Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z złożonym w dniu 22 stycznia 2014 r. J. C. i E. S. wnieśli o zasądzenie na ich rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1 600 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 23 marca 2012 r. do dnia zapłaty. Nadto wnieśli o zasądzenie kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu pozwu wskazali, iż w dniu 3 listopada 2011 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego stanowiący ich własność samochód marki A. o numerze rejestracyjnym (...) został uszkodzony. Zgodnie z oświadczeniem z dnia 3 listopada 2011 r. w trakcie remontu wykonywanego przez pracowników firmy PHU (...) na samochód powodów spadł gruz powodując szkodę majątkową. Wyjaśnili, że pozwany w dniu 10 listopada 2011 r. sporządził kalkulację naprawy nr (...) na podstawie, której wyliczył wartość koniecznych prac naprawczych i w dniu 15 listopada 2011 r. wypłacił odszkodowanie w kwocie 3 819,54 zł. Powodowie podali, iż nie zgadzając się z decyzją pozwanego, zwrócili się do niezależnego (...) mgr inż. P. O. w celu określenia rzeczywistych kosztów napraw koniecznych. Tenże oszacował wartość uszkodzeń w pojeździe powodów na kwotę 6 680,99 zł. Powodowie podnieśli, iż kwotę tę należało powiększyć o koszt sporządzenia kalkulacji wynoszący 369 zł. Wyjaśnili, iż pismem z dnia 5 stycznia 2012 r. F. S., do którego zwrócili się o pomoc przy dochodzeniu odszkodowania, odwołał się od decyzji pozwanego i wezwał go do zapłaty kwoty 3 230,45 zł tytułem pełnej rekompensaty szkody majątkowej, jednak towarzystwo ubezpieczeń odmówiło dopłaty odszkodowania. Podali, że pismem z dnia 12 marca 2012 r. ponownie wezwali pozwanego zapłaty kwoty 3 230,45 zł. Pozwany w odpowiedzi z dnia 2 kwietnia 2012 r. podtrzymał swoje stanowisko. Sprecyzowali, że suma 1 600 zł obejmuje kwotę 1 231 zł stanowiącą odszkodowanie uzupełniające za uszkodzenie pojazdu i kwotę 369 zł z tytułu kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy przez rzeczoznawcę. Podnieśli, że wezwali pozwanego do zapłaty pismem z dnia 12 marca 2012 r., a termin naliczania odsetek ustawowych rozpoczął bieg po upływie 7 dni od otrzymania wezwania przez pozwanego. Pozwany otrzymał wezwanie do zapłaty w dniu 15 marca 2012 r. a więc odsetki należało ich zdaniem naliczać od dnia 23 marca 2012 r. Powodowie wskazali, iż auto nie zostało po szkodzie naprawione i znajduje się w ich posiadaniu.

W odpowiedzi na pozew (k. 42) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, a nadto o zasądzenie od powodów kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialność za szkodę spowodowaną opisanym w pozwie zdarzeniem. Podał jedynie, że nie zgadza się z kalkulacją przedstawioną przez powodów, bowiem zastosowano w niej ceny najdroższych na rynku części oryginalnych oraz koszty naprawy w najwyższej klasy nieautoryzowanym zakładzie naprawczym, w sytuacji, gdy wystarczające było w jego ocenie zastosowanie nowych części zamiennych, które charakteryzują się taką samą jakością, jak części pochodzące od producenta pojazdu. Ponadto wobec braku wykazania przez powodów poniesienia przez nich kosztów naprawy w zakładzie naprawczym zaliczanym do najwyższej klasy nieautoryzowanych zakładów naprawczych, pozwany wskazał iż nie ma podstaw do uwzględnienia w ustalaniu należnego odszkodowania kosztów naprawy, w takich warsztatach naprawczych, albowiem znacznie przekraczają one przeciętne stawki za roboczogodzinę obowiązujące na terenie S.. Pozwany wskazał ponadto, iż w chwili wypadku pojazd powodów był pojazdem dwunastoletnim, zatem jego naprawa przy zastosowaniu odpowiedniej jakości części alternatywnych nie powinna nie powinna w żaden sposób negatywnie wpłynąć na bezpieczeństwo użytkowania, estetykę oraz na utratę wartości handlowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Współwłaścicielami samochodu osobowego (...) o numerze rejestracyjnym (...) są E. S. i J. C.. W dniu 25 czerwca 2010 r. doszło do zdarzenia w wyniku, którego pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został uszkodzony przez spadający z budynku gruz. Sprawcą szkody byli pracownicy firmy PHU (...) w S., którzy bez odpowiedniego zabezpieczenia wykonywali montaż okien w budynku. Właściciel firmy PHU (...) w S. zawarł z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej przez ubezpieczonego.

Niesporne, a nadto dowód:

- oświadczenie z dnia 3 listopada 2011 r. k. 13,

- kopia dowodu rejestracyjnego w aktach szkody nr (...)

W dniu 3 listopada 2011 roku J. C. dokonał zgłoszenia szkody w swoim pojeździe wnosząc o dokonanie wypłaty z ubezpieczenia OC sprawcy w (...) S.A. z siedzibą w W.. Pozwany zlecił wówczas oględziny uszkodzonego pojazdu i sporządzenie kalkulacji naprawy. Na tej podstawie ustalił koszt usunięcia uszkodzeń w pojeździe powodów na kwotę 3 819,54 zł. W kosztorysie przyjęto stawki za roboczogodzinę prac lakierniczych wynoszące 65 zł. Decyzją z dnia 11 listopada 2011 r. pozwany przyznał J. C. i E. S. odszkodowanie łącznie w kwocie 3 819,53 zł i wypłacił powyższą kwotę.

Bezsporna, a nadto dowód:

- zgłoszenie szkody k. 10 – 12,

- kalkulacja naprawy 14 – 20,

-pismo z dnia 15 listopada 2011 r. k. 21

- pismo z dnia 15 listopada 2011 r. w aktach szkody nr (...)

Powodowie nie zgadzając się z decyzją towarzystwa ubezpieczeń zwrócili się do niezależnego (...) o sporządzenie kalkulacji kosztów napraw koniecznych pojazdu. Powołany rzeczoznawca określił koszt naprawy pojazdu na kwotę 6 680,99 zł. E. S. zapłaciła za wykonanie opinii 369 zł.

Dowód:

- kalkulacja naprawy k. 22 – 24,

- faktura VAT k. 25

Pismem z dnia 6 stycznia 2012 r. pełnomocnik E. S. odwołał się od decyzji pozwanego i wezwał pozwane towarzystwo ubezpieczeń do zapłaty kwoty 3 230,45 zł tytułem pełnej rekompensaty kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Jednocześnie wskazał, że żądana kwota, stanowi różnicę pomiędzy wartością rzeczywistego kosztu napraw koniecznych pojazdu poszkodowanych wskazanego w kalkulacji naprawy wykonanej na zlecenie powodów przez niezależnego rzeczoznawcę, a wartością kwoty bezspornej odszkodowania wypłaconą powodom podwyższoną o kwotę 369 zł obejmującą koszt sporządzenia kalkulacji przez niezależnego rzeczoznawcę.

Pismem z dnia 22 lutego 2012 r. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. odmówiła dopłaty odszkodowania.

Pismem z dnia 12 marca 2012 r. pełnomocnik powódki E. S. ponownie wezwał pozwane towarzystwo do zapłaty kwoty 3 230,45 zł w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania.

Pismem z dnia 2 kwietnia 2012 r. pozwane towarzystwo ponownie odmówiło dopłaty odszkodowania.

Dowód:

- pełnomocnictwo k. 28,

- odwołanie k. 29 – 30,

- pismo z dnia 22 lutego 2012 r. k. 31 – 33,

- wezwanie do zapłaty k. 34 - 35

- pismo z dnia 2 kwietnia 2012 r. k. 36,

Koszt naprawy pojazdu powoda przy użyciu części nowych i oryginalnych oraz przy wykonaniu naprawy w warsztacie stosującym średnie stawki za jedną roboczogodzinę prac naprawczych wyniósłby w listopadzie 2011 r. 6 346,03 zł Koszt takiej samej naprawy przy użyciu części zamiennych nowych, alternatywnych, wynosiłby 6 334,44 zł. Pojazd powodów został częściowo naprawiony. Wymieniono w nim szybę czołową, na szybę nieoryginalną firmy (...). Koszt naprawy samochodu przy przyjęciu średnich stawek i cen z listopada 2011 r. i przy użyciu do naprawy szyby firmy (...) wyniósłby 5 223,55 zł

Dowód:

- pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej M. M. k. 95- 120

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił przepis art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia (§1) . Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (§4). Oceny prawnej zgłoszonego w sprawie roszczenia należało przy tym dokonywać przy uwzględnieniu art. 415 k.c., stosownie do którego kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia.

W niniejszej sprawie bezsporne pozostawało, że pozwany – (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarł z osobą prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą PHU (...) w S. umowę ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej. Strony nie wiodły w spawie sporu co do tego, że wskazana umowa obowiązywała w dacie powstania szkody w pojeździe powodów, tj. w dniu 3 listopada 2011 r. Towarzystwo ubezpieczeń nie kwestionowało okoliczności, w jakich doszło do uszkodzenia pojazdu powodów. Załączona dokumentacja potwierdzała zaś, że przyczyną szkody było nieostrożne wykonywanie prac budowlanych przez osoby zatrudnione przez ubezpieczonego, co doprowadziło do spadnięcia gruzu na miejsce, w którym zaparkowany był samochód powoda. Pozwany nie kwestionował winy ubezpieczonego w zaistnieniu szkody ani tego, że zawarł z prowadzącym działalność gospodarczą umowę ubezpieczenia OC, której zakresem objęte były zdarzenia tego rodzaju. Nie negowało również, że zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania niezbędnego do przywrócenia uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył natomiast wysokości szkody powstałej w wyniku przedmiotowego zdarzenia i wiązał się z odmiennymi ustaleniami stron, co do wysokości koniecznych kosztów naprawy pojazdu należącego do powodów. W szczególności strony, powołując się na wykonane na ich zlecenie kalkulacje kosztów naprawy, prezentowały odmienne twierdzenia, co do kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu powodów. Wyceny te nie mogły być jednak uznane za podstawę dokonywanych przez Sąd ustaleń faktycznych z uwagi na fakt, iż twierdzenia stron w tym zakresie były sprzeczne. Podstawowe znaczenie dla ustalenia wysokości i zakresu szkody, jako okoliczności o charakterze specjalnym, miał w niniejszej sprawie dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego. W myśl art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron, co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii. Zatem dowód tego rodzaju winien być przeprowadzony przez osobę wskazaną przez sąd w toku postępowania. Kwestii o charakterze specjalnym nie może natomiast rozstrzygnąć opinia prywatna sporządzona na zlecenie strony poza postępowaniem sądowym. Pogląd taki wyrażany wielokrotnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego znalazł swój wyraz między innymi w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 kwietnia 2002 r. ( w sprawie I CKN 92/00, opubl. LEX nr 53932).

Z uwagi na powyższe ustalając zakres uszkodzeń powstałych w samochodzie marki A. (...) oraz koszty ich usunięcia sąd brał pod uwagę przede wszystkim treść pisemnej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego M. M.. Wnioski sformułowane przez tego biegłego były w ocenie Sądu wyczerpujące i spójne. Opinia została sporządzona przez osobę dysponującą odpowiednią wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem zawodowym. Po drugie, biegły sporządzając opinię oparł się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Wreszcie zaś opinia biegłego była sformułowana w sposób precyzyjny, a konkluzje w niej zawarte zostały logicznie uzasadnione i powiązane z przedstawionym w opinii procesem rozumowania. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd uznał opinię biegłego za w pełni przekonywującą.

Biegły sądowy M. M. w swojej opinii dokonał wyliczenia kosztów naprawy przy przyjęciu średnich obowiązujących w listopadzie 2011 r. na terenie S. stawek za prace naprawcze w dostatecznie dobrze wyposażonych zakładach. Wyliczył koszt naprawy pojazdu z użyciem części nowych oryginalnych dostarczonych przez producenta pojazdu wskazując, że wynosi on łączną kwotę 6 346,03 zł. Natomiast koszt naprawy przy użyciu części zamiennych nowych, alternatywnych biegły wycenił na kwotę 6 334,44 zł. Ponadto biegły sądowy na podstawie oględzin pojazdu ustalił, iż pojazd powodów został częściowo naprawiony, przy czym naprawa obejmowała wymianę jednego elementu - szyby czołowej na szybę nieoryginalną, wyprodukowaną przez firmę (...). Wyceniając dodatkowo wartość naprawy przy uwzględnieniu ceny tego konkretnego elementu, biegły oszacował, że wyniosłaby ona 5 223,55 zł

Żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń co do wyliczeń biegłego, wobec czego należało przyjąć, że nie kwestionowały one wniosków zawartych w opinii. Sąd określił więc wartość naprawy pojazdu powódki opierając się wyliczeniach biegłego. Podkreślenia wymagało przy tym, że jak wskazał biegły, powodowie dokonali częściowej naprawy uszkodzonego pojazdu. Biegły nie wskazał w opinii, aby zamontowanie nieoryginalnej szyby wpływało na bezpieczeństwo, czy estetykę pojazdu. Dlatego zdaniem sądu należało uznać za miarodajną do oszacowania wysokości szkody wycenę na kwotę 5 223,55 zł ujętą w ostatnim wariancie wskazanym w opinii. Brak bowiem podstaw, aby zakładać, że wolą powodów jest ponowna wymiana naprawionej już szyby. Nie sygnalizowali oni również, aby dotychczasowa naprawa pogarszała właściwości użytkowe jego pojazdu. Odszkodowanie wyliczone w ten sposób zapewniało więc realizację funkcji roszczeń odszkodowawczych, albowiem umożliwiało przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonej rzeczy.

Jednocześnie w zakresie pozostałych uszkodzeń samochodu, ponieważ nie zostały one nadal usunięte, koszt naprawy należało określić przez odwołanie się do średnich cen części nowych i oryginalnych oraz przeciętnych stawek obowiązujących w lokalnych zakładach naprawczych. Przez przywrócenie stanu poprzedniego należy bowiem rozumieć doprowadzenie rzeczy do stanu używalności i jakości, istniejącego przed wystąpieniem szkody. Jak wskazał Sąd Najwyższy, rzecz ta winna odzyskać takie same walory użytkowe i estetyczne, jakie miała przed wyrządzeniem szkody (por. wyrok SN z dnia 19 lutego 2003 r., V CKN 1690/00, LEX nr 83828). Wydatki związane z zakupem części nowych stanowią wówczas uzasadniony koszt naprawy uszkodzonej rzeczy i wchodzą w skład odszkodowania. Jak stwierdził Sąd Najwyższy, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszystkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Do wydatków tych należy zaliczyć w zasadzie także koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (wyrok SN z dnia 20 października 1972r., sygn. akt II CR 425/72, OSNC 1973/6/111). Nie sposób bowiem obciążyć poszkodowanego obowiązkiem poszukiwania na rynku części używanych o stopniu zużycia takim jak te, które uległy zniszczeniu. Osoba dotknięta szkodą ma więc prawo zakupić części nowe i oryginalne. Pomniejszenie odszkodowania liczonego według cen takich właśnie części winno zaś nastąpić tylko wówczas, gdyby zamontowanie elementów nowych miało doprowadzić do zwiększenia wartości pojazdu Tylko w takim przypadku można bowiem mówić o wzbogaceniu się osoby poszkodowanej w związku z wypłatą jej odszkodowania. Taka sytuacja może jednak zaistnieć jedynie wyjątkowo, albowiem reguła w przypadku pojazdów mechanicznych jest utrata ich wartości rynkowej w związku z faktem poddania ich czynnościom naprawczym. Podkreślenia wymagało również to, że dokonana przez biegłego wycena uwzględniająca ceny części od producentów alternatywnych w warunkach niniejszej sprawy różniła się jedynie nieznacznie od wyceny opartej na częściach oryginalnych.

Ostatecznie sąd posiłkując się wyliczeniami biegłego sądowego dokonał ustaleń w zakresie stanu faktycznego, przyjmując, że wartość koniecznych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu powodów zamyka się kwotą 5 223,55 zł. Mając na względzie dotychczas wypłacone powodom przez pozwanego odszkodowanie w kwocie 3 819,54 zł, sąd uznał, że pozwany w dalszym ciągu pozostaje zobowiązany wobec powódki do zapłaty kwoty 1 404,01 zł, tytułem pełnej rekompensaty wydatków związanych z naprawą pojazdu. Jednakże Sąd związany był żądaniem pozwu na podstawie art. 321 § 1 k.p.c., a powodowie domagali się tytułem odszkodowania uzupełniającego za uszkodzenie pojazdu powodów kwoty 1 231 zł.

Na uwzględnienie zasługiwało również żądanie zwrotu kosztów poniesionych przez powódkę w związku ze zleceniem sporządzenia wyceny wartości naprawionego pojazdu. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 lutego 2002 r., V CKN 908/00, Lex 54365 zajął stanowisko, że ocena, czy koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego winna być dokonywana na podstawie konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności po dokonaniu oceny, czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne. W ocenie sądu należało uznać, iż kwota 369 zł za sporządzenie prywatnej opinii była stosunkowo niewielka, umożliwiła zaś powódce ustalenie, iż zaistniała szkoda w zakresie ubytku wartości rynkowej pojazdu i właściwe określenie świadczenia należnego mu z tego tytułu. Przez to poniesienie tego wydatku pozostawało w związku przyczynowym z zaistnieniem przedmiotowej kolizji drogowej, jako element kosztów usunięcia zaistniałej szkody.

W konsekwencji wszystkich powyższych rozważań należało uznać, iż pozwane towarzystwo ubezpieczeń nadal pozostaje zobowiązane wobec powodów do świadczenia odszkodowawczego z tytułu uszczerbku wywołanego uszkodzeniem pojazdu. Wartość niezaspokojonych roszczę powodów z tego tytułu wynosi obecnie 1 773,01 zł, w tym 1 404,01 zł z tytułu niezbędnych kosztów naprawy pojazdu i 369 zł z tytułu kosztów opinie rzeczoznawcy. Wobec tego orzekając w graniach żądania powodów sąd zasądził na ich rzecz kwotę 1 600 zł, w tym kwotę 1 231 zł tytułem kosztów naprawy samochodu i 369 zł tytułem wydatków na ekspertyzę.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., stosownie do którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd miał przy ty na uwadze dyspozycję art. 817 § 1 k.c. stosownie do którego ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powodowie zawiadomili pozwanego o wypadku w dniu 3 listopada 2011 r., a zatem trzydziestodniowy termin na zakończenie postępowania likwidacyjnego i wypłatę powodom świadczenia odszkodowawczego upłynął z dniem 3 grudnia 2011 r. W konsekwencji należało uznać, że od dnia 4 grudnia 2011 r. pozwany pozostaje w opóźnieniu w zapłacie świadczenia odszkodowawczego związanego z kosztami naprawy pojazdu. Ponieważ jednak powodowie żądali zasądzenia odsetek od dnia 23 marca 2012 r., sąd zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 321 § 1 k.p.c. orzekając w granicach żądania zasądził odsetki od kwoty 1 600 zł od tej właśnie daty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt II wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c., zgodnie z którymi strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, przy czym do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się jego wynagrodzenie i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Przy czym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Zauważyć należało, iż w rozpoznawanej sprawie powodowie są stroną wygrywającą sprawę w całości. Dawało to podstawę do obciążenia pozwanego obowiązkiem zwrotu wszystkich poniesionych przez stronę powodową kosztów postępowania. Na poniesione przez powodów koszty składała się kwota 80 zł uiszczona przez nich tytułem opłaty od pozwu, kwota 600 zł tytułem wynagrodzenia radcy prawnego (w wysokości określonej w odniesieniu do pierwotnej wartości przedmiotu sporu na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – Dz. U. z 2002 r. Nr 163 poz. 1349 ze zm.) oraz kwota 17 zł uiszczona tytułem opłaty skarbowej od udzielonego radcy prawnemu pełnomocnictwa.

W toku procesu nie zostały przy tym uiszczone w postaci stosownych zaliczek wszystkie koszty sądowe obejmujące wynagrodzenie powołanego w sprawie biegłego sądowego. Brakująca w tym zakresie kwota wynosiła 558,34 zł. Uwzględniając wynik postępowania kosztami sądowymi w tym wymiarze należało obciążyć stronę pozwaną. Podstawą takiego rozstrzygnięcia stanowił przepis art. 113 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Na jego zasadzie kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Natomiast koszty nieobciążające przeciwnika sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz strony, której czynność spowodowała ich powstanie.

SSR Bartłomiej Romanowski