Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2016 r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa A. S.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda A. S. na rzecz pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 2417 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu.

Sędzia Sądu Rejonowego Andrzej Muzyka

Sygn. akt XI GC 1119/15

UZASADNIENIE

(sprawa rozpoznawana w postępowaniu zwykłym)

W pozwie z dnia 17 lipca 2015 r. A. S. żądała od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwoty 5.094,98 zł tytułem odszkodowania oraz kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia, tj. łącznie kwoty 25.094,98 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 23 maja 2014 r. do dnia zapłaty. Wniosła o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu, wskazała że zakupiła od pozwanej 16 sztuk popychaczy hydraulicznych o łącznej wartości 432,96 zł. Popychacze okazały się wadliwe. Wada popychaczy doprowadziła do uszkodzenia silnika samochodu klientki i spowodowała koszty związane z awarią silnika samochodu klientki. Powódka w związku z zamontowaniem nieprawidłowo wykonanych popychaczy hydraulicznych poniosła szkodę na kwotę 5.094,98 zł. Na stronie trzeciej pozwu, powódka dokładnie wskazała, co wchodzi w skład szkody.

Powódka wskazał, że żąda zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w postaci zdrowia i opinii o prowadzonej przez powódkę firmie.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana wskazała, że bezsporne jest to, że sprzedała powódce 16 sztuk popychaczy hydraulicznych za kwotę 432,96 zł oraz, że powódka zgłosiła reklamację, która nie została uwzględniona. Wskazała, że powódka nie wykazała szkody, zaprzeczyła, że sprzedane popychacze były wadliwe, zaprzeczyła, że wiór powstał w wyniku wadliwej obróbki produkcyjnej popychaczy. Zaprzeczyła istnienie związku przyczynowego. Wskazała, że powódka nie uzasadniła swojego roszczenia. Wskazała, że powódka nie wykazała szkody niemajątkowej oraz naruszenia dóbr osobistych.

W piśmie z dnia 12 listopada 2015 r. powódka podtrzymała swoje stanowisko w sprawie. Wskazała, że wartość szkody została obliczona przez ceny detaliczne, a dodatkowo uwzględniony został koszt transportu głowicy silniki do szlifierni. Wskazała, że ubezpieczyciel powódki odmówił wypłaty odszkodowania z uwagi na brak winy po stronie powódki.

UZASADNIENIE

W 2013 r. M. K. oddała do naprawy do warsztatu prowadzonego przez A. S. samochód marki O. (...). Za naprawę oraz za części zapłaciła należne wynagrodzenie. Po trzech tygodniach samochód znów został oddany do naprawy do warsztatu powódki, z uwagi na awarię silnika.

Dowód:

- zeznania M. K., k. 72-73.

- przesłuchanie powódki, k. 77-78.

W dniu 15 listopada 2013 r. A. S. kupiła od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) sztuk popychaczy hydraulicznych za kwotę 432,96 zł brutto.

Bezsporne, a nadto dowód:

- faktura VAT z dnia 15 listopada 2013 r., k. 8.

Zakupione popychacze zostały zamontowane w samochodzie M. K.. Samochód został wydany M. K., po tygodniu. Za drugą naprawę ww. zapłaciła A. S. wynagrodzenie obejmujące robociznę oraz części.

Dowód

- zeznania M. K., k. 72-73.

- przesłuchanie powódki, k. 77-78.

W tym samym dniu M. K. wróciła z samochodem do warsztatu A. S., z palącą się kontrolką silnika. A. S. poinformowała M. K., że przyczyną awarii były popychacze, z których jeden był zapchany, a drugi ciężko pracował.

Dowód

- zeznania M. K., k. 72-73.

- przesłuchanie powódki, k. 77-78.

W dniu 30 stycznia 2014 r. A. S. złożyła w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. reklamację zakupionych w dniu 15 listopada 2013 r. popychaczy.

Bezsporne, a nadto dowód:

- reklamacja z dnia 28 stycznia 2014 r., k. 9.

- pismo z dnia 6 lutego 2014 r., k. 10-11.

Reklamacja została odrzucona przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

Bezsporne, a nadto dowód:

- pismo, k. 12.

- zeznania świadka J. G., k. 75-76.

W dniu 18 lutego 2014 r. na zlecenie A. S. rzeczoznawca K. S. sporządził opinię techniczną w której wskazał, że najbardziej prawdopodobną a właściwie jedyną przyczyną zalegania stalowych ciał obcych wewnątrz nurników (przy barku jakiegokolwiek uszkodzenia silnika) może być nieprawidłowo wykonany proces produkcyjny popychaczy w zakresie ich obróbki mechanicznej i staranności obróbki otworów olejowych.

Dowód:

- opinia techniczna nr 14/02/2014, k. 16-22.

W piśmie z dnia 3 marca 2014 r. A. S. zażądała od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W., kwotę 5.094,98 zł w terminie 14 dni, tytułem odszkodowania. Pismo zostało nadane w dniu 4 marca 2014 r.

Dowód:

- pismo z dnia 3 marca 2014 r., k. 13-15.

W dniu 28 kwietnia 2014 r. (...) spółka akcyjna w S., u którego ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadała A. S., odmówiła wypłaty odszkodowania za szkodę w samochodzie marki O. (...)

Dowód:

- pismo z dnia 29 kwietnia 2014 r. oraz z dnia 4 kwietnia 2014 r., k. 23-24

W piśmie z dnia 9 maja 2014 r. A. S. zażądała od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W., kwoty 5.094,98 zł, w terminie 7 dni, od dnia doręczenia pisma. Pismo nadano na poczcie w dniu 9 maja 2014 r.

Dowód:

- pismo z dnia 9 maja 2014 r. z dowodem nadania, k. 25-27.

W dniu 22 lipca 2014 r. A. S. kupiła od (...) spółki akcyjnej w W.: filtr oleju, olej silnikowy, uszczelkę, popychacz, silikon, olej silnikowy, uszczelniacz, uszczelkę, uszczelkę, świecę żarową, uszczelkę, zestaw montażowy, zestaw śrub, uszczelkę pokrywy, akumulator, filtr powietrza, filtr oleju, filtr oleju za cenę 1281,72 zł (netto), 1576,52 zł (brutto). Koszt akumulatora wynosił 178,86 zł (netto).

Dowód:

- faktura VAT z dnia 22 lipca 2014 r., k. 51.

W dniu 15 lipca 2014 r. za planowanie głowicy w samochodzie marki O. (...) A. S. zapłaciła na rzecz A. J. kwotę 49,20 zł.

Dowód:

- faktura VAT z dnia 15 lipca 2014 r., k. 52.

- zeznania świadka A. J., k. 73-74.

A. S. wykonała ponownie naprawę samochodu M. K.. Za pierwszą i drugą naprawę M. K. zapłaciła A. S. należne wynagrodzenie oraz zwrot wydatków na potrzebne części. Koszty trzeciej naprawy poniosła A. S.. Ostatecznie samochód M. K. był naprawiany przez A. S. przez około 11 miesięcy. M. K. krytycznie odnosiła się do warsztatu A. S.. Drugi raz nie oddałaby samochodu do naprawy ww. warsztacie. Gdy M. K. bywała w warsztacie A. S. to mówiła, że nie jest zadowolona z sytuacji i inni klienci to słyszeli. Sytuacja była dla A. S. niekonfortowa. Rozmowy pomiędzy A. S. a M. K. były nieprzyjemne.

Dowód

- zeznania M. K., k. 72-73.

- przesłuchanie powódki, k. 77-78.

UZASADNIENIE

Na wstępie wskazać należy, że w ocenie Sądu powódka opierała swoje roszczenie na treści art. 471 kpc. Powyższe wynika, z faktu, że twierdzenia pozwu są oparte na umowie sprzedaży (...) popychaczy hydraulicznych, które w ocenie powódki były wadliwe i spowodowały szkodę na kwotę 5094,98 zł. Podstawą prawną żądania mógł być również art. 416 kc. Przepis art. 416 kc w zw. z art. 448 kc stanowił podstawę żądania zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W ocenie Sądu powódka nie sprostała ciężarowi dowodu (art. 6 kc).

Zgodnie z art. 471 kc dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Z powyższego przepisu wynika, że odpowiedzialności dłużnika wobec wierzyciela powstaje, jeżeli zostaną spełnione następujące przesłanki:

1)  szkoda wierzyciela,

2)  szkoda musi być spowodowana niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania przez dłużnika,

3)  takie naruszenie musi być spowodowane okolicznościami, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność,

4)  istnieje związek przyczynowy między faktem niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania a poniesioną szkodą.

Ciężar dowodu (art. 6 kc) istnienia przesłanek wymienionych w pkt, 1, 2 i 4 obciążał wierzyciela, na gruncie przedmiotowej sprawy powódkę.

Wierzyciel nie musi wykazywać przesłanki o której mowa w pkt 3, albowiem w przepisie przyjęto domniemanie, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialności, a więc winy lub niedołożenia należytej staranności przez osoby, za które ponosi odpowiedzialność. To dłużnika - na gruncie przedmiotowej sprawy pozwanego obciążał ciężar wykazania, że niewykonanie lub nienależyte wykonania zobowiązania nastąpiło na skutek okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności. Wobec tego, że powódka nie sprostała ciężarowi dowodu, wykazywanie przesłanki o której mowa w pkt 3, przez pozwanego okazało się zbędne i nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Szkoda w rozumieniu wymienionego przepisu jest uszczerbkiem w dobrach prawnie chronionych i oznacza zarówno straty które poszkodowany poniósł jak i korzyści, których mógłby się spodziewać gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 362 § 2 kc).

Powódka nie wykazała wysokości szkody. Wskazać nalży, że świadek M. K. zeznała, że zarówno za pierwszą jak i drugą naprawę uiściła należne powódce wynagrodzenie, obejmujące również koszt części użytych do naprawy pojazdu. Potwierdziła to powódka w toku przesłuchania. Wskazała, że za pierwsze dwie naprawy M. K. uiściła wynagrodzenie za robociznę i za części. Dopiero koszty trzeciej naprawy poniosła powódka, przy czym na części użyte do trzeciej naprawy składały się: komplet uszczelek, 16 sztuk popychaczy, filtr oleju i olej. Powyższe jest sprzeczne z wyliczeniem szkody zawartym w treści pozwu. Jeżeli M. K. uiściła wynagrodzenie za robociznę i za część, a z akt sprawy nie wynika, aby wywodziła jakiekolwiek roszczenia wobec powódki z tytułu wykonanej naprawy samochodu, to w świetle metody dyferencjacyjnej wyliczenia szkody nie można uznać, że w majątku powódki nastąpił uszczerbek w wykonaniu umowy z M. K.. Powódka nie wykazała dokładnie za jakie części oraz za jaką robociznę potrzebną do naprawy samochodu M. K. ww. nie zapłaciła. Powódka traktuje niejako łącznie trzy naprawy pojazdu, przy jednoczesnym przyznaniu w toku przesłuchania, że za dwie z tych napraw M. K. w pełni pokryła koszty wynagrodzenia i robocizny. Powódka nie przedłożyła dowodu wykazującego wysokość wynagrodzenie rzeczoznawcy sporządzającego opinię prywatną.

Wskazać również należy, że w tym zakresie nie sposób oprzeć się wyłącznie o dowodu z zeznań świadków, stron oraz dokumentu.

W tym miejscu Sąd wskazuje, że sprawa wymagała wiadomości specjalnych, który Sąd nie posiada. Pomimo zapytania po przeprowadzeniu zawnioskowanego postępowania dowodowego (k. 78-79), strona powodowa nie zgłosiła wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

Dodatkowo w ocenie Sądu brak jest podstaw do prowadzenia w tym zakresie dowodów z urzędu, gdyż naruszałoby to podstawowe zasady procesu cywilnego, jakimi są: zasada kontradyktoryjności i zasada równości stron (analogicznie wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowienie z 21 grudnia 1998 r. III CKN 985/98, OSNC 1999/5/104). Przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego rzeczą Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przeprowadzenia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Dobitnie w tym zakresie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z 12 grudnia 2000 r. (V CKN 175/00, OSP 2001/7-8116), w którym podkreślił, iż działanie Sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego Sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron. (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP). Sąd Najwyższy wskazał w uzasadnieniu tego orzeczenia, iż ani w toku postępowania dowodowego, ani po wyczerpaniu wniosków dowodowych stron, Sąd nie ma obowiązku ustalania, czy sprawa jest dostatecznie wyjaśniona do stanowczego rozstrzygnięcia. Nakaz uzupełniania z urzędu udzielonych przez strony wyjaśnień i przedstawianych przez nie dowodów, jak i dokonywania oceny stopnia wyjaśnienia sprawy skreślony został bowiem zarówno z art. 232 in fine k.p.c., jak i z art. 316 §1 k.p.c. Obecnie obowiązek dowodzenia obciąża strony. Zachowana w art. 232 k.p.c. możliwość przeprowadzenia przez Sąd dowodu z urzędu, ma charakter wyłącznie wspierający i wykorzystywana może być jedynie w sytuacjach wyjątkowych, szczególnie uzasadnionych wypadkach. Nie może jednak w żadnym przypadku prowadzić do zastępowania strony w spełnianiu jej obowiązków. Również w doktrynie prawa i postępowania cywilnego powyższa argumentacja została zaakceptowana. Działanie Sądu z urzędu – o ile nie zachodzą wyjątkowe, szczególnie uzasadnione wypadki nieporadności strony – i przeprowadzanie dowodów z urzędu stanowi z reguły bowiem działanie na korzyść jednej ze stron, co jest oczywiście niedopuszczalne (tak też W. Broniewicz, Glosa do wyroku SN z 12 grudnia 2000 r., OSP 2001/7-8. 116).

W tym stanie rzeczy należy także uznać za niedopuszczalne prowadzenie w niniejszej sprawie postępowania dowodowego z urzędu, celem ustalenia okoliczności, które powinna wykazać strona powodowa. W konsekwencji uznać trzeba za niewykazane przez powódkę wysokości szkody jaką poniosła. Jeszcze raz podkreślić, że strona powodowa reprezentowana prze profesjonalnego pełnomocnika pomimo zapytania przewodniczącego, nie zgłosiła koniecznego dowodu.

Przy czym w ocenie Sądu dowód z biegłego był potrzebny zarówno na okoliczność wysokości szkody, jak i wartości robocizny. Powyższe strona pozwana kwestionowała.

Strona powodowa nie wykazała, że szkoda była spowodowana niewykonaniem lub nienależytym wykonanie zobowiązania przez dłużnika. W tym zakresie również nie naprowadziła dowodu z opinii biegłego. Przyjmując, za powódką, że szkoda (której powódka nie wykazała) była wynikiem sprzedaży wadliwych popychaczy, powódka powinna wykazać, że sprzedane popychacze są wadliwe, oraz że to one były przyczyną awarii w samochodzie M. K.. Tymczasem powódka nie naprowadziła dowodu rzeczowego z tych popychaczy, ani dowodu z ich oględzin, które w jej ocenie były wadliwe, ani też dowodu z opinii biegłego, który stwierdziłby, że rzeczywiście popychacze posiadają wadę fabryczną, która spowodowała awarię silnika M. K., co wygenerowało konieczność wykonania robót określonej wartości i wymiany określonych części samochodu. W tym zakresie Sąd odsyła do ww. wywodów dotyczących opinii biegłego.

Skoro powódka nie wykazała zarówno wysokości szkody jak i niewykonania zobowiązania, tym samym nie wykazała również związku przyczynowego między faktem niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania a poniesioną szkodą.

W świetle powyższego uznać należy, że powódka nie wykazała przesłanek uzasadniających odpowiedzialność pozwanego na podstawie art. 471 kc.

Wobec tego, że powódka nie wskazała podstawy żądania, rozważyć należy, czy wykazała przesłanki odpowiedzialności deliktowej pozwanej, opartej na zasadzie winy i wyrażonej w art. 416 kc (pozwanym jest osoba prawna).

Stosownie do przytoczonego przepisu osoba prawna jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej z winy jej organu.

Dla przypisania danemu podmiotowi odpowiedzialności deliktowej na podstawie przytoczonego wyżej przepisu konieczne jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

1.  powstanie szkody rozumianej jako uszczerbek w dobrach prawnie chronionych o charakterze majątkowym, a w przypadkach określonych w ustawie - także o charakterze niemajątkowym;

2.  wyrządzenie szkody czynem niedozwolonym, polegającym na bezprawnym i zawinionym zachowaniu piastuna organu osoby prawnej (przy czym na gruncie przedmiotowej sprawy koncepcja tzw. winy anonimowej nie wpływa na rozstrzygnięcie w sprawie);

3.  związek przyczynowy pomiędzy czynem niedozwolonym a powstaniem szkody.

Rozpatrując pierwszą z wyżej wskazanych przesłanek wskazać należy, że powódka nie wykazała wysokości szkody, o czym była mowa wyżej, i które to rozważanie są adekwatne również na tle odpowiedzialności deliktowej.

Nie wykazała, że wyrządzenie szkody nastąpiło czynem niedozwolonym, polegającym na bezprawnym i zawinionym zachowaniu piastuna organu pozwanej osoby prawnej, czy też przy przyjęciu tzw. winy anonimowej jednostki organizacyjnej, polegającym na bezprawnym i zawinionym zachowaniu bliżej niezidentyfikowanych osób fizycznych, działających w strukturze organizacyjnej pozwanej. W aktach sprawy brak dowodu z opinii biegłego, który by stwierdził wadliwość zakupionych popychaczy hydraulicznych. Niemniej nawet ten dowód nie mógłby stanowić przypisania pozwanej odpowiedzialności deliktowej. Wskazać należy, że powódka nie naprowadziła nawet twierdzeń na okoliczność bezprawnego i zawinionego zachowania pozwanej. Mieć należy na uwadze, że niewykonanie zobowiązania samo przez się nie może być uznane za działanie bezprawne w rozumieniu art. 415 k.c. (por. wyrok SN z dnia 10 października 1997 r., III CKN 202/97). Kierując się tą wykładnią, którą Sąd w całości podziela stwierdzić należy, że sama odmowa uznania reklamacji za zasadną nie może prowadzić, do przyjęcia bezprawności po stronie pozwanej.

Powódka nie wskazała, na czym miałoby polegać działanie piastuna organu pozwanego polegające na naruszeniu obowiązku powszechnego, które mogłoby być uznawane za zachowanie bezprawne. Nie naprowadziła również żadnych twierdzeń na okoliczność przesłanek umożliwiających piastunowi organu pozwanego przypisanie winy w znaczeniu subiektywnym.

Wobec tego, że powódka nie wykazała zarówno winy jak i szkody nie sposób twierdzić, że wykazała związek przyczynowi pomiędzy zawinionym zachowanie sprawcy a zaistniałą szkodą.

Wobec tego, że powódka powołała się na treść art. 448 kc, już samo niewykazanie przesłanek z art. 416 kc, o czym była mowa wyżej stanowi podstawę do stwierdzenia, że powódka nie wykazała przesłanek uzasadniających przyznanie jej określonej kwoty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Z wykładni systemowej wynikającej z umiejscowienia art. 448 kc w tytule: „Czyny niedozwolone”, wynika, że Przesłanką odpowiedzialności przewidzianej w art. 448 k.c. jest nie tylko bezprawne, ale i zawinione działanie sprawcy naruszenia dobra osobistego (wyrok SN z dnia 12 grudnia 2002 r., V CKN 1581/00). Powódka nie wykazała przesłanek z art. 416 kc wobec czego, domaganie się zadośćuczynienia na podstawie art. 448 kc już z tej przyczyny uznać należy za niezasadne.

Stosownie do art. 448 kc w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przepis art. 445 § 3 stosuje się. Powódka powoła się w treści pozwu na naruszenie dwóch dóbr osobistych: zdrowia i opinii o prowadzonej przez powódkę firmie. (...) jako dobro osobiste jest wymienione wprost w art. 23 kc. Niemniej powódka nie wykazała, aby jej zdrowie uległo uszczerbkowi w związku z zaistniałym zdarzeniem. W toku przesłuchania zeznała, że rozmowy z klientką nie były przyjemnie, czy też, że ciężko przeżyła powstałą sytuację. Powyższe ogólnikowe stwierdzenia są niewystarczające, do tego aby Sąd mógł ustalić, że zostało naruszone dobro osobiste powódki w postaci zdrowia. Jeżeli chodzi o dobro osobiste w postaci opinii o prowadzonej przez powódkę firmie, wskazać należy, że w ocenie Sądu można mówić o dobru osobistym. W odniesieniu do osób fizycznych Sąd Najwyższy wypowiadał się co do dobra osobistego jakim jest „dobre imię”. Nie ma powodu dla którego dobre imię osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą nie miałoby obejmować tej sfery działalności, zwłaszcza, że w przypadku osób prawnych opinia handlowa w orzecznictwie uznana została za dobro osobiste osoby prawnej (VI ACa 1199/11, wyrok SA w Warszawie z dnia 20 grudnia 2012 r. ). Ocena czy doszło do naruszenia dobra osobistego powódki w postaci dobrej opinii o prowadzonym zakładzie powinna być dokonana zarówno w sferze subiektywnej, jak i obiektywnej (wyrok SN z dnia 11 marca 1997 r., III CKN 33/97, wyrok SN z dnia 29 września 2010 r., V CSK 19/10). Powódka nie naprowadziła żądnego dowodu na okoliczności, że według do kryteriów obiektywnych doszło do naruszenia ww. dobra osobistego. Powódka wskazała, że nie jest w stanie powiedzieć, czy wobec zdarzenia objętego postępowaniem cześć klientów zrezygnowała z usług zakładu. Nie ma również informacji w jaki sposób klienci, którzy słyszeli zgłaszane pretensję M. K. reagowali na zachowanie ww. Ponadto z zeznań M. K. oraz z przesłuchania powódki nie wynika, aby zgłaszane żądania były wygłaszane w sposób szczególnie ekspresyjny. Powyższe prowadzi do wniosku, że powódka nie wykazała, że doszło do naruszenia jej dóbr osobistych.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że powódka nie wykazała swojego roszczenia, co prowadziło do oddalenia powództwa w pkt I.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów w aktach sprawy oraz zeznań świadków i przesłuchania stron. Sąd dał wiarę tym zeznaniom, albowiem są ze sobą spójne. Niemniej stan faktyczny w zakresie, w którym wymagał wiadomości specjalnych nie mógł być ustalony w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, albowiem tylko opinia powołanego przez Sąd biegłego mogła stanowić podstawę ustaleń faktycznych w tej części. Jakkolwiek pozwana zeznała na okoliczność sposobu przeprowadzonych napraw, to bez weryfikacji przesłuchania, czy też bez potwierdzenia prawidłowości wykonywanych czynności zmierzających do naprawy samochodu, przez biegłego, Sąd nie mógł oprzeć się na zeznaniach powódki w ustaleniach faktycznych. Opinia prywatna dołączona do pozwu, wobec stanowiska pozwanego, który kwestionował co do zasady okoliczności faktyczne, nie mogła zastąpić dowodu z opinii biegłego sądowego. Dodać należy, że w opinii rzeczoznawca nie wypowiedział się w sposób kategoryczny.

Bez znaczenia dla sprawy jest okoliczność, że ubezpieczyciel powódki odmówił wypłaty odszkodowanie M. K.. Decyzja ubezpieczyciela nie ma mocy wiążącej dla Sądu.

Wobec tego, że powództwo nie podlegało uwzględnieniu co do zasady, również niezasadne było żądanie odsetkowe. Przy czym, żądanie to było niezasadne w części dotyczącej kwoty 20.000 zł, również z tej przyczyny, że w piśmie z dnia 9 maja 2014 r. powódka takiego żądania nie zgłosiła. Ewentualnych odsetek od kwoty 20.000 zł, powódka mogła się domagać od dnia doręczenia odpisu pozwu.

O kosztach procesu orzeczono w pkt II na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c w zw. z art. 99 kpc. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić stronie przeciwnej na jej żądanie poniesione przez nią koszty procesu, niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejsze sprawie żądanie pozwu nie zostało uwzględnione i z tego powódka powinna zwrócić pozwanej wszystkie poniesione przez nią koszty procesu. Na koszty procesu poniesione przez pozwaną składało się wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w stawce minimalnej w kwocie 2400 zł (rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Dz.U.2013.490 j.t. ze zm.), powiększone o kwotę opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Sędzia Sądu Rejonowego Andrzej Muzyka

Sygn. akt XI GC 1119/15 dnia 23 lutego 2016 r.

ZARZĄDZENIE

1/ (...)

2/ (...)

3/ (...)

(...)