Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2015r.

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Kurczewska - Śmiech

st. prot. Małgorzata Polaczek

po rozpoznaniu dnia 23 września 2015r.

sprawy A. G. (1) urodzonego (...) w K. s. J. i H.

obwinionego o czyn z art. 284 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r Kodeks pracy

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Puławach

z dnia 14 maja 2015r. sygn. akt II K 489/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1/na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw postępowanie o wykroczenie z pkt 1, 2, 3, 5 wobec A. G. (1) umarza i wydatkami w tej części obciąża Skarb Państwa;

2/za wykroczenia z pkt 4, 6, 7 na podstawie art. 9 § 2 kw w zw. z art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia kary obwinionemu;

3/zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 zł za obie instancje tytułem opłaty;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze.

XI Ka 821/15

UZASADNIENIE

A. G. (1) został obwiniony o to, że:

I. jako prezes zarządu spółki, działając w imieniu pracodawcy (...) Sp. z o.o. w P., nie wykonał 2 decyzji (nr (...)) z rygorem natychmiastowej wykonalności objętych nakazem z dnia 11.07.2013r., nr rej. (...)- (...)- (...)- (...), tj. za wykroczenie z art. 283 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 1028) w związku z art. 94 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 1028);

II. jako prezes zarządu spółki, działając w imieniu pracodawcy (...) Sp. z o.o. w P. do dnia 13.03.2014r. nie wypłacił pracownikom spółki wynagrodzenia za pracę za miesiąc VII 2013r. płatnego do dnia 10.08.2013r. (C. T. – 2.551,93 zł, G. J. – 1.079,20 zł, J. J. (2) – 1.383,72 zł, K. R. – 1.829,78 zł, K. I. – 2.166,40 zł, S. B. – 1.270,96 zł, Ś. S. – 1.335,17 zł, P. K. – 1.724,33 zł, S. W. – 1.402,85 zł, S. T. – 1.741,95 zł, W. Z. – 2.248,33 zł, K. S. – 1.181,38 zł, L. G. – 1.325,28 zł), tj. za wykroczenie z art. 282 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 1028) w zw. z art. 85 § 1 i 2, 94 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 1028);

III. jako prezes zarządu spółki, działając w imieniu pracodawcy (...) Sp. z o.o. w P. do dnia 13.03.2014r. nie wypłacił pracownikom spółki wynagrodzenia za pracę za miesiąc VIII 2013r. płatnego do dnia 10.09.2013r. (C. T. – 2.232,55 zł, S. B. – 76,89 zł, Ś. S. – 1.221,19 zł, G. J. – 1.360,15 zł, K. R. – 2.310,67 zł, K. S. – 1.181,38 zł, G. Z. – 1.136,78 zł, L. G. – 1.349,99 zł, K. I. – 2.172,93 zł, P. K. – 1.029,53 zł, S. W. – 1.163,42 zł, S. T. – 1.965,04 zł, W. Z. – 3.155,67 zł, D. Z. – 1.194,89 zł, J. J. (2) – 1.388,58 zł), tj. za wykroczenie z art. 282 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 1028) w zw. z art. 85 § 1 i 2, 94 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 1028);

IV. jako prezes zarządu spółki, działając w imieniu pracodawcy (...) Sp. z o.o. w P., do dnia 13.03.2014r. nie wypłacił P. S. wynagrodzenia za pracę za miesiąc X 2013r., płatnego do dnia 10.11.2013r. w kwocie 3.628,82 zł brutto, tj. za wykroczenie z art. 282 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 1028) w zw. z art. 85 § 1 i 2, 94 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 1028);

V. jako prezes zarządu spółki, działając w imieniu pracodawcy (...) Sp. z o.o. w P., do dnia 13.03.2014r. nie wypłacił 4 pracownikom nagród jubileuszowych, nabytych przez nich w miesiącu VI 2013 r.: T. C. w kwocie 2.624 zł, B. S. (1) w kwocie 5.248 zł, S. Ś. (1) w kwocie 5.248 zł, T. F. (1) w kwocie 2.748 zł, tj. za wykroczenie z art. 282 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 1028) w zw. z art. 94 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 1028);

VI. jako prezes zarządu spółki, działając w imieniu pracodawcy (...) Sp. z o.o. w P., do dnia 30.09.2013r. nie przekazał na wyodrębniony rachunek bankowy ZFŚS kwoty stanowiącej 25% równowartości odpisów na fundusz na 2013r., tj. za wykroczenie z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2012r. poz. 592 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 747) w zw. z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2012r. poz. 592 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 747);

VII. jako prezes zarządu spółki, działając w imieniu pracodawcy (...) Sp. z o.o. w P., do dnia 31.12.2013r. nie udzielał niżej wymienionym pracownikom urlopów wypoczynkowych, w roku, w którym nabyli do niego prawo:

- I. K., który na dzień 31.12.2013r. posiadał łącznie 30 dni niewykorzystanego urlopu, w tym 4 dni za 2012r.,

- K. M. (1), który na dzień 31.12.2013r. posiadał łącznie 30 dni niewykorzystanego urlopu, w tym 4 dni za 2012r.,

- K. P., który na dzień 31.12.2013r. posiadał łącznie 33 dni niewykorzystanego urlopu, w tym 7 dni za 2012r.,

- W. S., który na dzień 31.12.2013r. posiadał łącznie 34 dni niewykorzystanego urlopu, w tym 8 dni za 2012r.,

- T. S. (1), który na dzień 31.12.2013r., posiadał łącznie 31 dni niewykorzystanego urlopu, w tym 5 dni za 2012r.,

- Z. W., który na dzień 31.12.2013r. posiadał łącznie 28 dni niewykorzystanego urlopu, w tym 2 dni za 2012r.,

- Z. D., który na dzień 31.12.2013r. posiadał łącznie 27 dni niewykorzystanego urlopu, w tym 1 dzień za 2012r.,

- J. J. (3), który na dzień 31.12.2013r. posiadał łącznie 27 dni niewykorzystanego urlopu, w tym 1 dzień za 2012r.,

tj. za wykroczenie z art. 282 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 1028) w zw. z art. 161 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2013r. poz. 1028).

Sąd Rejonowy w Puławach wyrokiem z dnia 14 maja 2015 roku uznał A. G. (1): I. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, tj. czynu z punktu 1, który wyczerpuje dyspozycję art. 283 § 2 pkt 7 k.p., czynu z punktu 2, który wyczerpuje dyspozycję art. 282 § 1 pkt 1 k.p., czynu z pkt 3, który wyczerpuje dyspozycję art. 282 § 1 pkt 1 k.p., czynu z pkt 4, który wyczerpuje dyspozycję art. 282 § 1 pkt 1 k.p., czynu z punktu 5, który wyczerpuje dyspozycję art. 282 § 1 pkt 1 k.p., przy czym ustala, iż pokrzywdzony T. C. nabył prawo do nagrody jubileuszowej w dniu 4 czerwca 2013r., pokrzywdzony B. S. (2) nabył prawo do nagrody jubileuszowej w dniu 24 czerwca 2013r., pokrzywdzony S. Ś. (2) nabył prawo do nagrody jubileuszowej w dniu 2 czerwca 2013r., zaś pokrzywdzony T. F. (2) nabył prawo do nagrody jubileuszowej w dniu 31 sierpnia 2013r. i daty te przyjął za czas popełnienia czynu z punktu 5 wniosku o ukaranie, nadto uznał go za winnego dokonania czynu z punktu 6, który wyczerpuje dyspozycję art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2015r., poz. 111 – tekst jednolity) oraz czynu z puntu 7, który wyczerpuje dyspozycję art. 282 § 1 pkt 1 k.p., przy czym ustala datę czynu na dzień 1 stycznia 2014r. i za te czyny na podstawie art. 282 § 1 pkt 1 k.p. w zw. z art. 9 § 1 i 2 k.w. w zw. z art. 48 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych;

II. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1000 (jednego tysiąca) złotych tytułem opłaty oraz 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Apelację od wyroku złożyła obrońca obwinionego zaskarżając go w całości na korzyść obwinionego.

Zarzuciła:

1. obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

- naruszenie art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść obwinionego, błędnej ocenie przeprowadzonych w sprawie dowodów oraz obdarzeniu wiarą zeznań świadków: T. F. (1), S. K., K. M. (1), T. S. (1) przy jednoczesnym pominięciu przy orzekaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w postępowaniu, w szczególności pominięciu wyjaśnień obwinionego dotyczących sytuacji finansowej spółki oraz treści pisma z dnia 8 grudnia 2014 roku znak: (...)/…/12/2014/3.1 dotyczącego sytuacji finansowej spółki w 2013 roku, a także uznaniu, że obwiniony dopuścił się zarzucanych mu czynów z własnej winy, co w konsekwencji doprowadziło do skazania na karę grzywny w wysokości 10.000,00 zł oraz zasądzeniu na rzecz Skarbu Państwa kwoty 1.000,00 zł opłaty oraz 100,00 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania;

- naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego, tj. uznaniu, że obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 282 § 1 pkt. 2 k.p., podczas gdy z zeznań świadka K. M. (1) wynika, że nie było takiej sytuacji, aby złożył wniosek urlopowy i odmówiono mu jego udzielenia;

2. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mających wpływ na treść wyroku, polegający na:

- przyjęciu, że z chwilą wydania przez Państwową Inspekcję Pracy nakazu z dnia 11 lipca 2013 roku dotyczącego wypłacania pracownikom spółki zaległych wynagrodzeń za pracę oraz decyzją nr (...) dotyczącą wypłaty zaległych nagród jubileuszowych – wierzytelności te powinny być uznane za priorytetowe i zostać uiszczone w pierwszej kolejności, wbrew przyjętemu planowi restrukturyzacji spółki zakładającemu przede wszystkim wypłatę bieżących wynagrodzeń, a w konsekwencji uznaniu, iż obwiniony wiedział i godził się z faktem popełnienia wykroczenia z art. 283 § 2 pkt. 7 k.p.;

- dowolnej i błędnej ocenie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień obwinionego, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, że fakt popełnienia przez obwinionego zarzucanych czynów oraz jego wina zostały w pełni udowodnione i nie budzą wątpliwości, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że to zła sytuacja finansowa spółki, a nie zawinione zachowanie obwinionego doprowadziło do niewypłacania należnych pracownikom świadczeń pieniężnych;

- na przyjęciu, że obwiniony podejmując decyzję o wypłacaniu zaległych wynagrodzeń pracownikom nie kierował się wyłącznie obiektywnymi przesłankami i złą sytuacją finansową spółki oraz, że naruszył zasady równego traktowania pracowników w tym zakresie, a także, iż do 13 marca 2014 roku miał wystarczająco dużo czasu, aby zorganizować środki pieniężne na wypłatę świadczeń, w związku z podpisaniem z częścią pracowników porozumień o stopniowej wypłacie nagród;

- polegający na przyjęciu, że fakt popełnienia przez obwinionego czynu określonego w art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 roku o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie budzi wątpliwości i został w pełni uzasadniony, podczas, gdy powodem niewypłacania świadczeń z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych była zła sytuacja finansowa spółki;

- polegający na przyjęciu, że okoliczność popełnienia czynu z art. 282 § 1 pkt. 2 k.p. zostały w pełni uzasadnione i nie budzą wątpliwości, podczas, gdy jedynym powodem niewykorzystania zaległych urlopów przez pracowników była nie odmowa przyznania ich przez pracodawcę, a subiektywne przekonanie pracowników, że z taką odmową się spotkają;

- uznaniu obwinionego za winnego zarzucanych mu czynów na podstawie zeznań świadków T. F. (1), S. K., K. M. (1), T. S. (1) mimo, że w świetle tych zeznań, którzy wskazywali na złą kondycję finansową spółki, wina obwinionego jako co najmniej wątpliwa powinna być rozpatrywana przy uwzględnieniu zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.

Wniosła o uniewinnienie obwinionego od dokonania zarzuconych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacja obrońcy obwinionego o uniewinnienie go od dokonania zarzuconych mu wykroczeń, nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego nie są zasadne podniesione przez obrońcę zarzuty naruszenia przepisów art. 4 kpk, art.7 kpk w zw. z art. 8 kpwsow art.410 kpk w zw. z art. 82 par.1 kpwsow.

Sąd Rejonowy w Puławach orzekając w sprawie procedował prawidłowo nie uchybiając wskazanym wyżej normom z zakresu prawa procesowego. W toku postępowania zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego co do zasady są prawidłowe i poczynione w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ( art. 410 kpk). Zostały ocenione z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4 i 7 kpk.

Nie można zgodzić się z autorką apelacji, że Sąd Rejonowy w procesie dochodzenia do ustaleń faktycznych postępował wbrew treści art. 410 kpk a więc oparł się jedynie na fragmencie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a zaprezentowana przez tenże sąd ich ocena wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 kpk granice swobody ocen, wkraczając w dowolność. Sąd Rejonowy omówił i przeanalizował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zgromadzone dowody. W sposób logiczny wyjaśnił dlaczego zebrane w sprawie dowody wskazujące na sprawstwo obwinionego uznał za wiarygodne, szczegółowo odnosząc się do trudnej sytuacji finansowej firmy, którą skarżąca eksponuje jako główny powód, dla którego należałoby uniewinnić A. G.. Przeprowadzona ocena dowodów nie jest w żadnej mierze oceną dowolną.

Nie ma także podstaw do przyjęcia aby Sąd Rejonowy naruszył normę art. 5 par. 2 kpk w zw. z art. 8 kpwow. Z analizy materiału dowodowego nie wynika aby Sąd Rejonowy w Puławach powziął jakiekolwiek wątpliwości dotyczące sprawstwa obwinionego. W związku z powyższym nie mogło dojść do naruszenia art. 5 par. 2 kpk statuującego zasadę in dubio pro reo. Zarzut obrazy tego przepisu mógłby być bowiem skutecznie podniesiony przez skarżącą tylko wówczas gdyby Sąd Rejonowy dopatrzył się wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, których usunąć się nie da i wątpliwości te rozstrzygnął na niekorzyść obwinionego. Taka sytuacja procesowa w sprawie nie miała miejsca, zaś odmienny, subiektywny pogląd autorki apelacji w tej części nie przekonuje. Dla oceny czy nie została naruszona omawiana reguła nie są bowiem miarodajne wątpliwości zgłoszone przez stronę, ale jedynie to czy orzekający sad meriti rzeczywiście powziął wskazane wyżej wątpliwości, względnie to czy w realiach konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wskazuje aby Sąd ten przedstawił swoje wątpliwości i nie mogąc ich usunąć rozstrzygnął je nie niekorzyść obwinionego. Nieskuteczny zatem jest zarzut dotyczący ustaleń faktycznych odnoszących się do oceny zeznań K. M..

W odniesieniu do wszystkich zarzuconych wykroczeń zasadnie jako podstawę dowodową Sąd Rejonowy przyjął protokół kontroli oraz zeznania przesłuchanego świadka I. S. a także przesłuchanych pracowników (...) sp. z o.o P.. Z dowodów tych wynika bezpośrednio to, że w okresie objętym zarzutami 1,2,3,5 obwiniony nie wykonał 2 decyzji z rygorem natychmiastowej wykonalności objętych nakazem z dnia 11.07.2013 r. oraz uchybił prawom pracowniczym poprzez zaniechanie wypłaty pracownikom wynagrodzeń w terminach do tego przewidzianych tj. do dnia 10 każdego miesiąca, czego de facto obwiniony nie kwestionuje.

Rzecz jednak w tym, że w odniesieniu do wskazanych czynów zachodzi ujemna przesłanka procesowa, nakazująca umorzenie postępowania w tej części, w postaci przedawnienia karalności wskazanych tam wykroczeń. W odniesieniu do czynu 1 rygor natychmiastowej wykonalności wynika z nakazu z dnia 11 lipca 2013 r. W świetle art. 45 par. 1 kw przedawnienie karalności wykroczenia wyczerpującego dyspozycję art. 283 par. 2 pkt. 7 kodeksu pracy nastąpiło 11 lipca 2015 r. W odniesieniu do czynu 2,3 i 5 datą, od której rozpoczyna bieg termin przedawnienia nie jest data ujawnienia wykroczeń przyjęta na 13 marca 2014 r., co nastąpiło w czasie kontroli prowadzonej w przedsiębiorstwie ( k. 47 protokół) lecz daty popełnienia wykroczenia, ustalone zgodnie z regułą wskazaną w art. 4 par. 1 kw. Zgodnie z w/w normą wykroczenie uważa się za popełnione w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był zobowiązany. W tym przypadku datą tą będzie data niewypłacenia wynagrodzenia, do czego pracodawca był zobowiązany terminem wynikającym z par. 39 regulaminu pracy, zawartego w zakładowym układzie zbiorowym. Zatem w odniesieniu do czynu 2 wykroczenie zostało popełnione 11.08.2013 r., do czynu 3 - 11.09.2013 r., do czynu 5 - 1 .07. 2013 r. Zgodnie z art. 45 par. 1 kw w stosunku do czynów 2,3,5 nastąpiło przedawnienie karalności wykroczeń, co skutkowało umorzeniem postępowania w tej części wobec obwinionego.

Wbrew twierdzeniom skarżącej Sąd Rejonowy w Puławach dokonując oceny materiału dowodowego i czyniąc ustalenia faktyczne uwzględnił ten fragment linii obrony obwinionego, w którym jako uzasadnienie podejmowanych przez siebie decyzji wskazywał na trudną sytuacje finansową (...) sp. z oo. Rzecz w tym, że owa zła sytuacja finansowa spółki nie może eskulpować obwinionego od dokonania zarzuconych mu wykroczeń, co zasadnie przyjął Sąd Rejonowy. Z treści wyjaśnień obwinionego wynika wprost, że obejmując funkcję prezesa (...) P. doskonale orientował się w kondycji finansowej spółki. Mając tego świadomość podjął się „uratowania około 180” miejsc pracy” ( k.93). Jak dalej wyjaśnił obwiniony alternatywą było zgłoszenie upadłości spółki. Zatem z tego fragmentu wyjaśnień obwinionego wynika, że jego wyborem, który niósł określone konsekwencje faktyczne i prawne, było zaniechanie złożenia wniosku o upadłość względnie program naprawczy, pomimo istnienia przesłanek z art. 11 czy art. 492 prawa upadłościowego, który stanowi, że dłużnika uważa się za niewypłacalnego jeżeli nie wykonuje swoich wymaganych zobowiązań pieniężnych względnie jeśli zachodzi zagrożenie niewypłacalnością pomimo ich wykonywania. Skutkiem powyższego było pozbawienie pracowników możliwości dochodzenia roszczeń pracowniczych, w tym wynagrodzeń w takim trybie, które przecież zgodnie z art. 342 ust. 1 pkt. 2 prawa upadłościowego należą do priorytetowych, jeśli chodzi o kolejność zaspokajania. Uniemożliwił także pracownikom dochodzenia ich wynagrodzeń w oparciu o przepisy ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. Nr 158, poz. 1121 ze zm.), przyznające pracownikowi prawo do uzyskania z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych należności głównych z tytułu niezapłaconych wynagrodzeń, które podlegają zaspokojeniu ze środków funduszu.

Wybór dokonany przez obwinionego i jego konsekwencje w postaci niewypłacania pracownikom należności w terminach ich wymagalności oraz na raty pozwala wnioskować, co zasadnie uczynił Sąd Rejonowy o umyślnym działaniu obwinionego i wyczerpaniu przez niego dyspozycji przypisanych mu wykroczeń. W ocenie Sądu Okręgowego obwiniony co najmniej przewidywał i godził się na naruszanie praw pracowniczych w postaci przyjętej przez Sąd Rejonowy w odniesieniu do wykroczeń z pkt. 4,6,7, co wynikało z przyjętej przez niego strategii poprawy kondycji finansowej spółki. Zatem podnoszony przez skarżącą błąd w ustaleniach faktycznych, wskazany w pkt. 2 apelacji nie miał miejsca. Obwiniony wyczerpał także dyspozycję art. 282 par. 1 pkt. 2 kpk, co wynika wprost z protokołu kontrolnego k.12v ( k.53v). Zeznania K. M. fakt taki potwierdziły. Wskazał on, że choć nie poszedł na urlop to praktycznie nie było takiej możliwości z uwagi na pracę na zmiany. Jego twierdzenia znalazły wsparcie także w twierdzeniach T. S., który zeznał przecież, że nie był na urlopie, bo nie miał kto pracować; ludzie się zwalniali i były kłopoty z urlopami, co powodowało, że nie złożył wniosku o urlop. Obowiązkiem pracodawcy jest udzielenie przysługującego pracownikowi urlopu wypoczynkowego a zaniechanie tego i brak działań dla zadośćuczynieniu temu obowiązkowi czyni zasadnym wywody i ustalenia faktycznie dokonane przez Sąd Rejonowy.

Rację ma natomiast skarżąca, o ile kwestionuje wymierzenie obwinionemu kary grzywny w wysokości 10.000 zł. Sąd Rejonowy dochodząc do przekonania, że A. G. (1) powinien ponieść karę za popełnione wykroczenia nie rozważył w sposób właściwy motywacji działania obwinionego oraz warunków w jakich dopuścił się popełnienia przypisanych mu wykroczeń. Zdaniem Sądu Okręgowego obwiniony nie zasługuje na karę i celowym jest zastosowanie wobec niego art. 39 par. 1 kw, który stanowi, że w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy zastosować nadzwyczajne złagodzenie oraz odstąpić od wymierzenia kary. Sąd Okręgowy uznał, że obwiniony na karę nie zasłużył. Działał on w szeroko pojętym interesie spółki a motywacją, która mu przyświecała było ratowanie miejsc pracy. Dokonując, niewątpliwie trudnych wyborów, kierował się interesem swoich pracowników, choć przenosił na nich także negatywne skutki prowadzonych działań restrukturyzacyjnych, co przynosiło jednak zamierzone rezultaty w postaci powolnych ale systematycznych wypłat zaległych świadczeń. Co istotne nie kierował się żadnym prywatnym interesem, także odczuwając w sposób negatywny skutki swoich działań kierowniczych. Jak wynika z protokołu kontrolnego jemu także nie wypłacono całości wynagrodzenia za pracę objętą nakazem, podobnie jak wynagrodzenia nie wypłacono byłemu prezesowi zarządu (k. 46,58v). Oznacza to, że jako prezes zarządu w sposób tożsamy z pracownikami odczuwał skutki trudnej sytuacji finansowej w spółce, w której usiłował wypracować płynność finansową umożliwiająca funkcjonowanie spółki w przyszłości. Wskazane okoliczności uzasadniają, przy motywacji A. G. (1), odstąpienie wobec niego od wymierzenia kary.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji, nie stwierdzając uchybień z art. 104 kpwsow, które nakazywałyby uchylenie zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do czynów z pkt.4,6,7.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, o wydatkach orzeczono na podstawie art. 119 kpwsow w zw. z art. 627, 630, 634 kpk.

Magdalena Kurczewska - Śmiech