Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Sylwia Roszak

Protokolant stażysta Paulina Piotrowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2015 r. w B.

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4 400,40 zł (cztery tysiące czterysta złotych czterdzieści groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 31 marca 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 836 zł (osiemset trzydzieści sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Sylwia Roszak

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 4400,40 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 31 marca 2015 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż jest nabywcą wierzytelności przysługującej L. S. z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 20 lutego 2015 r. wyrządzonej w pojeździe poszkodowanego marki B. (...) o nr rej. (...) przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Podał, iż w dniu 2 marca 2015 roku poszkodowany zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością zlecenie naprawy, w którym ustalono jej przedmiot i zakres. Warsztat zgodnie z treścią zlecenia naprawy zawartego z poszkodowanym sporządził kalkulację naprawy numer 115/B i przedłożył ją ubezpieczycielowi. Warsztat wykonując naprawę nie uwzględnił zastosowanych przez pozwany zakład (...) potrąceń jako niezgodnych z treścią zlecenia. Powód wskazał dalej, iż po dokonanej naprawie warsztat wystawił fakturę na kwotę 18 465,41 zł, a pozwany wypłacił odszkodowanie w wysokości 14 065,01 zł. Podkreślił ponadto, że poszkodowany nie jest uprawniony do odliczenia podatku VAT.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 25 maja 2015 roku Sąd Rejonowy w (...) w sprawie (...) orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany w sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu i zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował twierdzenia powoda w zakresie zasadności dochodzonego odszkodowania oraz jego wysokości. Wskazał, iż ustalono odszkodowanie w wysokości 14065,01 zł netto. Pozwany podał, iż z treści pozwu nie wynika ani podstawa ani okoliczności faktyczne uzasadniające roszczenie. Stwierdził, iż pozwany zweryfikował stawki za roboczogodzinę z kwoty 170 zł do 140 zł netto, zgodnie ze stawkami stosowanymi w autoryzowanych stacjach obsługi. Poza tym wskazał, iż nie został wypłacony podatek VAT, gdyż poszkodowany nie złożył oświadczenia, iż nie jest uprawniony do odliczenia naliczonego podatku VAT.

W piśmie procesowym z dnia 17 lipca 2015 r. powód podtrzymał dotychczasowe żądanie. Wskazał, powołując się na orzeczenie Sądu Najwyższego, że poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania sprzedawców oferujących swoje usługi najtaniej. Poza tym dodał, iż poszkodowany ma prawo wyboru warsztatu naprawczego, w którym zdecydował się naprawić auto. Powód podniósł, że już do pozwu zostało dołączone oświadczenie poszkodowanego o braku możliwości odliczenia podatku VAT.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 20 lutego 2015 r. pojazd marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność L. S. został uszkodzony przez kierowcę ubezpieczonego u pozwanego w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane ruchem pojazdów.

okoliczności bezsporne.

Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu, który to zakład sporządził kalkulację naprawy opisując zakres uszkodzeń.

okoliczność bezsporna

W dniu 2 marca 2015 roku poszkodowany zawarł z warsztatem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w B. zlecenie naprawy, w którym ustalono przedmiot i zakres naprawy. Warsztat dokonał naprawy pojazdu, uszkodzeń, które powstały w wyniku zdarzenia z dnia 20 lutego 2015 roku i z tego tytułu wystawił poszkodowanemu fakturę VAT na kwotę 18465,41 zł brutto (15012,53 zł netto).

dowód: zlecenie naprawy pojazdy – k. 22 akt, kalkulacja naprawy pojazdu – k. 23 – 29 akt, faktura za naprawę nr (...) – k. 31-33 akt, zeznania świadka L. S. – protokół rozprawy na płycie CD –k . 293 akt.

W dniu 2 marca 2015 r. poszkodowany L. S. zbył swoją wierzytelność w stosunku do pozwanego z tytułu odszkodowania za uszkodzenie pojazdu na rzecz (...) sp. z o.o. , która z kolei w dniu 19 marca 2015 roku zawarła umowę z powodem o powierniczy przelew wierzytelności.

Dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 2.03.2015 r.– k. 34 akt, umowa o powierniczy przelew wierzytelności z dnia 19.03.2015 r. – k. 42 akt.

Pozwany przyznał odszkodowanie z tytułu przedmiotowej szkody w wysokości 14065,01 zł. Powyższą kwotę pozwany wypłacił (...) sp. z o.o.

okoliczności bezsporne, dowód pismo pozwanego z dnia 2.04.2015 r. – k. 46 akt.

Poszkodowany L. S. nie jest płatnikiem podatku od towarów i usług.

Dowód: oświadczenie – k. 232 akt, zeznania świadka L. S. – protokół rozprawy na płycie CD –k . 293 akt.

Powód wezwał pozwanego do wypłaty odszkodowania .

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 20.04..2015 r. – k. 47 akt.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie powołanych wyżej dokumentów prywatnych oraz zeznań świadka L. S..

Z uwagi na treść art. 328 § 2 k.p.c. Sąd poprzestał na wskazaniu dowodów, na których się oparł, natomiast nie omawiał dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie, albowiem żadnemu z nich nie odmówił wiarygodności.

Na podstawie art. 227 k.p.c. a contrario i art. 217 § 3 k.p.c. pominął wniosek dowodowy powoda o zwrócenie się do wskazanych w pozwie warsztatów o przedłożenie cennika zawierającego informację o stosowanych przez te warsztatu stawkach za roboczogodzinę. Należy bowiem zaznaczyć, że podane przez powoda warsztaty nie świadczą usług w B. lub okolicach, gdzie miało miejsce zdarzenie i naprawa uszkodzonego pojazdu. Tym samym dowód ten nie wykazałby stawek na rynku lokalnym, na którym została przeprowadzona naprawa i nie miał znaczenia dla sprawy.

W przedmiotowej sprawie, bezsporny był fakt wystąpienia kolizji drogowej na skutek, czego uszkodzony został samochód osobowy marki B. (...) o nr rej. (...).

Poza sporem w sprawie pozostawał fakt odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany uznał bowiem roszczenie co do zasady, jak i w wysokości do wypłaconej kwoty 14065,01 zł.

Sporna w sprawie była kwestia wypłaty powodowi odszkodowania za naprawę pojazdu ponad kwotę odszkodowania wypłaconą przez pozwanego.

Zgodnie z art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Cechą charakterystyczną przelewu jest nie wymaganie w zasadzie do jego dojścia do skutku zgody dłużnika. Istotne jest to, że zmiana osoby wierzyciela w wyniku przelewu następuje zatem z zachowaniem tożsamości stosunku zobowiązaniowego pod względem treści i przedmiotu.

Zatem, w wyniku umów przelewu wierzytelności z dnia 2 marca 2015 roku i 9 marca 2015 roku powód wszedł we wszelkie prawa i obowiązki wynikające z tytułu odszkodowania związanego ze zdarzeniem z dnia 20 lutego 2015 roku w pojeździe B..

Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. w wykonaniu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany przyjął odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczony. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.). Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zdarzenie, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Konkludując, umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków (art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Świadczenie należne od ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały już w wyniku wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę osobie trzeciej, a który istnieje już od chwili wyrządzenia jej szkody.

W myśl art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 w/w ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej.

Odnosząc powyższe przepisy do ogólnych norm prawa cywilnego należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże tylko w sytuacji gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Stosownie do cytowanego przepisu naprawienie szkody może polegać albo na restytucji naturalnej albo na zapłacie odszkodowania naturalnego. Wyboru, o którym mowa w § 1 art. 363 k.c. dokonuje się przez złożenie stosownego oświadczenia drugiej stronie. Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę.

Powszechnie przyjmuje się, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje zaś w podstawowy sposób art. 361 k.c. Nakłada on co do zasady na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano.

W niniejszym stanie faktycznym mamy do czynienia z kolizją drogową i powstałą w ten sposób szkodą majątkową. Pojazd należący do poszkodowanego uległ uszkodzeniu – i co za tym idzie – naprawienie doznanego w ten sposób przez powoda uszczerbku, mając na uwadze umowy sprzedaży wierzytelności, wymaga zapłacenia określonej sumy pieniężnej.

Należy zaznaczyć, iż odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Efekt w postaci naprawienia szkody osiągnięty zostaje wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem. Odszkodowanie ma przy tym wyrównać uszczerbek w sferze majątkowej poszkodowanego polegający na utraceniu lub zmniejszeniu aktywów albo zwiększeniu lub powstaniu nowych pasywów a nie przyczynić się do wzbogacenia (zob.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 903/00, niepubl., OSNC z 2003 r., Nr 1, poz. 15; postanowienie składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2006 r., III CZP 91/2005, LEX nr 180669). Przywrócenie stanu poprzedniego polega na odzyskaniu (przez naprawę lub odtworzenie) użyteczności i walorów estetycznych sprzed wypadku. Restytucja naturalna oznacza nie tylko przywrócenie stanu poprzednio istniejącego, lecz również stworzenie takiego stanu, który w przybliżony sposób zaspokajałby, jak poprzednio, naruszone potrzeby poszkodowanego. Restytucja naturalna nie musi zatem oznaczać konieczności doprowadzenia rzeczy do identycznie takiego samemu stanu, jaki posiadała przed wyrządzeniem szkody (por. wyroki Sądu Najwyższego – z dnia 19 lutego 2003 r., V CKN 169/00 niepubl., LEX nr 83828; z dnia 7 listopada 1990 r., I CR 637/90, OSP z 1991 r., z.7, poz. 190 i z dnia 29 listopada 1982 r., I CR 377/82, OSNC z 1983 r., nr 9, poz. 134).

W uzasadnieniu uchwały z dnia 13 czerwca 2003 r., sygn. akt III CZP 32/03 Sąd Najwyższy podniósł, iż poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy on dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu.

W niniejszej sprawie powód wykazał istnienie wszystkich elementów uzasadniających zasądzenie na jego rzecz odszkodowania z tytułu poniesionych przez poszkodowanego kosztów naprawy. Powód udowodnił, że w dniu 20 lutego 2015 roku zaistniało zdarzenie, z którego wynika odpowiedzialność pozwanego. Wykazał, że poszkodowany w związku z tym zdarzeniem poniósł szkodę w wysokości wskazanej w treści faktury wystawionej przez (...) sp. z o.o. Nadto udowodnił, że nabył od (...) sp. z o.o. wierzytelność, którą ta spółka nabyła od poszkodowanego przysługującą mu z tytułu szkody w pojeździe. Pozwany zaś nie kwestionował ani faktu, że zdarzenie drogowe miało miejsce, ani okoliczności, że zakład naprawczy obciążył poszkodowanego fakturą VAT na kwotę wskazaną w treści pozwu. Pozwany stwierdził jednak, że wysokość kosztów naprawy została zawyżona i zweryfikowano stawki za roboczogodzinę z kwoty 170 zł do 140 zł oraz nie dokonano zapłaty podatku VAT.

W istocie zatem zarzuty pozwanego sprowadzały się do stwierdzenia, że koszty naprawy w wysokości ustalonej przez zakład naprawczy nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, są bowiem wygórowane i niezasadnie powód żąda podatku VAT.

W ocenie Sądu, pozwany nie wykazał jednak zasadności swoich twierdzeń. Poszkodowany dokonał naprawy w zakładzie (...) sp. z o.o. Z tego tytułu wskazany zakład obciążył poszkodowanego kwotą wskazaną w fakturze. Obowiązek zapłaty tej kwoty przez poszkodowanego stanowi niewątpliwie, zdaniem Sądu, uszczerbek majątkowy, podlegający zwrotowi w ramach odszkodowania. Nie można podzielić przy tym stanowiska pozwanego, iż przyjęte przez powoda stawki robocizny wykraczają poza normalne następstwa zdarzenia, z których szkoda wynikła. Wprawdzie poszkodowany ma obowiązek dążenia do ograniczenia wysokości szkody, nie jest to jednak równoznaczne z obowiązkiem poszukiwania wykonawcy stosującego stawki najniższe. Taki obowiązek w praktyce powodowałby bowiem dla poszkodowanego wydłużenie okresu likwidacji szkody, a co za tym idzie - również zwiększenie wysokości szkody. Zdaniem Sądu, poszkodowany ma prawo wybrać taki zakład, który, w jego ocenie, gwarantuje najpełniej rzetelność naprawy. Jednocześnie ewentualna ocena związku przyczynowo – skutkowego między zdarzeniem, a szkodą winna, zdaniem Sądu, sprowadzać się jedynie do oceny, czy wysokość kosztów naprawy nie jest rażąco, wyjątkowo, niewspółmiernie wysoka. W przedmiotowej sprawie, nie mieliśmy do czynienia z przypadkiem zawyżenia kosztów naprawy. Z tego względu brak jest podstaw do obniżenia wysokości odszkodowania poprzez zastosowanie niższej stawki za jedną roboczogodzinę. Powód wykazał bowiem zaistnienie szkody na skutek kolizji, związek przyczynowy pomiędzy zaistnieniem szkody a jej wysokością w zakresie kosztów naprawy. Skoro pozwany podniósł, że zakład naprawczy zastosował zawyżone stawki, to na nim, zdaniem Sądu, spoczął ciężar dowodu wykazania, iż stawki te znacząco odbiegają od wysokości średnich stawek obowiązujących na rynku lokalnym i nie były normalnym następstwem szkody, zgodnie z art. 6 k.c. Pozwany nie złożył w tym zakresie jednak żadnych wniosków dowodowych. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że pozwany nie wykazał, że koszty naprawy wykraczały poza normalne następstwa szkody.

Jeszcze raz należy podkreślić, że powód nie miał obowiązku szukać na rynku warsztatu naprawczego, który ma najniższe ceny za usługi. Powód zlecił wykonanie naprawy pojazdu w warsztacie na rynku lokalnym i zapłacił za wykonaną usługę. Na tą okoliczność przedstawił fakturę VAT nr (...).

Zdaniem Sądu do odszkodowania należało wliczyć także podatek od towarów i usług VAT. Jak wynika z przedstawionych przez powoda dowodów, w tym oświadczenia poszkodowanego (k.232 akt) oraz jego zeznań nie był on płatnikiem podatku od towarów i usług, a tym samym nie mógł odliczyć podatku VAT od kosztów naprawy pojazdu. Pozwany w żaden sposób nie zakwestionował oświadczeń złożonych przez poszkodowanego, iż nie jest płatnikiem podatku VAT, nie przedstawił dowodu przeciwnego. Jak wynika z uchwała z dnia 17 maja 2007 r. Sądu Najwyższego, sygnatura III CZP 150/06 odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według cen części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu rzeczywista szkoda poniesiona przez powoda w wyniku zdarzenia z dnia 20 lutego 2015 r. jest równa kwocie z przedstawionej przez powoda faktury i wraz z podatkiem VAT wynosi 18 465,41 zł.

Mając na uwadze wysokość odszkodowania uznaną przez ubezpieczyciela i wypłaconą poszkodowanemu tj. kwotę 14065,01 zł, Sąd zasądził w pkt. I wyroku dalszą kwotę niezbędną do pokrycia całości wyrządzonej szkody tj. 4400,40 zł, co łącznie odzwierciedla wysokość rzeczywistej szkody poniesionej przez powoda.

Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie 1 wyroku na podstawie art. 509 k.c. w zw. z art. 822 k.c., art. 436 §2 k.c. i 415 k.c. oraz w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c w zw. z art. 363§1 k.c. i w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę w wysokości 4400,40 zł, gdyż jest to pozostała kwota odszkodowania należna powodowi z tytułu szkody powstałej w wyniku zdarzenia z dnia 20 lutego 2015 roku (pomniejszona o wypłacone odszkodowanie przez pozwanego), która stanowi szkodę w pojeździe.

O odsetkach od zasądzonej należności Sąd orzekł na mocy art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli zasądzając je od dnia 31 marca 2015 roku. Zgodnie z art. 14 ust. 1 powołanej ustawy wypłata należnego odszkodowania powinna nastąpić w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Po upływie tego terminu ubezpieczyciel popada w zwłokę.

O kosztach procesu orzeczono mając na uwadze przepis art. 98 kpc, przewidujący zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Z uwagi na fakt, iż powód wygrał sprawę należą mu się poniesione przez niego koszty. Koszty poniesione przez powoda objęły: opłatę sądową od pozwu w kwocie 221 zł, opłatę od pełnomocnictwa 17 zł i koszty wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika 600 zł (§ 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, (Dz. U. nr 163, poz. 1349, ze zm.). W tym stanie rzeczy, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 836 zł.