Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Agnieszka Gutowska

Oskarżyciel publiczny: M. F.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lutego 2016 r.

sprawy P. C. s. J. i L., ur. (...) w Ś.

obwinionego o to, że:

1) w dniu 16 września 2015r. około godziny 21:50 w W. na drodze publicznej Al. (...) od kierunku ul. (...) w kierunku ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 20 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki O. o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 54 km/h jadąc z prędkością 104 km/h przy ograniczeniu do 50 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym,

2) w tym samym miejscu i czasie naruszył dyspozycję art. 65 § 2 kw w ten sposób, że na żądanie funkcjonariusza Policji nie udzielił informacji co do miejsca zatrudnienia,

tj. o wykroczenie z art. 65 § 2 kw,

orzeka:

I.  obwinionego P. C. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 1 wykroczenia z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym oraz za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 2 wykroczenia z art. 65 § 2 kw i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art.. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu łącznie karę 1000 (tysiąc) złotych grzywny,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 6124/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 września 2015 r. około godziny 21:50 P. C. kierując samochodem marki O. o nr rej. (...) i jadąc w W. po drodze publicznej ul. (...). (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) poruszał się z prędkością 104 km/h, przy obowiązującym w tym miejscu ustawowym ograniczeniu prędkości w terenie zabudowanym w godzinach 5:00-23:00 do 50 km/h, w wyniku czego przekroczył dopuszczalną prędkość o 54 km/h.

Naruszenie przepisów ruchu drogowego przez P. C. kierującego samochodem marki O. o nr rej. (...) ujawnił funkcjonariusz Policji J. B., który wraz z st. sierż. A. I. w ramach swoich obowiązków służbowych pełniąc służbę statyczną dokonywał w tym czasie pomiarów prędkości pojazdów. J. B. dokonał pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez P. C. z odległości 255 m za pomocą laserowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym (...) (...) (...), numer fabryczny (...). Urządzenie to posiadało aktualne świadectwo legalizacji ważne do dnia 31 maja 2016 roku.

Funkcjonariusz Policji zatrzymał pojazd kierowany przez P. C. do kontroli drogowej. P. C. w trakcie policyjnej kontroli skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy przyjęcia nałożonego na niego mandatu karnego kredytowanego.

P. C. odmówił podania interweniującemu policjantowi informacji o miejscu swojego zatrudnienia.

P. C. ma 31 lat. Jest kawalerem, nie ma małoletnich dzieci. Zajmuje się usługami informatycznymi, osiąga dochód w wysokości 6000 zł netto. Niekarany sądownie. Był karany mandatami za wykroczenia drogowe 14 razy i raz sądownie (k. 12-13). Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 17 lutego 2016 r. od godz. 00:01:04 do godz. 00:02:30 wyjaśnienia obwinionego P. C. /

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego P. C. /e-protokół rozprawy z dnia 17 lutego 2016 r. od godz. 00:03:35 do godz. 00:05:57 oraz od godz. 00:11:05 do godz. 00:11:22 oraz od godz. 00:12:14 do godz. 00:14:12 oraz od godz. 00:18:30 do godz. 00:19:07/, zeznań świadka J. B. /k. 4-5, e-protokół rozprawy z dnia 17 lutego 2016 r. od godz. 00:06:23 do godz. 00:10:40 oraz od godz. 00:14:13 do godz. 00:16:44/, a także notatek urzędowych /k. 1, 6/, danych z rejestru PESEL /k. 8-10/, świadectwa legalizacji urządzenia /k. 14/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 12-13/.

Obwiniony P. C. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Skorzystał prawa do odmowy składania wyjaśnień w sprawie i udzielania odpowiedzi na zadawane pytania. Obwiniony P. C. odnosząc się do zdarzenia przyznał, że został zapytany przez policjanta o miejsce zatrudnienia oraz przyznał, że nie odpowiedział na powyższe pytanie. Wskazał on również, że nie posiada wiedzy na temat ilości posiadanych punktów karnych w dniu 16 września 2015 r. Wyjaśnił, że część z posiadanych punktów karnych została już anulowana. /e-protokół rozprawy z dnia 17 lutego 2016 r. od godz. 00:03:35 do godz. 00:05:57 oraz od godz. 00:11:05 do godz. 00:11:22 oraz od godz. 00:12:14 do godz. 00:14:12 oraz od godz. 00:18:30 do godz. 00:19:07 wyjaśnienia obwinionego P. C. /.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami funkcjonariusza Policji świadka J. B., a także z dowodem z nagrania przebiegu sytuacji złożonym przez obwinionego. Sąd ocenił, że wyjaśnienia obwinionego, nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanych mu czynów, stanowią realizację linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności.

Sąd jako wiarygodne uznał wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim obwiniony ostatecznie potwierdził, że w dniu zdarzenia nie odpowiedział interweniującemu policjantowi na zadane przez policjanta pytanie dotyczące miejsca jego zatrudnienia. Wskazana przez obwinionego okoliczność znalazła potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariusza Policji J. B..

Sąd mając na uwadze dokument w postaci: informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego z Komendy Stołecznej Policji /k. 12-13/, dał wiarę również tej części wyjaśnień obwinionego, w których potwierdził, że nie posiada informacji na temat ilości posiadanych punktów karnych w dniu 16 września 2015 r.. Na podstawie powyższego dokumentu Sąd ustalił, że obwiniony był wielokrotnie karany mandatami karnymi i w okresie jednego roku od dnia 16 września 2014 r. był dwukrotnie ukarany mandatami karnymi: w dniu 13 kwietnia 2015 r. za przekroczenie dozwolonej prędkości oraz w dniu 14 lipca 2015 r. za niezastosowanie się do znaku P-4 „linia podwójna ciągła”.

Sąd dał w całości wiarę zeznaniom świadka J. B., gdyż były one spójne i logiczne. Świadek ten jest osobą dla obwinionego obcą, zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące jego służby i opisał czynności przez niego podejmowane oraz zaobserwowane zachowanie obwinionego. Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić zeznaniom funkcjonariusza Policji J. B. waloru wiarygodności. Funkcjonariusz Policji nie miał powodu, aby działać na niekorzyść obwinionego, przy czym wskazać należy, iż na rozprawie sądowej nie pamiętał on już czy obwiniony odpowiedział na pytanie odnośnie miejsca zatrudnienia i zarobków, co jest wytłumaczalne w świetle zasad doświadczenia życiowego, z uwagi na znaczny upływ czasu i ilość przeprowadzanych przez niego w tym okresie interwencji i czynności służbowych. Zeznania świadka potwierdzają, że świadek podał obwinionemu prawidłowo podstawę prawną – dotyczącą odpowiedzialności za nieudzielenie informacji – art. 65 § 2 kw, co zresztą nie ma znaczenia dla ustalenia winy i sprawstwa obwinionego w zakresie czynu polegającego na nieudzieleniu odpowiedzi na pytanie o miejsce zatrudnienia. Nagrania obrazuje, że wskazanie funkjonariusza Policji podstawy prawnej było głośne i prawidłowe i nie on był osobą, która by przeinaczyła w jakikolwiek sposób tę informację.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości, co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Obwiniony P. C. w pkt 1 wniosku o ukaranie został obwiniony o to, że w dniu 16 września 2015r. około godziny 21:50 w W. na drodze publicznej Al. (...) od kierunku ul. (...) w kierunku ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 20 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki O. o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 54 km/h jadąc z prędkością 104 km/h przy ograniczeniu do 50 km/h, tj. o wykroczenie z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym.

Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie bądź nieumyślnie. W sprawie niniejszej ograniczenie prędkości było określone w art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5:00-23:00 wynosi 50 km/h. Z całokształtu materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że obwiniony nie zastosował się do obowiązku jazdy z prędkością administracyjnie dozwoloną.

Okoliczności wskazane we wniosku o ukaranie znalazły potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariusza Policji, który w ramach swoich obowiązków służbowych pełniąc służbę statyczną dokonywał w tym czasie pomiarów prędkości pojazdów za pomocą laserowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym (...) (...) (...), numer fabryczny (...). Urządzenie to posiadało aktualne świadectwo legalizacji ważne do dnia 31 maja 2016 roku.

Obwinionemu P. C. w pkt 2 wniosku o ukaranie zarzucono popełnienie wykroczenia określonego w art. 65 § 2 kw.

Wykroczenie z art. 65 § 2 kw popełnia ten, kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do m.in. miejsca zatrudnienia. Prawo do legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości daje policjantom przepis art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji.

Obwiniony P. C. naruszył dyspozycję art. 65 § 2 kw w ten sposób, że na żądanie funkcjonariusza Policji nie udzielił informacji co do miejsca zatrudnienia. Obwiniony P. C. w złożonych wyjaśnieniach potwierdził, że podczas policyjnej kontroli drogowej, która miała miejsce w dniu zdarzenia został zapytany przez policjanta o miejsce zatrudnienia oraz przyznał, że nie odpowiedział na powyższe pytanie.

Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconych obwinionemu wykroczeń, całość okoliczności sprawy pozwoliła na przyjęcie, że obwiniony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Jako osoba dorosła, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przecież przepisów z zakresu ruchu drogowego, miał pełną świadomość ciążących na nim obowiązków wynikających z tych właśnie przepisów ruchu drogowego i świadomie przekroczył dopuszczalną prędkość. Równocześnie obwiniony świadomie nie podał podczas przeprowadzanej interwencji wbrew obowiązkowi interweniującemu policjantowi wiadomości co do miejsca zatrudnienia.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw, ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę. Wymierzając obwinionemu karę, Sąd baczył by dolegliwość tej kary była adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów oraz wziął pod uwagę jej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości społecznej. Wskazać trzeba, iż zgodnie z przepisem art. 9 § 2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W przedmiotowej sprawie wykroczenia określone w art. 92a kw i w art. 65 § 2 kw zagrożone są karą grzywny. Zgodnie z przyjętą doktryną „w wypadku gdy oba przepisy zawierają te same rodzaje kar i w tym samym rozmiarze, z tym że w jednym przepisie występuje kumulatywnie grzywna, nie nastręcza trudności wskazanie przepisu przewidującego karę najsurowszą, jest nim przepis przewidujący sankcję kumulatywną, gdyż dolegliwości, jakich dozna skazany, zostają obostrzone dodatkowo karą pieniężną” (por. R. Stefański, Kryteria wyboru przepisu przewidującego karę najsurowszą, „Prokuratura i Prawo” nr 9, 2007).

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 92a kw jako wysoki. Obwiniony w dniu zdarzenia poruszając się po drodze publicznej przekroczył - ponad dwukrotnie - dopuszczalną prędkość 50 km/h obowiązującą w terenie zabudowanym w godzinach 5:00-23:00, poruszając się z prędkością 104 km/h.

Z kolei drugi z przypisanych obwinionemu czynów również w ocenie Sądu średni stopień szkodliwości społecznej – w zakresie wyczerpania znamion, albowiem w ocenie Sądu częściowo zachowanie obwinionego uwarunkowane było brakiem przekonania co do istnienia obowiązku po stronie obywatela – do udzielenia informacji na temat miejsca zatrudnienia, co nie zwalnia od odpowiedzialności za wykroczenie. Jednocześnie niewątpliwie nieudzielnie odpowiedzi było lekceważeniem obowiązku, zwłaszcza, że obwiniony o obowiązku z art. 65 § 2 kw został prawidłowo poinformowany przez funkcjonariusza Policji poprzez przytoczenie także podstawy prawnej (któremu jednakże obwiniony nie dowierzał i zamierzał to sprawdzić w internecie). Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przedstawienie przez obwinionego dowodu z nagrania – dowodu obciążającego dla obwinionego, w sytuacji częściowej pierwotnie niepamięci świadka funkcjonariusza Policji, co do przebiegu sytuacji w zakresie nieudzielenia informacji o miejscu zatrudnienia. Jako okoliczność bardzo istotnie obciążającą Sąd potraktował uprzednią kilkunastokrotną karalność obwinionego za wykroczenia drogowe k. 12 – 13, co świadczy o nagminnym lekceważeniu przez obwinionego przepisów ruchu drogowego, a także o tym, że dotychczas wymierzane mu kary nie odniosły pożądanego skutku i nie pohamowały obwinionego przed ponad dwukrotnym przekroczeniem prędkości – w niniejszej sprawie, co uzasadnia orzeczenie w tej sprawie kary grzywny w wyższej niż uprzednio wysokości.

W konsekwencji, na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw Sąd wymierzył obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 1000 złotych. W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu łącznie kara grzywny w kwocie 1000 złotych jest współmierna do stopnia zawinienia, jak i społecznej szkodliwości czynów, uwzględnia zapobiegawcze i wychowawcze cele kary. W ocenie Sądu będzie ona dostatecznie dolegliwa, by w przyszłości rzeczywiście sprzyjać przestrzeganiu przez obwinionego porządku prawnego. Orzeczona kara w ocenie Sądu skłoni obwinionego do zastanowienia się nad swoim postępowaniem i uświadomi obwinionemu, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami naruszania przepisów o ruchu drogowym.

O zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 100 zł stanowiącą 10 % orzeczonej kary grzywny. Sąd mając na uwadze zdolności zarobkowe obwinionego oraz jego dochody w wysokości 6000 złotych miesięcznie, ocenił, że uiszczenie przez obwinionego tych kosztów nie przekracza jego możliwości finansowych.