Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek

Sędzia SO Gabriela Sobczyk

SR (del.) Roman Troll (spr.)

Protokolant Dominika Tarasiewicz

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2016 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Państwowych Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko Gminie G.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 19 marca 2015 r., sygn. akt I C 1320/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 600 zł (sześćset złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSR (del.) Roman Troll SSO Leszek Dąbek SSO Gabriela Sobczyk

Sygn. akt III Ca 1105/15

UZASADNIENIE

Powódka (...) Państwowe Spółka Akcyjna w W. zażądała zasądzenia od pozwanej Gminy G. 3325,43 zł z ustawowymi odsetkami od 23 lipca 2013 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że przedmiotem żądania pozwu jest należność stanowiąca odszkodowanie za okres od 1 stycznia 2012 roku do 31 maja 2013 roku przysługujące powódce od pozwanej tytułem niewykonania obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego na rzecz E. O., J. O., T. O. i K. O., wobec których wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach orzeczono eksmisję z lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w G. przy ulicy (...), z jednoczesnym uprawnieniem tych osób do otrzymania lokalu socjalnego. Pozwana nie wykonała obowiązku dostarczenia uprawnionym lokalu socjalnego, powódka poniosła szkodę z uwagi na niemożność wynajęcia lokalu i uzyskiwania czynszu, a żądana pozwem kwota odpowiada wysokością czynszowi, jaki powódka mogłaby uzyskać, mając możliwość dysponowania lokalem w spornym okresie. Uprawnieni do lokalu socjalnego nie regulowali należności za lokal, zaś wysokość odszkodowania została pomniejszona jedynie o wypłatę dodatku mieszkaniowego w grudniu 2012 roku w kwocie (...),7 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki kosztów postępowania. Wskazała, że powódka nie wykazała wysokości rzeczywiście poniesionej szkody, jak również nie wykazała, że w spornym okresie lokal był zajmowany przez osoby, którym przysługuje prawo do lokalu socjalnego.

W piśmie procesowym z 27 lutego 2015 roku powódka oświadczyła, że precyzuje pozew w ten sposób, iż domaga się zasądzenia 6875 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 23 lipca 2013 roku do dnia zapłaty, a w kolejnym piśmie datowanym na 6 marca 2015 roku zaznaczyła, że kwota 3627,70 zł stanowiła rozliczenie liczników.

Wyrokiem z 19 marca 2015 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo (pkt 1) oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego pozwanej (pkt 2).

Orzeczenie to zapadło przy ustaleniu, że powódka jest właścicielem lokalu położonego w G. przy ulicy (...); wyrokiem z 21 lipca 2006 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach nakazał E. O., J. O., T. O., K. O. opuszczenie lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w G. i wydanie go powódce w stanie wolnym od osób i rzeczy, przyznał im prawo do lokalu socjalnego i jednocześnie wstrzymał wykonanie wyroku do czasu złożenia przez Gminę G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Wyrok jest prawomocny. Pismem z 28 listopada 2006 roku powódka wezwała pozwaną do przedłożenia uprawnionym oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, pozwana takiej oferty nie przedstawiła wskazując, że nie dysponuje wolnymi lokalami socjalnymi. Ponowne wezwanie pozostało bezskuteczne. Pismem z 2 lipca 2013 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty wyliczonej przez siebie w wysokości 3325,43 zł tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego uprawnionym. Wezwanie okazało się bezskuteczne.

Powyższe okoliczności doprowadziły Sąd Rejonowy do przekonania, że powództwo zasługiwało na oddalenie, gdyż powódka dochodziła zapłaty tytułem odszkodowania za zaniechanie przez pozwaną wykonania obowiązku przewidzianego w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz podnosiła, że odpowiedzialność pozwanej wynika z faktu braku dostarczenia lokalu socjalnego E. O., J. O., T. O. i K. O., którzy nie uiszczali odszkodowania za zajmowanie lokalu. Zarzutem zgłoszonym przez pozwaną przeciwko żądaniu powódki był min. brak zajmowania przez osoby wymienione w wyroku eksmisyjnym lokalu przy ul. (...) w G.. Okoliczności przeciwnej powódka nie wykazała, nie zareagowała na zarzuty pozwanej i nie zgłosiła żadnych wniosków dowodowych, celem wykazania, że w istocie w okresie od 1 stycznia 2012 roku do 31 maja 2013 roku jej lokal był zajmowany przez osoby uprawnione do otrzymania lokalu socjalnego, a tym samym powódka nie mogła nim swobodnie dysponować, co doprowadziło do powstania szkody w postaci utraconych korzyści.

Sąd Rejonowy zauważył, że celem regulacji zawartej w art. 18 ust. 1, ust. 3 oraz ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, a także art. 417 § 1 k.c. jest wyrównanie uszczerbku majątkowego poniesionego przez właściciela lokalu zajmowanego przez osobę, względem której orzeczono eksmisję jednocześnie wstrzymując wykonane wyroku do czasu zapewnienia lokalu socjalnego przez gminę. Wskazał zarazem, że podstawowym warunkiem powstania odpowiedzialności jest zajmowanie lokalu przez osobę, względem której orzeczono eksmisję, w okresie którego dotyczy żądanie. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego zauważył, że odpowiedzialność gminy i dłużnika na podstawie art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów ma charakter odpowiedzialności in solidum co oznacza, że odpowiedzialność gminy nie ma charakteru odpowiedzialności subsydiarnej.

Sąd Rejonowy ustalił jednak, że z materiału zgromadzonego w sprawie wynika jedynie, iż lokal ten był zajmowany przez osoby uprawnione do otrzymania lokalu socjalnego w dacie wydania wyroku tj. 21 lipca 2006 r., zatem w okresie ponad 6 lat przed okresem, którego dotyczy żądanie. Powódka zaś nie zaoferowała dowodów potwierdzających, że osoby te zajmowały lokal także w okresie od stycznia 2012 r. do maja 2013 r., a pozwana okoliczność tę kwestionowała. W szczególności okoliczności tej nie potwierdzają dokumenty załączone do pozwu. Żądanie odszkodowania wymaga w pierwszej kolejności wykazania okoliczności niemożności dysponowania lokalem przez właściciela, a to właśnie ze wskazanych przyczyn - zajmowania go przez osoby, w stosunku do których orzeczono eksmisję. Kwestia oceny wysokości odszkodowania jest następcza.

Wobec braku wniosków dowodowych na wykazanie fundamentalnej przesłanki powstania odpowiedzialności pozwanej w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy uznał, iż roszczenie powódki winno ulec oddaleniu. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 §1 k.p.c. obciążając nimi powódkę, jako przegrywającą proces. Na koszty pozwanej składa się jedynie wynagrodzenie jej pełnomocnika w kwocie 600 zł.

Apelację od tego wyroku złożyła powódka zaskarżając go w całości i zarzucając mu: naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że powódka nie wykazała faktu zamieszkiwania przez uprawnionych do lokalu socjalnego w lokalu mieszkalnym powódki w okresie od 1 stycznia 2012 roku do 31 maja 2013 roku, ani nie wykazała pozbawienia możliwości dysponowania lokalem pomimo treści dokumentów załączonych w tym zakresie do pozwu oraz dopuszczonego dowodu opinii biegłego sądowego, a także pomimo braku przedstawienia przez stronę pozwaną jakichkolwiek dowodów na poparcie kwestionowania zamieszkiwania państwa O. w lokalu; art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego poprzez jego niezastosowanie i oddalenie powództwa pomimo spełnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności gminy określonych w tym przepisie. Zarzuciła także naruszenie prawa procesowego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie: art. 217 § 1 k.p.c. przez jego niezastosowanie i nie uwzględnienie faktów i dowodów powołanych przez powódkę, w tym pominięcie dopuszczonego dowodu z opinii biegłego sądowego – rzeczoznawcy majątkowego na okoliczność określenia wysokości szkody poniesionej przez powódkę w wysokości wolnorynkowego czynszu najmu jaki mogłaby otrzymywać za wynajem lokalu – w sytuacji, gdy strona pozwana kwestionowała fakt zajmowania lokalu mieszkalnego powódki przez byłych najemców w spornym okresie, a powódka przez wnioskowany dowód wykazała zarówno fakt zamieszkiwania w tych lokalu w spornym okresie, jak i pozbawienie możliwości dysponowania nim oraz poniesienie z tego tytułu szkody, kwestie te bowiem zostały przez biegłego w opinii ustalone i uwzględnione. Jednocześnie zarzuciła sprzeczność istotnych ustaleń Sądu Rejonowego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że powódka nie wykazała faktu zamieszkiwania przez uprawnionych do lokalu socjalnego w jej lokalu mieszkalnym w spornym okresie, a tym samym nie wykazała pozbawienia możliwości dysponowania lokalem, pomimo że do pozwu załączone zostały dokumenty stwierdzające fakt zamieszkiwania przez uprawnionych do lokalu socjalnego w lokalu mieszkalnym powódki w okresie objętym żądaniem pozwu oraz oddalenie powództwa pomimo spełnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności gminy, a także pomimo dopuszczonego dowodu z opinii biegłego sądowego – rzeczoznawcy majątkowego, zgodnie z wnioskiem powódki, który wydając opinię w grudniu 2014 roku kwestie te ustalił i uwzględnił, czym wykazany został zarówno fakt zamieszkiwania w tym lokalu mieszkalnym w spornym okresie, jak i pozbawienie możliwości dysponowania nim oraz poniesienie z tego tytułu szkody.

Przy tak postawionych zarzutach wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie od pozwanego na jej rzecz 6875 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 23 lipca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu za obydwie instancje; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania – przy uwzględnieniu kosztów postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie jako bezzasadnej i o zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy ustalił i zauważył, co następuje:

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy są w znacznej części prawidłowe i jako takie Sąd Okręgowy uznaje je za własne z tą zmianą, że ocena całokształtu materiału dowodowego wskazuje na to, iż osoby, którym przyznano uprawnienie do lokalu socjalnego (państwo O.) we wskazanym w pozwie okresie zamieszkiwali w tym lokalu mieszkalnym. Okoliczność, że osoby te zajmują obecnie i zajmowały w spornym czasie lokal mieszkalny powódki nie wynika z dokumentów dołączonych do pozwu, natomiast przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego /k. 144 – 180/, z którego wynika, że zajmują one ten lokal w chwili dokonania wizji – w grudniu 2014 roku (tego nikt nie kwestionował) – prowadzi do wniosku, że zajmowali ten lokal mieszkalny przez cały czas (także wcześniej). Niezasadnym było więc ustalenie przez Sąd Rejonowy, że powódka nie wykazała, że w spornym okresie czasu osoby te zajmowały ten lokal mieszkalny. Trzeba jednak podkreślić, że sam dowód z opinii biegłego nie był dopuszczony na okoliczność ustalenia czy osoby te zajmują lokal mieszkalny i jako taki nie może stanowić dowodu zamieszkiwania ich w tym lokalu. Natomiast okoliczności faktyczne ustalone przez biegłego w związku z dokonywanym opisem lokalu mieszkalnego wskazują, że te osoby tam wówczas zamieszkiwały. Nie można bowiem w zupełności nie brać pod uwagę tego, że w chwili dokonania opisu lokalu mieszkalnego państwo O. tam zamieszkiwali. To jest ustalony fakt, a biorąc pod uwagę to, że w stosunku do tych osób orzeczono eksmisję z lokalu mieszkalnego można z niego wyprowadzić domniemanie faktyczne, że nie zostały one eksmitowane, a z pozostałego materiału dowodowego wynika, że nie przedstawiono im oferty najmu lokalu mieszkalnego /pisma stron k. 8 – 15/, brak zaś dowodu na to, że się przeprowadziły dobrowolnie. W tym zakresie więc okazały się zasadne w części zarzuty apelacji - doszło bowiem do naruszenia przepisów postępowania (art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 231 k.p.c.), gdyż Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę i nie rozważył domniemań faktycznych występujących w tej sprawie oceniając cały zebrany materiał dowodowy.

To powoduje, że ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego muszą być uzupełnione, ale na podstawie przeprowadzonych w toku postępowanie przed sądem I instancji dowodów.

Niezależnie od tego regulacja prawna zastosowana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa.

Dochodzona przez powódkę kwota odszkodowania stanowi sumę jaką osoby zajmujące lokal mieszkalny powinny regulować tytułem kosztów eksploatacji lokalu oraz opłat związanych skorzystaniem z wody i kanalizacji oraz wywozu odpadów. Kwota tego odszkodowania tak opisane w pozwie stanowi odszkodowanie za brak wykonania obowiązku dostarczenia lokalu mieszkalnego [art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 150 ze zm.)]. Ponadto powódka następnie zmieniłam żądanie dochodząc wyższej kwoty odszkodowania w oparciu o złożoną przez biegłą opinię.

Z opinii biegłej /k. 144 – 180/ wynika, że lokal mieszkalny, którego dotyczy postępowanie jest w złym stanie technicznym, standard wyposażenia łazienki jest niski, stolarka okienna i drzwiowa nie była konserwowana i nie wymieniano jej od czasu budowy, a nadaje się do wymiany. Stan mieszkania jest awaryjny. Ponadto posadzki są zużyte z licznymi ubytkami, powłoki zabrudzone, a wyposażenie świadczy o długoletnim użytkowaniu; toaleta jest bez ogrzewania, a ściany w części bez tynków. Lokal ten nadaje się do kapitalnego remontu. Jednocześnie z opinii wynika, że rynek lokali pod najem obejmuje lokalne w stanie technicznym dobrym bądź bardzo dobrym, a rzadko w stanie średnim wymagający nakładów, a także lokale o standardzie wysokim, podwyższonym, sporadycznie podstawowym, przy czym zlokalizowanie głównie centralnych częściach miast lub dzielnicach dogodnie skomunikowanych. Rynek lokali nie odnotowuje zaś lokali w złym stanie technicznym, o standardzie znacznie odbiegającym od podstawowego. Nieruchomość jest położona w centralnej części G..

Powódka w żaden sposób nie przedstawiła jakichkolwiek dokonywanych przez siebie czynności związanych z koniecznością remontu tego lokalu i ewentualnymi przeszkodami stawianymi przez osoby zajmujące ten lokal. Z opinii biegłej wynika zaś, że lokal o takim standardzie nie mógłby zostać wynajęty. Dodać należy, że umowy najmu dołączone do pozwu z 2009 roku wskazują na wysokość czynszu najmu za lokale mieszkalne od 14 zł do 18 zł za metr kwadratowy, natomiast biegła co do lokalu zajmowanego przez państwo O. wyliczyła stawkę czynszu w wysokości 9,15 zł za metr kwadratowy z uwagi na stan tego lokalu wymagający kapitalnego remontu z wymianą wszystkich instalacji. Do pozwu nie dołączono żadnej umowy związanej z wysokością czynszu, jaki lokatorzy uiszczali za ten konkretny lokal mieszkalny w czasie jej obowiązywania.

Powyższe okoliczności świadczą o tym, że powódka nie wykazała w jakiej wysokości odszkodowanie powinni ponosić lokatorzy zajmujący lokal mieszkalny na podstawie umowy najmu, która wygasła. Nie wykazała także realnej możliwości wynajęcia tego konkretnego lokalu, który jest w stanie technicznym nienadającym się do wynajęcia, a powódka w żaden sposób tego stanu nie próbowała zmienić.

Pomimo nieprawidłowości w ustaleniach dotyczących stanu faktycznego orzeczenie wydane przez Sąd Rejonowy jest właściwe, albowiem jak już wyżej wskazano powódka nie wykazała realnej możliwości najmu tego konkretnego lokalu mieszkalnego, a co za tym idzie powstania szkody. Jednocześnie powódka nie wykazała też w jakiej wysokości odszkodowanie powinni regulować lokatorzy oraz, że ponosiła za tych lokatorów jakiekolwiek opłaty. Na okoliczność wykazania wysokości czynszu najmu tego lokalu i należnych dodatkowych opłat powódka przedstawiła tylko zestawienie odszkodowania /k. 25/ stanowiące sporządzony przez Naczelnika Wydziału Gospodarowania (...) T. D. dokument prywatny i polecenie księgowania /k. 26/ o takim samych charakterze. Dokumenty te nie mogą prowadzić do ustalenia wysokości odszkodowania jakie powinny regulować osoby zajmujące lokal – nie są to dokumenty źródłowe, a dokumentów źródłowych nie przedstawiono. To powódkę w tym zakresie obciąża ciężar dowodowy (art. 6 k.c.), albowiem okoliczności te zostały zakwestionowane przez pozwaną. Dodatkowo wcześniej wspomniane dokumenty związane z umowami najmu innych lokali mieszkalnych z maja 2009 roku i z sierpnia 2009 roku /k. 16 – 24/ w żaden sposób nie mogą stanowić dowodu w jakiej wysokości odszkodowanie powinny regulować osoby uprawnione do otrzymania lokalu socjalnego – one powinny regulować je w wysokości jaką obowiązane byłyby opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł (art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, por. także w tym zakresie wyrok Sądu Najwyższego z 19 czerwca 2008 r., sygn. akt V CSK 31/08, opublik. w OSNC-ZD 2009/1/16) – nie dotyczą bowiem tego lokalu, a poza tym nawet nie zostały powołane na tą okoliczność.

Uregulowana w art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego odpowiedzialność pozwanej ma charakter odszkodowawczy i powstaje tylko w przypadku, gdy właściciel wykaże, że na skutek zajmowania lokalu przez osobę bez tytułu prawnego w stosunku, do których orzeczono nakaz opróżnienia lokalu mieszkalnego z przyznaniem im prawa do lokalu socjalnego poniósł szkodę (uchwała Sądu Najwyższego z 7 kwietnia 2006 r., sygn. akt III CZP 21/06, opublik. w OSNC 2007/2/22; uchwała Sądu Najwyższego z 7 grudnia 2007 r., sygn. akt III CZP 121/07, opublik. w OSNC 2008/12/137). Zakres odpowiedzialność pozwanej, będącej odpowiedzialnością in solidum, wyznacza art. 361 § 1 k.c., zgodnie z którym pozwana jest zobowiązana do zrekompensowania powódce szkód (w rozumieniu art. 361 § 2 k.c.), będących normalnym następstwem zaniechania przez nią zaoferowania byłym najemcom lokalu powoda zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Stosownie do art. 232 k.p.c. na stronach ciąży obowiązek przedstawienia dowodów dla stwierdzenia faktów z których wywodzą skutki prawne. Wskazany powyżej ciężar dowodu w znaczeniu formalnym uzupełnia ciężar dowodu w znaczeniu materialnym wyrażony w art. 6 k.c., który nakłada na stronę ciężar udowodnienia faktów, z których wywodzi ona skutki prawne. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 listopada 2007r., (sygn. akt II CSK 293/07, LEX nr 487510), ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu.

Uwzględniając powyższe, na powódce ciążył obowiązek wykazania przesłanek warunkujących odpowiedzialnością pozwanej, a zatem zarówno możliwości wynajęcia przedmiotowego lokalu jak również wysokości szkody.

W ramach określonych art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w związku z art. 6 k.c. na powódce ciążył nadto obowiązek wykazania, że miała realną możliwość wynajęcia tego lokalu. Okoliczność ta nie została przez nią wykazana. Powódka nie wykazała, aby w okresie dochodzonym pozwem, miała realną możliwość wynajmu lokalu zajmowanego przez państwa O.. Nie wykazała także w jakiej wysokości powinni oni regulować wówczas odszkodowanie (lokatorów obciąża obowiązek zapłaty właścicielowi wynagrodzenia na dotychczasowym poziomie w zakresie czynszu i opłat uiszczanych przed wygaśnięciem uprawnienia do korzystania z lokalu można także dochodzić odszkodowania uzupełniającego, ale wpierw trzeba wykazać w jakich wysokościach czynsz i pozostałe opłaty powinny być uiszczane przed wygaśnięciem stosunku najmu) – przedstawione w tym zakresie dowody są niewystarczające, o czym była mowa wyżej.

Dlatego też, pomimo zmiany ustaleń faktycznych i nieprawidłowości w procedowaniu w toku postępowania przez sądem I instancji, zarzuty apelacji w zasadniczej części okazały się niezasadne. Nie mogły więc doprowadzić do żądanej zmiany wyroku.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 385 k.p.c., orzeczono jak w sentencji, albowiem apelacja ostatecznie okazała się bezzasadna.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z 99 k.p.c., § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) i § 12 ust. 2 pkt 1 tego rozporządzenia, albowiem powódka przegrała sprawę.

SSR (del.) Roman Troll SSO Leszek Dąbek SSO Gabriela Sobczyk