L.. Nadto należy podkreślić, iż wnioskodawca posiada prawo jazdy kategorii T, a więc prawo jazdy uprawniające go do pracy jako kierowca ciągnika, od dnia 7 maja 1971 roku, a więc trudno przyjąć, iż mógłby pracował jako kierowca ciągnika przed dniem 7 maja 1971 roku.

Sąd nie dał również wiary zeznaniom wnioskodawcy i zeznaniom świadków A. K. i K. W. (2) w tej części, iż wnioskodawca pracował od dnia 19 lipca 1977 roku do dnia 14 czerwca 1983 roku jako kierowca samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Wnioskodawca prawo jazdy kategorii C, a więc prawo jazdy uprawniające go do kierowania samochodami ciężarowymi powyżej 3,5 tony, posiada od dnia 15 czerwca 1983 roku, a więc od tego dnia można najwcześniej przyjąć, iż wykonywał ona prace kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Ponadto z dokumentów, znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawcy, wynika, iż rozpoczynając pracę w Zakładach (...) w K. pracował on jako kierowca samochodów N. i Ż., a więc samochodów o ciężarze całkowitym poniżej 3,5 tony.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Okręgowy uznał odwołanie za nieuzasadnione. Wskazując na treść art. 32 ust. 1 i art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zważył, że wnioskodawca, przy spełnieniu przesłanki ogólnego stażu pracy, wymaganego wieku emerytalnego, złożenia wniosku o świadczenie i nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego, na 1 stycznia 1999 roku nie wykazał, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych w ilości co najmniej 15 lat.

Sąd Okręgowy przytaczając szeroko orzecznictwo sądów apelacyjnych wskazał, iż prawo do wcześniejszej emerytury stanowi odstępstwo od zasady powszechnego wieku emerytalnego i w związku z tym nie można poprzestać tylko na jego uprawdopodobnieniu, lecz musi zostać udowodnione, a temu służą dokumenty. Dlatego w tej kategorii spraw podkreśla się, że już tylko zeznania świadków, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych, nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach. Nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne.

W ocenie Sądu Okręgowego wnioskodawcy, do okresu pracy w szczególnych warunkach, można zaliczyć okres pracy w K. Fabryce (...) od dnia 20 sierpnia 1973 roku do dnia 31 grudnia 1976 roku, a więc okres 3 lat, 4 miesięcy i 11 dni, kiedy pracował on jako lakiernik-malarz lub lakiernik natryskowy przy lakierowaniu ręcznym lub natryskowym, nie zhermetyzowanym, która to praca jest wymieniona w wykazie A, dział XIV, poz. 17 załącznika do cytowanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, oraz okres pracy wnioskodawcy jako kierowcy samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, od dnia 15 czerwca 1983 roku, czyli od dnia uzyskania przez niego uprawnień do kierowania tego rodzaju samochodami, do dnia 31 października 1993 roku, a więc okres 10 lat, 4 miesiące i 16 dni. Praca ta jest wymieniona w wykazie A, dział VIII, poz. 2 do cytowanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Łącznie więc wnioskodawca udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 roku 13 lat, 8 miesięcy i 27 dni okresów pracy w szczególnych warunkach, a więc nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy tego rodzaju. Nawet gdyby do okresu 13 lat, 8 miesięcy i 27 dni doliczyć wnioskodawcy okres pracy jako kierowcy ciągnika od dnia 7 maja 1971 roku, kiedy to wnioskodawca zdobył prawo jazdy kategorii T, które uprawnia do kierowania ciągnikiem do dnia 1 lutego 1970 roku, to i tak wnioskodawca nie udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 roku wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Tak więc, skoro wnioskodawca nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach do dnia 1 stycznia 1999 roku, zgodnie z art. 6 k.c., ponosi on ujemnych skutki prawne tego faktu.

N. 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach wnioskodawca nie udowodnił więc jednej z podstawowych przesłanek do przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, a więc zaskarżona decyzja organu rentowego odpowiadała prawu, a odwołanie wnioskodawcy, jako niezasadne, zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., podlegało oddaleniu, co znalazło odzwierciedlenie w wyroku.

Wyrok Sądu Okręgowego zaskarżył w całości apelacją pełnomocnik ubezpieczonego zarzucając mu:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.art.32 ust.4 oraz art.184 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998r., o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.Nr 39, poz.353 z 2004r., z późn.zmianami) w związku z § 4 rozporządzenia RM z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przez niewłaściwe zastosowanie i wadliwie przyjęcie, że odwołujący się H. S. nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku traktorzysty - kierowcy ciągnika w okresie od 15.01.1970r., do 01.02.1972r., w Kółku Rolniczym w L.

2. naruszenie przepisu postępowania które mogły mieć wpływ na treść wyroku tj. art. 233 § 1 kpc przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegające na dokonaniu tej oceny z całkowitym pominięciem części przeprowadzonych dowodów i sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, przez przyjęcie, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury ze względu na to, że w okresie od 15.01.1970r., do 01.02.1972r., nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy ciągnika w Kółku Rolniczym w L. gdyż prawo jazdy kategorii T wnioskodawca nabył w dniu 07 maja 1971 r., co pozwoliło ustalić rozpoczęcie pracy na stanowisku traktorzysty , podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy w tym karty czasu pracy Kółka Rolniczego oraz zeznania świadków S. P. oraz K. W. (1) o tym nie przekonuje.

Wskazując na powyższe na podstawie przepisu art.368 § 1 pkt 5 kpc apelujący wnosił o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w całości i poprzedzającej go decyzji organu rentowego i orzeczenie o przyznaniu emerytury odwołującemu się ,

ewentualnie z daleko idącej ostrożności procesowej, wnoszę o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji ,

- zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego się kosztów procesu oraz kosztów zastępstwa prawnego za obie instancje wg. norm prawem przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja jest bezzasadna i z tego powodu podlega oddaleniu.

Sąd Apelacyjny uznał, iż zaskarżony wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa. Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał analizy zebranych dowodów, nie naruszając zasady swobodnej ich oceny i w oparciu o zasadnie przyjęty stan faktyczny sprawy prawidłowo zastosował konkretnie przywołane przepisy prawa materialnego. Sąd Apelacyjny podzielił więc ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i przyjął je za własne. Podzielił również rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

W niniejszej sprawie w sporze na etapie postępowania przed Sądem Apelacyjnym pozostawało to, czy H. S. jako pracownik w okresie od 15 stycznia 1970r. do 1 lutego 1972r. wykonywał prace zaliczane do pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Apelujący, nie kwestionując ustaleń Sąd Okręgowego co do okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach w K. Fabryce (...) od dnia 20 sierpnia 1973 roku do dnia 31 grudnia 1976 roku oraz okres pracy w Zakładach (...) w K. od dnia 15 czerwca 1983 roku do dnia 31 października 1993 roku , wskazywał , iż ponadto był zatrudniony jako traktorzysta kierowca ciągnika w Kółku Rolniczym (...) w okresie od 15 stycznia 1970r. do 1 lutego 1972r.

Zgodnie z treścią art. 184 cyt. wyżej ustawy, ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy, tj. po ukończeniu 60 lat, jeżeli w dniu wejścia w życia ustawy – na dzień 1 stycznia 1999r. osiągnął okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) – 15 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, to jest 25 lat. W myśl § 2 w/w rozporządzenia okresy pracy uzasadniające prawo do wcześniejszego świadczenia emerytalnego to okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywana jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Zauważyć należy, że przewidziane w art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 153 z 2009r., poz. 1227 – tekst jednolity ze zm.) prawo do emerytury w niższym wieku emerytalnym niż powszechnie przyjęty stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 cyt. ustawy emerytalnej, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób ścisły i gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo.

Zasadniczą zatem przesłanką warunkującą nabycie prawa do wcześniejszej emerytury jest udowodnienie co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, co następuje przede wszystkim przez świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, przy czym należy mieć na uwadze, że świadectwo pracy w warunkach szczególnych, jak każdy dokument nieurzędowy w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., podlega kontroli zarówno co do prawidłowości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej.

W niniejszej sprawie wnioskodawca nie przedstawił świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach za sporny okres a fakt wykonywania pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu cyt. wyżej przepisów w tym okresie wykazywał poprzez dowody z zeznań świadków jak też własne zeznania.

Odnosząc się do podnoszonych w apelacji zarzutów natury procesowej, które mają bezpośredni wpływ na prawidłowość dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych i w konsekwencji wyprowadzonych z ustaleń tych wniosków ocenić należy je jako nieuzasadnione.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., nie zasługuje na uwzględnienie. Stosownie do treści art. 233 § 1 k.p.c., sąd dokonuje swobodnej oceny dowodów i ocenia ich wiarygodność stosownie do własnego przekonania. Jednocześnie powinien dokonać wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego. Przy tej ostatniej czynności, Sąd jest zobligowany uwzględnić wszystkie dowody przeprowadzone w postępowaniu, jak też uwzględnić wszelkie okoliczności towarzyszące ich przeprowadzaniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00). Granice swobodnej oceny dowodów winny być wyznaczone wymogami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia. W myśl powyższych dyrektyw, Sąd pierwszej instancji rozważa w sposób racjonalny i wszechstronny materiał dowodowy, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych, a wiążącą ich moc i wiarygodność odnosi do pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r. w sprawie II UK 685/98). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. To, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego, nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Ocena dowodów należy bowiem do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że wnioskodawca faktycznie wykonywał prace w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 15 stycznia 1970r. do 1 lutego 1972r. w Kółku Rolniczym w L. co w konsekwencji powoduje, iż nie spełnił on warunku koniecznego legitymowania się 15- letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.

Podkreślić należy, jak słusznie wskazywał Sąd Okręgowy, iż wnioskodawca nie przedłożył żadnych dokumentów, w tym świadectwa pracy, z którego wynika, iż wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę traktorzysty na ciągniku. Dokumenty, na które powoływał się apelujący jak dokument „magazyn wyda” czy karty pracy z 1970 roku niewątpliwie nie potwierdzają aby wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze pracował jako traktorzysta na ciągniku rolniczym w spornym okresie. Wskazują na incydentalny czy sezonowy charakter pracy wnioskodawcy, w żaden sposób nie wykazując aby praca ta wykonywana była w oparciu o umowę o pracę. Karty pracy wskazują jedynie, iż wnioskodawca je otrzymywał w miesiącu lipcu i sierpniu 1970 roku od Kółka Rolniczego w L. lecz nie wynika z nich aby wnioskodawca pracował jako traktorzysta na ciągniku rolniczym zaś z dokumentów „magazyn wyda” z 1971 roku wynika, iż w okresie od maja do sierpnia 1971 roku wnioskodawca pobierał paliwo oraz niektóre części do ciągników rolniczych. Okolicznością przeczącą tezie wnioskodawcy, iż z Kółkiem Rolniczym w L. wiązał ubezpieczonego stosunek pracy jest nie powoływanie wskazanego okresu w kwestionariuszu osobowym w 1973 roku czy w życiorysie z 1973 roku i 1977 roku. Istotnym jest także, jak wskazał Sąd Okręgowy, iż wnioskodawca posiada prawo jazdy kategorii T, a więc prawo jazdy uprawniające go do pracy jako kierowca ciągnika, od dnia 7 maja 1971 roku, a więc trudno przyjąć, iż mógłby pracował jako kierowca ciągnika przed dniem 7 maja 1971 roku.

Mając zatem na uwadze, że podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 233 k.p.c. Sąd Apelacyjny ocenił, jako bezzasadny, akceptując i podzielając tym samym treść poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, w rezultacie i sformułowany przez autora zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego nie mógł wywołać oczekiwanego przez niego skutku. W tym stanie rzeczy nie budzi bowiem wątpliwości, że S. nie spełnił przesłanki co najmniej 15 – letniego stażu pracy w szczególnych warunkach, o której mowa w art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, a co za tym idzie nie nabył prawa do wnioskowanego świadczenia.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Apelacyjny, uznając, że zaskarżony wyrok sądu I instancji jest słuszny i odpowiada przepisom prawa, działając na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.

Przewodnicząca: Sędziowie: