Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka P. U. Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i nakazanie, aby pozwani A. M. oraz M. M. zapłacili solidarnie na jej rzecz kwotę 937 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 13 listopada 2010 roku do dnia zapłaty. Ponadto powódka wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu wskazała, że pozwani zawarli z powódką umowę ubezpieczenia na okres od 12 listopada 2010 roku do 11 listopada 2011 roku o numerze (...) za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu marki J. (...) NR VIN (...) o numerach rejestracyjnych (...). Podała, że składka ubezpieczenia w kwocie 937 złotych miała być płatna jednorazowo do dnia 12 listopada 2010 roku. Pozwani nie zapłacili wskazanej powyżej składki, wobec czego powódka skierowała do nich wezwanie do zapłaty, które pozostało bez odpowiedzi (k. 1 – 4, k.40 – 41).

Nakazem zapłaty z dnia 12 grudnia 2013 roku w elektronicznym postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy L. (...)VI W. C.w sprawie o sygn. akt VI Nc – e (...) w całości uwzględnił powództwo i rozstrzygnął o kosztach procesu (k. 6).

Sprzeciw od wskazanego nakazu zapłaty wnieśli pozwani A. M. oraz M. M.. Pozwani domagali się oddalenia powództwa w całości, a także zasądzenia od powódki na ich rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwani przyznali, że w dniu 5 listopada 2009 roku zawarli z powódką umowę ubezpieczenia pojazdu marki J. (...) VIN (...) o numerach rejestracyjnych (...) na okres od dnia 12 listopada 2009 roku do dnia 11 listopada 2010 roku. Wskazali jednak, że pismem z dnia 27 października 2010 roku zostali poinformowani przez powódkę o zbliżającym się terminie wznowienia umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i jednocześnie otrzymali wypełniony blankiet, który po opłaceniu składki, zgodnie z treścią pisma, miał stanowić dowód zawarcia umowy ubezpieczenia na okres od dnia 12 listopada 2010 roku do dnia 11 listopada 2011 roku. Pozwani przyznali, że nie uiścili wskazanej składki. Podkreślili bowiem, że skorzystali z przysługującego im uprawnienia wyrażonego treścią art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych i pismem z dnia 9 listopada 2010 roku wypowiedzieli przedmiotową umowę ubezpieczenia, ze skutkiem na koniec okresu na jaki została ona zawarta.

W dalszej części uzasadnienia pozwani wskazywali, iż na gruncie umów ubezpieczenia objętych zakresem ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, powinno mieć miejsce odpowiednie stosowanie przepisów kodeksu cywilnego odnoszących się do umowy ubezpieczenia, w tym również art. 812 § 4 k.c., w świetle którego ubezpieczony – konsument ma prawo do odstąpienia od umowy ubezpieczenia zawartej na okres dłuższy niż 6 miesięcy w terminie 30 dni od jej zawarcia. Wskazując na powyższe pozwani argumentowali, że nawet gdyby uznać, że w istocie doszło do zawarcia z powódką umowy na kolejny rok polisowy z mocy art. 28 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych z dniem 12 listopada 2010 roku, to na podstawie art. 812 § 4 k.c. przysługiwało im prawo do odstąpienia od tejże umowy w terminie 30 dni od daty jej zawarcia, z którego skorzystali (k. 7 – 10).

Postanowieniem z dnia 26 lutego 2014 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt VI Nc – e Nc –e (...), Sąd Rejonowy L. (...) VI W. C. stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu przez pozwanych i przekazał sprawę do rozpoznania do Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w W., jako sadu właściwości ogólnej pozwanych (k. 27).

W piśmie procesowym z dnia 1 września 2014 roku (data stempla pocztowego) oraz z dnia 10 marca 2015 roku (data stempla pocztowego) powódka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, jednocześnie w sposób szczegółowy odniosła się do stanowiska pozwanych wyrażonego w sprzeciwie od nakazu zapłaty. W szczególności powódka podkreśliła, że wypowiedzenie umowy ubezpieczenia złożone zostało przez pozwanych po terminie przewidzianym w ustawie, zatem nie mogło zostać uznane za skuteczne, w konsekwencji powyższego łącząca strony umowa ubezpieczenia wznowiła się na kolejny okres ubezpieczeniowy wynoszący 12 miesięcy (k. 65 - 65v).

Również pozwani w piśmie procesowym z dnia 12 lutego 2015 roku (data stempla pocztowego) podtrzymali swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Pozwani konsekwentnie przekonywali, że stosownie do treści art. 812 § 4 k.c. przysługiwało im uprawnienie do odstąpienia od zawartej z powódką umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w terminie 30 dni od daty jej zawarcia (k. 87 – 88).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 5 listopada 2009 roku pozwani A. M. oraz M. M. zawarli z powódką P. U. Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmującą samochód osobowy marki J. (...) o numerach rejestracyjnych (...) z okresem ubezpieczenia od dnia 12 listopada 2009 roku do dnia 11 listopada 2010 roku, potwierdzoną polisą numer (...).

(polisa numer (...) – k. 11, okoliczność bezsporna)

Pismem z dnia 27 października 2010 roku powódka poinformowała pozwanych o zbliżającym się terminie wznowienia łączącej strony umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Jednocześnie powódka przesłała pozwanym wypełniony blankiet, który po opłaceniu składki miał stanowić dowód zawarcia umowy ubezpieczenia na okres od dnia 12 listopada 2010 roku do dnia 11 listopada 2011 roku. Termin płatności składki ustalony został na datę 12 listopada 2010 roku. Natomiast dzień 10 listopada 2010 roku był ostatnim możliwym dniem na skuteczne wypowiedzenie łączącej strony umowy. Wysokość składki została ustalona na kwotę 937 złotych, która miała być płatna jednorazowo.

(okoliczność bezsporna, pismo powódki z dnia 27 października 2010 roku – k. 13, potwierdzenie pokrycia ubezpieczeniowego – k. 50 – 51)

W dniu 9 listopada 2010 roku pozwani za pośrednictwem operatora pocztowego złożyli powódce wypowiedzenie łączącej strony umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z dnia 5 listopada 2009 roku. Wskazane wypowiedzenie doręczone zostało powódce po terminie przewidzianym w przepisie art. 28 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

(wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniem nadania – k. 14 – 15, okoliczność bezsporna)

Z uwagi na fakt, że przedmiotowa umowa nie została skutecznie wypowiedziana przez pozwanych, została wznowiona z mocy prawa na kolejny okres ubezpieczeniowy, tj. od dnia 12 listopada 2010 roku do dnia 11 listopada 2011 roku.

(potwierdzenie pokrycia ubezpieczeniowego – k. 50 – 51)

Strona powodowa wobec braku wcześniejszego skutecznego wypowiedzenia umowy obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych, uznając, że umowa łącząca strony została przedłużona na kolejnych 12 miesięcy poinformowała o tym pozwanych pismem z dnia 23 lutego 2012 roku, wzywając ich jednocześnie do zapłaty składki z tytułu udzielonej ochrony ubezpieczeniowej. Wezwania mimo dwukrotnego awizowania nie zostały odebrane przez pozwanych, zaś wymagana składka do dnia dzisiejszego nie została przez pozwanych zapłacona.

(wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania – k. 52 – 55)

W dniu 9 listopada 2011 roku pozwani zawarli z T. P. Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmującą samochód osobowy marki J. (...) o numerach rejestracyjnych (...) z okresem ubezpieczenia od dnia 12 listopada 2010 roku do dnia 11 listopada 2011 roku.

(polisa (...) z dnia 9 listopada 2011 roku – k. 91 – 93)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy albowiem żadna ze stron nie zakwestionowała ich prawdziwości. W ocenie Sądu dowody te, w zakresie w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą zasadniczo spójny i nie budzący wątpliwości, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy. Wskazać należy, że okoliczności co do daty złożenia przez pozwanych w placówce pocztowej wypowiedzenia łączącej strony postępowania umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, a także otrzymania tego wypowiedzenia przez powódkę, po upływie terminu do skutecznego wypowiedzenia tej umowy – ostatecznie nie stanowiły punktu spornego niniejszej sprawy. Pozwani bowiem nie kwestionowali powyższego faktu, a jedynie powołując się na treść przepisu art. 812 § 4 k.c. wskazywali, że nawet gdyby uznać złożone przez nich wypowiedzenie jako złożone po terminie, to i tak przysługiwało im prawo do skutecznego odstąpienia od zawartej umowy w terminie 30 dni od daty jej zawarcia.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawą roszczenia powódki była łącząca stronę powodową z pozwanymi umowa obowiązkowego ubezpieczenia z tytułu odpowiedzialności cywilnej uregulowana przepisami ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r., Nr 124, poz. 1152 z poź. zm.), na podstawie której ubezpieczyciel świadczył pozwanym ochronę ubezpieczeniową, a pozwani obowiązani byli uiścić określoną w umowie składkę, zatem niezbędnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy będzie analiza przepisów tej ustawy, a także przepisów kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014r. poz. 121 t.j.) w zakresie uregulowań dotyczących umowy ubezpieczenia oraz przepisów regulujących termin oraz sposoby składania oświadczeń woli i związane z tym skutki prawne.

Stosownie do treści przepisu art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Stosownie natomiast do treści przepisu art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o której mowa powyżej, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

W niniejszej sprawie spór między stronami sprowadzał się do ustalenia, czy doszło do przedłużenia z pozwanymi umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej samochodu osobowego marki J. (...) o numerach rejestracyjnych (...) na zasadzie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z treścią wskazanego przepisu, w brzmieniu obowiązującym do dnia 11 lutego 2012 roku, jeżeli posiadacz pojazdu mechanicznego nie później niż na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych została zawarta, nie powiadomi na piśmie zakładu ubezpieczeń o jej wypowiedzeniu, uważa się, że została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy, z zastrzeżeniem ust. 2, zgodnie z treścią którego zawarcie następnej umowy nie następuje, pomimo braku powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli: (1) nie została opłacona w całości określona w umowie składka za mijający okres 12 miesięcy lub w przypadku cofnięcia zakładowi ubezpieczeń zezwolenia na wykonywanie działalności ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych albo (2) w przypadku ogłoszenia upadłości zakładu ubezpieczeń, ogłoszenia lub zarządzenia likwidacji zakładu ubezpieczeń albo oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości lub umorzenia postępowania upadłościowego, w przypadku o którym mowa w art. 98 ust. 2. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń kończy się z upływem 12 miesięcy z uwzględnieniem art. 33.

Podkreślenia wymaga okoliczność, że przepisy wskazanej powyżej ustawy, w brzmieniu na dzień zawarcia przedmiotowej umowy, nie zawierały szczegółowych unormowań co do sposobu złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Nie mniej jednak zgodnie z dyspozycją przepisu art. 22 ust. 1 ww. ustawy do umów ubezpieczenia obowiązkowego, w sprawach nieuregulowanych w ustawie, stosuje się przepisy kodeksu cywilnego. Wobec powyższego w kwestii terminu zawiadomienia powódki o wypowiedzeniu umowy ubezpieczenia przez pozwanych znajdowały zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego określające chwilę złożenia oświadczenia woli. Stosownie zatem do treści przepisu art. 61 § 1 k.c. wskazać należy, że oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła ona zapoznać się z jego treścią. Przy uwzględnieniu cytowanego powyżej przepisu, w świetle również tej okoliczności, że pozwani oświadczenie o wypowiedzeniu umowy ubezpieczenia wysłali do powódki listem poleconym z potwierdzeniem nadania, chwilą złożenia tego oświadczenia, nie może być chwila jego sporządzenia, czy też jego nadania, ale tylko i wyłącznie chwila doręczenia tego oświadczenia do ubezpieczyciela w taki sposób by mógł zapoznać się z jego treścią. Na gruncie niniejszej sprawy powyższe oznacza to, że wypowiedzenie przez pozwanych łączącej strony umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych było skuteczne dopiero z chwilą, gdy doszło do zakładu ubezpieczeń w taki sposób, że mógł on zapoznać się z jego treścią (art. 61 k.c.).

Warto również wskazać, że w powyższym zakresie Sąd podziela chociażby pogląd wyrażony przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w wyroku z dnia 21 grudnia 2010 roku w sprawie o sygn. akt III Ca 1299/10, w którym to stwierdzono, że wypowiedzenie umowy ubezpieczeniowej jest jednostronnym oświadczeniem woli składanym innej osobie, które ma charakter materialno prawny, a nie procesowy. Co ważniejsze stwierdzono również, że w przypadku oświadczeń woli ustawodawca opowiedział się za teorią doręczenia, przyjmując, iż oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy do niej doszło w taki sposób, że mogła się zapoznać z jego treścią. Powyższe potwierdza, że skuteczność wypowiedzenia umowy obowiązkowego następuje dopiero w momencie, w którym stronie umowy została zakomunikowana wola jej wypowiedzenia (podobnie: wyrok Sąd Okręgowego w B. z dnia 11 grudnia 2013r, sygn. akt II Ca 1088/13, wyrok Sądu Okręgowego w G. z D. 6 września 2011r., sygn. akt III Ca 410/11).

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego nie wynika, aby wskazane w art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych przesłanki zostały dopełnione, zatem Sąd uznał, że przedmiotowa umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych nie uległaby przedłużeniu jedynie w sytuacji, gdy oświadczenie o jej wypowiedzeniu dotarło do zakładu ubezpieczeń w formie pisemnej nie później niż na jeden dzień przed upływem okresu na jaki została zawarta.

Odnosząc się do poczynionych w sprawie ustaleń stanu faktycznego, oświadczenie pozwanych o wypowiedzeniu łączącej ich z powódką umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych musiało zostać złożone najpóźniej z dniem 10 listopada 2010 roku, przy czym, jak już powyżej wskazano, za dzień złożenia tego oświadczenia należy uznać dzień jego doręczenia powódce, nie zaś dzień jego sporządzenia, czy też nadania. Z poczynionych w sprawie ustaleń stanu faktycznego bezspornie wynika, że pozwani w dniu 9 listopada 2010 roku złożyli wypowiedzenie przedmiotowej umowy w placówce pocztowej, jednakże w ocenie Sądu wypowiedzenie umowy złożone przez pozwanych wpłynęło do powódki po terminie przewidzianym w ustawie, zatem powódka nie miała możliwości odniesienia się do jego treści. Tym samym uznać należało, że na podstawie klauzuli prolongacyjnej zawartej w przepisie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych doszło do „milczącego” zawarcia pomiędzy stronami kolejnej umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych na kolejne 12 miesięcy z okresem ubezpieczeniowym od dnia 12 listopada 2010 roku do dnia 11 listopada 2011 roku. Podkreślić wypada, że do tzw. „milczącego” zawarcia umowy ubezpieczenia dochodzi również w sytuacji, gdy ubezpieczony zawiadomił ubezpieczyciela o wypowiedzeniu umowy, ale uczynił to po upływie terminu wskazanego w art. 28 ust. 1 wskazanej powyżej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, co niewątpliwie miało miejsce w realiach rozpoznawanej sprawy.

Jedynie już na marginesie należy wskazać, iż Sąd nie może się zgodzić z twierdzeniem pozwanych, jakoby w realiach niniejszej sprawy przysługiwało im prawo odstąpienia od zawartej z powódką umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w terminie 30 dni od daty jej zawarcia. W ocenie Sądu, brak jest bowiem przesłanek do tego, aby do umów obowiązkowego ubezpieczenia uregulowanych w ustawie z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, na podstawie analogii stosować przepis art. 812 § 4 k.c., z treści którego wynika, że ubezpieczony – konsument ma prawo odstąpienia od umowy zawartej na okres dłuższy niż 6 miesięcy w terminie 30 dni od jej zawarcia. Stwierdzić bowiem należy, że wskazana powyżej ustawa nie przewiduje instytucji odstąpienia od umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Zgodzić natomiast należy się z twierdzeniem powódki, że przypadki rozwiązania tej umowy zawarte zostały w art. 33 przedmiotowej ustawy, który stanowi swoisty zamknięty katalog przyczyn rozwiązania zawartej umowy i nie zawiera w sobie możliwości odstąpienia od umowy. Podkreślić również należy, że przedłużenie umowy ubezpieczenia następowało na podstawie ustawy, której nadrzędnym celem było zrealizowanie przez posiadacza pojazdu mechanicznego obowiązku wynikającego z art. 23 ust. przedmiotowej ustawy. Wprawdzie zgodzić się należy, z twierdzeń pełnomocnika pozwanych, że pozwani zrealizowali obowiązek wynikający z powyższego przepisu zawierając w dniu 9 listopada 2010 roku umowę ubezpieczeniową z innym T. P. Spółką Akcyjną z siedzibą w W., nie mniej jednak również sporna umowa z powódką została zawarta na podstawie art. 28 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych i jako taka nie może być uznana za umowę dobrowolną. Podkreślić należy, że w doktrynie i orzecznictwie ugruntowany został pogląd, że fakt zawarcia drugiej umowy na tożsamy okres ubezpieczenia i dotyczący tego samego pojazdu nie może powodować, że umowa wznowiona staje się umową dobrowolną.

Wątpliwości Sądu nie budził termin wymagalności płatności składki, tj. dzień 12 listopada 2010 roku, który wynikał z przedstawionych dokumentów, jak również wysokość zaległej składki. Wskazane okoliczności wynikały bowiem z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i nie były kwestionowane przez stronę pozwaną. Ustalono również, że sporna umowa obowiązywała strony w okresie od dnia 12 listopada 2010 roku do dnia 11 listopada 2011 roku, albowiem nie została skutecznie wypowiedziana przez pozwanych.

Mając zatem na uwadze powyżej poczynione ustalenia faktyczne i prawne, Sąd na mocy art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 822 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz w zw. z art. 61 § 1 k.c. zasądził od pozwanych A. M. oraz M. M. solidarnie na rzecz P. U.Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 937 złotych (punkt I sentencji wyroku).

O odsetkach ustawowych Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Z braku odmiennego uregulowania należą się odsetki ustawowe. Termin zapłaty zaległej składki ubezpieczeniowej upływał z końcem dnia 12 listopada 2010 roku, zatem należało uznać, że pozwani popadli w zwłokę z jej zapłatą z dniem 13 listopada 2010 roku. Wobec powyższego za zasadne należało również uznać roszczenie powódki o zapłatę odsetek ustawowych od dochodzonej przez nią kwoty roszczenia od dnia 13 listopada 2010 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Pozwani przedmiotowy proces przegrali w 100%, zatem to na nich ciążył obowiązek zwrotu przeciwnikowi poniesionych przez niego kosztów, na które złożyła się kwota 30 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanych.