Pełny tekst orzeczenia

SO Wojciech Wołoszyk SO Wiesław Łukaszewski SR del. Ewa Gatz - Rubelowska

Sygn. akt VIII Ga 237/15

Powód M. A. z siedziba w B. w (...) domagał się zasądzenia od pozwanej A. W. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) kwoty 30.937,50 SEK z ustawowymi odsetkami od dnia 16 listopada 2010 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że strony łączyły stałe stosunki gospodarcze. W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pozwana zakupiła u powoda towar. Na tej podstawie powód w dniu 15 września 2010 r. wystawił pozwanej fakturę nr (...) na kwotę 30.937,50 SEK. Zakupiony towar został dostarczony zgodnie z zamówieniem i odebrany bez zastrzeżeń, ponadto powód podniósł, że pozwana nie kwestionowała wysokości należności. W związku z faktem, że pozwana nie zapłaciła powodowi w/w wierzytelności w terminie, powód wezwał pozwaną do spełnienia tego świadczenia. Pozwana do dnia wniesienia pozwu nie spełniła żądania powoda. Wartość przedmiotu sporu zgodnie z kursem SEK na dzień złożenia pozwu wynosi 14.949 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 20 lipca 2012 r. w sprawie o sygn. akt VIII GNc 4264/12 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem powoda wyrażonym w pozwie oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana A. W. (1) wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana podała, że zaprzecza wszystkim okolicznościom, wnioskom i twierdzeniom powoda wyraźnie nie przyznanym w treści sprzeciwu. Pozwana wskazała, że strony współpracowały ze sobą i w ramach przedmiotowej współpracy pozwana złożyła zamówienie zgodnie z treścią dokumentu z dnia 2 września 2010 r. Pozwana przyznała również, że powód wykonał zamówienie i wydał towar pozwanej.

Jednakże pozwana wskazała, że powód przed złożeniem zmówienia wprowadził pozwaną w błąd, co do właściwości zamawianego towaru, a nadto pozwana złożyła na towar skuteczną reklamację, którą powód uznał. Zakupiony towar pozostał do dyspozycji powoda w zakładzie pozwanej. Pozwana przyznała również, że zaksięgowała fakturę VAT nr (...) z dnia 15.09.2010, jednakże pozwana podniosła, że powyższe nie stanowi o istnieniu zobowiązania pozwanej czy też o jego wysokości. Pozwana wskazała, że zaksięgowanie przedmiotowej faktury jest czynnością techniczną i świadczy jedynie o otrzymaniu przez pozwaną przedmiotowej faktury. Pozwana w/w fakturę otrzymała przed dostawą zamówionego towaru i przed jego użyciem. W związku z powyższym pozwana wniosła o oddalenie wniosku powoda o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z ksiąg rachunkowych. Pozwana wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży podłóg naturalnych, zaś powód jest producentem papieru przeciwprężnego, jednego z komponentów niezbędnych w procesie produkcji podłóg. Pozwaną w kontaktach z powodem reprezentował A. W. (2). Pozwana zwróciła się do powoda o umożliwienie przetestowania trzech rodzajów papieru przeciwprężnego oferowanego przez powoda: (...) ^{( )}, (...) oraz (...) ^{( )}, tj . z wbudowaną folią antywilgociową. Powód dostarczył pozwanej próbne rolki papieru do celów testowych jednak zamiast (...) ^{( )} powód dostarczył (...) ^{( )}. Pozwana podniosła, że przeprowadziła testy na próbnikach, które wypadły pomyślnie. Przedstawiciele powoda, z którymi pozwana prowadziła konsultacje techniczne G. E. oraz J. H. (1) zapewnili pozwaną, że (...) ^{( )} ma takie same właściwości jak (...) i że przy jego zastosowaniu utrzymane zostaną parametry płaskości produktu finalnego, a folia antywilgociową miała przyczynić się do podniesienia jakości produktu pozwanej. Ponadto pozwana wskazała, że zamówiony przez nią ostatecznie (...) jest produktem droższym niż (...) ^{( )}. Zamówiony towar pozwana otrzymała w październiku 2010 r. Przy próbie pierwszego

użycia dostarczonego produktu okazało się, że nie spełnia on technologicznych wymagań. Pozwana poinformowała o powyższym powoda prosząc jednocześnie o wsparcie techniczne celem zdiagnozowania i wyeliminowania przyczyn ugięcia desek. Powód jednakże odmówił pomocy pozwanej, podnosząc, że przed złożeniem zamówienia wysłał pozwanej próbne rolki w celach testowych i doboru odpowiedniej gramatury papieru. Dokonując testów na innym papierze pozwana ustaliła, że przyczyną ujemnego ugięcia desek jest zatrzymanie przez folię wilgoci kleju. Pozwana powiadomiła powoda o powyższym, wskazując, że dostarczony towar pozostawia powodowi do odbioru. Powód uznał reklamację pozwanej za zasadną. Pozwana wskazała, że o powyższym świadczy treść wiadomości e-mail J. H. (1) do A. W. (2) z dnia 30 maja 2011 r. oraz wiadomość E. G. do A. W. (2) z dnia 12 lipca 2011 r. Ponadto pozwana podniosła, że wykorzystała jedynie nieznaczną część towaru zaś pozostałą część towaru pozostawiła do dyspozycji powoda. Pozwana podniosła, że powód początkowo zdecydował się na odbiór towaru uznając twierdzenie pozwanej za zasadne. Pozwana wskazała również, że dążyła do polubownego rozwiązania zaistniałego sporu. Ponadto pozwana podniosła, że żądanie powoda o naliczenie odsetek ustawowych jest bezzasadne, gdyż zgodnie z treścią faktury VAT w przypadku opóźnienia w zapłacie powód uprawniony był do naliczania odsetek umownych w wysokości 12% rocznie, a nie odsetek ustawowych, których stawka w okresie od dnia 16 listopada 2010 r. do dnia zapłaty wynosi 13 % rocznie.

W piśmie procesowym z dnia 22 listopada 2012 r. powód podtrzymał powództwo w całości.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 27 lutego 2015 r. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 30.937,50 SEK z ustawowymi odsetkami według stopy procentowej ustalonej przez Bank centralny Szwecji od dnia 16 listopada 2010 r. do dnia zapłaty. Sąd Rejonowy w wyroku zawarł również rozstrzygnięcie o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, iż powód jest przedsiębiorstwem prawa

szwedzkiego, ma siedzibę w B. w (...). Powód pozostawał w stosunkach handlowych z M. H. (1) oraz J. H. (1), którzy prowadzą działalność gospodarczą jako wspólnicy spółki cywilnej (...) s.c. (...) oraz J. H. (1) -przedstawicielami powoda na obszar Polski na podstawie umowy agencyjnej. Przedstawiciele powoda w jego imieniu przyjmowali zamówienia, które przekazywali powodowi, nie składali zamówień na własny rachunek. M. H. (1) oraz J. H. (1) za zrealizowane zamówienie otrzymywali prowizję. W czerwcu 2010 r. pozwana działając za pośrednictwem A. W. (2) złożyła za pomocą poczty elektronicznej zapytanie o papier przeciwprężny, który był potrzebny do produkcji podłogi, tzw. spantex. W odpowiedzi na zapytanie M. H. (1) i J. H. (1) przesłali pozwanej ofertę materiałów sprzedawanych przez powoda.

Sąd Rejonowy ustalił nadto, iż M. H. (1) oraz J. H. (1) przesłali pozwanej próbki papieru o gramaturze 120, 140, 250 gram oraz próbki papieru z barierą antywilgociową (...) M. H. (1) oraz J. H. (1) zorganizowali także spotkanie przedstawiciela powoda z G. E. oraz A. W. (2). Pozwana dwukrotnie otrzymała próbki papieru prężnego. Na spotkaniu z przedstawicielem powoda zostały wykonane próby papieru.

Sąd I instancji ustalił też, iż w dniu 2 września 2010 r. pozwana złożyła u powoda zamówienie na 5000 m papieru przeciwprężnego(...) za kwotę 5.50 korony szwedzkiej za m ^{( 2)}. Powód przyjął zamówienie, a przedmiot zamówienia został wydany pozwanej za pośrednictwem przewoźnika, któremu powód zlecił wykonanie przewozu. Papier został przewieziony pozwanej w 3 belkach lub w 2 paletach. W dniu 15 września 2010 r. powód obciążył pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 30.937,50 SEK tytułem ceny za sprzedany papier. Na fakturze zaznaczono termin zapłaty faktury do dnia 15 listopada 2010 r. Następnie pozwana pokroiła papier na paski w odpowiednich formatach i przystąpiła do realizacji zamówienia, do którego wykonania potrzebny był papier. Pozwana zużyła do produkcji 200 m ^{( 2)} papieru, ale uzyskała ugięcie minusowe deski,

co uniemożliwiało produkcję i realizację zamówienia. Pozwana poinformowała swojego kontrahenta o braku możliwości wykonania zamówienia. Wobec powyższego A. W. (2) poinformował przedstawicieli powoda - M. H. (1) i J. H. (1) o problemach z produkcją. J. H. (1) informował A. W. (2), że zgłosi ten problem powodowi.

Sąd Rejonowy ustalił też, iż pozwana ani A. W. (2) nie wnosili o obniżenie ceny ani o wymianę tego papieru. Przedstawiciele powoda byli gotowi odebrać papier, ale zrezygnowali z tego, ponieważ papier został pocięty, więc nie można było go dalej wykorzystać. Powód ani Państwo H. nie uznali maili pozwanej za reklamacje oraz uważali, że sprzedany papier był dobrej jakości i nie posiadał żadnych wad. Pozwana nie zapłaciła powodowi należności z tytułu faktury nr (...), więc powód wezwał pozwaną do spełnienia tego świadczenia. Pozwana nie spełniła żądania powoda.

Ostatecznie Sąd ustalił, iż wady występujące w przedmiotowym pokryciu podłogowym są wadami, które powstały na skutek działań lub zaniechań strony pozwanej. W związku z powyższym pokrycie podłogowe wyprodukowane przez pozwaną przy użyciu papieru kupionego u powoda zostało wyprodukowane z wadami fizycznymi o charakterze wykonawczym i projektowym. Wpływ na wadę elementu pokrycia podłogowego oklejanego fornirem nie miało związku z zastosowaniem papieru przeciwprężnego (...) jako materiału. Przyczyną powstania krzywizny wzdłużnej nie było zastosowanie papieru przeciwprężenego (...) .

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów prywatnych znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości, jak również na podstawie zeznań świadków: M. H. (1), J. H. (1), E. P., części zeznań świadka A. W. (2) oraz na podstawie opinii biegłego A. S..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków: M. H. (1), J. H. (1), E. P., które w ocenie Sądu były szczere, rzeczowe,

korespondowały ze sobą wzajemnie oraz z pozostałym materiałem dowodowym ujawnionym sprawie.

Sąd dał także wiarę zeznaniom świadka A. W. (2) w części dotyczącej istnienia stosunku obligacyjnego pomiędzy stronami, braku zapłaty za fakturę wystawioną przez powoda, kontaktów świadka z M. H. (1) i J. H. (1), albowiem w tym zakresie zeznania świadka korespondowały z zeznaniami w.w świadków i pozostałym materiałem dowodowym ujawnionym w sprawie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka A. W. (2) w części dotyczącej skutecznego złożenia reklamacji przez pozwaną, uznania tej reklamacji przez powoda oraz przyczyn powstania wady sprzedanej rzeczy. W tym zakresie zeznania świadka nie znalazły oparcia w materiale dowodowym ujawnionym w sprawie, pozostając w sprzeczności z pozostałymi dowodami, w szczególności z opinią biegłego oraz z zeznaniami pozostałych świadków.

Sąd Rejonowy zaaprobował opinię biegłego M. S. jako pełną i logiczną w której biegły odpowiedział na wszystkie postawione przez Sąd pytania, a biegły podtrzymał wyjaśnienia przedstawione w pisemnej opinii składając wyjaśnienia na rozprawie. W ocenie Sądu biegły dokonał szczegółowej analizy papieru sprzedanego przez powoda oraz rzeczy wytwarzanych przez pozwaną przy użyciu tego papieru, także wykonując oględziny w zakładzie produkcyjnym u pozwanej. Opinia biegłego była rzetelna, jasna, logiczna, a konkluzje przedstawione przez biegłego były spójne, konkretne i w pełni wyjaśniły zagadnienie będące przedmiotem tezy dowodowej.

Na podstawie art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. Sąd oddalił wniosek pozwanej o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego oraz przeprowadzenie dowodu z opinii (...) w P.. Zdaniem Sądu potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczasowej złożonej opinii ( por. wyrok SN z dnia 5 listopada 1974 r., I CR 562/74, Lex, nr

(...); uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 stycznia 2001 r., II CKN 639/99, Lex, nr 53135, (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 8 maja 2014 r. I ACa 1178/13 LEX nr 1469303). Przy czym potrzebą taką nie może być przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy (por. wyrok SN z dnia 27 czerwca 2001 r., II UKN 446/00, OSNAPiUS 2003, nr 7, poz. 182) . Sąd nie jest zobowiązany do dopuszczenia opinii instytutu z tej przyczyny, że dotychczasowa opinia była dla strony niekorzystna (dowód: wyrok SN z dnia 21 maja 2014 r. II CSK 441/13 lex nr 1504552).

Na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. Sąd oddalił wniosek pozwanej o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. F. na okoliczność ustalenia gdzie i jak długo przebywał biegły podczas wydawania opinii. W ocenie Sądu ten wniosek pozwanej zmierzał wyłącznie do przedłużenia postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, iż w przedmiotowej sprawie, nie było sporne, że powód mający siedzibę w Szwecji prowadził z pozwaną współpracę handlową w ramach, której sprzedawał pozwanej papier przeciwprężny tzw. spantex. Powód wydał pozwanej sprzedaną rzecz, pozwana nie zapłaciła powodowi ceny, zarzucając, iż sprzedany papier był wadliwy, co uniemożliwiło pozwanej wykorzystanie papieru do produkcji desek podłogowych.

Sąd zważył, iż w niniejszej sprawie stosunek obligacyjny z którego strony wywodziły swoje roszczenia został zawiązany pomiędzy stronami mającymi siedzibę oraz miejsce pobytu w dwóch krajach Unii Europejskiej: Królestwie Szwecji oraz Rzeczypospolitej Polskiej. Strony przy zawarciu umowy sprzedaży nie dokonały wyboru prawa właściwego dla rozstrzygnięcia sporu, dlatego też przed rozpoznaniem sprawy należało ustalić przepisy prawa materialnego właściwego dla rozstrzygnięcia. Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) umowa sprzedaży towarów podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. Za miejsce zwykłego pobytu spółek i innych

podmiotów, posiadających osobowość prawną lub jej nieposiadających uważa się miejsce siedziby ich głównego organu zarządzającego (art. 19 ust. 1 rozporządzenia Rzym I). Rozporządzenie Rzym I nie uchybia stosowaniu konwencji międzynarodowych, których stronami w chwili przyjęcia niniejszego rozporządzenia jest jedno lub więcej państw członkowskich, a które ustanawiają normy kolizyjne odnoszące się do zobowiązań umownych. Rozporządzenie ma jednak pierwszeństwo w stosunkach pomiędzy państwami członkowskimi -przed zawartymi konwencjami wyłącznie pomiędzy dwoma lub więcej państwami członkowskimi, w zakresie w jakim konwencje te dotyczą kwestii uregulowanych niniejszym rozporządzeniem (art. 25 rozporządzenia Rzym I).

Ponieważ miejsce zwykłego pobytu powoda będącego spółką akcyjną prawa szwedzkiego było w Szwecji, więc zgodnie z rozporządzeniem Rzym I należało zastosować przepisy prawa materialnego w zakresie sprzedaży obowiązujące w Królestwie Szwecji.

Zgodnie z prawem szwedzkim (ustawą 1987:822 dla międzynarodowej sprzedaży) w zakresie sprzedaży międzynarodowej, za wyjątkiem jeżeli sprzedający i kupujący maja swoje siedziby w Danii, Finlandii, Islandii, Norwegii i Szwecji zastosowanie ma Konwencja Narodów Zjednoczonych z dnia 11 kwietnia 1980 r. o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów (Konwencja Wiedeńska), której stronami są zarówno Polska jak i Szwecja.W konsekwencji dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy należało zastosować przepisy Konwencji Wiedeńskiej (art. 1 Konwencj i) .

Sąd zważył, iż zgodnie z art. 35 Konwencji Wiedeńskiej sprzedający powinien dostarczyć towary według ilości, jakości i w asortymencie przewidzianym w umowie oraz umieszczone lub zapakowane w sposób przewidziany w umowie .Jeżeli strony nie uzgodniły inaczej, towary są zgodne z umową tylko wówczas, gdy: (a) nadają się do użytku w takich celach, w jakich zwykle służą towary tego samego rodzaju, (b) nadają się do specjalnych celów, podanych wyraźnie lub w sposób dorozumiany

do wiadomości sprzedającego w chwili zawarcia umowy, z wyjątkiem przypadków, gdy z okoliczności wynika, że kupujący nie polegał lub że byłoby z jego strony nierozsądne polegać na kompetencji i ocenie sprzedającego, (c) posiadają cechy towarów, które sprzedający przedstawił kupującemu jako próbki lub wzory, (d) są umieszczone lub opakowane w sposób zwyczajowo przyjęty dla tego rodzaju towarów lub gdy taki zwyczajowo przyjęty sposób nie istnieje, w sposób pozwalający na odpowiednie ich utrzymanie i zabezpieczenie. Sprzedający nie odpowiada na podstawie punktów (a) do (d) ustępu poprzedniego za brak zgodności towarów, o którym kupujący wiedział lub nie mógł nie wiedzieć w chwili zawarcia umowy.

Sprzedający jest także odpowiedzialny za wszelki brak zgodności, który wystąpi po terminie wskazanym w ustępie poprzednim i który wynika z naruszenia któregokolwiek z jego obowiązków, w tym naruszenia gwarancji, że w pewnym okresie czasu towary będą się nadawały do zwykłego użytkowania lub do celów specjalnych albo że zachowają szczególne cechy lub właściwości (art. 36 ust. 2 Konwencji Wiedeńskiej).

Jednakże kupujący traci prawo do powoływania się na brak zgodności towarów, jeżeli nie zawiadomi sprzedającego o charakterze występujących niezgodności w rozsądnym terminie od chwili, w której niezgodności te zostały przez niego wykryte lub powinny były zostać wykryte. W każdym przypadku kupujący traci prawo do powoływania się na brak zgodności towarów, jeżeli nie zawiadomi o nim sprzedającego najpóźniej w ciągu dwóch lat od daty, w której towary zostały rzeczywiście wydane kupującemu, chyba że termin ten jest niezgodny z umownym okresem gwarancji (art. 39 Konwencji Wiedeńskiej).

Kupujący powinien zapłacić cenę w terminie oznaczonym lub dającym się określić według umowy i niniejszej konwencji, bez potrzeby jakiegokolwiek żądania lub wypełnienia jakiejkolwiek formalności ze strony sprzedającego (art. 62 Konwencji). Utrata lub uszkodzenie towarów po przejściu ryzyka na kupującego nie zwalnia go od obowiązku zapłaty ceny, chyba że utrata lub uszkodzenie wynikało z działania lub zaniechania sprzedającego

(art. 66 Konwencji Wiedeńskiej).

W przedmiotowej sprawie zdaniem Sądu Rejonowego powód wykazał, iż sprzedał pozwanej 5000 m ² papieru przeciwprężnego (...) za kwotę 5.50 korony szwedzkiej za m ², a pozwana nie zapłaciła powodowi ceny za sprzedane rzeczy. Pozwana zarzucała, iż sprzedany papier był wadliwy więc nie powstał po jej stronie obowiązek zapłaty.

W ocenie Sądu zarzuty pozwanej były bezzasadne. Pozwana nie udowodniła, że sprzedane rzeczy posiadały wadę ukrytą tkwiąca w rzeczy, która ujawniła się po wydaniu rzeczy, co uzasadniałoby odpowiedzialność kontraktową powoda wobec pozwanej (art. 36 i art. 66 Konwencji Wiedeńskiej). Wręcz przeciwnie w ocenie Sądu Rejonowego to na skutek wadliwego procesu technologicznego, błędów powstałych przy produkcji wykonywanej przez pozwaną z zastosowaniem papieru sprzedanego przez powoda doszło do wyprodukowania rzeczy z wadami fizycznymi i projektowymi. W konsekwencji, pozwana nie mogła zwolnić się od obowiązku zapłaty ceny za sprzedaną jej rzecz, albowiem brak było podstaw do przyjęcia, że powód sprzedał pozwanej rzecz z wadą ukrytą, gdyż wadliwość rzeczy powstała po przejścia ryzyka na pozwaną na skutek działania bądź zaniechania po stronie pozwanej (art. 66 Konwencji).

Niezależnie od powyższego, Sąd Rejonowy uznał, iż pozwana nie wniosła skutecznie reklamacji. Pozwana powinna złożyć reklamację w rozsądnym terminie (art. 39 Konwencji Wiedeńskiej) od momentu wykrycia wady, pod rygorem utraty tego prawa. Pozwana nie miała obowiązku w pismach wysyłanych do przedstawicieli powoda wskazywać konkretnego przepisu prawa, z którego wywodziła swoje uprawnienie, lecz była zobowiązana do określenia, z którego z przysługujących jej uprawnień z przysługujących jej w myśl Konwencji chce skorzystać czego nie uczyniła.

W konsekwencji w ocenie Sądu powód miał prawo domagać się od pozwanej zapłaty ceny za sprzedany papier wraz z odsetkami za zwłokę (art. 62 i 78 Konwencji Wiedeńskiej).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 62 Konwencji

Wiedeńskiej Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 30.937,50 SEK. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie ustawy o odsetkach (1975: 635) obowiązującej w Królestwie Szwecji.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W myśl tej zasady strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd zwrócił pozwanej ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 773,55 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet kosztu przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego.

Apelacje od przedmiotowego wyroku wywiodła pozwana. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzuciła; I. Naruszenie prawa materialnego , a mianowicie; -art. 38 ust. 1 oraz 2 Konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowych sprzedaży towarów sporządzonej we Wiedniu dnia 11 kwietnia 1980 r. poprzez ich niezastosowanie do weryfikacji czy pozwana dokonała zgłoszenia reklamacji w rozsądnym terminie, o którym mowa w art.39 ust. 1 Konwencji Wiedeńskiej podczas gdy termin do zawiadomienia sprzedawcy o wykrytych niezgodnościach rozpoczyna bieg z upływem terminu o którym mowa w art. 38 ust. 1 i 2 Konwencji w konsekwencji czego doszło do ustalenia , że pozwana zgłosiła żądanie reklamacyjne po upływie tego terminu

-art. 82 ust. 1 i 2 Konwencji poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, że powód słusznie nie przyjął zwróconego towaru z uwagi na jego pocięcie w paski, podczas gdy ust. 2 dyskutowanego artykułu daje pozwanej możliwość odstąpienia od umowy i zwrotu towaru w takim stanie albowiem jego pocięcie podyktowane było koniecznością przeprowadzenia czynności o których mowa w art.38 Konwencji

-art. 62 oraz 78 Konwencji poprzez ich niezastosowanie, podczas gdy towar dostarczony przez powoda jest niezgodny z umową

albowiem nie posiada cech o których powód zapewnił pozwaną, co czyni oświadczenie pozwanej o odstąpieniu od umowy skutecznym i zwalnia ją z obowiązku zapłaty ceny towaru oraz odsetek II. Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na; -ustaleniu, że reklamacja została zgłoszona po terminie i jest bezskuteczna pomimo nieustalenia daty dostawy towaru, daty złożenia reklamacji oraz tego czy czynności sprawdzające zostały przez pozwanego wykonane w najkrótszym z możliwych w danych okolicznościach terminie, podczas gdy ustalenia te są niezbędne do ustalenia czy reklamacja została przez pozwaną złożona w rozsądnym terminie

-dowolnym ustaleniu, że pozwana nie określiła z którego z przysługujących jej uprawnień w myśl Konwencji chce skorzystać, podczas gdy z treści korespondencji e-mail oraz zeznań świadka A. W. (2) jednoznacznie wynika, że pozwana najpierw zażądała naprawienia towaru poprzez wsparcie wiedzą techniczną i rozwiązanie w ten sposób problemu ugięcia minusowego, zaś następnie odstąpiła od umowy sprzedaży Sprzecznym z materiałem dowodowym ustaleniu, że pozwana dwukrotnie uzyskała próbniki w postaci papieru przeciwprężnego (...) podczas gdy z zeznań świadka A. W. (2) oraz wiadomości e-mail J. H. (1) z dnia 20 lutego 2011 r. wynika jednoznacznie, iż tego papieru pozwana nie uzyskała a otrzymała jedynie próbki papierów bez wbudowanej folii o zróżnicowanej gramaturze i w konsekwencji stwierdzenie, że to pozwana ponosi odpowiedzialność za ugięcie minusowe wyprodukowanej przez siebie deski podłogowej zaś towar dostarczony przez powoda jest niewadliwy

-błędnym ustaleniu, ze towar dostarczony przez powoda nie posiadał wady ukrytej, zaś wyprodukowanie rzeczy z wadami przez pozwaną nastąpiło wskutek wadliwego procesu technologicznego zastosowanego przez pozwaną , gdy tymczasem taki wniosek opinii biegłego nie został wykazany i stanowi jedynie przypuszczenie biegłego , zaś sama opinia jest obarczona wieloma bardzo istotnymi wadami, które dyskwalifikują ją w procesie orzekania. Analizowany błąd jest wynikiem dowolnej a nie swobodnej oceny

materiału dowodowego, w szczególności oparcia rozstrzygnięcia o wadliwą opinię biegłego M. S. III. naruszenie przepisów proceduralnych mające istotne znaczenie w sprawie a mianowicie;

-art. 232 k.p.c. poprzez stwierdzenie, że pozwana nie udowodniła wady towaru, podczas gdy pozwana zgłosiła szereg rzeczowych i obiektywnie słusznych zarzutów do opinii biegłego M. S., które ją zdyskredytowały , a nadto złożyła wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu przez (...) w P., którego przeprowadzenie potwierdziłoby stanowisko procesowe pozwanej, a który to wniosek został przedwcześnie i niesłusznie oddalony -art. 278 par. 1 k.p.c. w zw. z art.290 par. 1 k.p.c. poprzez zaniechanie dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z Instytutu (...) podczas gdy była ona konieczna z uwagi na złożoność problematyki przedmiotu badania i innowacyjności technologii produkcji oraz zastosowania papieru (...) podczas gdy opinia biegłego jest wadliwa i niemiarodajna -art.233 par. 1 k.p.c. poprzez

a)  pominięcie wniosku z opinii M. S. w zakresie konieczności przeprojektowania procesu produkcji deski podłogowej pozwanej dla zastosowania papieru przeciwprężnego (...) co doprowadziło Sąd do stwierdzenia , ze towar doręczony przez powoda posiadał wszystkie uzgodnione właściwości i był niewadliwy

b)  pominięcie wiadomości e-mail A. W. (2) z dnia 25 listopada 2010 r, oraz jego zeznań na okoliczność żądania od powoda wsparcia technologicznego w celu usunięcia wady oraz oświadczenia pozwanej o odstąpieniu od umowy z dnia 11 maja 2011 r, co doprowadziło Sąd do błędnego stwierdzenia , że reklamacja pozwanej nie spełnia warunków Konwencji dla uznania jej skuteczności

-pominięcie wiadomości e-mail J. H. (1) z dnia 20.02.2011 r. , w której przyznał on, ze pozwana otrzymała od powoda próbniki bez wbudowanej folii antywilgociowej i w konsekwencji ustalenie , że pozwana otrzymała próbnik papieru (...) i

przeprowadziła na nim próby, toteż powód nie może ponosić winy ugięcia minusowego deski podłogowej produkowanej przez pozwaną -pomięcie wiadomości e-mail , w której powód uznał reklamacje pozwanej za zasadną i zobowiązał się do odbioru wadliwego towaru, w konsekwencji czego doszło do uwzględnienia powództwa -pominięcie dowodu z dokumentów załączonych do zarzutów pozwanej do pisemnej opinii biegłego M. S., które potwierdzały ich słuszność i w konsekwencji uznanie przez Sąd I instancji opinii biegłego za spójną, logiczną oraz zupełną i wydanie na jej podstawie rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości , ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Apelujący nadto wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego według norm przepisanych .

Sąd Okręgowy zważył co następuje ;

Apelacja pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie . Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne są prawidłowe, znajdują pełne oparcie w zgromadzonych dowodach i Sąd Okręgowy ustalenia te przyjmie za własne.

W szczególności Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne znajdują bowiem oparcie w wynikach przeprowadzonego postępowania dowodowego obejmującego złożone w toku postępowania dokumenty, a dokonana przez ten Sąd ocena dowodów nie przekracza granic swobodnej oceny wskazanych w art. 233 § 1 k.p.c.

Zasada swobodnej oceny dowodów określona powyższym przepisem wyraża się w ocenie dowodów według własnego przekonania Sądu, opartego na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Jej istotną cecha jest bezstronność, brak arbitralności i dowolności , przestrzeganie zasad logicznego

rozumowania i zasad doświadczenia życiowego w wyciąganiu wniosków.

Ocena dokonana przez Sąd I instancji w ocenie Sądu Okręgowego odpowiada zasadniczo wskazanym wyżej kryteriom. Ponadto Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał , że postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów , skarżący może tylko wykazywać posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi , że Sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8 poz. 139 i z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000/10 poz. 189). Jeżeli zatem z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Odnosząc się do kolejnych zarzutów apelacji zważyć trzeba, iż Sąd I instancji przeprowadził w sprawie dowód z opinii biegłego z dziedziny drzewnictwa i wyrobów stolarskich - biegły wydał opinię na piśmie. Po opinii pisemnej pozwana złożyła w zakreślonym terminie zarzuty do opinii do których biegły ustosunkował się w całości na terminie rozprawy w dniu 17 stycznia 2014 r.

Sąd I instancji zatem zasadnie oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii (...) w P. . Jak słusznie w uzasadnieniu wskazał Sąd I instancji , dla podważenia opinii biegłego i uwzględnienia wniosku o innego biegłego nie wystarczy fakt, że strona jest niezadowolona z wniosków opinii, konieczne jest wskazanie konkretnych zarzutów do opinii, które dają sądowi możliwość rzetelnej oceny opinii. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych , gdy zachodzi taka potrzeba, a wiec wtedy gdy przeprowadzona opinia

zawiera istotne luki, jest niekompletna, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, niejasna czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna.

Sąd I instancji w przekonywujący sposób wskazał dlaczego kwestionowana opinia odpowiada wymaganiom i zasługuje na wiarę. Odwołał się zwłaszcza do tego, że biegły dokonał szczegółowej analizy sprzedanego papieru oraz rzeczy wytwarzanej przez pozwaną przy użyciu tego papieru, także wykonując oględziny w zakładzie produkcyjnym pozwanej i dopiero na tej podstawie przedstawił uzasadnione wnioski. Ocenę opinii biegłego przeprowadzoną przez Sąd I instancji Sąd Okręgowy podziela.

W konsekwencji tego zarzuty obrazy art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 290 § 1 k.p.c. okazały się niezasadne.

Nietrafne okazały się także zarzuty pozwanej dotyczące naruszenia przez Sąd art. 62 i art. 78 Konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowych sprzedaży towarów sporządzonej we Wiedniu dnia 11 kwietnia 1980 r. Otóż zgodnie z art. 35 Konwencji sprzedający powinien dostarczyć towary według ilości, jakości i w asortymencie przewidzianym w umowie oraz umieszczone lub zapakowane w sposób przewidziany w umowie.

(2)Jeżeli strony nie uzgodniły inaczej, towary są zgodne z umową tylko wówczas, gdy:

(a)nadają się do użytku w takich celach, w jakich zwykle służą towary tego samego rodzaju,

(b)nadają się do specjalnych celów, podanych wyraźnie lub w sposób dorozumiany do wiadomości sprzedającego w chwili zawarcia umowy, z wyjątkiem przypadków, gdy z okoliczności wynika, że kupujący nie polegał lub że byłoby z jego strony nierozsądne polegać na kompetencji i ocenie sprzedającego, (c)posiadają cechy towarów, które sprzedający przedstawił kupującemu jako próbki lub wzory,

(d) są umieszczone lub opakowane w sposób zwyczajowo przyjęty dla tego rodzaju towarów lub gdy taki zwyczajowo przyjęty sposób nie istnieje, w sposób pozwalający na odpowiednie ich

utrzymanie i zabezpieczenie.

(3)Sprzedający nie odpowiada na podstawie punktów (a) do (d) ustępu poprzedniego za brak zgodności towarów, o którym kupujący wiedział lub nie mógł nie wiedzieć w chwili zawarcia umowy.

Sprzedający jest także odpowiedzialny za wszelki brak zgodności, który wystąpi po terminie wskazanym w art. 36 ust. 1 Konwencji i który wynika z naruszenia któregokolwiek z jego obowiązków, w tym naruszenia gwarancji, że w pewnym okresie czasu towary będą się nadawały do zwykłego użytkowania lub do celów specjalnych albo że zachowają szczególne cechy lub właściwości (art. 36 ust. 2 Konwencji Wiedeńskiej).

W uzasadnieniu apelacji apelujący podnosił , iż towar dostarczony przez powoda jest niezgodny z umową albowiem nie zawiera cech o istnieniu których powód zapewnił pozwaną. Apelujący wskazał tez, że powód przed złożeniem zamówienia przez pozwaną dostarczył jej próbniki w postaci papieru (...). Jednocześnie powód zachęcał pozwaną do zakupu droższego papieru (...). Zapewnił też ją, iż papier ten posiada takie same właściwości kompensacyjne jak (...).

Otóż w ocenie Sądu Okręgowego powyższe zarzuty są bezzasadne a ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie prawidłowe . Pozwany nie wykazał bowiem, iż powód zapewnił pozwaną o właściwościach kompensacyjnych (...) jak (...). Świadek J. H. zeznał co prawda, iż rozmawiał z A. W. (2) o właściwościach papieru ale nie potwierdził, ze zapewniał kogokolwiek o właściwościach (...) jak (...) a to nie jest to samo.

Co więcej zarówno świadek J. H. jak i M. H. zeznali, iż zgodnie z ich najlepszą wiedzą i dokumentacją , którą posiadają pozwana otrzymała dwa transporty próbnego towaru w tym był (...). Sąd Okręgowy nie zgodził się z argumentacją pozwanej , iż z wiadomości e-mail J. H. z dnia 20 lutego 2011 r. wynika, iż pozwana nie otrzymała próbki papieru (...) , gdyż autor maila w swojej wiadomości odnosił się

wprost tylko do gramatury papieru , który został pozwanej dostarczony a niewątpliwie Spantex Lam posiada gramaturę 140 wymienioną także w tej wiadomości. Z wiadomości tej wynika nadto, iż pozwana dwukrotnie otrzymała próbniki papieru celem przetestowania.

Powód wbrew twierdzeniom apelującego nigdy też nie uznał reklamacji .Jak słusznie ustalił Sąd Rejonowy powód początkowo wyraził wolę odbioru papieru celem dalszej odsprzedaży , jednakże zmienił zdanie , gdy dowiedział się, że został on pocięty w paski.

Mając zatem na uwadze powyższe rozważania a także biorąc pod uwagę treść przepisu art. 35 i 36 Konwencji jak i treść opinii biegłego sądowego M. S. stwierdzić należy, iż Sąd I instancji słusznie uznał, iż towar zakupiony przez pozwaną jest zgodny z umową i nie posiada wad a zatem pozwana winna zapłacić powodowi za sprzedany towar na podstawie art. 62 Konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowych sprzedaży towarów sporządzonej we Wiedniu dnia 11 kwietnia 1980 r.

Z opisanych względów Sąd Okręgowy oddalił apelacje na podstawie art. 385 k.p.c. oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.200 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję ( art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 5 i § 12 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu).

SSO Wojciech Wołoszyk SSO Wiesław Łukaszewski SSR del Ewa Gatz-Rubelowska