Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu w dniu 13.10.2015 r., 24.11.2015 r., 19.01.2016 r. na rozprawie

sprawy J. D. , syna W. i T., ur. (...) w W.,

obwinionego o to, że:

w okresie od grudnia 2012 roku do dnia 6 marca 2015 roku w W. przy Al. (...) w celu dokuczenia poprzez dzwonienie domofonem do mieszkania nr (...), zaklejanie zamka skrzynki pocztowej i drzwi pojazdu oraz umieszczanie w skrzynce pocztowej należącej do mieszkania nr (...) resztki pokarmów oraz niedopałków papierosów złośliwie niepokoił M. B. (1) oraz M. B. (2),

to jest o wykroczenie z art. 107 kw,

orzeka:

I.  obwinionego J. D. uznaje za winnego tego, że w dniu 18.02.2015 r. oraz w dniu 26.02.2015 r. w W. przy Al. (...) w celu dokuczenia poprzez dzwonienie domofonem do mieszkania nr (...) złośliwie niepokoił M. B. (1) oraz M. B. (2), tj. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 107 kw i za to, na podstawie art. 107 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) złotych oraz uniewinnia obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia w pozostałym zakresie,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40 (pięćdziesięciu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania, a w części uniewinniającej kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 3005/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. D. wraz z rodziną mieszka w budynku wielorodzinnym położonym przy ulicy (...) w lokalu nr (...) w W.. Rodzina D. posiada psa rasy mieszaniec, którego przygarnęli ze schroniska. W tym samym bloku mieszkalnym, w lokalu nr (...) mieszkają M. B. (2) i M. B. (1). J. D. jest skonfliktowany z małżonkami B.. Konflikt związany jest z posiadanym przez rodzinę D. psem i sposobem zajmowania się tym psem, z uwagi na agresję pasa i puszczanie go luzem i bez opieki, a także wyprowadzanie psa przez dziecko, w sytuacji niepanowania nad agresywnym psem.

W dniu 18 lutego 2015 r. ok. godz. 00:25 oraz w dniu 26 lutego 2015 r. ok. 00:15 w porze nocnej w W. przy Al. (...) J. D. w celu dokuczenia poprzez dzwonienie domofonem do mieszkania nr (...) złośliwie niepokoił M. B. (1) oraz M. B. (2).

W okresie od grudnia 2012 roku do dnia 6 marca 2015 roku doszło także do szeregu innych zdarzeń, które miały na celu dokuczenie małżonkom B. - w ten sposób, że nieustalona osoba dzwoniła domofonem do ich mieszkania, zakleiła zamek skrzynki pocztowej i drzwi pojazdu oraz umieściła w skrzynce pocztowej należącej do mieszkania nr (...) martwą rybę oraz niedopałków papierosów, czym złośliwie niepokoiła M. B. (1) oraz M. B. (2).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego J. D. /e-protokół rozprawy z dnia 13 października 2015 r. od godz. 00:04:09 do godz. 00:11:08 oraz od godz. 01:06:40 do godz. 01:09:13 oraz e-protokół rozprawy z dnia 19 stycznia 2016 r. od godz. 00:09:27 do godz. 00:16:25/, zeznań pokrzywdzonej M. B. (2) /k. 15-16, e-protokół rozprawy z dnia 13 października 2015 r. od godz. 00:11:52 do godz. 00:37:32 oraz od godz. 01:05:32 do godz. 01:06:33/, zeznań pokrzywdzonego M. B. (1) /k. 3-5, e-protokół rozprawy z dnia 13 października 2015 r. od godz. 00:37:38 do godz. 01:05:30/, zeznań świadka M. D. /e-protokół rozprawy z dnia 24 listopada 2015 r. od godz. 00:01:17 do godz. 00:08:15/, zeznań świadka J. M. /e-protokół rozprawy z dnia 19 stycznia 2016 r. od godz. 00:00:55 do godz. 00:09:26 oraz od godz. 00:16:30 do godz. 00:18:52/, a także notatki urzędowej /k. 1/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/, zawiadomienia wraz ze zdjęciami /k. 6-9/, płyty CD /k. 11/, protokołu oględzin nagrania z monitoringu /k. 12/ oraz danych osobowych /k. 62/.

Obwiniony J. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wskazując, że takie zdarzenia nie miały miejsca. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony wskazał, że państwo B. są jego sąsiadami i mieszkają w tym samym bloku. Wskazał również, że panią B. widuje samą albo z psem i nie wiedział on, że ma ona męża oraz że posiada ona samochód. Obwiniony wyjaśnił, że w swoim mieszkaniu przebywa bardzo rzadko i w ciągu dnia nie przyjeżdża do domu. Wyjaśnił również, że z sąsiadami widuje się bardzo rzadko i panią B. nie widział może ze 3 miesiące. Obwiniony wyjaśnił także, że zarówno on sam, jak i pokrzywdzona posiadają psy, dlatego też spotykał pokrzywdzoną podczas spacerów. Wskazał on nadto, że nawet przekazał pokrzywdzonej torbę jedzenia dla psa oraz spytał się czy jej pies lubi resztki kurczaka. Obwiniony wyjaśnił, że ich relacje popsuły się, gdy jego córka w październiku 2013 r. – gdy skończyła 10 lat, uznała, że może wychodzić z psem sama. J. D. wyjaśnił, że pies jego córki, którym zajmuje się również jego żona, jest to średniej wielkości kundelek, który sięga do jego kolan. Wyjaśnił również, że adoptował tego psa ze schroniska i początkowo pies jadł wyłącznie w nocy i dopiero później przyzwyczaił się do rodziny. Obwiniony wskazał również, że pokrzywdzonej wydaje się, że jej pies jest najważniejszy na O. oraz że wszystkie inne psy są gorsze. Wyjaśnił także, że pani B. nęka jego córkę, mówiąc jej np. że skończy w więzieniu, jeśli będzie wychodziła z psem na spacer. Obwiniony wskazał również, że jest on osobą spokojną, jednak jego żona uznała, że jeśli ktoś grozi jej córce, to nie zachowuje się w porządku. Obwiniony wskazał, że pies wyprowadzany jest na smyczy i zaprzeczył, aby był on spuszczany ze smyczy, wskazując, że gdyby taka sytuacja miała miejsce, to by został on o tym poinformowany. Obwiniony przyznał, że pokrzywdzeni skarżyli się na jego psa oraz wskazywali, że jego córka nie potrafi nad nim zapanować. Wskazał również, że pokrzywdzeni skierowali sprawę do Sądu i że sprawa zakończyła się uniewinnieniem.

Obwiniony w złożonych wyjaśnieniach przyznał, że rozmawiał z dzielnicowym M. D. i że dzielnicowy powiedział mu, że pani B. przegląda nagrania z monitoringu – rano schodzi na dół i sprawdza w monitoringu kiedy wchodził on do budynku.

Podczas oględzin nagrania z monitoringu – płyty CD z k. 11 obwiniony rozpoznał siebie na powyższym nagraniu. /e-protokół rozprawy z dnia 13 października 2015 r. od godz. 00:04:09 do godz. 00:11:08 oraz od godz. 01:06:40 do godz. 01:09:13 oraz e-protokół rozprawy z dnia 19 stycznia 2016 r. od godz. 00:09:27 do godz. 00:16:25 wyjaśnienia obwinionego J. D. /.

J. D. ma 47 lat. Jest żonaty, ma jedno dziecko w wieku 12 lat. Jest taksówkarzem, uzyskuje dochód w wysokości około 2000 zł. Nie był karany. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 13 października 2015 r. od godz. 00:01:08 do godz. 00:03:06 wyjaśnienia obwinionego J. D. /

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując oceny wyjaśnień złożonych przez obwinionego J. D. Sąd uznał je za niewiarygodne w części, w jakiej obwiniony zaprzeczył, aby w dniu 18 lutego 2015 r. oraz w dniu 26 lutego 2015 r. w W. przy Al. (...) w celu dokuczenia poprzez dzwonienie domofonem do mieszkania nr (...) złośliwie niepokoił M. B. (1) oraz M. B. (2).

Zaprezentowanej przez obwinionego J. D. w toku postępowania wersji zdarzenia, jakoby zarzucane zdarzenia z 18 i 26.02.2015 r. nie miały miejsca, przeczy bowiem ujawnione na rozprawie nagranie z monitoringu z płyty CD z k. 11, a także zeznania pokrzywdzonych M. B. (2) i M. B. (1) – sąsiadów obwinionego oraz zeznania świadka J. M. – pracownika ochrony.

W złożonych zeznaniach pokrzywdzeni wskazali, że w godzinach nocnych, gdy przebywali w swoim mieszkaniu wielokrotnie dzwoniono do nich domofonem. Świadek M. B. (1) w złożonych zeznaniach wskazał również, że początkowo nie notował dat i godzin tych zdarzeń, gdyż nie posiadał informacji o możliwości odtworzenia nagrania z monitoringu bloku. Pokrzywdzony wskazał, że później mając zanotowane dwie daty, w których słyszał dzwonienie domofonem, udał się do ochrony, podając konkretną datę i godzinę zdarzenia. M. B. (1) wskazał również, że podczas oględzin powyższych nagrań stwierdził, że w obu tych przypadkach na powyższym nagraniu z monitoringu budynku zarejestrowano wyłącznie obwinionego. Okoliczność tę co do tego, ze jedynie mężczyzna widoczny w nagraniu z monitoringu we wskazanych datach i godzinach w porze nocnej przebywał przy domofonie – potwierdziły zeznania świadka J. M., co do tego, ze był to obwiniony – obwiniony potwierdził, że on jest widoczny w nagraniu, a pokrzywdzony go rozpoznał. Pokrzywdzony M. B. (1) w złożonych przed Sądem zeznaniach po odczytaniu przez Sąd treści złożonych przez niego zeznań w postępowaniu wyjaśniającym, zaprzeczył, aby słyszał przez domofon słowa: „umrzesz, zginiesz”. Pokrzywdzony wskazał, że nie pamięta jakie słowa wówczas słyszał. Wskazane zeznania złożone przez pokrzywdzonego i jego żonę zdarzeń, w tym opisanych przez M. B. (1) zdarzeń z dnia 18 lutego 2015 r. oraz z dnia 26 lutego 2015 r., w ocenie Sądu są szczere i zasługują na przyznanie im przymiotu wiarygodności. Odnosząc się zaś do treści usłyszanych przez pokrzywdzonego M. B. (1) przez domofon słów, w ocenie Sądu z uwagi na to, że zdarzenia opisane przez M. B. (1) miały miejsce w godzinach nocnych, gdy pokrzywdzony był pogrążony w nocnym letargu (na co pokrzywdzony również wskazywał w złożonych zeznaniach w postępowaniu wyjaśniającym), mógł nie zapamiętać dokładnej treści usłyszanych przez domofon słów a w złożonych zeznaniach podać treść jaką jedynie kojarzył, która mogła różnić się od rzeczywiście usłyszanych, a wypowiedzianych w porze nocnej słów.

Oceniając wskazane zeznania pokrzywdzonych M. B. (2) i M. B. (1) podnieść należy, że przesłuchany na rozprawie świadek J. M. – ochroniarz w budynku wielorodzinnym położonym przy ulicy (...), potwierdził, że M. B. (1) faktycznie zwracał się do niego o odtworzenie nagrania z monitoringu – z zarejestrowanych wydarzeń, które miały miejsce w nocy pomiędzy godz. 24 a 1 w nocy i po odtworzeniu nagrania ustalił, że w tych godzinach tylko jedna osoba wchodziła do bloku, tj. mężczyzna z plecakiem (świadek J. M. nie rozpoznał tej osoby) – na rozprawie obwiniony potwierdził, że rozpoznaje siebie. Świadek J. M. potwierdził również, że kamery rejestrują wejście do bloku i wyjście. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. M., były one logiczne, spójne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Ponadto świadek J. M. nie jest zainteresowany rozstrzygnięciem jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną.

Zważyć należy również, że prawdziwość zeznań pokrzywdzonych odnośnie złośliwego ich niepokojenia poprzez dzwonienie domofonem do mieszkania nr (...) w W. przy Al. (...) w dniu 18 lutego 2015 r. oraz w dniu 26 lutego 2015 r. znalazła potwierdzenie w przeprowadzonym na rozprawie dowodzie z oględzin nagrania z monitoringu budynku – płyty CD z k. 11. Na wskazanej płycie znajduje się folder o nazwie „dowody stalkingu art. 190kk”, w którym znajduje się folder o nazwie „kamera monitoringu” oraz 10 zdjęć, 3 dokumenty oraz 2 nagrania. W folderze o nazwie „kamera monitoringu” znajdują się dwa zdjęcia oraz 3 nagrania z monitoringu. Na wskazanych nagraniach zarejestrowano oględziny kamer z monitoringu umieszczonego wewnątrz klatki schodowej bloku (w tle nagrania słychać rozmowy dwóch osób). Na nagraniu z dnia 18.02.2015 r. od godz. 00:25:44 do godz. 00:26:41 zarejestrowano mężczyznę ubranego na jasno, który na głowie posiada kaptur koloru jasnego – mężczyzna ten na nagraniu przemieszcza się po terenie klatki schodowej i następnie wchodzi do windy. Była to jedyna osoba zarejestrowana na powyższym nagraniu. Na nagraniu z dnia 26.02.2015 r. od godz. 00:15:47 do godz. 00:16:38 zarejestrowano mężczyznę ubranego na jasno, w kamizelce koloru czarnego i z plecakiem na plecach, który wchodzi na teren klatki schodowej, a następnie wchodzi do windy. Była to jedyna osoba zarejestrowana na powyższym nagraniu. Obecny podczas oględzin płyty CD z k. 11 obwiniony potwierdził, że jest on osobą zarejestrowaną na powyższych nagraniach. Zeznania pokrzywdzonych, a także ich postawa w toku zeznań, brak zacietrzewienia, w ocenie Sądu wskazują, że są oni osobami, które zdecydowały się zwrócić jedynie uwagę sąsiadowi, w sytuacji, jak wynika z zeznań k. 56, obawy przed agresja jego psa, rasy mieszanej w typie psów z grupy psów, które gdy są z rodowodem, są wpisane na listę psów niebezpiecznych

Sąd dał wiarę zeznaniom M. D., funkcjonariusza Policji. Jego zeznania były konsekwentne, spójne i logiczne. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności tych zeznań. Zeznania tego świadka – dzielnicowego, potwierdzają okoliczność zgłaszania przez pokrzywdzonych sytuacji ich niepokojenia, związanych z dzwonieniem w nocy domofonem, uszkodzeniu skrzynki, wrzucaniem do niej ryby. Sąd uznał, że brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań tego świadka, osoby obcej dla stron. Zeznania potwierdzają uciążliwość dla pokrzywdzonych sytuacji, jakie ich spotkały.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie, dał podstawę do ustalenia winy i sprawstwa obwinionego J. D. w zakresie tego, że w dniu 18 lutego 2015 r. oraz w dniu 26 lutego 2015 r. w W. przy Al. (...) w celu dokuczenia poprzez dzwonienie domofonem do mieszkania nr (...) złośliwie niepokoił M. B. (1) oraz M. B. (2), tj. popełnienia wykroczenia z art. 107 kw. W pozostałym zakresie dowody w sprawie potwierdzają okoliczność umieszczenia nieżywej ryby, niedopałków papierosów w skrzynce pocztowej pokrzywdzonych, jak również zaklejanie zamka ich pojazdu i uszkodzenia zamka skrzynki – nie ma jednakże dowodów, które dawałyby podstawę do ustalenia kto jest sprawcą tych czynów. Sama okoliczność skonfliktowania obwinionego z pokrzywdzonymi, z uwagi na skarżenie się pokrzywdzonych na puszczanie psa luzem i niepanowanie nad psem, nie jest przesłanką wykazującą, że to obwiniony tych pozostałych czynów się dopuścił. Do zamka pojazdu, ponadto do skrzynki pokrzywdzonych miał nieograniczony dostęp także liczne inne osoby.

Stosownie do art. 107 kw, odpowiedzialności z tego przepisu podlega ten, kto w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi. Przedmiotem ochrony przepisu art. 107 kw jest więc spokój psychiczny człowieka, przeciwdziałanie frustracji, irytacji oraz innym formom dyskomfortu psychicznego. Strona podmiotowa wykroczenia określonego w art. 107 kw polega na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego – działanie sprawcy jest ukierunkowane na dokuczenie innej osobie i charakteryzuje się „złośliwością”. (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 r. w sprawie IV KK 324/10). Złośliwe niepokojenie w rozumieniu art. 107 kw to wzbudzanie niepokoju, obawy, lęku, polegające na zakłóceniu spokoju lub innych zachowaniach wyprowadzających pokrzywdzonego z równowagi psychicznej (np. wysyłanie przykrych listów, głuche telefony, pukanie do drzwi i uciekanie). (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2013 r. w sprawie III KK 213/12). Czyn stanowiący wykroczenie z art. 107 kw polega na działaniu kierunkowym – „w celu dokuczenia innej osobie”, a zatem należy ustalić, że po stronie sprawcy tego wykroczenia zachodzi złośliwość. Nawet samo stwierdzenie umyślności działania nie daje podstawy do przyjęcia odpowiedzialności za wykroczenie penalizowane tym przepisem. (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 1995 r. w sprawie III KRN 44/95).

Analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinionego, całość okoliczności sprawy, w tym w szczególności zeznania pokrzywdzonych – wskazują na to, że obwiniony działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim oraz że jego działanie nacechowane było złośliwością w celu dokuczenia swoim sąsiadom, z którymi jest skonfliktowany. Zachowania J. D. polegały na dokuczaniu M. B. (1) oraz M. B. (2) poprzez dzwonienie domofonem do mieszkania w godzinach nocnych w dniu 18 lutego 2015 r. oraz w dniu 26 lutego 2015 r., co wzbudzało zaniepokojenie i przestraszenie u pokrzywdzonych.

Uwzględniając ujawnione w sprawie dowody, Sąd stwierdził, że brak jest w niniejszej sprawie dowodów osobowych, jak i pozaosobowych, które wskazywałyby na winę i sprawstwo obwinionego w zakresie popełnienia zarzuconych mu czynów w pozostałym zakresie, tj. poza sytuacjami niepokojenia domofonem w nocy 18 i 26.02.2015 r. Sąd nie znalazł podstaw do przypisania J. D. sprawstwa pozostałych zachowań będących przedmiotem zarzutu, także pokrzywdzeni nie mieli danych, które wskazywałyby na ich wiedzę, kto pozostałych zachowań się dopuścił, poza tym, że znaną im osobą mającą ku temu w ich ocenie motyw był obwiniony.

Naczelnymi zasadami procesu karnego – są określone w art. 5 Kodeksu postępowania karnego zasady in dubio pro reo i domniemania niewinności, które znajdują także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw). Godzi się też podkreślić, iż według zasad obowiązującej procedury karnej (wykroczeniowej) – to nie oskarżony (obwiniony) musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien udowodnić winę oskarżonego (obwinionego). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego (obwinionego) jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95).

Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu (obwinionemu) musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, sygn. akt V KKN 362/97). Tak więc, gdy w świetle tak dokonanej oceny zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia (wniosku o ukaranie) – nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu (obwinionemu) zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 r., sygn. akt WR 369/90, OSP 1992/102/12).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd dał wiarę wyjaśnieniom J. D. nie przyznającego się do winy i sprawstwa, w zakresie pozostałej części zarzutu (tj. poza zdarzeniami z 18 i 26.02.2015 r.).

Oceniając zeznania pokrzywdzonych w sprawie pozostałych zarzuconych obwinionemu czynów, które miały mieć miejsce w okresie objętym zarzutem, w ocenie Sądu wskazane przez nich wydarzenia, tj. dzwonienie domofonem do mieszkania poza dniami 18 i 26 lutego 2015 r., zaklejanie ich zamka skrzynki pocztowej i drzwi pojazdu oraz umieszczanie w skrzynce pocztowej należącej do mieszkania nr (...) resztek pokarmów oraz niedopałków papierosów, niewątpliwie miały miejsca. Zeznania ich są spójne i logiczne, zdarzenia potwierdzają także zdjęcia niedopałków i martwej ryby w ich skrzynce. Prawdziwość ich zeznań potwierdzają zdjęcia znajdujące się na płycie CD z k. 11, a także okoliczność zgłaszania tych zdarzeń dzielnicowemu. Zważyć należy jednak, że brak jest w sprawie dowodów, które wykazywałyby, że to obwiniony jest sprawcą powyższych czynów (poza niepokojem domofonem 18 i 26.02.2015 r.), żaden zaś z przesłuchanych w sprawie świadków nie widział osoby, która dopuściła się powyższych czynów. W sprawie brak jest również dowodów pozaosobowych, które pozwoliłyby ustalić tożsamość sprawcy powyższych czynów.

Mając na uwadze powołane powyżej okoliczności, Sąd na podstawie art. 5 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia w pozostałym zakresie, wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie ich popełnienia przez obwinionego.

Wymierzając J. D. karę za popełnione wykroczenie z art. 107 kw polegające na tym, że w dniu 18 lutego 2015 r. oraz w dniu 26 lutego 2015 r. w W. przy Al. (...) w celu dokuczenia poprzez dzwonienie domofonem do mieszkania nr (...) złośliwie niepokoił M. B. (1) oraz M. B. (2), Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 107 kw przy zastosowaniu art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 400 zł. Zdaniem Sądu wymierzona kara jest współmierna do stopnia zawinienia, uwzględnia sytuację materialną obwinionego i pozwoli na osiągnięcie celów kary w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. W ocenie Sądu tak ukształtowana kara będzie dla obwinionego realnie dolegliwa, w wyniku czego zostaną osiągnięte cele prewencyjne kary, uświadamiając nieopłacalność zachowania niezgodnego z prawem, co w ocenie Sądu sprzyjać będzie temu, że obwiniony powstrzyma się od dalszych podobnych zachowań, stanowiących znaczna uciążliwość dla pokrzywdzonego.

Jednocześnie z uwagi na to, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania sprawstwa oraz winy w zakresie pozostałych zarzuconych obwinionemu czynów, Sąd uniewinnił obwinionego w tym zakresie.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd obciążył obwinionego kosztami postępowania wymierzając mu opłatę w wysokości 10 % orzeczonej kary grzywny i obciążając zryczałtowanymi kosztami postępowania w kwocie 100 złotych. Na podstawie art. 118 § 2 kpw w części uniewinniającej kosztami postępowania Sąd obciążył Skarb Państwa.