Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Chudy

Sędziowie SO Małgorzata Tomkiewicz (spr.)

SO Leszek Wojgienica

Protokolant st.sekr.sądowy Marzena Wach

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marii Kuleszy-Chaleckiej

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2013r.

sprawy R. J. (1), K. M. (1), G. N. oskarżonych przestępstwo z art. 279§ 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie XII Zamiejscowego Wydziału Karnego z/s w Nidzicy

z dnia 17 kwietnia 2013r. sygn. akt XII K 59/13

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. W.kwotę 1.260 zł. tytułem opłaty za obronę urzędu wykonywaną wobec R. J. (1), K. M. (1)i G.N.w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 289,80zł. tytułem podatku VAT od tej należności.

UZASADNIENIE

R. J. (1) , K. M. (1) i G. N. zostali oskarżeni o to, że:

w dniu 4 listopada 2012 r. w miejscowości R., gmina J., na terenie posesji nr (...), działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim przecięciu kłódek zabezpieczających drzwi wejściowe do pomieszczeń gospodarczych, dostali się do wnętrza, a następnie zabrali w celu przywłaszczenia agregat prądotwórczy, siedem sztuk drzwi z drewna sosnowego, jedną sztukę drzwi z płyty, dwie piły ukosowe i skrzynkę z narzędziami o łącznej wartości około 6040 zł na szkodę K. P. (1), tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Olsztynie w XII Wydziale Karnym, wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2013 roku, w sprawie o sygn. akt XII K 59/13 orzekł:

I. o skar ż onych R. J. (1), K. M. (1)i G. N.uznał za winn ych popełnienia z ar z u ca nego im c z y nu i za to ska zał ich i w oparciu o art. 279 § 1 k.k. w y mier z ył im k a ry po 1 (jednym) roku i po 2 (dwa) miesiące p oz b aw i e nia w olno ś ci ;

II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. wykonanie orzeczonych kar zawiesił oskarżonym tytułem próby na okres 3 (trzech) lat, nadto na podstawie art. 73 § 2 k.k. w okresie próby poddał oskarżonych pod dozór kuratora;

III. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych środek karny w postaci obowiązku solidarnego naprawienia szkody w kwocie 4.900 (cztery tysiące dziewięćset) złotych na rzecz pokrzywdzonego K. P. (1);

V. na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych zapisanych pod numerem 65/12 Księgi przechowywanych dowodów tut. Sądu;

VI. na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tj. Dz. U. z 2002 r., Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.) oraz § 2 ust. 1 i 3, § 14 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1348 ze zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. W.- Kancelaria Adwokacka w N.kwotę 1771,20 złotych (jeden tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych i dwadzieścia groszy) wraz z 23% podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonych R. J. (1), K. M. (1)i G. N.wykonywaną z urzędu w postępowaniu sądowym;

VII. zasądził od oskarżonych R. J. (1), K. M. (1)i G. N.na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 300,00 złotych tytułem opłat i obciążył ich wydatkami w wysokości po 660,40 złotych poniesionymi przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania.

Od powyższego wyroku apelację wniosła obrońca oskarżonych R. J. (1), K. M. (1)i G. N.

Obrońca oskarżonych zaskarżyła przedmiotowy wyrok w całości na korzyść oskarżonych.

Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 k.p.k. wyrokowi temu skarżąca zarzuciła:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na wysnuciu wyłącznie na podstawie niekorzystnych zeznań pokrzywdzonego K. P. (1) poglądu, iż oskarżeni popełnili zarzucane im przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. poruszając się samochodem osobowym marki V. (...) należącym do oskarżonego K. M. (1), podczas gdy ślad traseologiczny bieżnika opony zabezpieczony na miejscu wskazanym przez pokrzywdzonego jako miejsca zaparkowania samochodu przez sprawców nie pokrywa się z odwzorowaniem rzeźby bieżnika opon zamontowanych w pojeździe należącym do oskarżonego K. M. (1), co nie pozwala w sposób bezsprzeczny przypisać oskarżonym winy za popełnieni zarzucanego im przestępstwa,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym uznaniu oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu wyłącznie na podstawie niekorzystnych zeznań pokrzywdzonego K. P. (1) i zeznań świadków A. D., P. M., W. K., P. L., Z. M. i M. W., przy bezzasadnej dyskwalifikacji wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków K. N., A. N., T. G., K. J., M. M. i D. J., mimo, że zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności przeprowadzone czynności przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych oskarżonych, a także przeszukania samochodu marki V. (...) należącego do oskarżonego K. M. (1) nie ujawniły żadnych przedmiotów pochodzących z kradzieży na szkodę pokrzywdzonego K. P. (1), a więc wina oskarżonych co do popełnienia zarzucanego im czynu jest co najmniej wątpliwa.

Podnosząc powyższy zarzut obrońca oskarżonych na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych R. J. (1), K. M. (1)i G. N.od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna. Zawarte w niej zarzuty są nietrafne.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń zarówno w aspekcie okoliczności stanu faktycznego, winy oskarżonych i kwalifikacji prawnej przypisanego im czynu, jak również w aspekcie wymierzonej im kary.

Dokonana przez ten Sąd analiza materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji - wnikliwa i jasna, w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art. 4 kpk, a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione.

Apelacja nie wskazuje na żadne okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu I-szej instancji i nie zawiera też takiej, merytorycznej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć.

Nie powielając rozważań Sądu Rejonowego podkreślić jedynie należy, iż sprawstwo oskarżonych w zakresie zarzuconego im czynu nie budzi żadnych wątpliwości w świetle zarówno zeznań pokrzywdzonego K. P., logiki wynikającej z faktów, jak i pierwotnych wyjaśnień R. J. (1), który przesłuchiwany po raz pierwszy w pełni przyznał się do popełnienia zarzuconego im włamania, podając okoliczności zbieżne z tymi, o których wspominał K. P.. Co istotne przy tym, również K. M.i G. N.w trakcie pierwszego przesłuchania nie kwestionowali swojego udziału w zarzuconym im przestępstwie.

Jeśli weźmie się pod uwagę fakt, iż K. P. obserwując mężczyzn przebywających nocą na jego podwórku, podwórko to oświetlił lampą halogenową (a na fakt ten wskazał w swoich wyjaśnieniach również R. J.) , zaś sprawców rozpoznał, gdyż wcześniej pracowali oni u niego, to teza, iż K. P. może mylić się co do swojego rozpoznania jest nieprzekonująca. Teza, iż pokrzywdzony widział, jak dokonujący kradzieży mężczyźni wynosili należące do niego przedmioty w pobliże zaparkowanego opodal lasu samochodu dodatkowo koresponduje z bezspornym faktem, iż 4.11.2012r. rano, w lesie tym M. S. znalazł część rzeczy pochodzących z tej kradzieży.

Wniosku wskazującego na winę oskarżonych w niczym nie zmienia eksponowany przez skarżącego fakt, iż w trakcie czynności oględzin miejsca włamania i kradzieży zabezpieczono m.in. ślad traseologiczny nr 6 – wgłębioną odbitkę opony samochodowej szerokości 0,20 m (k.86), który nie odpowiada odwzorowaniu rzeźby bieżnika samochodu osobowego marki V. (...)o nr rej (...)należącego do K. M. (1)(k.108), ani też to, że w wyniku dokonanych przeszukań pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych zajmowanych przez oskarżonych oraz wymienionego samochodu osobowego marki V. (...)o nr rej. (...)nie ujawniono żadnych przedmiotów pochodzących z kradzieży. To bowiem, że ślad zabezpieczony w pobliżu lasu nie odpowiada śladom bieżnika w aucie K.M.nie dyskredytuje prawdziwości twierdzeń K. P.zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę fakt, iż sam R. J.w swoich pierwszych wyjaśnieniach podał, że gdy w domu K. P.zapaliło się światło, uciekli oni z posesji i odjechali samochodem, czarnym golfem należącym do K. M. (1). Nadmienić również trzeba, że z relacji oskarżonego R. J. (1)wynikało także i to, że oskarżeni skradzione rzeczy wynosili najpierw do lasu, aby przygotować je do wywiezienia, a potem do samochodu, lecz gdy zostali spłoszeni- nie zdołali zabrać części wyniesionych przedmiotów(k.35-35v, 39, 43). Z faktu zatem, iż w samochodzie K. M. (1)oraz w zabudowaniach zajmowanych przez oskarżonych nie ujawniono rzeczy pochodzących z omawianej kradzieży nie sposób logicznie wywodzić, że zarzut postawiony oskarżonym jest błędem.

Nie sposób także podzielić zawartego w apelacji zarzutu dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych, który miałby polegać na niesłusznym uznaniu oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu wyłącznie na podstawie niekorzystnych zeznań pokrzywdzonego i funkcjonariuszy Policji, przy bezzasadnej dyskwalifikacji wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków K. N., A. N., T. G., K. J., M. M. i D. J..

Sąd Rejonowy rozpoznając niniejszą sprawę analizie poddał cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym również wyjaśniania oskarżonych oraz zeznania wskazanych świadków i w pisemnych motywach wyroku jasno wskazał, w jakim zakresie, których dowodów i dlaczego nie uznał za wiarygodne (k.173v-174, 174-174v,174v-175, 175). Apelacja w tym aspekcie nie wskazuje na żadne nieścisłości czy błędy w rozważaniach Sądu Rejonowego, poprzestając jedynie na własnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego i to ocenie de facto koncentrującej się jedynie na tym, co – w przekonaniu skarżącego- miałby podważać tezę zarzutu. Uwadze skarżącego zdaje się przy tym umykać fakt, iż w niniejszej sprawie nie ma żadnych dowodów lub chociażby poszlak, które mogłyby wskazywać na to, że K. P.składając zeznania obciążające oskarżonych realizował jakąś z góry przyjętą, misternie uknutą intrygę wymierzoną przeciwko nim i aby miał jakikolwiek interes w bezpodstawnym obciążeniu R. J. (1), K. M. (1)i G. N.. Nie ma również żadnych przesłanek ( nie wskazuje ich także autor apelacji), które mogłyby świadczyć o istnieniu tego rodzaju motywów w zachowaniu Policjantów, którzy dokonywali czynności służbowych w tej sprawie.

Z tych też względów, nie podzielając zarzutów ani wniosków zawartych w apelacji, zaskarżone orzeczenie jako prawidłowe i słuszne utrzymano w mocy, uznając apelacją za oczywiście bezzasadną (art. 437§1 k.p.k.).

Mając na względzie trudną sytuację materialną oskarżonych, którzy nie mają żadnego, istotnego majątku ani stałych źródeł dochodu, Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione zwolnić ich od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze ( art. 636 & 1 kpk w zw. z art. 64 kpk i 624 § 1 k.p.k. ). Jednocześnie zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. W.kwotę 1.260 zł tytułem opłaty za obronę z urzędu wykonywaną w postępowaniu odwoławczym wobec R. J. (1), K. M. (1)i G. N.oraz kwotę 289,80 zł tytułem podatku VAT od tej należności mając na uwadze treść art. 29 ust. 1 ustawy prawo o adwokaturze oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokacie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.