Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 29 października 2014 r. Sąd Rejonowy w Kutnie w sprawie o sygn. akt I C 936/13 z powództwa L. F. przeciwko M. O. o wydanie w punkcie 1. nakazał pozwanemu M. O., aby wydał powodowi L. F. następujące ruchomości: wykonany reportaż z uroczystości weselnej L. F. z dnia 29.06.2013r., dwie płyty DVD 180 minut z zarejestrowanym filmem z uroczystości weselnej powoda z dnia 29.06.2013r. z wykonaną specjalistycznie czołówką, trailerem, skrótem weselnym, animowanym menu i teledyskiem i dodatkowym montażem z dwóch kamer, zarejestrowany plener w wersji filmowej z dnia 29.06.2013r., wykonanie okładki i naklejki na etui w wersji gold, w punkcie 2. w pozostałym zakresie oddalił powództwo, a w punkcie 3. pozostawił strony przy poniesionych kosztach.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód zaskarżając go w części, tj. punktu 2 w zakresie w jakim powództwo nie zostało uwzględnione, a mianowicie co do żądania powoda, aby Sąd nakazał pozwanemu, żeby ten wydał powodowi: wykonane zdjęcia (plener, reportaż weselny, sesja) z opracowaniem graficznym fotografii, wykonane zdjęcia cyfrowe w wersji standard z uroczystości z dnia 29 czerwca 2013 r. w wersji pokazowej, skrót filmu jednogodzinnego „Do kawki dla sąsiadki”, filmu na USB 2 w wersji HD. Zakwestionowanemu orzeczeniu apelant zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd, iż wykonane zdjęcia z sesji plenerowej wykonanej w poniedziałek po weselu powodowa na zamku w O., były usługą dodatkowo płatną, w sytuacji gdy według ustnej umowy zawartej między stronami, dzieło to miało być wykonane w ramach wynagrodzenia wskazanego w umowie o dzieło z dnia 16.06.2013 r. (prawidłowa data zawarcia umowy to 16.02.2013r. – co ustalił również Sąd). Pozwany dopiero po wysłaniu wezwania do wydania przedmiotu dzieła, wyparł się wszystkiego, twierdząc, iż kich ustaleń ani żadnej umowy miedzy stronami nie było;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na uznaniu przez Sąd, iż zdjęcia cyfrowe w wersji standard z uroczystości z dnia 29.06.2013 r. w wersji pokazowej i wykonane zdjęcia (plener, reportaż weselny, sesja) z opracowaniem graficznym fotografii zostały wydane przez pozwanego powodowi przed wytoczeniem powództwa, w sytuacji gdy powód przed wytoczeniem powództwa otrzymał jedynie część wykonanych zdjęć, z których miał wybrać „najlepsze” dla niego zdjęcia w celu wykonania opracowania graficznego fotografii, co jednak nie zostało przez pozwanego wydane powodowi;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd, iż o wydaniu skrótu filmu jednogodzirmego „Do kawki dla sąsiadki” decyduje autor filmu i to od niego jest zależne czy wyda on ten przedmiot umowy czy też nie, w sytuacji gdy strony zawierając umowę o dzieło zgodnie ustaliły, iż po wykonaniu tego filmu zostanie on wydany powodowi, o czym świadczą zeznania powoda i świadków oraz zapis „tak” na umowie o dzieło przy zapisie „wersja pokazowa tz. film do kawki dla sąsiadki wersja bezpłatna o jego otrzymaniu decyduje autor filmu”. Zapis „tak” przy tym jak i przy pozostałych elementach umowy o dzieło potwierdzał, iż pozwany zobowiązał się do wykonania tych elementów umowy o dzieło i wydania dzieła;

4.  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd, iż żądanie powoda wydania nośnika (pamięci) danych z wejściem USB (zwanych potocznie pendrivem, USB) jest rodzajem gniazda, w sytuacji gdy to urządzenie przenośne zawierające pamięć nieulotną, zaprojektowane do współpracy z komputerem poprzez (...) i używane do przenoszenia danych między komputerami oraz urządzeniami obsługującymi pamięci USB (w tym również jest nośnikiem danych cyfrowych). Sąd na podstawie stwierdzenia, iż jest to rodzaj gniazda zdecydował oddalić w zakresie żądania wydania nagranego filmu na nośniku USB w wersji HD.

5.  naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegające na:

- dokonaniu przez Sąd dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego i wydaniu wyroku uwzględniającego powództwo w części, nie na podstawie wszechstronnego wnikliwego rozważenia zebranych dowodów, tylko w oparciu o nielogiczne, niekonsekwentne zeznania pozwanego i świadka B. O., wbrew ustaleń, co do wykonania umowy o dzieło, polegającej na wykonaniu zdjęć (plener, reportaż weselny, sesja) z opracowaniem graficznym fotografii, zdjęcia cyfrowe w wersji standard z uroczystości z dnia 29 czerwca 2013 r., w wersji pokazowej, dodatkowej opcji montażu z 1 kamer i naerania filmy na nośniku z wejściem USB w wersji HD,

- dokonaniu przez Sąd dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego i ukształtowania swojego przekonania o sprawie nie na podstawie wszystkich dowodów, lecz tylko ich części i oparciu wyroku na niezasadnej odmowie wiarygodności wyjaśnieniom powoda i świadka I. F., którzy dokładnie i logicznie przedstawili stan faktyczny tym szczegóły zawieranej umowy o dzieło na piśmie, jak i ustnych zapewnień strony pozwanej, co również potwierdzają zeznania świadków J. M. i K. J.;

6. naruszenie art. 98 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji, gdy strona pozwana prawie w całości przegrała sprawę. Pozwany pomimo, iż w odpowiedzi na pozew uznał powództwo to na rozprawie przedstawiał dowody, w celu przedłużenia postępowania i odmowa wydania wykonanego przedmiotu umowy o dzieło.

W konkluzji do tak sformułowanych zarzutów apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 2 poprzez nakazanie pozwanemu M. O., aby wydał powodowi L. F. następujące ruchomości: wykonane zdjęcia (plener, reportaż weselny, sesja) z opracowaniem graficznym fotografii, wykonane zdjęcia cyfrowe w wersji standard z uroczystości z dnia 29 czerwca 2013 r., w wersji pokazowe, skrótu filmu jednogodzinnego „Do kawki dla sąsiadki”, filmu na USB 2 w wersji HD, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany w odpowiedzi na apelację powoda wnosił o jej oddalenie, a w przypadku jej uwzględnienia tj. nakazania wydania materiałów, co do których powództwo zostało oddalone w zaskarżonym przez powoda punkcie 2 wyroku, wnosił o jednoczesne nakazanie powodowi zapłaty na jego rzecz za wykonanie zdjęcia w drugim dniu zdjęciowym, tj. w dniu 1 lipca 2013 r.

We własnej apelacji pozwany zaskarżając orzeczenie w części, tj. w zakresie punktu 1 wyroku, wnosił o: 1. zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie nakazującym mu wydanie materiału filmowego w wersji DVD na karcie pamięci pendravie (czyli ten sam materiał filmowy co na płytach bo taki jest stan faktyczny), 2. zwolnienie pozwanego z obowiązku wydania jednogodzinnego filmu „Skrótu do kawki dla sąsiadki” na oddzielnej płycie (jest wykonany, ale jest to nieuczciwe wobec innych klientów), 3. zwolnienie pozwanego z obowiązku wykonania zdjęć z opracowaniem graficznym (w zakresie ich wydania), 4. zwolnienie pozwanego z obowiązku wydania zdjęć cyfrowych w wersji standard (zostały wydane), 5. wydanie postanowienia o nie wydawanie etui (...) nazwanym przez powoda (opakowanie gold to ten sam nadruk co na innych okładkach różnica jest taka, że to etui jest przez pozwanego kupowane tzn. pozwany zlec jego wykonanie innej firmie, przy czym nikt nie otrzymał tego pudelka gratis i byłoby to nieuczciwe wobec innych osób, natomiast jest to możliwe w przypadku wydania postanowienia wydania etui za opłatą 100 zł), 6. zobowiązanie powoda do zapłaty za drugi dzień zdjęciowy wraz z odsetkami w oparciu o cennik, 7. zwrot wartości kuponu promocyjnego wraz z odsetkami (w związku z zerwaniem umowy), 8. zwrot kosztów przechowywania i zabezpieczenia materiałów, 9. obciążenie kosztami sprawy stronę powodową, wskazując, że nie jest prawdą słaba kondycja finansowa powoda.

Na rozprawie apelacyjnej z dnia 14 stycznia 2016 r. – bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku drugoinstancyjnego – pełnomocnik powoda poparł własną apelację i wnosił o odrzucenie apelacji pozwanego, natomiast pozwany poparł własną apelację i wnosił o oddalenie apelacji powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Żadna z wniesionych apelacji nie odniosła zamierzonego przez skarżących skutku, przy czym apelacja pozwanego podlegała odrzuceniu, natomiast apelacja powoda jako nieuzasadniona, podlegała oddaleniu w całości.

Sąd Okręgowy odrzucając apelację pozwanego zważył, że z akt sprawy wynika, że orzeczenie w niniejszej sprawie zostało wydane przez Sąd Rejonowy w dniu 29 października 2014 r. Pozwany nie wnosił o sporządzenie uzasadnienia i jego doręczenie wraz z odpisem w/w wyroku. Dopiero w dniu 4 marca 2015 r. pozwany, w reakcji na apelację powoda, złożył apelację od powyższego orzeczenia. Stosownie do treści art. 369 § 1 k.p.c. termin do wniesienia apelacji wynosi dwa tygodnie i biegnie od doręczenia stronie skarżącej wyroku z uzasadnieniem. Natomiast § 2 wskazanego przepisu stanowi, że jeżeli strona nie zażądała uzasadnienia wyroku w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji, termin do wniesienia apelacji biegnie od dnia, w którym upłynął termin do żądania uzasadnienia.. Sąd drugiej instancji w ramach przewidzianej w art. 373 k.p.c. w zw. z art. 370 k.p.c. kontroli dopuszczalności apelacji ma prawo dokonać oceny, czy zachowany został przez stronę termin do wniesienia apelacji mimo że nie dostrzegł tego sąd pierwszej instancji. W niniejszej sprawie bez wątpienia apelacja pozwanego została wniesiona po terminie określonym w art. 369 § 2 k.p.c., który upłynął w dniu 19 listopada 2014 r. Dlatego, mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy postanowił jak w punkcie 1 sentencji wyroku na podstawie art. 373 k.p.c. w zw. z art. 370 k.p.c.

Przechodząc do oceny merytorycznej apelacji powoda w pierwszym rzędzie wskazać należy, że analiza całego zgromadzonego materiału aktowego wskazuje, iż Sąd Rejonowy dokonał jego poprawnej oceny i prawidłowo ustalił podstawę faktyczną kwestionowanego przez apelujące strony rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 wyroku. Z uwagi na powyższe Sąd odwoławczy przyjął ustalone przez Sąd I instancji okoliczności faktyczne za własne, uznając jednocześnie, że aktualnie nie zachodzi procesowa potrzeba by należało powielać te ustalenia w całości.

Apelujący powód pomimo wielości zarzutów i obszernej argumentacji zawartej w uzasadnieniu apelacji nie zdołał w sposób merytoryczny podważyć prawidłowego stanowiska Sądu Rejonowego w co do oddalonej części powództwa, tak w zakresie oceny materiału dowodowego, jak i poczynionych ustaleń faktycznych, co do których prawidłowo Sąd pierwszej instancji zastosował właściwe przepisy prawa materialnego.

W szczególności należy podkreślić, że Sąd I instancji przeprowadził wnikliwą i wszechstronną ocenę zebranych dowodów, która odpowiada wymogom stawianym w dyspozycji art. 233 k.p.c., albowiem jest zgodna tak z zasadami logiki, jak i z doświadczeniem życiowym. Lektura uzasadnienia wskazuje na to, że Sąd skonfrontował zeznania złożone przez obie strony sporu, a także ocenił ich wartość dowodową uwzględniając treść złożonych do akt dokumentów i zeznań przesłuchanych w charakterze świadków B. O., I. F., J. M. i K. J.. Zdaniem Sądu II instancji zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. okazał się w całości nietrafny przede wszystkim dlatego, że apelant powinien był wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, albowiem jedynie to może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów, nie zaś ograniczenie się do przedstawienia własnej, alternatywnej do ustalonej w toku postępowania pierwszoinstancyjnego wersji wydarzeń. Należy podkreślić, że strona apelująca może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd naruszył ustanowione w art. 233 § 1 k.p.c. zasady oceny wiarygodności oraz mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por. postanowienie SN z 14.01.2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8/139 oraz wyrok SN z 7.01.2005 r., IV CK 387/04, Lex nr 1771263). Przepis art. 233 § 1 k.p.c. reguluje jedynie kwestię oceny wiarygodności i mocy dowodowej przeprowadzonych w sprawie dowodów, a nie poczynionych ustaleń faktycznych, czy wyprowadzonych z materiału dowodowego wniosków. Uchybienia w tym zakresie winny się skonkretyzować w zarzucie sprzeczności ustaleń faktycznych z materiałem dowodowym. Dodać należy, że ocena sądu nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów, jeżeli z zebranego materiału dowodowego wyprowadza on wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, bo takie działanie mieści się w przyznanych mu kompetencjach swobodnego uznania, którą z możliwych wersji przyjmuje za prawdziwą. Tym samym nawet jeżeli na podstawie zebranego materiału dowodowego można wywnioskować inną wersję wydarzeń, zgodną z twierdzeniem skarżącego, ale jednocześnie wersji przyjętej przez Sąd I instancji nie można zarzucić rażącego naruszenia szeroko pojętych reguł inferencyjnych, to stanowisko skarżącego będzie stanowić tylko i wyłącznie polemikę ze słusznymi i prawidłowymi ustaleniami Sądu (tak wyrok SA w Krakowie z 5.09.2012 r., I ACa 737/12, LEX nr 1223204).

Zdaniem Sądu Okręgowego przy dokonywaniu ustaleń w sprawie nie zostały przekroczone granice swobodnej oceny dowodów albowiem na podstawie dowodów w postaci zaoferowanych dokumentów, jak również na podstawie złożonych przez strony i przesłuchanych świadków zeznań, Sąd Rejonowy wyprowadził prawidłowe wnioski zgodne z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy ogólnej. Należy zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, że powód żądając wydania sesji plenerowej wykonanej w poniedziałek po weselu na zamku w O. żądał de facto wydania rzeczy nie objętych umową pierwotną, którą zawarł z pozwanym, skoro ani umowa pierwotna, ani późniejsze jej modyfikacje nie przewidywały, że za cenę 3.400,00zł zostanie wykonana sesja plenerowa na zamku w O.. Kwestia ta została starannie i przekonująco opisana w pisemnych motywach rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego. Sąd II instancji w całości podzielił ocenę Sądu Rejonowego, że zeznania pozwanego oraz świadka B. O. w świetle całokształtu okoliczności sprawy – wbrew przeciwnym sugestiom apelanta - zasługują w tej części na wiarę, albowiem skarżący nie wykazał, że jest ona sprzeczna z pozostałym materiałem dowodowym, ani też, że narusza z reguł logicznego rozumowania, bądź, że jest sprzeczne z doświadczeniem życiowym. Odmawiając uznania, że w tej kwestii zeznań powoda oraz świadka I. F. zasługują na walor wiarygodności, Sąd Rejonowy przekonując wskazał, że twierdzenia powoda nie znajdują potwierdzenia w zapisach umowy pisemnej, ani też w treści notatki pozwanego na jej odwrocie (k.81v). Skoro zatem prawidłowo Sąd uznał, że była to usługa dodatkowo płatna, przeto należy zgodzić się z także z jedyną logiczną konkluzją tego Sądu, że wobec nie uiszczenia wynagrodzenia za tę usługę przez powoda po stronie pozwanego nie powstał jeszcze obowiązek wydania dzieła w tym zakresie.

Rację ma także Sąd Rejonowy wskazując, że ze złożonej do akt umowy pisemnej wynika, że o wydaniu skrótu filmu jednogodzinnego „Do kawki dla sąsiadki” decyduje autor filmu, co oznacza, że powód nie może skutecznie żądać jego wydania. Jednocześnie materiał aktowy wskazuje, że prawidłowo Sąd pierwszej instancji uznał, że brak jest dowodów na to, że w analizowanym zakresie umowa została zmieniona wolą stron, tym bardziej, że nie sposób nie zauważyć, iż pozwany przez cały czas zarówno przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie, jak i podczas procesu podnosił, że pomysł tego filmu jest jego własnym pomysłem i otrzymują go klienci w podziękowaniu za dobrą współpracę i prawa do wizerunku. Sąd Rejonowy prawidłowo dostrzegł i zinterpretował te okoliczności. 25 maja 2010 r.ewskiejty w G. G. pominawczym

Wreszcie nie ulega wątpliwości, że rozstrzygnięcie sądu w sprawie o wydanie ruchomości uwzględniający powództwo powinien nadawać się do egzekucji. Tymczasem, jak trafnie zauważył Sąd Rejonowy orzeczenie wydania filmu na USB w wersji HD nie byłoby możliwe do ewentualnego wykonania w drodze egzekucji, gdyż USB nie jest nośnikiem danych cyfrowych a jedynie rodzajem gniazda. Argumentacja powoda we wniesionej apelacji jest jedynie polemiką z prawidłowym stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, który uznał, że w tym zakresie powództwo również nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na koniec wskazać należy, że Sąd Rejonowy oddalając powództwo co do żądania wydania wykonanych zdjęć cyfrowych w wersji standard z uroczystości z dnia 29.06.2013r. w wersji pokazowej i wykonanych zdjęć (plener, reportaż weselny, sesja) z opracowaniem graficznym fotografii, wobec tego, że zdjęcia te zostały wydane powodowi przed wytoczeniem powództwa, również nie dopuścił się zarzucanych mu naruszeń.

Skoro powód jedynie częściowo udowodnił przed Sądem zasadność swojego powództwa, przeto również zarzut naruszenia art. 98 k.p.c. okazał się całkowicie niezasadny, albowiem prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że w tym stanie rzeczy powinna zostać zastosowana regulacja zawarta w dyspozycji art. 100 k.p.c.

Nie znajdując uzasadnionych podstaw do uwzględnienia apelacji powoda, Sąd Okręgowy orzekł o jej oddaleniu w całości w punkcie 2 wyroku opierając się na dyspozycji art. 385 k.p.c.