Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: T. W.

przeciwko: A. B.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanej A. B. na rzecz powoda T. W. kwotę 1 599 zł (jeden tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 8 maja 2015 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 647 zł (sześćset czterdzieści seidem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

VI GC 864/15/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 maja 2015 r. powód T. W. wniósł o zasądzenie od A. B. kwoty 1 599 zł ustawowymi odsetkami od dnia 8 maja 2015 r. oraz kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazał, że wykonał na rzecz pozwanej usługę transportową na podstawie zlecenia przewozu otrzymanego od pozwanej, które wykonał prawidłowo. Po wykonaniu wystawi fakturę. Pozwana nie dokonała płatności w wyznaczonym terminie.

W dniu 11 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy w Tychach wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Podniosła również, że nie dała w niniejszej sprawie powodu do wytoczenia powództwa, gdyż wcześniejsza współpraca stron układała się prawidłowo i skoro strony potrafiły do tej pory rozwiązywać spory na drodze poza sądowej, to w oczach pozwanej powództwo wytoczone w niniejszej sprawie nosi charakter działania w złej wierze.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Powód T. W. w dniu 13 marca 2015 r. wykonał na zlecenie pozwanej A. B. usługę transportową na podstawie zlecenia transportowego z dnia 12 marca 2015 r. Powód swe zobowiązanie wykonał w całości, poprawnie i terminowo. Nie zgłoszono zastrzeżeń co do wykonanego przewozu. Powód w związku z wykonaniem zleconej usługi wystawił faktury VAT i przesłał ją pozwanej wraz z kompletem dokumentów.

W związku z bezskutecznym upływem terminu do zapłaty należności wynikającej z faktury VAT, powód wielokrotnie wzywał pozwaną do zapłaty.

(Dowód: faktura (k. 12), zlecenia transportu (k. 13).

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, stwierdzić należy, że Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów zgromadzonych w sprawie, gdyż strony nie kwestionowały ich treści i autentyczności.

Sąd postanowił pominąć dowód o przesłuchanie stron albowiem pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia nie stawił się nikt.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W rozpoznawanej sprawie nie ulega wątpliwości, iż strony sporu łączyła zawarta umowa przewozu, zgodnie z którą strona powodowa jako przewoźnik zobowiązała się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem towaru (art. 774 k.c.), przy czym z akt nie wynika, czy miejsce załadunku i rozładunku przesyłki znajdowało się w różnych krajach, czy był to przewóz na terenie kraju. Z tego powodu nie sposób stwierdzić, czy do zawartej umowy miały zastosowanie przepisy Konwencji genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U.1962.49.238 zał.). Czy też ustawa prawo przewozowe z dnia

Strony procesu nie kwestionowały zasady i wysokości roszczenia. Okolicznościami bezspornymi w sprawie był fakt zawarcia umowy, jej wykonania oraz ustalenia wynagrodzenia. Spór powstał, gdyż za wykonaną usługę nie zostało zapłacone wynagrodzenie. Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniosła zarzut nie wykazania świadczenia wzajemnego, jednak w treści pisma przyznała, że faktycznie nie dokonała zapłaty należności głównej w sprawie objętych niniejszym pozwem fakturami.

Za wykonanie umowy przez przewoźnika zostało ustalone wynagrodzenie wskazane w wystawionej fakturze VAT. Tej okoliczności strony także nie kwestionowały uznając roszczenie, jak wskazano powyżej, co do wysokości. Strona pozwana w ramach zawartej umowy zobowiązała się do zapłaty ustalonego wynagrodzenia w zamian za wykonanie przewozu. Przewóz został prawidłowo wykonany, więc powodowi należało się wynagrodzenie w wysokości określonej w zawartej między stronami umowie.

Umowa przewozu jest bez wątpienia umową wzajemną, gdyż świadczenie powódki w postaci przewozu rzeczy było odpowiednikiem świadczenia pozwanej w postaci wynagrodzenia (tak art. 487 § 2 k.c.). Kwalifikacji należy dokonać na podstawie analizy zobowiązań przyjętych przez strony stosunku. Umowa jest wzajemna, gdy obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej.

Z art. 488 § 1 k.c. wynika, że świadczenia będące przedmiotem zobowiązań z umów wzajemnych (świadczenia wzajemne) powinny być spełnione jednocześnie, chyba że z umowy, z ustawy albo z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu wynika, iż jedna ze stron obowiązana jest do wcześniejszego świadczenia.

Pozwana w niniejszej sprawie nie kwestionowała faktu otrzymania wystawionej przez powoda faktury. Pomimo tego że pozwana nie podpisała wystawionej faktury, to w związku z faktem jej odebrania musiała mieć świadomość istnienia roszczenia oraz jego wysokości. Nie zgłaszała powodowi żadnych zastrzeżeń ani co do istnienia stosunku prawnego, ani wysokości roszczenia. Ponadto pozwana przyznała, że współpraca między stronami układała się w sposób prawidłowy przed datą wniesienia pozwu, stanowi przesłankę do stwierdzenia, że pozwana uznała za uzasadnione wystawienie wskazanej przez powoda faktury, a w konsekwencji również istnienie stosunku zobowiązaniowego występującego pomiędzy stronami, ponieważ gdyby było inaczej, to w sytuacji, gdy stosunki pomiędzy stronami układają się prawidłowo, to strona otrzymująca wystawione nienależnie faktury VAT, powinna niezwłocznie powiadamiać o tej okoliczności swojego kontrahenta, poprzez zgłoszenie zastrzeżeń do przesłanych faktur, zwrócić je bez księgowania. Takie fakty nie miały miejsca.

Pozwana w sprzeciwie podniosła również, że biorąc pod uwagę dotychczasowe relacje stron, nie można sądzić, że powódka w wypadku nie wystąpienia na drogę postępowania sądowego nie uzyskałby zaspokojenia swoich roszczeń. Z tych względów pozwana uznała wytoczenie powództwa za działanie w złej wierze przez powódkę.

W związku z powyższym w ocenie Sądu przedstawione w sprzeciwie twierdzenia pozwanej należy przyjąć za uznanie niewłaściwe roszczenia, gdyż pozwana sama wskazywała, że zaspokoiłaby roszczenia bez konieczności wytoczenia powództwa przez powódkę.

Natomiast co do zarzutu, że wytoczenie powództwa przez powoda jest przejawem działania w złej wierze, należy uznać ten zarzut za bezpodstawny, gdyż stosunkowo krótki 1 roczny termin przedawnienia przewidziany w prawie przewozowym, obliguje stronę zamierzającą dochodzić swoich należności do szybkiego działania w wypadku braku możliwości wyegzekwowania należnego świadczenia na drodze pozasądowej. W przedmiotowej sprawie powód nie mógł uzyskać zaspokojenia swoich należności przez kilka dni od upływu terminu płatności faktury, jednak termin płatności od daty wystawienia faktury kilkumiesięczny, w związku z czym wytoczenie powództwa w obliczu zbliżającego się terminu przedawnienia roszczenia nie może być uznane za przejaw działania w złej wierze.

Mając powyższe rozważania na względzie w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono całość roszczenia wymienionego w pozwie wraz z odsetkami ustawowymi.

Sąd rozstrzygnięcie o kosztach zastępstwa procesowego oparł o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Przepisy te stanowią, że strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu, które okazały się niezbędne dla dochodzenia swoich praw lub celowej obrony. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Pozwana przegrała proces w całości, dlatego też zobowiązana została do zwrotu powódce poniesione przez nią koszty procesu w kwocie 647 złotych, na którą złożyły się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł, koszt opłaty sądowej w kwocie 30 zł oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

SSR Jolanta Brzęk