Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód C. J. w pozwie w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 21 listopada 2012 roku, skierowanym przeciwko L. F., wniósł o zasądzenie od pozwanej:

12.000 zł z odsetkami umownymi w wysokości 62,5% rocznie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

63.780,82 zł z odsetkami umownymi w wysokości 62,5% rocznie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów sądowych w kwocie 948 zł. Swoje roszczenie powód wywodził z umowy pożyczki z dnia 21 maja 2004r., której udzielił powódce w kwocie 12.000 zł z ustaloną stopą procentową 39,39% w skali roku, a dla wpłat przeterminowanych 62,5% w skali roku. /pozew k. 3/

W dniu 19 grudnia 2012 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu w elektronicznym postępowaniu upominawczym i przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Okręgowego w Łodzi. /zarządzenie k. 7, postanowienie k. 8/

W piśmie z 5 listopada 2015r. C. J. podtrzymał swoje żądanie. /pismo k. 36-38/

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powódka zakwestionowała to, że pomiędzy stronami doszło do wykonania zawartej umowy pożyczki, bowiem pozwana i jej zmarły maż nie przekazali powodowi zabezpieczenia (weksla własnego in blanco), a nawet, jeśli uznać, że do wykonania pożyczki doszło to roszczenie powoda w zakresie odsetek zarówno kapitałowych jak i odsetek za opóźnienie uległo przedawnieniu. Ponadto powódka podała, że powód może żądać zwrotu pożyczki z co najwyżej z ustawowymi odsetkami maksymalnymi, a poza tym do zawartej umowy nie mogły znaleźć zastosowania przepisy obowiązujące w 2004 roku ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie, bowiem z zawartą umową powód działał, jako osoba fizyczna, a nie jako przedsiębiorca. /odpowiedź na pozew k. 66-69/

W piśmie z 19 maja 2014r. pozwana wniosła również o oddalenie powództwa na podstawie art. 5 k.c. podnosząc, iż pieniądze objęte przedmiotem pożyczki miały być w całości przeznaczone na otwarcie przez byłego męża pozwanej salonu fryzjerskiego. Pozwana nie miała, więc możliwości czerpania z przedmiotu pożyczki jakichkolwiek korzyści majątkowych, a w całości beneficjentem transakcji miał być T. F. (G.). Ponadto powód wykorzystał przymusowe położenie T. F. i ustanowił w umowie „lichwiarskie” odsetki, z premedytacją oraz tylko i wyłącznie z chęci zysku czekał do ostatniej chwili przed upływem terminu przedawnienia na wystąpienie z powództwem, celowo wcześniej nie wzywał pozwanej do zapłaty, zdając sobie sprawę, że pozostaje ona w nieświadomości, co do istnienia zobowiązania. /pismo k. 90-93/

Na rozprawie w dniu 13 października 2014 roku powód wniósł o zasądzenie od pozwanej: kwoty 12.000 zł z odsetkami od dnia wniesienia pozwu w wysokości 5-krotnych odsetek ustawowych za opóźnienie w spłacie, kwoty 23.400 zł z tytułu odsetek za okres od dnia 21 listopada 2009 roku do 21 listopada 2012 roku w wysokości 5-krotnych odsetek ustawowych ustalonych zgodnie w umową, wynikających z opóźnienia w spłacie oraz kosztów procesu. W pozostałym zakresie powód cofnął powództwo bez zrzeczenia się roszczenia. /protokół rozprawy z 13.10.2014 r. – k. 116 – 00:01:12/

W piśmie z dnia 30 października 2014 roku pozwana nie wyraziła zgody na cofnięcie powództwa w zakresie przedstawionym przez powoda. /pismo k. 123/

W piśmie z dnia 25 lutego 2015 roku powód cofnął swoje oświadczenie dotyczące częściowego cofnięcia powództwa i wniósł jak pierwotnie w pozwie. /pismo k. 130/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 maja 2004 roku C. J. udzielił T. F. i L. F. pożyczki w wysokości 12.000 zł na okres od 21 maja 2004 roku do 21 maja 2008 roku.

Strony ustaliły, że pożyczka jest oprocentowana według stawki stałej ustalonej w stosunku rocznym. W dniu zawarcia umowy oprocentowanie pożyczki ustalono w stosunku rocznym w wysokości 39,29%, a roczna rzeczywista stopa procentowa wyniosła 47,40%.

Odsetki naliczane miały zostać według formuły równych rat, tj. metodą annuitetową i pobierane w okresach miesięcznych. Wyliczenie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania pożyczki dokonano w sposób i na zasadach określonych w ustawie o kredycie konsumenckim. Pożyczkobiorca zobowiązał się do dokonywania spłat – w terminach i wysokościach – określonych w „Harmonogramie spłat” stanowiącym załącznik nr 1 do umowy.

Zabezpieczenie pożyczki stanowił weksel własny in blanco pożyczkobiorcy.

W umowie ustalono, że wysokość oprocentowania dla zadłużenia przeterminowanego jest zmienna i w dniu zawarcia umowy wynosi 5- krotność stopy odsetek ustawowych, tj. 61,25% w stosunku rocznym.

Wypowiedzenie umowy przez pożyczkodawcę w całości lub części mogło nastąpić w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia pożyczki nie zostały dotrzymane lub w razie zagrożenia terminowanej spłaty pożyczki z powodu złego stanu majątkowego pożyczkobiorcy. Strony ustaliły też, że w przypadku gdy pożyczkobiorca nie zapłaci w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki, za co najmniej dwa okresy płatności, pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę po uprzednim wezwaniu do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy. Termin wypowiedzenia umowy wynosi 30 dni.

Strony umowy ustaliły również, że zawiadomienie o rozliczeniu pożyczek, powstaniu zadłużenia przeterminowanego, wezwaniu do zapłaty zaległego zadłużenia oraz wypowiedzeniu umowy pożyczki i wymagalności zadłużenia będą wysłane przez „bank” listami poleconymi za zwrotnym potwierdzenia odbioru na adres pożyczkobiorcy, określony w umowie lub w zawiadomieniu o zmianie adresu. /umowa pożyczki k. 39-43/

T. F. i L. F. wręczyli powodowi wystawiony przez nich weksel własny in blanco, stanowiący zabezpieczenie roszczeń C. J. wynikających z umowy pożyczki. /ksero weksla in blanco k. 76, zeznania powoda protokół rozprawy z 13.10.2014 r. k. 116v. – 117 – 00:11:24/

Podpisanie umowy przez C. J. oraz L. F. i T. F. miało miejsce w pokoju Banku (...) przy ulicy (...) w Ł. w obecności żony powoda – E. J.. Pieniądze zostały przeliczone przez C. J. i T. F., który następnie je zatrzymał. /zeznania świadka E. J. protokół rozprawy z 07.05.2014 r. – k. 86v. – 87 – adnotacja 00:22:36, 00:33:00, zeznania powoda protokół rozprawy z 13.10.2014 r. k. 116v.–117 – 00:11:24/

T. F. zaciągnął pożyczkę na wyposażenie zakładu fryzjerskiego znajdującego się w budynku S. położonym na rogu ulic (...) w Ł.. /zeznania świadka E. J. protokół rozprawy z 07.05.2014 r. – k. 86v. – 87 – adnotacja 00:33:00, zeznania powoda protokół rozprawy z 13.10.2014 r. k. 116v.–117 – 00:11:24, zeznania pozwanej k. 140/

Powód był kolegą T. F.. Przez 3 lata przed podpisaniem umowy korzystał z usług fryzjerskich zakładu, w którym pracował T. F.. /zeznania świadka E. J. protokół rozprawy z 07.05.2014 r. – k. 86v.– 87 – adnotacja 00:22:36, zeznania powoda protokół rozprawy z 13.10.2014 r. k. 116v.–117 – 00:11:24/

C. J. wyraził zgodę na udzielenie pożyczki T. F. pod warunkiem, że umowa pożyczki zostanie także zawarta przez pozwaną. Rozmowa na ten temat odbyła się w zakładzie fryzjerskim w S. na tydzień przed zawarciem umowy. Pozwana oraz jej mąż zapewnili, że razem będą się zajmowali funkcjonowaniem zakładu i zwrotem pieniędzy./zeznania świadka E. J. protokół rozprawy z 07.05.2014 r. – k. 86v. – 87 – adnotacja 00:22:36, zeznania powoda protokół rozprawy z 13.10.2014 r. k. 116v.–117 – 00:11:24, zeznania pozwanej k. 140/

W chwili podpisywania przedmiotowej umowy pomiędzy L. F. i T. F. istniała rozdzielność majątkowa małżeńska. /wypis aktu notarialnego Rep. A Nr (...) k. 95-96, zeznania pozwanej k. 140/

Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2006 roku Sąd Okręgowy w Łodzi rozwiązał przez rozwód związek małżeński L. F. i T. F.. /wyrok k. 97, zeznania pozwanej k. 140/

Po rozwodzie T. F. zapewniał pozwaną o całkowitej spłacie pożyczki zaciągniętej u powoda. Pozwana nie osiągnęła żadnej korzyści materialnej w związku z zawartą umową pożyczki. /zeznania pozwanej k. 140/

Po upłynięciu pierwszego terminu spłaty pożyczki powód był w zakładzie (...), rozmawiał z pozwaną, która zapewniała, że pożyczka zostanie spłacona. Po pewnym czasie powód dowiedział się, że T. F. nie żyje. /zeznania powoda protokół rozprawy z 13.10.2014 r. k. 116v.–117 – 00:11:24/

Powód nie wzywał na piśmie pozwanej i jej męża do spłaty pożyczki. Pozwana nie otrzymywał także monitów od ojca pozwanego – B. C.. /zeznania powoda protokół rozprawy z 13.10.2014 r. k. 116v.–117 – 00:11:24, zeznania pozwanej k. 140/

Wobec nieuregulowania zadłużenia przez pożyczkobiorców, powód wypełnił weksel in blanco na kwotę 68.414 zł z datą płatności 19 maja 2014 rok. /kopia weksla in blanco k. 76/

C. J. pracuje w banku, jako doradca klienta, otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 5.500 zł netto. Wraz z rodzicami i żoną jest współwłaścicielem domu. Posiada lokatę w wysokości około 100.000 zł. Nie uzyskuje innych dochodów. Powód spłaca systematycznie kredyt zaciągnięty na kwotę 140.000 franków. Posiada kartę kredytową i limit rachunku na 5.000 zł. /zeznania powoda protokół rozprawy z 13.10.2014 r. k. 116v.–117 – 00:11:24/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody w postaci załączonych do akt dokumentów oraz zeznań stron i świadka E. J..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Kodeksowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko, co do gatunku. Wykonanie tego świadczenia powinien udowodnić pożyczkodawca, natomiast biorący pożyczkę powinien wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Rodzaj świadczeń stron umowy pożyczki determinuje rozkład ciężaru dowodu w ewentualnym procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 20 września 2006 roku, sygn. akt I ACa 394/06).

Sąd ustalił, iż pomiędzy powodem a pozwaną i jej ówczesnym mężem doszło w dniu 21 maja 2004r. do zawarcia umowy pożyczki na kwotę 12000 zł, której zabezpieczenie stanowił weksel własny in blanco wystawiony przez L. F. i T. F.. Pozwana nie wykazała, że nastąpił zwrot pożyczki w całości lub też w jakiejkolwiek części. Twierdzenia, iż tak się stało, bo zapewniał ją o tym jej były mąż należy uznać za niewiarygodne (niepoparte żadnymi dowodami).

Powoływana przez pozwaną okoliczność, że otrzymane od powoda pieniądze w całości zostały przekazane na wyposażenie salonu (...), wobec czego nie miała możliwości czerpania z nich jakichkolwiek korzyści, nie wpływa na skuteczność żądania C. J. zwrotu kwoty wskazanej w umowie pożyczki. Należy, bowiem podkreślić, że to pozwana i jej ówczesny mąż byli stroną umowy, zobowiązując się do zwrotu pożyczki w określonym czasie i ratach. Stąd żądanie zasądzenia kwoty 12000 zł Sąd uznał za w pełni zasadne.

Umowa pożyczki, w zakresie, w jakim zapewnia pożyczkodawcy wymierne korzyści, zazwyczaj poprzez zastrzeżenie odsetek, nie może być wolna od oceny z zastosowaniem kryteriów, o których mowa w art. 353 ¹ k.c., określającym granice swobody umów. W kodeksie cywilnym istnieje podwójne zabezpieczenie przed tego rodzaju nadużyciami, mianowicie art. 58 § 2 k.c. przypisujący skutek nieważności dla czynności prawnej sprzecznej z zasadami współżycia społecznego oraz art. 353 ¹ k.c., który stanowi, że treść lub cel swobodnie ułożonego stosunku prawnego nie może sprzeciwiać się między innymi zasadom współżycia społecznego. Zastrzeganie w umowie pożyczki między osobami fizycznymi odsetek w wysokości nadmiernej, która nie ma uzasadnienia ani w wysokości inflacji ani w zyskach osiąganych w ramach normalnej, rzetelnie prowadzonej działalności gospodarczej, może być sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 19 września 2012 roku, sygn. akt I ACa 377/12).

Z uwagi na treść przepisów przejściowych ustawy z dnia 7 lipca 2005 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. 2005, Nr 157, poz. 1316) wprowadzających art. 359 § 2 ¹ k.c., zgodnie, z którym maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (odsetki maksymalne), wskazany przepis nie może mieć zastosowania, gdyż dotyczy on jedynie czynności prawnych dokonanych po wejściu w życie nowelizacji, tj. 20 lutego 2006 roku, natomiast przedmiotowa umowa została zawarta 21 maja 2004 roku. W niniejszej sprawie zastosowanie ma, zatem art. 359 § 2 k.c., z którego treści wynika, że jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe. Odwoływanie się do wprowadzonych po około dwóch latach po zawarciu umowy pożyczki regulacji ustawowych wprowadzających odsetki maksymalne, nie znajduje żadnego prawnego uzasadnienia.

Podzielić natomiast należy wyrażane w judykaturze stanowisko, że w razie stwierdzenia nieważności zastrzeżenia umownego, w wypadku opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego, należą się odsetki ustawowe (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 października 1969 r., II CR 430/69, OSNCP 1970, Nr 9, poz. 152, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2003 r., II CKN 1097/00, OSNC 2004, Nr 4, poz. 55, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.06.2005, II CK 742/04, Wyrok SA we Wrocławiu z 27.10.2012r. I ACa 1217/12 Lex 1286696).

Przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta na okres od 21 maja 2004 roku do 21 maja 2008 roku. W dniu zawarcia umowy wysokość oprocentowania dla zadłużenia przeterminowanego strony ustaliły na 61,25% w stosunku rocznym.

W ocenie Sądu wskazana w umowie wysokość stopy procentowej w stosunku rocznym na w/w poziomie ma charakter lichwiarski i nie przystaje do wynagrodzenia możliwego do osiągnięcia w uczciwym obrocie. Wynosi ona 5-krotność stopy odsetek ustawowych, bowiem obowiązująca w czasie zawierania umowy stopa procentowa przewidziana dla odsetek ustawowych wynosiła 12,25%. Podnieść również należy, że umowa zawarta była na cztery lata z możliwością jej wypowiedzenia przez pożyczkodawcę m.in. w przypadku nieterminowej spłaty rat pożyczki przez pożyczkobiorców, po uprzednim wezwaniu do zapłaty. Powód natomiast dopiero 21 listopada 2012 roku wystąpił z powództwem żądając zwrotu pożyczki wraz z kwotą wynikającą z ustalonego w umowie oprocentowania dla zadłużenia przeterminowanego w wysokości 63.780,82 zł. Gdyby Sąd uwzględnił to żądanie to kwota odsetek nie przystawałyby w żadnym stopniu do świadczenia z umowy pożyczki i przysparzałyby C. J. korzyści, które nie wynikałaby z żadnych racjonalnych podstaw.

Postanowienia umów zastrzegające nadmierne odsetki nie stają się nieważne w całości, a jedynie co do nadwyżki. Nadwyżkę zaś, stosownie do treści art. 359 § 2 k.c. stanowią odsetki przerastające wysokość odsetek ustawowych. Nieważność postanowienia umowy w przedmiocie wysokości odsetek wywołuje, bowiem taki skutek, jak gdyby wysokość ta nie była w inny sposób oznaczona. Dotyczy to zarówno wynagrodzenia za wskazany w umowie okres korzystania z pożyczonych pieniędzy jak i odszkodowania z tytułu opóźnienia zwrotu tych pieniędzy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 2005 roku, sygn. akt II CK 742/04). W związku z tym Sąd uznał, iż powodowi należą się odsetki ustawowe obliczone od kwoty pożyczki.

Jednocześnie Sąd uwzględnił podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia w zakresie odsetek.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Świadczeniem okresowym są również odsetki i to zarówno umowne, jak i ustawowe, które są należne za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. Wymieniony w art. 118 k.c. trzyletni termin przedawnienia roszczeń o świadczenia okresowe może być uchylony przez przepis szczególny jedynie wtedy, gdy treść takiego przepisu wyraźnie wskazuje, że przewidziany w nim termin dotyczy roszczeń okresowych (wyr. SN z dnia 9 czerwca 2005 r., III CK 619/04, Lex nr 180855).

Uwzględniając wniesienie pozwu 21 listopada 2012 roku, Sąd przyjął, że powodowi przysługują nieprzedawnione odsetki ustawowe od kwoty 12.000 zł za okres od 21 listopada 2009 roku do 21 listopada 2012 roku, które wynoszą 4.688,55 zł.

Zgodnie z art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba, że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Prawidłowa wykładnia art. 482 § 1 k.c. musi uwzględnić fakt, że kodeks cywilny nie określa pojęcia odsetek. W literaturze najczęściej rozumie się przez nie wynagrodzenie za korzystanie z cudzych pieniędzy (albo też innych zamiennych rzeczy ruchomych) lub za obracanie własnymi pieniędzmi w cudzym interesie. Takie odsetki określa się, jako odsetki zwykłe, mające charakter kredytowy. Od tego rodzaju odsetek należy odróżnić odsetki za opóźnienie w wykonaniu zobowiązania pieniężnego (art. 481 § 1 k.c.). Zgodnie z art. 359 § 1 k.c. odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy wynika to z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. W praktyce podstawowymi tytułami płatności odsetek są czynności prawne (przede wszystkim umowy) oraz przepisy ustawy. Zastrzeżenie odsetek w umowie powoduje ten skutek, że umowa taka staje się z woli stron umową odpłatną. Odsetki w takim wypadku traktowane są, jako wynagrodzenie za to, że wierzyciel nie może korzystać np. z pożyczonych pieniędzy do czasu zwrotu. Z kolei ustawowy obowiązek płacenia odsetek przewiduje szereg przepisów kodeksowych i pozakodeksowych; wszakże głównym tytułem do naliczania odsetek jest art. 481 § 1 k.c. Normuje on obowiązek ich zapłaty w razie uchybienia przez dłużnika terminowi świadczenia pieniężnego. Odsetki należą się za samo opóźnienie, przy czym mają one szczególny charakter. Spełniają one funkcję odszkodowawczą w pewnym zakresie, chociaż równocześnie można je w zasadzie traktować, jako wynagrodzenie za przedłużone i pozbawione podstaw prawnych korzystanie z cudzego kapitału.

Takie unormowanie odsetek uzupełnia przepis art. 482 k.c. Ustanawia on zakaz umawiania się z góry o zapłatę odsetek od zaległych odsetek (zasada anatocyzmu). Jej celem jest ochrona dłużnika przed nadmiernymi obciążeniami z tytułu odsetek. Ustawodawca przewidział jednak sytuacje szczególne, w których odsetki od odsetek są dopuszczalne. Pierwsza, to dokonanie przez dłużnika i wierzyciela - już po powstaniu opóźnienia w zapłacie odsetek od należności głównej - uzgodnienia obowiązku zapłaty odsetek od odsetek, co następuje przez doliczenie odsetek zaległych do dłużnej sumy i poddanie całości dalszemu oprocentowaniu. Druga sytuacja powstaje wtedy, gdy brak powyższego uzgodnienia; wówczas odsetek od zaległych odsetek można żądać od chwili wytoczenia o nie powództwa.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 1 października 1998 roku w sprawie o sygn. akt I CKN 782/97 Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że pojęcie "zaległe odsetki", w rozumieniu art. 482 § 1 k.c., obejmuje zarówno odsetki kapitałowe, jak i odsetki za opóźnienie. Obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie powstaje niezależnie od tego, czy dłużnik obowiązany był na podstawie umowy stron płacić odsetki również za okres poprzedzający termin wymagalności kwoty pieniężnej, będącej przedmiotem świadczenia.

C. J. wniósł o zasądzenie od pozwanej:

12.000 zł z odsetkami umownymi w wysokości 62,5% rocznie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

63.780,82 zł z odsetkami umownymi w wysokości 62,5% rocznie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz żądanie powoda, Sąd uznał za zasadne zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 16688,55 zł, na którą złożyły się należność główna określona w umowie pożyczki tj. 12000 zł oraz skapitalizowane odsetki ustawowe od tej kwoty za okres od 21 listopada 2009r. do 21 listopada 2012r. tj. 4688,55 zł. O odsetkach od zasądzonej kwoty 16688,55 zł Sąd orzekł w zakresie kwoty 12000 zł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zaś w zakresie kwoty 4688,55 zł w oparciu o art. 482 k.c. W pozostałej części powództwo zostało oddalone.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., przy przyjęciu, że powód wygrał proces w 22,02%.

Powód poniósł częściowo koszty opłaty sądowej w wysokości 948 zł, która ustalona jest w niniejszej sprawie na kwotę 3.790 zł, natomiast pozwana koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł, ustalone według stawek określonych w § 6 pkt 6 w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.). Łączne koszty procesu to kwota 7.390 zł (tj. 3.790+3600). 22,02% tej kwoty to 1627,28 zł, zaś 77,98% to 5762,72 zł.

W związku z powyższym Sąd zasądził od C. C. na rzecz L. F. 1.972,72 zł ( tj. 3600 – 1627,28) tytułem zwrotu kosztów procesu i na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r., Nr 1025 ze zm.) nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Łodzi 2.842 zł tytułem opłaty sądowej. Tym samym powód został obciążony kosztami w zakresie, w którym przegrał sprawę (tj. 948 + 1972,72 + 2842 = 5762,72).