Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 03 lipca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej stwierdzające zdolność do pracy ubezpieczonej.

Od decyzji tej ubezpieczona złożyła odwołanie, w którym nie zgodziła się z dokonaną oceną jej stanu zdrowia. Zdaniem odwołującej nie jest osoba zdolną do podjęcia pracy.

Organ rentowy domagał się oddalenia odwołania. Wobec braku stwierdzenia u wnioskodawczyni niezdolności do pracy nie było podstaw do wydania decyzji innej niż zaskarżona.

Sąd ustalił i zważył, co następuje :

W dniu 02.04.2012 r. A. G. złożyła wniosek o przyznanie renty. Orzeczeniem komisji |Lekarskiej ZUS nie stwierdzono niezdolności badanej do pracy.

W celu weryfikacji tych ustaleń powołani zostali biegli sądowi. Ustalili oni, że stan zdrowia ubezpieczonej nie upośledza aktualnie sprawności organizmu w stopniu ograniczającym zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Napady padaczkowe występują sporadycznie a stan psychiczny jest wyrównany. Wskazane jest wykonanie badań neuropsychiatrycznych i ewentualne późniejsze orzekanie. Wymaga leczenia ambulatoryjnego w poradni chorób wątroby.

Dowód : dokumentacja w aktach ZUS, opinia biegłych z 16.10.2012 r. k. 11-12, opinia uzupełniająca k. 27, opinia z 07.05.2013 r. k. 46-47

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów, w szczególności dokumentacji medycznej i opinii biegłych ( wraz z opiniami uzupełniającymi ), uznając je za wzajemnie spójne i w związku z tym wiarygodne.

Dowód z opinii biegłych, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie Sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c., na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, Lex nr 77046). Biorąc pod uwagę przedstawione kryteria należy stwierdzić, że przeprowadzony dowód z opinii I i II zespołu biegłych jest w pełni przydatny dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Biegli wchodzący w skład obu zespołów wydali opinię po gruntownej analizie akt sprawy, uwzględniając całą dostępną dokumentację lekarską i wywiad z ubezpieczoną , a przede wszystkim dokonali badania przedmiotowego i zapoznali się z dokumentacją i przebiegiem leczenia odwołującej. Wnioski opinii omówiono szeroko, sformułowane zostały w sposób jasny i precyzyjny, a końcowe stanowisko zostało szczegółowo, przekonująco i logicznie uzasadnione. Przedstawione konkluzje są kategoryczne, a ich uzasadnienie przedstawione zostało w sposób przystępny i zrozumiały. Biegli są doświadczonymi specjalistami z dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonej, a poziom ich wiedzy i sposób umotywowania orzeczenia powoduje, iż Sąd Okręgowy uznaje przeprowadzoną w sprawie opinię I i II zespołu biegłych za w pełni trafną.

Nie budzi wątpliwości, iż ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń oraz możliwości wykonywania pracy wymaga z reguły wiadomości specjalnych, w niniejszym przypadku - opinii biegłych .Jednakże ostateczna ocena, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy musi uwzględniać także inne elementy, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ocena taka ma charakter prawny i może jej dokonać wyłącznie sąd. Należy podnieść, że zastrzeżenia ubezpieczonego podnoszone w sprawie, stanowiły w zasadzie wyłącznie nietrafną polemikę z prawidłowymi ustaleniami dwóch zespołów biegłych sądowych. Powódka nie wykazała istotnych błędów lub innych wad w tych opiniach biegłych poprzestając na ich kwestionowaniu z powołaniem się na własną, odmienną interpretację stanu zdrowia , co jednakże uznać należy za niewystarczające dla podważenia wydanych orzeczeń i orzeczeń uzupełniających.

W ocenie Sądu Okręgowego zastrzeżenia wniesione przez ubezpieczoną nie wpłynęły na konieczność dalszej weryfikacji oceny jej stanu zdrowia, gdyż wszystkie zgłaszane przez nią dolegliwości zostały ujęte w opiniach. Nie można przyjąć, że sąd obowiązany był dopuścić dowód z kolejnego zespołu biegłych, skoro złożone opinie były dla odwołującej niekorzystne. Przepis art. 278 § 1 k.p.c. stanowi, iż w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia opinii. Na jego podstawie dowód z opinii biegłego podlega ocenie sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. Do utrwalonych poglądów należy to, że, potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 1997 r., II UKN 23/97, OSNAPiUS 1997 nr 23, poz. 476; z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPiUS 1998 nr 5, poz. 161; z dnia 21 maja 1997 r., II UKN 131/97, OSNAPiUS 1998 nr 3, poz. 100; z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPiUS 1998 nr 13, poz. 408; z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 391/97, OSNAPiUS 1998 nr 20, poz. 612; z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000 nr 22, poz. 807 oraz z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPiUS 2000 nr 23, poz. 869).

Jak wyraził się w wyroku z dnia 25 czerwca 2009 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach - V ACa 139/09 (LEX nr 551993 ) opinia biegłego podlega ocenie Sądu z uwzględnieniem kryteriów oceny tego rodzaju dowodu, takich jak poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej.

2. O ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem.

Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych. ( Wyrok z dnia 6 maja 2009 r. Sąd Najwyższy II CSK 642/08LEX nr 511998).

Powołując się na przytoczone poglądy prawne, Sąd doszedł do wniosku, że pomimo zastrzeżeń zgłaszanych przez ubezpieczoną, przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe nie dało podstaw do uwzględnienia odwołania, sporządzone ( uwzględnione ) opinie biegłych były wiarygodne , kompleksowe i należycie uzasadnione a zastrzeżenia odwołującego nie prowadziły do konieczności ich dalszej weryfikacji.

Sąd uznał zatem powyższe opinie biegłych sądowych za miarodajne dla oceny zdolności odwołującej do pracy i oparł na nich swoje rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy; ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Natomiast jak wynika z art. 12. 1.w/wym ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

2. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

3. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Skoro ubezpieczona nie została uznany za osobę przynajmniej częściowo niezdolną do pracy brak było podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji i Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w zw. z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U nr 162, poz. 1118 ze zm.) oddalił odwołanie.

SSO Joanna Siupka-Mróz