Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2016 roku,

w S.,

na rozprawie,

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G.

przeciwko R. P.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego R. P. na rzecz powoda B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. kwotę 9 554 (dziewięciu tysięcy pięciuset pięćdziesięciu czterech) złotych i 50 (pięćdziesięciu) groszy wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi w stosunku rocznym od dnia 27 lipca 2010 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego R. P. na rzecz powoda B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. kwotę 1 320 (jednego tysiąca trzystu dwudziestu) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje pobrać od pozwanego R. P. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 359 (trzystu pięćdziesięciu dziewięciu) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych

SSR Anna Dulska

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 lipca 2010 roku powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie o orzeczenie nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, że pozwany R. P. powinien zapłacić na jego rzecz kwotę 9 554,50 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 27 lipca 2010 roku do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu zgłoszonego roszczenia powód wskazał, iż z tytułu umowy kredytu gotówkowego, w księgach rachunkowych B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G. na dzień 26 lipca 2010 roku widniało zadłużenie pozwanego w kwocie: 6 365,06 złotych z tytułu kapitału, 2 850,11 złotych tytułem odsetek umownych oraz 339,33 złotych z tytułu kosztów.

Nakazem zapłaty z dnia 8 września 2010 roku (k. 29) w sprawie o sygn. akt XVI Nc-e 230782/10 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Sprzeciw od powyższego orzeczenia złożył pozwany (k. 49), wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu swego stanowiska procesowego pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń wynikających z umowy kredytu gotówkowego z dnia 29 maja 2007 roku

Postanowieniem z dnia 25 lipca 2014 roku (k. 53v) Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty w całości, przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie.

W ramach uzupełnienia pozwu strona powodowa przedłożyła wyciąg ze swoich ksiąg rachunkowych oraz wskazała, że w dniu 29 maja 2007 roku pozwany zawarł z (...) Bankiem Spółką Akcyjną w L. (dalej jako: (...) Bank S.A.”) umowę kredytu. Spłata zadłużenia z tego tytułu miała następować w wysokości i terminach określonych w harmonogramie spłaty. W związku tym, że pozwany nie regulował terminowo wymagalnych rat kredytu (...) Bank S.A. pismem z dnia 12 lipca 2008 roku wypowiedział przedmiotową umowę. Powód zaznaczył, iż wierzyciel pierwotny wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny, który następnie został opatrzony klauzulą wykonalności. Na podstawie przedmiotowego tytułu wykonawczego prowadzone było postępowanie egzekucyjne, które nie doprowadziło jednak do spłaty zadłużenia. Jak wskazała strona powodowa, B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. w wyniku umowy cesji z dnia 23 czerwca 2009 roku nabył sporną wierzytelność od poprzedniego wierzyciela, a następnie przystąpił do działań zmierzających do dobrowolnej spłaty zadłużenia, informując pozwanego o dokonanej cesji wierzytelności i wzywając go do zapłaty, jednakże przedmiotowe wezwanie pozostało bezskuteczne.

Powód wyjaśnił, iż w okresie od lipca do września 2007 roku na rzecz poprzedniego wierzyciela pozwany dokonał wpłat na łączną kwotę 512,27 złotych (po 171,47 złotych w dniu 16.07.2007 roku i 10.08.2007 roku oraz 169,33 złotych w dniu 18.09.2007 roku). W związku z powyższym w dniu 28 września 2011 roku wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych, obejmujący zadłużenie pozwanego na dzień wniesienia pozwu. Powód nadto wyjaśnił, że dokonał kapitalizacji roszczenia i od skapitalizowanej kwoty domaga się odsetek umownych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W odpowiedzi na sprzeciw pozwanego powód wskazał, iż w przedmiotowej sprawie nie doszło do przedawnienia roszczenia, albowiem bieg terminu przedawnienia został przerwany kolejno: wypowiedzeniem umowy kredytu przez bank, wystawieniem bankowego tytułu egzekucyjnego, złożeniem wniosku o nadanie klauzuli wykonalności, nadaniem klauzuli wykonalności ww. tytułowi egzekucyjnemu, złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji, umorzeniem postępowania egzekucyjnego oraz wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 maja 2007 roku (...) Bank S.A. zawarła z R. P. umowę o kredyt gotówkowy nr (...) na kwotę 6 557 złotych. Zgodnie z umową spłata zadłużenia miała nastąpić w 60 miesięcznych ratach płatnych do 10. dnia każdego miesiąca według ustalonego harmonogramu spłat. W przypadku niespłacenia raty w terminie (...) Bank S.A. była uprawniona do pobierania odsetek od kwoty stanowiącej niedopłatę raty kapitałowej według stopy procentowej dla należności przeterminowanych, wynoszącej równowartość czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (§ 9 ust. 1 umowy). Stosownie do treści §11 ust. 1 umowy kredytodawca miał prawo wypowiedzieć umowę kredytu w razie opóźnienia z zapłatą dwóch pełnych rat, jeżeli pomimo wezwania do zapłaty, kredytobiorca nie uiścił zaległości w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

niesporne, a nadto

dowód : umowa o kredyt gotówkowy wraz z załącznikami k. 79-93

Początkowo R. P. regulował raty kredytu nieterminowo i nie w pełnej wysokości, następnie całkowicie zaprzestał spłaty zadłużenia. W związku z tym, iż dłużnik zalegał ze spłatą wymagalnych rat, pismem z dnia 12.07.2008 roku, bank złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu. Jednocześnie wezwał dłużnika do zapłaty kwoty 7 414,83 złotych w terminie 30 dni. Zakreślony termin upłynął bezskutecznie. Dalsza zwłoka w zapłacie spowodowała wydanie w dniu 7 listopada 2008 roku przez (...) Bank S.A. bankowego tytułu egzekucyjnego przeciwko R. P..

Na wniosek wierzyciela, złożony w dniu 26 listopada 2008 roku, Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w dniu 19 grudnia 2008 roku opatrzył wzmiankowany tytuł egzekucyjny klauzulą wykonalności.

Na podstawie wyżej opisanego tytułu wykonawczego bank złożył wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko R. P.. Na mocy postanowienia z dnia 20 lipca 2009 roku postępowanie egzekucyjne zostało umorzone.

niesporne, a nadto dowód : wypowiedzenie umowy kredytu 99-100

bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) z dnia 07.11.2008 roku k. 95, k. 8 akt o sygn. XV Co 8412/08

wniosek o nadanie klauzuli wykonalności k. 98, k. 2 akt o sygn. XV Co 8412/08

postanowienie z dnia 19.12.2008 roku k. 96, k. 18 akt o sygn. XV Co 8412/08

wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego k. 94

postanowienie o umorzeniu k. 103

postanowienie o ustaleniu kosztów k. 104-105

W dniu 23 czerwca 2009 roku (...) Bank S.A. zbyła wierzytelność przysługującą mu wobec R. P. z tytułu umowy kredytu gotówkowego nr (...) na rzecz B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G.. Pismem z dnia 3 lipca 2009 roku B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. poinformował R. P. o dokonanym przelewie wierzytelności, wzywając jednocześnie do uregulowania zaległości w kwocie 8 516,42 złotych. Przedmiotowa wierzytelność został ujęta w księgach rachunkowych powodowego funduszu. Na dzień 26 lipca 2010 roku obejmowała ona kwotę 9 554,50 złotych, w tym 6 365,06 złotych tytułem kapitału, 2 850,11 złotych z tytułu odsetek oraz 339,33 złotych tytułem kosztów.

niesporne, a nadto

dowód : umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 23.06.2009 roku wraz z załącznikami k. 73-78, 166-176

zawiadomienie o przelewie k. 102

wezwanie do zapłaty k. 59

wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 72

Sąd zważył, co następuje:

Na gruncie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powództwo okazało się zasadne w całości.

Strona powodowa wywodziła swe roszczenie z umowy kredytu gotówkowego zawartej przez pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda, od którego sporną wierzytelność nabył w drodze cesji. Stosownie do treści art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Prawo bankowe (t.j. Dz. U. 2015 roku poz. 128) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Natomiast zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego (dalej k.c.) wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez powoda dokumentów, a w szczególności umowy kredytu, bankowego tytułu egzekucyjnego, postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności i umowy sprzedaży wierzytelności. Sąd uznał dowody z przedłożonych dokumentów za wiarygodne, gdyż żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, ani mocy dowodowej.

Sąd w oparciu o podpisaną przez pozwanego umowę kredytu uznał, iż na skutek zawarcia przedmiotowej umowy doszło do powstania pomiędzy stronami stosunku obligacyjnego. Strona powodowa dostarczyła przy tym materiał dowodowy umożliwiający ustalenie, że pozwany nie wywiązał się należycie z umowy, w szczególności zaniechał dokonywania terminowych spłat rat kredytu. Dokumenty dostarczone przez stronę powodową były też podstawą do weryfikacji przez sąd prawidłowości wyliczenia wysokości kwot wskazanych w pozwie, w tym odsetek i opłat. Strona pozwana wnosząc o oddalenie pozwu nie przedstawiła zaś żadnych zarzutów dotyczących podstaw swojej odpowiedzialności. Nie negowała zawarcia umowy, ani faktu jej wypowiedzenia. Nie przedstawiała dowodów na okoliczność dokonania wpłat wyższych niż uwzględnione przez powoda. Nie wnosiła żadnych zastrzeżeń co do sposobu wyliczenia należności głównej i ubocznych. Zaprezentowane przez pozwanego stanowisko procesowe ograniczało się jedynie do podniesienia w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzutu przedawnienia roszczenia.

Na marginesie należało wskazać, że powód przedstawił umowę sprzedaży wierzytelności, z której jednoznacznie wynikało, że (...) Bank S.A. przeniósł na rzecz powodowego funduszu grupę wierzytelności szczegółowo opisanych w załączniku do umowy. Powód dołączył wyciąg z odpisu tego załącznika, w którego treści wymieniona była wierzytelność wobec pozwanego. Wynikało to wyraźnie z zapisów identyfikujących przedmiotowe zobowiązanie. Sąd mógł zatem pozytywnie zweryfikować skuteczność przelewu w zakresie dotyczącym zobowiązania pozwanego.

Ostatecznie więc należało ustalić, iż pozwany był dłużnikiem (...) Bank S.A. z tytułu umowy kredytu. Następnie umowa ta wskutek opóźnienia się pozwanego z zapłatą rat została wypowiedziana, a wierzytelność została zbyta na rzecz powodowego funduszu sekurytyzacyjnego. W tej sytuacji pozwany, aby uwolnić się od odpowiedzialności powinien był wykazać, iż dokonał spłaty zobowiązania powodując jego wygaśnięcie. Zgodnie bowiem z art. 232 k.p.c. każda ze stron powinna wykazać te okoliczności, z których wywodzi określone skutki prawne. Obowiązkiem wierzyciela jest zatem wykazanie istnienia wierzytelności, natomiast ciężar dowodu w zakresie faktów niweczących zobowiązanie obciąża dłużnika. Ponieważ pozwany nie podjął próby wykazania zapłaty długu, sąd uznał, że roszczenie powoda jest zasadne.

W tej sytuacji należało rozważyć zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia. Zgodnie z treścią przepisu art. 117 §2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia. Z kolei art. 118 k.c. stanowi, że termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Termin przedawnienia roszczenia banku z tytułu czynności bankowej wynosi trzy lata. Do zastosowania trzyletniego terminu przedawnienia nie jest wymagane, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe, prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi tylko strona dochodząca roszczenia, które wiąże się z tą działalnością (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2008 roku, III CSK 302/07, LEX nr 398487).

Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Zgodnie z powyższym, za wymagalność należy uznać stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Jest to stan potencjalny, o charakterze obiektywnym, którego początek zbiega się z chwilą uaktywnienia się wierzytelności. W świetle powyższego roszczenie objęte powództwem stało się wymagalne w wyniku wypowiedzenia umowy kredytu. Oświadczenie banku w tym przedmiocie doszło do pozwanego w taki sposób, że mógł się z dniu zapoznać (art. 61 § 1 k.c.) w dniu 5 sierpnia 2008 roku (data stempla pocztowego na kopercie zwróconej do nadawcy).

Ustalając termin przedawnienia roszczenia objętego powództwem należało też zważyć, że zgodnie z art. 123 §1 pkt 1 k. c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Powód powołał się w tym względzie na fakt wystawienia przez poprzedniego wierzyciela bankowego tytułu egzekucyjnego w dniu 7 listopada 2008 roku, złożenia w tej dniu 26 listopada 2008 roku wniosku o nadanie mu klauzuli wykonalności, wydanie postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności przedmiotowemu tytułowi w dniu 19 grudnia 2008 roku, wszczęcie postępowania egzekucyjnego oraz złożenie pozwu w niniejszej sprawie w dniu 27 lipca 2010 roku

Sąd nie miał przy tym wątpliwości, iż druga z wymienionych czynności skutkowała przerwaniem biegu przedawnienia. Czynność tę należało bowiem zakwalifikować jako działanie przedsięwzięte bezpośrednio w celu zaspokojenia roszczenia w rozumieniu art. 123 §1 pkt 1 k. c. Jest to interpretacja zgodna z wykładnią dokonaną przez Sąd Najwyższy, który m.in. w wyroku z dnia 17 grudnia 2004 roku (sygn.. akt II CK 276/04, opubl. LEX nr 284135) orzekł, że wniosek o nadanie klauzuli wykonalności przerywa bieg przedawnienia, bez względu na to, czy dotyczy on sądowego czy pozasądowego tytułu egzekucyjnego.

Zatem wskutek złożenia przedmiotowego wniosku termin przedawnienia wierzytelności banku został przerwany, przy czym przerwa dotyczyła wszystkich należności objętych niniejszym postępowaniem. Skoro czynność ta miała miejsce w listopadzie 2008 roku, nie ulegało wątpliwości, iż od daty wymagalności roszczenia do dnia podjęcia czynności zmierzających do wyegzekwowania należności nie upłynęły trzy lata. Stosownie zaś do treści art. 124 § 1 i 2 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone. Ponieważ od dnia opatrzenia bankowego tytułu egzekucyjnego klauzulą wykonalności do daty złożenia pozwu w niniejszej sprawie również upłynął okres krótszy niż 3 lata, pozwany nie mógł skutecznie powołać się na zarzut przedawnienia. Nadto nadmienić należało, że w międzyczasie bank będący wówczas wierzycielem, złożył także wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, co również skutkowało przerwaniem biegu przedawnienia.

Uznając powództwo za udowodnione co do zasady sąd uznał, że również wysokość roszczenia została w odpowiedni sposób wykazana. Powód wykazał bowiem, jaka kwota zgodnie z umową wypłacona została pozwanemu Pozwany nie podjął zaś starań, aby wykazać, że spłacił zobowiązanie. Nie było więc podstaw, aby przyjąć, że dochodzona przez powoda kwota należności głównej jest zawyżona. Również co do odsetek umownych podstawy i sposób wyliczenia nie budziły wątpliwości. Stopa, według której dokonano wyliczenia oraz kwota, od której jej liczono odsetki zostały określone w treści bankowego tytułu egzekucyjnego, zaś podstawa ich naliczania wynikała wyraźnie z brzmienia umowy. Ostatni składnik dochodzonej pozwem kwoty stanowiły odsetki liczone od dnia nabycia wierzytelności do dnia wniesienia pozwu. Podstawę do obciążania pozwanego powyższą kwotą stanowił art. 481 §1 i 2 k.c., które stanowią, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Nadto powód domagał się zasądzenia dalszych odsetek ustawowych liczonych od dnia wytoczenia powództwa od należności głównej i skapitalizowanych odsetek. W ocenie sądu powód był uprawniony do uzyskania takiego świadczenia. Zgodnie bowiem z art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Na tej podstawie sąd orzekł o dalszym obowiązku uiszczania odsetek ustawowych od dnia wniesienia pozwu tj. dnia 27 lipca 2010 roku do dnia zapłaty.

Przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia powyższe ustalenia i rozważania sąd uwzględnił powództwo w całości.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 Kodeksu postępowania cywilnego (dalej k.p.c.) w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z którymi strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, przy czym do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się jego wynagrodzenie i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W rozpoznawanej sprawie powód okazał się stroną wygrywającą sprawę w całości. Na poniesione przez niego koszty składała się kwota 120 złotych uiszczona przez niego tytułem opłaty od pozwu oraz wynagrodzenie radcy prawnego w wysokości 1 200 złotych, określonej na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 ze zm.). Wobec powyższego sąd zgodnie z wnioskiem powoda zasądził na jego rzecz koszty procesu będące sumą powyższych wartości.

W punkcie trzecim wyroku sąd nakazał pobrać od pozwanego R. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 359 złotych tytułem nieuiszczony kosztów sądowych. Należy zauważyć, iż opłata sądowa od pozwu, ustalona na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2014 roku poz. 1025), wyniosła w niniejszej sprawie 478 złotych. Przy czym zgodnie z treścią art. 19 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy od pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym pobiera się czwartą cześć opłaty sądowej. Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Na tej podstawie, wobec uiszczenia przez powoda kwoty 120 złotych, pozostałą część opłaty w kwocie 359 złotych należało pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie, który w powyższym zakresie tymczasowo pokrył koszty sądowe.

Mając na uwadze poczynione rozważania orzeczono jak w sentencji.

SSR Anna Dulska

S., dnia 19 lutego 2016 roku

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełnomocnikowi powoda,

3.  przedłożyć akta z apelacją, zażaleniem lub za 21 dni.

SSR Anna Dulska