Ts 336/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
778/II/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 26 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 336/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Maria Gintowt-Jankowicz – przewodnicząca
Teresa Liszcz – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 czerwca 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Izopanel Sp. z o.o.,
postanawia:
uwzględnić zażalenie w zakresie badania zgodności art. 4171 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) z art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 28 października 2008 r., złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 30 października 2008 r. (data stempla pocztowego), Izopanel Sp. z o.o. z siedzibą w Gdańsku (dalej: skarżąca) zarzuciła niezgodność:
1) art. 4241 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) w związku z art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.) rozumianego w ten sposób, że orzeczenie niezgodne z prawem, powodujące odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu Państwa, to takie orzeczenie, które jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, w ogóle przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo zostało wydane w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni albo niewłaściwego zastosowania prawa, które jest oczywiste i nie wymaga głębszej analizy prawniczej, z art. 77 ust. 1 Konstytucji;
2) art. 42412 w związku z art. 3989 § 2 k.p.c. w zakresie, w jakim przewiduje orzekanie przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 4249 przywołanej ustawy o odmowie przyjęcia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia na posiedzeniu niejawnym, z art. 45 ust. 1 Konstytucji;
3) art. 4249 w związku z art. 3941 § 1 k.p.c. w zakresie, w jakim uniemożliwia zaskarżenie postanowienia Sądu Najwyższego o odmowie przyjęcia do rozpoznania skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, z art. 78 w związku z art. 176 Konstytucji.
Zaskarżonym regulacjom skarżąca zarzuca naruszenie prawa do wynagrodzenia szkody, wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej (art. 77 ust. 1 Konstytucji), naruszenie prawa do jawnego rozparzenia sprawy przez niezależny sąd (art. 45 ust. 1 Konstytucji) oraz naruszenie prawa do poddania kontroli instancyjnej o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 78 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji).
Skarżąca wskazuje, że zarzucona niekonstytucyjność przepisu art. 4241 k.p.c. w związku z art. 417 § 1 i 4171 § 2 k.c. polega na takim rozumieniu występującego na gruncie wszystkich wskazanych wyżej przepisów pojęcia niezgodności z prawem, zgodnie z którym w odniesieniu do orzeczeń tzw. bezprawie judykacyjne zaistnieje wyłącznie w sytuacji, jeżeli orzeczenie będzie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo zostanie wydane w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania prawa, które jest oczywiste i nie wymaga głębszej analizy prawniczej. Skarżąca podnosi, że taka wykładnia pojęcia niezgodności z prawem powoduje znaczące zawężenie ochrony, jaką każdemu przyznaje Konstytucja, co w konsekwencji stanowi o niekonstytucyjności art. 4244 k.p.c. w związku z art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 k.c. Skarżąca podnosi, że przyjmowana przez judykaturę wykładnia reżimu odpowiedzialności Skarbu Państwa nie daje się obronić na gruncie wykładni językowej, w oparciu o dyrektywę zakazu wykładni synonimicznej. Zdaniem skarżącej, należy przyjąć, że zgodnie z intencją ustawodawcy niezgodność z prawem w rozumieniu przepisów o skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia może polegać na jakimkolwiek, a nie tylko na „oczywistym” naruszeniu prawa.
Skarżąca podnosi, że art. 42412 w związku z art. 3981 k.p.c. w zakresie, w jakim przewiduje orzekanie przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 4249 k.p.c., jest sprzeczny z zasadą jawności wewnętrznej, o której mówi art. 45 ust. 1 Konstytucji. Skarżąca wskazuje, że niejawność posiedzenia SN w przedmiocie odmowy przyjęcia do rozpoznania skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia narusza konstytucyjne prawo do jawnego rozpatrzenia sprawy przez niezależny sąd. Jak podnosi skarżąca, niekonstytucyjne są wszelkie uregulowania, które nie tylko uniemożliwiają, ale także nadmiernie utrudniają skuteczną obronę praw na drodze sądowej.
Skarżąca podnosi, że art. 4249 w związku z art. 3941 § 1 k.p.c. jest niezgodny z art. 78 w związku z art. 176 Konstytucji w zakresie, w jakim na postanowienie Sądu Najwyższego w przedmiocie odmowy przyjęcia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie przysługuje środek zaskarżenia.
Skarga konstytucyjna została oparta na następującym stanie faktycznym. Skarżąca wniosła do Sądu Okręgowego w Świdnicy pozew o zapłatę przeciwko J.G. i E.W. Na skutek wniesionego powództwa Sąd Okręgowy w dniu 22 marca 2004 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt VI GNc 106/04). Od nakazu zapłaty pozwani wnieśli sprzeciw. Po rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w Świdnicy 19 maja 2005 r. wydał wyrok oddalający powództwo (sygn. akt VI GC 94/04). Apelację powoda wniesioną od tego orzeczenia Sąd Apelacyjny we Wrocławiu oddalił wyrokiem z 7 lutego 2006 r. (sygn. akt I ACa 1417/05). Wyrok Sądu Apelacyjnego powód zakwestionował skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, zarzucając naruszenie art. 505 pkt 4 k.c. w związku z art. 493 § 3 k.p.c. przez uwzględnienie w postępowaniu nakazowym zarzutu potrącenia wierzytelności z tytułu obniżenia ceny rzeczy sprzedanej, która nie została udowodniona dokumentami, o których mowa w przepisie art. 485 k.p.c. Sąd Najwyższy postanowieniem z 24 czerwca 2008 r. odmówił przyjęcia skargi do rozpoznania ze względu na jej oczywistą bezzasadność (sygn. akt V CNP 35/08), przy czym w uzasadnieniu wskazano, że niezgodność z prawem, powodująca odpowiedzialność Skarbu Państwa przewidzianą w art. 4241 § 1 k.p.c. w związku z art. 417 i art. 4171 § 1 i 2 k.c., musi polegać na oczywistej i rażącej obrazie prawa. Postanowienie Sądu Najwyższego z 24 czerwca 2008 r. doręczono skarżącej 30 lipca 2008 r.
Postanowieniem z 30 czerwca 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie badania zgodności art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 k.c. z art. 77 ust. 1 Konstytucji; art. 424¹² w związku z art. 3989 § 2 k.p.c. z art. 45 ust. 1 Konstytucji; art. 4249 w związku z art. 3941 § 1 k.p.c. z art. 78 w związku z art. 176 Konstytucji. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, zbędne jest orzekanie o naruszeniu praw skarżącej polegającym na odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej przez Sąd Najwyższy na posiedzeniu niejawnym. Trybunał Konstytucyjny dokonał już oceny tego zarzutu w wyroku z 2 kwietnia 2008 r. (SK 97/06, OTK ZU nr 3/A/2008, poz. 49). Za niedopuszczalne Trybunał Konstytucyjny uznał również badanie zarzutu naruszenia prawa do zaskarżania orzeczeń. Skarżąca nie przedstawiła bowiem żadnego orzeczenia opartego na przepisach, które stanowiłyby źródło ograniczenia tego prawa. Również w odniesieniu do art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 k.c. Trybunał Konstytucyjny uznał, że przepisy te nie stanowiły podstawy orzeczenia o prawach skarżącej.
W zażaleniu skarżąca wniosła o skierowanie sprawy na rozprawę, zarzucając Trybunałowi Konstytucyjnemu błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że: art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 k.c. nie stanowiły podstawy prawnej postanowienia Sądu Najwyższego z 24 czerwca 2008 r.; zbędne jest badanie zgodności art. 42412 w związku z art. 3989 § 2 k.p.c. z art. 45 ust. 1 Konstytucji, oraz że niedopuszczalne jest badanie zgodności art. 4249 w związku z art. 3941 § 1 k.p.c. z art. 78 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącej, materialnoprawna przesłanka oczywistej bezzasadności skargi kasacyjnej została wyinterpretowana przez Sąd Najwyższy z art. 4241 § 1 k.p.c. w związku z art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 k.c. W zakresie pojęcia „niezgodność z prawem” art. 4241 § 1 k.p.c. pozostaje w funkcjonalnym związku z art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 k.c. Skarżąca na poparcie powyższej tezy przywołuje przykłady z orzecznictwa Sądu Najwyższego. W odniesieniu do art. 42412 w związku z art. 3989 § 2 k.p.c. i ich zgodności z art. 45 ust. 1 Konstytucji skarżąca wskazuje na odmienny zakres zarzutów skargi konstytucyjnej od zarzutów będących przedmiotem rozpoznania w sprawie o sygn. SK 97/06. W sprawie tej Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność z Konstytucją badanych przepisów ze względu na brak wymogu sporządzania uzasadnienia do postanowienia Sądu Najwyższego o odmowie rozpoznania skargi kasacyjnej. W niniejszej skardze konstytucyjnej skarżąca kwestionuje natomiast zasadę wstępnego badania skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia na posiedzeniu niejawnym. Z powyższego wynika, że w obu sprawach nie występuje tożsamość zarzutów. Ponadto, skarżąca wskazuje, że w powyższym zakresie postępowanie przed Sądem Najwyższym regulowane jest przepisami k.p.c. dotyczącymi postępowania przed sądem pierwszej instancji. Skoro postępowanie w sprawie o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest w istocie postępowaniem pierwszoinstancyjnym, to zasadą w takich sprawach powinno być orzekanie na rozprawie. Tymczasem możliwość wzięcia udziału w sprawie na etapie wstępnego badania skargi staje się iluzoryczna. Skarżąca kwestionuje również odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie art. 4249 w związku z art. 3941 §1 k.p.c. ze względu na brak orzeczenia rozstrzygającego w przedmiocie prawa do zaskarżenia postanowienia Sądu Najwyższego z 24 czerwca 2008 r. Skarżąca, odwołując się do art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wskazuje, że wydanie takiego orzeczenia nie jest konieczne do badania dopuszczalności sformułowanych przez nią zarzutów.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Podstawą orzeczenia o wolnościach lub prawach skarżącego, w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji, jest przepis, z którego można wyprowadzić normę lub normy określające sytuację prawną skarżącego. W związku z orzeczeniem wskazanym przez skarżącą sporne jest pojęcie bezprawności odniesione do prawomocnych orzeczeń sądowych. Według Sądu Najwyższego „orzeczenie niezgodne z prawem – w rozumieniu art. 4241 k.p.c. w zw. z art. 4171 § 2 k.c. – to orzeczenie, które jest sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami i z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo zostało wydane w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania prawa, które jest oczywiste i nie wymaga głębszej analizy prawniczej. Takie definiowanie pojęcia »orzeczenie niezgodne z prawem« wynika ze specyfiki władzy sądowniczej oraz jej ustroju i w konsekwencji konieczności formułowania autonomicznej, swoistej definicji bezprawności, jako przesłanki odpowiedzialności państwa za szkodę wyrządzoną orzeczeniem sądowym.” (postanowienie Sądu Najwyższego z 6 marca 2008 r., sygn. akt I CNP 116/07, Lex nr 484707). Z powyższego wynika, że normatywna treść określenia „orzeczenie niezgodne z prawem” kształtowana jest przez oba powołane wyżej przepisy. Należy więc przyznać rację skarżącej, że również art. 4171 § 2 k.c. stanowił podstawę postanowienia o odmowie przyjęcia do rozpoznania jej skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu Apelacyjnego. W zakresie badania zgodności tego przepisu z art. 77 ust. 1 Konstytucji skargę konstytucyjną należy uznać za dopuszczalną. Niedopuszczalne jest natomiast badanie konstytucyjności art. 417 § 1 k.c., gdyż przepis ten, stanowiący lex generalis, względem cytowanych wyżej przepisów nie miał wpływu na określenie sytuacji prawnej skarżącej.
Wbrew twierdzeniom skarżącej postępowanie w sprawie stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu nie jest postępowaniem pierwszoinstancyjnym w rozumieniu art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji. Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia ma charakter subsydiarny i przysługuje wtedy, gdy strona wykorzystała wszystkie zwykłe środki zaskarżenia i nie może skorzystać z innych, nadzwyczajnych środków prawnych (por. wyrok TK z 1 kwietnia 2008 r., SK 77/06, OTK ZU nr 3/A/2008, poz. 39). Dlatego też za oczywiście bezzasadny należy uznać pogląd, w myśl którego do postępowania przed Sądem Najwyższym rozpatrującym skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu zastosowanie znajdują wszystkie konstytucyjne gwarancje prawa do sądu stosowane do postępowań pierwszoinstancyjnych. Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu trafnie zacytował postanowienie z 2 kwietnia 2008 r. o sygn. SK 97/06 (OTK ZU nr 3/A/2008, poz. 49) w kwestii konstytucyjnych wymagań, jakim powinno odpowiadać postępowanie w przedmiocie stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu. Do postępowania tego znajdują zastosowanie przepisy o skardze kasacyjnej. Konstytucyjny standard tego postępowania wymaga, by nie występowała kumulacja kilku nieproporcjonalnych ograniczeń wyłączających obowiązek informacyjny Sądu Najwyższego. Z perspektywy konstytucyjnej niemożliwy do zaakceptowania jest stan wyłączający wszelkie możliwe instrumenty zapewniające przejrzystość orzekania, tj. zarówno obowiązek uzasadniania postanowień o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, jak i orzekanie w tej sprawie na posiedzeniu jawnym. A contrario istnienie jednego z tych instrumentów usuwa stan niekonstytucyjności. Nie jest więc tak, że w postępowaniu przed Sądem Najwyższym konieczne jest kumulatywne występowanie obu wskazanych wyżej wymogów. Występowanie jednego z nich jest wystarczające. Skoro więc Trybunał Konstytucyjny stwierdził powyższe w wyroku z 30 maja 2007 r. w sprawie o sygn. SK 68/06 i na skutek tego wyroku niezgodność z Konstytucją została usunięta, zbędne jest ponowne orzekanie w tym przedmiocie. Doprowadzenie do sytuacji, w której postanowienie Sądu Najwyższego podlega uzasadnieniu oznacza, że ustawodawca nie ma obowiązku wprowadzania wymogu rozpoznawania przez Sąd Najwyższy skargi o niezgodność z prawem prawomocnego orzeczenia na rozprawie. Domaganie się przez skarżącą wprowadzenia takiego wymogu jest, z punktu widzenia przepisów Konstytucji, oczywiście bezzasadne oraz zbędne w rozumieniu art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.
Zarzut naruszenia przez Trybunał Konstytucyjny art. 46 ust. 1 ustawy o TK przez uznanie za niedopuszczalną kontroli konstytucyjności przepisu, który nie był podstawą orzeczenia o prawach skarżącego, należy ocenić jako nietrafny. Z argumentów przedstawionych w zażaleniu wynika, że skarżąca błędnie interpretuje art. 46 ust. 1 ustawy o TK i nie rozumie relacji, jaka zachodzi między tym przepisem a art. 79 ust. 1 Konstytucji. Wskazane przepisy formułują dwa odrębne wymogi dopuszczalności skargi konstytucyjnej. Z art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika wymóg wskazania orzeczenia o prawach skarżącej wydanego na podstawie przepisów, które czyniono przedmiotem skargi konstytucyjnej. Wymóg ten ma charakter bezwzględnie wiążący dla Trybunału Konstytucyjnego. Trybunał może dopuścić do merytorycznego rozpoznania skargę konstytucyjną tylko wtedy, gdy skarżąca wskaże powyższe orzeczenie. Odrębną kwestią jest wyczerpanie drogi prawnej. Jeżeli względem wskazanego wyżej orzeczenia o prawach skarżącej nie jest przewidziana droga prawna, to w myśl art. 46 ust. 1 ustawy o TK nie można żądać, by skarżąca wnosiła jakiekolwiek środki zaskarżenia. Nie zwalnia to jednak skarżącej ze wskazania orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych praw, co przejawia się w tym, że żądanie zbadania konstytucyjności wskazanych w niej przepisów jest dopuszczalne, o ile spełnione są wskazane wyżej warunki. Skarżąca, nie dysponując żadnym orzeczeniem rozstrzygającym o jej prawie do zaskarżania orzeczeń, nie może domagać się ochrony tego prawa w trybie skargi konstytucyjnej. Zaakceptowanie takiej możliwości jest niedopuszczalne na gruncie art. 79 ust. 1 Konstytucji i oznaczałoby przekształcenie skargi konstytucyjnej w actio popularis.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 26 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 336/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Maria Gintowt-Jankowicz – przewodnicząca
Teresa Liszcz – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 czerwca 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Izopanel Sp. z o.o.,
postanawia:
uwzględnić zażalenie w zakresie badania zgodności art. 4171 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) z art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 28 października 2008 r., złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 30 października 2008 r. (data stempla pocztowego), Izopanel Sp. z o.o. z siedzibą w Gdańsku (dalej: skarżąca) zarzuciła niezgodność:
1) art. 4241 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) w związku z art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.) rozumianego w ten sposób, że orzeczenie niezgodne z prawem, powodujące odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu Państwa, to takie orzeczenie, które jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, w ogóle przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo zostało wydane w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni albo niewłaściwego zastosowania prawa, które jest oczywiste i nie wymaga głębszej analizy prawniczej, z art. 77 ust. 1 Konstytucji;
2) art. 42412 w związku z art. 3989 § 2 k.p.c. w zakresie, w jakim przewiduje orzekanie przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 4249 przywołanej ustawy o odmowie przyjęcia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia na posiedzeniu niejawnym, z art. 45 ust. 1 Konstytucji;
3) art. 4249 w związku z art. 3941 § 1 k.p.c. w zakresie, w jakim uniemożliwia zaskarżenie postanowienia Sądu Najwyższego o odmowie przyjęcia do rozpoznania skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, z art. 78 w związku z art. 176 Konstytucji.
Zaskarżonym regulacjom skarżąca zarzuca naruszenie prawa do wynagrodzenia szkody, wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej (art. 77 ust. 1 Konstytucji), naruszenie prawa do jawnego rozparzenia sprawy przez niezależny sąd (art. 45 ust. 1 Konstytucji) oraz naruszenie prawa do poddania kontroli instancyjnej o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 78 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji).
Skarżąca wskazuje, że zarzucona niekonstytucyjność przepisu art. 4241 k.p.c. w związku z art. 417 § 1 i 4171 § 2 k.c. polega na takim rozumieniu występującego na gruncie wszystkich wskazanych wyżej przepisów pojęcia niezgodności z prawem, zgodnie z którym w odniesieniu do orzeczeń tzw. bezprawie judykacyjne zaistnieje wyłącznie w sytuacji, jeżeli orzeczenie będzie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo zostanie wydane w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania prawa, które jest oczywiste i nie wymaga głębszej analizy prawniczej. Skarżąca podnosi, że taka wykładnia pojęcia niezgodności z prawem powoduje znaczące zawężenie ochrony, jaką każdemu przyznaje Konstytucja, co w konsekwencji stanowi o niekonstytucyjności art. 4244 k.p.c. w związku z art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 k.c. Skarżąca podnosi, że przyjmowana przez judykaturę wykładnia reżimu odpowiedzialności Skarbu Państwa nie daje się obronić na gruncie wykładni językowej, w oparciu o dyrektywę zakazu wykładni synonimicznej. Zdaniem skarżącej, należy przyjąć, że zgodnie z intencją ustawodawcy niezgodność z prawem w rozumieniu przepisów o skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia może polegać na jakimkolwiek, a nie tylko na „oczywistym” naruszeniu prawa.
Skarżąca podnosi, że art. 42412 w związku z art. 3981 k.p.c. w zakresie, w jakim przewiduje orzekanie przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 4249 k.p.c., jest sprzeczny z zasadą jawności wewnętrznej, o której mówi art. 45 ust. 1 Konstytucji. Skarżąca wskazuje, że niejawność posiedzenia SN w przedmiocie odmowy przyjęcia do rozpoznania skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia narusza konstytucyjne prawo do jawnego rozpatrzenia sprawy przez niezależny sąd. Jak podnosi skarżąca, niekonstytucyjne są wszelkie uregulowania, które nie tylko uniemożliwiają, ale także nadmiernie utrudniają skuteczną obronę praw na drodze sądowej.
Skarżąca podnosi, że art. 4249 w związku z art. 3941 § 1 k.p.c. jest niezgodny z art. 78 w związku z art. 176 Konstytucji w zakresie, w jakim na postanowienie Sądu Najwyższego w przedmiocie odmowy przyjęcia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie przysługuje środek zaskarżenia.
Skarga konstytucyjna została oparta na następującym stanie faktycznym. Skarżąca wniosła do Sądu Okręgowego w Świdnicy pozew o zapłatę przeciwko J.G. i E.W. Na skutek wniesionego powództwa Sąd Okręgowy w dniu 22 marca 2004 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt VI GNc 106/04). Od nakazu zapłaty pozwani wnieśli sprzeciw. Po rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w Świdnicy 19 maja 2005 r. wydał wyrok oddalający powództwo (sygn. akt VI GC 94/04). Apelację powoda wniesioną od tego orzeczenia Sąd Apelacyjny we Wrocławiu oddalił wyrokiem z 7 lutego 2006 r. (sygn. akt I ACa 1417/05). Wyrok Sądu Apelacyjnego powód zakwestionował skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, zarzucając naruszenie art. 505 pkt 4 k.c. w związku z art. 493 § 3 k.p.c. przez uwzględnienie w postępowaniu nakazowym zarzutu potrącenia wierzytelności z tytułu obniżenia ceny rzeczy sprzedanej, która nie została udowodniona dokumentami, o których mowa w przepisie art. 485 k.p.c. Sąd Najwyższy postanowieniem z 24 czerwca 2008 r. odmówił przyjęcia skargi do rozpoznania ze względu na jej oczywistą bezzasadność (sygn. akt V CNP 35/08), przy czym w uzasadnieniu wskazano, że niezgodność z prawem, powodująca odpowiedzialność Skarbu Państwa przewidzianą w art. 4241 § 1 k.p.c. w związku z art. 417 i art. 4171 § 1 i 2 k.c., musi polegać na oczywistej i rażącej obrazie prawa. Postanowienie Sądu Najwyższego z 24 czerwca 2008 r. doręczono skarżącej 30 lipca 2008 r.
Postanowieniem z 30 czerwca 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie badania zgodności art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 k.c. z art. 77 ust. 1 Konstytucji; art. 424¹² w związku z art. 3989 § 2 k.p.c. z art. 45 ust. 1 Konstytucji; art. 4249 w związku z art. 3941 § 1 k.p.c. z art. 78 w związku z art. 176 Konstytucji. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, zbędne jest orzekanie o naruszeniu praw skarżącej polegającym na odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej przez Sąd Najwyższy na posiedzeniu niejawnym. Trybunał Konstytucyjny dokonał już oceny tego zarzutu w wyroku z 2 kwietnia 2008 r. (SK 97/06, OTK ZU nr 3/A/2008, poz. 49). Za niedopuszczalne Trybunał Konstytucyjny uznał również badanie zarzutu naruszenia prawa do zaskarżania orzeczeń. Skarżąca nie przedstawiła bowiem żadnego orzeczenia opartego na przepisach, które stanowiłyby źródło ograniczenia tego prawa. Również w odniesieniu do art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 k.c. Trybunał Konstytucyjny uznał, że przepisy te nie stanowiły podstawy orzeczenia o prawach skarżącej.
W zażaleniu skarżąca wniosła o skierowanie sprawy na rozprawę, zarzucając Trybunałowi Konstytucyjnemu błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że: art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 k.c. nie stanowiły podstawy prawnej postanowienia Sądu Najwyższego z 24 czerwca 2008 r.; zbędne jest badanie zgodności art. 42412 w związku z art. 3989 § 2 k.p.c. z art. 45 ust. 1 Konstytucji, oraz że niedopuszczalne jest badanie zgodności art. 4249 w związku z art. 3941 § 1 k.p.c. z art. 78 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącej, materialnoprawna przesłanka oczywistej bezzasadności skargi kasacyjnej została wyinterpretowana przez Sąd Najwyższy z art. 4241 § 1 k.p.c. w związku z art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 k.c. W zakresie pojęcia „niezgodność z prawem” art. 4241 § 1 k.p.c. pozostaje w funkcjonalnym związku z art. 417 § 1 i art. 4171 § 2 k.c. Skarżąca na poparcie powyższej tezy przywołuje przykłady z orzecznictwa Sądu Najwyższego. W odniesieniu do art. 42412 w związku z art. 3989 § 2 k.p.c. i ich zgodności z art. 45 ust. 1 Konstytucji skarżąca wskazuje na odmienny zakres zarzutów skargi konstytucyjnej od zarzutów będących przedmiotem rozpoznania w sprawie o sygn. SK 97/06. W sprawie tej Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność z Konstytucją badanych przepisów ze względu na brak wymogu sporządzania uzasadnienia do postanowienia Sądu Najwyższego o odmowie rozpoznania skargi kasacyjnej. W niniejszej skardze konstytucyjnej skarżąca kwestionuje natomiast zasadę wstępnego badania skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia na posiedzeniu niejawnym. Z powyższego wynika, że w obu sprawach nie występuje tożsamość zarzutów. Ponadto, skarżąca wskazuje, że w powyższym zakresie postępowanie przed Sądem Najwyższym regulowane jest przepisami k.p.c. dotyczącymi postępowania przed sądem pierwszej instancji. Skoro postępowanie w sprawie o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest w istocie postępowaniem pierwszoinstancyjnym, to zasadą w takich sprawach powinno być orzekanie na rozprawie. Tymczasem możliwość wzięcia udziału w sprawie na etapie wstępnego badania skargi staje się iluzoryczna. Skarżąca kwestionuje również odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie art. 4249 w związku z art. 3941 §1 k.p.c. ze względu na brak orzeczenia rozstrzygającego w przedmiocie prawa do zaskarżenia postanowienia Sądu Najwyższego z 24 czerwca 2008 r. Skarżąca, odwołując się do art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wskazuje, że wydanie takiego orzeczenia nie jest konieczne do badania dopuszczalności sformułowanych przez nią zarzutów.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Podstawą orzeczenia o wolnościach lub prawach skarżącego, w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji, jest przepis, z którego można wyprowadzić normę lub normy określające sytuację prawną skarżącego. W związku z orzeczeniem wskazanym przez skarżącą sporne jest pojęcie bezprawności odniesione do prawomocnych orzeczeń sądowych. Według Sądu Najwyższego „orzeczenie niezgodne z prawem – w rozumieniu art. 4241 k.p.c. w zw. z art. 4171 § 2 k.c. – to orzeczenie, które jest sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami i z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo zostało wydane w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania prawa, które jest oczywiste i nie wymaga głębszej analizy prawniczej. Takie definiowanie pojęcia »orzeczenie niezgodne z prawem« wynika ze specyfiki władzy sądowniczej oraz jej ustroju i w konsekwencji konieczności formułowania autonomicznej, swoistej definicji bezprawności, jako przesłanki odpowiedzialności państwa za szkodę wyrządzoną orzeczeniem sądowym.” (postanowienie Sądu Najwyższego z 6 marca 2008 r., sygn. akt I CNP 116/07, Lex nr 484707). Z powyższego wynika, że normatywna treść określenia „orzeczenie niezgodne z prawem” kształtowana jest przez oba powołane wyżej przepisy. Należy więc przyznać rację skarżącej, że również art. 4171 § 2 k.c. stanowił podstawę postanowienia o odmowie przyjęcia do rozpoznania jej skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu Apelacyjnego. W zakresie badania zgodności tego przepisu z art. 77 ust. 1 Konstytucji skargę konstytucyjną należy uznać za dopuszczalną. Niedopuszczalne jest natomiast badanie konstytucyjności art. 417 § 1 k.c., gdyż przepis ten, stanowiący lex generalis, względem cytowanych wyżej przepisów nie miał wpływu na określenie sytuacji prawnej skarżącej.
Wbrew twierdzeniom skarżącej postępowanie w sprawie stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu nie jest postępowaniem pierwszoinstancyjnym w rozumieniu art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji. Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia ma charakter subsydiarny i przysługuje wtedy, gdy strona wykorzystała wszystkie zwykłe środki zaskarżenia i nie może skorzystać z innych, nadzwyczajnych środków prawnych (por. wyrok TK z 1 kwietnia 2008 r., SK 77/06, OTK ZU nr 3/A/2008, poz. 39). Dlatego też za oczywiście bezzasadny należy uznać pogląd, w myśl którego do postępowania przed Sądem Najwyższym rozpatrującym skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu zastosowanie znajdują wszystkie konstytucyjne gwarancje prawa do sądu stosowane do postępowań pierwszoinstancyjnych. Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu trafnie zacytował postanowienie z 2 kwietnia 2008 r. o sygn. SK 97/06 (OTK ZU nr 3/A/2008, poz. 49) w kwestii konstytucyjnych wymagań, jakim powinno odpowiadać postępowanie w przedmiocie stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu. Do postępowania tego znajdują zastosowanie przepisy o skardze kasacyjnej. Konstytucyjny standard tego postępowania wymaga, by nie występowała kumulacja kilku nieproporcjonalnych ograniczeń wyłączających obowiązek informacyjny Sądu Najwyższego. Z perspektywy konstytucyjnej niemożliwy do zaakceptowania jest stan wyłączający wszelkie możliwe instrumenty zapewniające przejrzystość orzekania, tj. zarówno obowiązek uzasadniania postanowień o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, jak i orzekanie w tej sprawie na posiedzeniu jawnym. A contrario istnienie jednego z tych instrumentów usuwa stan niekonstytucyjności. Nie jest więc tak, że w postępowaniu przed Sądem Najwyższym konieczne jest kumulatywne występowanie obu wskazanych wyżej wymogów. Występowanie jednego z nich jest wystarczające. Skoro więc Trybunał Konstytucyjny stwierdził powyższe w wyroku z 30 maja 2007 r. w sprawie o sygn. SK 68/06 i na skutek tego wyroku niezgodność z Konstytucją została usunięta, zbędne jest ponowne orzekanie w tym przedmiocie. Doprowadzenie do sytuacji, w której postanowienie Sądu Najwyższego podlega uzasadnieniu oznacza, że ustawodawca nie ma obowiązku wprowadzania wymogu rozpoznawania przez Sąd Najwyższy skargi o niezgodność z prawem prawomocnego orzeczenia na rozprawie. Domaganie się przez skarżącą wprowadzenia takiego wymogu jest, z punktu widzenia przepisów Konstytucji, oczywiście bezzasadne oraz zbędne w rozumieniu art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.
Zarzut naruszenia przez Trybunał Konstytucyjny art. 46 ust. 1 ustawy o TK przez uznanie za niedopuszczalną kontroli konstytucyjności przepisu, który nie był podstawą orzeczenia o prawach skarżącego, należy ocenić jako nietrafny. Z argumentów przedstawionych w zażaleniu wynika, że skarżąca błędnie interpretuje art. 46 ust. 1 ustawy o TK i nie rozumie relacji, jaka zachodzi między tym przepisem a art. 79 ust. 1 Konstytucji. Wskazane przepisy formułują dwa odrębne wymogi dopuszczalności skargi konstytucyjnej. Z art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika wymóg wskazania orzeczenia o prawach skarżącej wydanego na podstawie przepisów, które czyniono przedmiotem skargi konstytucyjnej. Wymóg ten ma charakter bezwzględnie wiążący dla Trybunału Konstytucyjnego. Trybunał może dopuścić do merytorycznego rozpoznania skargę konstytucyjną tylko wtedy, gdy skarżąca wskaże powyższe orzeczenie. Odrębną kwestią jest wyczerpanie drogi prawnej. Jeżeli względem wskazanego wyżej orzeczenia o prawach skarżącej nie jest przewidziana droga prawna, to w myśl art. 46 ust. 1 ustawy o TK nie można żądać, by skarżąca wnosiła jakiekolwiek środki zaskarżenia. Nie zwalnia to jednak skarżącej ze wskazania orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych praw, co przejawia się w tym, że żądanie zbadania konstytucyjności wskazanych w niej przepisów jest dopuszczalne, o ile spełnione są wskazane wyżej warunki. Skarżąca, nie dysponując żadnym orzeczeniem rozstrzygającym o jej prawie do zaskarżania orzeczeń, nie może domagać się ochrony tego prawa w trybie skargi konstytucyjnej. Zaakceptowanie takiej możliwości jest niedopuszczalne na gruncie art. 79 ust. 1 Konstytucji i oznaczałoby przekształcenie skargi konstytucyjnej w actio popularis.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.