Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Kołodziej Michałowicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Stankiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2016r. w Słupsku

sprawy z powództwa P. P.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o wynagrodzenie za pracę, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy

1.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na rzecz P. P.:

a.  1.401,84 zł (jeden tysiąc czterysta jeden złotych 84/100) tytułem wynagrodzenia za styczeń 2015 r.,

b.  415,64 zł (czterysta piętnaście złotych 64/100) tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności,

4.  znosi wzajemnie koszty procesu.

V P 204/15

UZASADNIENIE

Powód P. P. wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 3.914,74 zł brutto tytułem wynagrodzenia za pracę za styczeń 2015 r. oraz tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy.

W uzasadnieniu wyjaśnił, że wbrew treści umowy pisemnej ustnie ustalił z pracodawcą wynagrodzenie za pracę w wysokości 12 zł netto za 1 godzinę pracy. Ponieważ przepracował 192 godziny należy mu się 2.304 zł netto.

Podał, że tytułem ekwiwalentu domaga się 500 zł netto.

Łącznie powyższe kwoty składają się w ocenie powoda na 3.914,74 zł brutto.

Pozwana (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła o oddalenie powództwa.

Zarzuciła, że treść umowy stron została ustalona tylko w formie pisemnej, a wszystkie należności zostały powodowi zapłacone. Powód otrzymał za styczeń 2.800 zł netto.

Zaprzeczyła jakoby powód przepracował 192 h w styczniu.

Podniosła, że strony umówiły się, że za pracę w godzinach nadliczbowych powód będzie otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 12 zł za każdą dodatkową godzinę pracy. Wynagrodzenie zasadnicze ustaliły zaś na wysokości ustawowej minimalnej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 01.10.2014 r. P. P. i Spółka (...) zawarły na piśmie umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisku inżynier budowy. W treści umowy wskazały, że wynagrodzenie będzie składało się z jednego składnika tj. podstawy miesięcznej o wysokości 1.680 zł.

Dowód: umowa k. 4.

Dodatkowo ustnie strony umówiły się, że umowa pisemna dotyczy tylko części wynagrodzenia. Całe wynagrodzenie będzie w rzeczywistości wynosiło 12 zł netto za jedną godzinę pracy.

Dowód: zeznania świadka M. W. k.108 – 108v.

W styczniu 2015 roku powód przepracował 165 godzin, w tym 13 nadgodzin. Dzienny wymiar czasu pracy powoda wynosił 8 godzin.

Godziny pracy powód osobiście wpisywał na listę obecności.

Za nadgodziny z dni: 2, 5, 7, 8, 9 stycznia 2015 r. oddano powodowi czas wolny w dniach: 29.01.2015 r. 2 godziny, 30.01.2015 r. 6 godzin – łącznie 8 nadgodzin.

Do rozliczenia pozostało 5 nadgodzin wypracowanych w dniach od 19.0. (...). do 30.01.2015 r., w dni powszednie (z wyłączeniem sobót, niedziel i świąt), nie w porze nocnej.

Dowód: lista obecności k. 36, karta ewidencji czasu pracy k. 35.

Zatrudnienie ustało 31.01.2015 r. W okresie od 01.10.2014 r. do 31.01.2015 r. powód nie korzystał z urlopu wypoczynkowego.

Za powyższy okres powód nabył prawo do 7 dni urlopu wypoczynkowego tj. 56 godzin.

Dowód: świadectwo pracy k. 5 – 7.

Według list płac pozwana wypłaciła powodowi tytułem wynagrodzenia za pracę i pracy w godzinach nadliczbowych:

1. w listopadzie 2014 r.:1.680 zł + 490,29 zł brutto, tj. 1242,20 zł + 342 zł netto,

2. w grudniu 2014 r.: 1680 zł + 258,52 zł + 1.549,85 zł brutto, tj. 1242,20 zł + 180 zł netto,

3. w styczniu 2015 r.: 1.750 zł + 137,53 zł + 1.225,21 zł brutto, tj. 1291,16 zł + 96 zł + 854,08 zł netto,

czyli łącznie 8.771,40 zł, co daje średnią liczoną z trzech miesięcy 2.923,80 zł brutto.

Wskaźnik urlopowy za rok 2015 wynosi 21.

Ekwiwalent za jeden dzień urlopu wypoczynkowego wynosi 139,22 zł, za jedną godzinę urlopu - 17,40 zł brutto, a za 56 godzin – 974,40 zł brutto.

Według listy płac pozwana wypłaciła powodowi 802 zł brutto (558,76 zł netto) tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy.

Dowód: listy płac i pokwitowania k. 21 -34.

Sąd zważył co następuje.

Powództwo okazało się częściowo zasadne.

Bezspornym między stronami było, że były związane umową o pracę, w ramach której powód wykonywał obowiązki służbowe, za które należy mu się świadczenie wzajemne od pracodawcy tj. wynagrodzenie.

Spornym pozostawało, jaką wysokość wynagrodzenia ustaliły strony.

Sąd dał wiarę twierdzeniom powoda, że oprócz złożenia oświadczeń woli na piśmie strony zawarły ustne porozumienie co do wyższej wysokości wynagrodzenia – 12 zł netto za 1 godzinę pracy w czasie podstawowym.

Taką praktykę pracodawcy potwierdził dowód z zeznań świadka M. W., który Sąd ocenił jako wiarygodny, z uwagi na szczerość, prostolinijność i spójność zeznań.

Ponadto wyjaśnienia pozwanej co do porozumienia stron co do stawki 12 zł są wewnętrznie sprzeczne, a przez to nielogiczne i niewiarygodne.

Z jednej strony pozwana przyznaje, że strony umówiły się na stawkę 12 zł za 1 godzinę, ale zastrzega, że takie ustalenia miały dotyczyć wyłącznie wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. Nie przedstawia jednak list obecności lub ewidencji czasu pracy za inne miesiące niż styczeń 2015 r. tak, by można było to twierdzenie zweryfikować matematycznie z listami płac.

Przedstawiona lista płac za nadgodziny za styczeń wskazuje kwotę 137,53 zł brutto, czyli 96 zł netto (k. 31). Wprawdzie liczba 96 stanowi wielokrotność liczby 12 (12 zł x 8 h = 96 zł), co współgra z opisem na karcie ewidencji czasu pracy (k. 35) o liczbie nierozliczonych godzin nadliczbowych. Tyle tylko , że opis ten jest błędny. Z listy obecności i wpisów o faktycznym czasie pracy na karcie wynika, że w dniu 29 stycznia powód przepracował 6 godzin zamiast 8 – otrzymał więc 2 godziny wolne, a w dniu 30 stycznia przepracował 2 godziny zamiast 8 – otrzymał więc 6 godzin wolnego. Łącznie otrzymał 8 godzin wolnych za nadgodziny, a do rozliczenia pozostało 5 nadgodzin.

Jeżeli kwotę 96 zł podzielimy przez 5 otrzymamy 19,20 zł za 1 godzinę.

Jeżeli zauważymy, że za każdą godzinę nadliczbową pracownik powinien otrzymać 100% stawki zasadniczej oraz dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych w wysokości określonej przez art. 151 ¹ § 1 kp, a w okolicznościach niniejszej sprawy 50%, to oznacza to, że w kwocie 19,20 mieści się 12,80 zł stawki zasadniczej i 6,40 zł 50-cio procentowego dodatku z art. 151 ¹ § 1 kp.

Z drugiej strony wyjaśnienia pozwanej nie mogą być rozumiane w taki sposób, że wynagrodzenie 12 zł miałoby stanowić całkowite wynagrodzenie za 1 godzinę pracy wyłącznie w godzinach nadliczbowych. Jeżeli bowiem wynagrodzenie miesięczne miałoby wynosić 1.680 zł brutto, to przy przeciętnej liczbie godzin pracy w miesiącu 160, stawka za 1 godzinę pracy w czasie podstawowym wynosiłaby 10,50 zł, a po powiększeniu o 50% dodatku z art. 151 ¹ § 1 kp – 15,75 zł.

Postanowienia umowne o wynagrodzeniu nie mogą być dla pracownika mniej korzystne niż przepisy prawa pracy (art. 10 § 2 kp). Dlatego strony postępowania nie mogły wiążąco ustalić, że za pracę w godzinach nadliczbowych wynagrodzenie będzie wynosiło 12 zł, bo byłoby to mniej niż ustawowe wynagrodzenie minimalne.

Spornym pozostawało również, ile godzin w styczniu 2015 r. przepracował powód.

Twierdzenie powoda jakoby przepracował 192 godziny pozostało całkowicie gołosłowne.

Faktycznie przepracowany czas Sąd ustalił na podstawie listy obecności, na której powód codziennie własnoręcznie wpisywał godziny rozpoczęcia i zakończenia pracy oraz składał swój podpis. Powód nie potrafił przekonywująco wyjaśnić, dlaczego na liście obecności umieścił zapisy dotyczące 165 godzin, a w toku postępowania twierdzi, że było ich więcej.

Listę obecności Sąd uznał za rzetelną, bo była sporządzana na bieżąco, pod kontrolą innych pracowników, w czasie gdy powód nie planował prowadzenia postępowania sądowego.

W oparciu o powyższe ustalenia co do stawki wynagrodzenia i rzeczywistego czasu pracy Sąd obliczył wynagrodzenie należne powodowi w następujący sposób.

160 h x 12 zł = 1.920 zł

5h x 12 zł + 5h x 50% z 12 zł = 90 zł

Łącznie wynagrodzenie netto należne za styczeń wynosi zatem 2.010 zł, czyli 2.789 zł brutto.

Z list płac i pokwitowań przedstawionych przez pozwaną wynika, że tytułem wynagrodzenia zasadniczego i nadgodzin za styczeń powód otrzymał netto 1.291,16 zł i 96 zł (k. 30, 31, 34), czyli łącznie 1.387,16 zł.

Pozwana reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika nie przedstawiła dowodów potwierdzających, że pozostała część wynagrodzenia została przez nią zapłacona. Ciężar dowodu spoczywał w tym względzie wyłącznie na pracodawcy (art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc). Pozwana przedstawiła jedynie potwierdzenie, że naliczyła na listach płac składki na ubezpieczenie społeczne i zaliczkę na podatek dochodowy, co nie jest równoznaczne z ich zapłatą. Dlatego pracownik ma prawo domagać się zapłaty wynagrodzenia brutto.

Niedopłata na rzecz powoda wynosi zatem 1.401,84 zł i taką kwotę na podstawie art. 80 kp i art. 151 ¹ § 1 kp Sąd wskazał w wyroku.

Dalej idące żądanie zapłaty wynagrodzenia za pracę, w tym wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, nie znajduje oparcia w dowodach przedstawionych przez strony i musi być oddalone.

Sąd nie uwzględnił zarzutu powoda, jakoby podpisane przez niego pokwitowania odbioru gotówki w rzeczywistości nie były sporządzone w związku z zapłatą i nie otrzymał on kwot wskazanych w pokwitowaniach.

Istota pokwitowania jest w ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie powszechnie zrozumiała. Nie wymaga znajomości nauk prawnych, ponieważ zbliżona jest do funkcjonującego w kulturze ludowej cyrografu i testamentu.

Dlatego od przeciętnie rozsądnej i przeciętnie wykształconej osoby można wymagać, aby rozumiała ona, że jeżeli składa swój podpis na dokumencie, to jest to równoznaczne z przyjęciem do wiadomości i akceptacja jego treści.

Powoda nie można jednak zaliczyć do osób przeciętnie rozsądnych i przeciętnie wykształconych. Powód pracował na stanowisku inżyniera budowy. Oznacza to, że posiada wykształcenie wyższe techniczne, a ponadto zna prawo budowlane, które przewiduje różnorodne skomplikowane procedury wytwarzania dokumentów, zgłaszania dokumentów, uzyskiwania pozwoleń. Jego wiedza i zdolności analizy były zatem wyższe niż przeciętne. Powód musiał zatem rozumieć istotę złożenia podpisu na dokumencie opisującym dokonanie zapłaty.

Powód nie wskazał żadnego racjonalnego wyjaśnienia, dlaczego miałby podpisywać pokwitowania nie otrzymując jednocześnie pieniędzy.

Reasumując powyższe rozważania Sąd uznał, że pokwitowania podpisane przez powoda muszą być uwzględnione w niniejszej sprawie jako potwierdzenie spełnienia świadczenia przez pracodawcę.

Powód domagał się również zapłaty ekwiwalentu za urlop.

Nie było sporne, że powód pracował od 01.10.2014 r. do 31.01.2015 r. tj. 4 miesiące kalendarzowe, że miał prawo do 20 dni urlopu wypoczynkowego rocznie, co daje za przepracowany okres prawo do 7 dni urlopu proporcjonalnie.

Spornym pozostawało, czy powód otrzymał tytułem ekwiwalentu jakąkolwiek zapłatę, jak to wskazuje świadectwo pracy (k. 5).

Z listy płac i pokwitowania złożonych przez pozwaną (k. 33, 34) wynika, że powód otrzymał 558,76 zł netto (802 zł brutto) tytułem ekwiwalentu. Ponieważ pokwitowanie zawiera podpis powoda, z tych samych względów, które przedstawiono powyżej Sąd uznał, że pokwitowana kwota musi być rozliczona jako zapłacona.

Pozwana reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika nie przedstawiła dowodów potwierdzających, że pozostała część ekwiwalentu została przez nią zapłacona. Ciężar dowodu spoczywał w tym względzie wyłącznie na pracodawcy (art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc). Pozwana przedstawiła jedynie potwierdzenie, że naliczyła na listach płac składki na ubezpieczenie społeczne i zaliczkę na podatek dochodowy, co nie jest równoznaczne z ich zapłatą. Dlatego pracownik ma prawo domagać się zapłaty wynagrodzenia brutto.

Niedopłata na rzecz powoda wynosi zatem 415,64 zł (974,40 – 558,76) i taką kwotę na podstawie art. 171 § 1 kp Sąd wskazał w wyroku, w pozostałym zakresie powództwo oddalając.

Suma zasądzonych kwot jest niższa niż średnie miesięczne wynagrodzenie powoda, dlatego wyrokowi w części zasądzającej nadano rygor natychmiastowej wykonalności w całości (art. 477 ² § 1 kpc).

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 kpc, ponieważ każda ze stron częściowo wygrała sprawę.

Sędzia Sądu Rejonowego Joanna Kołodziej Michałowicz