Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 30 sierpnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział Gospodarczy

w składzie :

Przewodniczący SSO Agnieszka Górska

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2013 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w D. S.

przeciwko T. K.

na skutek zażalenia pozwanej na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 10 września 2012r., sygn. akt X GNc 1709/12

postanawia :

I oddalić zażalenie;

II zasądzić od pozwanej T. K. na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w D. kwotę 150 (stu pięćdziesięciu) złotych tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

Sygn. akt VIII Gz 106/13

UZASADNIENIE

Nakazem zapłaty w postepowaniu nakazowym z dnia 18 czerwca 2012 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie uwzględnił żądanie pozwu, wniesionego przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S. przeciwko T. K..

W dniu 10 lipca 2012r. pozwana złożyła pismo procesowe, w którym zakwestionowała zasadność orzeczenia. Pismo zostało potraktowane jako zarzuty od nakazu zapłaty.

Zarządzeniem Przewodniczącego z dnia 19 lipca 2012 r. pozwana została wezwana do uzupełnienia braku formalnego zarzutów poprzez złożenie ich na urzędowym formularzu wraz z odpisem dla strony przeciwnej oraz do uiszczenia kwoty 30 zł tytułem opłaty od zarzutów. Zobowiązanie zostało prawidłowo doręczone pozwanej w dniu 30 lipca 2013 r.

W dniu 1 sierpnia 2012 r. do Sądu Rejonowego wpłynęły zarzuty, złożone na urzędowym formularzu. Pozwana nie uiściła opłaty od zarzutów, co potwierdzono notatką urzędową z dnia 10 września 2012 r.

Postanowieniem z dnia 10 września 2012 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie odrzucił zarzuty pozwanej od nakazu zapłaty z dnia 18 czerwca 2012 r. W uzasadnieniu wskazał, iż pomimo upływu tygodniowego terminu od doręczenia wezwania pozwana nie uiściła opłaty od zarzutów. W związku z powyższym z uwagi na brzmienie art. 494 § 1 k.p.c. zarzuty podlegały odrzuceniu.

Pozwana wywiodła zażalenie na postanowienie z dnia 10 września 2012 r., zaskarżając je w całości i wnosząc o jego uchylenie, nadanie biegu zarzutom i zasądzenie kosztów postępowania. Wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych w całości, wskazując iż została pozbawiona możliwości zarobkowania. Zapłatę powodowi uzależniła od zapłaty przez niego. Podniosła zarzut niewłaściwości miejscowej sądu powołując się na miejsce prowadzonej działalności i wydania towaru. Podniosła, że sąd nie dał jej możliwości działania poprzez wadliwe wydanie orzeczenia.

W odpowiedzi na zażalenie powódka wniosła o jego oddalenie oraz zasądzenie od skarżącej na jej rzecz kosztów postępowania zażaleniowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na okoliczność, że badaniu przy rozpoznawaniu zażalenia nie podlegały zarzuty natury merytorycznej, powołane w zażaleniu pozwanej. Zaskarżonym postanowieniem Sąd odrzucił zarzuty z uwagi na ich nieopłacenie, a zatem wobec stwierdzenia braki fiskalnego. W sytuacji zaś gdy środek zaskarżenia obarczony jest brakiem formalnym lub fiskalnym, Sąd nie analizuje jego treści pod kątem zasadności zarzutów zgłoszonych przeciwko zapadłemu orzeczeniu. Z tego względu na obecnym etapie postępowania bezprzedmiotowe było badanie okoliczności podważających zasadność wydania nakazu zapłaty. Sąd odwoławczy ogranicza się do badania prawidłowości zastosowania art. 494 § 1 k.p.c., stanowiącego podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd Rejonowy jako podstawę odrzucenia zarzutów wskazał fakt ich nieopłacenia. Analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż pozwana w istocie w zakreślonym terminie nie uiściła opłaty w wysokości 30 zł. Zobowiązanie do uiszczenia opłaty zostało jej prawidłowo doręczone w dniu 30 lipca 2012 r., zatem termin do jego realizacji upłynął z dniem 6 sierpnia 2012 r. Zobowiązanie znajdowało oparcie w treści art. 10 w zw. z art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jedn. Dz. U. 2010 rok, Nr 90, poz. 594 ze zm.) Do dnia 10 września 2012 r. skarżąca nie dokonała stosownej wpłaty, a okoliczność ta została potwierdzona notatką urzędową sporządzoną przez sekretarza sądowego. W zażaleniu pozwana nie kwestionowała powyższej okoliczności.

Nie ulega również wątpliwości fakt, że przed upływem terminu do opłacenia pisma pozwana nie złożyła wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych. Wniosek taki podlegałby rozpoznaniu jedynie w razie jego zgłoszenia przed dniem 6 sierpnia 2012 r. Okoliczność powyższa wynika chociażby z brzmienia art. 112 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych a contrario.

Nie podważa zaś prawidłowości zaskarżonego orzeczenia okoliczność, iż pozwana wystąpiła z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych na etapie postępowania zażaleniowego (w zażaleniu z dnia 24 września 2012 r.). Wniosek taki może bowiem odnosić się wyłącznie do kosztów powstałych po jego złożeniu, pozostaje bez wpływu na obowiązek uiszczenia kosztów powstałych przez jego wywiedzeniem. O ile zatem w razie skutecznego wniesienia wniosku i jego uwzględnienia pozwana nie byłaby zobowiązania do ponoszenia kosztów zażalenia i opłat powstałych na dalszym etapie postępowania, nie ustał jej obowiązek do uiszczenia opłaty od zarzutów. Nie został on zniweczony przez złożenie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych po upływie terminu do opłacenia pisma.

Reasumując, skoro pozwana została prawidłowo zobowiązana do opłacenia zarzutów i w wyznaczonym terminie tego nie uczyniła, zasadne było przyjęcie że zarzuty nie zostały opłacone. Spełniona została zatem przesłanka z art. 494 § 1 k.p.c., skutkująca ich odrzuceniem. Z tych względów orzeczenie Sądu pierwszej instancji uznać należy za prawidłowe. W związku z tym, na podstawie art.385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił zażalenie pozwanej.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego oparte zostało na przepisach art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. Zgodnie z pierwszym z powołanych przepisów strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (§1) Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony (§3). W związku z oddaleniem zażalenia i zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, koszty postępowania poniesione przez powódkę winna ponieść pozwana. Przyznana powódce kwota 150 zł stanowi równowartość wynagrodzenia pełnomocnika, ustalonego na podstawie §6 pkt 3 w zw. z §13 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. jedn. Dz. U. 2013 rok, poz. 461).