Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 487/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 17 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Wojciech Vogt (spr.)

Sędziowie:

SSO Marian Raszewski

SSO Janusz Roszewski

Protokolant:

st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2015 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa W. K.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Krotoszynie

z dnia 18 maja 2015r. sygn. akt I C 75/15

1. oddala apelację,

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Wojciech Vogt SSO Marian Raszewski SSO Janusz Roszewski

Dnia 21 grudnia 2015 roku

II Ca 487/15

UZASADNIENIE

Powód W. K. wystąpił przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S. o zapłatę 9.500 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 03 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz obciążenie pozwanego kosztami procesu.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy w Krotoszynie wyrokiem z dnia 18 maja 2015 r. zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powoda W. K. kwotę 3000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 3 kwietnia 2013 r. W pozostałym zakresie powództwo oddalił i orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożyła pozwana zaskarżając wyrok w części, tj. w punkcie 1 i 3. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść wyroku:

⚫: art. 233 § 1 kodeks postępowania cywilnego poprzez dokonanie nieprawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłych sądowych z dziedziny ortopedii i chirurgii urazowej oraz psychologii, co doprowadziło do ustalenia nadmiernego zakresu krzywdy doznanej przez powoda na skutek zdarzenia z dnia 22 września 2012 r.
⚫: art. 102 kodeks postępowania cywilnego poprzez jego niewłaściwą wykładnię i uznanie, że w przypadku powoda zachodzi w niniejszej sprawie wypadek szczególnie uzasadniony, przemawiający za odstąpieniem od obciążania powoda kosztami procesu.

Zarzuciła również naruszenie przepisów prawa materialnego, mające istotny wpływ na treść wyroku:

⚫: Art. 445 w zw. z art. 444, art. 822 kodeks cywilny w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez błędną wykładnię przejawiającą się w uznaniu, że odpowiednią sumę zadośćuczynienia za skutki zdarzenia z dnia 22 września 2012 r. stanowi łącznie kwota 5 500,00 zł, podczas gdy przy rozważeniu zakresu krzywdy doznanej przez powoda oraz wszelkich przesłanek, które należy wziąć pod uwagę przy ustalaniu zadośćuczynienia odpowiedniego do następstw zdarzenia wywołującego krzywdę, stanowi ona sumę nieodpowiednią i znacząco wygórowaną,
⚫: Art. 6 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny poprzez przyjęcie, że powód dostatecznie wykazał, iż z uwagi na udział powoda w zdarzeniu z dnia 22 września 2012 r., należna jest dopłata zadośćuczynienia w kwocie 3 000,00 zł.

W oparciu o te zarzuty wniosła o zmianę orzeczenia w zaskarżonej części i zasądzenie kosztów za postepowania drugiej instancji.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Sąd Rejonowy – wbrew zarzutom zawartym w apelacji – prawidłowo ustalił zakres krzywdy jakiej doznał powód w wyniku wypadku w wyniku wypadku.

Na skutek zdarzenia z dnia 22 września 2012 r. powód doznał złamania VII żebra po stronie prawej. Zastosowane leczenie doprowadziło do wygojenia się złamania bez następstw w postaci długotrwałego, jak i stałego uszczerbku na zdrowiu. Przeprowadzone badania nie wykazały żadnych odchyleń od stanu prawidłowego. Sam zespół bólowy nie potwierdzony badaniami klinicznymi czy badaniami dodatkowymi nie stanowi podstawy orzeczniczej.

Po wypadku cierpienia powoda związane były ze złamanym żebrem VII po lewej stronie. Ich nasilenie było dość znaczne przez okres około 10 tygodni. Przez ten okres powód wymagał pomocy osób trzecich w wymiarze około 5 godzin dziennie. Przebyte złamanie żebra nie miało i nie będzie mieć wpływu na aktywność życiową powoda.

Na skutek kolizji drogowej u powoda, poza urazami somatycznymi, wystąpiły reaktywne przemijające zaburzenia adaptacyjne, adekwatne zarówno co do czasu trwania, jak i prezentowanych objawów do przebytej sytuacji stresowej, jaką był wypadek. Zaburzenia adaptacyjne występowały u powoda w formie nasilonej przez okres około 2 miesięcy od zdarzenia i przejawiły się poprzez kłopoty ze snem, obniżony nastrój, skłonność do rozpamiętywania wypadku i analizowania jego przyczyn, lęk przed jazdą samochodem. Po tym czasie objawy uległy złagodzeniu. Powód nie odczuwał potrzeby leczenia psychiatrycznego. Za namową lekarza chirurga był na trzech wizytach u psychologa po których odczuwał poprawę w zakresie samopoczucia psychicznego. Obecnie powód nadal relacjonuje doznania o charakterze lękowym ale w ocenie biegłej z dziedziny psychologii nie maja one związku przyczynowo skutkowego z wypadkiem ale wynikają z jego sytuacji życiowej. Aktualnie funkcjonowanie powoda jest stabilne.

Wszystkie swoje ustalenia Sąd oparł o opinie biegłych, którzy dokładnie opisali krzywdę jakiej doznał powód w wyniku wypadku. Ustalenia te są więc obiektywne i wynikające z wiedzy specjalistycznej.

Sąd Rejonowy biorąc pod uwagę powyższe okoliczności trafnie ocenił, że odpowiednim zadośćuczynieniem jest kwota 5.500 zł. Należy podkreśli, że zdrowie jest najważniejszym dobrem człowieka i jego naruszenie musi być odpowiednio rekompensowane stosownie do doznanych urazów, cierpień zarówno fizycznych i psychicznych. Zadośćuczynienie nie może być symboliczne lecz musi pełnić swoja funkcję kompensacyjną.

Ustalona przez Sąd Rejonowy kwota zadośćuczynienia nie narusza prawa materialnego, gdyż jest odpowiednia do doznanej przez powódkę krzywdy.

Prawidłowe jest również orzeczenia o kosztach postepowania. W niniejszej sprawie bowiem suma zadośćuczynienia należy się powodowi zależała od oceny sądu. W takiej sytuacji zgodnie z art. 100 k.p.c. sąd może nie obciążyć powoda kosztami postepowania.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c. orzec jak w sentencji.

II Ca 487/15

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE